Historiarum quidquid superest;

161쪽

cum agere, accepisse quae dabantur, non deXtra, ut di Citur, manu, sed sinistra; in quo salsam eos de Romanis opinionem habuisse queritur Polybius, cum inquit καθο- λουαε συ βόην &c. CASA BoNVS, λαια in Contextum recipiens, o ugio tenuit, ad quod refertur deinde καθόλουtas, sed particulam E anteacti delevit insignicum veri specie, immo certa ratione, ut nobis videtur, integritati sud restituens locum Quo fit, ut proverbium tale sit, rex e)όίμενα. et 8ε α παρα τινoc, ety λαια χωp όε

χε - , liti ab aliquo dantur dextra manu, sinistra acci-Peres id est, u ingenuo antino, bona de osseruntiirtanturque, ea non eodem animo accipere, sed sit sem a. here, ac nonnisi cunilanter , nulla cum gratia acci ere. Sic 3 .moeta Edae poterit vel ita dictum videri, ut latino dicimus in nisi mi artem acciFere vel ita, Ut, quemadmodum qui Ximia cum laetitia atque gratia accipit oblatum, ambabus manibus illud accipere dicitur, sic, qui libenter incum gratia accipit, dextra manu accipere; qui vero suspeetum habet oblatum, adeoque cunctanter, invitus, inulla cum gratia id accipit, is lati anui mice Eredicatur Ceterum, idem proverbium in animo habuisse Ciceronem eis in locis, quae sunt ab Vrsae citata, ubi nonnisi haec verba leguntur, 'ἀμεν όιό ενα; id quidem,

in brevitate illain obscuritate styli, quo de industria ibi

usus Tullius est, veremur ne non certo confirmari possit. De graeca vero apud Polybium scriptura possit etiamnum dubitatio cuipiam oboriri, iatisne caussae Casaubonus habuerit, quod Ursini conjeeturam mae, pro tet, recta contextum adoptavit; quandoquidem et A. idem valeata TV TEPα, adeoque, quoniam opponitur Leelia, nil disserat ab λαια. At, qui consideraverit, quam facile vocem AIACcum MIA commutare potuerit librarius, is lubens in recepta emendatione, quae inreliqua ommoditate commendatur, adouiescet.

162쪽

vers. a. erga Nou τού 'Aχαιούο. - A, In exemplar erat Καpχηόονώυο, pro oύ χαιούζ, corrupte prorsus. Quis enim hic Carthaginio risibus est locus y- usi Nus. Ibid. κα - κατα τον πόλεμον ἐποχ' - , Post καταθo πόλεμον excidit vocab. ἐποχ' ex omnibus editionibus, Notis Fulvii Ursini restituendum. A REIS RIvs. - Scilicet verba ista in Notis sic citans Vrsinus, ut nos edidimus, Aec et v κατα τον πόλεμον ἐποχ', de vocabulo ἐποχη nihil prorsus monuit, sed Copulareri, ait, deerat in Xemplari post vocem δικαιο&σίαν. Ex quo adparci, particu- Iamraces ex editoris emendatione in contextu esse adjectam, vocem ἐποχ' vero typographi errore omissam. Quem errorem mireris non observatum a Casau bono, ius Versio latina hujus loci se habet tit pactum aliquod cum Achois inirent stipe sali factione, tum pro ceteris injuritS, tum Fro iis has bello ore erant. Oportuerat sc saltem

in graeco rides Tων κατα τον πολ probi et v. De re, quae

163쪽

σοντο ἐζ Pae ' Κριτόλαο ἀε/c. - , RSINus. Vers. T. κα προ του εν 3 ε εα - , Aut verba vers. r. Me repo delenda sunt, aut legendum,po του Aακεδα μα-ν ου πγpατίον ἐν Tε εα, scilicet παθα ενομενων παpατων χαιων κα 'Pωμα ων. EIS Riv S. - At, licet ceteri Achaeorum legati abfuissent, quos exspectaverant legati Romani, tamen contentaneum est, alios ex Achaeis, praeter Critolaum, colloquio illi interfuisse. Vers. c. θυο απα ομενου ει φυλακ'mpo τα 'εα. Vers. o. Vide Adnot. ad U. T q. Ibid. ψαι του εpένου επιμίνου ποιῶν. Conjunetionem i, quam ignorat Vrsinus. sua auehoritate Casaiabonus adjecit. Poterat pariter otico' ἐράνουc, vel του τε κράνου scribere. Poterat etiam prorsus omittere copulam, quandoquidem haud raro ad n-deto utitur Polybius Graeca verba his latinis expressit doctus interpres, debitorum solutione dilata; quam nos

versionem tenuimus, cum certior ratio non esset in protritu. Eodem modo Ernestus in Lexic Polyb Dάνου ἐπι- μονoυ ποιῶ interpretatus est debitorum solutionem disserre, scit necessitatem foliendi. De usu vocabuli paevo conserenda inprimis loca e Demosthene a Reishio nostro in Indice graecitatis Demosthenico congesta. Est scilicet papo Fecunia absque foenore imitu data pauperibus inob-

164쪽

cleratis e se ex collationibus ditiorum congeso Quare

illius pecuniae, , etilionem ejus ij rre.

ras. I. Vers. o. 1 αύτά. - Ad vulgatam scripturam Tapαύτου sic monuerat REIS RIVSV, Irno vero xα αυτα, Vel παραυτὰ uno vocabulo, confestim.

vel 1. pri. i. U EsisAντο Κοι καιο ἐν τ3 ακεδονία ταδεπυνθανίμενoc, i et v si LII.οποννmis c. - , Ita legendum tavidendus Livius in epitonia lib. LII. - RSI-rivs. -- Nil huc acit epitoma Livii lib. LII. nisi quod Caecilii Meselli nomen ibi occurrit, quod corrupte videtur scriptum fuisse in Ursini codice Caecilius Metellus per id tempus bellum in Macedonia victo Andrisco composuit, de quo Livius lib. L. egit. Vox IZA, in contextu Ursini,

Errore typographi, ut videtur, praetermissa, ex Notis sint in contextum recepta a Casaubono est.

πίωνα *pn ανίν. Ita emendavimus ex corruptis verbis ἀλίωνα μωνον quae sunt in exemplari; in quo etxpαχαβ, proripεσβευτάζ, scriptum erat paulo supra. vRSINUS. - Dubito de Scipione Afridano. Nomen hoc non fuit in codice Vrsini, cujus ea conjectura est In sto fuit 8λιωνα μmνον. Quidquid in illa lectione latet, Scipio Asricanus tum in Graecia non erat, sed in Celtiberis. REIS- Rivs Non quidem in Celtiberis, ut Reis ius ait, at sane non in Graecia, sed vel in Africa tunc versabatur Scipio, bello Punico intentus, vel Romae, ubi aedilitatem petens, Consul est a populo creatus, in ad conflatendum bellum Punicum missus Vide XXXVII. s. XXXIX. a sq. Appianum in Punicis Quare utique alienum prorsus videri debet illud Vrsini inventum, precario prorsus sumtum, mirum quantum a codicis scriptura discedens, de Scipione pricano, Metelli legato, Macedoniae propraetoris: quamquam S. Calaubonus eum in graecis, tum in I tina

165쪽

tina versone, Ursinum est secutus doctus editor Hi storiae Universali ex Anglico sermone in Germanicum conversor, Sigism Iacob. Baumgarte Tom. V. Adnotat. Iod speciem aliquam veri, sed admodum illum debilem,

temporuin rationi repugnantem, conciliare idem conjecturae studuit. Confer alesii Adnot. ad Polyb. XL. IAI Testimonia Veterum de Vita Polybii, a nobis collecta, Tom. V. hujus edit pag. II. Um VI S. 8 p. a.

num VI l. a. Iam re ins hemii ratio, qui in Livii Supplementis lib. LI. cap. om S. conL Polyb hoc libro cap. S, s. pro Scipione Afridano, Ursini auctoritate invecto, Aelium Lamiam juniorem nominat aliquantulo quidem propius abit illa a vestigiis manu scripti codicis; sed

ceteroquin nihil habet, quo commendetur. Neque enim

usquam alibi in horum temporum historia Aelii alicujus

Lamiae, nedum duorum mentio occurrit, quorum alter

mesor, minor alter suisset appellatus Womnino docuit Pighius in Annalib. Roman T. III. p. io . ante annum forea V. C. gi Lamiarum cognomen atque lamiliam in Aelia gente nusquam memorari. Quare quidnam sani lateat sub illo monstro, ex inscitiam socordia librariorum prognato, adhue disceptandum viris doctis relinquitur, Nobis quidem, studiose omnia dispicientibus, nihil non modo certum, sed ne probabile quidem occurrit ac vem remur, ne desperandum sit de medicina cedo ulceri invenienda, nisi ex meliore codice, si quis alicubi ad hunc diem superest, lux aliqua adfulserit. Vers. a. λύ ου παγαπλησίου τοX των πεpi ou EPov. Vers. a. Sic in contextu Ursini est editum, idque tenuere posteriore editores. In Notis vero locum istum ita citat VRSr- AVS, quasi editum esset odisaepae ob Σε του, monetque se Ita legendum vel, si rob veto retineamus, quod est in Aemplari, op των πεpi et: Σεγο legendum erit. - - Si xv, ut videtur, non fuit in exemplari possis, omisso illo articulo sic legere, repa πλησίω etola Epi Ovre ut, quae nobis verissima lectio videtur erimnatiore

166쪽

is ADNOTATIONES v. sta es x hove tape a librariis, saepe etiam ab editoribus,

ad scripturae compondia non satis advertentibus unim Um, inter se commutatas vidimus. Accedit, quod ipse Vrsi nus h. l. sibi non constat in ejusdem vocis terminatione: in contextu παθαπλ3σιου scripsit, in Notis,apαπλησίοtc. veis. s. Vers. S. ἐργαστηpιακων. Potest quidem haud illegitium formatum videri vocabulum p αστηριακη ab o P α--, p, Perctrius, velis Ap αστηριον rcina Sed inusitatum ceteroquin est D αστιγου dicit Noster . Is I. Ibid. κα τα 2 με ἐκίptio uti,gλQc. - έκopύ , M. a Verbo epυsαν, quod est, ternere, sitie cavsa rusicorum inore, olide superbire ferocire, in sol scpre. Deinde malim πασα μεν υν au κα πασα με ἐκορύβων. REIS EIUS., Commodius fortasse fuerit xα - μεν α p. Scriptura vero x pti o ne praecise damnetur, vetat quemadmodum ad Luciani Dialogos elech. p. 2 sq. monuit Hem-

μεμ, αρμενoc. Cum quo consentit Suidae vetus editio Mediolanensis, quae sic habet: Κίpυ α' κα κοpύβων, μεμ,pα- μενο η μυli aev. ririoptissurae. Pro quibus inausteri quidem editione nihil aliud legitur nisi gpυ α καὶ κωρυ- γ, μεμmpαμμένοc, v μυMύων. De notione verbo isti subjecta copiose disseruit Hem stertius. l. c.

Verset. Vers. T. Toθεσεω ἐπQAvμμενoc. Posterius verbum correXit Ernestus, monitus a pis hio, cum mendo ἐπιλημμένo ante esset editum inc dis Calaubonus occasonem es interpretatus; non male commode ver REIS RIVS adnotrivit A υποθεσe est argetirnentum fabula agendae ab histrionibus recte ergo de theatro subjicit. vers. S. Vers. 8. βάσκων, βού λAddes A 'Pωμαίου * λουο

nuimus id quod inde ab Ursino editum invenim ris. Est

autem ad illa verba haec RSim adnotatio ., In EXE

plar erat Potitas. Omnino aliquid mendi haeret huic Ioeo; , pro uom ενού, τ σαμενου fortasse legendum. Perspecte vero REIS RIUS: , Paeμα otio, ait, Est

167쪽

κτησάμενοβ. - , Vellemus viro docto obtemperasseimis: Nessi se ait Critolaus, iamicus Romanortim, dominos nolle habere. Veri . s. Καθολα δε παρηνει. - καθ Io δ' ἐπαp vers. p. ωνει λέYων. - REIS N ivs. - Speciosa titique intam

docta, quam sagax emendatio. Nam nimis debile h. l. verbum,aepppei videri debet, per se solum in ista connexione vix stare potest. Percommoda vero ἐπαρχνe de

isto homine dixerit Polybius, id est, bacchatus es; velutitPmulentus, rotet Uct injurio is, contumeliosa ei ha jactatiit. Cum aliis scriptoribus, tum Demostheni Plutarcho requentatum ista notione verbum. Recte vero baep-rum attica forma, cum duplici augmento, Reiskius seripsit; non rαpsvei, quemadmodum in scholio nostro lubcontextu exprestum ei L Quod si xαprum die scripsit Polybius, non dubitamus verba nonnulla hic intercidisse. Ibi . α δ αν ί υνοι Particulam adversativam sua auctoritate adjecit Casau bonus, cum abesset ab Ursini edi

traducto a medicis, quorum alii erant empirici, alii methodici Sententia haec est prolatis argumentis diversi generis, quorum alia ex usu vitae set Teiota petita, alia ex arte topica vel logica, subtiliter excogitata, ἐκθ ο μεθίeo vel τεχνve, scit puropiκqc, quae inprimis sic nude solebat et brum appellari. M REIS RIVS. - At haec quidem

interpretatio nimis frigida ut taceamus, nusquam in graeco sermone verbum sexcipευta inveniri. Neque vero omnino causta subest satis idonea, cur vulgata scriptura solicitetur. Licet enim ipsum etiam verbum ἐμπορευσιν

aetiva ista sorma vix usquam alibi occurrat; nihil tamen impedit, quo minus credamus, dictionem hanc ποκα

168쪽

is ADNOTATION Es Gν ἐμπdpsitici usurpasi Polybium tali quadam notione, arulla proprii lucri caussa jactare, ut interpretatus est Casauho nus, vel musta fraudulenter dicere ad coivequendum

fruoslum, ut Ernestus nempe ut tercatores solent, qui merce suas venum exponentes, multis infraudulentis verbis eas commEndant, aut qui e peregrinationibus domum redeuntes, multa vana gloriantur, multaqUE En

dacia effutiunt. Quam in sententium in asilva sive media tarma accipitur idem verbum in II Epist. Petri Apostoli, cap. 2, 3. πλα To 'o Ioι υμα εμπορευσονται. ζpitiis er- his os decipient. Eodem pertinet V Top:κα ι γ ματα apud Polybium nostrum IV Ss, II.

si servatum cupis, intelliges eos qui rebus publicis praesunt. Sed magis plueet πολιτευμάτων, cum quo convenit ἐνια, quod erat in codice.

σπασάμενο bene habet cum jus isset milites, quorum mari septus erat, a se discedere, Ut, quicunque vellet, ad se libere accedere posset aut, cum subito, iolenter, disjecisset, diseraxisset globum militum, qui praetorem verba facientem honoris, pror fidii ergo circumstabant, O ex

eo repente velut furiosus prorupisset, exsili stet Casau honus ita vertit, ac si Epicr*σάμενο legisset, cui non assentior. Et sic ivs. - Nempe Calaiab interpretatus erat, criti misitari succinctus, cui adsensus est Ernestus in Lexic Polyb. In eamdem sententiam retras hem in Supplem Livii lib. LI. c. q. armo fico Uscatis. Sed NUO-fnre, I prahere, utare, non a Vocetre, rasciscere, signicat Verbum περισπαν itaque,Ape caedae est a se Vocare, a se abs ra Te sese nudare. Quare eiskii interpretationem illam probavimus, quam priori loco posuit, quam

res ipsa requirere videbatur Posterior eis ii ratio

169쪽

Ah POL B. XXXVIII. q. s. sono convenit, quoniam praetor eo tempore ipse erat Critolaus, ut docet Patiscinias p. 336 sq. Confra vers. T. Vers. g. συνεθ oυντα το pod. - , Ita videsur Vers. g. legendum ex emendatione ad oram Xemplaris notata, cum in contexturio ,ύroia scriptum sit. - VRSlNVS. Ad quae REIS IcIus, non satis quidem ad curate ., Tola

d pod, inquit, est ab Ursino, cujus in codice fuit odαύrod, quod rectum est, si articulus omittitur. Vers. q. Ahιέα correxit Vrsinus, cum Areta esset in Vers. . exemplari. Ibid. o Tpιτταιε Στρατή ιον. Et haec scriptura Vrsino debetur, cujus codex habebat ov

enim xίλ: χ, dic te plumo, a qua g-oλὴ ζ p.rmEυο. -- Saepius illud gentile cum apud Polybium, tum apud alios scriptores occurrit, ubi recte per simplex et in medio scribitur quemadmodum in Notis h. l. etiam scripsit Vrsi

nus eademque ratione in contextu correctum velimus,

Tpιταιέα. Pariter tamen XXVIII. 6, 2. Tριτταιεύo duplici et, sed non nisi cura Vrsini codice, si modo in eo dice ita fuit editum est. Quem veron et pae et 3 ιον hic nominavit Vrsin codex idem utique videtur esse, qui alius cum in eisdem his Eclogis de Legationibus, tum in illi des Virtutibus, Vitiis et paetio nominatur, Tri-

taeensis, unus ex principibus Achaeorum Romam evocatis, cum quibus ad X tremum senex in patriam est rever

170쪽

. O lybius dicere, ἀνηγγελκεν ir os disieto vel o νύοντο - ό ρ. Quod vero suspectum idcirco verbum opκι μενο habuerit idem Reiskius, nulla idonea caussa fuit Pluna commoda est sententia dicente Stratio, se juratus cuni esset, nihil Romanis renuncios e.

onmilini rerum arbitrosis dominos in hoc bello fore, quicunque ejus est,et in eratores deligendi aut imperatores hei ius belli futuros, quicunque illi celluerentur, habituros flammam res uia omnium potesalem, neque necesse Usfore, tit ulla de re adsenatismorum titum Achaicum robrent.

R HISNivs. - Nobis satis esse visum erat, si ad Opsiticintelligeremus, ex praecedentibu , verba To πολεμου,

dominos belli futuros, id est, supremam pol satem belupro suo arbitrio adminifrandi habituros. Illam vero ejusdem viri emendationem, ἐπι στρατη ta, pro talis aero- πεδάα, tam necessariam, quam perspicacem, judicavimus; sed nimirum ea sententia, quam in versione X preo simus, quae inplanissima inunice vera nobis visa est, ut quae sola convenit cum eo quod sequitur, Zι α τρίτον τινα &c. Scilicet decrettinet consci curatiit, ut helli ejus

supremam es absolutam potesatem haberent ii iri, quoq-emnque ad Fracturam tetigent sevcrre quoniam nune ipse Critolaus praetor erat, ut monitum est ad vers. i. per id decretum monarchicam aliquam potessalεm in reliquum suae praeturae tempus nactus s. Casau bonus, quum iri.telligeret, in vulgata scriptura cυ αν ἐν στpατοπεEGα picovetae non inesse eam sententiam, quam in versione expressit, atteris cum ante verba Vesta posuit. Gronovius in ora sui exempli, pro oυο αν, forte tavra legendurn ud- notavit. Sed, ne id quidem satis esse, facile adparet.

Caeterum ipsa casauboni sententia, i quid videmus, ramente

라틴어 텍스트