De Aristarchi studiis homericis

131쪽

sit in hoo Theognosto, qui pleraque ex Herodiano transsumi no ex illo salsa Herodiano tribuamus. Nam duo hie certe sunt quae sine ulla dubitatione non Herodianea esse affirmes. Pr,mum quod reliquis in fine duplici sorma praeditiA inepte inte ponit illud εἴαοι et οιμοι. Deinde quod ita loquitur quasi Herodianus dixerit cis αδποι apud Graecos in consuetudinem venisse hoc accentu non tantum quia per illud praepositum tis species orta sit adiecti substantivi, sed quia illud ποποι substantivum visum reserrent ad Seythica illa παλματια. Tantum discimus. Herodianum eo loco, ubi disyllaba in oπος enumer bat in eatholica libro septimo), τοπος, κοπος, reliqua, ex aliquo reconditiore, ut putes, libro erutos commemorasse etiam illos αδαους Scythieos. Sed ad Meentum in ti, ποποι explicandum non apposuerat. Quod etiam externo adhue signo patefit. Prorsus enim incommode et inopinato illa verba Σκυθω γαρ intrant, postquam iam antea dictum erat similo visum ut d τίλοι, hoe est simile visum tanquam esset eX more εὐ cum n mine. Tentaverant igitur, et id quidem genus abnormitatis aecentuum expediendae Herodianeum et antiquum. ita ω ποποι explicare ut esset accentus διεφευσμένος. De quo ut de a eentibus κατηναγκασμένοις ad explicandos titulos Apollonii Dyseoli librorum περὶ διεφενσιιένευν τονων et περὶ κατ μγκωσιώνων τονων dixi in Museo Rhenano i N. F. II, p. 3433. Ceterum illud ἐκ του unoλαβεῖν, quod est apud Theom stum. licebit significanter dictum putare, εκ του υπολ 'ν εἶναι, i. e. praesumtam opinionem, πρόληο ιν.

α insin. nunquam significationem temporis apud poetam habet K, 326 τοφρα γαρ ἐς στρατον εἶsιι d auπερές. οτέ - κω ιο ν 'Amμεμνονέην, Oθι που μέλλουσιν ἄριστοι μυλας

132쪽

σεν. εστι δε αι τὶ του ἐ09κει. Reliqua Aristonici testimonia sunt A, 564. B, 36. ll6. A, 51. II, 34. Ν, 226. 777. R 125. Ο, 60 I. D, M. X, 356. - , 544. D. 46. 86 squi tamen loeus miserrime corruptus est). Ad interpretandum ubique adhibet λικε, quod id siguifieari vult, quod vel lato vel rerum eonditione fieri consentaneum est. Haec observatio de usu Homerim voc. ιε o pervulgata in veterum litteris. Apud Eustathium saepius recurrit; item habent lexi eographi, V. maxime Suid. R. tifλrao, ruελλε. Et gehol. Od. a, 232. δ, 274. I, 165 i. Idem sentire Nilasellium, patet ex annotatione ad Od. α, 232. Quo magis dissido iudicio meo. Equidem cum cogito nullum esse seriptorem quin expressa temporis signifieatio in hac locutione longe longeque quam reliquae significationes rarior sit et eum cogito hos locos, qui leguntur Z, bl 5. Κ, 454, χ. 9, rem haud praestiterim. κεῖμα, ζωστῆρnon idem est, ut quidam putant. Ν, 77 η διπλῆ οτι δοκουσέ τινες ταυτ ιν εἶναι Κῶtici καὶ ζωστῆρα ' o υκ εστι δέ' αλλα cistia καλει το συναπτό/ιενον τῆμiτρα haec duo vocabula τῆ ιι rea delendaὶ υπο τον στατον θώρακα, et ὀ δε ε ξωγεν συνδέον παντα ζωστηρα. Scilicet lorieae

133쪽

lae aeneae intra affixum est cingulum item aeneum quod a ventre ad genua pertinet. Hoc cingulum kῶμα est. Ea parte, qua hoc cingulum loricam tangit, duplex aes vel duplex Iorica

est, διπλους θώρηξ. Denique quod illud cingulum, quod Η

mero est Liasia, pars loricae est, utitur etiam vocabulo cio ια pro lorica. - Vinculum quod extra inicitur ad continendam adstringendamque loricam, est ζωστήρ. Quae etiam AoHr dicitur . Haec omnia quantum equidem intelligo verissima sunt. Testimonia habemus haec. A. 133 αὐτὴ δ' αυτ ἴθυνεν ολ ζωστῆρος χοίσειοι συνεχον καὶ διπλοος ὐντετο θωρ ni διπλῆ δτι καθ' εἰν τοπον ἐζώννυντο διπλους ἐν ὁ λύρα , καθο ὐποβεβλn o τεῆ σrατή

Sic, ut videtur, Aristarchus. Alii extra affixum dicunt lv. Apol

Nihil interest.

Reliquae etiam vestes quo vinculo corpori Maptantur dicitur ζωστῆρ et ζώνη . Sed mulierum semper ζώνη, Eumaei ζωσr ρ. 3 Haec corrupta: de inaMus V. Supra notam. Cingulum Hippolytae, quo scutum gestatur. ζωσmist Quint. c. 243Ποe Homero est raλαμών. Item Herculis, quod ab Homero λ. 6l0 αοerxerελαώων dicitur. Quinto est ζωστῆρ I, 180.

134쪽

ἐπὶ δ' αὐτος ερεισε βαρείη χειρὶ πιθησας ' Oυδ' ετορε Κωστῆρα παναέολον -). Patet ex hoc loco ta στῆρα et ζώνην idem esse. Cavendum erat ne quis κατα ζων ν θωρηκος ἔνερθε pro eo acciperet quod est L υι ια. Quare monitum θωρηκος δεερθεν nee significare , intra loricam' , nec , infra loricam , sed ,anseriore parte loricae unten am Panger . Hoc sibi vult

νος sunten am Et gen , non unterhalb des Lib.)' καὶ ἐν τοῖς ἐπάνω - φιδάαας δε κατὰ Αὐνnν λύρ κος ἔνερθεν . Video hoc fortasse non recte laetum esse, qu0d ζωννην Θωρ κος eo iunxit: quod certe non nocessarium. Et hanc culpam, si qua est, Aristoniei esse non Aristarchi inde putaverim quod adeomparationem adscitum erat αγκῶνος ενερθεν. Addam hoc loco annotationem de mitra, quae servata est traad E, 857 νείατον ἐς κενεῶνα ολ ζωννυσκετο μιτρη) η διπλῆ οτι κατα τὰ κο7λα μέρη ἐουννύοντο τῆν ιιέτραν. καὶ εστι δι-

135쪽

ρ' Φιάγοιο βαίνεέης - nunc Aristonici scholion, quod haud dubie fuit, amissum est. Sed Eust. hoc ipso loco sp. 584ὶ ἐν

αλλα φά/ιαγος μιέν ἐστιν η καὶ φαμμος a, 2433, Φιαθος δὲ κονεείς τι φαένεται εἶδος. Ceterum bis φαμαθος de arena fluviali dicitur Q, 202. 319. Quod non putabis vel negasse vel ignotum suisse Aristarcho; illic satis suit ad disserentiam ab Φιωθος explicandam voeabuli φώiaad ος significationem usit tissimam ponere, cui haec altera de fiuriali arena finitima est

136쪽

τραπε λας. Eustast. ib. s1257, 30ὶ το δὲ πυλαωρους Θυραωροῖς οἱ πλεέονες γραφουσι, λεγοντες θύρας μὲν ἐπὶ οικου, πυλος δὲ ἐπὶ πολεως λέγεσθαι. Aristarchus sic potius dixerit: πυλαι ἐπὶ τείχους, θυραι ἐπὶ otκέας Τh0m. M. . Nam porta muri ad defendenda Graecorum eastra exstrueti πυλαι dieitur. Illa vero porta qualis suerit Aristarcho diligenter quaesitum.

Alteram eius observationem offendimus item egregiam nunquam aliter Homerum vocabulo αυλαι uti quam plurali numero, etiamsi unam portam designet, ut G atai πίλαι f I. 354. II, 120.

29 l . Hac observatione de vera lectione iudicatum I, 383, quem loeum apud Wolfium quoque sic legimus:

ἐκαστας δει γράφειν. ουδε ποτε γαρ ενικῶς VOMηρος πυλην τη-σiν, ἀλλα πυλας ). Eadem observatione dubitationes sustulit de muro Graecorum. Multi enim plurali decepti se. g. V 438 ἐν δ' αὐτοισι πυλας ἐνεπoiεον ευ ἀραρνέας i) plures in eo eonstitutas suisse portas putarunt, quod aliis locis aliter suadentibus laqueis se irretitos sentiebant. Loci unde de una porta constaret notati Aristaretio, v. M 118. 470. IV, 124. Fall eium locorum tenebrae egregiis observationibus discussae, primum ea, quam tractavimus, de plurali πυλαι, tum altera nunc proponenda. Omnium maxime fallax hoc. II, 340

καὶ πυλεωπι πασαι γαρ ἐπ 3χατο. quo loco expressam plurium portarum mentionem sibi reperire

Quint. Sm. . ut hoc utar, Σκαιὰ πυλη IA. 338. De plurali θυραι

quod res est, crebro θνραι dici pro singulari. Singularis est in Odyssea et in Iliade ultimavi Quosdam etiam II, lT-i8l decepit αiam δ' remp αλ σι υπην ἐμαχονro nὐMσι. Hi versus multis firmissimis argumentis spurii obelo notati suerant iam ante Aristarchum ab Aristophane, a Zenodoto ne acripti quidem, et nunc uncinis inclusi. CL schol. ad h. l. et ad Ο, 4l4. Dissiliam by , Oste

137쪽

videbantur. Sed Aristarchus nec hoe turbatus. Advertit enim saepissimo apud Homerum πας dici pro Oλος. Ad istum i

αλλα μla. IIας pro ολος dictum esse, observatum ad A, 65 N, 191. 408. 548. II, 333. 801. D. 345. x, 286. F, 135 ). παντα δέ οἱ βλέφαρ αμφὶ καὶ οτρίας ευσεν αυτ ιη γλήνης lai καιομένης ι, 380. Hinc alia simul difficultas squam mirum ni quaestionum professores excitassentin sacile expedita. De Troi nis adversus Graecos urbe egredientibus bis dictum B, 809 Θ, 58 :πασαι δ' ἡγνυντο πύλαι, ἐκ δ' ἔσσυτο λαος. Cur vero omnes 3 Quidni illa sola, quae Graecorum castris adversa erat Τ Ν, 408 διπλῆ oτι το πας αντὶ του Oλος. η δε

- Quam omnia minima subtilissimus grammaticus attenderit, hae etiam observatione probatur, quae ad easdem illas portaapertinet. II, 121 est: εαρ ἐπικεκλιμένας σανιδας καὶ μακρον ὀχῆα. Item ιιακριν πῆα 291. Notatum ad priorem locum: ηδιπλῆ οτι ἐνικῶς εἴρηκεν Οχιῆα, δυο δέ εἰσιν, δοιοὶ δ' ἔντοσθεν onjες εἶχον ἐπη ιβοι M, 455 . Ad alterum: Oτι τον ι ιοχλιν

Dre, δια τῶν ἐξῆς δύο παραδιδούς. Denique ad tertium, unde de figura duplicis pessuli patet: η διπλῆ οτι δύο φησὶ μοχλους

139쪽

Hoc videmus intellexisse Aristarchum nunquam de coena vespertina apud Homerum aliud nomen tolerari posse quam δορπον, nec contra δορπον de alia coena diei posse. Vide 33 modo D, 390 sqq. Quam differentiam si sessius scirisset ab Aristarcho strenue observatam esse, cautior fuisset tu reprehendendo grammatico. Vituperat enim sad hymn. Cer. p. 47ὶ, quod Il. XI, 86 Zenodoteum δορπον reiiciens δεIπνον posuerit. -Sonimmi sein δορπον Il. XI, 86 der erschdpste Holethaver des Nachinittags: sein δετανον, welehes Aristarch unterschi ebi nahm er am Morgen gum Beginti der Arbeit . Imo erravit Vossius. Locus Homeri est: οφρα μὲν ἰως πιν καὶ ἀέξετο ἱερον ἡγιαρ, αδτρα μαλ' ἀειποτέρων βέλε ῆπτετο, πIπτε δε λαος 'ν 3ιος δε δρυτὰ ιος περ ἀνηρ ὁπλίσσατο δεῖπνονονρεος ἐν βησσηὶ σιν, ἐμεέ τ ἐκορέσσατο χεῖρας Num αεξε rora ιερον ηιιαρ diei potest de tempore pomeridiano - quamquam in hoc ipso levis Vossit fraus est, debebat enim dicere tempus vespertinum, ad quod solum ducit δορπον. Imo usque ad meridiem: Θ, 66 oφρα μεν rit)ς ῆν και ἀεξετο

Reetissime statuit Aristarchus. Hic cibus significatur, quem operarii ei rea meridiem sumunt, qui idem describitur in messoribus Σ, 560. Ergo ter cibum sumunt operarii: Inane ant quam domo eXeunt π, 23, tum inter operas circa meridiem denique domum reversi δορπον quod et ex Cyclope et ex

pastoribus Eumaei intelligi potest. Ergo iam recte Aristarchus

Statuit, οτι τρὶς τροφας ἐλαιιβανον οἱ Τρωες i. e. homines aetatis Homericae . Nam de Operariis certe verum esse vidimus. Reliqui et proceres quando nec statim ab ortu solis negotia sui conciones. itinera) nec de die convivia instabant idem secuti videntur, ut Achillis sodales, si, l24. Si contra est,

nullum Rumunt ἄριστον, sed JεIανον et δορπον. In bello cum mane exeunt nec totum per diem redituri sunt, statim primo mane iustum prandium sumunt, quod tum recte dicitur δεῖπνον. Id saepius fit in Iliade. Eadem res est, cum Telemachus manelad iter capessit, O, 7T. - Haec si sequeris unum invenies locum Duiligod by Gooste

140쪽

di mei lem. M. Telemaehus post solis occasum fin. ad II nelaum venit eosque epulantes d. 65ὶ invenit. Ergo dὁρπον est. Et sic recte dieit Pisistratus v. 194 ου γὰρ ἔγωγε τιρποιμωτρῶuενος ιιεταδόρπιος ripost eoenam 3 Vesperi ingrata lamentatio' . Qua voee hospitis commotus Menelaus, ne malis quasi ominibus diem finiant, instaurari iubet - δὐρπον, 213:

rum coenae memores Rimus. Haec omnia optime procedunt

nisi v. 6l Menelaus hospites intrantes alloquens sie diceret:

ossius solvit hoc modo: -Ιm gangen Homer beginut jedes δεῖπνον am Vorinittage, Me hi es ais sesilielier oder lippiger Seliniatis bis gum Abend gedehnt Werden hania: daher der&hmaus des Menelaus Od. IV. 61 δεῖπνον v. hald daraus v. 2I3 θὼραον genaunt xvird und XX. 390 dem δεῖπνον sieli das 3ωπον anschii esst . Nescio quid' viro immortaliter de Homero merito hoc loeo aediderit. Nam XX, 390 inter δεῖπνον et δορ- lta πον tota est τοξου γέσις. Fit hoc loco quod ubique fit in Odyssea ubi epulandi gratia in otio conveniunt; δεIπνον, deineantus, saltatio. alia ludicra, tum dὁρπον. dein nonnunquam iterum ludi, usque dum eonvivae domum discedunt; ergo si recte intelligas nusquam non δεῖπνον et δόρπον eontinuari in paratioribus epulis diei potest. Et idem statuendum de epu-

, Nihil aliud uεταδορπιος significare potest: ut haec composita Omnia id significant quod praepositio eum substantivo. mrαδί. μιός ἐσm te. g. θ. 293 l. q. μεrα sed υετα δόρπιν nihil est. Dignus horum sus qui attendatur. Sic ι, 234 ses. 249 φέρε δ' oβριμον ἄχθος ἴλ ς αγ-

ει osa ναχ υ II, 267. Inde dubitatum. utrum 1 4 αλ an utiλoc λ, t 34. tuos' ut ἔφαλος. quamquam dixit εἰνάλιος. Homerus tamen haec maVultri in parisyllaba dedi. et in imparisyllaba terminare in ιος. In os' mihi praeter ἐφιελος nune tantum memoria lineret δειτειος o. 273. Aristoph nis lectio Q T,b fuit εἰνοδιον non - δι , ut in selioliis est.

Di ili

라틴어 텍스트