장음표시 사용
261쪽
257 l. l. Veterum grammati eorum merita si quis recte aestimare vult, is prae aliis multis hoc unum secum reputet, quantis laboribus quantoque Mumine opus fuerit ad libros ac mtuum notis distinguendos. Qui labor si in orationibus aut incepisset aut substitisset. fortasse industria sola adhibenda erat quippe eum in plerisque regula accentus eX doctiorum Graeeorum, rhetorum philosophorumque tum maxime disputantium ore peti potuisset. Sed cum in Homero aliisque poetis potissimum haec Opera Versaretur, qui ignotis ac vel iam diu intermortuis vel hoc et illo Graeciae angulo reconditis vocabulis reserti essent nisi et doetrina et subtilitas et nativus quidam veri salsique Sen8us accederet, Omnis labor vanus vagusque erat. Quamquam Vel Vulgarium vocabulorum aceentus saepe non nisi assidua observatione constitit. E. g. πειρησαι. notionem imperativi flagitans. in Homeri eis Offertur; quo accentu notabis Sed quis 258 quid in hac re ab Alexandrinis praestitum, id totum ab Aristaretio pendere iure contendimus. Etenim quamquam Arist phanes dieitur notas aecentuum invenisse. tamen in hoc genere eius opera exigua suit, sortasse in generalibus quibusdam regulis potius quam in singulis poetarum vocibus notandis et expediendis occupata: et si quid eiusmodi tentavit, prae Aristar-Diuitiaco by Coosl
262쪽
ehea opera tam exile visum est ut totum ab illa obrueretur. Aristophanis magna et immortalia de omni antiquitate merita reliquiae testantur: ea si quaeris, quae ad scriptorum textus pertinent, saepe eius mentio fit in variarum lectionum delectu. in eruendis versibus spuriis atque in libris vel attribuendis vel abiudicandis ab auctoribus tralaticiis. in Parminibus ordinandis, in metris dispescendis i Dionys. Hal. c. verti. 312 . Sed de ac-rentibus quid dixerit vix semel uut bis memoratum legimus. Aristarchus igitur primus in seriptoribus a se editis, epicis, tragieis. comicis, lyricis, singulas voces accentus nota distinxit. In singulis vocabulis ab eo factum esse nusquam diserte traditur. Si quis igitur erit qui putet in dubiis tantum et dissi-eilioribus notam ei positam esse. respondebo primum etiam inminutioribus, qualis est pronominum enclisis, praepositionum Mastrophe, tam frequentem eius mentionem fieri ut iam hine iudicandus sit perpauca sane inuicta reliquisse, ut tutius esset nec multum laboris adderet omnia simul notare. Deinde quem aerentum habuerit etiam in iis commemoratum invenimus. de quibus Aristarcho non poterat exoriri dubitatio, quae tum d mum ab uno alterove grammatico dubitari et disputari eoepta eum haec doetrina ad omnia singula rationis regulaeque facem
admovere coepisset et contentione vires quaereret: e. g. de χα-ρudρα, dori αι l II, 390. II, 324. Z, 229i. Denique hoc addam. Si ea tantum notavit Aristarchus, quae aliquid dissi-
euitatis haberent, nullum poterat in textu eius Homerico ue- 259eentu instructum esse verbum, quiu in commentariis rationem redderet. Contra si omnia notavit, poterant ae potius debebant multa esse, quae notasse sumeeret: quin poterat facile eum aliis multis unum et alterum etiam praetermissum esse impeditius euius quibus postea Aristarchi auctoritas plurimum valebat, ut Herodianus. rationes nescirent. Atqui invenimus haud raro Hemdianum quo accentu Aristarchus voeabulum notaverit scire quibus rationibus ductus sit. nescire. et demonstrabimus infra d0Πuunquani rationes ab Aristarcho alienas ei tribuisse. Satis, Opinor, clarum est, quantopere hoc in loco ab uno
h0mine pendeamus: sed si mihi dicendum est quod sentio squae
263쪽
non temere arrepta opinio est, sed ut in re gravissima diuturna et repetita meditatione invaluit), est profecto quod nobis gratulemur hunc unum esse Aristarchum, qui Se mode8688imum praebuit, analogiae norinam quam universe ut constat in linguis valere voluit moderate adhibuit, prae analogia et certis fixisque regulis usum tuitus et nati VO quodam confisus sensu. quo in patrio maxime sermone doctiores saepe nescii ad verum ducuntur. Quod quantum valent intelligitur maxime Pomparatis quibusdam posterioris aevi grammati eis, eum alios dico, tum Tyrannionem et Ascalonitam Ptolemaeum, qui Gottschedii simili studio nihil non certa quadam regula adstringi volebant sa quo sermo ingenioso homini similis abhorret), qui inauditos nec a paradosi vel ab Herodiano modestisque grammaticis receptos accentus excudebant. Contra et paradosis et eiusmodi gram- mattei longe in plerisque Aristarcho adstipulati, iuio eius iudicio nonnunquam plus conssi sunt. quam suis rationibus: quem honorem per tot saecula nunquam mendacio habitum ambitror
264쪽
Vides quid alii et ipsi Aristarchi discipuli ut omnia una
analogiae lege continerentur machinati sint. Aristaretius ossen-8us est Recentu a G, ald G, qui reliquorum similitudini non re- 26l8pondebat: attamen adscivit, unde nisi ex usu 3 Peropportune offert se loeus Apollonii Dyseoli de pron. 112. B, quo magis etiam res in propatulo sit: αλλεως τε τα εἰς cis L γοντα πτω
265쪽
λογέαν 33. Hic etiam vides quid complures moliti sint ut ea ad normam grammaticam detorquerent quae sibi usus non passus est eripi. Faeile liine iudicium de δυσείδεων, ευωδέων, quippe idem
eolorem Herodianeum amiserunt: qui hic, ut ubique eum s cisse inveniemus, lenius et modestius quae contra Aristarchum pr0serri possent, posuerat, minime immemor e0rum quae pro eo valerent. Imo disputatione ancipiti absoluta in Aristaretii partes diseessisse putandus. Conser modo. quomodo haec A cadius exeerpta dederit, p. 136: το δὲ δυσώλον παραλογεως Disiligod by Cooste
266쪽
Ioannem alio Ioeo p. 39, 12. Ubi Aristarcheis additur νοσα - διων. O di Ἀρέσταρχος καὶ το νοσcύδων ἐβαρυνεν αλογως. i. 3. Sed ubi usus desceret. i. e. in obsoletis sormis et 263 vocabulis, qua via Aristarchus ingressus est ' Pauea sunt, sed
quantivis pretii verba Herodiani quae indicant, ad A, 659:
κιχρα ιενος. ο γαρ ἀνηρ τοῖ χαρακτλῆρι ιι αλλον τους το νους προ σνε ιι ει ). Ovr ιενος eum aliis nemini ignotis Butt- manno, ut constat, noristi sunt per syncopen saeti. Quod si iis finibus circumscribitur, quos ipse vir sollertissimus T. II. p. 2 not. et p. 10 not. indicavit, concedere possumus. Proprie plerique non sunt a risti sed analogia non satis expressa setae sormae, modo ad aoristos, modo ad ipsa praesentia propius necedentes V. But . p. 12 not. 8 et p. 23 not. 3 . Uti igitur totae quasi similibus istis. quae loquentium sensui obversabantur. debentur, sic nec Reeentus ad aliam quam ad horum similitudinem poni poterat. Quod rectissime sensit Aristarchus. Praeterea ut omnino syncedrome magnum Graeci sermonis momentum est, siein Meentibus valuit ). Ipsum ἰων non a0ristus est, nee κειόν, sed propter simplicem sormam accentum noristis se. g. πιων aeeommodarunt. Et contra videant quid agant, qui quod ε ρε- σθαι, διωκαθειν, πιτνων, Oφλειν a0ristorum significationem habent, continuo accentum acristorum accersendum putant. In quo quam non Subleventur paradosi ipsi opinor sentiunt. De
i Addit ἄλλως τε κει. ἡ γινομένη rosi s xφεσις καὶ αναδρομον ἰθγα- ωαι τονον. Hoc sequitur Apollonius, de coni. p. 496. Ceterum quibus Mee cordi sunt auetor sim ut totum Herodiani scholion paulo longius. cuius partem supra seripsi. ineant. 'i Resero huc relamitiis, quod applicatum est ad Bλευε- νος sortasse non dictum efffet, nisi ut quodammodo responderet voci ou-
267쪽
Idem certe non novit mrνων II, 827. Cf. Lob. Ai. 184. Quod hoc scholio saeit Herodianus, hoc saepius tacit iv. A. 6593. Primum concedere videtur rationi sano non obscurae adversariorum: dein quaerit ponitque quid secutus sit Aristarchus. cuius prudentiam Derspexerat, eui paradosin in plerisque assentientem invenerat: et his quaai cortioribus ducibus obtemperat. Haec ponit in catholica: πίτνειν, Arcad 173, 20. πέφνων ib. 276, 22. Intelligo quam recte iudicaverim supra da Ioannis Arcadiique excerptis collatis de δε σωδων
268쪽
De aecentu idem statuit Butiniannus; de rationibus similiter sed subtilius et propius quasi ad linguae penetralia aecedens: sed usus et charaeter et Ob8ervandi diligentia et sensus insitus eos perduxit, quo rationibu8 vix necessissent. q. 4. Iam Aristarchi rationem tam expressam et insignitam habemus, ut in multis quid scrip8erit quid nou seripserit ipsi possimus perspicere. Quid igitur de hoe loeo iudicabimus. qui in eod. V legitur ad Ν, 809 de βι δύσγων. βαρυντέον εἴτε cino του βιβω ἐγενετο εἴτε ans του βιβαστhς. 'Αρiσrαρχος δέ φησιν ἐαν ὁζνν .raι, ἔσται ιιπι ρα δια βάς. ΗΘ corruptum est nee intelligi potest; sed si quis inesse putaverit. Aristarchum etiam tulisse βιi'aσθιόν, ei silenter obloqueremur, etiamsi non seriatum esset ad eundem locum Herodiani scholion, quod
ι Videntur quidam etiam αιο- pro Aoristo habuisse Eo dueit II,
269쪽
λ IODσα περισπῶται, ιινων, ωIν, ιιι ν, κλεῖν, κairoe τῆς ευθεiυς τουτου οζυνηιέν ς. OIDνεται γ&ρ νύ κλεiς. Nec ulla causa est cur Aristarchum mirabiliter a se ip8um descivisse putemus. nec quisquam praeterea tum memorabilem exceptionem commemoravit, imo undique patet omnes consensisse in aecentu λιν, omnium minime vero eum seripsisse λίν. euius auctoritatem nec reliqui neglexerunt et IIerodianus nusquam. V. Herodian. ad A. 480. Arcad. 130, 17. Theodos. Pan. 1004. Choerol Se.1230 s42l GgLὶ Eust. 775. 40. Taedet nunc plura iiddere ut Eustathii errorem convincam. quod me olim in adversariis se-eisse video. IIis perpensis. quae adhuc de Aristarchi rationibus disputata sunt. dubitari non potest, nec Hermannus dubitabit. qui olim fidem habuit Eustathio ad Eur. Baech. 1l66 Casu evenit, ut unde sit Eustathii error iudieari possit. Ad is, Diuitiam by Coosl
270쪽
480 in eod. Ven. A Herodiani notam subsequitur alia, quae est de n0minativo λω, sed salso huc intrusa est, ubi in textu Η meri eo est λιν. Hoc fraudi suit Eustathio. Sed qui in Cod. Ven. illam notulam loco non suo allevit is snisi res casu acei-diti videbitur deceptus esse eo loco qui est El. M. 567, ubi negligentius inspicienti facile videri potest de nominativo
in prosodia ad 1, 516. venit et in El. II. 408. 20).
B0n easu laetum, quod in hae anomalia ista duo concinunt quae eoneinunt in significatione. Ergo persuasi mihi quamvis primum audienti mirum videri possit ii aut haec etiamsi adiectiva sint ininen propter ipsam significationem crebritatis se ad nomina peri tim in ta accommodasse, aut quod singularem non habent. ad alia pluralia similis formae accessi88e, πνιαί. IIλα-
Sed μζτurre, ευρυοπα, uκακκὶ a quid e immune habent, ut e0dem modo regula eximerentur 3 Commune hoc, quod sunt quattuor syllabarum squod ex Homerieis praeterea eadit in unum ἱππηλαταὶ et quod Deorum epitheta. Ergo si causa intelligi mi est cur dictum sit ti τίετα iet veterum quorundam ratio, dictum esse pro ιι τῖτα. probabilis visa viro doetissimo, quih0die. quod sine cuiusquam offensione diei potest. in his rebus wlus videt, Lobeckio, de adieci. motione anomala diss. II p. 4:', Ineidi primum legens Sehol. Ε, 502.