De Aristarchi studiis homericis

311쪽

suleit Herodianus: Aristarcheum defendit per metaplasmum ex

scriptum outonos. Cf. ἀλκησrῆς, τε tra Oo ς,. Nec iam lmst ea quae a nobis supra disputata sunt potest suspicio esse δῆ- ιιος et δ ειυς tantum distinguendi causa ab eo inductum esse Θ. 240. Cf. II, 213. Eust. Tlu, 593. Nec hanc ob eausam ωκιικνῶς et α ι νος Eu8t. ad 'ρ, ibi p. 1944, 30. schol. h. l. et El. M. p. 49. 30, qui tamen locuη turbatus est φὶ. - De ὀνο/ιώκλυτος non videtur dubitatum esse LX, 5 l. K, 109. Εt.M. 2 ibi. Contra in ἀστρασι ide paradosi non traditumi plurimi et ipse Herodianus malebant ἄσrρασι lut ἔγκασι, προβασι), Cum

Aristarchus praetulisset tisrρ ισι -ώς narρασι ' X, 28. Vereor ne minus re te illi: uam Iroara, προβατα Speciem tertiae d alet elinationis habent. Προ Λύαασι similius est, quod tamen ipsum iam in nominativo declinatum προσμιuara. - Iu ἐρυουσι pro suturo ab Aristaretio erratum esse lacile concesserim. Herodianus idem sequitur, Alexionem qui ἐρνοισι Voluerat resuturis:

praesens dicit pro suturo positum. ἐναλλαγῆ χρονιυν. Quod iudicium errore apud veteres grammaticos pervulgato nisum nec

Legitur sic ἐσάννα ιδών Ο, 532, quod quid differat ab ανιωνα, κα- ζαν rΠ, παρακrti facile est videre. quid ab DreMrti difficilius. '3 ακυηνος ab ακυῆ M, is i non potest dubium esse. .,o γε e ora eroo ινος Τοπος e ἐν o εων Ποθει' . Elym. Quid quod vel αμενικος icui ἄκμονος comparari debeti oxytonon est, quamquam litteram privativam habet - Quomodo in utroque quidam potuerint prOParoxytonesin requirere me properispomenon dicauit uon intelligo. Si quid dubitari licebat. licebat. an etiam ἄκμηνος pro ἄγενσνος potius ἀκμηνες sit. - ἄκμηνοι καἰώπασrοι A Dolion. Rh. IV, 1295. υκμονος δορποιο Suid.

312쪽

ab Aristaretio alienum putandum selo. Ergo si in hae re nihil habuit quod sequeretur quam iudieium suum ad errorem proeli vis erat. V. Herod. A. 454. II. l29 3. - Mirum est qu0d dicitur πτερυγος scripsisse II, 316. P, 875. Eust. I. 3l6 p.

sputa apud Herodianum nominatos suisse Ptolemaeum . Tyrannionem, Alexionem, cet. ως τὰ Ορτυγος. Sehol. ADV ad H, 316. El. M. 694 s Gud. 485 . Tantum videmus Herodianum non Rufum eSSe reiicere et fortasse non tam propter Aristaretium quam Propter paradosin. Conser ut tenentur a Choeroboseo ad Theod. p. 8l Gss. - Di mellia iudieatu sunt ανεπαια, a. 320. ἐαυτης ν. 232. ζθελε Ζ, 518. - Quod rarissime laetum ut Arista relius non conspiraret cum paradosi, nedidit in προκνος si, al6 et, ala quod unum ex omnibus miramur. in buciρr . E, 656 το Λειορτῆ

τυ . Cf. ait. Relaol. ib. et Φ, 162. Eust. 592. Hoc notandum Arista relium adverbium re ictor, di ν i sic puto non .iaeri or νὶ in Homero suo habuisse pro ὁticioτι την N, 584. Attamen satis mirari non possum tantopere hic Aristaretium a via sua de-

Cur seribere maluerit nescimus sed quae contra disseutat IIerodianus A, 493 rem nou tangunt. Tota quaestio enim orthog Phica est. ut Drat δή, ἐπιιδῆ.

313쪽

sexisse. Nam ὁμωρrii est etiam contra Panonem adverbiorum in TV, monente Herodiano vi, l62. - Quod Photius habet D 200 λαβέ ' oξυτονεῖν φασι τοῖς περὶ 'Ἀρέσταρχον παρα τὴν χρῆσιν καὶ το ἔθος, pertinet ad aliquem locum scriptoris Attici. ubi gelioliastae sustus de Atti ea prosodia λαβέ a vulgari usu χρῆσις κυι ἔθος discedente exposuerant, qua in re ut in Homerieis laetum vidimus ad Aristarchi auetoritatem, a quo primo libri aerentibus distincti orant, recurrerant. - Ex altera Photii nota p. bl , σησα ιν ν περισπευ/ιἐνως καὶ Ἀρίσταρχος καὶ 2 λευκος ' η δὲ χρῆσις ε τέρεος intelligimus Aristarchum spertinent haec quoque ad certum quendam poetae loeum) ex analogia et usu antiquo dedisse σε σαφεῖ , quod posterior usus corruperat in σησωιι - Quo minus temere secisse putabimus quod contrao ιυγδαλ scripsit et de fructu et de arbore, Athen. 53. a. In reliquis ex hoe genere quod seiam non fructus item dietus ut planta συκον συκῆ, ροθον stodi ): quod plurimum interest. Fructus nomen ad arborem translatum est i ut ἐλαα); quamquam etiam ad reliquorum similitudinem diei poterat arbor ειυγδαλι, ν 212 legimus θννην λονικως μετέβαλε τὼν τονον, ἐμεὶ τo ἀκόλου γος θννα ἐστιν, ώς υρο διανὁς εν τε λ ια τῆς κacto-ali λου. Hunc locum tetigit Lobeeh. Phryn. p. 302. non satis sibi elarum esse prosessus. Tetigit idem scholiasta Q, 242. sed nee eo clarius sit, nee Observatione hae quae est apud Theognostum p. lusi set in Bekkeri Aneed. ind. in υνυα ορνα 'Αρiσταρχος 83

314쪽

OIυνειν αξιοι. - Ad Homerum redimus.

. 1 T. tam legem qua plurimum prosecit Aristarchus. quam sibi ubique pusuit, hic quoque secutus est, ut quod ex Homero ipso effici posset, in iis huic uni duci sese addiceret. Ad D, S iEt. M. 668. 30 ἀλεγεινά τε κυφιατα πειρων) Πόα-

A, 364 quae haud dubie ex ipsis Aristarchi commentariis

315쪽

C. II.

Rem explicabo paene ieiunam nec multum utilitatis allaturam. sed tandem aliquando intelligendum est quid sibi illa in-

ι De onelisi et anastropho Aristarchi doctrinam quatenus innotuit una cum reliquorum grammaticorum praeceptis exposui in quaestionum epicarum specimine primo. Nunc in quaestionibus epicis.

316쪽

τους, ala οὐ δύνarat τις επεσθαι scs. Schol. D ad I. l. : quod fluetuat in Aristophanis lectione interpretanda, iure dubites nuin grammatiei illius gententia ad haec tempora pervenerit. Herodiani sententiam in lexico suo exposuit Suidus. Nec reliqu0rum glossographorum verba, unde nil novi edocemur, transseribere operae pretium videtur, duobus exceptis, unde novae grammaticorum accedunt auctoritates. Phot. ἀάπτους ' οἱ μὲν

Di iti o

317쪽

ἔφεπε. Quod qui dubitari potuerit, disees ab Eustathio p. 203,

318쪽

quo i ad suam muniendam sententiam non videtur ab Aristarcho negleetum fuisse. V. Apollon. lex. p. 746. Qui secuη acceperunt. praesens sormae mediae verbi εἰμέ ad similitudinem formarum Iso, 3ιον, ἴσομαι adhibuisse perspicuum est. V. Eustathius ad v, 106. Herod. O, i 0.5) II. 55S κεῖται αν ρ, ῖς πρόδιος ἐσ-ν λατο ιχος λαι δν,

Hie loeus advertit attentos Homeri lectores. quod non Sarpedonem sed Hectorem primum in Graecorum munimenta insiluisse antea poeta cecinerat II, 437 πριν γ οτε dio ους κοδος πέρrερον Ἐκτορι δίδκεν, IIριati id6, ος πριὼτος εσελατο τεῖχος, χαιων et 462 o ὁ ' αρ' ἔσθορε φαίδι ιος VHτωρ. Cf. 465 Ουκἄν etiς ιιιν ἐρυκακοι ἀνrιβολqσας, νοσφι θεεῖν, δε ἐσαλτοπίλας. Sarpedonem contra dixerat tantummodo muri pinnas primum disturbasse II, 397 Σαρπηδ ον δ' αρ' ἔπαλξιν ἐλῶν χερσι ora. 'aρῆσιν pla, η δ' ἔσπετο πωσα δι ιιπερές. Quare nonnulli. atque in his LVsanias. grammaticus Rntiquissimus, Eratosthenis magister Suid. s. ' . , eo loco, de quo disputamus. intellexerunt ἐ-σν λατο, h. e. concussit, a Verbo quodam σαλλεσίνοι. Sic enim haud dubie voluerunt, ut πάλος πάλ- λεοθυι lv. Hesyeh. sic σαλος σαλλεσμα, non σαλειν, uno λ, ut apud Eustathium scriptum est. Iam ipsam difficultatem et quo pacto dissolverint verbis Herodiani accipe: Ἀρισταρχος καὶ οἱ ua' αὐτου δασυνουσι, ADσανέας iIΙορφύριος V. )ὶ di φιλοῖ. 320 προσνέucων το o ripa 37' σίλtiactaι l. σο.aσθω eum Eustathio Itaρ gr σε sntia ἐνειν το ἀποσπῶν κai σαλείειν. ὁ δὲ σαλεDσας iurον το τεῖχος -αρπηδών δεψιν, ὁ δὲ εἰσπηδι σας futar ωρ.

'i Somen Porphyrii, quem hunc locum eadem ratione interpretatum e re Lustathius testis est p. l075, commentator longe recentissimus, cui Wholia V. debentur, pro Lysania minus sibi cognito substituit. Porphyrii est alterum scholion in Venetis ad h. l. 20.

319쪽

φησὶ γουν' ,,-αρπηδων δ' ἔπαλξιν ἐλεον χερσὶ στιβαρῆσιν pu . τὶ δ' εσπετο πασα . ἐπὶ δε του Eκτορος ορῆξε δ' ἀμφοτερους θωρους , εἶ a επιφέρει , ὁ δ' εσθορε φαέδιμος 'rir ωρ . αμεε- νον δὲ πειθεσθαι Ἀριστάρχερ δασυνοντι, ἐκδέχεσθαι δε a φιας ουτως το ἐσηλατο. οτι πρίοτος ἐφηλατο καὶ ἐπεπήδ σε τεῖ τείχει. ορα γουν ως Ovκ εἶπεν οτι πρίοτος διῆλθεν. O μὸν γαρ ειτ ορ στριοῦτος διῆλθεν. ὁ δὲ Σαρπηδάυν πρωτος εἴριιησεν ἐαὶ et o τε oς' ,,ως da τότ αντέθεον Σαρπηδονα θυμος ανν κε τε - χος ἐπα αι II, 308 cστε το ν λατο τaDτον εἶναι T li ὁρμη - σαel. Ultima verba, quae et ab antecedentibus discrepant nec exstant apud Eustathium. ab homine negcio quo male s dulo inconcinne assuta sunt. Apud Eustathium eadem legimus p. 1075, sed is refert praeterea primum Aristarchum cum ἐσῆ- το praeserret explicuisse ἐφ λατο. tum alteram lectionem non admodum placuisse veteribus. καὶ οὐδὲ πανυ αποδεκτέα τοις παλαιοῖς ἐζ γησις), denique Apionem et Herodorum ii. e. Herodianum in hoc loco explicando eum Aristarcho stetisse: quod ipsi vidimus. 6i Sehol. Α ad Σ. 77 ὁ Ἀσκαλωνιτης αεκηλια okν Οὐχῆσυχα ουδὲ εἰρηνικα, ἐπεὶ εκηλος ὁ δεσυχος, ἰοστε στέρησιν αυ- τῶν ἐκδεχεσ9αι. ουτως δὲ καi Ἀρίσταρχος ODν ταραχώδ . ξ

320쪽

σθη υρισταρχε s. Recepit haec Eust. H 77 p. 524. - Hoc loco miramur Aristarchum neque dubito quin plerique una nobiscum miraturi sinti Itaque dubitamus Eustathio aures praebere de Aristarchi rationibus aliter tradenti ac probabilius 3 p. 548 ἔστιν

προερρέθη. At ego auctor sim, ne quid contra Herodianum eredamus Eustathio. Res haec est: ut alii grammati ei sic Aristarehus putat in compositis nonnunquam alteram significatio- 322nis partem delitescere: et quidem tua saepe ut nos nec intelligamus cur ita velit nec quid consequatur. Attamen laetum est: et suam in hac re sententiam ut indiearet spiritu usus est: ubi delitescere significationem indicare volebat, mediam aspirationem d0n posuit. Vide Aristoniei notas ad II. 76S et X, 319: in Huin ευ κης, αορ τανίηκες illud aκη significare, in τανυήκεας ολυς non significare. ut in κελαινεφες ahia. Et recte accipiamus in his παραγ πον et παραγ πνὶ, quae quod videam in his per abusum quendam adhibentur, non ut vocabula non inesse dieatur, sed non significare. Herodianus II, 635 ως των Γ;ρ- Το δουπος ααδ χθονος εDρυοδεέηςὶ παραγωγον ἡγουνταιτιν λέξιν, τουτέστι παρολκην τῆς ἐπὶ τελους λέξεως. Item Herodianus do ταλαυρινος modo dixerat ελε δε λεκτον εχει τοiai τέλους εἴτε παρέλκει, quod Aristonicus dixit xi διπλῆ orι

παρηγιώνως λέγει ταλαυρινον. De ii κίαλος ad O, 705 Εκτωρ di πρύμνης νεος riti/ατο ποντοποροιο, καλῆς ci κυαλου in HerOdiani nota, quamquam non integra est, tamen intelligitur, tres sententias eorum grammaticorum commemorari. qui et hane

paradosin quoque suisse dicit) ωκυαλος cum medio leni serib

라틴어 텍스트