De Aristarchi studiis homericis

331쪽

exemplaribus, nostri quoque codices hie illie retinuerunt. Saepius factum esse in codice Homeri Veneto, observavit Villoison Aneed. II p. 119. De codice Ambrosiano fragmentorum Iliadis notavit Mai, p. 582 ed. Berol. ., Spirituum quoque notae eoaeva

manu pinguntur formis priscis H et i - vel - l . Atque hispiritus saepenumero praetermittuntur; nonnunquam in v abulo medio a me observatos memini' . Et ad m, 434 ανελκει. In Ambros. Reeunda syllaba notatur aspero et acuto ed. Berol. p. 593. Item aliquoties in cod. Aegyptiaco, euius n0titiam accepimus in Museo Philologico Cantabrigiensi iv. Nro. I a. I 83lp. 178 .3M A Villoisono hoc petimus testimonium, praes. Il. III: -Duplicem in quibusdam vocibus spiritum, ut in ἀναἱρεω, eet. in nonnullis Epicteti codicibus Regiis invenisse se testatur te Fevre de Villebrune p. 6 praes. suae Epicteti Enchirid. 1782 '. Vestigia eius notae in schol. Phoen. 656, ubi Ald. et Basil. praebent Ei βοέοις, et in schol. Ar. Avv. 873 EDβαῖος) indagavit Lobeckius Agl. 1044. Eustathii aetate signum spiritus in mediis voeabulis ab0leverat: hac ratione ille p. 524 οἱ ἄρχαῖοι καὶ ἐν moto λε-

intelligendum sit illud quod dicit p. 150 o τι δε παρὰ τοῖς anαιοις

rantem.

332쪽

In eommunem usum seribendi hoc signum interaspirationis. 235 apud Attieos cerie, sere non receptum suit. Qui de hac re quaesivit Osannus ad Marmora Eloniana p. 7l sqq. praeter

tabulas Heracleenses in quibus Raepius occurrit. et unum exemplum ex lithostroto Praenestiuo EA HYAPI , , ex IIerodis Antei inseriptione attulit EXHOALA. His ne Meckhius quiadem scorp. insor. I. p. 43ὶ habuit quod adderet praeter exemplum unum TPI HEMIIIOII OE: quod quidem ex inseriptiono

Euelide antiquiore eSt. o. b. Poterunt haec sacere ad rectius iudicandum de pr nuntiatione. Bischoss. qui ..do spiritus asperi in mediis verbis Graecis pronuntiandi ratione ' quaerere instituit tu programmate anno 1826 edito, , inde ab antiquissimis temporibus certe ad alterum post Chr. n. sareulum spiritum in mediis verbis suisse prenunciatum p. 10ὶ defendit. Ad quam rem praeter communes quasdam et pervulgatas rationes inscriptionum testim viis et aliquot grammaticorum usi est. At inscriptionum auetoritas vidimus quam precaria sit, grammaticorum pra repta ad pronuntiationem non pertinere sed ad usum scholae satis superque patefecimus. Sed si quid inde concludi potest potest contrarium. Nam quomodo de vocabulo Oiuππος minime illo ex communi usu remoto contendere potuerunt, si ad iratio vel omnino vel satis elare audita fuit 3 Et si contendebant eur qui spiritum defendebant de communi pronuntiatione verbum inieeerant nullum Certissimum utique atque tutissi- 336mum videtur statuere non in omnibus regionibus, ubi lingua Graeca dominaretur, nec in omnibus voeabulis idem valuisse: sieuli Romani quantumvis ad adspirationem pr0mtiores, nunquam, opinor, Philhippus seripserunt. Graecos Italiae ad pronuntiationem spiritus paulo magis inclinasse, ex iis quae paulo ante disputata sunt ultro nascitur suspieio: illud alterum Vel

, Memorabile sane quod inter ea voeabula quae Latine cum RSPer spiritu scribenda sint Wolfius Anal. liti. I, p. 306 assori exhydris. Iam meser Boechhii verba l. l. p. 44: ..Postremo quod in lithostroto Praen Mino est ENHYΛma largior potuisse ex Italico usu derivatum esse.

333쪽

ex antecedente litem pendebat, vel quod in quibusdam vorabulis, quae possent composita videri, commissura hiabat. Perse eni in sacile in compositione aspiratio eliditur: ad quod advertit nos locus quidam Apuleii de Orthographia l. 63 -Anhelo. ut halo, unde descendit, eum aspiratione annotatur. Sed Plinio in compositione aspiratio colliditur . Mihi nondum constat utrum φιλΩD ν sim an φιλελλην. Apud Atticos, quos vulgaris deinde lingua secuta est, iam mature media illa aspiratio in plurimis vel evanuit vel sere delituit: obtinuit in paucis, quae

non composita sed apposita essent nec longo usu latebat iunctura. Nam διωτι et εἰσο Apollonii inscoli temporibus pronuntiatum fuisse, aliquot mihi eius testimonia persuaserunt. De syntaxi p. 3l9, is προδηλον γαν κακ τῆς συνουσης δασείας ως Ουχ εν απλουν ἐσει τὰ διοχι. de eoni. p. 509, 18 καὶ δ λον ora

προ αυτῆς ἐτέραν λέςιν. Nonne haee certo testantur in vero 337 compositis non auditum suisse spiritum J Nonne elarissime dixerat in διοτι Hi ex partieula Oτι factum esset, ita ut vera compositio esset suti in ἐni εροσθεν , non audiri debuisse spiritum 'Sed tu appositione requirit aspirationem. CL de adv. 537. 29. De διυ vide quae plane cum his consentiunt apud schol. Dion. p. 967. 25. q. 6. Dedueti gumus ad huius disputationis caput ultimum. Hic nitebantur pronuntiatione. Colligendum enim, quid veteres docuerint de interaspiratione in voeabulis simplieibus. Bene laetum quod excellentissimorum grammatieorum disertis uti li-

335쪽

is ex codd. Lucretii V. 743 attulit Euchius. in eo agn0seimosineredibilem recentiorum Latine loquentium προικέαν, qui michi et nichil adsciverant Αpul. de nota aspir. 4bi: qu ipsum quoque in eodicibus est iv. Perre. Ιtal. Reife p. 56 . 339 Sed subsistamus paullisper in illo Herodiani praecepi

spiratione adhibuit sic alibi in constituendo aedentu. D M

Manavit hoc ad grammatieos Latinos. Priscian. de aee. D Interiectio nullam regulam retinet. tamen in fine vel is med/'nduitur, ut Papae. evax . Id. Inst. gramin. XV. e. 7. - πιη' tamen de accentibus eorum docuit Donatus quod non gunt Per Τ Quippe eum et abseondita voee. id est non plane eSpNββη Proserantur, et pro affectus commoti qualitate eonfundasisty Reis accentus' . Intelligenter haec diei sacile eonredimus qR'pp' qui vel 'Aπολλον ) et δέσποτα illum suum abnormem 3ζοφη

336쪽

tuni homunculis potentiorum vel OpeIn implorantibus vel saevitiam perhorrescentibus deberi arbitramur les. But tua. gr. p. 179 . Quare aspirationem quoque in illis senaturaliter effutitiis , ut scite a Varrone voeantur de ling. lat. VII, 5 p. 3693. eommoto perturbatoque animo debitam saepe regulis exemtam esse consentaneum est. CL Priseian. I e. 5 p. 25 Kr. de alia et vaha. Apul. de not. aspirat. de ha k. I 0, de hei β. 14. de hem q. 16, de heus et heu si. 20. Eustath. p. 855, l9 ἰσιέον δὲ Ο τι ευρη-

ιιαστικων etiam aspirari. Quae Omnia cum vernaculo Sermone

mirifice conspirant. - Nunc fortasse intelligemus. quo tunda-340inento nitantur, quae de lου et seu veteres praecipere notum est. - Schol. Ven. I, 262 de εἴα loqui videtur, non ut Bekkerus putat de εἰα.

Sed in singulis pernoscendis magnopere cavendum est ne ad inutilem vel etiam ineptam aecurationem delabamur. Quod quibusdam veterum aecidisse fortasse non iniuria tibi intelligere videaris ex hoc loco Apuleii de not. aspir. 45 p. li 7: Alia vero, valia, Daha, ohe et si quae sunt aliae interieetiones, quae in medio aspirentur, gratia significationis aspirari dicuntur: sie ut

etiam eiusdem significationis causa quaedam in capite, quaedam in fine aspirantur, ut heu, oh. Ipse enim assectus, quo interieetiones promuntur, cogit eas interdum praeaspirari. Non enim ad placitum sunt verae interiectiones, velut ceterae or tionis dictiones. sed naturales. unde etiam omnium sunt nati num interdum communes l. - Sed illinc abnormis aspiratio in εἰ o L εμων explicatur.

omnino enim non poterant curiosi homines in sobria egregii grammatici doetrina acquiescere; sed ab interieetionibus ad verba et nomina transferentes paene incredibilo est ad quantas ineptias delati fuerint. A tamen haec quoque historiae grammatices amatoribus iucundum erit eo noscere. Lentus iudicandum de hiunio, quod .. piratur. quia eum Rugmento spiritus hinnitus profertur iApul. asp. q. 28 i. Vix hoc serendumi Ayul. aspir. 42i. .in ante I aspiratur in hululo, quoniam ab hui inter-

337쪽

Iani missis turbulentis, quibus Bacebus gaudet, eXclamationibus convertamus nos ad Iunonis delietas:

ieetione oritur . Et g. 38. -Horreo aspiratur, ut ipse aspirationis horror cum eiusdem verbi significatione concordet. Haec vero iam vehemetiter ridicula, quae tradit g. 39. VOeem hostis aspirandam esse. ,,COneomat etiam in hoc nomine aspirationis signum cum re, quas significatur. Ita enim effigiatur nota aspirationis secundum veterum scripturam, quasi biceus gladiuuinter duas hostiles partes. Ap. g. 6. Concordat etiam in hoc nomine, quod est homo, aspirationis nota cum re significata. Quoniam enim hoc nomen praeter aspirationis signum notum est in facie hominis notari, nota aspirationis annexa signum est divinae hominis laciei annexae, de qua sacio scriptum est . et inspiravit in saetem eius speculum vitae. Id. q. 44, utilde aspiratione barbarorum vocabulorum loquitur, quorum ea esse Mytonitri, quae ab ipsis linguarum, unde dueta sint, peritis aspirentur: Sie Ηeinrieus, Ilumbertus -quoniam constat testimoniis eiusdem linguae peritorum. quod haec nomina ab eisdem Transalpinis non sine aspiratione SDiritu proserantur. Sunt tamen qui putant eiusmodi vocabula egregiorum Virorum gratia aspirari, ideo quod ipsum generale honoris vocabulum non sine aspiratione notRtur. Festus: . Helvo dictus est immoderate bona sua consumens, ab eluendo. Cui aspiratur, ut aviditas magis exprobretur fit enim vox incitatior. Ilaee sunt de spiritu. Quae pleraque DOD Rutiquum auctorem habent sed antiquae doctrinae sunt. uua haec nituntur doctrina de consensu significationis cum sorma vocabulorum, ea nobis latius persequenda est. Est ea satis antiqua. Didymi legimus observati

rῆν ονο/ι resilis ses. Varro p. 80. Sp. i: quam illum nou ita posuisse tantum, sed sicubi res serebat, in usum convertisse suum ex schol. Ar. 302 iudicium saeimus. Nam eum dubitarent interpretes utrum rectius

κείρε λος εἶ. m. Discipulus eius Trypho iam te σκαMMura. El. M. S. docemur, Truptionem φιλῆτος pro decurtato habuisse ex ἐφει-

κυκλιον ex ἰwσικυκλιον, λωιος a ui πω saetum putavit. Dolemus Buno doctissimum ceteroquin grammaticum in ineptias incurriSSe. Sed pergamus doctrinae illius vestigia sublegere, ut pateat, laetaeue tuerint segetes. Ε mOl. M. p. bl 2, 3 χιράδες, αἰ ridM ZMoῶν ραγώδε, . συνέπεσε δὲ ξ φιυνῆ r0 ση utiινοιιένου. ἐπειδῆ γὰρ et ὁ χιρα, ἔνδειάν νιν σημGiνεε ένας γὰρ zῶν χειρῶν eret Me δηλοῖ n δε εαγὰς του ὁλοκλ Ουἔνδειαν εχει. rὸ γὰρ ἔχον ι ιγασας οὐκ ἔστιν ολοκληρον 1 roveoυ χή ιν σε του ι γραφεrtiι. In contrariam partem hie annectamus de causa augmenti

Observationem grammatici in El. M. p. 820, 25 ἄξιον di pro σαι, δια νι

338쪽

Folutae quaestioni8 apud Moschos. Titati p. 4i sive Plantidem Baetim nil I. R 36 cur χρυσοῖν, quod proprie Sit χρυσεοῖμ, contraxerint Attici. non

vel quod ea varicare nemo Posset, Vel quod singula ibi extrema vaeilla iureillata habent figuram litterae V . Apul. de diphthong. g. 25. Saeculum per e breve deberet notari, quoniam a sequor, vel ut placet Varroni iV.r p. l93 Sp. a sene derivatum est. Sed quia rem productissimam de-ε stabat, placuit ut eius principalis syllaba significationis causa produc retur et per diphiliongum plane dignosceretur. Sen. quaest. Nat. II, 56bk4ilius enim ut splendere sic fulgere. At illis tantiquis ad signiseandum hane e nubibus subitae ludis eruptionem mos erat media syllaba correptaul diderent sulgere. Decent talia Senecam Stoicum, ut Varro Stoicorum doetrinam rettulit. Item nomina verbaque non casu sortuito, sed quadam iratione naturae saeta ili. e non θέσει sed τίσει P. Nigidius in grammaticis dimentariis doeuit. teste Gellio X, 4: ille quidem sine dubio non minus Pythagoreis suis idem tenentibus confisus. Refert Gellius ex eo illud sit pidum et festivum visum , eur motu quodam oris conveniente cum ipsius verbi demonstratione Vos dieamus per V, contra Nos per N. Et item aliaptun0mina. Quae a Chrysippo eum mutuatum esse simillime de Oio disputantem apud Galen. de Platon. et Hippocr. dom. II, 2, monuit Rudol--ns Setimidii us in egregio libello, in quo de his quoque Stoicorum ra-

339쪽

242 Eceo iterum in asperrimos strepitus incidimus, ut quod oeuli gaudent doleant aures. - Ita aspirasse Athenienses propter 343 certissima illustrium grammatieorum testimonia dubitari nequit Athen. p. 397 e. τα υς δὲ λέγουσιν 'Ἀθηναῖοι, eis φησι Tρυ

νινέμενον iIambl. vit. Pyth. 823. - Addamus hoc ex recenti scholio iB. L. ad O, 626: ubi quum δεινὸς α rης alii geriberent, pars δεινὸς reor v. m gister argutissimus habuit quomodo litem dirimeret: ,,τινὸς νοῆσαVrες κΩ-κῶς θηλυκῶς ἐκφέροισιν ' η γὰρ ἀρσενικῆ ἐκφορα litvia νε - 4r εθον ν ὀν λογον απεργῶζε εαι καὶ r ὀν ἄνευον σ φ o do ό ε ε ρ o ν απ o J ε ἐκ μ υσ ιHie scilicet sapientior, quam veteres livguae conditores, quorum mentibus neo θυελλαι nec ἀελλαι, ventis videlicet rapidiores. absona videbantur In illis antea allatis maxime mirabilo visum si ad vocis naturam imitandam non sono litterae, sed forma sui Vallum Varronis usos voluerunti Quid quod etiam forma accentus Choeroboscus ad Theodos. p. 429 Gss. nn- notat tria esse in o D exeuntia nee circumflexo, sed acuto signata. ἰδού,

nibus et litteris ad ipsam naturam significatorum aptis mysticis quoque et magicis rationibus sustentabatur. Iuvabat tamen contraria ratione ad malum sermonem defendendum uti: Arnob. adv. gentes I. p. 45 od. Paris.160b A. . . Humana ista sunt placita et ad usum sermonis faciendi non omnibus necessaria. Nam et liaec paries forsitan et hio sella diei sine ulla reprehensione potuisset si ab initio sie diei placuisset et a sequensibus saeculis communi esset in sermocinatione servatum '. - Grammatici Graeci meliores, in qua re sine dubio aliquam multum Aristarcho debetur in Cratetem nitenti, videntur in hoc genere permodici suisse. Inspician modo quae in supra allatis Occurreruiat: quamquam non dedita ouera hunc locum pertractabamus. Apud Apollonium pron. P. 3l quaeritur cur ric. si nomen est monosyllabum. contra regulam breve sit, , , larus M aerei η σωνο-

340쪽

di οἱ Ἀττικοὶ καὶ δασυνουσι κοὶ περισπ ῶσι . Tertii testis gravissimi Apollonii isynti p. 319, iam antea mentionem Dei-mus. Exceptio angam dedit de lege d endi. Nam sic ille pergit apud Athenaeum i 397 e., αμηχανον δε παρ' Ἀττικαῖς καὶ

Quae hoc loco de vi et natura aspirationis exposita habes, Tryphoni. ut antea apparebat, accommodatissima. Argutius etiam aliquid in eandem sententiam excogitavit Seleucus l. l. 398 a.

Vides hi A grammaticis rem miram aecidisse, sed hoc ipso esse eertissimam. Causam si quaeris, me ignorare profiteor. Audebo tamen reserre, quae de ea re non dicam inquisivi sed ludens cogitavi. Nam primum oecurrebat, ut hoc unum nomen aspirationem communem haberet cum bacchi eis illis interiectionibus, possetne eommunem etiam aspirationis musam habere. Quare quod plerasque aves a suis voeibus nomen accepisse constabat, videbatur quaeri posse. sitne inter eas καὶ προς ἐπὶ τουτοις τιθασος οι orcsν TacύςiAnaxitas υρνιγοκομοις ap. Athen. p. 655 a. . Id cum non improbabile esget, eum non multum morabamur, qui apud Athen. Diqiligod by Gorale

라틴어 텍스트