De Aristarchi studiis homericis

71쪽

posse. Fuit is Seleuetis, minime ignobilis grammaticus. v. Seli V ad II. 807. Inepte. P. 600 ὁ γ - ρ' Iiβαλε σχεδον ἐλωίιν Quod hine dididimus ipsos discipulos prave nonnunquam Aristare ii doctrinam interpretatos esse, eo utemur in proXimo. quo iam festinat oratio. . 2. II. βάλλειν τινί non signifieat apud Homerum petere aliquem , sed opercutere. iEa percussio quod aut cum vulnere est aut sine vulnere. inde modo dicitur significare ἐπιτυγχύνειν vel πατάσσειν, recitMν,

Omnem usum vocis βάλλειν quam difficile sit ex tanta lo- 2 corum copia eruere ipse expertus sum. Quare statim dicam. ut res se habent. Sic melius Aristarchi doctrina explicabitur. βάλλειν τινὰ id significat, quod Aristarchus docuit: sed eo non pertinent omnino ii Ioel ubi βύλλειν sibi adiuuetum habet aecusativum iaculi, e. g. δίλλειν ἰον; pro hoc accusativo ponitur etiam dativus βάλλειν ι p, et coniunctim βὰλλειν τινα ιεβ. Iam ubi nullo addito easu solum σύλλειν invenitur. DOStrum est iudieare locis singulis sitne is aecusativus, qui iaculum signifieat. animo Rupplendus. an is. quo homo iaculo ictus: quod in nonnullis in medio relinquetur ). Addam, ne quid desit, ελκ0ς

, Sic notissimum illud βι λλ' οἱ:rως αι κέν τι φotus' s. γένηαι VO8Si certe in ea editione, qua ego utor, vertit: Τriss so fort. Alii malent: Wire so fort.' i νωχλειν rores are Plat. rep. 408. A.

72쪽

meretur. quod de ἐκουλος dicitur in eod. B ad A. 14. ἐκη ὀλου

305 ανxi του ονκ ετυχες ' βαλλειν γὰρ κυρους τὰ ἐπιτε πίνειν. Innumeri sunt loei, ubi vel praepedente προῖει, ι ἐει, ακοντισε βέλος et sim. con8equitur καὶ βώλε vel tota sententiaeertissimum sit ti&λλειν esse pereutere. Hinc regula constat: et si quis sorte Occurrit locus per Re non satiA expressu A. eX regula aliunde effecta, non pro arbitrio diiudicandus est. E. g.

73쪽

4 petendi convenire quis negaverit 3 Attamen altera significatio

plurimis locis probata ne dicam melius quamquam aeriter intuenti sic visum esti certe aeque bene convenit: et hoc unico poetam voluisse statuendum est. Sic nisi agimus. ut egit Aristaretius, pro ceria firmaque interpretatione indoeta evadit fluctuatio: quod in Homero nondum satis eavimus. II, 358 hos versus legimus: viroς δ' ὁ ιιεγας αἰεν ἐφ 'Ἀκτορι χaλκοκορυστῆ

Quos ita vertit Vossius: Aias der griissere strebte den ergumschimmerten Hehtor Steis init dem Speer Zu errei chen Quod speciosum sed salsum est. Etenim aκo1πέ-ειν ubique significat apud Homerum ..petere . Ergo hic potius loci sensus est: -immer War sein Sinn damus gericlitet naeli Hoktor guWersen . De loco specioso, qui est ' 242 si intellexero dubi

vero loco speciem habet, hie loeus speciosus est ut B, 809, Z. 169. B, 299. et verb. ιιι palνειν C 875. Dolemus hic manea esse schesia. Censuit sortasse Aristarchus hunc locum sic eonstruendum e8se τεὴ δ' ἐλεrota οντο εβαλλον τε ἰοισι λαεσσέ τε b τιτυσκό/ιενοι, quo lacilius ad supplendum accusativum αυτὴν dueebatur. Nos illam constructionem veriorem ducimus, ad quam legentes pronitiores sumus quaeque propter duplex τε aequabiliter positum coneinnior videtur, τεὴ δ' ἐπετοβαζοντο,

74쪽

lo σέ τε τιτυσκομενοι λαεσσέ τε βάλλοντες. Sed pro altero partieipio transiit ad verbum finitum, ut F, 48:αυε δ' Ἀγηνο,

Κ, 388. V l 45. ρ, 66. ο, 6. V1, 35 l. v. FritZSche quaest. Lue. p. 112. Quod sic vocabuli επετο φὰγντο altero versu latius patet significatio. hoc utrum scrupulum iniiciat, an hane interpretationem mmendet Monui supra hac parte disputationis nobis usui fore. quodeertissimo exemplo probabamus. Aristaretii observationes nonnunquam deflexas esse a discipulis. Hoc iudico laetum esse ab Aristonico ad A, 117 avrae ὁ σiλα πῶ ια φαρέrρης, ἐκ δ' ἔλει ἰον),

At si dieitur ἰον βαλλειν υ, 62. χαλκὰν g. E, 317i, recte dieitur Ibς ist. Illud vero dici, quomodo sugere potuerit eum, qui

primus usum voeabuli animadvertit quique vel ad observandum usum vel ad comprobandum singulis loeis attendebat. quo diplenapponeret, ego non video. Aut non fecit Observationem aut reete secit. Ergo, ni salior. sic statuemus. Apposuerat Aristarchus versui obelum. Sed in commentariis signorum causas n0n omnibus locis omnes apposuerat, partim quod ipsa nota in rebus saepius monitis pro commentario esset, partim quod in isto more singulos quosque versus notandi non triginta volumina 76 quae nunc sufficere putat Wolfusin, sed rix dueenta commentario Homerico suffecissent. Compensavit hoe aliquo modo,

quod non semel sed saepius Commentarios Homericos edidit. Si quis igitur sectatorum signa eius illustrare vellet sui Aristo-nteusi, nisi omnes Commentarios adhibuit poterat aliquid nescire vel scripto ab eo traditum. Sed ubi Aristarchi manus deficeret ipsi ex disciplina sententiam eius supplebant: in quo errori obnoxios suisse nisi exemplis constaret res ipsa doceret. Sic

75쪽

illum versum . de quo loquimur, Aristarcho suspectum fuisse puto eo argumento, quod apud Apollonium est, lex. Hom. s.

tum et ipsum Aristonicus non praetermisit. sed illud aliqrum

de ἀβλκὶς de suo addidit . quippe qui disciplina teneret: τὼ

positis exemplum est. quod rem confirmet: 'Arρείδ ς δ' - ει ιυγὰλ miroλ ιιένος 3 roρὶ ἡ διπλῆ οτι πώλιν in βε βολνγιενος 3ια του o ἐπὶ thvχεῆς. 7 g. 4. Nondum solvi nomen meum. Supra i . l. p. 54 Ostenderam me probaturum, II, 467 Aristarcheain lectionem non fuisse o δὲ II δtiσον ἡ λασεν λαον. Didymus, qui hane i otionem in Philemonis editione se invenisse est. eo probare vuli certe hoc loco lectionem fluctuasse. Deinde suum addit iudicium. non improbabilem videri hanc lectionem, quippe cum ἐλαυνειν sit ubi de vulnere eminus inflieto inveniatur. At Arista chus doeuerat ἐλαννειν sic non diei, sed eum Di τ&σαι, τυφαι, πλῆ οι eodem loco habendum esse. Hoc Aristarchi praeceptum ign0rasse Didymum ne putes: sed visus est sibi quosdam locos legisse. quo illud praeceptum perverteretur. Unum ipse attulit. P. bl 7:

76쪽

65 Qui loeus quod Didymus voluit non probat, nec est ullus, quiverissimum Aristarchi praeceptum infirmet. ἐλαυνειν τινα numquam aliter dicitur nisi gladio, seeuri. Sim. τον Haes εἶμον ponoo ' ωιζGς Ε, 80. ξέφει ἰλασε κορσην Ν, 576. αὐχένα ιιέ

respondet 283 ou γαρ τι αλπέων ἀδα iacων οὐδὲ βολῶ 0ν. Hoc igitur doeuit. neque vero eo pertinent illi l i, qui Didymo imposuerunt, quibus f sive mittuntur tela sive prope figuntur) duetum est i Dνειν χαλκον, διστον, sim. ἐν Vel. quod saepius Oeeu rit, δια et διαπρο, e. g. η ρα, καὶ ἐν δειν δ σακεI nciae o βριμον ἔγχος Γ, 259. 269. μετaφρόνqι ἐν δορυ πῆξεν εἴφιων ιιεσσηγυς, δια di σι εσφιν ελασσεν Ε, 40. A, 448. es. X, 284. οἷστις 78υμιν ἐνὶ στιβαρεῖ γηλ λατο α 40u cet. En tertium exemplum verissimae observationis Aristarcheae ab discipulis detortae. Sed paene oblitus eram praecepti Aristarchei testem eiero. Ariston. ad A, 68 sortioν ἐλαυν ὐσιὶ h διπλῆ oτι τὼ ἐλαίν ὐσιτίπτέοσι καὶ τέλοῦσιν ἐπὶ τ ῆς ἐκ χε ωbς αλπινῆς eth ἐλασαι. CLApollon. Iex. H. ἐλαυνεοσι θεριζέοσι ' M. γαρ ἐκ χειρος τυφις ελασις μεταφορικόῖς. ἐλασαι γαρ τι ἐκ χειρος τίφαι. Suid. ἐλαίνουσιν αἰτιαet ικῆ : ὁγtio ν ἐλαυνουσι ' τυπτουσι ' τιθεῖσι il. τιθησιν ἐπὶ τῆς ἐκ χειρος πλζγῆς τι ἐλασαι Voti ηρος. es. Schol.ε. 132, ubi iam certissimis vestigiis Aristareheos agnoRees. Vetri observatio, quamquam male adhibuisse videtur ad onιον ἐλαυνειν. iam eam ob causam inam de signifieatione v0c. oria ος nune non quaeram , quod non diei potest et Duτειν στοhaς, sed requiritur eui eaedendi, et deeidendi notio subieeta sit. - C gnoverat etiam ex illa observatione Aristarchus solum recte scribi ε, I 32 et η, 250 κεἰς ελσας ἐκέασσε ιιεσι ν ἐνὶ οἴνοπι ποντιt , non, quod Zenodotus tenuerat, ἐλασας. v. scholia ad loeum priorem.

, Herm. de dram. eom. sat. Op. I. p. b6. VOSS. ad hymn. Dem. 454 et ad Arat. 748. Franke ad liymn. l. l. et quae nuper dedit in eius libri censura Spitane s.

77쪽

k. 5. Quod quidam philosophorum de genere humano dixerunt. quo propius ab Origine sua abfuerit, eo integrius fuisse, id de vocabulis verissimum est. Ille, qui apud Hom rum in plurimis valet. suis certisque finibus descriptus usus nec a tragicis lyricisve nec ab epieis vel antiquioribus vel quoκ Homeri imitatores didere solemus Alexandrinis servari solet Faetum idem in iis vocibus. de quibus modo exposuimus. Eurip. Ilippol. 684: - ους P ὁ γεννητωρ εμὸς

καὶ βαλ IM ' μηρος δὲ Ουτασαι μὲν το ἐκ χειρος καὶ ἐκ του συνεπvς τρῶσαι, βαλεῖν δὲ τὸ πορρωθεν v. Clarh. ad P. 86: 9 qui ad hane rem attenderat etiam is, 525. 540 . Idem Eurip.

i Memorabile est. πλησσειν, cuius constans apud Homerum uSunest de vulneribus et plagis prope inflictis. de solo fulmine aliter diei tπλ. κεραυνῶν ω, 455. O. l l . 34, 4l6. d. 306. - Βέλος pro gladio ap. Soph Trach. 8Sb ex vulgari interpretatione. Sed Hermannus haec alio modo adornavit. i mrειλο Byaeinthi vulnus Bion VII, 4. i ομβιχῆς est M. Ηοm. s. l25 αλro ir Oisroς ολβελής, quod Me ringius in Commentatione de subst. copui. U. Hom. p. t 2 recte explieat Dei βέλος ίμ. Quod transferri potest ad noθος οξροβελιὰ Halleui. Λ, 4 l. Sic explieuerim quod apud eundem seriptorem legimus is, l0b νιμος ---δω γ ν i. e. νῖκος κραroe MDκυ δῶρον ον. Sed. ib. B, 346 αυρα δἐ

78쪽

Perturbare sibi non minus quam tragicis lieere putavit. haud ignarus ille prisci sermonis proprietatis. E, 260 ἄγχι δε θῆρα

hoc etiam verbum θεένειν certum apud poetam usum habet in gladio aliisque prope laedentibus. Ex Quinto praeterea enotavi quod videtur apponendum esse. Scit. illae breviores formaestiήετοι, σὲ το, βλῆσθαι, βλωιενος in Homericis non inveniuntur nisi si quis pereussus dieitur βέλει, quodcunque est: sed Quintus dixit βλ, ιιενος εν κονδε σι I , 3l6. E, 184. et 456. βλr ιενος εκ M peoto I. l39. Denique σε ι σναι et βεβολε σύναι promi-seue diei a recentioribus . iam Lobeckio Observatum ad Pliryn.Ρ. 589. igλ ενος αλγεσι θυμον Qu. Sm. E, 46l: eontra Apolloniuη ausus erat I, 262 merum et nudum βεβοληγιένη dicere pro λίπη βλοβεῖσα, δυσγνιιουσα, ut scholiastae paraphrasi utar: ιν ηρ ara I ' αντον βεβολημένη . Dixit de eadem re But annus ad Arat. 492. qui si Aristarchi, si Lobeckii memor suisset so lasse facilius quid doceat intelligeremus. Haec poeticae dictionis discrimina cognoscere utilissimum: et velim quidquid ab Homero posteriorum poetarum Oratio in voeabulorum usu differt aliquando ita in unum colligi, ut in Attici vulgarisque sermonis diserepantia a veteribus laetum est: nos tamen haec ideo hoc loco perlustramus, quod quasi pro Aristarcheae operae complemento sunt. qui nec Alexandrinos sicubi ab Homero deseiverant notare praetermisit sui in Calli- 8imacho laeti, v. sch. T 499j. Deinde hinc intelligimus, ad Ari-

79쪽

starcheam doctrinam epicos cursum suum dirigendum esse non censuisse. Quod in grammaticis et orthographicis docto sollerterque demonstrarit Gerbata. leet. Apoll. p. 91-97. Idem invocabulorum significationibus apparet. Nec mirum. Non est quod haec istos vel ignorasse vel improbasse putemus, sed Homeri- eos esse noluisse j. Quid censes 3 nescivisse Quintum Smymnaeum. equites pugnantes ab Homero non induei 3 At ipso in id carmen induxit. quod nisi istorum morem cognoveris Homeri imaginem prae steteris referre eXspectaveris. V. Θ, 186. I, 2. IA, 1S4. CL squitum certamen in ludis sunebribus 9, 545. Noscivisse eundem npud Homerum ambrosiam cibum esse Deorum

non potum Attamen ipse nihil dubitavit seribere, is, 139

αλλοι di moγέροντες. Sed npud Homerum mulis curru iunctis non utuntur nisi advehenda onera. Quod Tryphiodorum ignorasse eo minus er dero decet, eum de Priamo vehiculo urbe egresso seribens non posset non meminisse simillimi loci Homeriei Π, 324. quo ipso loco Priamum equos agere Videmus, plaustro contra, quo dona portantur, subiunctos mulos. Sed Tryphiodorus posterioris. imo sui aeri morem expressit iv. Sehesser c. VIII.). Aetatem qui-82 dem suam illi epidi tam non dissimularunt, ut Quintus similitudinem a bestiariis sumserit, i, 532. Alexandrini cum epica ea mina condere aggrederentur non id egerunt, ut ubi Homerus vel sabulas vel mores et instituta vel dicendi artificia vel sermonem

Graecum reliquisset, ibi et ipsi pedem sisterent itaque illum exprimerent quasi aliquis Iliadi proximus rhapsodiis qui nullum aliud haberet exemplum. Sed ut saeculis superioribus poesis Graeca Per gradus progressa est, nunc per aliquod tempus in imit

'i De Alexandrinorum imitatione Homeri dixere Naekius Choer. VIII. IX.. Gerliardus lect. Apoll. e. VI. Weichertus de Apollonio p. 37. Loebe

80쪽

tione consistens, nune commutato partim audientium desiderio partim converso litterarum statu partim ingeni0sum propter veleerte audacem novatorem novos colores assumens. sic Alexandrina poesis usa est iis, quae Saecula ante pamVenant; quorum illa non tantum imitatrix sed amplificatrix et novatrix esse voluit: quod nisi ita esset. non haberemus huius poesis epi eae historiam suis aetatibus et terminis descriptam. Et noluerunt grammatici esse sed poetae. Ad imitandum vero Homerus iis eum aliis poetis multis uno codemque loeo erat, nisi quod H merim et ad memoriam pronatissima et Omnis Graecorum poesis per viscera Rerpentia etiam ultro scribentium stilum subibant

saepius: velut hodie sere qui seribunt idyllia Vossianis frustulis apparant. Quamquam Alexandrini haec ipsa declinassent studiosius, nisi iii antiquiorum poetarum locis vel exprimendis vel adumbrandis Graecorum ingenium etiam antiquitus aliquid sive

doctrinae sive illecebrae quaesivisset ). His momentis eonstat eorum imitatio: attamen sui iuris suaeque aetatis et voluerunt esse Met erant. Homerieis voeabulis ad haec ut me reseram , Homeri ea

Boeekh. tragg. Gr. c. XX. - Dixi, universe hos poetas non alio modo imitatos esse Homerum quam alios antiquorum. Nam si quid exeaminibus aequalium transtulerunt, ut ipse quaedam Apollonius a Callimacho iv. Gerhardium et Naehium de Hecate , Virgilius honoris causa ab Gallo lVoss. ad Eclog. II. , id minus ad rem nostram pertinet. Illa igitur imitatio duplex est, una stricta, quae etiam integros versus transsumit; ut alii ab Homero . sic Apollonius ex Eumelo iv. Welehert p. 200, et Latini poetae veraus Ennianos. Altera est, quae acumen doctrinamque quaerit in exemplari deflectendo. non ut lateat imitatio sed ut Dateat, quale est

illud Oppiani Hal. Γ. 147 v

Cui generi non putaverim absimile fuisse, quod Aese hylus dixit ἐριγενεια uaινα iΗes. i. Similia quaedam sunt in iis, quae Gerhardus recensuit p. 84 q. Nam si quis pro Homerico πατον ανθρώπων remένων dicit reis ον ἀνδραλέον αλεε δε ει iΡ. 8, . is non eelare studet imitationem, sed dum ita exprimit exemplar. ut necessario agnoscatur, simul suam quandam venditateopiam. Quod illis haud raro contrario cessisse et pro ubertate RPparere inopiam. imo adamasso hoc genus, quod tamen prae novis inventis facilius e t, nec abnuo nec sententiae meae adversatur. Sed eodem genere imitationis extra Homerim quoque usi sunt, ut ex multis ad ADollonii exemplar laetis, quae Gerhardus ex Dionysio aliisque proposuit, intelligere licet.