De Aristarchi studiis homericis

81쪽

voeabulorum significatione et struetura non contenti longorum saeeulorum remotarumque regionum thesauros reeludere et ipsi eondere nova et deflectere et laxare antiqua, ut sicut ante gliseentibus aetatibus poetici sermonis fines prolati sunt. itemper hos extremos Graeci ea inis molitores factum esse inveniatur. Sed his et imitandi et novandi institutis utrum elegantiae veri istisque se finibus continuerint an secreta earininum genera et dialectorum discrimina extra modum et ad molestiam usque turbaverint, nova exoritur quaestio, ardua et multis partibua paene innecessa. Ego hic pedem figo. quo me parte' voeabant meae. Etenim rationes delineandae erant, Pur ad restentiorum epi eorum officinas Aristarchea doctrina aditum non habuerit nec habuisse consentaneum Sit. Nunc ad reliquas verborum interpretationes pergimuS.

C. III. si δε

82쪽

Sed his missis, quae tum demum poterunt recte aestimari ubi quae explorata dicuntur pertentaverimus, tres istos loetis speeu- lemur. Hic primum dicam etiamsi ex centum et viginti duobusi is stot Seberus enumerat 'it tres essent. quibus localis signifieatio fimo inhaereret. tamen plerisque Aristarchi observationem probabilem visuram et de tribus Ioeis mirabiliter in diversum declinantibus quaerendum. Deinde si Aristarchus contrarium tueri voluisset haud paulo diligentius negotio suscepto provisurum suisse quam illos. qui cum isto subtilissimo et assiduo observatore nonnunquam quasi eum puero egerunt. quem do-eere vel dedocere ludus sit. Neque enim talia neglexisset,

qualia sunt O, bl 3 vel R. 9l vel sa, 780. Denique hanc esse boni et subtilis interpretis virtutem non speciosis quibusdami is falli. sed his ipsis firma interpretati0nis sui timenta ex manifesto geriptoris usu quaerere. Quid putas Buttinantium dicturum fuisse, si ρ, 447 pro ουτως ἐς μέσσον poetae canere libuisset νον στι θ' ωδ' ἐς μέσσον 3 Settieet exploratum esse hoc loco particulam ευδε signifieare - τοπικῶς. Sic scripsi quamquam legitur in scholiis: ἐξῆς γ αρ δέ

σφιν καὶ κεῖθι ta4bi. Sed primum Zenod. non scripsit καὶ κεῖθι sed κακεῖσε isch. 348i: quod ipsum imperitam. quae haec Polluit, manum pr dit : deinde quod Aristonicus dicit non sequitur ex v. 348, sed ex 2b9. Uuo quo nune est ιυδ' Aristarchi lectio est v κ, έ, 289.

83쪽

Tu et hunc loeum animadverte et a 218 cisVIiπολοι, στν θ' ODrcis αποπροθεν et O, 184 κεῖσ Oιτω, et ζ, 30 αλλ' ἴθι σιγxi τοῖον ), et intelliges qualis, quam frequens et pulcher harum particularum usus cum imperativis sit et quam aeriter eastigau-86 dus esset Aristarchus, nisi ex his facillimum transitum invenis set ut mete intelligeret haec: VHφαιστε προι υλ' ωδε quod cumciἴτως comparans eum Veteribus explicat He annus ΟΡ. I p. 340) et τον ςε νον ἐνανxiOν ωδε κάλεσσον. Utrumque recto

scholia et consentiens iis Apollon. Vnt. p. 72 asserunt iso Dτως ως ορ ς et priore loco osυτως ως ορβης, ως ἰδιωτ οῦς, Ουχ ως ἐπέβαλλε βασιλει hoe ita satisfacit modo ne obliviscaro in his subtilibus linguarum elegantiis paululum necessario claudicare paraphrasin ut non videam, cur his duobus loeis Nit2sellius particulae novam signifieationem affinxerit. Sed Vossium quomodo refellam, indefessi laboris virum, cuius nomen omnibus Homeri studiosis verecundiam iniicere debet 3 Is ad hymn. Cer. 1163 confirmat in illo στι θ' ουτως ἐς μεσσον particulam oντως significationem localem haberet Demitto auriculast Probavit Aristarchi observationem. qua nihil esse potest certius. Nitgsellius: nec Passovius quidquam dubitavit: itidem a veteribus sexcenties res inculeatur, V. praeter Eustathium

sches. B, 258. N, 326. R. 91. IS2. g, ill . γ, 125. Illud προ- μοχ' ωδε Paraphrasta Bekkeri reddidit προελθε Ουτως ). Denuo dicendi necessitatem nobis imponit Bekkerus. Quod faciemus in Epimetris.

Apud Atticos quoque est ubi ω δὲ vim suam abiiciat si ita dicatur

84쪽

Πoνος et πον εἶν nunquam doloris signiscutionem habet sed inhoris. Graecis voeabulis Aristonicus utitur a. δών et eontra εργον et ἐνεργειν. Recentiores eandem rem tangentes pro eo die uni nonnunquam κακοπαθειν et κακοπαθε a, qu0d idem est. 8I

Res per dipten notata B, 29 l. E, 667. H, 319. R. 116. 164.

- , 4l3. A, 11. F, 245. Hunc Homericum usum signifieat schol. Soph. Ai. S66, eum dicit: πονος πονεν πόνον φέρει εστι τομεν πονος πονερο αρχαὶ κον ως ἔργον ἐπ έργ ι. το di δευτερον

Nec hie substiterat Aristarchus, sed annotant praeterea, praecipue diei de labore bellieo πολε ιικον ἔργον), V. ad Z, 77.' 2. Q, 249. cf. B ad T, 227. Quae verissima est et ad loeos quosdam re te intelligendos utilissima observatio, e. g. α 667: qui ludus haud recte accipitur ab omnibus. Invenitur idem usus proine scriptores sic utuntur vocabulo ἐργον, de quo dixit Hermannus ad Luc. de congcr. h. p. i59ὶ apud alios quoque antiquos poetas ut Heg. Theog. 8Si de Titiinum proelio αυταρ ἐπει ρα πονον tiακαρες θεοὶ ἐξετελεσσαν. Theogn. 9S1 Gss. 9ST Be. oi δ' rureo ν Oριιῆ γένειαι εὐκυτερη, αἴ τε περ ανδρα φερουσι δορυσσῶον εἰς πόνον ανδρῶν. Cf. Simon. XX Gss.

Errant Passovius cum dixit dolorem significari T, 227. ω, 525 et aliis loeis. Neque enim alii loci sunt et V 227 certissima est significatio laboris belliei v. belli. Φ, 525 ως ωχιλενς

δ ρεύεσσι πόνον καὶ κ δε εθηκεν item dietum ut πόνον τ' ἐχθιεν καὶ oὲόίν olaborem et luctum' ; imo hic versus cum antecedente compositus πασι δ' ἔθηκε surbs incendio correptaJ αδνον, πολ-λoiσι δε κήδε' ἐφῖκεν ita declarat , laborem et luctum indicari ut si illud dubium esset hoc loco confirmaretur. Omnibus, poeta inquit, incendium laborem creat. inultis quorum perimuntur bona vel cognati pereunt, maerorem: sic Αehilles atro-Diuitiam by Cooste

85쪽

citer ingruens Troianis omnibus laborent, multis spropter am 88 res interemtost luctum creavit' . De uno lom vellem Passovilia sententiam suam dixisset . qui ridetur adhuc a reeentioribus omnibus parum intellectus esse. Est B, 289 sqq. Ulixes Agamemnonem appellans nunc, inquit, ignominiam

tibi parant Aelii vi neque perscient, quod huc profecti sustinu

runt: cupiunt enim iam redire: ἴστε γαρ ἴ παῖδες νεαροὶ χ'iραι τε γυναῖκες

h. e. , .nimirum laboribus sungimur ut moleste serentes redire velimus.' Quid sit xl ιιῆν καi discendum ex I, 57, ubi Nestor Diomedi bene quidem, inquit. loeutus es, neque tamen rem Reu tetigisti: η ιιην καὶ νέος ἐσσέ onimirum i id quod ad excusandum valeti iuvenis es . Deinde ανέα. ανιαν, ανια ειν Homero

ubique est molestia, molestia afficere, m. asset, moleste ferre non maeror vel dolor: quod iam Dammio perspeetum. Σ. 300 haud recte acceptum a Passovio, quem fugisse videtur acerba huius Ioel ironia). Porro πονος est labor quod veteribus verum loei sensum aperuit. Aristonicus eum hoc ipso loco de hae significatione verbi admoneat Aristarcheos sic intellexisse declarat . unde ad posteriores pervenit. Quorum uniis sBLV rectissime interpretatur: πολυς ιιὲν ουν ἐστὶν ὁ πονος εἶ στ ελοιπον isc. ἐστέ; ακηδιασαντα τινα νεῖσθαι. CL γ, 117 Neiν κεν ει νινῖγεἰς σὴν πατρίδα γαιαν 'ἴκοιο. Usus infinitivi simillimus β, 284 οὐδέ τι ἴσασιν θανατον καὶ Κν ρα μέλαιναν, ος δησφι σχεdον ἐστιν, ἐπ ζυατι παντας ολισγαι. Alteram signi fieationem vocabuli πονος si quis putet adhiberi posse is qu0- quo se verterit non faciet ut cum proxime sequentibus hic versus cohaerent.

86쪽

subiecta rat.

Di il

87쪽

νέκην δε Te 9εσω didov, ἐφ yqσε δ' 'Aχαιους. αρεῖτος IVνώ. εως μειλιος ἡρχε φοβοιο, tuam Argivorum fugam, Troianorum Victoriam porro persequitur. Et de Troianorum fuga nullo modo cogitari posse, ubi Heetor 605i Idomenei quidem hasta pereutitur, sed frustra, ita ut in lorica sedeat frangaturque hastile, tam perspicuum firmumque est haec legenti ut de salsa quorundam lectione v. 60γiure suo acerbius iudicium pronuntiet Didymus. Aristarchea lectio h. v. eSt ἐν καυλ p δ' ἐπη δολιχον δορυ' τοὶ δ' ἐβο σαν Thi δες - ὁ δ' s Hector 'Idoti εννιος αγεντισε Quid h. l. Didymus in libro de Aristarchi editione notaverit, hoe modo traditum: ουτ υς δε μονως φησὶν ὁ ἹέδWιος ἐν τοις διορθε, τικοῖς τοὶ δ' ει'oζσαν. ἀβέλτ ερον γαρ τελέως

723 . Nec is, 456 dubitabimus Aristarchi iudicio subseribere. Legebatur et legebamus nos in Wolmana:

Sed aedepimus haec: Ἀρέσταρχος πονος ' ου γαρ γέγονέ πιυφυγνοῦ. Hoc est Didymi. Alterum quod eodem loco legimus h διπλῆ οιι τι ν μετα δέους φυγὴν φῶ 'ον εἴρηκεν, quod Aristonicum simulat, dupliei modo mirum est. Nam et salsam in exemplari suo habuisse lectionem nec id sensisse putandus erit et simul ipse salso explicuisse μετα δέους φυγήν. De quo

restat ut moneam ea sere repetens quae dixi apud FHedlaenderum Ariston. p. lui. Scitieet tot loeis, quos enumeravimUS, in quibus de significatione vocis φοβος et φοβεῖσθαι docemur, tribus tantummodo locis metus notionem fugae iidiunctam inveniri permirum est, hoc loeo et 247 in dio νς φυγῆ, et K, 10 1 υετα φυγῆς δειλίασις. Hoc Aristonicum sibi passum

esse excidere longe longeque minus verisimile quam illos tres locos aliena manu eorruptos ad nos pervenisse. Aristarchus certe simpliciter docuerat φυγην et φευγειν significare, adiunctam metus significationem voci φίω cum suis attribuerat. Nee τοσεισθαι tin est apud Homerum nec φδβος eum Diuitia le

88쪽

', Quidquid de eorrupto loeo Apollonii IV, b statuetur, hoc sentimus V abulo φυζα parum apte usum esse. ι Mee mihi ridentur sola Aristonici testimonia, non Ν. blb ort e οσαι φνγεῖν Mooe δέους MX oin απλῶς minis ,. roεῖν ta οὐκ IIαλλας κ. ντ , Ε, 256. Quod ex bona observatione eorruptum est a regentiori-Diuit

89쪽

ἄλλυδις αλλ ii, παρατρεῖν α 295), περ ρειν iis, 6763, υποτρε7ν, et simplicis verbi omnia sere exempla certa et expressa. Duo sunt, ubi quis dubitare possit, P, 332. Φ, 288. Sed hi quoquo loci alteram significationem admittunt, imo contextus, si a curatius inspicitur, suadet. Ad P. 332 vid. V. 316. 343 τρε τἄσπετον est quod nos dicimus ..unglaublieli 1 cf. 22, 132. Ad. ω, 288 cf. D, 575. siti τι λίην τρεε -Welelie gang und gar nichi). Sed commorandum est in hoe voeabulo, de quo si unum Daminium exceperis lexicographi nostri omnia falsissima docent bonisque quos collegerunt locis prave usi sunt. Quid quod ne illud quidem de leone propter saniem renovato iterum iterumque impetu pee0ra aggrediente, quem pastores coniectis tacibus repellunt, ταc τε τρει εσσυι ενος περ A, 554. P, 663, recte accipiunt et de timido intelligunt, non de repulso Τ - Cui φοβος iniectus est is sugit. eui pota inieeta est is facit hoc pavidus, trepidante corde, πετιόως: τρεῖ ille qui periculo pereepto vesvero vel scio deleri corporis motu retractat: maxime et quasi techni eo voeabulo dietum est in bello, ubi illa retraetatio ita fieri solet. ut locum Atatumque ὁ τρεων non teneat, Ουκ ειιεινεν αλλ' ἔρρεσε, sed celeriter in sugam se convertens profugiati Nos. et fit inde ut difficilius intelligamus, voeabulum quod ad omneκ Graeci vocabuli flexus se accommodet non habemus, nee

habent Latini. Virgilius XII. 889 Quae nunc deinde mora

est 3 aut quid iam Turne retraetas 3 Non cursu, saevis certandum est eominus amnis - illo Aretraetas ' putaverim Graecum τρεῖν exprimere voluisse. Quod ad nos attinet uno alterove loco in re bellica sentias melius quam . ilisthen ' respondere ossiteliten , eo SenSU. quem habet nonnunquam . quem Adel ungius his verbis describit: -fllicliten einen Ort gur Vermeidung einer Gelahrschneli und elisertig vertassen . ων ων τρεσσαντ υν OTε τε

Ζευς is φοβον ορσω Et ad hanc retractandi significationem et illud pertinet de Socrate in Phaedone 117. b και διια εἴρεζε

bus ut eo loco, quem initio posui, A. t 43. in cod. V est τρέσε μεrα GOGIφWγε Qui μοὰ δέους videntur addidisse ut ad vulgarem significationem aecederent; non inest hoc in verbo apud Homerum iv. Λ, 546 , nec si origine inest, sed celeris motus. De quo mox dicemus.

90쪽

Agesilao c. 1l de Agesilao a basio Megaboli pulchri pueri se

ab tinente sermo est eiusque continentia vocabulis a pugna desumtis deseribitur. Ibi et haec sunt: φυγὴ του φιλε ματος, et mox: