장음표시 사용
31쪽
tam pati debet. 3. Resp. directe, semota hypothesi: Aetiones istae suntlaela&in animali& ab animali. Nam negari non potest, morborum caulas in omnibus istis esse praegreΩcis. Sin auicni hoc sit, utique cum impossibile sit causam in actu positam non aliquid imia primere ei, quod non est ei prorsus improportionatum, sequitur, quod causis morborum quoque in actu positae aliquid praetervaturalis constitutionis partibus impresset int. Caeterum non necesse est, ut illi morbi semper sint habituales: fissicit seu sint habituales. seu etiam actuales tantum. Atque ista abunde a me ostensi sit ni inductione omnium istorum exemplorum p. 7. nostrae methodi. Antequam as hac ratione recedamus, videndum est, quae Pseud-Apologisti contra mea dicta inserat. Ea contumeliis ejus & levibus dimissis, primaria itini sequentia. I. Urget: male a me Plemplum accusatum esse, dum divisionem rerum naturalium, non-naturalium , & praeternaturalium ait esse adaequatam, respectu omnium rerum Medi ei naialium, si res praeternaturales late semantur: at esse addendum genus quartum, si sumantur stricte, h.e. ut dividuntur in morbum, eausam morbi&symptomata. Resp. Verba Plem-
pii in prima editione sendam. ita se habent: Diees ista amones supra predicta non sunt νυ
naturales, hon sunt item non-nMuralis: ergosum restra ternaturam, auseoque definirimererumprater naturam eontineri debent. Respondeo: sunt ouidem res prater nasuram generalii εν sumendo: se umendo stricta, prout ariquate dividuntur in morbum, eausam morbi Θθ toma,sic non sunt res prater nataram: quo stricto modo hiesumun/ur. Ad ista regessi pag. 223. quaestionem a Plem pio relinqui integram, utpote cum dicati illas actiones non contineri in rerum praeternaturalium numero, cum sumuntur stticte, ut dividuntur in morbum, causam morbi & symptoma : & rursiis contineri, si sumantur res praerematurales late seu generaliter. Nam si quaestionem illam tangere voluisset, debuis set exprimere plenis ius, quid intelligeret per res praeter naturam, si late sumantur: quid item per easdem, usumantur stricte. Hoc ipse Plem pius advertit, ideo in edit. seeundaciti l . svnd. At in Pseud-Apolog. addidit: Res praeternaturales generatim esse, quat niis significant quicquid quoquo modo ineo emians es natura corporis vivoris: quia i sim si Plem pius ante secisset, corremonem meam ex parte evitasset. Nam post videbimus propriam eam & strictam esse rerum praerer naturalium acceptionem.
II. AEgre se ferte ostendit, quod Plemplum miserum Gal. defenserem secerim & dis xerim, rem esse levem, Sc tironibus quoque Medicinae & Physicae, modo debite informati sint, obviam. ex qua se extricare non potuerit. Resp. Verba Plem pii citavi, & rationes dictorum addidi: solvi illa debent. d autem Argenterium, Capovaccium, εd Senneltum mihi objiciendo putat Plem pium ab ea accusatione eximi posse, nihil est. Habeo eos pro magnis viris, & tamen censeo , magnos quoque viros posse in rebus levibus abis
III. Urget verum esse, Gal. l. de diff. morb. c. . & s. ex abundanti demonstrasse, quod omne symptoma a morbo pendeat: & quod immerito hoc negaverim. Resip. Quid ni dieetem Quid enim est ex abundanti demonstrare Nonne vel id agere quod actum est, vel id agere, quod nullum habet ussim, Neutrum Galeno ibidem imputati potest. Ipse enim Pseud Apologista, ubi hoe in Gal. taxat, non scribit Gal. in eodem libro actum egisse; sed quia dixerat se non de symptomate generatim sumpto acturum , di postea fere omnia symptomata persequens demonstrat singula a morbis dependere, ideo ex abundanti demonstravit. Tune id in vitio ponis, Plempi λ Ego non . quippe quilibet intelligit, quod eum Gal. promiserit, sede sImplomate proprie dicto acturum , ejus naturam pro-
32쪽
ptiam notam Aeere debuerit, & quidem non nuda assertione, aut autoritatis sitae inresepositione, sed ratione vera. Quid hic ex abundanti Num vero praeter utilitatem ὶ Certe qui eum locum accurate perpenderit, hoc neutiquam asseret. IV. Inquit a me non elle demonstratum omne symptoma a morbo procedere. Resp. Age ergo in sermam Syflogistieam rationem meam redigam ,& quid excipiat Pseud-Λ-pianilia consideremus. Ita argumentor. acunque actio in animati seu bona,seu mal ,'quodcunque actisnem consequens
seu rectum seu iasum, immediaua proficiscisur ab eo in animali, quod immisiaraamonem eam edere potes. Sed ad omne symptoma via est animaia actio tisa, valaliquid actionem etin am consequens. - Ergo omne θ toma proficiscitur ab eo animali quod immediare actionem eam edere Major si a Plemplo negetur, simul concedet, posse aistionem fieri ab eo, quod non est esti- .ciens ; quod contraditiorium. Minor vero in conses est, & utrinque concesta. Neque ergo de conclusione ea dubitari potest. Ea vera conor Ta, ita progred ior.
Solaeonstitutio partium naturalis vel praternaturalis immedFareactionem in animali Meνepotes. Omne j toma promisitatur ab M in Mimali quod actionem immediate ederepotest. Ergo sola eon itutio partium narur alti vel praternaturaia in mediate symptoma edere potest. At symptoma non procedit a ranstitutione partium naturali. Ergo omne θ toma procedit a constitutione partium praternaturau Hac autem ν ciproca es morbuου. Ergo omne symptoma proficiscitur a morbo. Prima propositio confirmatur: quia omnis in animali actio proficistitur ab ejus anima, per inuriamentum organicum ι 3c quidem eum id Oiginum se habet debite sit actionaturae ejus convenienter, adeoque bener & erem se habet male, neqhe actionem convenienter edere potest. Minor vero ex prius probato argumento desampta est. Sequitur ergo conclusio, & sequuntur pariter quaecunque Meviariaillatione ex ea dehai
Plempius sitim maiorem hane in dubium vocat, atque tum in est. loco ex senae. tum in Pseud Apolog.judieatactiones latus proficisti quoque posse ab errore externo. Ad id 1espondeo: ab errore externo dicitur proficisti aliquid, cum quicquam in corpus errore aut inconvenienti ratione semptum est, vel in eo si e reperitur, quod ficultatis liberum exercitium prohibens. iacit ut actio laesi edatur Itaque error externus non est proxima causa laeta actionis: sed est proxima caua tardens id, quod laeam edit laesim aetionem. Et id ipsim sufficienter, exemplis adductis p. 11 . meae methodi ostendi , ad quae nihil a Plemplo repositum est. Solum citat Gal. docentem ab errore externo laedi actiones, uod mihi nihil ossicit: dc posito, non tamen eoueesso, Galenum hic a me dissentire, sola ejus autoritate non potest rationes a me addurus dissolvere. v. Pseud-Apologista valde me reprehendit, quod dixerim Blum morbum esse causam immediatam symptomatis: idque ideo, quia Bae laurei Loianienses faeiti me commineent, produeentque impromara immediata orta aismotomaribuo, is non nisi remota amo νbis. unde ut post pauca addit: Ss ramante fessa ea a immediata Θ romati . Resp. Ego quidem istos Baccalaureos sie institutos una cum.Plam pio parum resermido. Nam Logiei & Metaphysici Lovanienses quidem eos melius edorebunt. Ii enim tam bene nomniquam ego, actionem n esse ullius eventus cauum, sed id quo caua caua est:
33쪽
esi: 8e quod lieet actio interveniat, tamen id quod agit, non desinat dies causa immedi
ra. Proinde Pseud. Apol istat verum est non omne symptoma actio est, sed aliquod etiam interventu actionis symptoma est : nihilominus tamen morbus dc actionis laesae, & ejus quod mediante actione laesa effertur immediata mula est. VI. Verba mea taxat, quibus docueram pondus posse ad cautim morbi revocari: sis ita morbiti non sequatur atim, tamen ji pon- tati diu sapisu ferendumsis, quis non vidat, quod morbias subsequim t. p. xi 3. nostrae methoὸ i. Ita enim ille in contrarium in Pseud-Apolog. non viduispidulum ιε esse eaput deridiculum' Si pon diu sesapim f Hur, tum tantum estperieutum futuri morbi seeundum ter quandonee diu
neefertur sapius, nullum os amrbi periculum; ad aue tune ad causam morbi referri neruit: tamen tune etiam inducit tremorem. Rei p. t. non dixi, quod ubi pondus non
fertur diu & saepius tum nullum siciat morbum, vel periculum ejus injiciat, sed ex eo, quod quia div & saepius gestatum pondus morbum iacit, etiam cum nondum diu & fie-pe gestatum est,ad morbi musam ut revocandum. Et ratio aperta est: quia improportion tum diu & saepius gestitum speeie rei medicinalis non dissere, ab eo quod non tamdiu restitum est, sed tantum aeredente nimirum virtutis intensione & debilitate. Quid hieochipno dignum h. Distinsuo: morbus alius est factus vel in fieri, item sens lis vel ad huc tam exiguus, ut a Meditas pro morbo nondUm reputetur. Sie ergo pondus diu α saepius gestitum morbum in saeto esse& notabilem producere potest: sed in principio morbus ille adliue tan rum in fieri est, & non notabilis a Medi eis, a quo proficistitur tremor in easu, quem Plempius proposuit. Satis secisse me puto prini rationi PImpii contra definitionem receptam rerum praeis ternaturalium allatae, audiamus nunc alias quoque ejusdem rationes. Secunda in fiind. posita est haeet Spirituasim, seu ineffvstisit, ,-immateriaωπι Hiaque sunt res natura animalis
adve antes, Ista autem non sunt moνbi, nee Missa morbi, nec 1 mplomata. Ergo quadam res natura an με adversuaeres nec sunt morbi, nee eausa morbi , nego romata. Resp. ad Maiorem negando: Nam adversa naturae animalis dicuntur, quae naturalem esua constitutionem immutaram inferunt. Hoe autem immaterialitas de spiritualitas ab st re sumpta non faciunt. x. ad eandem distinguendo. Nam res spiritualis vel constituti nem naturalem animalis turbat, vel non tu at. Si primum de adversatur naturae animalis, A ad aliquod membrum reduci potest. Sin posterius naturae animalis non adversatur,
mi indigitatum flait. Ad alia vero respondebo, ubi a Plemplo recensita suerint. Non sum Oedipus, ut ea divinando assequi possim. Procedo ergo ad rationem tertiam, quae talis Assisin exigui actionas nondum sensibiliser ladentes non sunt morbi, vel causa morbi, v I ompromata. sectias exigui sunι res natura animalis adversantes. EUM Resp. ad majorem limitandor Assectus exigui non sivit morbi, vel symptomam scilicet magna de sensibilia: attamen sunt talia parva. Et quanquam Medici ista exigua non ira rigine attendunt : tamen non desinunt esse id quoa sunt. Neque hic quicquam Galenus contradicit. Proinde universaliter eonclusum esto: nihil a Plem pio suisse allatum, quod .selide moestiare possit, definitionem communem Sc Medi eis usitatam rerum praeter - . turam esse rejiciendam. Nunc ergo porro ostendamus, malam esse eam, quam ipse in locum
34쪽
Apoto α PLEM PII. Iocum ejus substituit, neque contrarium evincere posse ejus exceptiones. Est vero illa ta Iis : Res pratre natura n siunt res naturali corporis viventu constitutionia υιrba, qua si non sini morbi necessariam causalitatis habitudinem ad mortus d. eunt. Hac exactaeonvenit marbo, causa morbι,- tomati. Ita in prima editione : at in posteriori rem clarius explicaturus, ante illa verba Hae desinit e sint res, quasi
non sent m=rbi, facium morbos, velfiunt a morbis. Habitusti enim ea alitatu duplex .u: habitudo eausa habitudo ess eritin. Causa morbi dieit habitudinem causa , omptonia dieit habituisnemos ius morbi. Si elariorem sub disiunctione maυis . hane habe.
Sunt res naturali corporu viventu constitutioni adversa , qua vel ag. im sunt, a qui bria tiones uduntur primo, vel tale, assectu Derunt, vel easdem consequuntur. Hee desini-rio, dec. Utramque eam definitionem hoc loco examinabimus. Atque in prima quidem p. i. 19. primum desideravi, quod non es let definitio, sed divisio, aut enarratio eorum, quae vocantur res praeter naturam. Ad haec excipit Pseud. Apologista. Enumerantur in
ea res prater naturam, sed sic enum/rantur, ut simul Gseribantur. R. Illa ostendi debebant, nam ego omne Plem pio concessero, si quisqtiam id ex ejus definitione elicuerit. Imo ipse Plena pius in secunda editione id non ostendit, verum explicaturus illam definitionem divisione id facit, ut ex verbis eius videre est. Imo contrarium ostendo. Nam si res praeter naturam debent definiri, illa definitio ita insti tui debet, prout res praeter natiuam genus sunt morbi, caui e morbi, & symptomatis, ut Plem pius ipse in digitat illis verbis. Itaque aliter definiri necesse es res prater nataram , prout A D. M A Tu MG E N us constituunt morbi. eausa morbio ij tomatis, Sec. Genus vero non contii iet
inferiora actu, sed tantum potentia, unde &totum potentia appellatur. Hinc patet genus definiri, vel describi, eum ita explicatur, ut definitio non actii species enumeret, sed quid commune omnibus & solis speciebus contineat.:Excipere quis potest hoc non semper obtineti posse. Sed regero. hoc hic non habere locum , quia res praeter naturam possunt ita describi: & deinde tali casu non promittendam esse definitionem, quae res illas dc finiat
tanqtiam adaequatum genus Resp. 2. Concesse eo res praeter naturam siccnumerari, ut
simul describantur, sequi tui illud vitium , quod illa Plenapii definitio simul & divisio litiquod sane non est levius, quam eisse divisionem tantum. Deinde obscuram eandem este notavi &iartan ob additam particulam necessarii. qua videtur importari vel causas omnes necellarias esse. vel omnia lympromata neces talia. Ad haec Pseud. Apologista ita r.excipit: ob eurais tui ilibus, qui vel ob tumultuosum, ac volutans ingenium intelligere non potesis, vel ob malignitatem non vultu. Resp. Bona verba quaeis. Ipse Plempius in fundamentorum nova editione eam definitionem explicavit, deinde elatiorem substituere voluit, & in hoe loco circa explicationem eius ita occupatus est. Qujd his opus est. si clara est 3 Lectorjudicabit, utrum ego ante explicationem additam eam rectius obscuram censuerim, an tu claram. 1. Progreditur in hunc
modum: Nam ecce ex illa particula addita colligi minime potes vel omnes ea as es e necessarias, vel omnia es necessaria o tomata: quippe non dieitur causalirm necessarra. sed habitudo Mesaria: quasi dicat, ut aliquid prater morbum sit res prater naturam , es ipsi Meessarium, ut habeat vel dicat ad morbum habitudinem ea alitatu e seu debet ne-esario cerea ad moνbum habitudinam causalitasM: seu es ipsi necessaria halitudo ea alitatis ad morbum Caput Rάρ Capio, sed eam explicationem nunquam dividiando assequi potuissem. Verba Plem pii ita se habent: si morbi non sunt, necessariam ea alitatu habitudinem ad morbos dicunt. Λge: habitudo relatio est: & quod istius relationis suu D tamen-
35쪽
damentum causalitas: quis inminus morbi: qualis vero ipsa relatio P necessaria, quippe habitudo necessaria. Haec autem sundata est in causalitate: Est enim neeessula causit ratis habitudo ad morbos. Ouid hinc concludat aliquis , quam hoc: cum sit causilitatis habitudo tincessivia , & ea vel causae, vel effectus : quod & causae & essectus necessatio cum morbis cohaetere debeant Neque ideo particulam F o R. s A N addidi, quod alium sensum in his verbis esse censerem: verum quod noosetis certo constitutum iudicarem, esse aliquas morborum causas non necessarias, vel etiam esse quaedam sy--inain eo
tingentia. De quoalibi. Caeterum si eum sensim , quem Pseud-Apologista urget, illaver sustinere deberent, non debuisset diei usilitatis botrudimm infamini, sed me a causalitatis habituimm inter quae etsi non est majot dinserentia quam inter vas & V A , tamen non minus sensim alium seciunt. Et quid pseeundum Pseud-Apologista explicationem redundat illa vox. Nam omis quod eis. 6, cessumo usc. itaque omne quod habitudinem habet, eo ipse quo eam h Dei, non potest eam non habere, sed necessum est ut habeat. ultimo ἐπικελσυ Αutoris redargui ubi ait: Mee d. iis exam ct miaquama eonvenis moνbo ea se νmorbi, Regessi enim p. 13o-meae methodi, quod id non alitet verum sit, quam si quis idem de hac animalis definitione asterat. Animal est vivos. zodsi homo non δ', taman ei sub eodam generenoximo opponitur: aut in vivens, quod si omo non est, Ium habra με manta. solvit Pseud-Λpologista. Concedo totum: nam ratiνMiris sunt illa d nitio s. Ego ergo quoque, cum impetrem quod volo,plura non addo, sed judicio docti lectoris permitto judicare, quam illae definitiones exacte de adaequale animali competant.
Secunda deficiitio mempii pariter per divisionem fit, & membra divisa insipet definita habet, si quis propter eas virtutes eam bonam esse iudicaverit, ego nihil contradixero. Istud ramea notare convenit, quod licet Plempius istud concedat, illaepropterea non ev dat melioe Quippe masis veritatis amatorem decet confiteri, definiri aliqua non posse, quam pro definitione divisionem incautioribus obtrudere. Hoc vero casia id non necessα
est. Nam si res prarier naturaniae bantur ira: RHρ ιεν naturam sum, qua intra mu- versitatis mMuram posita constitutioni comoris hinnani ad ruersa sunt: vel consi/utionem corporia hum ManaMm aut destinantem importam vel qua ad Aratomuurasiam corporis mani eo itiniano stertinent: ac vere, & clare, de eum divisionem, & adaequale res praeter naturam expressae sinit: si praecipue ea adjungantur, quae circa rerum naturalium
definitionem expressimus. Satis est, Et plus quam aris. Si autem Plempius sibi sitis e uiri non putet, id indicare poterit. Alia autem in Medicina nostra legentur, ita ut pomea plura a me postulare non necesse habeat. Finio in eo dicto: Homi se iactu nihil s
36쪽
MEDICINAE DOCTORI EXPEDTISSIMO, ET IN URBE PATRIA PRACTICO FELICISSIMO, AMICO SUMMO,
insincera amisi signum L. M. D. D. D. IOANNEs ΕLSEVIER.
38쪽
L-ΟNsTITVTVM nobis est , divina annuente gratia, universam Medicinam breviter, methodice & completer proponere, ut non solum beneficio eius quasi in numerasiunma & necessaria artis nostrae capita haberi queant, quod ob praecipites agendi occasiones necessarium cst rsed etiam ut praesens tractatus possit esse instar alicujus manualis, quod memoriae imbecillitati imprimis proficuum est. A praecognitis autem initium faciemus, antequam ipsam artem tradamus. s. l I. Complectuntur vero illa praecognita Medicina nomen, definitionem, inem, mimin, objectum, subjectum inhaesimis, monem ac causa , porro, adjunde essecta, & denique di nem. Haec enim omnia & sola ad hunc locum pertinere rem Perpendenti accuratius facile succurret. g. III. Mevicinae nomen, scut Gr ecum adjectivum apud priscos Autores Latinos fuit, ut subintelligenda esset vox artis, aut alia conveniens r sed hodie iam longo usu substantive usurpatur: & quidem complexe tum pro arte debite occurrendi morbis , tum pro arte convenienter prospiciendi sanitati e licet antiquitus sere eam solum Medicinae partona spectaret, quae in morbis, quantum seri potcst,tollendis occupata est. Habet quoque aliquando Medicinae vox id significatum, ut denotet instrumentum aliquod medicum, nempe pharmacum: attamen id ad praesens institutum nostrum non facit. g. IV. Definimus Medicinam hodierno vocis usu , q uod fit ars rite sa- cimi ea, qt ad sanitatem hominis conferant: avit, Medicina estari rite prae-
39쪽
flandi ea, qua ad hombiu s iratem tuendam ct restituendam apta sunt. In quemi ere sensum ex Arith. l. I. Rhctoriar. 2. etiam Cl. Hostinannus l. I. Instit. M dic: c. i ita inquit: Medicina est ηονμως ridenda omnia,qua ad anitatem hominu
conseroandam apta is accommodata sunt. Maluimus tamen potius dicere faciendimit praestandi, quam ridendι seu, ut in Graco est, qui ape spicientia ea ad operationcm ordinata cst, & haec primarium di ultimum Medici munus CX plet. s. V. A fleruntur hic ab aliis aliae & quidem multiplices Medicinae definitiones: attamen quia vel imperfectae vel etiam falsae sunt, vel cum da tis coincidunt non judicavimus operae prctium cas prolixe referre: sed utilius esse ducimus, singulas definitionis nostrae partes cxcutere. Ergo Gensu quidem Medicina artem csse dicimus, quia non solum eius definitio exacte Medicinae quadrat: sed citam de ea essentialitcri directc, proxime, incomplete N non reciproce praedicatur. Cum autem scientia sit habitus arti oppositus N ab ea realitor distinctus, liquet, quod cum Medicina ars sit, neutiquam scicntiam pro genere agnoscat, di si qui ampliorem lignificati nem urgeant, ea voce improprie utantur, & tamen remotum solum praedia eatum Medicinae importent. A. V I. Disserenita petita est a 'e, oscio, de objecto. Finis Medicina sanitia est: hoc enim illud ultimum in hac arte est, quod ab ea intenditur,ut producatur. l. icci vero sanitatem sequatur prompta actionum expeditio, aut aliud quid bonum huic connexum: tamen id a Medicina primario hon spectatur, utpote quae finem suum plene assecuta videtvi , cum sanitatem praestitit. s. VII. Munia seu Oscium Medicina primarium est rite prolare ea qua ad sanitatem conserunt, retinendam quidem, si sanitas praesens sit, at recuperat dum, si sanitas absens sit. Vt vero illud debite obiri possit, pra requirunturalia σι ia Medicinae prae requisita, nempe dignos te naturalem di praternaturalem constitutionem, earundemque causas & consequentia: scere sutura: sit nullae cognoscere se invenire 9 aptare convenientia media , quibus ea praestari queant, quae ad tuendam sinitatem S depellendos morbos siciunt. Munus istud seu officium multiscopum & finem internum appellant , quod aliqui rigide convellunt, ego vero de appellationibus nemini litem movebo: idque eo magis, quia adverto , cieres utroque modo locutos esse. Plura hoc loco de Medicinae officio dicere non necesse cst, utpote cum reliqua ad ipsam artem pertincant,& in ea nobis dcclaranda ventura sint.
40쪽
CONTRACTAE PRO LEGO MENA. 36. V III. objectum seii subjectum occupatisvis Medicina Homo est,maxime secundum corpiu, cum ci praecipue sanitas competat. Et si cni in omni viventi sinitas & morbus conveniat, tamen quia minus liberale est, se ad omnium viventium curam demittere , & quia artes primo hominis caiisa repertae sunt, & quia in homine curando satis multum industriae A laboris requiritur, primi artis nostrae Conditores soli homini candem aptarunt. Proinde errant, qui corpus vivum nobis obtrudunt, aut aliud quodcunque loco oriccti recensent. Quoniam vero Homo vel in commiant, vel in particulari spectari potest, sudioinus eum ut in communi confideratum artis nostra Objectum esse, ita tamen prout ad unum quemque illa applicari potest, unde exercitationis nostrae oo lectum homo litigularis censetur. s. IX. Subjectum inbasionis Medicus est, qui eII homo artis Medica peritus opotens: seu qui debite prolare potest, quacunque adsunitatem defendendam ct resιtuendam conducunt. Ad talem autem hominem multa prae reqiliruntur,
uae ipsa una cum his, quae ad Medicum proprie spectant, in illa Mediciescriptione per se clara continentur. Medicus eII vir pius ac probus, ingenio-sur, sanus, humamorum literarum is philosophia bene callens , qui conrenientibus signis tum hominis qua sanitatem ct morbos, ct qua eo pertinent dignoscere, futura circa eadem praenoscere, ct convenientia iis media reperire 9 applicare potest, ut quantum fieri potest, sanitas conservetur, ct morbi depellantur. g. X. Origo prima Medicina a Deo est, quatenus eam Protoplastis nostris aliisque quibusdam peculiari ratione communicavit, & adhucdum Medicorum mentes illustrat, di opera felicitat. Sed origo Medicina orta ab hominibus pendet, qui partim in Pentione, partim disiciplina Medicinam ex tenuibus aliquando initiis ad id fastigium. in quo nunc est, deduxerunt. Et optandum est, ut cordati Viri porro incumbant, ut quoniam multa adluic in noltra arte desiderantur, multaque prave tradita sent, ipsorum laboribus, quantum fieri potest, ulterius promoveatur. f. X I. Homines illi, qui Medicinam vel invcnerunt,uel disciplina propagarunt, non unam viam ingressi sunt sed illorum aliqui solani experientiam secuti sunt, inde Empirici dictit alii soli rationi confiderunt, & ad certas generales methodos omnia redigere voluerunt, inde Methodici appellati di alii autem & cxperientiam de rationem observandam ursentiat, atque se discriminis gratia Dogmaticos vocaverunt. Hi hoc reliquis praestant, quod illi neutiquam queant medicinae culmen attingere, utpote uno medio necessario Aestituti: sed Dogmatici nullo neces lario auxilio destituti, ad sum-- contendere possint, licet ob humatum impersectioncm ut plurimum in