장음표시 사용
291쪽
Papa in Romano Concilia. Agapetus Epist. 6. ad casarium Arelat. Gregorius I. lib. indi-aione ra. Epist. 3o. Item Lb. 2. indιctione Ir. Epist. lib. r. Epist. a. . Martinus I. Epist. s. ad Ioam Philadelphia Episcopum , dc in Epist. ad Amandum Trajenensem. Zacharias Epist. r. ad Bonifacium cap. Leo III. in Dialogo cum Legatis Carolι Imperatoris. Nicolaus I. Epist. 3a. Adrianus I l. oc Ioannes VIII. Epist. a33. Sylvester II. Eρs. i s. Gregorius VII. lib. a. Epist. Eugenius 4l I. Epist. l. ac denique Innocentius III. Unde subinfert Elliesius, post tantam nubem testium, non nisi meaecatum ac vecordem audere affirmate , Romanos Pontifices decretis Conciliorum non teneri, sed ea posse pro libita abrogare, M sine causa ab ijs dispensare , cum contrarium tot ac tanti Romani Pontifices diserte ac sine ambagibus protestentur. Cujus aliam non
esse rationem, nisi quod judicium Concilii superius sit judicio Pontificis. Responsio, ac retphsio hujus argumenti consutatoria. I 'Heianis indubitatum est,' ipsum metλ etian Legislatorem quoad vim diressivam teneri suis legibus. Num vero hinc inferre licet, Legislatorem esse se ipso superio eri ZIn aliud ergo ac profundius fundamensum reducenda eii huius ratio. 'mὲ
292쪽
Pranio igitur quoad Conciliorum Decreta dogmatica considerare oportet, quod praeferant infallibilitatem consummatam principi iad fidem directivi, convincentem credibilitatis evidentiam prudentialem importantis, sicque ipsam Primam veritatem fidei Divina notirum specificat m applicantis ad cujuseque fidelium intellectum captivandum in sanctae fidei obsequium. Tenentur igitur Romani Pontifices ad Conciliorum Oecumenicorum suo auctorieativo Decreto fir-nimorum inviolabilem observantiam , ex vi Iuris Divini ineluctabiliter obstringentis ad Lbmittendum se principio, sub credibilitatis convincente evidentia, ad fidei assensum con- . stringenti, id que ex religioso respectu ac re- verentia erga Primam veritatem su per ejus modi prudentialis evidentiae, candelabro positae in ordine ad praestandum assensum dogmati, ceu divinitus revelato, auctoritativeqM
F3. Deinde quoad morum decreta in Concilio Oecuinenico per auctoritatem Pontificiam auctorizato sancita, duplex est: habenda ratio.' Quarum altera importat nec itatem specifcaeonsistentem in certitudine honest alis moralis ex ipsis fidei principijs deductae, oc sancitae ab universali Synodo. Adversus quam pugnare, eamque vel negare, vel in ariem cometadere, pariter adversatur fidei Divinae lumini , virtutibusque moratibus in hoc radicatis.
293쪽
invicem superiori ais. a P dieatis. Altera ratio in obligatione Daecr
torum moralium importat necessitatem exercit j,
in vi cujus omnia Ecclesiae sanctae membra tonentur vitam suam illis conformare, ita ut ne Legislator quidem quoad vim directivam pris lubitu suo possit transgredi legem ejusmodi, quamvis ex causa rationabili possit in ea M. spensare , aliarrave rationi consonam facere immutationem. Iuxta haec igitur principia loquuntur Romani Pontifices, asseverando, se Conciliorum Legibus teneri, nec posse pro lihi tu eas immutare, aut infringere veluti morς probatum dabimus ex ipsorum mei praealle, gatorum summorum Pontificum sententi js. Secundo. Tales igitur tum Dogmaticarum , imo &Moralium, ab Oecumenicis praecipue Synodis definitarum, Pontificiaque auctoritate Apostolica confirmatarum sanctionum , quoad heci icationem in ipsa fidei ac reliquarum suis pernaturalium virtutum natura intrinsece radicatam , tum quoad exercith obligationem ex ipsa Legessiterna, ceu causa Prima , humanis etiam legibus sese inlinuante resultantem , ipsumque adeo Legislatorem secundum vini
directιvam obstringere natam, conscientiae obis
ligatorias necessitates, Apostolico muneri prae caeteris fidelibus graviter incumbentes, contestabantur praecitati Romani Pontifices, quando Julius I. nefas duxit, abrogare tanquam vana & futilia, quae in Concilio Nicae. no, velut Deo praeseme iacta fuerunt: ex quo adeo
294쪽
ago Papa , ac Concito adeo respectu asseruerat is Pontifex, se omnia facere secundum canonem : quando Liberius non tam sua, quam Apostolica statuta, ut essent semper firmata & custodita, perfecit ,
morem, ordinemque Majarum secutus: quando Boniacius I. se ipsum asseveravit Paternarum sanctionum diligentem Custodem , nuduitque, Canonum praecepta servare: quando Caelestinus i. noluit dominari regulis, sed maluit, ut tibi dominentur Canonum praecepta & regulae: quando Sixtus III. vohait, omne Corpus Eccletiae ita regi Capite, ut ipsum tamen Caput sustentaretur suo Corpore, sicque retineret vigorem suu in: quando Leo I. prava & improbanda centuit, quae sanctis Canonibus essent contraria, voluitque, ut Canones Nicaeni sacrilegae Arianae dolitionae condemnatori j ad perpetuum instituti, nulla variarentur commutatione , sicque a cunctis Pontificijs intemerati servarentiar , regialteque ijs Canonibus sanctis repugnantes in irritum mitterentur, & per auctoritatem B. Petri Apostoli Generali prorsus definitione cassatae haberentur: quando Simplicius scribebat contra definitiones Concili j Chauce donensis , nihil se retractare posse: quando Gelasius I. testabatur, Synodi constitutum, quod universae Ecclesiae probavitassensus, non aliquam magis exequi Sedem Oportere, quam
primam: quando Hilarius Papa fassus est et ea tu majore delinquere illum, qui potiori
295쪽
Ad invium superiorisas. an honore perfruitur : quando Agapetas dixit necesse sibi esse, quidquid Synodalis decrevit
auctoritas, inviolabiliter custodire: quando Gregorius I. quatuor Concilia , aiebat, esse veneranda velut quatuor Evangelia: quando Martinus I. audire voluit, se Defensorem de Custode rei esse Divinorum Canonum, non praevaricatorem: quando Tacharias negavit. ab Apostolica Sede dirigi, quae contraria essent Patrum, seu Canonum institutis: quando Leo III. Patribus Constantinopolitani Concilij noluit praeferri, imo nec coaequari quoad in assibilitatis secundum nos ulti nata ct prorsus consummara praerogativam: quando Nicolaus I. scripsit, se nolle regulas atque De
creta corrumpere: quando Aditanus II. non
ausus est judicare, quod possit Nicaeno Concilio, & quinque caeterorum Conciliorum reis tulis, vel Antecessorum suorum Decretis ob viare: quando Ioannes VII l. inquiebat, de-eere se, Eccletiae Dei privilegium immutila-ν tum conservare, minimeque agere contra
fiatuta Majorum: quando Sylvester II. censuit, non esse svi Juris, falcem in alienam mes sem ponere: quando Glegorius VII. re scripsit, sancta ita& Apol olicam Sedem in suis Decretis oc Constitutionibus nunquam disia' cedere a concordia Canonicae traditionis et quando Eugenius III. negavit, contra Deum,l & sacrorum Canonum sanctiones, se posse
296쪽
quando denique Innocentius III. professus est, contra veritatis sententiam non posse suam auctoritatem dispensare. Ex quibus proinde universis evincitur equidem , non posse Summos Pontifices Decreta Conciliorum pro libitu abrogare, ocsine ea us1 ab ijs dispensare eo ipso tamen, quod ipsomet Elliesio fatente, ex cauSa rationabili circa Synodalia morum Decreta quoad exercitij Obligationem valide ac licite dispensent ; redditur hinc consequens, Roma nos Pontifices Conciliorum sanctionibus non teneri ex titulo superioritatis, Concilijs erga Papam competentis , sed radicem huiusmodi obligationis altioribus niti principiis Divini & naturalis Iuris, superius expositis.
. IN ducit hie Theologus Decretum unionis Concili j Florentini, quo statuitur: Romam Pontifici pa cendi, regendi ac gubernandi mii versam Ecclesiam, a Domino te u Cbrista potestatem esse traditam, quemadmodum ct in actis Comcilio sum Oecumenicorum, o in sacris Canonibus continetur. Quae posteriora verba graeco textui conformiter, contendit, accipienda eslh perinde, ac si diceretur, eam regendi potestatem competere Papae, eum modum,quoctis actis Conciliorum Oecumenicorum , ct in falcris Canonibus cotinam . unde infertis voces restrin.
297쪽
gere rationem & formam regendae universae Ecclesiae; ostendet eque, Pontificem in regenda de pascenda Ecclesia teneri Conciliorum , di Canonum auctoritatem & Decreta sequi: nec posse aliter Ecclesiam universam regere. In eadem Synodo Bessarionem s. velut principium apud Graecos& Latinos minime eontroversum supponere, quod EccisD Rο- mana, quantacunque posteat facultate, minus tamen palleat Sunodo Oecumenica , er universali Ecclesia. Quod quidem principium a Latinis mi. ni me rejectum legi, imo is Decreto Unionis modo relato confirmatum esse, tametsi modus Ecclesiae pascendae & regendae Pontifici praescriptus sit, ut fiat juxta acta veritatis Canones Conciliorum. Nec vero dispensationes Canonum a Pontificibus olim, licet raro concessas, superiori doctrinae adversari: quippe cum dispensatia non sit infractio, aut violatio Legis, sed de-ela ratio facta cum auctoritate, legem non habere loeum iri tali, vel tali casu; εum enim Legislator ferendo legem generalem, non possit omnes casus praevidere, necessum esse, legem non habere Iocum, quando praesumitur mens Legislatoris non fuisse, ut in isto casu lex obligatoria esset. Itaque in dispensationibus considerandam esse mentem Legislatoris, de eo tantum in ea su dandam dispensationem , quo ipse Legislator eam concessisset. Sed quia, permitteretur uni cuiquc
298쪽
euique hujusmodi interpretatio legis, vel sculpis liceret, de mente Legislatoris judicare, sub hoc obtentu leges ab omnibus infringerentur, necessum fuisse, jus istud reservare ijs, qui auctoritate pollent , quibus adeo permissum esse cum auctoritate declara re, legem non habere locum in hoc vel illo casu, oe ita ab ejus observatione dispensare. In hoc enim differre interpretationem a dispensatione. quod interpretatio fiat ab eo , qui auctoritatem non habet, dispensatio Vero ab eo, qui auctoritatem habet. Itaque Pontificem Romanum posse non solum interpretari legem, quod quilibet Doctor posset, sed de declarare cum auctoritate , in tali, vel tali casu, hune, vel illum ab ea immunem esse ; hoc au. tem non posse facere , nisi cum evidens &justa ratio suadeat, esse faciendum, cum alio. quin dissipatio poticis esset, quam dispensatio; uti egregie inquit Bernardus.
Responsio ac retorsio hujus argumennconfutatoria. P Rim . Eκ praetacto decreto Florentino existat inani latium, statui ibi Romano Pontili. ci potestarent regendi ac gubernandi univerosam Eecletiam. Unde aperte evincitur aut hinritas Ρapae per Christum Iesum tradita supra iniiversam Ecclesiam. Atqui Concilium quan
299쪽
phaIum, sive qua Corpus Hierarchicum vicaaxio Christi Capiti contrapositum, non est maius universa Ecclesia etiam Hierarchica, qua speetata sub praecisione sui Capitis Papae. ndoquidem ergo ex vi illius Florentini Decreti Papa habeat auctoritatem super uni.' versa Ecclesia,sve Concilio Generali, Corpus Ecclesiae Hierarchicum complectente, evidenter redditur hinc consequens, praetacti Decreti verba subsequentia non posse ratem continer restrictionem, in vi cuius tollatur ea Papae erga universam Ecclesiam auctoritas, nec adeo ijs verbis excogitabilem esse restrictionem hujusmodi, quae importet Concilij super Papa luperioritatem. Quare dicendum eli potius, verba subsequenter posita , & mox r ferenda, continere causalem seu demonstrativam rationem, qua scilicet ostendatur, ea universam Ecclesiam gubernandi potestas a Decreto Florentino Papae asserta habere fundamentum in actis Conciliorum Oecumenicorum, ἐπ' SS. Canonum , perinde ac si diceretur, eo modo stare probatam illam Papae respectu universae Ecclesiae authoritatem,m modo continetur in Conciliorum Oecumenicorum, o sacrorum canonum fundamentis. Secundo. Posito tamen, illa post eviora γν. Decreti Florentini verba esse restrietiva, haec nihilominus restrictio non potest habere lo. cum in sensu mr Elliesium efformato, ac si
. importaret Papae raspectu Coneiiij inferiori,
300쪽
tatem: cum alioquin aperte pugnarent, eum ipsissimo decreto illo, quo statuitur Romano Pontifici auctoritas gubernandi ac regendi,' adeoque superioritas respectu universae E clesae, Hierarchicum a Capitesaltem mentaliter praecisum Corpus complectentis. to. Quando porro Bessarion in praetacta vis, nodo Ses. s. supponebat, Ecclesiam Romanam , quant2cunque polleat facultate, minas tamen po iere Sunodo Oecumenica, ct universali Ecclesiae manifeste conliat, in hoc principio esse 1 eristrionem de Synodo per Papae auctoritatem
reddita formaliter Oecumenica. Eujus equiisdem iurisdictio Matth. i I. est indefinita . sed omnino compar illi, quae Matib. io. soli Papae fuit promissa. Altera dein Synodo complete ac integraliter simul oc sormaliter Oecumenicae competens praeeminentia, est consummata in fidei definitionibus infallibilitas, quae secum
dum nos in ordine ad convincendos protervos ma. -jor eli: Papae extra Concilium lancientis au .ctoritate. De qua proinde intelligi potest iblud Bessarionis principium. ri. ' Tertio. Sive dispensationes sadi peνι dum auctoritativa declarationis, sive per modum o particularis ct aliquatis canonum ac Decretorta solutionis , non nisi ex causa proportionata de rationabili in cassibus specialibus faciendae: certum tamen est, talem vim dispensatoriam fundari super authoritate, superioritatis pin