장음표시 사용
321쪽
Quam itidem vocem, post haec inuenio, etiam ips Senecet usurpatam, dum ait: Longa est vita, plena est: impletur au- D. 91rt m, cum animus Issi bonum suum reddicit , θ' ad Ie potestatemsiuam transtulit; sive, cum improbis expeditus cupiditatibus, sui iam tutis ac potestatis effectus est, bonique sui, id est, perscistae
sapientiae, compos. Denique rem amplius explanans in libro de Breuitate vitae, ita pro meo lensu loquitur : Sapientis ergo multum patet vita: cv. 11. non idem illum qui caeteros terminus induit. Longam illi evitam facit, omnium temporum in unum collatio; quia s ut ibi praemiserat praeteritum recordatione compretendit, or instanti mu- rur, menturum praecipit. In quem sensum adiungit quod magnifice quidem, sed arrogantius dictum censeas in omnia sacvla illi, mi Deo seruire. Ex quibus interim id accipiemus in usus nostros e sapientis vitam in cogitatione praefertim, inque collatione & considera tione consiliere, ac vitae humanae breuitatem suppleri posse s pientia , vitamque ipsam longam effici, arte ac scientia vibuendi Credis te vivere sonassis, cum distraheris in plurima, cum animum in diuersa diuidis, com, ista curarum ac solicitudinum
implicatione, infelicem vitam laceras, &, quas tuas esse nolis , in uafinita temetipsis , partim noxia , partim superuacua,
sertiris occupatio ista, non vita est. Tunc vivit animus; cum se de medio curarum inanium, ac noxiarum cupiditatum ereviptum , semet inquam ipse sibi reddidit ; cum secum est, cum
te circumlpicit, te introlpicit, & rerum magnarum ac vere ne Acessariarum rationem a ite deposcit; cum sese incusat erratorum conscientia, cum caelestis disciplinae iiiidio, sese in horas ess- .cit meliorem ; cdm se supra nubes ac mundum istum attollit, cognatoque aethere fixi itur; cum i annos aeternos in mente ha-tans , suam immortalitatem cogitat, & sese ad statum aeternum puritate mentis, ardore sanctorum desideriorum , diui iarumque rerum , tum meditatione , tum imitatione , compi
Tunc vivit, csim se sentit vivere. Nisi etiam somnum, vi tam appelles cui prorsus similis est ista occupatorum vita: csini nihil admodum interesse videatur, sopore Oppressus , an curia distractus sit auimus; quando sic etiam suus non est, nec sibi seiusum, cui se maxira debet, reddit. .
322쪽
Assuescet igitur vir sapiens, ubicunque si, suus esse ; atque
Sis. v. 6M inter curas, quas ei imponet ossicij ratio, ad sese respiciet identidem , nec rebus se tradet, sed commodabit,atque ubi pii-mum res ipsae permiserint, anhelabit ad dulcem, ubique diis Elam solitudinem, & velut ab obscura caligine caec ite tumultu, ad lucem illam ingenuam, animique ibi arcanam pacem,& tmqtiam unitatem, reuolabit. Nam quamuis ex verbo veteri , quo non nobis solis nati dicimur, quoad res ac vires ritiei tur, promptus erit iuuare mortales, aliorumque saluti priuatim ac publice commodare; non ita se tamen aliis natum intelliget, ut sibi viuere non meminerit. Ne in illum incurset, non sine stomacho Tertullianus; dum vetus id verbum, severitate ce soria , & quadam eloquentiae torvitate, dis ungens, libro de Pallio, extremo ita loquitur: Errat iam ista sententia. Nemo alnascitur, moriturus sibi Bene, praeclare licterum, ne eius oti j , quod potissimum ex Senecae dicti isto capite commendauimus, seu usum , seu fructum , uni videamur debere Philolophiae ; quem tamen ex diuinis litteris, admonente S. Augustino , de vim ipsam ac nomen Oiij cogitationis suggerente, in superioribus didicimus libet eiusdem suictissimi Praesulis alia consimili atque praeclara sententia, m nitum hoc nostrum claudere atque obsignare.
Sic enim is rursum tractatu ue . in Ioaniaem: In se inquit Jqui mitam quietam in stu se Διlcibus ἐν salubribus agunt, sancta colitietur Foelesia , ἐν dicat ; Ego dormio cor meum migilat. Otium meum non impencitur defriae , sed percipien sapientia Ho requiem a negyrios actibus, ἐν ammus meus cuinis se insen-du oectibus :& quae sequuntur.
- traditis praefenti Tractaru ad extremum colligitur : merae
. I calesti 1 sapientia studio nihiI omnino esse m lita
anteponendum. -r' lill . Itii ' I. . i
E Q idom hac in re quod etiam legenti , atque animum
ad ipsim instituti nostri rationem Aertenti, non Obstare. opinor, apparuit potissimum versata est huius tractatus intentio; ut lectorem mentis ingenuae, generosique pectoris. varijs
323쪽
varijs binc inde propositis incitamentis, ad verae studium atque caelestiι capientiae, posthabitis rerum infimarum, quibus tanquam magnis mortalium vulgus inhiat, superuacuis solicitudinibus, serio capessendum adducerem. Cui profecto nihil ante ponendum esse in vita. vel ista in primis, quam praesenti ca- pite deducimus, ratione, plane conficitur. Si enim velliti virid in decursu operis demonstratum est omnis humanae mentis, siue ad hanc vitam , siue ad futuram, pertinens filicitas, in ipsa consistit mrticipatione diuinae Sapientiae: par est profecto, ut in huius amorem totis inardescamus praecordijs, atque eius summae felicitatis vel nunc participandae desiderio , solis occupemur exerceamurque caelellis disciplinae stud ijs , ijsque nos sensim ad statum illum beatissimum atque Optatissimum aptemus. IEt sane caelestem sapientiam , quatenus illam in se continet, quam Scriptura appellat prudentiam iustorum, qua quis videli- r74cet practica ratione intelligat, diuino amori ac gloriet nihil omnino anteferendum esse , peccatum esse summum malorum, eoque fugiendum super omnia , temporalia omnia vana esse,
atque aeternorum amori posthabenda, & his assinia Clitistianae scita sapienti ,qtiae nos in Appendice tractabimus; nimiiquam ci r est , ad diuinam amicitiam , velamque hominis felicitatem, es e absolute necessariam. De qua etiam accipitur illud , quod scriptum eth in libro Sapientiae: Areuinem enim diligit Deus , nisi eum qui a sapientia inhabitat. Et similia. Ea autem, quae in hoc tractatu praesertim versatur, sublimior sapientia , complectens in sese , ex propria sua notione, non vulgarem rerum diuinarum humanarumque scientiam, cum intima ipsius diuinitatis, rerumque aeternarum dilectione, lensu, ct quasi sapore coniunctam, non est illa quidem ad aeteris nam salutem, simpliciter & per se necessaria; ad quam utique illa sussicit, quam B. Hieronymus sanctam rusticitatem appel- D. io,. lat: absqtie ea tamen ausim dicere, ingenuae indolis generos mque mentis hominem, Sc ad magna quaedam vulgo maiora genitum quod saltem attinet ad vitae praesentis beatitatem, dulci uadam suimet experientia ac sensu constantemὶ non so- re persecte felicem. Nam quando ex S. Augustini certa sententia, tunc quisque L. a. de lib. expers miteriae atque beatus dicendus est, cum in suo genere per-'Psem esse caperit ; atque, ut etiam agnotat ac definit Seneca, ipsi
324쪽
EFI'. 29. Sapientia perfectum bonum est mentis tam a s manisectὸ sequi tur, humanam mentem, uti perfecta futura non est , si deflututa sit sapicntia, ita absque ea esset non posse usquequaque s
licem tib. i. e. a. Et cum ex eiuHem S. Doctoris definitione, scribentis aduersus Academicos; aliud non sis beatὶ viuere ,ni secundum idquosis homine optimum est misere , hoc est, secundum eam partem anι- mi , cur dominanti obtemperare conuenit caetera quaeque, γae in homine sunt, quod est mens aut ratio : quae quidem proprium est simulacrum diuinae mentis, atque Sapientiae is ius imitatior rursum efficitur, beatam vitam, absque ea quam commendamus sapientia, saltem perfectam esse non posse. Ad naec, quando mens ipsa duabus partibus, intelligente& appetente, constat; necesse est illam, ut usquequaque beata si,utraque esse sui parte perfectam. Atque ad partem intelligentem perfi-.-i .i ciendam atque Ornandam, accedat oportet, veret sapientis beneficio, non vulgaris rerum diuinarum humanarumque scientia: ad appetentem autem, dulcis ac sortis rerum diuinarum aete
natumque dilectio, & gustus quidam ingenuus, saporqtie per
spectae ac deprehensae veritatis. Alioqui enim neque rerum naturam , causas ,fac fines rite cognoscere . aut ipsam in suis quasi latentem operi uinuenire, mirari, adorare diuinitatem , cuius rei gratia conditum hominem , atque in hoc mundi tanquam theatrum , in. ductum sensere viri sapientissimi; neque rursum satis seipse nosse, ac suae indolis caelestem ortum recognoscere , suarumque etiam operationum , quibus nempe seipium , in finem suum ultimum promouere debeat, introspicere vim, modos, adiuncta; aut etiam ijs fines nobiles ,ac circunstantias conuenientes,
Iraefigere ; neque ullum denique , ut ita loquar, dulcem vitaeumanς sensum , fruebamue sincerum capere poterit; neque . vitam sane homine diram, quam constet praetertim in bonet mentis honestis exercitationibus sitam esse, sed sterilem, iner- tem, & si ad rem ipsam animum suum sincere reflectere voluerit insuauem, de densis obductam obsessamque tenebris; sine luce & corde, vivere. Hine enim est illud , quod de se testatur Siracides, extremo libri sui capite ad ipsam nos exhortans, quocunque laborec t. si . . quaerendam, com randamque, sapientiam : Phlied i inquit
cum i a cor ab initio. Quod scilicet ipsa sapientia sit, quae cor
325쪽
ac pectiis homini tribuit, sine qua excors ac vecors, aut quod ille ait futurus st. Et quod itidem vir secun- mra . I. ndum cor Dei , Salomoni filio verbis extremis vovebat praeci. Utque , tanquam magnum momentum halbens ad felicitatem :J Pt intelligas inqusens) N iuersa qtiae facis. Ita videlicet, 3 a. ut neque caeco errore ductus, nequc animi impetu aut pertur- batione , seli inconsiderate & quasi casu quicquam faceret, sed scire, tranquille, circumspectu, atque adeo ex sapientia ; virib
Quomodo etiam Platonem videas illum, Plinio , sapientit Antillitem in primo Alcibiade sapienter obseruantem: eum, qui, quς facit non intelligat, erraturum utique, eoque malum infelicemque futurum Igitur qui non aliquam ex his quas Apuleius Platonicus in libro de Philosophia appellat fulciores animas , quasi ex ignibus obscurioribus, sphaerisue ignobilioribus delibatas, sed nobilem
genium, mentemque praeclaram ac resplendentem, sortitus sit,suic dico vitam, absque caelesti sapientia, nec iucundam satis, neque selicem usquequaque suturam. Nam cui genius iniquior, astas tanquam alas negauerit, quibus nitatur ac sese efferat in sublime, is facile fortassis suo modulo contentus vivet, neque conccssis maiora assectans , tranquillus sua se inuoluet mediocritate. At e contra magnus, suaeque conscius magnitudinis, proindeque nihil mediocrespirans, animus, frustra se versabit, agitabitque, atque huc illuc iactabit in varia ι nullam quippe pacem, felicitatemque veram ac solidam inueniens, donec, cae- telis contempli, quς bona mortales existimant, uni totum se tradet, addicetque studio caelestis sapientiae, eamque admittet ac sectabitur vir ducem, solaque se pascet, educabitque quem utique verum elle cibum & epulas animae , sapiente r, apud Augustinum , etiam Monica mater aduertitὶ incommutabilis contemplatione velitatis. Alioqui enim quonam modo scitii eleganterque vivet, ea de stitutus quam summa ingenia artem definiunt, disti plinamque vivendi Aut qua ratione excelsὸ ac nobiliter operabitur, qui non norit in vitae actibus spectare causas altissimas; quod Elius conliat proprium esse sapientis Q hiemadmodum autem, vel pacatus agct atque tranquillus, qui lapienti ratione nesciat, suis moderari, dominarique perturbationibusὶ Vel quidecoram vitae aequabilitatem, constantiamque tuebitur, qua in re magna
326쪽
aio TEMPLI. SAPIENTIAE Ipars est posita selicitatis humanet ) qui , nullo certo proposito
vagus seratur, prout eues, sue affectionum suorum inconstan tia, seu rerum quas amat mutabilitas, impulerit 3 Aut quomodo rursum in se consiliet,sccumque libenter morabitur, qui v
re solus sit cum solus est , siue, qui non possit secum colloqui, sese erudire, semet solari, ut cui mens adsit ieiuna , sterilis neque eruditis foecunda cogitationibus Quo pacto denique animi pacem reperiat, etiam inter rerum aduersa, qualia ne ce sic est per ulta in vitam humanam incidere , qui non didi cerit re quavis sapienter uti, & quamlibet ex aequo ferre fortanana ; nec possit c quod dixit Annaeus 3 quidquid euenit Κηo
De γit. Mai. mimo excipere mala sua in bonum verte re, suo
rum benignus interpres ' Hoc enim vel maxime sapientis esse, insinuat etiam Plato in Theaeteto, ubi quasi ex mente Protagorae ita loquitur r Hunc ipsum sapientem moco, qui conditionem illius, cui mala midentur , sunt , permutans, bona apparere esse facit. In quem etiam senium accipiam illud diuinum oraculum i Non constri labit iusti siue, hominem sapientia &vimite perfectum in quidquid ei acciderit: quia scilicet ea , quet
passim mala censentur, alijs ipse oculis aspicit, eademque sibi in bonum vertit, scientia utendi. Qua interim arte qui ea. reat , hunc manifestum est, esse non posse in vita degenda fe
Vt iam illud omittam: ad partem aliquam felicitatis, atque honestatem, S tanquam splendorem pertinere humanae vitae in eo ut ita loquamurὶ sapientiae gradu constitutum esse hominem , ut non sibi duntaxat , sed alijs etiam priuatim ac publice prodesse possit ε ac voce, exemplo, Omnique vitae ratione philosophans, esse quidam veluti quod de sapiente suo glo-89. riosus Seneca) humani generis paedagogus, aut quod etiam ve- nonnulli dixerunt j quidam quast terrenus Deus ; diuinaechis. j. scilicet beneficentiae aemulatione. Deus enim est homini, iuuare
. t .. 'ρr Wictv , U-M AEtemam gloriam mia. Ut in hunc sensum . 2 Vsurpem, quod irreligiose scripsit si mens eius spe
philin. ctetur Plinius, in Historia naturali. a. e. r. Quo & illa faciunt Philonis Iudaei in libro de Somnij, i Essautem mis civilis, non suum tantum, merum etiam publicum bonum. Sicut enim Sol omnibus lucet habentibus oculos: se sapiens omnibus, quotqxor sunt ratione praediti. Haec pono ira pronuntiamus hoc capite, spectatis humani
327쪽
consuetis itie communi rerum ordini, rationibus. Non quasi non possit absque illa de qua nunc loquimur, humano studio ac labore quaesita , rerum diuinarum ni imanarumque scientia, haec omnis homini subinde. obuenire selicitas. Nam siquos diauina lapientia, extra ordinem sibi θilectos, speciali luce ac dono caelestis cognitionis illustrauerit; ve magnum Antonium, ut Seraphicos Flanciscum, ac Teresiam , . sicut hos negare non possumus fuisse in vita quantum fas mortali j vere fclices ita eos ii dicemus i absque litteris ac disciplitia, suisse vere sapientes. Sed enim ratiocinationem a nobis hoc loco propositam , in pauca licebit in hunc sere modum colligere. Quandoquidem omnes ea cupiditare ducimur , succi simus : atque , mi sermone superiorι apparuit, tales scimur, chmWrebus et timur, edi recte quidem timur, illius autem recti sus rationem, felicem, cessum sepientia suppeditat: omni ratione consientaneum est , mnum. quemque ata se comparare, in id, omni puto niti , mi quam sapientisimius existat. Quae quidem non mea, sed summi Phlia Lib.2.contra Iolophi, de quem Arnobius pie sancteque sapientem appellare non dubitauit, Platonis inquam in Euthydcmo, perapposita, de
vetissima est oratio. . 1 Quanto enim, certum est, neque humana talatum, sed diuina etiam autoritate, comprobasum, veram caelestemque sapientiam, rebus uniuersis, quq a mortalibus optari possint, antecellere : tanto, manifestum est, huius istudium, caeterarum rerum quarum cupiditate ducimur in vita, itudio anteponcndum
Nam caetera quidem hominum istudia, aut per se noxia ac perniciosa sunt, aut vana profecto atque inutilia, nisi si ad fianem verae sapientiae referantur.
In ptimis squidem, eorum quae s ut pulchre Senecaὶ nunc mist, re
magna, magnorum ignorantia, credimii 1, puta opum , honorum voluptatum, immodicum importunumque studium, adeo nihil ad pacem animi, veramque ac sinceram felicitatem conserre potest, ut potius squod nos inter es ata Sapientiae posuimusὶ miserum , aerumnotumque faciat, sue seiuntem , siue etiam ea
Quod quidem pernosse, adeo est de ratione sapientiet, ut ea velliti ipse aepellatὶ-, epistolas suas concludendas oblignandaque censiterit idem Philosophus: Bonum tune habebismum ,crum nitelliges, infelicis imos esse felices.
328쪽
Eorum autem qiit ad usus vitet necessarios faciunt, modera. ra , & personet, loco, tempori attemperata conquisitio , vi sopiat generos et menti, quodam sapientis quasi intinctu condienda est; cuius etiam studio prouidendum , ne fini vivendi ipsa
obstent adminicula vit . Porro artes omnes disciplinasque reliquas, unamquamque in genere suo ancillari debere ac subseruire sapientiae, magno sapientum consensu receptum est. Eo enim spectat, quod S. Thomas alij que Doctores, in eo quod Prouerbiorum p. v. s. dicititur: mo ancillas suas Erc. ancillarum sapientiς nomine, reliquas scientias naturales , allegorica ratione intelligunt. Expressis-smὰ autem Philo Iudaeus, libro De congressu quaerende eruditio nis gratia, logicam, muscam, astronomiam, aliasque aites liberales, tradit famulas esse lapientiae; easdemque sese habere instar vestibuli, ante sapientiet aut virtutis aedem siti, eo quod ad lianc per illas adeatur. Proindeque etiam illas Agari comparat ancilla: Sarae, cum qua prius Abraham congrestius est prolis gratia, quam ullam ex Sara Domina quam ait reserre sapientiamὶ sobolem , fructumve lusciperet. Quapropter eos, qui ver apientiae studio neglecto , discuplinis illis inferioribus toti teneantur, pulchre apud Plutarchum Bion Philolbphus similes esse aiebat procis Penelopes , de quibus Homerus in Odyssea. Nam quemaduodum hi, tam ad Domi nuptias peruenire non possent, cum eius ancillis confitieturinem habuerunt; ita qui Philos hiam nequeant apprehendere, cos in alsissimi pretij disciplinis, aetatemfeyes conterere. Quam denique rem omnem talos exequens in primo Stromatum priscus ille scholae Alexandrinae magister : Iam enim quia dum inquito ancillarum insati philtris, contempserunt dominam Nil ophiam; ex ius ali' quidem consenuerunt in musca, ali'
in geometria, grammatica, rhetorica. Sed quemadmodum liberales,
quas mocant encyclicas, hoc est circulares disciplinae , confer ead Philosophiam, qua est ipsarum Domina : ita b ipsa Philos pbia conducit ad parandam sapientiam. Est enim sapientia domina Philosopbia, sicut illa, eius quae prius auditur, di sciplinae.
Haec omnia Clemens: quibus confirmandis & illam subiungit a nobis ex Philone relatam, ipso etiam Philone laudato, Ag ris seruae & Sarae Dominae, allegoriam. Tandem artes illae ac disciplinae inferiores, vel circa ea quoae sunt extra hominem versantur, unique seruium seu sustinenda: sci
329쪽
PARSIT ERTIA. I CAP. XXvi. 1ir
seu exornandη mortali tyλη-iri sese, sed tantum in parte perficiunt: sapientia autςMi . quam artem artium ic- Lib. δε mappellat iclam Philo λ per seipsam est ars & dilaiplina vitae, solaqite peifectum ac beatum essicit possidentem , ipsa de se vere atque exilebe praedicante I stui me misenerit memet vitam, es t auriet festitem a Domino. Itaque reliquae, quantumuis liberales, & ingenuae, discipling, soli seruiunt tempori ; haec amato. ire, ' possessissetque lases beatae asserit , atque transcribit aeterni
Sed pergamus porro δή modis aliis eandem quasi incudem tundere , siue, lectorem nostrum . ad sapientiet caelestis amo
rem atque cupiditatem, incitare.
Eiusdem studii ae cupiditatis incitanda gratia, siapientia Gelestis
dotes ac decora fructus ac commoda , compendio recensita. Scient amantes, ac maxime sponsi, eorum quos ament, laudes ac decora, libenter ac cupide celebrare , atque iis crebro commemorandis & commendandis, siue ignes suos amo remque fouere, siue dilectis alluderi atque blandiri, siue denuque ea re demonstrare audientibus , se non sine causa, nec amore indigno, eas quas sic commendent, deperire. Id adeo, non
in profanis modo, vel Theocriti Idyllijs, vel Virgili j Bucolicis
vel aliorum vatum amatorijs carminibus videre licet ; sed in sacro etiam Cantico, siue dui ino spithalamio a ubi sponsum ac sponsam videas, tanquam amoebaea alluscite, mutua decorae commendantes, & alterum alterius formam, elegantiam, cultum, adscitis undique artis coloribus, ac luminibus oratiouis, descri
Hunc igitur in morem, in libro diu uiae Sapientiae, induci tur Salomon , cupidus scilicet atque ardens sapientiae caelestis amator, dilectae fisae praeclara decora, & laudes egregias enu merans; quibus ipse captus incitatusque, eam amauerit, exquisieritque a iuuentute sua, & iam tum in sponsam concupierit assumere. Qius quidem illa placet quodam perstringere com pendio, ut de nos, earum contemplatone, ardenti, si fieri pol-
330쪽
sit, illius sponsi praei latuissimc &-, incendamur
amote, cupiditate inflammemur. .l
Primum enim, si nobilitas quaeritur; caelestem habet origi Dp. - δε- riem, natalesque diuinos. candor est enim lucis aete M. , dc piaestans imago diuinitatis ; quae ex ore Altissimi prodiens , cum illo fuit semper, & est ante aeuum: quippe quae illi semper as 1 sistit, non modo ut sedium eius assest rix pssidua, sed ut intima' etiam ac perpetua contubernalis Hoc enim etiam loquendi in do usam inuenies vulgatam nostram ; ubi sic legimus: Genero- - - 3-- glorificat, contubernium babens '; quasi dicat, interprete nostro Cornelio: Iuri pater quanta st A ebria gera rotas j nobilitas quod sciboet ipsa habeat contuberesum, coel Ut graece est, συμ ω riri id est conuictum, fue summam consuetudia nem,qfamiliaritatem cum Deo. Si excellentia sublimitas, dignitas: maior est mundo, caelis altior; solo Deo, eiusque ulu intimo, contenta est; cultoreLque suos vere magnos, illustres, beatos, immortalesque faciunid. v. ir. Roniam, ut ait i em Sapiens, immortalitas est in cognatione sapientia. Id est, ipsa sapientia , cognatos siue amicos litos, gloriosos reddit & immortales. Op.6 Si potestas, autoritas, gloria : concupiscentia sapientiae inquit deducit ad regnum perperuum. Si autem utilitas diligitur: Labores eius magnas habent mi tutes. Sobrietatem enim, prudentiam docet; cr iustitiam, trico.8. . . virtutem siue fortitudinem quibus: Mitius nihil se tu miti hominibus.
Si pulchritudo, decor , venustas: Est b c specisor sese,*βω. .,.1s. per omnem dis ostionem stellarum comparata ιnuem tur prior. Idemque recte idem Sapiens: super salutem c inquit in e Deciem, c-
δει η io. lexi illam, proj i pro luce habere illam ; quoniam inextinguia bile est lumen illius. Cuius etiam obscure & velut e longinquo propositae, tam eximi , tamque ingenua, atque nativa pulchritudo est, ut ea causa in Philebo Plato scripserit: mentem quidem Er sapientiam nemo unquam , aut reuera , aut false cogitauit deformem. Et in eiusdem Conuiuio Diotima siti dica, amorem docet esse philo
sophum, sue cupidum lapientiae; quia bilim cinquitὶ Dpientia pulcherrimum quiddam est; amor tem circa pulchrum verD-tur. Vnde etiam est illud Socratis in Phaedro extremo, siue Dialogo de pulchritudine , quod refert etiam , conamendatquci ClemenS