Apparatus biblicus, sive manuductio ad Sacram Scripturam, tum clarius, tum facilius intelligendam. Auctore r.p. Bernardo Lamy ..

발행: 1733년

분량: 840페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

441쪽

336 Appararus Bibli s. non pervenerint statim & eodem tempore scripta eorum; quae non tam a personis quam a judicio Ecclesae & ejus consuetudine aut horitatem suam habuerunt; ut Hieronymus, ad Dardanum scribens & loquens de Epistola ad Hebraeos aiebat, nihil interesse cujus sit, cum Ecelesiastici viri sit, & quotidie E

clesiarum lectione celebretur.

Omnes libri veteris Testamenti, qui continentur in Bibliis Hebraicis tum Iudaeorum tum Christianorum, judicio omnium pariter & suffragio sunt certae a thoritatis. Sed praeter hos-ce libros, ut videre est in illo testimonio Iosephi quod protulimus, constare deinbet alios fuisse, qui in veneratione erant, licet partaliariter eis fides non adhibet etiar. Ergo ubi agitur deibris Canonicis, quoniam non statim conditus est canon sacrorum Librorum , viri docti, ut Sixtus Se nensis. & post eum Bella inus, horum triplicem faciunt ordinem. In primo reponunt libros, de qu Ium authoritate nulla unquam fuit inter Catholicos homines disceptatio. In secundo censentur ii quo

Tum non aeque certa & explorata est aiulioritas; legebantur tamen in Ecclesia ad aedificationemr ide,

que ad distinctionem appellabantur libri Ecclesiastici;

ut discimus a Rufino, qui in Symbolo, enumeratis Scripturis quae suo tempore pro Canonicis habebam lur, nempe quae, ut nunc loquimur, erant in prureo canone, subdit. Hae sunt, qua Patres intra Cmnonem concluserant, s ex quibus Dei nostrae assertimnes constare voluerunt. Sciendum tamen est, quod ct

alii libri sunt, qui non sunt Canonici. sed Ecclesiast ci a majoribus appellari sunt. Videlicet poterant illi libri es, id est, in Ecclesia publice recit

ris cum caeteri libri qui nullius erant authoritatis , deberent et κρυῶε r unde dicebantur apocryphi. Haec Volumina, quae poterant legi in Ecclesia, enumerat

Rufinus, & postea addit. Qua omnia legi quidem in

442쪽

geelesia voluerunt, non tamen proferri, ad auctor ita tem ex his fidei confirmandam. Legebamur illi libri. ut loquitur B. Hieronymus praelatione in Proverbia, ad ad cationem plebis, non ad auctoritatem Ecessam rem dogmatum eonfirmandam. Idcirco libri qui in

secundo canone sunt, licet conjuncti cum caeteris primi canonis, tamen non sunt ejusdein auctorita

Tertius ordo eorum est qui nunquam in Ecclesialecti sunt, iique dicuntur apoc phi, hoc est, libri

quorum authores non solum obscuri sunt , ut nomen illud indicat; sed quos publicum & notum j dicium Ecclesiae non probat, imo rejicit. Ex illa distinctione Librorum sacrorum colligere est multam a Sanctis Patribus adhibitam fuisse diligentiam, ne libri salsi pro veris venditarentur . Quod juvat deci rare illis verbis Sancti Augustini Lib. I 1. de Cisit. Dei. e. 23. ) Omittamus earum scripturarum fabulas,

qua apocrypha nuncupantur, eo quod earum occulta oriago non claruit Patribus, a quibus usque ad nos authoritas veraeiam Scripturarum certissima ct notissima Decessione pervenit . In his autem apocryphis etsi i venitur aliqua veritas ; tamen propter multa falsaniata est Orionica authoritas. Et rursus cur non fune

in canone, nisi quia ob antiquitatem suspecta fidei i dicata sunt, nec inruim hae esent, qua ide scripsisset, poteris inveniri, non talibus proferenti bus qui ea per seriem sucussionis reparirentur rite servase stea haec adjicit Sanctus Doctor. I ita sub nominiabus Enoch ct aliorum Prophetarum, ct recemiora sub

nominibus Apostolorum ab Haeretieis proferentur, qua omnia sub nomine apocryphorum ab aώctoritate Orionia ea diligenti examinatione remota sunt . Porro ad primum sacrorum Librorum ordinem Pertinent quotquot reperiuntur in veteri foedere Hebraice scripti totum novum Τestamentum, iis ex-

443쪽

336 'Apparatus Biblicus.ceptis partibus, de quibus modo dicemus. A Sixto 5enensi ponuntur in secundo ordine, additamentum ad librum Esther, quod D. Hieronymus ex Graeco vertit, & observat in sonte non reperiri, imo a se obelo transfixum esse e oratio Ieremiae; liber Baruch, sicut id quod reperitur in vulgata editione post c put Ia. Danielis, nempe historia Susannae , oratio Azariae, hymnus trium puerorum, Belis historia, quae de Theodotione se transtulisse scribit Hieron

mus, cum in Hebraeo non legerentur . Similiter ad tinne secundum ordinem referuntur, primum ex Veteri Testamento. Sapientia Salomonis, Sapientia Iesu filii Sirach. pars Esther, Iudith, Tobias, de quibus B. Athanasius in synopsi dicit non fuisse Canoniacos, sed tamen praelectos Catechumenis. Libros quatuor Macchabaeorum numerat inter eos quibus contradiceretur, ut loquitur ille, aut qui essent apocryphi. In novo Testamento censentur secundi ordinis, Marci caput ultimum, Lucae historia de sudore Christi sanguineo & apparitione Angeli, Ioannis historia de muliere adultera, Epistola ad Hebraeos , Iacobi Epistola, Petri Epistola secunda , Ioannis secunda,& tertia, Iudae Epistola, Ioannis Apocalypsis. Primus canon sive catalogus, in quo numerennar liber Sapientiae, Ecclesiasticus, Tobias, Iudith, & duo libri Macchabaeorum, reperitur confirmatus a Concilio Carthaginensi III. anni 397. & ab altero , qui etiam Carthagine coactias est anno Is. Tertium a tem Carthaginense confirmavit decretum Concilii Hipponensis anni 393. Novissimis temporibus, Ecclesia Romana hos-ce Libros, sicut & caeteros ejusdem ordinis, suo Catalogo attexuit . utpote qui a tot saeculis recepti fuerant, nec antea repudiati, imo publicitus legebantur in Ecclesia, Ac commendabantur virorum Ecclesiasticorum testimonio, ut B. Augustinus dicit de libro Sapientiae & Macchabaeorum.

444쪽

Liber II. Caput VCardinalis Palavicinus in historia Concilii Tridentini seribit fuisse propositum in Concilio, ut duplex

ordo librorum Canonicorum innueretur; placuisse vearb omnibus, ut fine isto discrimine, quod aliunde notum esse poterat viris doctis, proponeretur eat logus sacrorum Librorum , qualis dudum admissus suerat ab Ecclesia . Etenim apud sanctum Augustinum, enumerantur hi omnes libri, quos habet C, non Concilii Tridentini; quamquam agnoscat S.Austinus Lib. a. cap. 8. de Doct. Christ.) hos omnes lubros, quos Canonicos vocat, non fuisse ab omniabus Ecclesiis pariter acceptos. Canon Scripturarum non potest censeri conditus, nisi aliquot annis post Christum natum. Quo praecise tempore, ignoratur. Neque enim id factum est, quasi omni approbante Apostolorum senatu, quorum

plerique decesserant. IESUS CHRISTUS D. N.

non mandaverat de illo Canone condendo nec, ut

dictum est, de ullo exarando scripto. Unusquisque ex Discipulis, prout occasio sese dedit, & se a Spiritu Sancto impulsum credidit, mentem ad scribendum appulit. Eratim scriptum ejus non alibi inn tuit, nisi ubi exaratum fuerat, postea ad alias E clesias delatum: ita factum quod observavimus , ut omnes Ecclesiae non eosdem pariter libros pro C, nonicis habuerint. Fieri etiam potuit, ut historias

quas ex Traditione acceperant, sorsan ex ore ipso Apostolorum, veras existimaverint Zc attexuerint Evangelicis ; scilicet quaedam scripta pro Canonicis

reputaverunt, quae aliae Ecclesiae non admittebant. Non mirum autem Iudaeos Hebraietantes rejicere ibhros veteris Testamenti Graece scriptos. Illis religio erat alia lingua quam Hebraea uti. Hellenistae vero, nempe Graecisantes, horum auctores erant vel inter

pretes; & ab illis eos accepere Christiani. Eorum est qui de libris Canonicis dedita opera

445쪽

338 Apparatus Biblicus.

seripserunt, difficultates omnes solvere, quae oceu rorunt circa libros secundi ordinis, tum etiam primi. Animadvertendum in genere , quod utilis est liber Iob; Non fuit de populo quem Deus elegerat, nem pe de duodecim Tribubus Israel. Quo tempore-a quo scriptus sit liber qui nomine ejus inscribitur , non potest certo definiri. Metris illigatus est in pluribus locis. Historia Susannae, pro exemplo est mirae pudicitiae. Ex epistola Iulii Africani ad Origenem & ejusdem Origenis responsione colligimus aliis

pro vera, aliis pro falsa habitam. Non ex Hebraeo Codice translata est; nec Hebiaice primitus scriptam, sed GraecE, demonstrabat Africanus ex Paronomasiis inter χἱνον dc χέθειν , item - ων & πνίων, quae mere Graecanicae sunt, quas fecisse dicitur Daniel, cum Susannae judices interrogavit sub qua arbore vidissent adulterantem. Unus respondit , sub schino; tuncque dixit Daniel: scindat te Dominus; dc cum alter dixisset, sub prina, statim, secet te Dominus , ait Daniel : quae Paronomasiae ex vocibus Hebraicis non potuere exsculpi; sed ex Graecanicis, ilex a mpia serra seco, & Uν lentiscus a ωι , sinis. Sed fieri potest ut Graecus interpres Paronomasiam pro Paronomasia posuerit; qua liberi

te saepius utuntur interpretes.

In historia Tobiae arguitur anachronismus aliquorum annorum . Deportatum se dicit Tobias a Salmanasare cum decem tribubus . Haec deportatio fa- est anno Oseae regis Israel nono & Ezechiae regis Iuda texto, mundi anno 3a 83. Tobias autem, annis centum & duobus vitae suae completis, mori. hundus in lectulo affirmat Templum Dei in Ierus lem incensum & combustum esse . cap. 13. a. & I 2. Templum incensum est anno mundi 3 I6. Igitur inter deportationem & conflagrationem Templi I 33. anni intercesserunt. Ita cum saltem triginta annos habui D

446쪽

Liber II. Caput R. 339

habuisset Tobias, cum abductus est captivus, anachronisinus est quinquaginta octo annorum; qui error re-sundendus in Librarios: certὰ non obstat verae pietati.

De libro Iudith quidam opinantur nomine hujus sive persona repraesentari Iudaicam gentem , quae quas vidua erat tempore Antiochi regis Syriae , cumlibet hic scriptus est . Gladium Iudith volunt esse precis Sanctorum: Bethuliam, hoc est, Bethel habent pro domo Dei, sive pro Templo: Nabuchodon sorem pro Diabolor Holophernem, quem interpetantur lictorem se otis pro typho sive superbia Antiochi. Haec facie ingenii blandiuntur,. . Adstrui codex Graecus cap. s. aa. Templum Dei, cum haec iistoria contigit, fuisse solo aequatum νιως G sit. quod falsum est, si praecesserit tempora captivitati . Sed qui huic tempus illud assignant, reponunthan: circumstantiam additam, quae non erat in Chaldaici fonte, ex quo B. Hieronymus transtulit, sicut eatr habemus in Vulgata nostra. Ii tertio ordine sunt complures libri, quos en meare non attinet; etenim non reperiuntur editiinte Sacros Libros. Solent tamen adjungi vulgate editoni oratio Manasse cum libro tertio & quarto Esaae . Certum autem est omnes libros qui olime aut in catalogo Saerorum, non hodie extare. Aulier bellorum Domini, & qui . dicitur foederis, de hic numero sint, disputant viri docti. Ita est de libo justorum, quem aliqui habent pro Genesi, in qu vita Abrahae, Isaaci, & aliorum continetur. Sed Cinveniunt omnes deperditos libros. quorum scriptore Nathan, Gad, Semeias, Addo. Ahias, Iehu, M ilerique alii, qui in Sacro Codice allegantur . Depressi sunt incuria Iudaeorum, qui quosisam in-Cenerunt, ut queritis Ieremias . Deuteronomium Mec suerat neglectum, ut diu ignoratum fuerit, reis perim sub Iosia rege . . ..

447쪽

. Apparatus Biblieas. Pertinebat ad Apparatum Biblicum saltem im quae

spectant Librorum Sagrorum authoritatem, peringere Ae distinguere quorum fuerit semper induitiata Ruthoritas, quorum dubia , quorum nulla ι Quir haec scire, B. Hieronymus ad institutionem juniorii stiraginis pertinere putavit. His-ce enim verbis stri,it ad Laetam de institutione filiae suae . Caveat omnia apo e pha. Et si quando ea, non ad dogmatum urit tem, Da ad signorum reverentiam legere voluerit ,sciat non eorum esse , quorum titulis pranotantur: muliaquems admixta vitiosa, or grandis esse prudentia arκ in luto quarere

De lingua Hebraea, in qua primum seripti sint libri

eri. De antiquitate hujus lingua. Hebraeus C dex olim scribebaeur sine punctis meatibus. ΡRamussa Sacrorum Librorum notione , ut sta itruere pergamus quae necessaria sunt ad illo intelligendos ι ante omnia decet mentem advertere ad naturam sive proprietates linguae qua Spiritus peihomines compellavit; ex natura enim hujus femonis, quo verbum Dei expressiim est, in multis pesedet Intelligentia ejus. Non aliam orationem , ut vi mrur, adhibuit Deus, quam quae esset nota dc utata his quibus credebat oracula sua. Cum ergo ignab ipso mundi primordio promissis de futuro ML sa coeperit implere antiquos humani generis patri, Drocul dubio usus est antiquiori lingua, & quae ha-enus incorrupta remansisset in familia virorum lio, ex quibus Messias aliquando erat Oritum . OmnIum autem linguarum antiquissima est He a. Non alia lingua locutus est primus hominuta patens. In confusione Babylonica nihil mutationbpeta

tuit;

448쪽

- Libra II. Caput n. 36rtullt ι quod demonstrabimus , caeteras linguas , quae politiores habitae sunt; ab illa derivari, & sacrum Codicem, quem stripsit Moyses, quocumque alio, ruem venditare possint ethnici ir antiquiorem; & alia milia quae faciunt ad dignitatem & auctoritatem sacri Codieis adstruendam. Simul de proprietatibus& praecipuis linguae Hebraeae idiotismis differemus ;ex quibus lux non mediocris saero Codiei affulgebit ἡLinguam Hebraeam appello. quae Abrahae ld p steris ejus Isaac, Iacob, 8e duodecim Patriarchis filiis Iacob usitata erat, εe qua Moyses ex jussu Dei scripsit quinque libros qui illum praeferunt authorem,

neque enim aliam aliquam adhibuisse verisimile est, quam quae Israelitis nota esset. Hebraea autem dicta

est vel ab Hebero Senii pronepote p ut qui ab hoc Hebero ortum duxere, appellati sant Hebraei i vel quia usitata esset Abrahae posteris, qui quidem He. braei dicti sunt non ab Hebero parente , sed quia

Abraham a loco, in quo erat trans fluvium Euphratem, vocatus est a Deo, & hoc fluvio trajecto venit in terram Chanaan. A Chananaeis ergo appellatus est Hebraeus, id est, trositor, eodem sensu quo ultramontanos dicimus ι qui ultra montes degunt . Verior haec est origo nominis , quo nempe Abrahae progenies sic appellata est, quia venisset a regione. quae respectu Cnanameorum trans fluvium Euphratem erat. Distabat enim Abraham ab Hebero sex generationibus ; δc tamen nullus eorum qui de stirpe Heber fuit, ame Abrahamum dictus fuerat Hebraeus. Linguam Hebraeam primam omnium fuisse ostem dunt nomina, quorum ratio redditur in tram Sacro

ex radicibus Hebraicis. E multis pauca proferam . Adam sic dictus est, quia ex id est, terra factus est Gen. c. a. v. 7.) Eva ab Evah, hoc est, visere, quia fuit mater omnium viventium s Genes cap. 3.

449쪽

36r Apparatus Biblisus.

e. 3.υ. 1 . in Cain, a Cana, id est , ab acquirendo, quia dixit Eva, . possedi virum a Domino Genes, cap. q. v. I.) Haec ratio eorum nominum quae imposita sunt Adae, E vae, Cain, reddi non potest in aliis linguis,

nec complurium aliorum nominum . . Vis autem huius argumenti consistit in hoc qudii illa nomina propria primorum hominum a primitivis suis radicibus

deflexa & derivata sunt; ut vox a voce dependeat, tanquam conjugata vel paronyma, ut nomen Adam a nomine Adama, quod est terra. Ista notatio pa- . ronyma in nulla alia lingua locum habet , sive nomen Adam deduci non potest nisii in Hebraea , ex voce quae terram significet Q Unde sequitur primos homines Hebraice locutos. .l ISed quispiam dicat, posterioribus saeculis nomina illa imposita fuisse , & a scriptoribus res linguae suae accommodatas. Moyses enim verbi causa, inquiunt, eo nomine non statim appellatus est, quia ab aquis servatus esset . quod significat origo Hebraea ; filia enim Pharaonis, a quo nomen accepit cum ex aquis eductus est, loquebatur AEgyptiace; ita non potuit eum appellare Hebraeo vocabulo. A Scriptore ergo Hebraeo sic appellatus Moyses, nomine quod illi comveniret , quatenus ab aquis servatus suerat. In Exodo cap. a. v. Io. in vulgata quidem dicitur de filia Ptiaraonis, quod puerum vocaverit Moysen , quia, inquiebat. de aqua tuli eum. Verum respondet Buxtorsius, verbum Hebraeum meschisiau, quod Latianus interpres reddit tuli in prima persona, reddi posse tulisti in secunda; ut ipsa Iochabed vera mater Moy- fis dederit nomen filio suor ut genuinus sensus sit, accepisse puerum, eumque lactavisse; quem postea adducens ad filiam regis, sic illam compellaverit: nos Hebraeae mulieres hunc puerum appellavimus M sem, quia tulisti eum sive eduxisti ex aquis. Antiquitatem linguae Hebraeae simul & gentis de-

450쪽

Liber II. Caput VI. 363

monstrant vetusta Gentium oc populorum nomina,

qua plerumque originem habent Hebraicam; 8c in aliis linguis nihil significant. Videre est singulos Semi, Chami, & Iapheti filios & nepotes singulis Gentibus singula nomina dedisser ut Assur Assyriis, Elam El, mitis; Aram Aramaeis; Lud Lydis; Gomerum Cybiis , sive Cimmeriis; Madai Iapheti filium Medis rJavan Ionibus . Gentilium deorum nomina fere omnia, ex lingua Hebraea orta, a vicinis regionibus ad Assyrios & Graecos derivata sunt. Saturnus ab He. braeo verbo, Satar, id est, i a latendo deducitur; ut Latium dici volunt Latini, quia Saturnus ibi latuit. cum a Iove fugerenti nisi & hoc-ice nomen latium derivetur a fonte Hebraeo; nam louth Hebraeis sonat latere. Iovem a Iehova deducunt multi: Belum sive Baal ab Hebraeo Raad, quod idem est ac Dominus, quo nomine plures Deos habuerunt Phoenices: Vulcanum

a Tubalcain, qui usum seria & ariis invenit: Cer rem , non a serendo, ut Latini, sed ab Hebraeo Gh res, quod notat fructus extrusius. Aliud suppeditant argumentum reliquiae quaedam linguae Hebraicae in omnibus aliis linguis, quod a viris doctis observatum est. Modo in lucem prodibit, nisi jam prodierit, cum haec typis edita prodibunt, grande opus Thomassini nostii, quo ille omnes linguas deducit ex is te Hebraeo. Diu est quod typis exiit. Usque ad diluvium &ea tempora qud de extruenda turri Babylonica cogitavere homines, terra erat unius labii, ut adstruit Scriptura; quippe omnes erant filii unius viri: confusione autem facta linguarum, aedificium turris susceptum disturbavit Deus. Cur enim elegissent homines scindi in diversas linguas, cum nemini non molestum sit non posse mentem alteri communicare, aut sibi alterius communicari Ergo diversitas linguarum malum est immissum a Deo, cui

subj acere non debuit pia Semi Soboles, quae sic in

SEARCH

MENU NAVIGATION