Archaeologia biblica

271쪽

g. 1 89- et progressus Ieprae. 265 nempe in lepram elephantiam, in qua praesertim

articuli membrorum solvuntur et decidunt, ac COPPUS

horribili modo mutilatur; in elephantiam albam DF v, vitiliginem nigram, seu PSOram,

De ut. 28, 27. 35. Le V. 2I, 2O - 22.; et in lepram rubram, seu alopeciam. Mors deniquo aegrotum plerumque inopinate obrepit, Sed morbum non sinit; nam hic plerumque transit in posteros usque ad teΓtiam et quartam generationem, atque ad id saltem simul collineare videtur, quod EX Od. 2O, 4 - 6. 3 , Z- Deut. I, 9. 24, 8 - 9. legitur. In generatione quarta, Si non ip Sa lepra, sal em dentes immundi, halitus

grave olens, ut color mox bidus adest. Nihilominus Ieprosi a proci candis liberis, quos miserrimos futuros praevidoni, vix abstinent; vehementissimis pnim stimulis carnis jactantur. MOPbus inficit quoque eos. qui concubitu, vel multa Contrectatione cum ac grolo agunt, unde liquet, Mosen merito tulisse Iegos illas de inspectione et separatione leprosorum, in quibus tamen, prout legislatorem decebat, id solum spectabat, ut vere leprosi dignoscerentur, et e societate hominum removerentur. Ouare non omnia indicia leprae, aliunde indubia, Sed ea Sola, quae in contentionem Venire poterant, attingit, et Sacerdotibus, quorum curae ars medica Commissa suit, certa lepraeli cia prodii, ut leprosas maculas ab innocuis discernere asset, in quibus Μοses, judicio Hensiori Goschi clite d s abendi an dis chen Aussat gesS. 273., prosundam hujus morbi scientiam prodit. -

272쪽

296 g. apo. Initia et Progressus leprae. Ceterum non omnis Iepra ejusdem est malignitatis; gravior omnem medicorum artem fallit, levior in principio sanari potest; quodsi vero malum jam latiuς Serpsit , remedium non CSt, quo aeger sanari posset. . 19o. Ρ estis. Pestis, II , morbus aeque terribilis, sed nequaquam tam diuturnus eSt; infectos enim plerumque cito aut post paucos oles interimit. Hanc plagam, non modo gentiles ab ossicacia numinis repetebant, sed ipsi quoque Hebraei eam passim iam Deo, jam legato divino,

seu angelo, attribuebant; aSt eos hac expressione nequaquam semper immediatam efficaciam divinam, aut Verum togatum, Dei seu angelum intellexisse, liquet, quia etiam malum morale ad Deum, vel recentiori aetate ad malignum spiritum altioris ordinis retulerunt, cujus tamen Caussam bene novePunt, et etiam alibi disertis verbis indicant; nempe permi iOnem providentiae divinae ab operatione D i immediata non semper accurate distinguebant, conLD ut. 4, 19. J ο S. II, GO. 2 Sam. I 6 IO. 24.1 conL I Paral. 2I, I. 2 Reg. II, 14. PS. 78, 4o -- 51. Hinc jam homines, jam alias creaturas antimatas et inanimatas eompellabant angelos Dei, non tantum in poesi, sed etiam in oratione

Pro SAE, P S. 34, 8. Io4, 4. IIebr, 2, 2. Ac t. A post. 7, 53- I 2, 23. Gal. 3, I9. cons. Iosephus Λrchae OI. XV. 5, 3. Hic mos loquendi adeo pervulgatus erat, ut recentiori aevo otiam Sadducaei, qui omnem spiritum negabant, libros tamen Sacros Vene-

273쪽

. I9o. Pestis. rabantur, omnia Ioca, in quibus de angelis si mentio, de aliis creaturis, quibus Deus utitur instrumentis, interi retarentur, atque ipsi quoquo Samaritani Verbum angelus, impropia hac notione usurparent, sicut Belandus de Samarit. 7 - 9. Ostendit. Hic mo loquendi ad Syros quoque transivit, qui morbos compellant angelos, qui homines colaphiZant, et aegrotum Vocant entatum a Deo Vel ab angelo, Asso manni Bib I. ori en t. T. I. p. 215. Conf. 2 Cor. 12, 7. - Ιta pestis tribuitur Deo Ex Od. is,4 - 7. I 2, 23. 29. c O ns. P S. 78, 49 -5O., angelo autem

2 S am. 24, 15.16., qui gladio homines pereulit, et 1 Pa-Pal. 2i, i 6. inter coelum et terram medius, Sistitur, atque et Saan. 24 , i 2. I 5. diserte de erumpente peste eXΡOnitur; hinc Alexandrinus interpres ' 'I, Ρ e Sti S,

than Habali. A, 5. Vertit angelus, Ubicunque igitur angelum edere strages pestis legimus, dubitandum non est, indicari pestem, uti in exercitu Sancheribi, 2 Reg. 19, 35. conL 2 Reg. 28, 23. 19, 6 8 , ubi pestis primo impetu, quo Vehementissima esse Solet, potuit 185,ooo militum perimere, si praedae Aegyptiacae, poste insectae, per Castra dispersae fuerunt ; hinc sunera primum mane observata fuisse Te feruntur. De indole et symptomatibus hujus morbi vide Archaeol. Germ. P. I. Τ. II. I. 2M. P. 389 397.; annotandum tamen est, neminem a peste, nisi peruleus; nequaquam Vero omnes, quibus adhuc viventibus ulcus erumpit. Sanari, 2 Beg. 2o, 7. Je S.

274쪽

268 191. Morbus Sauli et Nebucndnegaris.

. 191. Morbus Sauli et Nebucaci negaris.

Quod tuo. observavimus, casus insolentes, morbios, imo et quotidiana quaelibet, ab antiquis Hebrueis Deo vel angelo tributa fuisse, pluribus Biblio rum locis lucem assundit. Ita spiritus Dei, IT, qui a Saulo recessit, non est, nisi recta

et generosa animi affectio; atuue spiritus malus

14 II. 18, IO. I9, 9., Saulum obrepsit et exterruit, est insania, qua sibi ideam fixit, se esse prophetam, et hinc ex insania se geSsit prophetam, Nzon', i S am. 8, 1 o. , Atque sibi ipsi jacturam rogni vaticinabatur; hinc Ionathan vertit: insani- v i t. Spiritus hic malus non magis est Dei angelus, quam ille spiritus malus, quem Deus Jud.

9, 23. , in incolas Sichem misisse resertur, et, prout omnes, antiquiores quoque interpretes, viderunt, non significat nisi dissensum et animi immutationem;

uti otium ci n , spiritus so rnicationis, Ηο3. 4, 13. , nihil aliud est quam libido, cons.1 Sam. 11, 6. 16, 14. Jud. 3, IO. 6, 34, 11, 29.14, 6. PS. 5I, 12. ΕZech. II, 19. 13, 31. - Ηino Saulo quoque musica profuit, cujus vis contra malignum spiritum profecto i ita fuisset. - Hie mos loquendi non quidem, ut multis videtur, demum in exilio ex doctrina Mehestanorum ortus sed duntaxat amplificatus est, unde Occurrunt Dan. 4, IO. l4, 12., astrorum custodes vel vigiles, quorum etiam consilium refertur, quod autem Danie, iu- 4, 23. ad Deum refert. Morbus vero Nebucadneza-

275쪽

9. I91. Morbus Sauli et Nebucadne aris. uo

vis, de quo Dan. 4. Sermo est, erat insania, qua sibi videbatur, delapsam coelitus vocem de expulsione ex regno, audiVisse; atque sibi imaginabatur, se in bestiam osse immutatum: hinc Dan. 4, SI . 33. Se Tursus usum Tationis recepisse; unde liquet, ipsum quoque demum agnoVisse , se insania laboraSse.

S. 192. De daemoniaci S.

De daemoniacis, qui non solum in N. F., sed etiam apud antiquos profanos auctores Occurrunt, intricata est quaestio. Sunt, qui contendunt, Omnes hos homines suisse epilepticos, melaucholicos, insan OS, Vel furentes, atque ad experientiam medicorum Pro Oeant; quare expressiones de daemoniacis olim usia tatas, de solo modo exponunt, quo plerique antiquioriaevo hos morbos explicabant et denominabant. His repugnant alii non modo theologi, Sed quipiam etiam medici, quibus expressiones novi foederis indicaue Videntur, daemoniacos revera a maligno spiritu fuisse agitatos, idque Deum permisisse censent, ut Iesu ma- tessiam miraculoxum praeberet. Longe absumus, ut huic controversiae nos interponamus, sed allatis pro utraque sententia xationibus, judicium lectori defe

g. i93. Argumenta, daemonio cos N. F. suipse

a diabolo Corre PtOS. I. Daemoniaci N. F., aliqua produnt, quae ab epilopticis, melancholicis, insanis et furent bus Aliena su ut, uti Matth. 3, 28. Luc. 8, 27. Mors. 3. , su

276쪽

2 O g. 193. Argum eritu, daemoniacos N. F. sui se

Tentes rupisse omne S catenuS, in Sepulcris habitasse, rogasse Iesum, ne OOS torqueat, congruenter ad quaestiones propo Si taS respondisse, daemones ex illis egressos'

et in porcos ingressos fuisse; nam furor seu ph Penesis non ogreditur ex hominibus, et ingreditur in porcos; neque dici potest, gregem porcorum ab aggredientibus dacmoniacis ipsis, in mare actum suisse, quia porci, perstarentes terre saeti, dispersi suissent, nec congregati

cucuYPisSent, multo minuS Omnes, fere 2 ooo, in Ia- cum Gennesareth Se praccipitassent. - II. De daemoniae O muto, Matili. 9, 32. Luc. II , Id. , atque de muto et coeco daemonia CO, M atth. Iv, 22. Symptomata non adseruntur; itaque Sanus erat uterque, et

duntaxat diabolus organa loquelae et visus impediebat. - ΙΙΙ. Lunaticus, Matth. 17, I 5., prodit quidem Symplomata epilopsiae, sed haec tribuuntur diabolo. - IV. Puella Philippis, Ac t. Apost. 16, 16, vaticinata est, quod insana non potuisset; malo itaque spiritu agitata fuit. - V. Daemoniaci dicunt, se

a diabolo agitari; Judaei in N. F. idem de ipsis assii mant; ipsi quoque Apostoli et scriptores sacri dicunt,

daemoniacos et a daemonibus Vexatos allatos fuisse ad Jesum, et jussu Jesu daemones suisSe egressos Matth. 4, 24, 7, 22.9, 33 - 12, 28. Marc. I, 32.39. 43. 9 , 25- Lue - 4, 41- 8, 2. 3O- 38, 9, 49. 1 14. Iesus denique ipse dicit, ejicio daemonia, Luc,

ii , i 9. 23. Matth. 12, 27. 28. - VI. Sacri sculptores daemoniac OS ab aegrotis, ct ejectionem daemori iam a Sanatione aegrotorum distinguunt, MAI C. i, Aa, Ic. l . LUC. 6, IZ - 18. 7, 21. 3, 2- δ 3, 5a,

277쪽

2IIa diabolo correΡtos. Igitur daemoniaci non erant aegroti. - VII. Daemoniaci sciunt , quod insani. taxentes, melancholici et opileptici a Se ipsis scire non potuerunt, deSum e SSesilium Dei, Messiam, filium Da idis, Marc. 1, 24. 5, 7. Mutth. 8, 29. Luc. 4, 34. - VIII. Jesus

daemones alloquitur, de nomine eorum interrogat, et daemones respondent; deSus eis minatur, e OS Silere, egressi, et non rursus reverti jubet, Marc. I, 24. 5, 8. 9, 9. 12. 25. Matth. 8, 29. 3I. I 2, 27 - 28. Luc. 4, 55. 8, 3ο - 32. - IX. Septuaginta discipulis reversis et gaudentibus, daemones quoque Pronunciato nomine Jesu Obedivisse, res ndit Jesus Luc. IO, 17.: .. Videbam Satanain sicut fulgur de coelo ca- se dentem. Ecce dedi vobis potestatem, calcandi suis P a SerpenteS et Scorpiones et super Omnem Virtu tem inimici, et nihil vobis nocebit; Vexum tamen ,, non adeo de hoc, spiritus Vobis Subjici, gaudete, se sed magis gaudete, nomina Vestra Scripta esse in se coelis. V - Xo ouum Jesus a Pharisaeis argueretuΓ, ab ipso per BeeIZebul ejici daemonia, respondet Matth. 12, 25 - 28. Marc. 3, 23 - 25. et LucII , 17 - 19. , regnum, ciVitatem et familiam, in qua Scissiones et discordiae sunt, interire; si itaque in regno Satanae hujusmodi essent SciSSiones, uε dae- .mon daemonem ejiceret, regnum Satanae non substit

rum; his addit: sesi ego per BeelZebul ejicio daemones, se discipuli vestri pex quem ejiciunt 8 - - si autem se ego per spiritum Dei miraculum divinum γis ejicio daemones, profecto PerVenit in Vos regnum is Dei; aut quomodo Potest quraquam intrare domam

278쪽

272 g. Argum. , daemon. N. F. fuisse a diab. corropi. potentis, et FaSa arma) se ejus dii riperc, nisio prius alligaverit potentem, et tunc vasa cjus diri, piat 8' - XI. Jesus inquit Matth. I 2, 43. Luc. II, 24., immundum Spiritum, ab homine egressum, ambulave per loca deserta, ct quaerere requiem, qua non inventa, cogitare de reditu ad habitationem suam, atque reducem invenire eam mundatam et ornatam, Et aSsumtis septem aliis spiritibus, qui nequiores sunt

ipso, ingredi et ibi habitare. Quis haec de morbis dicat

aut intelligat 3 - XΙΙ. Mulierem, quae Lu C. IS, II. spiritu infirmitatis inclinata erat, Iesus LuC. 13, I 6. dicit, a Satana fuisse ligatam. Ita quoque ait PetrusACt. Apost. Io, 38. , Omne S a diabolo OPPPOS-

suisse sanatos. - XΙΙΙ. Miracula Iesu multum imminuerentur, Si non ejecisset daemones, sed duntaxat aegP tos sanasset. Hinc patros ecclosiae unanimes eam tonent sententiam, homines illos Vero a daemonibus suisse correptos; et ipSa quoque ecclesia, ex hac sontentia, ordinem exorcistarum instituit.

g. i 94. Argumenta, daemonio cos fuisse aegroto S. Vtii propugnant, daemoniacos suisse epilepti eos.

melancholicos, insanos, aut furiosos, disputationem altius ordiuntur. Longa exemplorum inductione et inultis locis scriptorum Graecorum, Romanorum, et Iu daeorum probant, daemonia et daemonos, quibus hi morbi tribuuntur, non essu diabolum, qui in N. F. Pei Potuo unicus certus, O , est, sed animos

279쪽

g. 194. Argumenta. daemoniacos suiSSe aegrotos. ara hominum defunctorum, inprimis malorum, qui morte violonia Occubuerunt; daemoniacos itaque fuisse homines aegrotos, qui ab his animabus, tanquam furiis, agitari putabantur. Vide Archae Ol. Germ. P. I. T. II. f. 227 - 229, p. 4 II - 454- Hinc concludunt,

Jos uni, Apostolos et scriptore S N. F. si a coaevis inlolligi volebant, non potuisse aliam his Vocibus notio Dem, sino adjecta interpretatione, Substernere. Hoc confirmant I. ex eo, quod Symplomata daemoniacorum

N. F., sunt illa ipsa, quae in epilepsia, melancholia, insania et surore deprehenduntur; II. quod ipsi sacri scriptores hinc inde innuunt, se uti his terminis, quia usus ita ferebat, et nequaquam de aliqua Operatione malorum spirituum cogitare; ΙΙI. quod hujusmodi ope

rationes animarum defunctarum in Viventes, repugnant doctrinae Iesu et Apostolorum, ut illos terminos et phrases non potuerint de quapiam operatione harum animarum, intelligere. Haec tria asserta Sequentibus argumentiS EVin Cerct Conantur.

S. 195. Daemoniaci erant aegroti.

Primum Observant, daemoniacos, qui aetate Christi ot Apostolorum, inter aliaS gentES OCCu1iunt, non raro medicinis sanato S, adeoque non ab animahus

280쪽

195. Daemoniaci erant aegroti. non possent, et animabus desunctorum seu daemoniabus necessario tribuenda essent; adeoque nullum rudosso indicium, in his hominibus adfuisse daemonem,

Uujus praesentia non alia Tatione, quam ex operatio-

tione , illi soli propria, cognOSCI ΡOteSt. - Ι. Duo Gadarent, Matili. 8, 28. Seqq. , quOTum Solus alter celebrior, dein Iesum sequi Volens, Marc. 5, 2. et Luc. 8, 27. memOΓatur) erant suriosi, laborantes fixa idea, sibi inesse innumeras animas desunctorum; hinc apud mortuos in sepulcris Seu cryptis commorabantur, erant indomiti, vestes non toleΓabant, elamabant, se ipsi caedebant, et transeunte S aggrediebantuΓ, quae Omnia sunt saviosorum; nec insigne robur, quo alter omnes catenaS rum Bebat, quidquam est, quod non in aliis quoque furiosis Ob SeΓVaTetur, aliunde catenae non erant Solidiore S, quam 'ICAS Propinqui habebant. Hinc ipse Marcus c. 5, 15., et Luc3S quoque C. , 35. adnotat, incolas Gadarae invenisse demum dae moniacum, postquam a Jesu Sanatus suiSSet, σωφρο νουντα , i. e. , Sanae mentis, quo innuitur, prius fuisse insanum. Si vero hi daemoniaci Iesum nuncupant filium Dei, i. e. , ΜeSSiam, et rogant, ne eos torqueat: id

nihil est aliud, quam quod in lucidis intervallis, quae

insanis non deSunt, audierant, Jesum, cujus fama jam Matth. 4, 24. usque in Syriam propagata suerat, haberi pro Messia. Insaniam aderi e produnt , quum Seesse innumeros daemones affirmant, et Iesum rogant, ne cos mittat in mare, Sed concedat, ut in porcos,

qui ibi pascebant, ingrediantur; hanc enim habitati nem Don elegisset diabolus aut dacmon. Si de sus