Archaeologia biblica

281쪽

3. 195. Daemoniaci crant aegroti. Marc. 5, 8. jubet, immundum spiritum qui immundus dicitur, quia anima desuncti cujuspiam, adeoque immundi putabatur) egredi, id unicum intendit, ut

adstantes Observent, morbum ipsius jussu sanari. Nequaquam daemones, sed, ut Act. 10, 16., ipsi suviosi gregem porcorum celeri cursu aggressi, in lacum. Gennes aveth propulerunt. Id Marcus et Lucas more Vulgari eloquuntur, daemones egreSSOS, et in pore Osingressos fuisse. Nam mos erat, illa, quae erant daemoniacorum, daemonibus tribuendi, cons. Matth. 9, 32. Luc. II, 14. I 2, 4. 13, II. et Archae Ol.

Germ. P. I. T. II. g. 23 i. Ρ. 464. Porcos, PaVid animalia, a duobus furiosis, summa celeritate incurrentibus, in lacum pulsos fuisse, et periisse, nihil singulare est; si forte aliqui dispersi fuerunt, Verba, vulgari more loquendi Scripta, non sunt ad ViVum resecanda. Denique insanos reveritos fuisse Iesum, docujus dignitate et miraculis audierant, nihil insolitum

est; tiam exempla non desunt furiosorum, qui certos Viros timent et VeΓentu P. - II. Mutus, Matth. 9, 32. Luc. II, 14. , atque COECuS et mutuS, Matth. 12, 22. , fuit quoque inSanuS aut saltem melancholicus; haec enim utriuSque generis Vitia Saepe conjuncta esse, medicorum experientia comprobat. Idoliam inde colligitur, quod LucaS II, 14 , daemonem ipsum Vocat mutum, ubi Matthaeus c. 0, 32. dicit, virum fuisse mutum. - III. Juvenis, Matth. II,

15. , a pueritia lunaticus, quem, Luc. 9, 38 - 4o. , spiritus apprehendebat , et eXelam anhem elidebat, cum spuma dissipabat, et dilanians vix deserebat, a

282쪽

2 6 295. DRemoniaci erant aegroti. Marco o. 9, 17. dicitur habuisse Spiritum immundum, si exclamans jam in terram, jam in aquam, jam ignem

concidisse, oro spumam egessisse, et dentibus striduisse, manifeste erat epilepticus; Hippocrates epi-lepsiam vocat Sacrum morbum in libro, in quo ostendit, eum nequaquam e S Se Sac Tum, Seu a numine immimum. - IV. Puella, quae ΑCt. I 6, 16.,

Philippis spiritum PythoniS , πνευμα πυε ωνος, i. e. Apollinis, habuisse dicitur, erat insana, laborans idea fixa , se ab anima aliqua desuncta, per Apollinem immissa , agitari; hinc quia Apollini omnia vaticinia tribuebantur) vaticinabatur, uti etiam Cicero de Di

Vin. I. 5. P. 661. e d. E ., teStatur, insanientes vaticiniis multam pecuniam se ciSSe. Vera Vaticinia profecto non erant, quae Apollo, ex mente Pauli, nihilum, suppeditare non potuit. Insanis accensendi sunt plerique etiam alii daemoniaci, de quibus nulla symptomata narrantur, ut Maria Magdalena, ex qua Iesus Luc. 8, 2. Septem daemonia ejecit, i. P., qnam sanavit ab insania, qua, se a Septem animal us defuncto-vum agitari, opinabatur. Si Jesus daemoniacis intor- dicit, ne ipsum manifestum faciant, non est alia ratio. quam quod consessio insanorum , Ρlus nocuisset quam profuisset, Ma V c. I, 24. Luc. 4, 34. Matth. 8. 29. Marc. 5, 7. - V. An ejectio daemonum, vel sanatio opilepticorum, furiosorum, insanientium et melancholicorum per Sola Verba, majus fuerit miraculum, ad quaestionem quidem hanc prorsus nihil facit; :ast negantibus operationes daemonum, sanatio horum imorborum per Solam jussionem Iesu. multo eminen-

283쪽

196. Jes. ΑΡ. et S. scrip t. daem. Pro Regr. etc. 277tius esse videtur miraculum, quam ojectio spirituum, quam contrariae Sententiae patroni etiam exorcistis tribuunt.

f. I96. Jesus, Apostoli et sacri scriptores daemoniacos pro aegrotis habuerunt.

Λpostoli et sacri scriptores contendunt illi eru- dati) juxta usum loquendi, tunc in illis regionibus vigentem, expressionibus Vulgatis utebantur; hinc dicebant et scribebant, daemoniacos ad Iesu nivenisse, Vel adductos fuisse, a daemoni bus agitatos fuisse, a Jesu ejectos fuisse daemones, daemone S egres SOS et ingres-Sos fuisse; quum autem similes expressiones illo aevo etiam de illa insania, cujus caussa natuTalis nota erat, uSitatae ESsent, et daemones quoquQ ea ratione usurparentur, qua Bachus pro vino, Ceres pro frumento dicebatur: ex illis dictionibus concludi nequit, desunt, Apostolos et Sacros scriptores adstruxisse, ill homines rexera a daemonibus, seu animabus defunctorum , agitatos fuisse, inprimis quum contrariam suam sententiam saepius non obscuro innuunt, quod sequentibus. probant. I. Evangelistae inter genera aegrotorum Saepe commemorant daemoniaco S, tanquam Singulave aegrotorum genus, Matth. 4, 23-24. IO, I 8. MRΓ c. I,

52. Luc. 4, 4O - 41. 5, I 5. 8, 2, 9, 1 - 13, 32-; imis Act. ΑΡOSt. IO, 38. Omne S aegroti, quorum Ρlevique in Evangeliis non vocantur daemoniaci, dicuntuDAκταδυγαςτευομενοι υ πο του oιαβολου , unde opparet,

284쪽

278 196. Jes. AP. et S. Script. dae m. pro Regr. etc. sacris scriptoribus idemi esse, aegrotum e SSe, et daemoniacum esse, vel vexari a diabo-I ο, nempe per spiritus Subordinatos seu animas desunctorum ab illo immissas. - Ita sacri scriptore S e

Contrario Comprehendunt daemoniacos nomine aegrotorum, ideoque eos, tanquam jam nomine aegroto-Tum comprehen SOS, Omittunt, quando generatim Omnes, quibus Jesus Opem tulit, commemo Pant, Luc. 7, 21. 22. Matth. II, 5.; Omittere VPTO QOS non ΡΟ- tuisSent, Si ceterum sanos, et duntaxat a daemone

impeditos cogitassent. - Saepe dicunt daemoniacos sanatos fuisse, quo ipso aegrotos fuisse innuunt, Matth. 8, 16. I 2, 22. Luc. 7, 2I. 8, 2. 9, 42. In primis Lucas c. 11 , I 4., Spiritum mutum, et C. IS, Q. , spiritum infirmitatis seu infirmum commemoranS, proseoto non de spiritu, sed de homine muto et infirmo intelligi voluit ; si porro Lucas, qui erat medi-CuS, c. 7, 2I. 8, 2. et Act. Apost. c. Io, 38. dictione quoque utitur: sanare et sanari a spiritibus et sanare Oppvessos a diabolo: manifestum C st, spiritus Venire pro morbis. - Non solum Evangelistae, sed ipsi quoque Judaei in Evangelio loquentes, utuntur, Sicut Scriptores profani, Voce δχιμων vel δαluονιον tropice, quando de insania, melancholia et furore naturali loquuntur, Matth. II, 18. Luc. p. 33- Joh. 7, 19 - 2O. 48-52. IO, 2P.; imo MaΓc.

Permutatur quoquo Vox daemon cum Voce morbus, tanquam prorSus Synonyma Mar C.

71, 29. Cons. Matth. I 5, 22, 23. 3 ita quoquo

285쪽

I96. Jes. Ap. et s. Script. daem. ΡΓΟ aegi etc. 279Mar C. 9, II. C O ra L L v c. 9, 59. et Mattit. 17, 15. atque Lu C. IS, IO. 12, 18. II. Johannes inducit quidem Iudaeos. usui de daemoniacis loquendi insistentes , c. 7, 19 - 2O. C. 8, 48- 52. c. I Ο, 2O.; aSt ipse, etsi de aegrotis a Jesu sanatis saepe loquitur, daemoniacorum tamen nunquam meminit, Joh. 4, 46. 5, 3. 6, 2, - Ita quoque Paulus, I Cor. Ia, Id. Omnia dona miraculorum Commemorans, de dono ejiciendi daemones, quo ipse praeditus erat, A ct. APO St. I 6, 16., et quod Iesus Marc. 16, 17. Matth. IO, 8. Luc. IO, 16. promiSerat, altum Observat silentium. Hi duo Apostoli itaque daemoniacoS aegrotis aecenSuerunt,

quia iti Asia minori, ubi Johannes Evangelium, et Paulus primam ad Corinthios epistolam Scripsit, ars medica illo aevo florebat, unde in Vulgus quoque innotuerat, hos morbos, daemonibus tributOS , esse naturales , cons. Archae Ol. Germ. P. I. Τ. ΙΙ. 232. p. 477 - 48o. - Si itaque daemoniaci iii N. F. dicunt, se a daemonibus agitari, cogitandum est, ab insanis nihil aliud exspectandum esse. Si Judaei in N. F. do daemoniacis Ιoquuntur, Probare non possunt, nisi hunc suisse usum loquendi, Vel hanc Viguisse opinionem. Si vero ipsi Apostoli et sacri scrip to vos dicunt, daemonia COS ad Jesum venisse, vel adductos, et sanatos fuiSSe; et si ipse Iesus dicit: ojicio daemonia: non indicant nisi usum loquendi, quo Jesus, APOStoli et scriptores sacri utebantur, ut de melancholia, i sania, furore et epilepsia loquentes, ab auditoribus ot lectoribus intollige-

286쪽

28o I 6. Jes. Ap. et S. Seripi. daem. PPO ac gr. et C. Teniux, eodem fere modo, quo nostri medici aegrotos quosdam dicunt lunaticos , aut eos purpura alba ,

igno Antonii, saltu Viti, et incubo laborare, etsi

alias caussas horum morbocum optime noscunt; uti et nos ipsi dicimus: sol oritur, sol Occidit, novem aut decem jam noti Sunt planetae, Seu stellae er rant e S, etsi haec aliter se habere, probe perspicimus. Si autem daemoniaci nonnunquam ab aliis aegrotis distinguuntur, Marc. I, 32. 6, 15. Luc. 6, 7 - 78. 7, 2I. 8, 2. 13, 32.: ratio est, quia daemoniacorum morbi, nempe melancholia, insania, su-

Tor et epilepsia, singulares sunt, qui difficillime sanantur, atque hinc sanatio per Iesum solis verbis, eo majoris momenti suit. III. Josus quidem daemones alloquitur, illis minatur, et eos tacere et egredi jubet, atque redire vetat, M a T c. I, 24. 5, 8. 9, 2. 25. M a it h. 8 , 27 28. Luc. 4, 35. 8, 3O-32.; Verum id partim ad daemoniacos spectat, quos tacero jubet, et quibus

minatur; partim ad morbum, quem cedere jubet, ex reditu interdicit, prout Paulus, Ast. A post- 16,

6., ad spiritum Pythonis dicit: praecipio tibi

in nomine Iesu, ut eg Tediaris, quum tamen Paulus I Cor. 8, 4. Omnes deos, adeoque etiam Apollinem seu Pythonem, tanquam nihilum explodat; neque, si Lucas Act. Ap. 16, 18. adjicit: mox x eliquit eam sΡiritus, concludi potest, eum credidisse , adsuisse spiritum Pythonis. Illae allocutiones Solum modo admonent praesentes, morbum jussui Jesu

vel Pauli cessisse; qua de caussa Jesus quoque Ven

287쪽

9. 196. de S. AP. et S. script. daem. pro aegr. Dic. 281tos et mare quiescere jussit. Qui quaerunt, qua ratione Iesus daemonem de nomine interrogare potucaeit, Si eum praesentem non credidit, legant textura Graecum Marc. 5. 9. Luc. 8, 5O., et Perspicient, daemoniacum, non daemonem, fuisse de nomino interrogatum, επηρωτα αυτον , nempe ανΘρωπον, Π0uαίτο - πνευμα. JOSUS etiam Lue, IO, II., non aS- Seruit daemonum operationes in homines; nam Satanam cum serpentibus et scorpioRibus sociat; unde liquet , haec Omnia nomina esse tropica pro adveTSR-xiis etiam astulissimis et potentissimis, qui propagationem Evangelii impedire non poterunt. JesuS nem

nes adversarios Evangelii, qui dein scor-Ρion DS, Ser Pentes et exercitus inimici dicunt ii r) sesicut fulgur de coelo cadero nempe do coelo Politico cons. JES. 14, 12 - IS. Matth. 24, Luc. Io, 15. APDCal. I 2, 7 - 9 i uti

et Cicero dicit Antonio: collegas tuos decocto detraxisti; hi advorsarii Evangelii etiam

Luc. 22 , St. nomine S a t a n veniunt). Trado vobis PoteStatem calcandi SuΡer Serpente S , Scorpiones et omnem potestatem per donum miraculorum omne S advorsario S confundendi et superandi) seci nihil vobis nocebit: seu vos opprimet, Giχωσει cons. prim) erum Dei gratia et favor vo-

bis majori gaudio esto, quam donum daemones eji- ciendi seu morbos difficillimos sanandi . - Contra Pharisaeos Vero, Matth. 12, 24 3O. MBPe. 3, 22-3O. Luc. II, I 6 - 24. , utitur ax

288쪽

28a g. 196. Jes. Ap. et S. Script. daem. Pro aegr. et .gumento ad hominem, quod Vim non habet nisi ad ro-futationem adversariorum. Nam Pharisaei teste Iosopho, daemones, qui agitarent homines, esse docebant ani-inas defunctorum malorum hominum, a Beel Zebul immissas: Iesus itaque regerit: si res ita se haboret, Beel-κobul , serendo opem ad ejiciendos legatos suos daemoneS, iΡSe Tegnum Suum everteret; dein addit, hunc potentem Spiritum,iqualem Pharisaei cogitabant, ad tale quoque subsidium serendum cogi non posse, nisi sortior Veniat, eum Vinciat , et homines ipsi oripiat. - Parabola autem, Matth. 12, 43 45. Luc. II, 24 - 28. , explicanda est ex Scopo, qui in fine adjectus est: Sic erit generationi huic Pessimae. Daemon et daemones hujus loci, sunt illa Judaeorum, quae conatibus Johannis Baptistae Qt Jesu aliquatenus emendata sunt, Sed pejora r dibunt, prout in bello demum curi Romanis accidisse testatur Iosephus, cs. Λrchae Ol. Germ. PI. T. II. g. 232. P. 49Ο - 49 I. - Denique mulierem inclinatam Luc. 13, 12. jubet Jesus a morbo liberari, nec

ullam de dacmone facit mentionem, Si itaque paulo post dicit, hanc filiam Abrahami, a Satana 18 annis ligatam fuisse, dictio est tropica, quae alludit ad jumentorum solutionem, quae , ut ad POtum ducerentur,

sabbatho licita habebatur; et respicit simul ad illam

Judaeorum sententiam, Omnes morbos, non quidem

a daemonibus , sed a diabolo, qui Evam seduxit, descendere, quo etiam loca Act. ΑΡ. 10, 58. et 2 Cor.

289쪽

g. 106. deS. AP. et s. script. daem. Pro aegr. etc. 285 III. Patres occlesiae unanimes StatuisSe daemo-

num operationes in homines, negant, qui daemoniacos pro aegrotis habent, et, productis in contrarium testimoniis, monent, Patres non duxisse Consultum, ubique talia asserere , quum rem haberent cum PhilO- Sophis , qui has daemonum operationes mordicus tuebantur. Addunt, nihil offici, si patrum quoque in

hac re unanimis esset sententia, quia haec quaestio nec ad fidem, neque ad morum doctrinam pertinet, in qua Sola, consensus patrum Summae auctoritatiS est. Ex ordine denique exorcistarum, negant, Concludi posse, ecclesiae fidem fuisse, dari hujusmodi daemonum operationes , quia quae Sunt agenda, instituuntur quoque ex opinione probabili; quare etiam mutari Possunt, prout VeroniuS in regu l. fi d. g. 4. Hro. 4. docet.

S. I 07. Jestis, Apostoli, et sacri scriptores non potuerunt dictiones de daemoniacis

Denique conserunt daemonologiam cum doctrina Evangelii, ct hinc conficere Student, Jesum, ΑΡΟ- Stolos et sacros ScriptoreS, illas de daemoniacis loquendi formulas, proprio SenSu uSurpare non potuiSSe, quin in doctrina primaria ipsi sibi repugnassent. Nam I. Jesus et Apostoli docent, Omnia , ctiam minutiora, quae homines concernunt, ab ipso Deo gubernari; non potuerunt itaque ejus esse sententiae , a daemonibus sive animae defunctorum, sive alii mali spiritus intelligantur) hominibus tanta mala inferri, aut Dcum

290쪽

talia permittere; quia haec de daemoniacis opinio ex idololatria orta est, in qua dii eoelestes gubernatio-nom mundi, spiritibus inferioris ordinis, ct defunctis

quoque animabus reliquisSe putabantur. - ΙΙ. Iesus et Λpostoli docent, animas defunctorum mox commigrare ad Sortem, quam meruerunt: probas ad praemia, a quibus redire nolunt; improbas Vero ad supplicia, a quibus redire, ut Viventes VOXent, non ΡOS-Gunt, doli. 5, II. 26. 8, 2I. 56. II, 25. Luc. 16, 22. 23, 43. 2 Cor. 5, I. PhiliΡΡ. I, 21. 3, 12. Hebr. 12, 23. Alios autem spiritus malos ad judicium Seu poenam asservari. legitur et Petr. 2, 4. Jud. 6., quo Cum eorum adVentus in te am, ut Itomines torqueant, conciliari non potest. - Urgent denique dicentes: si Jesus non diserte edixit, daemoniacos uoti assaigi a daemonibus, sed morbo laborare: etiam non diserto edixit, d*emoniacos non laborare morbo naturali, prout Sadducaei contendebant, aut, non a daemonibus, id est, ab improbis animabus defunctis, ut Pharisaei asserebant, sed a diabolo vexari, prouteontendunt, qui nOStro aeVO asserunt, daemoniacos fuisse a diabolo obsessos. Addunt, Jesum neutrum

diserto edixisse, quia quaestio haec ad pathologiam

spectat, quam docere medicorum est. Apostoli vestigia magistri presserunt, nisi mutatis adjunctis, ut Johannes et Paulus in minori Asia, permoVerentur, ut a phrasibus, quae alias de daemoniacis usitatae erant, abstinerent. Neque opus fuisse putant, opinionem vulgi de daemoniacis resutare, quae Cum doctrina Evangelii de statu defunct0xum, aliunde Sub-