장음표시 사용
191쪽
P. 98 seq. Ed. Iebb. p. 131. Dind. v v. 80-87. Themistius IX. P. 122. D. seq.; versum 81. idem Or. XXXI. exta. v v. 80-82. Dio Chrysostomus or. II. do Regno T. I. p. 80 seq.; versum 80. inde a gae Mυσιν Cornutus c. 14 et Plutarctius T. II. p. 746. D. p. 801. E. v. 82. γεινομενον τ' Eri δωσι κ. τ. λ. Imitando expresso-
runt Callimachus Ep. XXXII. 4. Theocr. IX. 35. Horat. Od. IV. 3. pr. Statius Silv. V. III. 21. v v. 85-92. citat Stobaeus Sem. LXXVII. p. 468. explicat Themistius Or. cit. p. 123. D. Similia sunt Homeri Od. Θ. 171. de Alcinoo: οἱ δέ τ' ες απὸν Τερπόμενοι λω - σουσιν ὁ δ' ασφαλέως αγορευει Αιδοι μειλιχυτ μετα δεπρμει προμάνοισιν' ' χόμνον δ' ανα αστυ , θεὸν ως, εἰ oρόωσιν; ad quern loeum Clat hius notat, sua inde Hesiodum
v. 85 seq., item v. si et seq. sumsisse, in quo consentientem ei videas Wolfium. Sed potest uterque poeta sua ab antiquiore sumsime. Regum in antiquissimis civitatibus Praecipuum munus
erat iurisdictio. Cons. Ἐργ. 39. 248. 261 seqq. Apollon.
Rii. II. 1209. Ad hoc autem munus bene exsequendum opus ipsis erat tum prudentia, tum eloquentia; um vero minus ad moderandas conciones. Itaque addit Poeta v. 86 seqq. o δ' ae φαλέως πορεύων κ. τ. λ. id est: tum etiam rex illa oratione utens, quae redargui sacile non possit, celeriter componere solet vel magnum ortum in civitate
dissidium. Namque ideo vel in eo reges sunt εχέφρονες,
prudentes, quod in concione populis βλαπτομένοις, errore polyraotiato consilii in noxam incurrentibus, cons. Iliad. I. 508. O. 484. 489. facta infecta reddunt: cssciunt, ut illi facta sunmutent, cum illos eo leni oratione duxerint.
192쪽
re uendum censuit Ob supra citatum Homeri locum; tum sequenti versui subiiciendum versum 92. Hermanuus in Cens. Goetii. Vv. 87-92. alterius esse recensionis statuit
et post ἀγορεύει statim fuisse sv. 93) ilae τε Moυσα- α τ. λ. v. 87. αφά τε καὶ μεγα νεικος επισταμένως κατέπαυσε sine nomine auctoris citat Amanus Epict. Diss. II. c. 12.S 16. G tilingius, cum in priore Editione coniungenda censuisset αἴνα τε καὶ ἐλισταμένως, rectius in altera coniungendum τε cum praegresso participio statuit, de qua copulae illius constructione adnotatio exstat Hermanni ad Viger. p. 772. Certe iungenda καὶ μεγα νεικος Dei magnum
v v. 88. 89. 90. citat Stobaeus Serm. XLVI. p. 326.; ve sus 88. principium Schol. Sophocl. ad Philoct. 136. ubi scriptum τουνεκα γαρ βασιληες εχπρονες, ut in omnibus legitur Hesiodi Codicibus. Inepte reddita haec in Grae-Viana: Propterea reges prudentes sunt, ut populis res iterum integras restituunt. Rectius Basileensis et Schmidius: in hoc
enim reges prudentes, quod populis cet. Aristides d. l. καὶ προ-ίθη m Τουνεκεν αρ βασιλῆες εχέφρονες α τ.λ. δυ ἐν τουτοις μαρτυρῶν , οτι τε η ρητορικη συνεδρος τῆς βασιλικης καὶ 3τι περὶ τον αυτον εστι τό τε του εχέφρο νος προσρημ α καὶ το λέγειν καλῶς. Vide similiter iuncta υνεκα - τουνεκα apud Hom. Il. Γ. 403. 405. N. 727 seq. v. 93. OU τε νουσαων ἱερη δόσις ανθρωποισιν reddidit
Mombritius: qualia sunt, homini dare quae novere Camenae, sensu ad speciem probabili, neque tamen plane exprimento οἱά τε, in quibus τε non censendum est vacare. Apud Homerum Od. E. 63. et O. 323. ut item Eργ. 322. M. 400., locis a Greti litigio citatis, post variarum rerum recenSum Diqiligod by Gorale
193쪽
verbo. Aliis autem locis, ut Od. T. 73 seq. I. 253 seq.ῆ-αλαλησθε ΟΙα τε ληῖστῆρες δεδερ αλα, Od. I. 125. οἷα τε πολλὰ 'Aνδρες επ' αλληλους νηυσὶν περοοκτι θαλασσαν, Od. A. 363. οἷα τε πολλούς Βοσκει γαῖα πιλαπα πολυ α- ρεας ανθρωπους, iis igitur locis est ola dictum pro καθ' ola,
valetque ila τε et quemadmodum, seu quemadmodum etiam, quemadmodum item. Hanc equidem Iationem etiam h. l. obtinere puto, ut hic ex praecedente versu 92. assumatur νατατρέπει et sensus sit, ut praecellit etiam sacrum Musarum donum hominibus. Mire Gl. Par. G. OU τε' θα μαστὴ,
μεγαλη. Versum 93, ut in Codicibus legitur, Muetetellio p. 388. videtur exprimere Libanius Τ. ΙΙ. p. 363. Im δέ σοι καὶ δυναμις, - γαρ δὴ καὶ γλωττα καὶ δορπις παραMουσαν, Δα αν παρα Mουσων γένοιτο. v v. 94-97. leguntur iidem in Hom. H. in Mus. et Ap. 2 seqq. Versus 94. et seq. sine auctoris nomine citat Schol. Pindar. Ρ. IV. 313. item Nem. III. I. sed hic omissa versus 95. Posteriore parte; ut Hesiodeos Cornutus c. 32. p. 227. item Eudoeia p. s. similiter eosdem cum versus 96
priori parte Themistius Or. VII. p. 89. XIII. p. 170 B. Schol. A. D. ad Il. A. 176. meminitque horum, ut Hesiodi, tum Eustathius P. 76. pr. p. 16 l. med. tum Schol. B. ad
Ε verbis Τhemistii priore loco ἡδη οὐν ποτε ἡκουσας
'H οδου του ποιητου, οτι αλλοι μεν αλλα σαφα κτωνται παρα τῶν θεων, εκ μὲν Mουσαων καὶ 'Aπολλωνος ἐκα- τοι o κιθαριστας τε Πνω, εκ δε Δ ιος βαιτ ιλῆας, censet Mucinollius p. 389. Dculenter apparere, diversissimum olim vorsus 94-96. Iocum in carminibus Hesioduis obtinuisse et cum uberiore de Deorum beneficiis in homines collatis tiar- ratione locoque, quo τιμίας et τενας Deorum Prosecutus Diuiligod by Cooste
194쪽
erat meta, coniunctos fuisse. Mihi, sateor, non tam luculenter lioc apparet. Scilicet, quod dixerat Themistius, Hesiodum prodere, aliis alia ab Diis dona tribui, firmat ille citato ipso loco, in quo poeta hoc Prodiderat.
Vinculum autem versuum 94-sT. cum superioribus, quod nullum esse statuit Muetaellius p. 388., equidem, tametsi minus manifestum esse largior, tamen informari posse arbitror huiusmodi: Reae, cui Musae dona sua contulerunt, hinc pmdentia atque eloquentia praeditus, Obsequentes sibi habet omnes, ab omnibus honoratur, omnibus praecellit, ut omnino est excellens et excellere Iaciens illud, qtiod Musae tribuunt. Sunt enim a Musis musici, ut ab Doereges. Fetix autem ille rex prae ceteris, quem Musae diligunt.
Dulcis ei ab ore stili mox. Musis illo hoc debet, sicut rari, quod regnat. In hunc sensum accepit etiam Scholiastes. Ceterum nescio, an poeta simul hic indicare voluerituaturalem quandam regibus cum Poetis intercedere nece situdinem, quae illos horum commercii convictusque reddere appetentes debeat; quod si voluerit, iacilius ad intelligendum erit, cur etiam subiectam Iiis mentionem voluerit praecipui cuiusdam emolumenti, quod ex illo commercio IIvictuque cum Poeta vel in luctu reX sit experturus v v. 98-104), ac fere coniicias, cantata haec ab Hesiodosuisse in Iudis stinebribus Amphidamantis, desideratissimum patrem graviter adhuc lugentibus filiis, suid. Eo. 654 seqq.)ac fuisse tum ab eo praemissa haec iisdem, quae mirentem hic αοιδὸν memorat V. 100 seq. h. o. Theogoniae vel eius,niat ConneXorum cum ea carminum, καταλογων, in quibus κλεῖα προτέραπ ανθρωπων memorabantiar, parti cuidam.
Sed potuit Hesiodus, vel sine hoc subiiciendi illud momento,
subiectum vollo aliquid, quo praecipue celebrata ab se musica dos commendaretur. Cons. v. 103. Diqiti reo by Cooste
195쪽
do hac significatione Apollonius in Lex. v. ae το. Cons. et Ilesych. sub eodem vocabulo, E m. M. Et ranaras V. αγ. Eustallitus p. 28. 7. Missis Grammaticorum commentis stirps verbi quaerenda videtur in αω, unde etiam moesiccus. Cum autem siccitate contrahantur res, commode
αζεσθα, ut hic, ad animum refertur, doloris sensu quasi contractum, sicut contra dissundi dicitur animus laetitia. Vid. Cic. de Amic. c. 13. Itaque proba est explicatio Scho-Itastae h. I. neque indigemus Waheneidii Silv. Crit. I.
p. 24. correctione ' τα κρ. ακ. Cum autem, animum an scietite formidine, aut graviore alicuius reverentia, non minus contrahatur ille, quam dolore, nescio, an re reor nihil origine diversum sit verbum, quamvis aliter Visum sit Grammaticis. v. 100. κλεῖα ut recto GOoltlingius monuit, est Pro κλεεα Apud Hom. II. I. 189. Od. Θ. 73. κλεα ανδρων recte Iloynius statuit Grammaticis deberi, cum scriptum osset κλέε' ανδρων.
196쪽
vv. 104 115. citat Theophilus ad Autolycum Lib. II. c. s. p. 85. Ed. Ι. C. Wolfii. Vorsum 104. respicit Cyrillus adv. Iulianum III. p. 75. Ad versuum ordinem offensus Ritsclilius in Scliod. Crit. ita traiiciendos hosco 104. 108. 110. 105. 106. 107., ei i-ciendum autem versum 111. Putat. Hermannus in Ceus. Goetit. Pro versibus 105-107. in alia recensione suisse censet uv. 108-113. Mihi autem, quod in rudioris aevi carmine non sunt omnia pro nostro sensu concinne dicta aut disposita, quodque tautologia in quibusdam offensionem facit, non adferre continuo necessitatem videtur, ut, vel ordinem in eo versuum immutemus, vel duplicis recensionis commento tautologia liberare illud conemur. Sane, si comparo Meseos apud recentiores initia, carmina a Germanis, Gallis, Nostratibus seculo post Chr. n. XIII. et XIV. composita, pariter invenio inter bona quaedam multa minus Concinne dicta, pariterque offendo ad tautologiam in bene multis locis, ubi tamen nulla iusta apparet dubitandi causa, quin ipsis auctoribus ista tribuenda sint. Neque vero Prorsus adsentior, esse Hesiodea haec tam inconcinna, aut inesse tantam in iis tautologiam. Attendamus, quaeso, ad singula, ut se excipiant. In v. 104. -- lemnis est hymnorum et prooemiorum clausula, qua POutae invocatos vel celebratos sibi Deos sestum illud χαρετε adprecabantur, subiicientes ea, quae ab ipsis dari sibi voblent. Sunt exempla passim in Hymnis Homericis et Callimacheis. Itaque Hesiodus etiam suam hanc Musarum laudationem claudit eas rogans, ut sibi dulce Carmen suggerant, in canendo praeeuntes. Vult igitur illas dicero, quae deinde celebraturus ipse esset, primum antiquissimos Deos, Coeli, Terraeque progeniem, item Nocto et Ponto
genitos v. 105-107 tum desinitius, quomodo Dii illi Cyo
nus ceterique Titan in ipsaque Terra, item Pontus, Fluvii, tuiti oti by Coosl
197쪽
Astra, Coelum quoque ipsum primum exstiterint sv v. 108-ilη; denique natos ex antiquioribus illis Diis, Iovem ac ceteros iuniores Deos, qui silebellatis Titanibus) Olympum obtinuerint, quique itinc Nistribuente Iove) opos atquo
honores partiti sint, iidemquo porro ab hominibus tanquam honorum dispensatores culti vv. III - 113). Haec igitui Musas dicere vult Hesiodus et quid ρrimum fuerit illorum, sive ante illos omnes fv. 114. 115 . Hinc subiicit ἡτοι μὲν inurea Xαος γένετ.vv. 108-139. citat Origenes in Philosoph. c. 26. p. 174 seqq. Ed. I. C. Wolfii. v. 10 110. Cyrillus adv. Iulianum II. p. 53. B. Ed. Spanti. sic scribens: πολ πραγμοσυνήσω μο, ως Dι, τῆς 'Hσιοδου Θεογονιας τὸ ακριβές σκ πεται
μεν γαρ . τὸ θεοκλυτειν καὶ τὸ μουσολφροος εἰναι δοκειν , προσνενεμηκως ἐαυτω, ως μέγα τι χρῆμα καὶ αξιέραφον
Eἔπατε, φησὶν, δ' ώς τα πρωτα θεοὶ καὶ γαια γένοντο κ. τ. λ. ex quibus ossici vult Muot gellius p. 366. Theogoniae principium manifesto Cyrillum in versa 104. Ponere. Id vereor, ut ei quisquam det. Quomodo enim χαιρετε τεκνα Δίος, a quibus sequentia pendent, cuiquam carminis habeantur principium 7 Largior equidem, quae Post χαίρετε T. Δ. sequantur, magis quam Praecedentia, aditum ad Theogoniam aperire: sed ipsum illud χαρετε arguit Praecessisse multa, suntque in iis, quae praecedentia exstant, item nonnulIa, quae Cyrillum inducere potuerint, ut verbis τὸ θεοκλυτεῖν καὶ το μοι/ποληπτος εἶναι uteretur Vid. v. 29 seqq.); sicut etiam multa sunt in iis indicantia, θεων γένος, Iovisque principatum Poetae argumentum Car minis futurum. Vid. v v. 11-21; 34; 44 seqq. 66 seq. Ti
198쪽
Primus protulit Ruhnhenius Εp. Crit. I. p. 90. hunc et sequentem versum repudiabat Seleucus. Quae Porro Scholiasta addit: οἱ περὶ 'Aρισταρχον τὸ ἐξ αρχῆς μ. νον
λέγουσι, dubiam habent sententiam. Pro λεγουσι sortasse cum Goelio meo legendum ψέγουσι. Videtur sane voluisso Grammaticus, solum versum II 5. repudiaudum censuisse Aristarchum. Vtrumque versum uncitiis inclusit Wolfius, languidos esse scribens, praesertim v. 115. Videtur haec quoque causa fuisse Grammaticis versus eos obelo notandi. Sed non sequitur, quia sint languidi, propterea abiudicandos esse ab Hesiodo. Ceterum liquet hinc, iam ab Alexandrinis Criticis vorsum 1 14 et seq. igitur etiam proxime Praecedentes, ουκ ἀθετουμάνους, lectos fuisse hoc loco, ubi manifesto aditus ad Theogoniam paratur; qui Versus cum Omnes Pondeant a v. 104. et hic ipse ab antecedentibus, vix est, ut possit collocatio versuum 1-103. sive, ut Muetzellio dicitur, carminis de Musis, ante Theogoniam, quod ille vult, probabiliter iis tribui Criticis. v. 116 seqq. orditur suam Theogoniam Hesiodus a Cosmogonia, sed ita, ut processum eius Per plures deinceps, non res, sed Personas declaret, quibus personis vix dubium est, quin ipsis quoque Deorum vim ac naturam tribuerit, ut sic ab iis recto sactum ei sit initium Theogoniae. Vero similo autem videtur, poetam hic tu plerisque non sua edidisse commenta, sed retulisse priorum hominum de r. Tum origine sententiam, quae ipsa quoque per eiusmodi Personarum seriem declarata esse potuit. Cosmogonia autem Hesiodea huc serme redit. Antequam res existerent, debuit esse locus, in quo existerent. Itaque πρωτιστα v. 116 primum omnium, ante res omnes, fuit spatium rerum paX, B hisco, caPax sum dictum Xαος, Varroni de L. L. IV. p. 8. Εd. Bip. Capum. Postea Diuitigod by Corale
199쪽
COMMENTARIVsiu illo exstiterunt Terra, iluae osset Deorum in Olympi vertice habitantium firma sedes, tum et Tartara tu telluris intimo recessu, quique per cora iugia Omnibus deinde ortum daret, Amor v. 117-120). Terra v. 117. Poetae dicta est
ευρυσπερνος, ut morum et rerum omnium mater. Consecratum fuisse Iioc epitheton religione templi Τelluris Γαιου) apud Aegas, quod ειφυστέρνω Deae nescio quis dicaverit, cum Pausania tradunt Seholia ad h. l. Γάς βαθυ-eφέρνου meminit Simmias in Alis v. 1. Tαρταρα, si peridere censeatur ab εχουσι, ut Terram Poeta esse dixerit sedem, tam in Tartaro, quarti in Olympo habitantium Deorum scoris. Τ h. v. 858. 868), dicendum erit cum Velorum quibusdam, non nisi duo lito rerum principia memorari; at vero, quod Veterum aliis placuit, tria, si tam Ταρταροι, quam Γαῖα et Ἐρος, ad μετ in v. 116. res
ratur. Praeserenda nobis haec ratio videtur, cum G ταρου, ut generantis Personae, mentio fiat infra V. 820., quamvis hic Hesiodo Tαρταρα ηερόεντα memoranti magis obversata loci videatur notio. Amoris autem notionem meta omnem ex terrestrium rerum natura sibi insormavit, ut declarantvv. 121. 122. Principium agens, seu, quam Ovidius dixit
Metam. Pr. meliorem turrem, vix est, ut Cogitasse Cen
Cum Terra in Ctiao exstitisset, primaevum hoc vastum et tenebricosum spatium ita dividi necesse fuit, ut eius duae existerent partes, ortum hinc habere ex Chao dictae v. 123., Seu caligo Supra Terram, et Ερεβος, seu caligo in sca Terram et Tartarum. Nox lucem Praecessit; en te prodiit lux. Itaque mythico sermone NOX dicta est mater Αιθερος, sive eius, quod sublime curulens dixit Ennius,ot 'Hμερας Diei: tum et palor his liberis quaesitus caliginosae Nocti compar caliginosus Erebus sv v. 124. 125 . Quod dicitur v. 126. Terea primum genuisse Ουρανὸν ἰσον Diuiligod by Cooste
200쪽
I HESIODI TRE Osiau. 177εαυτη ortum hinc videtur, quod in terra positis ad oculorum sensum ex eius Ora extrema quasi prodit atque exsurgit Coelum, ut item ad oculorum sensum est ἴτος Γθουρανὸς et, qua terra patet, supra eam est Coelum. Talem
autem Terra οὐρα/ὸν genuit, Las περικαλυπτοι μιν κατα)παντα, ut eam quaqua versus tegeret, obtegeret, Prot
geret tanquam καλυβὴ, ut sic esset semper tum olympum obtinentibus v. 117ὶ, tum aliis, memoratis infra, Diis tuta in ipsa sedes v. 127 seq.ὶ Deindo Torra genuisse Montes
dicitur v. 129. Scilicet ad oculorum item sensum oditi a Terra se attollunt montes, neque est, ut de laborantis terrae motu montes edente cogitemus, quippe quae Physica notio vix adesse poetae ab experientia potuerit, minus etiam, ut opinor, a doctrina. Dicit autem illo Terram genuisse Montes, ut essent ἔναυλοι habitaculia Nympharum ac definite quidem oreadum sv. 129 seq.), earundem, ut videtur, quarum mentio fit v. 187. itaque antiquissimarum Dearum. Denique Terram ex se, item citra concubitum, genuisse dicit Pontum v. 131. 132. orio hinc, ut videtur, mytho, quod animadverterent homines, mari sive ponto fundum subesse terram, cui consequens fuit, ut ex Terra Pontum editum perhiberent. Nam, ut haec mythi feratur Causa, quod Terra aliqua sui parte residendo, dissiuento illuc humore, socerit, ut mare existeret, subtilius mihi videtur, quam pro Veteris captu Graeciae. Mare autem hic poeta respexit internum, seu mediterraneum, quod πέλαγος etiam per appositionem ILIόντον dixit, ita ut priore appellatione magis rem, Posteriore autem personam designaret. Fid. infra v. 233.ὶ Quamquam autem Omnem Supra dictam prolem Terra eX se sine coniuge edidit, tamen videri potest poeta cum dilectu de Ponto eximie dixisse, genitum illum ατερ φιλοτητος ἐφιελθου, cum sit mare res ingrata, iniucunda, πελαγος ἄτρυγετον.