장음표시 사용
211쪽
gor. Nagiang. T. II. p. 517. A. B. Ed. Bill. in Theogonia Hesiodus) Deoriam Ortum enumerare inc sit, nimirum, quod eae Guιο et Aethere natus sit ille, eae Coelo Saturnus; quibuscum conveniunt Graeca sub Nonni nomine edita in
T. λ. Apparet otiim, hos hominis sua scripsisse non inspecto Hesiodo, Deque recentes ab eius lectione, qui proinde tantum nomina quaedam ex Theogonia tenentes, Cum vollent exempla traditae ibi genealogiae proferre, infausto omine dolapsi sint ad illam Aetheris mentionem, cumque iam citandus eius filius esset, nec Succurreret iis, quippe nec memoratus a poeta, Satis sic habuerint apponere natus ille, εγεννήθη ὁ δεῖνα. Quod autem apud Elym. M. p. 215. 37. v. βροτος dicitur Hesiodus huius vocabuli originem repetivisse ἀπὸ Βροτου του Αἰθερος και 'Hμέρας ot
suspectum est mihi testimonium, nullis Veterum aliis hunc Βροτον memorantibus, ne Eustathio quidem, quamvis in illustrando nomine βροτος copioso; et, si vel maxime sincerum habeatur, ad aliud poetae Carmen reserendum esse mihi, ut Mucisellio, videtur: neque enim sinebat ordo. qucrn Secutum e e mulam in Cosmogonia Cornimus, ut iam nunc de natis hominibus vel hominum generis primo auctore ageret. Scio posse Obi ici, valde antiquam tamen et cognatam cum Diis Originem hominibus ab Hesiodo tribui,
dicente ' γ. 108. όμοθεν γεγαρατι θεοὶ θνητοί τ' ανθρωποι,
itaque potuisse in hoc carmine et loco mentionem de origine etiam hominum fieri, hoc sere modo conceptam: Aιθερι δ'
εατιν επὶ U ονι πουλυβοτε ιρη: sed tamen amplius nobis d liberandum consis, antequam illi hoτω locum inter Docisuri liquissimos primaqυo verum principia tribuamus. Hy-Diuitiaco by Cooste
212쪽
ginus in Praefatione scribens: ear Aethere et Die Terra. Coelum, Mare, manifesto non Hesiodum, sed alios secutus est auctores, secundum quos Ciceroni quoque de N. D. III. II. Coeli parentes dicuntur Aether et Dies.
V. 126 cum duobus sequentibus citat Stobaeus Ecl. Ph. XI. I. s. explicat Cornutus P. 175. Vsurpant v v. 126. 127. praeter Theophilum et Origenem l l. cc. Cyrillus advers. Iulian. d. l. Orio Elym. p. 118. 30 seq. Εtym. M. p. 642. 11 seq.Schol. ad Pindar. Nem. VI. I. Versum 126 cunx alterius parte dimidia Schol. ad Arat. v. 22. p. 15 et 270. Ed. Bulit. Schol. ad Sopii l. Electr. v. 86. Respexisse locum hunc videri potest Zeno Stoicus, Hesiodum primum fuisse statuens rectene an secus, dubites), qui τὴν γην dixerit στρογγύλην. Vid. Diogen. Laeri. VIII. 48. In verbis autem Galeni Comment. in Hippocr. de Nat. Hom. I. c. 25. Τ.
ΙΙΙ. p. 114. C. Chart. καὶ γαρ καὶ νυν οἶδα τινας αλλαγραφοντας, ων τα συγγραμματα τοὼ μὰν δὴ συναπεθανε,
τοις δε συντεθνηξεται, καθαπερ καὶ του λέγοντος, απαντωνειναι μιχτερα καὶ τιθηνο καὶ αρχ31ν και στοιχεῖον τον TUM.
τὸν γαρ καὶ τὸν Ουρανον γεννησαι, καθαπερ 'Hσίοδος φησι,
καὶ τα ζωα κατ αυτην, in his igitur verbis ea καθαπερ 'Hτιοδος φησι rectius ad sola reseras proxime antecederatia και τον OUmbu γεννῆσαι; ne lue enim colligendum e Galeno, t. ων quoque mentionem factam a poeta fuisse, quae nunc absit. Neque vero ad Hesiodea haec de Terrae prole
pertinent, quae leguntur in Schol. ad Euripid. Hippol. V. 596. Matth. γη παντων μητηρ κατα 'Hσίοδον, sed ad verba poetae Eργ. 563. Itaque ex illis certe nequit aliquis desectus hoc loco argui. Ea autem, quae Scholiastes Palatinus ad Simmiani A. P. XV. 24. Ed. Iacobs T. III. p. 824. ad Hesiodi auctoritatem retulit: ' μονίδαν δε τbν Ουρανον 'Hσιοδο Γαια μὲν 'Ἀκμον' ετικτεν απο δ' ' ριονος
213쪽
ουρανος, non potuisse Oli in hic locum habere Proi sus adsenti OP Mueinellio p. 405. Coelum ex Terra natum ab H siodo in Τhoomnia tradi tot Veterum Scriptorum testim nia confirmant, Ut credendam non sit, aliter Olim in v iustis eius exemplis fuisse, nec magis credendum, alibi ab Hesiodo, quamvis sortasse dixerit Γαια μεν Ἀκριον ἔτι ιτε, fuisse Acmonem hunc Patrem Coeli dictum. Apud Eustathium, cuius maior nobis, quam istius parum docti Soli liastae, auctoritas habetur, fuisse Alcinan dicitur, qui primus Patrem eum Gelo tribuerit. Vid. p. 1154. 23. vv. 127. 128 explicat Cornutus p. 175. 7να περὶ πασαν
επ' α οὐ θεουσιν αστροις οἰ πηριον, quorum priora Galei deae sic in versuum speciem redacta exhibet: ἔνα μεν l.
σφαλὲς αἰεί, quae lectio Galeo melior visa, quam quae in Hesiodo hodie exstat. Sed non animadvertit Galeus, illis duntaxat ἡ δ' - ἐση non convenire interpretationem O nuti, qui Coelum esse voluit οἰκητηριον, sive εδος curreu-tihus επ' ράπου in illo astris, non Terram. Equidem Cum Muotgollio p. 406. in illo Galei Cod. interpolatoris manum agnosco. Attamen multum abest, ut ipsius Cornuti interpretationem probem tum in aliis, tum in hoc, quod Πηot ἔδοe ad Coelum rotulit. Sic enim secum ipse PugnaV rit Hesiodus, cui supra v. 117. dicta Terra θεων εδος α- σφαλεe αἰεί. Vt esse Hesiodi versus 128 censeatuΓ, res renda εἴη et Eooς erunt ad Terram ut explicandus locus, ut explicuimus supra in adnot. v I v. 116. Quod enim Wolfius admonente ΗVnio, versum uncinis includens, dixit natienum illum hic esse, qui proxime praecedentemn legerit, statiin arbitrabitur haud omnino adsentientem me habet. Non adfirmo equidem, versum esse Hesiodi, Diqitiam by Cooste
214쪽
quem, si abesset, neque ipse desiderarem; sed exstantem in omnibus Codd. , lectumque a Cornuto, Origene, The Philo, Stobaeo, non esse temere expungendum censeo, qui 'Pe nec alienum a Praecedente versu, cum Oυρρώος Γῆν περὶ παντα καλυπτων vel εέργων, sive eam tanquam καλύβη
vel ἔρκει circumquaque tegens et continens, hoc ipso videri poetae potuerit illam facere μιακαρεσσι θεοις ἔδος ασφαλ ε ς αεὶ. Facit enim sane tectum vel septum, quo firmius vel tutius sit domicilium. v. 128. ος ρ' Πη Stobaeus, quae lectio prosecta ab iis, qui cum Cornuto ἔδος Coelum esse vellent. Vulgatam omnes Hesiodi Codd. tuentur.
V v. 129-132. respexit Cornutus p. 176. η δὲ Γῆ τοι Ορη καὶ τὸ πε λαγος εξῆς λεγεται γεννῆσα ατὲρ φιλοτητος εφημέρου sic , ex cuius brevi mentione incertiam manet, utrum versum 130 legerit, nec ne. Cum
ceteris eum adposuere Theophilus et Origenes. G illingio additus esse videtur ab recentioro quodam, qui θεῶν illud v. 12M explicare conabatur, quamvis eo tantum significare Poeta voluerit constituta in montibus templa. Do templis cogitasse Hesiodum hoc loco, non equidem inducor, ut credam. Adsentior tamen Hermanno in Cens. Goetii. statuenti,
Posse nos versu carere. Sed haec iusta causa non est eum
abiudicandi Hesiodo, qui voluisse potest Terram nascituris ex se Nymphis sv. 187) non minus, quam ceteris Diis habitationis sedem parasse. Tum merito contra Goetilingium tenet Hermannus, nihil offensionis habere adiecta Post Nυριφέων, si describi illis plenius oreades censeantur. cons. mox citandus versus Apollonii Rhod. I. 1226. veraque est ad h. l. observatio Muetetellii p. 363. , esse prolixius hoc expositionis genus inter Hesiodei sermonis proprietates. Ad εναύλους v. 129. GI. Par. C. τους δὶδ στένον ποτα- μους. CODVonit haec explicatio locis Homeri quibusdam, Diqitigod by Gorale
215쪽
ut Ιl. p. 287. 312. noti vero huic Hesiodi. Cons. Apollon. Lex. V. Eναυλοι. Neque rectius d) Ο1 villius ad Charitonem p. 138. hunc locum, ut Opportunum, Contulit cum explicatione Scholiastae Apollonii Rhodii, ad haec Poetae verba l. c. oσαι σκοπιας ορεων λαχον καὶ Eναύλους notantis τα σπηλπια νυν. Melius cum Scholiis ad h. l. Guyetus Hesiodeum ενα λους interpretatus est διατριβας, ἐπαυλιστηρια. Apud Apollon. Rhodium autem ἔναυλοι oppositi σκοπιας sunt conmiles. Scilicet, ut notatum iam ab aliis, significatio vocabuli ἔναυλος varia fuit, prout vel ab αὐλὴ , vel ab αυλος ducta esset, notavitque vel, ut hic, habitandi locum, vel, ut in versibus ΗOrneci et Apollonii Rhodii citatis, Io- cum Canalis aut fistulae instar vel aliqua ratione cavum. Posteriorem significationem pluribus illustravit Heynius ad Ιl. Π. 71. prioris non adeo rationem habuit. v. 132 seqq. αμαρ ἔπειτα κ. τ. λ. A Coeli et Τerratinuptiis cyclus Graecorum mythicus initium ducebat. Vid. Apollodor. Bibl. pr. Ab iisdem hic initium sit Theogoniae proprio sic dictae; nec dubium est, quin, quae deinceps
recensentur Titanum ac Deorum Domina, Omnia ex antiquissima Graecorum religione coniunctisque Cum ea mythis proluta sint. Haud temere dixit Plato in Cratylo p. 397. C. φανοντα αοι οἱ πρωτοι των ανθρωπων των περὶ τὴν 'Eλλαδα τουτους μονους θεους πεισθαι, oυσπερ νυν
πολλοὶ των βαρβαρων, ἡλιον καὶ σελήνιν καὶ γην καὶ
ἄπιρα καὶ οὐρανον : manseruntque pristiuae religionis v
stigia. Terrae quidem fuit templum Athenis. Vid. Pausan. I. 22. item Spartae, ibid. III. II. 12. ara Phliis, ibid. I. 31. Oraculum Delphis, ibid. X. 5. ara et oraculum Olympiae, ibid. V. 14. ut de Telluris apud Italos cultu nihil
dicam. Coelum similiter in Graecia templis arisque cultum fuisse non conflat: sed suit iusiurandum per illud Diuitiam by Gocrate
216쪽
numen in primis sacrum. Quod Plutarchus ait de Placit. Philosoph. I. 6. p. 880. C. Hesiodum volentem gonitis Diis Patrem invenire cons. Herod. II. c. 53. I talos ipsis ad hunc modum esse commentum Κολ τε Κρεῖόν τε κ. τ. λ., id haci rius verum habeatur, ut licenter Hosiodus certo Deo cortum Patrem adsignaverit, non, ut ipso haec Deorum nomina aut numina commentus sit. Quod autem omnes hiantiquissimi Dii ab Hesiodo Coeli Terraequo liberi finguntur, id neque ipsum Per so absurdum cst et, si propius ad singulorum naturam respexeris, commode utiquo in hoc genus retulisse poetam dicas tum natura , partes atque vires Oceanum, Tethyn, Coeum, Crii , Hyperionem, Thiam, Rheam, Phoeben, Cyclopes, Centimanos, tum coelesti Origine virtutos Themin, Mnemosynen, tum doniquo Deucalioneae et Hellcnicae stirpis hominum antiquissimum auctorem Iapetum.
Est 'Laκεανὸς opinione Hesiodi fluviorum pater Ib. 337. atque ipso τεληεις et ταφιος Th. 242. , cuius 2 παι memorantur Th. 282. quiquo fluviorum epitheto βαθυδίνης dieitur et βαθυρρειτης 'Eργ. 17 I. Th. 265.). Itaquo ortum visus lito etiam Coclo debuisse, cum mare salsum Πέλαγος) ex sola Terra exstitisset. Ad Κοιον genus suum retulisso COOs, d et Tac. Aun. XII. 61. Filia eius Latona colebatur Deli. Videtur hinc Aegaei maris insulis propria eius Titanis religio fuisse. Κοιος dici potuit vel a κω, κota intelli vid. Ε m. M.
in v.), Vel a κ turges, ut eo nomino declarata sit tur gens Naturae ad generandum vis. Memoratus quidem Pausaniae IV. G. fluvius Messeniae Κοῖος nomen nisi ab hoc Titane, ut quibusdam visum, certe a turgentibus aquis habuit. Κρειος, a gω, Deum significavit oximie potentem, principem, rogem, ut apud Orientis Populos Deorum n mina suerunt Bel, Molocli, alia. Tradit Pausanias VII. c. ult. Crium Achaiao fluvium ab hoc Τ itane dictum serri,
217쪽
undo videri possit in Achaia maxime servata ex antiqua Poligione fuisse huius Dei memoria. Ceterum neque hunc Homerus memoravit, neque Coeum. ππερίονα autem Solis aratiquitus nomen fuisse arguunt loci Homeri, in quibus vel 'Υ περίονος 'Hελίοιο montio fit, vel Sol is nomine designatur, II. Θ. 480. T. 398. Od. A. 8. 24. M. 133, 263, 346, 374. H. in Ap. 369. At Η. in Cor. 26. est Sol 'Tπεριονος
αγλαος υἰος, ut Od. M. 176. 'Tπεμονιι υς. Coeli et Terrae filius 'Tπερ ν dicitur etiam H. in Sol. 4. 'Iαπετου nomenox Oriente in Graeciam venit per eius posteros, Hellenicae stirpis hominos, cum ipse Hellen Iapeti pronepos ferretur.
Iapetum unum ex Titanibus habuit etiam Homerus, eum cum Crono inclusum Tartaro memorans Il. Θ. 479. ΘΚαma per excellentiam sic dicta, cum ut Iucis Dea celebr tur a Pindaro Isthm. IV. i. carmino in hominis Aeginetae Iaudem, videri potest antiquum apud Aeginetas numen fuisse cultum nautico populo, ut Phoenicibus Dea Coelestis. ConfWelchorus apud Boechh. in explicat . ad Isthm. l. c. p. 512. Ρεὶρω vocasso videntur Vim naturae tacito producentem et ubertim quasi adsundentem omnia. Antiquum Rhea cum Crono tomplum habuit Athenis. Vid. Pausan. I. 18. Eam aliquoties memorat Homerus, apud quem montio etiam
Themidis fit Il. O. 87 et seqq., et notabili loco Od. B. 68s . Huius Legi serae Deae vetus fuit religio et oraculum Delphis. Vid. Apollod. I. N. 1. Pausan. X. 5. Memoratidem Pausanias IX. 25. templum et signum eius Thebis, et
V. 14. aram eiusdem Olympiae. Mν Σοσυνης ut antiquissimae Deae mentio fit H. Hom. in Merc. 428. Eleuthero cultam vidimus supra v. 54. Φοιβ nomen fuisse videtur an in liquum Lunae, ut Solis. Est utique nomen id Lunae frequens apud Latinos Poetas, quibus Graecorum quosdam in eo praeivisso vero simile est, videturque in ea coelestis ac luciferae Deae virtutem ipso agnovisse Hesiodus, Disitig Corale
218쪽
qui matrem eam faciat Asterios et Hecates Τh. 404. 409. 411. Phoebes aliquo temporc oraculum suisse Delphis tradit Aeschyl. Eumen. 5. Eam non memorat Homerus. Τηθὸς dicta est rerum alma mater, seu Naturae vis omnia alens ac nutriens, Praesertim humore fertili. Dixit indo Hom. Il. E. 201. 'Clκερωον θεων γένεσιν και μητερα Tηθυν. Fuisse Κρονος videtur apud antiquissimos Graecos temporis et anni Deus, fero, ut apud Latinos Ianus, ducto Dei nomine a κρει perscio, Propenire facis. Cronum Iovis patrem et ab eo privatum honore, deiectumque in Tartarum, iam Homerus colubrat, quam Hesiodus. Servatam vel sic aliquam eius Dei in Graecia religionem docent memorata apud Pausaniam VI. 20. pr. Croni sacra in Elidis monte Cronio I. 18., Croni quo templum Athenis. Verbis δεινοταπος παιδων θ. δ' ἡχθ. τοκῆα V. 138. pra Paramur ad ea, quac plenius narrantur infra v. 154 seqq. θαλερον ad vim generandi reser, qua Patrem abutentem nec matri tempus pariendi inque lucem edendi liberos indulgentem odio Prosequebatur Cronus. v v. 133-i37 respicit Clemens Romanus Recognit. interprete Rufino X. 3l. Τ. II. p. 320. Ed. Gall. post Chaos Hesiodus) statim Coelam dicens Iactum esse et Terram, ea quibus ait Progenitos illos undecim, quos interdum et duodecim dicit, in quibus sex mares, quinquo feminas ponit nOmina autem dat maribus, Oceanus, Coeus, Crius, I Perion , Iapetus, Cronus, qui et Saturnus; item feminis, Thia, Rhen, Themis, Mnemosyne, Tethys. Omittitur in hoc voconsuPhoebe, ut ilem apud resorontem cadem Clementem Homil. VI. 2. p. 677. Sed comparet ea cum ceteris apud Oundem loco simili Recognit. X. c. 31. p. 320. ubi sex mavos, lOtidonaque seminae memorantur. Exstant integri versus 134, 135 apud Cyrillurn adv. Iulian. II. p. 53. C. cetera quoque
219쪽
attingentem in his: κάὶ Γῆς τεκνον αποφήνας τον Oυρανὸν φησιν οτι καὶ θ αλασσοις Oceanum et Tethyn τέτοκεν Ουρανω παρευνηθεισα, Κοιον τε κ. τ. λ. svo ἱβην τε πρὸς ταυτους, εν καὶ χρυσοστέφανον ὀνοuαζει, καμώ τοι τὸν 'Hω hanc memoria lapsus addidit , οπλοτατονδε παντων γοεσθαι φησὶ τὸν Κρονον. Respexit hunc locum idem III. p. 75. D. Memoratis versibus 126. 127., ut Hesiodi, Scholiastes Pindar. ad Nem. VI. 1. subi icit: ουρα νου δε καὶ Γῆe εἰ σιν οἱ περὶ Κρονου καὶ οἱ αλλοι Τιτανες. IIemor quoque huius loci fuit Plato in Cratylo P. 396. Cons. Proclus in Platon. Theol. IV. 5. P. 188. opp. T. IV. p. 40. Ed. Cous. in Tim. V. p. 291. Citatur v. 134 integer a Plutarctio de Plac. Philos. I. 6. P. 880. et Elym. M. V. Κοῖος p. 523. 48. Aliorum locos, ubi res, hic ab Hesiodo
proditae, sed sine poetae mentione memorantur, vide apud
Mueuellium p. 408. v. 134. Ad Κρειον Gl. Par. G. ἡγουν τὸν βασιλικὸν καὶσγεμονικον. Consentit Eustallatus, qui p. 948. 46. Κρεῖοι, 1τως οἱ μεγαλοι, ομιωνύμως τω μιυθευομάνω Κρελ. Minus recte Elym. Μ. P. 6539. 20. quem locum citare volui in Variis Lecti. Citatus locus est in Gudiano Schol. ad li. l. et Io. Diacon. in Alim. παροι τὸ κεκρἱσθαι, quae explicatio tum nata, cum Pro Κρειος, ut Titanis nomen, frequentari Κριος vel Κρίὸς coepisset. v. 135. ad Θείαν Gl. Par. C. τo υδωρ. Videas eodem id
trahontem Io. Diaconum. Paulo minus inepte, nec lamen vero Schol. ad li. I. παρὰ τὸ θεασθαι scum Elym. M. p. 449. 15ὶ ἡ παρὰ τὸ θεειν dictam Θείαν opinatur.
Immo fuit apud antiquissimum quendam Graeciae PopuIum dicta simpliciter θεια Dea de luci vis quaedam, sicut, teste Herodoto II. 52., Pelasgi in universum θεους Diuitigod by Corale
220쪽
non addito proprio cuiusquam nomine vel cognomine dixerunt.
v. 138 emctum e v. 155 et inepte loco huic intrusum arbitrati sunt Ruhnkenius, HVnius, Wolfius. Agnovit
versum Cornutus I. c. nec repudiavit cum Aristarchus,
quamvis, teste Schol. ad h. I. offensus ad θαλερὸν, do seniore Coolo dictum, nisi sorte significaverit θαλεροποιὸν τω βιω. Sed et inepta est haec explicatio et vero inopia reprehensio ipsa Mistarchi, cum θαλερὸς proprio sensu recte dici potuerit Ουρανὸς, tot deinceps liberorum pater et ad porro gignendum pronus. Fid. infra v. 174 seq. Itaque secit Κρονος, ne Porro esset ei pater in matris et liberorum incommodum θαλερὸς fecundo Di re. Nec sane quicquam est in Hesiodeis, quod πρεσβυτερον hic nos οὐρρῶν insorma iubeat. Cons. Μuetaeli. P. II 6. v. 139 seqq. Fuit apud Graecos antiquissima, ut Titanum, ita Cyclopum memoria, illorum ut θεων, horum ut θεοὶς εναλιγκίων, quique propinqui essent Diis, θεοῖς εγγυθεν, perinde ac Gigantes. Vid. Hom. Od. H. 205 seq. Fuit, Pausania teste II. 2., vetus Corinthi ara, Cyclopum dicta, in qua sacra etiam sacerent Cyclopibus. Oinnino maxime in Peloponneso celebrata fuit Cyclopum memoria, ubi condidisse etiam antiquissimas urbes serebantur, Argos, Tirynthem, Μycenas. Vid. Apollod. II. II. 1. Strabo VIII. p. 373. Pausan. II. 16. 25. VII. 25. Schol. ad Euripid. Orest. 963. Sed eos in Peloponnesum venisse Strabo dicito Lycia, Scholiasta Euripidis ex Curetide i. e. Aetolia,
cum ex Thracia oriundi varias terras adiissent. Trinacriae incolas Cyclopas facit Homerus, cuius auctoritatem sequitur Thucydides VI. 2. Sed in Siciliam quoque alicundonis vibus venerant, quo, ni fallor, Pertinet, quod Polyphe Diqiligod by Gorale