장음표시 사용
311쪽
τεπινε, ut v. 472. πατρος εοῖο ad Rheam reserendum sit, tillaque tiare dicatur ἐριννυς patris sui Vrani, quibus illo Cronum devoverat Ob facinus supra memoratum V. 180 Smil. cons. et v. 209.) et simul ἐριους πιαδων, quos Cronus devo
v. 477 smq. Parituram Iovem Rheam parentes in agrum Cretae Lycium misere. Ita Cretam Rhea cum venissol. Datum ex ea puerum Terra, tanquam butiae, SusCepit aleri
Proprio sensu dictum, ut semper apud Homerum Et Hesi dum, non, quo I. H. Vossius accepit, promittendi. Rhoa autem Per noctem, quo magis falloret, abreptum in moniana Lycti puerum namque Lycium, primum illa venil)ibi in sylvosi montis Aegasei antrum abscondidit v. 480484.ὶ; putri vero pro puero fasciis involutum lapidem devovandum dedit lv. 485 seqq.).Mytho de Cretensibus Iovis natalibus originem dedisse
videtur, quod in Graeciam ex Creta primum, vol maxime, delata est Iovis Peligio. Cuin autem inde primum apud vicinos Crotae Peloponnesios invaluisset, altera sabula exsti-lit de nato in Messenia vel Arcadia Iove. Vid. Pausan. IV. 33. VIII. 38. Has sabulas ita in concordiam redigere studuit Callim. Η. in Iov. 10 seqq. . ut in Parrhasio morito Arcadiae natum, in Creta absconditum et educatum Iovem diceret. Cretetisus sabulas habent etiam Strabo X. p. 468. Diod. Sic. V. 70. Eus secutias, Hesiodus ollam litae incialcare voluit, apud Lycium natum esse Iovem. Fuit Lyctus s. Lyttus αρχαιοτατη των κατα Κ' D1ν πρώων secundum
Polybium IV. 54. Cous. Hom. Il. B. 647. P. 611. Itaque probabilitor dicitur Lycium primum delatus Iupiter. Mons
Aegaeus ab uno memoratur Hesiodo h. l. , cuius e narratione colligitur, moralem oum non longe ab Lycto ab imo. Erat Diuiligod by Cooste
312쪽
ipsa Lyctus loco odito sita. Vid. Stepla. Byκ. in v. Cum Aegaei montis appellatione probabiliter Schol. ad h. l. CODnexam existimat sabulam de Iove nutrito Iacte αἰγὸς,
caprae. Posterioribus magis memoratur Dictaeum antrum
Vid. Callim. H. in Iov. 4. Apollod. I. 1. 6. Virgil. IV. G.
152. Sed nec Dicte mons longo ab Lycto aberat et fortasse idem fuit mons Dictaeus atque AegaeuS. Versum 479 et sequentem, Heynii suasu, uncinis inclusit Wolfius, sequentia ενθα μεν glossam abunde arguere Statuens. Socuti illum Gaiff. et Dind. Guyetus eXPungere maluit v. 481 et duo sequent . Notat Muet gellius P. 481., quaeri posse huic opinioni praesidium ex eo, quod Schol. ad Arat. v. 33. tantummodo dicit, tradere Hesiodum, τραφηναιτον Δία εν Κιγαιω ορει. Neque tamen Muetetellius adfirmare quidquam vult in re ambigua. G illingius in pr. Ed. versus 47s seq. alius esse statuit recensionis pro versibus 481 seq. Dissentit Hermannus in Cens. Goetii. , quod sic v. 48 l. ενθα μον Iκτο φέρουσα verbis o- τ-ημε ε P Pugnarent, cum Priora liaud dubie de nato iam insante intelligenda sint. Potius censet alteram recensionem adversum usque 480 progressam, alteram versui 477 continuo versum 481 subiecisse. Movit, ut videtur, id Goet Iingium, ut in Ed. ali. durius etiam de loco pronunciaret, versus 478-484 dicens se habere pro insertis a P entiore quodam rhapsodo, ne Cretae oblitus esse videretur Hesiodus. Equidem Guyeti rationem Ηeynianae Praestare facile adsentior Mueletellio p. 101; ut item statuenti illi versum 483 saltem potuisse servari. Sed tamen animadverti velim, versu 485. τω δὲ - γανισακτα μέγαν λίθονεγγυαλιξεν rectius procedere post praecedentem de Rheam tintionem v. 482.ὶ κρυφεν δέ ε χειρὶ λαβουσα, quam ,
his remotis, post illa τον μεν οἱ εδεεατο Γαῖα πελώρη. In
313쪽
COM MENTA Rivs Summa Nobis verissima videntur quae l. c. ipse subiicit Mueincilius: interim tamen reseocandus erit fortasse h. l. animus ab interPolationis suspicione. Nam, qualem quidem nos accePimus, Poetam in narrationum concinnitate et Persevicuitiates non mialtum DPerae Posuisses, faciles amaret. Itaque non uno loco factum est, ut, quum Primum rem omnUmbrepiter enuntiasset, eandem deinde enucleatius ilius raret.
v. 481. φερουσα Goetilingius esse vult ἐν γαστρὶ φερουσα. Vellem exempla attulisset verbi, illa significatione sic nudepositi. v. 482. κρυφεν δέ ε) absconditi Iovis cum mentione tradentis id Hesiodi meminit Porphyrius apud Scliol. BD. ad Il. o. 21. p. 4l0.
v. 487. ε ν εγκατθετο νηδυν, deglutiens in ventrem abdidit. Cons. in a v. 889. Aκον καταπινομενον inri Κρονου ab Hesiodo tradi memorat item Porphyrius I. c. v. 490. ο μιν - ό ν εν, qui illum et ipse. v. 492 seqq. Proprium Diis, ut cito adolescant. Vid. H. Hom. in Merc. v. 17 seqq. Callim. H. iii IOv. 55 seq.Itaque anui spatio potis. dd. in Varr. Lecti.ὶ adultus, Iupiter Patrem suum dolo aggressus est, consilium ei suggerento Terra. Qualis dolus fuerit, ab Hesiodo non dicitur. Tradit Apollod. I. III. pr. , Iovem adultum adiutri cem sibi sociasse Metidem, Oceani filiam; ab hac datum CPOno emeticum coegisse eum ad evomendum Primo lapidem , deinde Iiberos, quos in ventrem demiserat. Haec si antiqua et Hesiodo nota fuit fabula, potest ille statuissedo Terrae consilio sociam Iovem sibi adscivisse Metidem , Diuitig Corale
314쪽
quam Rex factus etiam uxorem duxit. Con1 . itisi a v. 886Seqq. Sallu, Cum suos liberos evomuisse dictus esset Cro rius, facile eo deventum est, ut diceretur ad hoc coactus suisse φαρριπικω. v. 492 ot sequontes novem subdititios censuit Guyetus, uncinis inclusit Wolfius, cuius facti tamen eum postea poenituit. Facio equidem cum Heyisio, abesso illos, si narrationis Ordinem spectos, non Posse arbitrato. In eodem
autem hoc loco quaedam excidisse statuit post Wolfium Muolgeli. p. 479 seqq. Ob locos Platonis de Republ. p. 377seq. Euthyphr. initio, Luciani Satura. c. 5. Dionis Chrys. I. p. 443., memorantium, ab Hesiodo et Homero tradi vinctum a filio Cronum deiectumque in Τartarum fuisse. Mihi secus videtur. Respiciunt Auctores citati non hunc locum, sed infra v. 7 16 seqq. , ubi vincti deiectique tu Tartarum Titanes memorantur, versumque 850, ubi memorantur i idem υποταρταριοι, Κρονον ἐόντες, et his congruos Homeri Iocos Il. o. 479 seq. E. 207 seq. O. 225., ubi item diserta sit Croni in Τartarum deiecti sedentisque ibi mentio. v v. 497-500. Propo templum Delphicum adscendentibus inde ostendebatur Iapis non magnus, quem singulis diebus, maxime autem sestis, Oleo Perungi lanaque velari moris erat. Narrans id Pausanias X. 24. addit, opinionem invaluisse, hunc esse lapidem, qui datus Crono suovit pro filio, quemque ille rursum evomuerit. Lapidem hunc a Graecis appellatum suisse βατυλον, tradunt Hesychius et Etym. M. in v. nec non Piiscianus apud Pulachium p. 647. Extr. et 747. 14. Certo lapis fuisse videtur o genere βατυλει, ita quondam apud Delphos ex coelo lapsus, ut illi in Syria, quorum meminit Damascius apud Photiuin p. 1062. Hoc, ut priscae religioni Delphensium, ita locum dedisse sabulae
315쪽
potest, cuius tr. l. et apud Pausaniam facta mentio est, ut sic ad Cretensem mythum adaptarentur Delpllicus lapis et religio. v. 501 seqq. Suprema Iovis potestas fulmine praesertim censebatur, eoque maXime creditus est praevaluisse. Cons. v v. 458. 689 seqq. Itaque mutae declarandum erat, unde ei fulmen, quod Cronus non habuerat. Scilicet opifices fulminis Cyclopas Cronus pravo consilio vinxerat. HOS Iupiter solvit. Itaque hi memores gratiam ei beneficii r tulerunt, datis lonitru , fulmine, fulgure, quae prius Cum ipsis sub terra latuerant. Cons. supra v. 141. Tradit Apol- Ιω. I. II. i., vaticinio Terrae promissam fuisse Io vi victoriam, ἐαν τους καταταρταρωθάντας εχη συμιμ.άχου . Iovem
indo Cyclopes liberasso Tartaro. Cons. idem I. I. 5. Versu 502. πατηρ idem est, qui in πατροκωτονητους intelligitur; itaque Iovis pater. οὐρανίδας quin Cyclopes intellexerit poeta, Coelo Terraque prognatos, dubitari Vix Potest, collatis cum hoc loco versibus supra 139-141. De Centimanis item cogit se lito Hesiodum, ut Wolfio visum ob versus
infra si T seqq., haud equidem puto, cum adiuverint illi quidem Iovem, at non, ut hic dicitur, δῶκαν οἱ βροντ μ
Ceterum Wolfius haec tu. 501 - 506. nimium quantum
abrupta et sine dubio manca P nuntiavit: tum, de Obscuritate loci questus, eam haud dubie e mutilatione ortam dixit. Sed obscuritatem hic adesse haud sano comprobatur eo, quod vocabula οὐροπίδας et πατηρ male interpretati sunt nonnulli. Rectius illa acceperat iam Guyetus et ante eum Scholiasta. Neque, si quid ad planam fabulao Explicationem deest, continuo hinc eIficitur, locum esse mutilum. Denuo mihi monendum est, non continuam hic Deorum historiam tradi, neque in tam antiquo carmine Per- Duiligod by Gooste
316쪽
fectam artis concinnitatem quaerere nos debere. Quod
autem GOeti lingius, non esse haec Hesiodea, declarari putat vocabulo Oυρ νιδας , quo de Cyclopibus uti poeta non Potuerit, quippe ex eius sententia, versibus 139. et 147. enuntiata, genitis Tellure sola, nobis operoso resutaudum non videtur, cum eam esse Hesiodi in illis versibus sententiam, neminem facile concessurum arbitror GOetti iugio. De vinctis a Crono Cyclopibus, ab Iove solutis, consentanea Η
si eis habet Schol. ad Aeschyli Prometh. V. 958., citatus a Mueuellio p. 481. v. 507 seqq. enarratur Iapeti stirps, ipsa quoque, ut
Cronus, Praepotentem Iovis vim, praevalidumque consilium Perta, quamobrem commode Poeta hunc esse ei stirpi
locum in Theogonia post superiora v. 492-506. voluit. Ab Iapeto genus suum Hellenes repetebant, populus ab Septentrione in Graeciam advena, sed Asiaticae originis, quod ipsae sabulae Hellenum arguunt, multa habentes primaevis Orientis traditionibus similia, ut, quam mox Hesiodus refert, de semina malorum omnium sonte. hominibus. Cons. Eργ.90 seqq. Omnino pertinuerunt hae fabulae ad primaevam humani generis historiam, quae sermone mythico Hellenum per allegoricas sero declarata fuit personas. Sic duo inducti Latres, alter Prudentia, alter scaevitate insignis; translatisque in Graeciam Iapetidarum mythis nomina his fratribus ab re facta sunt Graeca, Prometheus et Epimetheus. Ab illo ignem inventum, aliaque bona hominibus Orta perhibebant; ceterum, quominus hi plenum inde fructum perciperent, Epimothei, seminam recipientis, stultitia factum osse. Sed praeter Prometheum Hellenibus ob merita celebrabatur o mythica aetate alter, ab indefessa industria Graeco nomino Atlas dictus. Hic Cum item in Ventis, pra sortim, ut videtur, astronomi R et navigandi arto clarus ex- Duiligod by Gooste
317쪽
stitisse serrutur, hinc prisco sermone frater dici potuit Pr methei; cumque Prometheus, Epimetheus, Atlas, antiqui Simo tempore suisse serrentur, hinc, ut videtur, filii dicti Sunt Iapeti, quem primum generis sui auctorem Hellenes Praedicabant: quod, ut in tribus illis, ita etiam in quarto
factum, quem supcrbum et contemtorem Deorum, Ob id fulmine ictum, mortem, oisον, subiisse, vetus Hellenum fama obtinebat. De uxore Iapeti cum nulla certa memoria exstaret, data
ei ab aliis alia, ab Hosiodo v. 507. non inepte filia oce ni, Κλυμάνη sinciria, muni nominis, quocum iaciunt Schol.
ad Aeschyli Prom. v. 347. Hyginus in praef. Servius ad Aon. I. 745. Sed Iapeto coniux, Prometheo mater Miatribuitur apud Apollod. I. II. 3. Lycophr. 1283. subi vid. Τgetet.) Schol. ad Apollon. Rhod. Ι. 444., quam Promethei
niugem esse statuit Herodotus IV. 45. Secundum Aeschylum autem Promethei mater Themis suit; secundum alios, Proclo italo ad 'Ἐργα 99., Mope. Habita autem Clymene Promethei coniux a quibusdam. Vid. Schol. Ambros. ad Hom. Od. Κ. 2.; Solis uxor ab aliis. Vid. Ovid. I. Meti extr. Sed ex ea Coeloque genitum Prometheum tradunt
Schol. ad Aratum v. 254. Similiter Atlantem, Coeli filium, Cmni fratrem perhibent Atlantei mythi apud Diod. Sic. IV. 66. at Iapeti silium, sed ex Aethra oceani filia Τimaeus in Schol. ad Il. Z. 486., Libyae filium Plinius VII. 56., Aetheris et Diei filium Servius ad Aen. IV. 247. Sed, ut Hesiodus, Iapeti filium, idem, vel potius alius Grammaticus ad Aen. I. 741. v. 511 seqq. de Epimetheo quae leguntur, Ilueinellius p. 481. aut mendosa osse censet ac Decens deturpata,
aut a Criticis votoribus tolerari saltem non potuisse, Cum liboriori fabulae traditioni, quae in operibus circumsertur, Duiligod by Corale
318쪽
aequaquam conveniant. Videtur ille maximo offendisso ad πρῶτος su. 5l3. , quod tamen, me iudico, commodam inte prolationem recipit. Scilicet Δωδρασιν αλφηστῆσιν, la. o. iis, qui arte et labore sibi victum quaerunt, ab initio noxa Epimetheus exstitit, quoniam ad eum primum Perducta, ab eoque, ut traditur etiam Ἐργ. 84 seqq., recepta est mulier eius generis, quale natum ex ea deinceps fuit, qua ita a viris industriis bona absumens. Vide infra v. 590 seqq.
Mucigellio autem παρθένον, quamquam nullum habens sententiae momentum, Principio tamen versus collocatum ita, ut enuntiati simul saciat clausulam, et ipsum iustam ni vere suspicionem videtur: sed agnoscunt Vocabulum Omnes
dices, poetamque in hac παρθενου mentiolio sibi placuisse, testantur ' EO. v. 63 et 71. infra v. 572. v v. 514-516. Dicitur apud Apollodorum I. II. 3. et
Schol. ad Aesch. Prom. v. 347. 397. Menoetium κεραυνωσας ἐν τῆ πιανομαχία Ζεύς καταταρταροικται, quod nunt item voluerit Hesiodus, incertum est. Equidem antiquissimam fabulam aliud spectasse arbitror. Incertum quoque, utrum a Titanum partibus stetisse Menoetium, alicubi invenerit Apollodorus, an vom id tantummodo collegerit ex Hesiodi verbis hoc loco. Nunc quidem Menoetium alibi memoratum vix invenias. v v. 517-520. Poeta, Atlantem nobis exhibens capite ac manibus sustinentem coelum, haud dubio gigantis sibi illum informavit imagine, non montis. Similiter Homerus, apud
quem ini. Α. 52 seqq. dicitur Calypso Ἀτλαντος θυγατηρολοοφρονος, οστε θαλασG1ς Παι ς βενθεα οἰδεν' ενι δε τε
κιονας αυτὸς Mακραέ, Q γπιαν τε και Ουρανὸν αελφὶς εγουσι:quamquam ibi Atlas non tam coelum capite et manibus, quam columnas coelum sulcientis aliqua ratione tenens vel Diuitigod by Corale
319쪽
sustinens inducitur. Apud Aeschylum in Proui. 349. dicitur idem κιον Ουρανου τε καὶ - ερειδων, quem poetam si statuas κύρν' Ουρρινου dixisse montem in Mauritania, sicut montem illum accolae dixere, teste Herodoto IV. 184., sicut etiam Pindarus citia. Ι. 36. Aetnam κίονα οὐρανιαν dixit, vel sic videbitur tamen Aeschylus quoque diversum a monte sibi Atlantem in sermasse. cuius quippe humoris columna illa coeli fulciretur. Atlantis χαλκεα νωτα in hac re memorat Euripides Ion . princ. In Heracleis etiam similiter exhibitum fuisse Atlantem, indicat Apollod.
II. IV. ii. Eum cum monte confuderunt demum recentiores sui Virgilius IV. Aen. 246 seqq. splendido loco , cum
invaluisset etiam traditio, quam retulit Ovidius IV. Mot. 620 seqq. de Atlante tu montem mutato, cum Porseus ei caput Gorgonis Obiecisset. Quod autem Hesiodo coelum sustinere Atlas dicitur κρατερῆς υπ' αναγκης v. 517.), imposita hac ei sorte ab Iove sv. 520. , ex eo coniicias, statuisse PoetaIn, Poenae datam hanc Atlanti sortem, cum aliqua re Iovem offendisset, quod utique statuisse videntur etiam Aeschylus I. c. et Ρitidarus Pylla. IV. 515. Atlanti, qui dux suisset Titanum, coeli fornicem super humeros imposuisse Iovem, Hyginus sab. CL. tradit et huc reserunt Grammatici epitheton ὀλοοφρονος apud Homerum l. c., aliis tamen exponentibus περὶ τοὐν ρλων φρονουντος, ἡ ύγιεις τοις φρένας ἔχοντος et hinc cum Cleanthe Stoico remnentibus ολοοφρονος vel ολοφρονος, quod scilicet adiecta ος τεθαλασ-
1ς κ. T. λ. Homerum laudare Atlantem voluisse arguant. Sane iaciunt illa ad exactissimam in Atlante maris rerum cognitionem declarandam, quo nescio, an pertineat etiam, quod eum Homerus patrem fecit Calypsus, in maris insula dogentis Nymphae. Neque tamen is minus aliqua de causa
ὁλοοφρονα dicere Atlantem potuit. Apud Hesiodum infra 938. Eργ. 38 i. pater Allas dicitur Plo adum, quibus, ut
320쪽
earum in atri Pleionae vid. Apollod. III. X. I.), nomen haud dubie sucium ost a πλειν nnNigare. Itaque tam inde, quam ex Homero liquet, velerem de Atlante fabulum etiam hanc suisse, qua illum siderum Observationem et coelestium rorum cognitionem primum ad geographiam et rem nauticam
adhibuisse perhibebant. Vid. Diod. Sic. III. 60. Virgil. Ι. Aen. 741 seqq. subi magister Atlas fuisse Iopae dicitur, non
Caullas, Sed coelestium Torum, de quibus Iopas canit) Pliti ius ΙΙ. N. II. 8. VII. 56. Clem. Alex. Strona. I. P. 132. Serv. ad Virgil. I. c. Erat, Pausania teste IX. 20., apud Tanagram ad mare vicus, Pol On dictus, ubi consedisse Olim Atlas serebatur, rebus coelestibus ac subterraueis Per- Pulandis intentus, quae traditio arguere videtur, dominsticum ei loco, nisi Atlantem, cecto de Atlante myttium fuisse. Tanagraeus quidem ferebatur etiam Atlantis ex Alcyone nepos Vrieus et omnino sabulae de filiabus Atlantis earumque posteris, tractatae a Pherecyde in Atlantido vid. Milol. ad Ιl. Σ. 486.), ita Graeciae vel si ultimis P gionibus Atlantem vindicant, ut certum videatur, antiquiores Graecos, Atlantem ex iis oris aliqua ratione tu ADt m delatum, non quod posteris placuit, origine Libyn habuisse. Vid. Clem. Al. Strom. I. p. 362. Hesiodus quidem eum durissimae sorti subiectum ab Iove facit in extremis terrae finibus, πρόπαρ Εσπερίδων λιγυφωνων v. 318. , similiter Aeschylus et alii. Homerus autum, quamviS, quin modo Atlas eam sortem nactus Sit, nou dicat, tamen Pra dicando peritiam eius in marinis rubus, indicium praebet, unde colligas, eum per mare delatum illuc, ubi erant sustinendae illi Coeli columnae: ac puto equidem, Omuem hanc fabulae de Atlante partem tandum habuisse in antiquiore quadam, cuius apud Graecos servata memoria fuerit, expeditione Davali ad montem usquo Atlantem perducta, cui tum Graecum illud nomen saliter enim, testo Herodoto Diqiligod by Gorale