장음표시 사용
321쪽
ad normam triquetram exigat. V Lumina fenestrarum in pariete Pandrosei tum ob simplicem antepagmentorum elegantiam tum ob formam pyramidalem saepe memorantur, quae contructurae Columnarum haud disconvenit. Sed nuper ostium majus Pandrosei, quod Turcae adhuc clausum servuverant, Elgino comiti apertum patuit, et summa artificum admiratione et studio spectatum et deformatum est'. Utinam jam pictum exhibuissent. Cujus eo majore moveor desiderio, quo insigniorem exspectationem asseri inscriptio nostru Μemorat enim μα i. e. an conus s. parotidas, quae Bb hyperthyro utrimque suspensae videntur. Simplicissimae eae exstant in sepulcris Telmissi, sed nulli bi ornatiores, quam in monumentis Palmyrenis . Forma' semper eadem. Est duplex voluta, altera major nitem minor, leni flexu conjunctae. Eosdem ancones, .non Bd Perperi diculum sed ad libellam directos, Corinthii generis Buctores adoptaverunt, quos coronae subjicerent.
Hyperthyrum in eodem marmore legimus lapillis nigris impositis esse decoratum. Quod pertinet ud priscum variegandi studium, in quo sculptores haud fuisse magis,
quam architectos, constat inter omnes.
Μulteri disputationem quamvis longiorem exscripsi, eum ejus librum in Britannia vel duo vel nemo noverint,
quamvis ea doctrina abundet quae maximam auctoris expectationem commovent.
Οαλαμοποι ore ap. Pollue. VII. 27. I 22. ubi scribendum videtur
Memorandum de Elginianis p. 25. Ancon, ut puto apposita Vietoria instanis, in regione Frascati repertus, exhibetur a T. Combe British Museum I. p. XV.
322쪽
Recensio ex ea parte templi quae Cecropio proxima est orditur.
In mea Wilhinsii tabula, qua depingitur Erechtheum
A. est templum Minervat. B. -- Pandrost. C. Porticus Stylagalmatica. F. Angulus Cecropium spectans. G. Vestibulum Pandrosei. D. D. muri tellurem circa Pandroseum jacentem sustinentes. Ima enim Pandrosei pars octo pedibus inferior erat Pandroseo, et tellure ubique circumjacente Τ.
In Wilhingit tabulis lineae punctillis notatae partes aedis nondum completas eo tempore quo recensio facta est denotant. In Mulieri tabulis partes lineis intus sparsa excisae erant sed nondum appositae, membra punctillis significata apposita erant sed nondum scalpta. ' Militerus quoque in ejus notas ex opere Stuartii mensuras Anglicas transtulit: complectitur autem pes Atticus pollices fingi. 12, 137, quod maxime ab Hecatompedo menso colligitur. V Ante autem quam ad ipsam inscriptionem pergam Μiillerus in hoc mihi notandus venit puod nimis acriter in Chandierum invectus sit. Chand Ierus enim, ut jam ostendi, se hanc inscriptionem explicare nequire ipse professus est. Haud ergo omnino pro ea comitate qua vir tali doctrina praeditus esse debet, ita de eo Mulierus. ' omnia hic viri ignorantia, negligentia, et in selici ingenio pessime sunt Iuxata. 'Idem quoque postea eodem modo Wilkinsio, quem tamen
in Leis. Topog. Att. p. 265. et Uilhins apud Uulpol. ubi supra.
323쪽
SCLAss. III. multa acute et solerter explicasse fatetur, rem universam laaud successisse contendit, ob imperitiam sermonis Graeci, et quod ad mensuras templi non semper respexit. 'Vellem Mulierus, dum in Britannia versaretur, ipsum Wil-kinsium adiisset: quod si feeisset, ea quae dixerit, immerito esse dicta concessisset, atque idem quantum in eo viro insit doctrinae, quantum elegantiae, quantum denique omnium bonarum artium studii atque amoris, sacile intellexisset. Νec dubito fore ut haec nimis acerbe dicta. idoneam opportunitatem nactus, ipse Missi erus corrigat et in melius vertat. Quod autem Mulierus dicit Wilhinsium ad mensuras templi non semper respexisse, in eo adeo errat, ut eas ipsas inscriptionis verborum interpretationes quas Mulierus proserat, saepe reiecerit Wilhinsius, quod cum mensuris templi haud congruere viderit. Wilhinsius quidem omnes templi partes ipse mensus est, cujus rei sorsan Mulierus oblitus est. Praeterea Mulieri, quod a Wilkinsio didici, interpretationes saepius cum Stuartii mensuris haud congruunt. Lapidum, e. g. quos Plinthos appellat vera longitudo multo major est quam reserat inscriptio. Νotandum est in hoc loco Viscontium,
qui primus quo pacto numeri ad latus adscripti explicandi venirent pullice explicavit', Wilhinsii interpretationem
Do horum lapidum longitudine tacet omnino Mi illerus. CL inhap. 182. n. Apud Stuartium longi sunt 5 ped., in inseriptione autem
μῆκος τετροπῶες i. e. 4,0ι . esse dicuntur.
Visconi. Mus. Pi Clement. Tom. IV. p. 39. In quo loeo ita de Chundiero, in qua Semper est humanitate et elegantia. Νon intendo derogare punio at merito dolio insigni satielle dei dotio iditore, glacche si protesta egit stesso di proporre questa epigrasa comeso etto di erudita investigazi
324쪽
antea quam publici juris facta sit vidisse. Sua ergo Iaude Willi insius haud fraudandus. Νec forsan abs re erit si in hoc loco praeclarum Wilkinsit emendationem memorem quippe quae Vitruvii loco dissicillimo lucem ossundat. Mulierus' de templis hypaethralibus nonnihil
dubitare videtur, de quibus ea tantum scimus quae insequente Vitruvii loco traduntur'. Hypaethros vero decastylos est in Pronao et Postico: reliqua omnia eadem habet quae Dipteros, sed interiore parte columnas in altitudine duplices remotas a parietibus ad cireuitionem, ut porticus peristyliorum : medium autem sub divo est
sine tecto aditusque valvarum ex utraque parte in pronao et postico. Hujus uuiem exemplar Romae non est, sed
Athenis octastylos in templo Olympii. ' Ubi manifestum
est vocem octastylos minime cum praecedenti Decastylos congruere. Priori verbo freti quidam Parthenona aliaque templa cui interiores fuere columnae, hypaethra esse statuere. Sed veram lectionem, me judice, restituit
Wilhinsius in asty Jovis pro octastylos in legendo. Quod si verum sit, hypaethra semper decastyla suere. Haec praelatus jam tandem te ad ipsam inscriptionem L. B. dimitto. Ν. B. Literae minusculae a, b, 8c. subinde lineis quum ipsius inscriptionis, tum versionis assa in reneam labulam respiciunt in qua ichnographia templi a Wilhinsio exhibetur. Literae autem eaedem, ubicunque in Mulieri notis occurrunt, tabulam eae ejus opere descriptam respiciunt. Variae lectiones quae textui subjiciuntur e mandieri apographo describuntur, prαισpaucas ex apographo Schneideriano quae litem S signantur.
325쪽
operum recensitores Poll. VII. 33. VWalpol. Harpocrat. p. 167. ἐλεγετο
ματε οπωουν. Adckhius liber die Sinathavshaltvng in. I. p. 218. decem numero, ex singulis tribubus unum, suisse docet, advocans A sch. contra Cloaipla. p. 4OO. 422. 425. Nostrum locum respiciens singulis forsan templis Epistatam fuisse putat, quieum juncti Ecriba, sacerdotes et Ιεροποιοι collegium effecere. Hi Epistatae sorsan innuuntur suprRInser. V. De Epistatis Mulierus vocat Schoman. de Comitiis p. 317. Aγρυληθεν. Chandlerus legit 'Aγγυλῆθεν. Steph. Byzant. et Hesyehius 'AγγὲληeUAγεMi habent, sed codex Mediceus Harpocraetionis in V. Τρικεφαλoe in fine addit, teste Gmnovio. Τοῖσον δ/- λο-
Ubi Meursius Ρop. Att. in voce 'Aτραυλη pro καὶ reponit η, et populum tantum unum nunc 'Aτραυλῆν,
326쪽
IN sca. VIII.J I 8 IEpistatae' templi in Acropoli in quo est vetus simu lucrum, Brosyn. . . . s Cephisiensis, Chariades Agrylensis', Diodes Cephisiensis, Ρhilocles Acharnensis Architectus, Elearchus Cydatheniensis Scriba sequentia inscripsere opera templi, eo statu quo esse deprehenderunt secundum decretum quod Epigenes retulit, alia lacta, alia semifacta,
archonte Diocle, Tribu Cecropide prima sc. ordine praesidente Concilio' quo Nicophanes Marathonius primae Prytaniae scriba fuit. Haec templi opera deprehendimus semifacta in angulo
IV Tegulas ε marmoreas) non suo Deo positas, longas
nunc 'Aγρυλῆν appellatum esse statuit. Contra quem disputat Corsinus Fast. Att. I. p. 204. et vulgatum Hesyehit lectionem tuetur, duos populos esse docens. Cum Meursiosaeit Stephaenus 'Byzant. in loco. Harpocration quoque non nisi 'Aγρυλῆν memorat, quam ibi Maumaeus et Valesius in not. ad Maussaei noti
eandem ae 'Aγραυλην esse docent. Infra autem, voce 'Aρδηττος, dum pagos hune 'Aγρυλην τῆν υπενερθεν,
illum την κἄθμερθεν dictum esse statuit. Alterum ergo ad tribum Attalida, alterum ad Erechthoida reserendum putat Corsinus.
prie do iis rebus dieitur quae sesen niter deseribuntur, et in tabulas reseruntur.' Stulter. Lex. Andoe. 201. Ita in Inser. U. ἀναγρaφώτωνεν σπηλ'. Et ubique in tabb. Heraes.
Naa hins reddit In aeta referre. ' βουλne. Chan dierus e conjectura dedit πολε . Sed in verum lectionem dudum inciderat Barthelemius. Mem. de l'Acad. dea Inscript. Tom. XLVIII. p. 348. Πολες ex errore seulptoris in Eloniano quodam marmore legitur. Πλινθοι tegulae marmoreae
erunt. in quibus fingendis summa adhibebatur eura ut singulae in singulus ex omni parte quadrarent, ne alie ubi quat radit vis aquae Perm naret et interiora corrumperet. In compagibus tegulurum linitimis in eodem tegularum ordine sive chorocs. Selineid. ad Vit. II. 8. 5. factum est quod Architecti Angli
appellant favillim. i. e. eri utroque latera crepidinem supra superficiommarmoris reliquere architecti ita , ut si aliqua pluvia sub operculariis illis tegulis cs. insta not. ad I. 22. quibus semper tegularum continentium eompages finitima tege-
327쪽
batur penetraret, in illis marginibus Reeepta haud longius progrederetur. iisdem generis margo in Buperi ori parte singularum tegularum factus est, et inferior pars tegulae superimpositae exarata est ubi in infra jacentem incubuerit. ΓΠιν- θα aut majores aut minores erant pro ratione operis. In templis
minoribus quale fuit Erechtheum
duos plerumque pedes luti erant. Tegulae ad suggrundia positae quae in initio recensionis innuuntur e lapidibus oblique sectis Supra Coronam jacentibus, et latitudine duas tegulas aequantibus fingebantur. Si canalibus in corona opus esset, in his lapidibus obliquis excavuti erant; quorum isons in ornamentum, quod Vitruvius Simam appellat, serua hatur. Sima quidem, etiam si nulli
canales eSsent, fastigiorum coronam semper superabat et ad angulum coronae conversa per breve aliquod spatium ducta est. Tegulae communes, Vix unquam amplius quatuor unciis crassae, ex argilla aliquando factae sunt.' Wilkins. πλίνθουe. Hesychius πλίνθος, μερος τι τῆς κεφαλῆς του κίον . Rectet sed de
capitulo Dorieo dici discimus a
Vitruvio 4. 3. 4. Crassitudo capituli dividatur in partes tres e quibus una plinthus cum cymatio fiat, altera echinus cum annulis, tertia hypotrachelion. Suprema igitur pars capituli πλίνθω a forma quadrata dieebatur in eapitulo columnae dorica in reliquis vero abacus vocatur RVitruvio.' Schnoider. Denique harede .Hui ole Mulierus. Neque capitulorum abacum neque tegulas intellige: sunt quadrae lapideae parietis australis, cujus crassitudo sive
singulorum lapidum latitudo est
serine 2 pedum cs. tab. XXm. 4. R.
Mασχαλιαία tegula est in imo fastigii angulo. Ita sorsan dieta est quia in hoc templo M ἄσχαλιαιαι super humeros Vitruvii de hoe templo loquentis verbis utor i. e. versuras aedificii. ad angulos frontis positae sunt.' Wilhins. V Quae pars
capituli, ut suspicor, vocetur ita, silentium scriptorum eorum, qui hodie eX-tunt, ut ignoremus, seeit. Quodsi vocabulum cum μασχάλιστῆρι Compares in equo currui juncto, ubi Grammulici τόν οιά- μασχαλιωνοεσμον του υποζυγίου interpretantur,
lorum vel vinculum per insta armos vel malas circumdatum, quod item
328쪽
ιMMν χαλιe dicebatur; si porro comparemus EX mundo muliebri ανα-
μασχαλι r ista apud Pollueem 5. Seet. IOO. et Hesychium. quem conjectura Interpretum fasciam papillas et pretus sub axillis constringentem interpretatur, lieebit sorsan hypotrachelion capituli Doriei interpretari μασχαλιωαν. ' Schnaidor. Loeus Vitruvii a Uilhinsio adu eatus est Lib. IV. e. 8. 4. ubi de generibus aedium loquens, quae dam laeta esse est columnis Ed-jectis dextra ac sinistra ad humeros Pronai. Hoc autem genere primo laeta aedes, oti est Castoris in Circo, Athenis in aree et in Atti ea Sunii, Palladis Minervae; earum non aliae sed eaedem sunt proportiones, eollae enim longitudines duplices sunt ad latitudines, uti reliqua e isona, quae solent esse in frontibus, ad latera sunt translata.' Ubi ita Sehneider. Sensum horum verisborum humeros pronai aliter ac Britannus Stuarti interpretatur Genelli
I. p. 37. qui se am templi expressit in adjecta Tab. XIV. Latera ipse
Vitruvius postea nominare videtur. Permitius humeros, alas et pler mata Vitruvii eandem rem signia
ficure censuit. De hoe loeo disputat Silegii ix in Archaeologia T. II. p. 3O. Quae de humeris disputavit Stuartius,
minime vera. De Parthenone enim
in illo loco Vitruvii agi censet, ubi revera ut satis Wilhivsius in versione Angliea Vitruvii ostendit de Erechtheo agitur. Wilhinsius hume-
πυε, externos angulos frontis cujusvis
esse putat. Sed de hoe Vitruvii loco agens nequeo sine laude Wil- . hinsii praeelaram emendationem Praeterire. Pro Palladis, Polladis legit. Epicranitides tegulae erant equitas emetebatur Sima: sive s
tigiorum coronae summum membrum.' Willans. Videntur ad capitulum pertinere. In gulea μμ' dici mo ω αὐτῆ τν κεφαλῆ refert
vel capitis religaculum; idem ἐπί-
i. e. tegumenta capitis interpretatur, addens ἐπιστύλια, quo Bignificat, epistylia eodem vocabulo significari. Sed inseriptio epistylia
postea commemoravit, et epicranitides videntur ad capitulum columna adhuc reserendae esse, atque infra
plinthum positae fuisse. Videtur Euripides in somnio Iph. Gur. II.
fingendo et comparatione Orestae cum columnn spectasse capitulum Doricum eum inseulpta figura Caryatidis, quae sustineret epistylium, In Eur. Hippol. 202. ἐπ ζικρανον apparet redimiculum capillorum
329쪽
suisse. Itaque suspicio haud levis est επικρον ioci ad capitulum pertinere.' Selineider. Eustathius ad Iliad. II. p. 7OO. 64 α 582. 44.
CL Porion. ad Ilee. 783 in 788. et apud Guis . ad Iph. Taur. II. 'Eπίκρανον a Polluce Lib. II. c. 4. 3. iastigium sive vertex esse dicitur. Mulierus vocem 'Επυιρανι ιδα Parietis eapitella' vertit, haenota adjecta. Dixi parietis capitella, quemadmodum de eapitello antae loquimur. Jam agnosce id membrum in ipsa tab. XXm. 4. c. CL Daltoni Musoum No. 28. Crassitudo eorum est I. 7. 2. pr j tura eX utroque parte poli. 5. 15. Stuart. tab. 8. igitur latitudo in summa parte 2. IO. 3. Vides omnia axacto quadrare.' Γ-αια μαρανι ιe tegula in vertice fastigii. Uilkins. Est in summo chorio an . CL Tab. XXm. 4. d. 2. b. Latiisdiuem computo ad 4. O. 8. Sed notandum hanc non pertingere per totam lapidis longitudinem sed tantum per eam ejus partem quae est in ania. Ita 'I' Mulier. Ηune loeum literis majustulis repraesentavi quia de ejus coustitutione aliqua incidat dubitatio. Omnia in hae parte Inseriptionis in
accusativo casu ponuntur, utpote quae a verbo κατελάβομεν regaentur.
Ergo proclive est dictu hic legendum
tentiae repugnare videtur vox ΔΕΚΑ- ΠΟΣ. Mulierus quidem audacter regeribit ΔΕΚΑ ΠΟΔΑΣ, sed satius
est nodum explicare. Attamen si veterem lectionem retineamus, et ΔΕΚΑΠΟΣ nominativum esse Statuamus, latendum est aeulptorem a norma aberrasse et alia quoque verba in nominativo casu posuisse. Ρo Sumus Ergo legere I Γόγγυλoe λίθω ἄθετος αντίμορ-
ρ- jungendus est, quamvis alibi nova res a nova linea plerumque exordiri videatur. In Angliea versione hanc rationem amplexus est Wilkinsius. Γογγυλο- λae e aut imbrices esse censo aut rotundos lapides quibus terminantur operculariae tegulae ad
330쪽
Imbrex marmoreus haud suo loco positus cum simis' sastigii quadrans set simus fastigii continuans), longus
x ped. , ultus sesqui P. vel forsan Imbrices marmoreos &c. cum simis quadrantes, longos Sc.)Ρ Λntepagmenta nondum assixa quae pertinent ad capitella parietis, longa x ped. alta sesquip. V Militer.J
suggrundia. Operculariae autem tegulae supra compages finitim fis continentium tegularum a tecti vertice usque ad suggrundia) ponebantur; Gusdem longitudinis erant ac quad
ratae , admodum uutem augustae.
Cylindri erant, ait Uilkinsius, se ini-
hexagonales ; externa autem forma, prisma semi-hexagonale. Imbrex ex argilla iactus a Graecis σπογγυλοωειοῆς Vel γογγυλοειδue κέραμ- dicebatur; si e marmore essiceretur,
vocem λίθος pro κέραμοe poni Solere verisimile est. Vocem ἀντυπ- itu explicat Uilkinsius ita notis Anglicis ut continuatio quaedam aut congruentia innuatur. 'Aντίμορον se . illud dieitur, Wilhinsio auctore, quod eam partem aedificii quacum haec vox conjungitur producit aut cum ea quadrat. IIaec ille, nescio an recte quamvis
mente cunctanter reddidi. Quod loel constitutionem attinet, satius videtur aut omnes voces, Rut nullam, nominativo casu ponere. Blom fieldius priorem rationem probal. Schneiderusquraque ciντιμυμ cum praecedentibus
conjungit: et lapidem illum γογγυλον Epicranitidibus et Epistyliis opposi-
continuantes sive proferentes,
tum γντίμορον et infra utraque positum esse censet. M litterus hare habet γογγυλους λίθo . Puto duplex cymatium cum astragalo et ceteris ornamentis, quae seorsim sculpenda et capitelli parietis projectum apponenda erant. Adhuc autem quaero quod hanc sententiam conismet 'Quem sensum Voci m svot tribuat, nullis exemplis, quantum ego Sciam, fretus, e versione patebit. Meus sane peritiorem manum EXpectat. Ego certe .uccusativam sermum per omnia Servare mallem, modo id, salvis Grammatiees rationibus, fieri possit. Forsan δεκ ους contracte pro δεκα riacie Scribitur. Πολυπο apud Aristot. Hist. Anim. IV. 8. currit, et forma contracta in sing. num . persaepe legitur. Hare flexio
Atticis ab Eustathio ad Od. E. p. 232. et indicante Blom fieldio Elymol. Magni auctore p. 20, 23. tribuitur. CL Schweigh. ad Λthon. VII. p. 3 O. A. Crassitudinem horum lapidum haud notari Lector
animadvertet.' L. 28. Post ἀντ inopis Mulierus γογγυλω in Subaudiri putat et inquit. Intelligo quadrulam, cy-