Exercitationes criticae

101쪽

υτο πολ δημιου σφαττεσθαι, χιπεν ἐθέλειν ἰη, ε ν το κυκνειον ἄσας ποθανεῖν ἐπιτρεψαντος δ' ἐκείνου, κωφεν quae verba adscripsi, ut simul emendarem; nam σπερ quo vocabulo loci sententia et verborum compositi vitiatur, non magis genuinum esSe reor quam loco nostro κέλος, sed adscriptum esse olim asciolo, quo indicaret, quod nemo non ultro intelligit, figurato Sensu OCabula το κυκνειον ἄσας accipienda esse. Siutiliter dicitur το κυκνειον ἐξήχει quemadmodum illud sine substantivo. Bectius

eontra in D. VI et VI legitur του φόβου παρεἱεισαν, quam in h. V παρελυθμαν, quod illius glossema esse videtur. b. rursus ex D. VII supplendum: περὶ δὲ των κατα μέρος ἐγκληματων κτε. ni seceris, ineptissime opposita erunt verba λ ων του μιεν ολοσχερους φόβου παρεἱεισαν. Fr. VII s. 25 ἐποιειτο τους λόγους. Recte iam indorsius

deleto articulo. Fr. XI: Laudatur in hoc excerpto Romanorum erga devictos clementia. Quam clementiam vel Macedones quamvis πολλὰ καὶ ριεγαλα παρανενο κοτας εἰς Ρωμαlους ait expertos esse. ετυχηκοτες γαρ ita pergit - τοῖς προτερο αγνοκμασι

εaυτοῖς μηδένα λόγον δ&αιον εις ἔλεον καὶ παραιτη ιν πολε εῖφθαι οὐ μην 'L συγκλητος γ' των 'Pωμαιων μιν ικακησεν , αλλα μεγαλοφυχως καὶ προσηκοντως κάστοις προσηνεχει quam misere languet istud προσηκόντως post μεγαλοφυχως, et quanto melius scriberetur: μεγαλοψυχ- καὶ προσηνως καστοις προσνώμ. s. p. 89 s. 21. b. p. 80 ε . I scribendum inserto articulo: στε μιηMε τὴν παρα των ἐπταικότων δέησιν γαμεῖναι.

In ne excerpti lege μέγα pro μεγαλα φρονεῖν. Vitiis deinde scatetur. XIII VIIII ), quae paucis significabimus, quomodo corrigenda videantur. s. 10 αλκον πρὸς 'Pωμαιους ἐξα αγιντα παρα τας συνθηκας πόλεμον. Grae- eum est ἐξενεγκόντα κτε. s. D. X vs. 34 ἐπειδη παρα

102쪽

τες, lege ἐλέους vs. 24 ευγεγως ουν δυνατοῖς Ρωμαῖοι λεν ἐλευθεριαν χαρισαμιενοι τα δίδειν τῶν τελῶν προσεταξαν. Verum est ευγενως ουν αυτοῖς et διδόναι quorum illud

ATTOIC pro ΔΥΛTOIC iam Mulierum e indorsi coniectura

recto dedisse video quo magis miror . retinuisse vulgatam, quae prorsus absurda est. s. 28 οι scit legati καὶ πρὸς Λωι - λιον αρκον ἐλθοντες συνεῖδον τα τεἱχη - καθελεῖν κτἐ Non reperio quid lateat in συνεῖδεν pro quo exspectaveris ἔγνωσαν vel κριναν. Si licet hariolari, non absurde suspiceris συνήδρευον με αυτου καὶ κριναν τα τειχη τε collato se 13

libri XXIV, qui locus est plane δελφὸς nostri. s. cum his, quae ex eodem Polrbio refert Livius XLV et 8.

Vs. 3ici καὶ τους ἐπιρανεῖς ανδρας των Μακεδονων εις εν συναγαγεῖν ἔνθα ἐλευθέρους - αυτους αφῆκαν Sententia requirit ιτα pro ενθα quod serri posset si scriberetur: εἰ, δε συναγαγεῖν τοπον , κτε. Pag. 90 s. I supplerτου κεν πρωτου Α κύ)ἱσrολις , του δε δευτερου ΘεσσαλονIκη του δελ τριτου τε. ', os 19 καὶ πρωτος μιεν Ανέκιος και'Οκταουιος - ανα ἱαν 1μέραν κατερος ἐθριαμβευσὰν Lege: καὶ πρωτοι - κατερος, ἐθριαμβευ πανή s. 23 αμαξαι φέρουσαι λευκας καὶ τραχIας σπέδας optionem faciat suturus editor inter τραχειας, βραχεέας et ταυρεἱα ασπίδας. s. 24 καὶ τεραι αμιαξαι τριακοσιαι λόγχας και σαρίσσας καιτοξα καὶ κοντια γέμιουσαι. Barbarum est γέμειν cum Acm; nisi igitur omnes Accusativos in Genitivos mutare mavis, reponenduin φέρουσαι. s. 30 supple, - ἐκπωματων πληθος, πλήρεις αγαλμιατων καὶ ανδριαντων ποικIλων μιαξαι πεντακοσιαι

cs. s. 24). Post simile vocabulum πληθος quod inserui adiectivum facile a scriba negligi potuit. s. 32 corrigas τῆ δὲ τρέτη προηγουντο λευκαὶ βοες ευπρεπεῖς τοῦ et tandem s. p. 9 in ipso ne excerpli καὶ ἡ πασιν Λιμ ιος cy'

αρμιατος ἐλεφαντlνου καταπληκτικου pro καταπλήκτ ου, quod flocci non est. Dissilia πιν Orale

103쪽

Fr. XV s. 5: στε δοκεῖν μοι μυθοις αγενητοις iέναι ,αθη τα περ αυτον Pauca vidi embleinata hocce putidiora. Vs. 7: περ αυτο λαλαλια οχ ἡ ταδεῖν Graecum est: τι et μὴ ταδεῖν Pag. 92 s. 3: αρκος Αιμίλιος παρηγεσε τῆν κλητω σχετλιαζων, εἰ μη τον ανθρωπινον φόβον ευλαβουνται την γε τους περηφανως χαι ἐξ υσIαις χρωμιε ους χιετερχομιέγην Mμτιν αἰδεισθαι. Intelligam haec, postquam repositum erit: εὐρὰ τὸν ανθρωπινον φθόνον ευλαβουνται. 0ptime monenti Maio noluerunt morem gerere ditores r.

ISII X vs. 27 scribendum esse: λλ. ομως η πρὸς τὸν βίον

is γ λογέα πς τυχης καὶ παντα παρα τον λογισμὸν τον isMτερον καινοποιουσα καὶ τὸν αυτης δυναμιν ἐν τοῖς, αραδοξο ιπhhικνυμενη ubi hodie absurdissime legitur αναλογta et Mao-ξαις quae vel si apud Polybium non emendata legerentur, qui pro illo habet συνθετος τυχη , quantocius de coniectura suissenteorrigenda. Nam scire pervelim quae sit Ortunae analogia, tutus levitatem et caecam mobilitatem quotidie culpare mortales solemus, aut quomodo eadem dici possit in claris viris anguidet ostendere suam potentiam, quasi obscuri illi non pareant. Quantopere igitur fallitur oratius, ubi canit Valet ima summis mulare, et insignem attenuat deus obscurα promens, hinc apicem rapax fortuna cum stridore acutorvstulit, hic posuisse gaudet quo loco accedo eerthampii sententiae, variam lectionem in cod. Reginensi insigne affenuat decus nempe leviter , vulgata aliquanto meliorem esse iudicantis. Sed redeamus ad nostrum , et reddamus e palimpsest male deseripto a M. Demetrio Phalereo: ν ουν νομα πρότερον ἡ γνωριμον ques facto videamus an prodesse possimus D.

I III XI), ubi reliqua quidem rectius administravit quam

B. Mulierus, male tamen correxisse videtur s. 20 sqq. λοπερ προσευχεσθαι των θεων των κε δημιοσιων εἰ μιηβὲ ἐμιπεσεῖν την μεταβολήν, Ἀλλ' 4 παντως αὐτ πραξα, δέδοκτο l. ἐδέδοκτο

104쪽

pronomen personale, quo reseratur ἐδέδοκτο Lenissime corrigas αιτῶ τι πραξαι quo facto αυτ reserendum erit ad tu τυχης supra s. 20. Malim tamen αυτοῖς τι πραξαι ἐδέδοκτο scit. τοῖς θεοῖς. s. 7 μετα πέντε ἡμέρας εἰ ΜακιδονIαν γενωαι. Lege παραγενωαι, nisi ἐν Μακιδονta reponere malis. In eodem excerpto locus s. 4 sqq. document esse potest, quomodo librarii Nominativos cum Infinitivis de industria interpolando et resngendo inoccusativos . Ins mutare soleant.

ἐν Δελφοῖς καλλιερψας pro καλλιερμαντα). Nominativi πο-

θεωρνσας et πριμαμιενος, qui manserunt intacti, rem conficiunt.

Una littera deleta damnum resarciri potest a scribis illatum D. XIX. Nam quis credat Graece dici posse ἐν σφαλεία κατακεῖσθαι την ἰδIαν αρχ ἡν pro is ἀσφαλεῖ τι , quod sine dubio Diodoro reddendum. On maiore molimine opus est ad corrigenda sequentia: αγαθη γαρ η τυχη τα βεβηκέναι δοκουντα ασψαλως ἀγα πτ ρ ψαι ubi si usquam requiritur ανατρυαι, i. e. evertere, et sic optime video dedisse Mulierum, quamvis inscium hanc ipsam lectionem esse in palimpsesto Vaticano. Duas proponam coniecturas easque plane necessarias in D.

XXIII XV si . Primum enim, uti nunc vulgantur, intelligi nequeunt verba καθὸ lilτ' ἔσαν ἐπικρυπτοντο την νια ιρε-

σι λα την των 'Pωμαίων περοχην Sermo est de Asiae regibus, regnum suum quoque militum copia et divitiis confirmantibus, qui tamen, ne Romanos ostenderent: ἐπεκρυπτοντο, opinor, την δIαν αἴρεσιν λα την των 'PωμαIων περοχην, i. e. Studium

suum augendi potentiam occultabant. Usus adiectivi διος apud scriores pro pronomine reflexivo, notior quam qui hic probetur, pud nostrum est imprimis requens luam facile autem ΤΗΝ ΔΙΑΙPECIN ex TI INIA IAAIPECI nasci potuerit, est in aprico. In Polybi non infrequens est usus substantivi

αδεσις eo sensu, quo celeri et Diodorus προαυεσις adhibero malunt. Quod saepius alibi eum coisse ponstat, etiam uno locum

105쪽

ad erbum e Polybio descripsissu inde coniicias. Sin minus praetulerim την ἰδίαν προ αἱρεσιν, ut scribit v. c. lib. XI 69: διελεχθὐαν περὶ τῆ ἰδέας πνο α ιυ ι σχα ς το Ἀθηναίων στραπηγοῖς τέ , et in his excerptis r. XXXVIII p. 102):nωκε πεῖραν tu δIας et ροαιρέσ εως. Contra δεσις Diodoro est animus . voluntas. Sic v. c. XXXIII li. 21 παντες ταῖς αιρέσεσι οικείως λατεθέντες. altera, quam dicebam, coniectura tento quae leguntur prope finem in hunc modum scripta καὶ καθαπερ - σκηνη αναβιβασας is βασιλεIαν πασαν ἐποIψε μῶεν αγνοεῖν των περὶ των Bare potuisset: ποίησε του 'Pωμαίους Γεν τε. sod maluit, opinor, aliquanto acrius eandem rem significare scribendo: ποIη τε μηδένα ι δε αγνοειν των περ αυτων, in

quibus simul apparet corruptelae origo.

In D. XXIV XVII 2 Graeca syntaxis postulat, ut s. 14

corrigamus: στ' εἴ τις ψε ν αυτου τολαδημα ἡ ἐν α prosa ναὶ τω αγνοουντων πιστευσαι - etymologia, ut s. 8 legamus tribus litteris repetitis του τας παραθέσεις ει σφέροντας. se more Diodorus hunc locum verbis parum diversis mutuatus

est a Polybio, quem vide in lib. XXXI r. 4, in quo excerpto est, quod non satis emendate scribatur in X quam ex loco

nostro sic corrige ους ι.εν εισῆγεν, ους δ ανέκλινε καὶ τους λακόνους τους τας παραθέσει εἰσ*έροντας νι ιτ αττε. Vulgatur enim εισήγαγεν pro διέταττε, quod vitium contraxisse videtur e praegresso εἰσῆγε. Ex eodem Polybio iam Valesius resarcivit damnum, quod illatum est D. XXV οτι τουτων συνελοὸν των ηκον οἱ του Γρακχου πρεσβευταI, legendo: τι τουτων συντελεσθέντων, nam Polybius ibid. D. V scribii:

μετα ἡ συντέλειαν των γων ω αρτι τουτων γεγονοτωνκκον οι περὶ τὸν Τιβέριον πρεσβευταI. ptime vir egregius, sed hucusque frustra. Quod aperto corruptum est evidenti emendationi praeserunt editores. Incredibile dictu est, quam crebro scribae peccent in verborum compositorum praepositionibus modo confundendis, modo omittendis Cuius rei novum exemplum dabunt verba ultima

106쪽

πρὸς λωτικην ταπεινότητα τυχης ,επτωκε κτε. Nihil tamen certius esse arbitror, quam Diodorum dedisse εἰς ι λωτικἡνταπεινοτητα τυχη μετεπεπτωκει. Similiter haereas se. XXVIII

XIX vs. 25 τον βιον ἐν τῆ πατρίδι λιπε ιν υιους ἐγκατα- λισοντα δεριαραθην καὶ Αρυσην nam soli tragici dicere solent λει ει φαρα βίον, alia pedestres si hoc verbo uti volunt antiquiores, ni allor, vix umquam adhibent , addunt praepositionem Q. Videndum igitur, ut redeam unde prosectus sum , ni. n. legendum sit: τον βίον ἐν τῆ πατρίδ, ἐκλιπεῖν, ιους εγ- καταλιποντα κτλ Ceterum non admodum eleganter bis in eadem sententia verbo MIπει usus est ). quae sequuntur satemendate scribi videntur usque ad s. 10 p. 98ὶ περιέθετο

τω παιχλ διαδημια καὶ συναρχειν παντων 'tam τει βασιλεIας προτερ Σατων ἐπ' Bης μιεταδίδωσι. Ne absurda exeat sententia utique reponendum Videtur: καὶ συναρχον α παντων των

μεταδίδωσι. Nempe syllaba τι de more perierat propter sequentem litterain π mox supervenit aliquis, qui συναρχον mutavit in συναρ χειν bellissima , ut vides , emendatione. Post pauca verba revoca elapsum participium scribendo: ουτος δ' ημε θυγατέρα του μεγαλου κληθέντος malim μι- κληθέντος 'Aντιοχου νομια μιένην 'Aντιοχίδα πανουργον ουσαν)μαλιστα Praeterea videndum an non hoc quoque loco D dederit, ut alibi ex constanti Graecorum consuetudine scribere solet:

Ibid. s. 19 εξ υ - τὸ μιλν πρεσβυτερον μετα συμιμέτρου χρεέας εἰ 'Pωμην ποσταλῆναι παρασκευασαι τον δε νεωτερον εἰς την Ιωνίαν. Si locus sanus St, sensus est: mandat ea

negotio idoneo. Sed dici solet ποσταλ γαι - χρεἱαν non μετα χρείας. Quare aliquis praetulerit: - μετα συμιμιετρου

χορηγία κτε. 1 lli locus me admonet loci turpiter interpolati in Isae oratione de

107쪽

93 Leve vitium sed eiusmodi, ut mireris doctos homines tamdiu sallere potuisse, eximendum e r. XXXII XXΙΙΙὶ παρακαλων

Mendo pervetusto seliciter liberasse mihi videor D. XXXIV

XXIV : ταν πωλουμενοι πλεIονο ε in ι, κων τ α ι ι κὲν ἐρίμενοι των γρων, τα δὲ κεραμα του ταρdio των ζευγηλατων. Sed ut recte haec intelligantur, adscribenda est pars eorum, quae praecedunt: Αγανακτων αρκο Πόρκιο Κατων εἶπεν ἐν τω δημωοtοτι Ἀκαλιστα ἰυγανται κατιδεῖν ἐκ τουτου την επὶ τὸ χεῖρον τηe ἀγωγῆ καὶ πολιτεIα διαστροφην, ταν πωλουμοενοι τε , quae supra adscripsi. 0 duplicem causam serri nequeunt, ut hodie scribuntur, vocabulaci ταν πωλουμενοι πλε ἱονο ε in I. κωνται.

Nam primum δειν ι venire Graece πλεIονο ευρIσκεσθαι dici posse nego; deinde , si dici posset, plane otiosum esset, quod nostro loco additur πωλουμιενοι Quid scripserit Diodorus, lectori apparebit e locis quibusdam, quos infra promam ex optimo quoque scriptore Graeco Herod. I l95, ubi agit de Venetorum irginibus quotannis publice venumdatis: μετα ε κω αυτηευρουσα πολλὸν χρυσέον πρηθε Iη, αλλην νεκηρυσσε l. ανεκηρυσσε κτε. Eodem modo Xenophon in Hellenicis III 44 24 xa αλλα τε πολλα χρηματα ληφθη. α ευρ πλέον λεβδομηκοντα ταλαντα. d. in Memor. II ταν τις οἰκμην ποδιδῆ του ευρόντο c. s. esch. 96 Isocr. VII 35 οικειευeBκουσα δισχιλIαe. Ne sequiores quidem hunc usum ignorasse probant et alii loci et Polyb. XXXL 7, 12 ed. Schweigh.ὶ:το ελλιμενIου κατα του ανωτερον l. γωτερω χρονου ευ ρIσκοντο ἐκατὸν κυριαδα δραχμων. Sed hi loci sinciani adprobandum Diodoro reddendum esse: ταν πωλουμιενοι πλεῖον

ταρίχου των ζευγηλατων. Utiliter cum his componas quae scribit Diodorus in libr. XXXVI la. ΙΙΙ του μὲ γαρ οἴνου

conieci Ιου τὸ κεραμιον πωλεῖτο δραχμων ἐκατον, ων ε Ποντικων ταρίχων τὸ κεραμειον δραχμων τετρακοσίων των δὲ μαγείρωνῶ λαφέροντε ὀψαρτυτικαι φιλοτεχνIαι ταλαντων τετταρων, οι

108쪽

ταιi ευμιορφιαι. ἐκπρεπεῖς παρακοιτο πολλων ταλαντων κτλEx quo loco praeterea coniicias ultima verba loci nostri sic esse redintegranda: τα δε κεραμια του Ποντικου ταρίχου - ζευγηλατων nam iure explosissent Romani Catonem , si dixisset quaevis salsamenta pluris veniisse, quam boves iugales, qui

miro sane usu hic dici creduntur ζευγηλαται. Ita enim alibi audire solent aratores vide v. c. Xenoph. in Anab. VI, iri 18 , neque vocabuli compositio aliam significandi potestatem admittere videtur. Locum sanum esse confirmat Polybi excerptum ex libr. XXXII p. Mai. , ubi tamen rectissime scriptum invenio πλεῖον ευρωκωσιν, quemadmodum Diodorum quoque dedisse modo huius loci ignarus perhibebam ). Intellexerim igitur l. n. potius servos aratores, quam boves ivgαles quippe qui ζευγη βοεικα Graece dici soleant. Corruptissima sunt ultima verba D. XXXV ακολουθω δε

λουθω τουτοι, καὶ κατα την παρουσιαν του βασιλεω απην- των α πολει εκχεο μιεναι ar ανδψμ ε l. Nunc video Ludovicum indorsum iam coniecisse: κατηντων - σχεδόν τι

πανδη μιεὶ adhibito sorte ortuna eodem loco. Perlegi totum Diodorum , sed nusquam formula σχιδον τι mihi facta est obviam apud eum Atticis, quibus propria est, ea relinquenda videtur. Sequiores certe Diodorus constanter mittunt post σχεδον prori. indefinitum. Utu est, κατήντων h. l. certa videtur emendatio.

Non minus evidenter corrigi potest initium D. XXXVII XXVI

Quod vero deinde suspicabar l. n. του Πον κου ταρίχου, eo lo onon confirmatur, ulpa tamen eclogari vel libriirii, uti docet Atlienaeus Ic. 21, apud quem Polrbii locus emendatius sic scriptus exstat: ριακοσίων με δοαχμῶν Moάμιον τα o ων Ποντικυὸν νοσαμενοι κτί. dde

109쪽

αξα το τοιουτον απέλιπε τὸν βίον μεταψαττων Non sermo est, ut sequentia docent, de fortun sed de probitate

paulli Aemilii, itaque Diodoro reddendum: Iος - ἡνψυχην ἐδοξα το Si dubitas, fidem faciet Polybi locus XXXII, 8 S 2 οἷος γαρ ὁ τρόπος ζωντος αυτου ἐδιξα το ,

τοιουτος ευρεθη ὁ βιος μεταλλαξαντος, unde praeterea suspiceris: τοιουτον πέφηνε τον βιον κτε. Ibidem s. eluenda est macula, quam supra iam alio loco abstersimus in verbis: λ καὶ πολλους πευ λείη κέ ναι κατα την φι-λaπυρἱαν. Dubium enim non est scriptoris manum esse hanc διὸ καὶ πολλους περ βεβληκέναι κατα τὸν φιλαργυρίαν. Similiter saepius confunduntur διαλβηκέναι et λαβεβληκέναι et alia horum verborum composita Male s. 12 scribitur: ν ἄπιστόν τι τι φαινεται το λεγόμενον, ἐκειν λογί σθαι. Ubaut inserendurn is aut rescribendum λογιζέσθωσαν qua sorma Macedonica sequiores uti solent pro λογι σθων); quarum conireturarum illam veriorem iudico propter Polybii l. l. verba: ὐ ν άπιστω το λεγόμ ενον δόξει ἐοικέναι τισιν, ἐκειν λ αμβάνειν ἐν νω. Non melius ibid. s. 29 καὶ γεγονως κατατωτον τον ἐνιαυτον ὀκτωκαίδεκα ἐτῶν editur pro ἔτη, quod Diodoro reddas. Aliquant gravius corrupta sunt haec verba's. 35): α α καὶ των πρεσβυτέρων παντων πολυ προωχετωφροσυνη καὶ καλοκαγαθία καὶ μεγαλοψυχια καὶ καθόλου πασι τοῖς τῆς ρετῆ γένεσι. Diodori manum agnoveris corrigendo πασι το τῆς ρετῆς μέρεσι. Nam ita et alibi scribere solet

et eum dixisse videbis de hoc ipso Aemilio Paullo in D. XXXV:

ειλε πιν, et D. XXXVIII XXVII vs. 18 - ah τουτο τὸ

μερος τῆς ρετῆς la φών καὶ το ηθος κτε. In D. XXXVIII XXVII locus exstat classicus de ingenio Romanorum parum liberali. Laudibus essertur Africani minoris singularis erga matrem Papiriam liberalitas. ουτ δε ita per-rit D. κατα πασαν ριὲν insere πόλιν κρIνοιτ αν καλὸν καὶ laυμαστόν, μαλιστα ah παρα 'Pωμαἰοις, χροα ' HI ουδεὶς

110쪽

Ad verbum haec descripsit e Polyb. XXXII s, ubi

tamen ευχερως, quod additamenti speciem habet, rectius omit

titur

In eiusdem excerpti initio pessime habita sunt verba: , υν ίλοις πέντε ετεσι πιριεποιήσατο Ἀταν ἡμιον καὶ συγχωρο- μένην την ἐπ' υτ αξ l σωφροσυνην quae Sana erunt, ubi rescripseris: ἐν Ουν λοι - τὴν se ευ ταξια καὶ

σωφροσυνη δόξαν, collat D. XXXVII et Polyb. XXXII, 1 S . Polybio contra gratiam resurre possis corrigendo

loco nostro rasu εποίησατο pro ἐποιησατο - δοξαν quae oratio Graeca non est.

Ibid. s. 33 p. 103ὶ του Σὶ κατα την ανδριέα μέρους οπερ ἐστίν. am Reishius e Polyb. l. l. post μέρου recte supplevit λοιπου οντο sed simul ibidem supplendum : αναγκαιοτατον παρα πασι Eὲν μιαλιστα δε παρα 'Pωμιαίοις. Fr. XII XXXὶ οτι του μητρIου πρέσβει αποστεIλαντος ει l. πρὸς 'Pωμαιους, απόκρισιν ἔδωκαν vulgo δωκεν αυτ*σκαιαν ar δυσαρεστον, Ἀτὰ τευξεταὶ των φιλανθρωπων , ἐαν τοικανὸν ποιν τῆ συσκλητω κατα την τῆ αρχῆ. ἐξουσίαν. quid inepti habeat illud responsum, me quidem latet multo rectius diceretur durum et immite, quocirca videas, an dederit scriptor Siculus: πόκρισιν εδωκα αυτ σκληρα καὶ δυσαρεστον. Λ rem conseras se. XL, Zonaram IV 25 et Polyb. XXXI ras. Praeterea malim: αὐτο κανον ποιηση τῆ συγκλήτω. Fr. XLIII XXXII πεντηκοντα μὲν ταλαντοι ςστεφανωσε Tιμιόθεον, βδομήκοντα δε ταλαντοις Δημήτριον τον βασιλέα Καὶ

χωρὶς τουτων ξακοσι ταλαντα, προσεπαγ γειλα κεγο καὶ τα λοιπα τετρακουσι δωσειν ἐν ἐρω καιρω Arena, aiunt,

sine calce; nam Acc. εξακόσια ταλαντα non habet unde pendeat, neque quid sibi velint vocabula τα λοιπα perspicitur. Satis habeo haec vitia indicasse, quae eiusmodi sunt, ut certa emendatione tolli non posse videantur. Ut saepius alibi, hic Diodori orationein inepte contractam esse suspicor in brevius ab epito maiore. Librariis contra tribuerim sollemne vitium in extremo

라틴어 텍스트