장음표시 사용
81쪽
6TEst autem praeter hunc locum alius sed is aliquant suspectus, ubi χρημα eodem sensu singulari numero adhibitum exstat. Legitur in excerptis curialensibus r. XXX s. 33: ὶ ο κ D, μ α ου δυναμενος πορIσαι - ἔρωτι δουλιυωγοῦ ubi tamen fieri possit ut rescribendum sit καὶ τὸ μι, χρέος ου δυναμοενος ποτῖσαι collato lib. XXXVI D. I s. 25: ὶ χρονον ρισε καθ ο ἀποτέ σε το χρέος, quo loco eadem historia narratur pluribus verbis. Hoc certissimum est ipsum Diodorum scribere non potuisse ὀλοου χρηματος vel τὸ χρηματο α vel του συμπαντος χρηματος pro numero lurali. Fr. X s. 33 lege: τε pro ταν - διέρριβεν. Fr. XIII X vs. 28. Supplendum καὶ ο ρους ινα ους αν απογραψωσι 'Pωμαῖοι. Gravius detrimentum cepit r. XIViXI , ubi sic legitur s. 34 sqq. Oli πασιν ἡ συγκλητος γαθας ἐλπιδας πογραψουσα ηυ δέκα πρεσβευτα αποστελεῖν vulgo perperam ποστελλιιν εις ἡ 'Ασιαν του μιετα των στρατηγωνα παντα ξοντας. os devictum Antiochum certatim totius Asiae reguli et civitates mittunt Bomam legatos, qui gratulentur P. R. simulque petant, ut liberis sibi esse liceat. His
senatus respondet: - δέκα πρεσβευτα αποστελειν - τους μετατων στρατηγων παντα δι ατ α ξοντας. quod iam Reishium video reperisse, et sine dubio verum est. Sic v. c. loquitur noster in lib. XXXVII r. 6 s. 7: μιετ αυτου συνήδρευε βουλευομενος καὶ παντα διαταττων καὶ κρIνων τα κατα τηνδε ροαν. Similiter sere L . scribitur in sqq. sic καὶ των δέκα πρέσβ/ω μωτα των περὶ ΣκιπIωνα καὶ τον expunge ΑἰμI-
Lapsus calami perdidit minax Philippi dictuin, quod iecit in
Thessalos, quum praeter spem Romanorum auxilio libertatem recuperassent, sibi, pristino domino immodice maledicentes. Seribitur autem sic: τι - λοιδορουσι τους προγεγενημένους κυριους, ου εἰ Mτες τι ρυπω πας αυτοῖς ὁ δειος δέδυκε quibus verbis, ut nunc scribuntur, ipsum contrarium signiscatur quam
id, quod cogitavit dixitque Philippus, cui suum reddamus re-
82쪽
scribendor τι υ πω πας αυτ ὀ δέδυκε uibus verbis, ut opinor, significare voluit, nondum omnem se spem abiecisse.
Vereor ut Livius, qui ex communi sonte Polybio eadem narrat, recte Graeca sic interpretatus sit Latine nondum omnium diemum solem Occidisse. Sed totum locum, qui legitur lib. XXXIX, 36 quatenus huc facit, adscribendo non male hocsragmentum illustrare mihi videor Livio igitur auctore dixit Philippus: insolenter atque immodice abuti Thessalos mdulgenti P. R. elut ex diu in alti nimis avide meram
haurientes libertatem is servorum modo praeter Fem manumissorum licentiam vocis et linguae experiri et ire tare sese inaectatione et conviciis dominorum Elatus deinde ira adieci nondum omnium dierum solem occidisse: id minaciter dictum non Thessali modo in sese sed etirem
Romani acceperunt. 'pud Diodorum ultima verba sic audiunt: τουτου vi του λόγου ρισεντος πόνοια τοῖς κουουσιν εἰσέπεσεν ως Φιλι που λαπολεμωοντος πρὸς 'PωμαIους Καὶ παρολυθέντες sic pergit εκριναν μηδεμIαν πιλιν των κατα ακεδονlαν ἔχειν Φίλιππον. Quae quomodo corrigenda sint, nam vis insertur historiae. discimus ex iis, quae paucis interiectis, apud Livium sequuntur: Causa cognita pronuntiaverunt leoli Romanorum placere deduci praesidia Macedonum et iis urbibus nempe Thessalorum et Porrhaeborum is antiquis Macedoniae terminis regnum niri. Romanorum legatos ita pronunciasse post concilium ad Thessalica Tempe habitum, in quo hae res agitatae sunt, docet Livius ibid. c. 24 ex tr. et sqq. Fuerunt tres Caecilius Metellus, M. Baebius ainphilus, i. Sempronius. Minime igitur dubium est, quin Diodoro reddendum
brario semisopito neglectam esse vides; qua de re diu ant inspectum Livii locum mihi constitit, nec mirum , nam vulgata ita absurda est, ut statim quid reponendum sit, legenti appareat. Ceterum vix est quod moneam, verba Diodori ab octo gari ineptissime contracta esse in brevius. Idem et alibi ei mo
83쪽
69 est, unde fit, ut saepius haec excerpta sint dissicillima ad intelligendum. cinissae sunt, ut alibi saepissime, praepositiones te et πρὸς in D. XX s. 7, ubi corrigas τὴν προγεγενημιένην πρὸς Ἀντίοχον - συμμιαχIαν ανανεωσὸμενοι, nam pessime editur: τ, - ει 'Αντίοχον - ανανεου μενοι. n excerpti initio eum indorso scribendum: τει κοινῆ συνόδου - συνελθου ς, εἰσήχθησαν οι των 'PωμαIων πρεσβεις, nam sensu caret quod vulgatur λυνηχθ αν , cuius verbi praepositio vitium concepisse videtur e vocabulo praecedente. Ibidem s. 36 scripserim: Dσαρεστεῖσθαι τῆ των τειχων καθαιρεσει. ν ποιησατο o κοινὸν των Αχαιων prosii εποIησε το κοινὸν κτε. quae Graeca non Sunt.
Fr. XXI XVIII vs. 17. Philopoemen dicitur m δὲ τῆe
του βίου καταστροφῆς γνωμον τυχη συγκεχρη χένος Melius certe legeretur κεχρημένος, scd sortasse nihil mutandum, nam Polybium, unde haud dubie hunc locum mutuatus est, Diodorum ad verbum descripsisse suspicor. Ille vero, ut loci, quos Schweighauseriis in exico laudat, evincunt, utitur quamvis pessimo consilio verbo composito prorsus eodem sensu, quo simplici Ceterum Diodoreo scribendi mori magis conveniret: γνωμον τυχη συνεπινχημ ένοις. Oeta Atticus dare potuisset Wυγκεκρ αμένοe Sophocles in Antig. 295 scripsit v. c. δειλαἱ συγκέκραμιαιών, s. und in Aiac. 895. Notus est versus Aristophaneus in Rut 853 ουτω πολυφόρω συγκέκραμαι αἱμονι. Verum haec, quae animi causa adscripsi, nihil ad Diodorum, ad quem redeamus laborantem in D. XXIII XXὶ οτι ο ΣκιπIων
quorum ultimum placuit esselingio εχρησατο, verum nihil horum aeque probabile est, atque id quod primus Reishius
reponendum esse vidit: τι ὁ ΣκιπIων τοῖ κατα την 'ImρIαν πιελπίστω ἐχρψατο. Eundem et reliquos viros doctos latuisse videtur corruptela, quam passa sunt verba sequentia : τον γαρα ἡττητον Αννιβα δι τῆ επιν οἱα ηνάγκασεν γε μαχης καὶκDQυνων ἐξ 'Iταλίας ἐκχωρησαι.
84쪽
uam parum πινοια s. inventum . L conveniat, cadit in oculos. Haud dubie requiritur sollertia atque prudentia, quapropter Diodorum dedisse arbitror λα τῆς αγχ οἱα ἡναγκασενανευ μιαχης quemadmodum v. c. in libr. XXX r. 25 de Aemilio Paullo praedicat: λα της ἰδIας αν τι id ας και ταφον
κατεπολέμ.η τε του Mακεδονας Tandem in ultima huius excerpti periodo scripserim: το δὲ τελευταῖον δια τῆς ανδρεια τε καὶ στρατηγέας κεγαλη παραταει το ανIκητον γεγενημένον Αννιβαν καταπολιμωας ἡττησε την Καρχηδόνα. Vulgo perperam legitur: εκ τῆς ανδρεια κτL Perpetuam esse harum praepositionum consusionem, nemo hodie docendus.
Plus negotii lacessit prima sententia D. XXIV XXJ: τι
ΣκιαIων δια το μέγεθὸς των πραξλων βαρυτερος εδα ινετο του τῆς πατριδος ξιωματος. κατηγορουμενος γαρ af αυτων δεινῆ θανατω. παραλαβων οὐ λόγον τουτο Ἀκονον χιπεν τι 'PωμαIοις ου πρέπει κατ αυτου φέρειν ψῆφον τε. Nam tum durius videtur pronomen αυτων roserre ad sequen nomen Proprium 'PωμαIοις si quidem nemo nom potius scripsisset: κατηγορουμενος γαρ υπὸ Ρωμαιων - εἶπε or αυτοῖς , tum, si Grammatica id pateretur, respueret tamen sententia, quoniam reus agebatur ab uno accusatores cs. s. 26 δε κατήγορος χιόνος
απολειφθεὶς non a Romanis. Deinde quid sibi vult adiectivum δεινὸς quod sequitur 7 Num igitur Africanum , si damnaretur manebat crudelius quam alios damnatos supplicium, an quidaTandem Graecum non est κατηγορεισθαι θανατω sed κατηγορεισθαι θανατου vel μι θανατω seriores dicere solent, antiquiores ρIγεσθαι θανατου. quidem nihil amplius requirerem, si legeretur: κατηγορουμενος γαρ υ πο τινος εν τῆ δήμωθανατου - κατ αυτου φέρειν την ψῆφον. s. l. XXXVII h. 4 med.
Quid supplendum sit ibidem s. 29 frustra quaesivi. NempQ Maius primus sic edidit: παβυν δ' εν - συνεδρίω χρεIας εμπε
85쪽
h. l. omnes meos conatus illusit, et an re vera χη sint ultimae
duae litterae ne affirmare quidem ausim. Solum ἡτα videre mihi videbar. Fortasse alii continget veram lectionem eruere tollato Polrbii loco, unde haec sumta sunt. Exstat in libri III exe. 9 a sic scriptus: - ἔφη λαβων τα κλεῖ ανοἱξειν aBὸ γαρ καὶ insere αBιος γεγονεναι του κλεῖσθαι L κεκλεῖσθαι)τὸ ταμιεῖον. Spatium vocabuli evanidi quod est septem octove litterarum , non male expleretur scribendo αμὸς γαρ θέλγ i. e. λλειν εφη τα κλεῖ παρ α λαμβανε ιν ως τουτ πραd'ων, sed itaeoniicere vix licet, antequam constiterit, quomodo in codice scribatur illud verbum, quod leniter immutavi. Ipse quidem nullam hie animadxerti cum editis disserentiam, sed scriptura in hac imprimis regione ita evanuit, ut ea re nihil omnino probetur. Cer-lius est s. 34 legendum esse: ου γαρ φεἱλειν pro φεἰλει)rola αλλοι ὀμωlae υπὸ τὸν ἐξετασμυον πμπειν pertinent enim haec verba ad Asricani desensionem. Deinde s. 36 malim:
ὶ καταπραξα τουτο pro αυτο, et p. 73 s. 1 suppleverim πετο πως των ἹμDy δεδαπανημDων τρισχιλιων ταλαντων τον λογον απαιτουσι, των δε μυρίων καὶ πεντακοσIων - λόγονα ἀπαιτουσιν Polybius I. l. habet μυρίων καὶ πεντακHτ- χιλιων sortasse rectius.
Fr. XXV s. 12 σφόδρα γαρ ι βασιλεῖ ουτοι οι περὶ τον
re αποδοχῆ ἀιουντο Substantivum enim βασιλ- conflanter significat regina non regnum nec, quod nonnullis placere video, regia quare reponendum videtur εἰ την βασι- λ εἱαν quae vocabula pendant a partic παραβαλλοντας non ab
γποδεχόμενοι Intelligendos esse των 'Pωμαὶν του ἐπιφανεστατουe
ultro apparet Sequuntur haec: δι' Ἀν καὶ των πρωβεων
περὶ το Ευμεν βασιλευω χαροσθαι προσηνῆ τουτοι τὴν πό- αρφον ποιησατο. Duplici haec verba mendo laborant; nam proah ων scribendurn esse διὸ s. propterea, satis arguit nexus Ora lionis quid vero pro κουσασα requiratur docebunt loci quidam
86쪽
72 Diodori, quos hic apponam. Lib. XXVIII r. 6 init . : τι
παλιν ἡ συγκλητος διηκουσε των τὸ τῆς Ελλαδες πρεσβειων , ibid. s. 36 τοις δ' ἐληλυθόσι συνέστησεν ανδρας δέκα τους
διακου ο μένους περὶ ν φησαν ἐντολας κειν. Lib. XXXIsr. 33 νια κου να α ἡ συγκυστος τα κατα μέρος των πρεσβευτωνὶ κτέ. quae exempla aliis innumeris augere possis, sed haec pauca sussiciant ad probandum . n. scribendum esse διὸ
καὶ των πρέσβεων παντων η συγκλητος διακουσα σα κτε.
Mancum est a fine fragm. XXVII: Ἀνοιαν δὲ λαβων των προς 'Pωμαίους φ πατρι γενομένων συνεικων κασίς ουκul iv quid sententiae desit apparet ex iis, quae praecedunt: τι ΣέMυκος si)λογον δυναμ αγαλαβων προηγεν ως περβησομενος τὸν αυρο - - βοώειαν του Φαρνακου. Fortasse dederat epitomator: κας αις υκ ἐξῆν τουτο πραττειν scit. περβαl- νειν τὸν Ταυρον υπέστρεψεν, vel cum esselingio, απέστη τῆς ἐπιβολῆς aliudve in eandem sententiam. Certius est in fr. XXVIII corrigendum esse τη δὲ λυπη διορθωτω συνεχδεχενος κατέστρεψε τὸν βίον pro λορθωτως κτε. In D. XXXI iam Mulierum video optime in verbis αιτουσα λόγον καὶ ἐγχειριδιον δὲ καὶ ἱππον reposuisse λογχην', quod et ipse legendum ess intellexeram. Male sprevit optimam et evidentissima in emendationem . Νon minus certum est mendosum esse participium υπο Πεποντος in D. XXXII. Colloquitur, ut narrat auctor aulicus nescio quis cum Ptolemaeo Aegyptiorum rege. Cur, inquit, sinis Coeles&riam quae iure tua est, ab hostibus occupari Cui rex a MOHainam, inquit. Iam sequuntur haec: ποπεσὸ ντος δε του προσομι- λουντος πόθεν ευπορ ει χρηματων ευ τὸν πολεμιον. Exspectaverim υπολαβόντος quod tamen quomodo ex ποπεσοντο oriri Potuerit, sic tantum intelliges, si πο ...όντος olim a scriba malis expletum esse ueris suspicatus. Ioc certum est ποπεσον TOGh. l. explicari nullo modo posse. Erunt fortasse, qui praetulerint: ἐπ ε ρωτησα ντ ος δε του προσομιλουντος.
Sed magnus mihi eris Apollo, si explicaveris quid in sc
XXXV s. 9 sibi velint verba μετα δὲ ταυτα ἐφιλοτιμιεῖτο μετine
87쪽
huntur non sine indignatione Antiochi Epiphanis Syriae regis dissoluti mores et ineptiae , quibus, ut auctor est Polyb. 26 , 10, factum est ut ludibrii causa 'Eπιμανη mutato nomine vocaretur. In iis autem quae supra descripsi intelligi nequeunt vocabula συγκαταρριπτεῖν ο τυχοι Fortasse alii continget veram lectionem eruere, sed ita ut respondeat vocabulo συγκατα β αύνειν, quo PolIbius, quem noster de more exscribit, in hac narratione usus est. An sorte hoc ipso verbo usus est quoque Diodorus 7 Fr. XXXV optime iam Dind. monuit corrigendum esse:
Interpolatum nomen proprium resecandum in D. XXXVIII:λι μοι την μιβουλὴν την κατ Ευμενους εὶ το Πέργαμον δια-κnι ς φημης τι τετελευτηκεν ΕυμένηςJ, Ατταλος ἐπεπλακητῆ βασιλίσση προχειροτερον ου ρινὸν Ευμένης γε προσεποιηθη μετα υτ ἀνακαμή ae. αλλὶ φιλοφρονως Ἀσπασαμενο τον αοελφὸν Οιέμεινεν εν τη πρὸς αυτο ευγοta. In iisdem sere mireris salvam exasisse locutionem ellipticam ου - Ευμένη γε προσεποιηθη quam aliquando scribae perdunt supplendo verbo εἰδέναι. otus est Iocus Philemonis p. tui. d. aud. Oct. p. 35 : λοὐορων γαρ, αν ὁ λοιδορουμενος μὴ προσποιῆται, λοὐορειται λοιδορων.
Simul observa usum or Passivi apud seriores pro serma dia προσεποιματο, iam frequentem apud Polybium.
Praepositio verbi compositi παγορευειν vitium contraxisse umdetur in his verbis D. Ι προσεταξε δε scit senatus τοῖ υπα-
88쪽
γορευειν recte iam vidit esselingius, in αν αγορευσιν id verbum mutandum esse monens. Sed vel sic sententia male decurret, priusquam mecum haec verba ita leniter resinae is προσεταξε δὲ τοι υπατοι ἐν ἐκκλησ4 α λαρρῶγ1 αν αγορευειν δεῖν του πρεσβευτα και παντας Μακεδουνα κτε. i. e. provinciam dedit senatus consulibus, ut in comi iis diserta concione denuntiarent legatis et reliquia Macedonibus extemplo moenibus Romae, Italia intra XXX diem excederent. s. Livium XLII et quem uterque sequitur, Polybium Eandem
sententiam enuntiare potuisset scribendo more Atticorum: απροαγορευειν τοῖς τὰ πρεσβευταῖς καὶ πασι Μακεδόσιν κτε. In ipso excerpti initi propter sequentia scribere malim: οτι ησυγκλητο αυθημερὸν μεν ἐψηφισατο κτέ. Fr. II s. 22 Dπιζε - αγακτψ ασθαι Lege ανακτροπε σθαι Graviore et ortasse incurabili morbo laborat D. II in his verbis: Κότυ ὀ των Θρακων βασιλευ ην ἐν τοῖ πολέμοις γηρεμο πρακτος ἐριφερόμενος καὶ γνωμη λαρέρων Dubitanter coniicio: νη εμπρακτον ἐμφαένων τόλμαν καὶ γνωμηλαφέρων, quae suspicio veri speciem habere possit ob simileui locum Lib. XII vs. 70 ναυαρχον ειλοντο Λυσανδρον κουνταστρα σί λαίφερειν καὶ τόλμαν ἔμιπνακτον χοντα πρὸς πασαν περIστασιν. De verbis φέρειν et φαινειν confusis vide
quae more suo eruditissime disputat obelus in Variis Lectionibus p. 121. Νο tamen dissileor praeplacere mihi eiskii, viri in paucis acuti, pinionem ἐκφερόμενος scribarum oscitantiae vocabulo praecedenti per dittographiam natum esse suspicantis. Neque ab omni parte mihi satisfacit quod etiam venit mihi in mentem: γηρ εμπρακτος καὶ φρόνιμος καὶ γνωμη αφερων,
ui in D. XXI XVIII libri praecedentis Philopoemen dicitur
ανη φρονησε καὶ στρατηγία καὶ ταῖς αλλαις αρεταῖς λαφέρων Sed satis diu nos haec detinuerunt. Ioculariter corruptum est D. IV ab initio: τι τὸ αὐστραυ- πολιορκησας ὁ Περσευς και παντας ariet φαξ α , περὶ πεντακοσίους δὲ συμφυγόντων εἴς τινα τόπον ὀχυρὸν - καὶ αἰτησαμένων σφαλειαν, ἔδωκεν αυτοῖς - ΘυσIαν αποδεριένοι τα
89쪽
75- σιώκεσθαι. Si nihil excidisse statuetur, suspicari poteris:
ἐκπολιορκε α o Περσευς τους μεν α λλο ς π εσς αξ κτε. Sed docuit nos experientia quam sint lacunosa haec excerpta, quare potius videndum, an ne littera quidem mutata locus in hunc sere modum expleri possit: τι τὸ αλεστρο - τουορκωας ο Περοχυς ελ καὶ τους αλλους μεν παντας α σφαξας, περὶ πεντακοσιους δε συρσυγόντων - Πωκεν αυτοῖς σωζεσθαι. Certum deinde est sequentia sic esse corrigenda: των δε ,οιν σαν των τὸ συγχωρηθὲ pro των δὲ mini αμ ε νώ qui immanis est barbarismus.
0ptime iam Reishium sanasse video initium se V inserendo post υιὸς et καὶ ante κατα ut mihi quoque et cui non 3ὶ
legenti erat manifestum. Fieri tamen potest, ut cum eodem erraverim ibidem prope finem in verbis: πως παντας καταπλήξαμενος τους δυναφώνους αντιπολιτευεσθαι καθαπερεὶ κυριος
ἀπάσης τῆς 'Hπευου inserens post πασης. Scilicet ingeniosa est coniectura indorsi proponentis κατασταθῆ pro καθαπερει mi. quod cur additum sit non perspicitur. Parva sed necessaria vocula periisse videtur in D. VII ουμην τοῖς πρεσβυτατοι ἡρεσκε, quae Graeca erunt, si scripseris: ουδε ἡ τοῖς γε πρεσβυτατοις ρεσκε. Fr. IX eclogari culpa ab initio pessime laborat. Nempe sic legitura τι προνοητικως του συνεδρίου προνοησαμένου Τh καὶ insere τα παντα ευκαιρως τῆς των φιλανθρωπων μετα νε σεως l. ταδοσεως cum ultero επιλαβομένου. Ἀου γαρ Περσεως κτε. Vides quam absurde Genitivus absolutus sequatur post οτι. Bonum factum tamen; nam inde apparet epitomatorem ipsa Diodori verba quae ultimam partem effecerint periodi, intacta conservasse. quam inepte praecedentia omiserit commemorare nil attinet.
Melitis igitur hi et similes loci in hunc modum ederentur: οτιJ- προνοητικως τε mox cum eodem M. fortasse: πας γαρ αν
pro πως γαρ αν rescribendum est, quod fieri potest ut habeat ipse Palimpsestus, quamvis excutientem me quoque latuerit. Ipse suspiCabar πως γαρ υκ αν τις εἰκοτως χαλαβοι, κτε. quem admodum alibi scribere solet et in se. XXVII πως ου αν τις
90쪽
76ἡγωαιτο Certa emendatione salus reddi potest sequentibus:
da sint, docebit nobilis locus eschineus ex orat de falsa legatione p. 65, quem hic emendatiorem quam vulgo editur
adscribemus nempe sic: τοῖ γαρ καιροις αναγκη συμπεριφέρεσθαι πρὸ το κρατιστον και ανδρα καὶ πολιν Vulgo perperam legitur: - καὶ το ανδρα καὶ το πολιν. Similiter, opinor,
Diodorus dederat: το γαρ υ μιαρο ριεν εχθην, πασι τοισκαιροι αρμιο ντω καὶ τινα an παρ οραν τινα δ' ἐκουσίωe παρακουειν - στι τε Praeterea malim transponere: τινα
δε παρακουειν ἐκουσIωe, ut adverbium ad utrumque verbum pertineat. Hunc ipsum eschinis locum Diodoro haec scribenti obversatum fuisse vix dubito hic πελγεῖται, quae illo ἐν κεφαλαia dixerat. Ibidem s. 20 καθαπερ τινα τυπουc καὶ ποδειγριατα καταλέλοιπε τῆ ηγεμονιαe. Vereor ne loquendi usus Diodoreus requirat καθαπερε κτλ; ut recte alibi
legitur, et ne exemplum desit in D. XXIII XVII S ): παe
γαρ πόλεμιος ἐκβεβηκω τα νομιμα καὶ δίκαια των ανθρωπων μιωe ἔχει τινα ἰδίου καθ απε ρε νόμουe. Nam καθαπερεὶ significat quasi καθαπερ velut quemadmodum, quod vel ex eodem excerptosi quis sorte nescit, discere potest: τον 'Αντιοχον καθαπερ τους επὶ Θων δικαστηρίων συκοφαντας τὸ μεν τὸν του νομου τετηρηκέναι, quae scripsi ut emendanda esse suo loco monebo, et mox καθαπερ αμὸς ψη τε, ubi quam absurdum foret καθαπερώι nihil attinet demonstrare. Idem mendum eluendum videtur in D. XXX XXII): ἔχων ο πατρὶ πρὸς υιὸν αλλα καθαπερ ἐρωμανῆ τινα διαδεσιν πρὸ το μειρακιον Corrige καθαπερεi. Simile discrimen intercedit inter ω et σέι ω περ et σπερεὶ Oli et οιονεI. In eodem excerpto prope finem non ab omni vitii suspicione liberum est verbum παραπλασασθαι sensu imitandi positum: nam alibi significare solet convertere aliquid in formam