Exercitationes criticae

281쪽

22 Stob. Flor. XLVi II, 19 servavit fragmentum e Tereo, in quo

Procne miseram mulierum miseratur conditionem. Puellae, inquit, in domo paterna vitam agimu felicem,

χρεων ἐπαινειν καὶ δοκεῖν καλως χειν. Vs. I de coniectura mea scripsi κληρα δωμαr i. e. domuδvena3, quale quid sententia requirere videtur. Codd. variant

inter citisni et , sin et λυθῆ. Selineidewinus, teste Nauckio, tentaverat: Det ρα-νω ἐπιρροθα, sed vix cuiquam, opinor, ea coniectura placebit. Ipse aliquando mutatione prope nulla scribendum suspicabar: α δ' εἰς γνηθῆ cu/ιciθ' i. e. tristes inamabile/que domus, comparatis παγῆς et πολυγμὴς Ε nova procudere vocabula licet periculosae sit plenum opus aleae, etiamnunc vix me prohibeo, quominus ita Sophoclem scripsisse perhibeam. Iudicium tamen hac de re me doctioribus permitto. Stob. X, 25 Σοφοκλεους Τηρεῖ 'οιλαργυρον με παν τ βυρβαρον γενος. Compara Soph. Antig. s. 1055, ubi Creon his verbis increpat iresiam: zo μαντικον γα πῶν φααργυρον γενος. Cui ille reponit: του γε τυραο υν αἰσχροκερδειαν φαεῖ.

Vulgatur perperam : το δ' εὐτυραννων, i. e. tyrannorum lite posteri a non hoc voluit poeta, Verum tyrannorum senu/i. e. tyranni Particularum δέ γε in reponendis conviciis sollemnem usum esse ignorat nemo. Fui quum minus recte coniicerem: et δ' aD TE.

282쪽

Plut Mor. p. 21 . ex eadem fabular'Aλλὰ ων πολλευ καλῶν τέ χαοις, εἰ κακοβουλος φροντις ἐκ et D ει τον valωνα πλουτον ἰIn margine Plutarchi mei, ut meus est mos, adnotaveramr sitne reponendum κcοέφει an ἐκτρέφει, dubito. Nunc illud coniecisse Berghium me docet Nauchius 531). Potuisset quoque scribere ἀντρεφει. eschyl. Pers. 163

Nihilominus ἐκςρέφει recipiendum esse videtur. Iam opem serre conabimur loco fere conclamat e Sophoclis Aegeo apud Schol. d. 106, qui ita scribit: τὰ νυλλα τῆς αιγειρου-ενκli Ira αδέως και n τυχουσης πνρας, ιυς

Σοφοκλῆς ἐν Αἰγεῖ ἄσπερ γαρ ἐν φίλλοισιν αἰγειρου μακρας,

καν ἄλλο μηδεν, ἀλλἀ τοτκείνης καρακινοσος αυραις ἀνακουφ ζει πτερον. Ita codices Nauchius tentat: κιν εο αυραις αγανἀ vel βαιὰ κουφίζει πτερον, cui coniecturae vellem interpretationem addidisset Vitium autem motri eum in medies versu tolletur facillime, si reputaveris AF ICANAXO MEI pari iure significare αυρα κω ακουφέζει ac αυραις ἀνακουφέζει. In reliquis medicina est incertior. Loci tamen sensus eo ducere videtur, ut corrigamus:

ἀλλὰ Ουκεένης κάnia κλινε τις αυρα κἀνακουφέζει πεσον. Locutione ἀνακοι φέζειν καρα usus est poeta in Oedipo quoque ego, vs. 23 nobili loco: πολις - ἄγαν ηδη σαλευε κἀνακουφισαι καρα

283쪽

Αhrensius apud Didotium religiose vertit ad audam aurea demittentem Minime nego seri potuisse, ut ipse Ahrensius tam mira specie animal oculis suis conspexerit mihi, cui tale monstrum videre nondum contigerit, liceat corrigere: εσαινεν ουοῆ εὐτε κυλλatrio κατευ, et sic iam aliquot abhinc aetatibus summum Hemsterhusium coniecisse video, nisi quod minus recte τωτα scribi iusserit.

Versus ex eodem dramate apud Stob. V. 39 sic videntur legendi: ως εντυχου veta, παντας αριθμήσας, βροτῶν

Vulgo το δ' εὐτυχουντ πανι ἀριθμῆσαι κτε. i. e. quippe intinivera mortalium numero neminem unum vere felicem invenies.' ι'. σας est Ionicus a minore, quemadmodum αριθμος tribrachys est v. c. ap. urip. Troad 476 οὐκ αριθμον αμος κτε. Ut vero locum correxi sententiam relativam esse suspensam ab

iis, quae apud Sophoclem praecederent, vix est quod moneam. Satis mirari neque ab omnibus, quot sciam editoribus et in his a Nauckio quoque lectionem aperte salsam alii, quae omnes numeros veritatis habet praelatam esse in praeclaro Auα-darum fragm. apud Stob. XVI, 7: Ἀρ ματ ανθρώποισιν ευρισκε φιλους, αυθι δἐ ιιιάς, li τῆς περὶπιης τυραννέδος θακουσιν ἰσχέστην δραν κτε. Laudantur per totum locum divitiarum privilegia, quare

284쪽

25 duce sententia statim corrigebam ν δέστην, ignorans eam ipsam lectionem exstare in cod B. Stobaei. Non illepidam nobismet ipsis medicinam excogitasse videmur, qua vita et salus reddatur br σε e Sophoclis a ride p. Athen. IV, p. 175 F., de qua emendanda iam desperarunt viri docti. Ecce lectio codicis :ο4ωκε γαρ κροτυτα πηκτίδων μέλη

Ne longus sim, locum sic restitui posse arbitror, ut legamus: Dio γαρ κροτηγα πηκτέλυν ιέλη, Θορα, ιο ναυλοι ους τυχη, χει/ιών οπως ναος τέρεμνα, κω/ιάσασ' ἀνηρπασεν lIpsa Thamyridis victi a Musis verba esse videntur lamentantis de aspera sua sorte. s. Hom. Il. B 599:λ δε χολώσ-ιενοι πηρον θεσαν, αντο ἀοιδῆν θεσπεσέην νεέλοντο καὶ κλέλαθον κιθαριστ Exclamavit igitur:

Perierunt enim modulata seelidum armina, lyra, monaulique, quo fortuna, e ratemgnavigii tabulas, furibunda fregit IQuod ad verbum κωμάζειν attinet, non male comparabitur Euripidis locus in koen. 355: Ouιτο τάν ειτε ἐδαρος, ει ερις, Dε πατηρ ὀ σος, εἴρε το δαι/ιονιον κατεκώμασε δώμασιν οἰδέΠοδα. Similiter verbum ἐπικωμάζειν de adverea fortuna petulanter irruenti Oraece adhiberi potest.

285쪽

26 Pessime quoque habitus est locus, quem e Salm eo, satyricodramate, affert Galenus vol. I p. 385 sic scribens: πέιιφιξδοκεῖ ἐπὶ τῆς πνοῆς Σοφοκλῆς λέγειν ἐν Συλμωνεῖ σατυροις' καὶ τα ἄν κεραυνια πέ/ιφιξι βροντῆς καὶ δυσο,μέας Lupyot. Dobraeus coniecit πέ/ιφιξ σε ad vicus i conua, quo nihi' proficimus; auchius δυσο/ιβρέας parum probabiliter tandem Brutichius βαλοι pro λαβοι. quidem βροντῆς interpretamentum

esse suspicor duorum vocabulorum praecedentium, ae dedisse poeta :

ex qua coniectura haec verba sunt nescio cuius Salmone impietatem coram aliis reprehendentis. Possis quoque:

καὶ in ἄν κεραυνία πέ/ινι σε, ιισθος δυσσεβεέας, α βαλοι. quo facto oratio fit alicuius, qui regem ipsum hortetur, ut ab impietate desistat Eustath. p. 168 63 πεο δε αλ ιωνέως φασὶν οἱ νε υτεροι nempe λι ρου i. e. tragici ως αρα σῆρ

Κέρνος Graece dicitur avella vocis, quare vide an locus corruptissimus ita sanandus sit, ut legamus: Τραχυς δε φωνῆς κέρχνος ἐξανι εται. i. e. aspera voci raucito qualis boum esse solet emiuistir, nempe ab Ione. Ovid. Metam. I, 36:

286쪽

M eonata queri mugitu ed - ore, Pertimuitque oma, propriaque aeterrita voce eδι.

Fr est 2b ap. Nauchium. Ex eodem Inaelo chori particula legitur p. Schol. Arist. Pac. s. 3I: et ἐδεα τἀ μελη Σοφοκλεους, περιεργως δετινες εἰς τὰ εν ο Λάχυ περ του ἀρχαίου βίου καιον ευδαι-

Et δαέμονες οἱ τοτε γεννας ἀφθlro λαχοντες. omisi, quod additur post λαχοντες, vocabulum Θεlov. Nam aut illographia ex ἀφylio natum, aut eius vocabuli interpre- tamentum esse mihi persuadeo. Aliter iudicarunt ergkius et Nauchius, quorum ille scripsit ἀφθίτου θείας, hic λαχόντες

Stob. XLV, 11. Σοφοκλεους' no G καλων δεῖ τε καλευς νιμωμενω, μικρου δ' ἀγωνος ου με ερχεται κλεος. Nauchius s. 1 corrigit sic: πολλων πονων δειτελκαλον τι μωφιέν p. Egregiam emendationem ortasse perficias rescribendo multo lenius: πολλων παλio δει τεῆ καλον τι ιωμένεος i. e. multis luctationibus opus est ei, qui magni quiddam molitur optime sic respondet: μικρου δ' ἀγευνος Saepe ita sensu translato verbo παλαέειν Graeci utuntur. Stob. XVII, 4. Σοφοκλεους' οὐκ εις γῆρας τεον σοφων ε ok ὀ Ους Θειρ ξυνεστιν η ιερ τεθραμμενος.

287쪽

2ηMeinelitus s. 2 scribendum suspicatur: θειο ξυνεςιν μερι τεθραμμενος. Malim: I9ει ξυνεςιν ζ/ιερ ν κεκρas ενος. Omisi cum Berghio s. 3, qui huc non pertineat. Atheu. X p. 783 n. λεγουσι δε καὶ πρόχουν αρυςιν. Σοφοκλῆς κακὴ κακως, προς θεῶν ὀλουμένη, ν τας ἀουςεις ωδ εχουσ' κωμασας.Εx ingenio addidi κακίD quod abest a codicibus quodque quo errore exciderit, palam est Mirum correctionem adeo certam facilemque non iamdudum ab aliis esse factam. Plut Moral. p. 458 καὶ τον Νεοπτολε/ιον Σοφοκλῆς καὶ τον υρυπυλον πλίσας Εκ os πασ' ἀλοιδορητα φησιν ἐρρGλην, κυκλα χαλάέων ὁπλέον.Codicum vestigia premens conieci:

i. e. regemni kaδla contra elypeoε Clypei vero a poeta ornate dicuntur ιεσοιμφαλοι κυκλοι χαHεων πλεον. Similiter Agathias apud Athen X 454 d. literam Θ vocat ιεσορι- φαλον κυκλον, quippe quae clypei formam accurate reserat. Corruptela sic videtur explicanda, ut ponamus librarium nescio quem olim in libro situ ac madore corrupto, invenisse hanc Scripturam . . E. OM. . AAOI. . PH OH m et de sententia securum supplevisse κο/ιπασ' ἀλοιδορνοῦτό φησἐν quum debuisset μεσοι φάλοις δορς φησίν, et similiter s. , quum superesset μάν, supplevisse ες κυκλα pro κυκλοισι.

288쪽

οἶδεν, μονὸς δ' ςερξε γ ν καtio δέκτ/. Vs. 1 correxi malesanam librorum scripturam αἱμον ως ἐρωτα Nauchius coniecit ἐξερέω ταχα, quod misere languet. Nemo potuit sic loqui nisi ad aenem. Athen. II, p. 39, P 2οφοκλῆς δέ φησι το μεθυειν' - μονῆς - ριον. Versum restituere possis scribendo: εςιν το μεθυειν πημιονῆς λυτήριον. Post φησι facile ἐς excidere potuisse quis neget ΤPlut Mor. p. 625 D. Σοφοκλῆς περὶ των γεροντιον Βραδεια ia γαρ ἐν λογοισι προσβολὴ μολις δι δεος ρχετο τρυπωμενου 'πορρω δἐ λεοσσεον, ἐγγυθεν ὁ πας τυφλος. Sophocles nihil aliud dicit quam hoc aenea aurdi uni.

neque acute emunt nisi e longinquo. Surdorum autem ad aures non tarda, opinor, sed gravia vox , quamvis haec quoque dis-

ficulter υιους , penetrare potest quare videndum, an tragico dignius sit: Βαρεια ιἐν γαρ ἐν λογοισι προσβολὴ ιιολις δι ωτος ερχσαι τρυπευμένοW-τε. Schol. ur. r. s. 480 συνελθουσα σου usi x ρ οργῆ ἀπαέδευτον σε ποιει καὶ Σοφοκλῆς 'οργὴ γέροντος ευστε ιαλθακὴ κοπὶς ἐν χειοὶ θηγει, ν ταχει ν ψιβλυνεται.

Scripserim:

ἐν χειρι θηκτή, συν τάχει ἀμβλυνετaι.

289쪽

i. e. manu acui poteδι, ae moae obtunditur. Vs 1 κοπω, olim probori coniectura repositum a Valchen aerio habent codd.

Ven. 471 et Vat. 909 teste Nauckio. Glossa Sophoclea apud Grammaticum Coistinianum p. 237οστιβογμευς haud dubie corrupta est ex στέβον χιιευε ap. Soph. Philoct. 163. Eustath. p. 1908 σέλας υ μονον πυρος αλ λα καὶ λέον, ὁθεν παο Δονοκλει' ἐπν, ως ἐν ο ορικ β υρνpra λεξικ se. Sophocles Oed Col. s. 4 dixerat: σνγε α δ' ἐξειν πιυνδέ μοι παρηγγυαῆ σεισμον ν βροντὴν τιν, i ιος σέλας. Hine ustathio reddas i ἀστραπν pro ἡ ἀπ . Sed ipse

locus Sophocleus quem adscripsi, an ex omni parte sanus sit, iure dubitari potest. Certe verbum παρεγγυαν, quod proprie pertinet ad rem militarem - παραγγέλλειν vide Moeridem in voce alibi vel imperare vel hortari vel denique eommendax ,eommittere signiscare solet hoc unico loco significandi vim habet a superioribus longe diversam scit promittendi. Suspicio inde augetur, quod us 4 nullo opus est verbo finito, siquidem Infinitivus ῆξειν optime suspensus esse potest a verbo ἐλεξε us 88, unde s. 91 pendet Ins κάμφειν Quae quum ita sint, non male conieceris Sophoclem olim scripsisse:

Tertium argumentum, quo et vulgata impugnetur lectio et haec mea coniectura commendetur, hoc est, quod verbum παθ-εγγυα apud otam Euripidein emel, quantum scio Suppl. 702, idque propria significandi potestate adhibitum esse invenies, dum φερέγγυος vocabulum proprie Ionicum apud tragicos poetas sit usu tritissimum. μιεῖα autem φερέγγυα idem valet, nos in oratione pedestri dicas συιεῖ πισr s. σφαλῆ s. ιοχρεα.

290쪽

ADNOTATIONE AD EURIPIDIS FRAGMENTA.

δίδωσ' οἱ πλουτουντες υ κεκτοιεθα, τοισιν πεννῖσι χρυ/μενοι τιμωμεθα. Pro τιμώ/μεθα, in quo iure haeserunt viri docti cod. aris. is habet πειθ olιεθα, Β πειθομεθα. in dorsius recepit Bergieri coniecturam Γρυλ/ιεθα, quae scriptura vulgata sanequam longe praestantior. Attamen codicum lectiones magis commendare mihi videntur hanc correctionem: δ' οἱ πλo omet ες ο κεκτωέεθα,

I vs. 5 pro γαρ εστ correxi ad G. Ceterum vetus u- perstitio, Dativi tota elidi non posse, satis hoc et aliis locis refellitur.