Exercitationes criticae

301쪽

quoque, sitire hoc an crνοιιν praeserendum , dubius haereo.

γε alius aliud coniecerunt Bothius ei. ου si M' ίης--, quod vel vulgata lectione videtur esse corruptius. Nec placet mihi quidem Hermanni suspicio χει τυχη σε Ahrensius edidit

ου η τύχη σε scit. διώκει), quod speciem habere possit,

verum tamen non est Meinevius post ελ ιιδας nonnihil intercidisse statuit probabiliter, auchio iudice. At acutias suspicari est sacra quaedem anchora, qua non nisi desperata in re utendum esse iudico. Fingo mihi duos interlocutores senem et iuvenem, quorum hic vel haec), quamvis fortuna utens adversa , spe suturae prosperitatis animum suum pascere non desistat, ille contra talem spem inanem esse ratus adolescentem

his verbis hortetur: πχζνὼς διωκεις, εὐτέκνον, τὰς ἐλπιδας. cui respondeat invenis: ου ευτυχησα τῆς τυχης δ' εὐχ εἷς τροπος. Verum age me non uias fel em; aed oriuna non una ratio est. s. IIoratianu in illud non a male eras, e Olim is eris. Facile corrigi potest levis error in longo fragmento, quod ex Autolyco atyrie asser Athenaeus X p. 13 c. s. 4 sq.: πως γαρ οςις εστ υνὴρ

γναθου et δουλος νηδυος θ' is σημενος, κτησαι αν ὀλβον εἰς περβολὴν πατρος. Requiritur enim haud dubie Participium temporis Praesentis

302쪽

σσω/ιενος, quemadmodum recte scriptum invenies v. c. in AGATHONI loco ex incerto dramate apud Aristotelem Ethie.

Eudem. III, 1 p. 230, 1 mkk.:

D. 290), nam rectissime doli et eland lina eo-ilia vocantur medicamina nece33ilatia, sed iure mireris, cur χρεια dicta sit ἄνανδρος a poeta. Ne multa Euripides ἄνανδρα vocat eiusmodi medicamina . . viro indigna Reposuerim igitur: χρει- νανδρα φαρφια ευρ ra βροτοῖς. Possis quoque sensu nonnihil diverso: ἀνάνδροις βροτοῖς.

i. e. ignavia-mortalibuδ.

Criti eorum diligentiam hucusque effugisse videtur absurdum vitium, quo maculatus est locus, ceteroquin satis expeditus, Belleroplonte apud Stobaeum X, 7:υς ει φροτος με πασιν ἀνθριοποις κά ὁςις δὲ πλειστον μισθον εἰς χΠρας λαφον κακος γέννῖται, ψεδε συγγνωμ' μεν ου, πλεέω δε ιισθὼν ιείζονος τολμης χωντον τευ φεγοντων hvον ἄν φεροι λογον. Ipsa enim ratio oppositorum us 4 sqq. luculenter demonstrat, pro πλεωτον requiri ipsum contrarium. Hoc igitur nomine probabiliter correxeris: ὁςις δε παυρο ιιισθον εἰς χειρας Mβων κτε. Sed praeterea, quia causa redditur sententiae πῶσιν ἀνθρωποις

303쪽

κακίαν ἐυφυιον ιναι, pro δε malim γαρ, quapropter vide, an scribere praestet:

κακος γέ pza πιε. Versu quinto legebatur τον των λέγοντα ν- ρογον, quam lectionem correxi praeeunte Jacobsio. Nimis patienter tulerunt editores versum manifesto inter

Stobaeus et, quod maximum est, non agnovit Seneca pist. IIS. sic locum vertens: se ni ingens generi humani bonum, cui non voluptas matri an blandae solesi par δε prolis, non acer meritis par δή tam vise a quid Veneri in vultu misia, meruo illa amore coetuum a que fiominum movet.

Praeterea s. 2 cum Sexto Empirico et Stobae cod. Vindobonensi dedi τοέας pro τοιασδ', in quo illud post interpolatum versum abiisse probabile est. Versu tio, postquam iam s. Idixerat βροτοῖς, minus eleganter poeta ἀνθρωποισιν intulisse videri potest, quare haud scio an melius recipiatur Athenaei lectio ου παῖδες ἐν δοιιοισιν - φέλος Πανορ.

304쪽

45Justin. Mart de monarch. p. 130 καὶ ἐν Βελλεροφονιν ων σέ τις εἶναι δν ἐν Ουρανψ θεους;- εἰσέν ου εω δει τις ἀνθ ρωπο ν θελερμὴ τεῆ παλαι δμωοος ων χρῆσθαι περ 'σκεφασθε αυτα μὴ ἐπὶ τοι δειοι λογοις γνωμην χοντες. φη, ἐγιο τυρ-M κτε. ευμ χειν ἐπ τινι idem valet ac si in pedestri oratione dicas τὴν ' ψινῖν προσέχειν, vel τὰ νουν, vel nude προσέχειν τινὶ s. προς τι neque igitur interpretari licet, ut fieri video, non verbis meia dem ab lea; et requiritur ipsum contrarium quam id, quod est in vulgatis μή εχοντες. Invita enim Bellerophontes spectatores, ut missa vetere existimatione, animum advertant ad ea, quae ipse dicturus sit. Quo acto, suam doctrinam sic exponere incipit: φνὶμ ἐγω κτε. Quae si recte disputavi, satis, credo, apparet non sumcere Bothii correctionem σκεφασθε δ' amon legentis, quam Nauchius recepit. Ego

suspicor:

κτεένειν τε πλεψους κυνγιατων τ πιοςερειν. Quae sequuntur ibidem plana sunt et apte decurrunt usque ad s. 13:οιμα δ' - φιας ει τις αργος os θεοις

ευχοιτο καὶ μὴ χειρι συλλεγοι βίον,

τα ει α πυργουσιν αἱ κακα τε συιιφορα se Alii alia coniiciunt, quorum suspiciones enumerat agnerus h. 293ὶ Ipse, ne longus sum, suspicor: ἐαθειν α πειργειν εἰ σθενουσι συμφορας

305쪽

se disserunt. Utra sit verior correctio, me peritiores diiudicanto. Stob. Flor. CV, 19: πιπέδου Βελλεροφοντο i που δὴ τὰ σαφες θνατοῖ-

σιν unis, Θοαῖσι iam ναυσὶ πορον πνοαι κατὰ βένθος ἀλ- ἰθυνουσε τυχα δἐ

τῶν τὰ μέν εἰς ουδὲ πολυς

Restitui ex parte numeros. s. 5 vulgo τὰ ι ἐν μέ et s. τὀ δἐ μειον legebatur, quas particulas, arguente metro, ut librariorum additamenta expunxi praeterea omisi articulum , qui in libris est ante πολυς. Stob. XIV, 5. De Λανάζ'ερεος γαρ ἀορον κἄπι τοῖς αργοις τυ φιλει κάτοπτρα καὶ κόμπιὲς ξανθίσματα, φεετει δε μοχθους ' εν δέ μοι τε ιζριον. ουδεις προ ιτῶν βίοτον ξοάσ Ἀροτων. εν τοι δ' ἐζχουσιν ν β γῆς πέφυχ' οδε.JIn ultimo s.cis τῆς corruptum esses crodunt viri docti alius aliud coniicientes, sed inter permultas coniecturas CL Wagner. r. 318 . et Nauch. r. 324 . nulla est, quae probilitate se commendet. Ipse quoque tentabam ἐγὼ εμπέ τυχοδε. Sed potius videndum, ne ludificetur nos fraus impostoris nescio cuius, qui de metro securus istum versum reliquis addiderit.

306쪽

47 Plut Consol ad Apollon 8 p. 106 A. ὀ δε προ ιυ im

ιενος νοῦν Λανάην δυσπενθουσαν Ἀκτυς pvσέ δοκεις τον AHq σων τι φοοoέζειν γοων, καὶ παιδ' ἀν σειν τον σον, εἰ θέλοις ς ε νει παυσαι βλέπουσα δ' εἰ κτε. Vocabula εἰ θελοις ενειν offensioni uere Bothio, qui inepte suspicatur: εἰ σιελως ένεις Si quid mutandum esset, scribi

Posset: εἰ θελοις ' ονέων

παυσαι κτε.

Sed locus vitii prorsus immunis est Verbum enim Θελειν eadem ratione, ut ita dicam, periphrastica et alibi adhibitum invenies et, ne exemplum desit, in Alcest. s. 1079 τέ- αν ποοκοπτοις, εἰ Θελεις si θελοις ἀεὶ ἐνειν; Stob. VI, 2. του in ολ ειρ. Λέκτυος ' ποῖλοῖς Παρε 7 κἀφθονησα η βροτων,ὁςις κακοῖσιν σθλος ων διιοιος η , λογευν ματαέων εἰς μιλλαν βιω τὐδ' oo ἀκουςον οὐδ' ἀνασχετον,

σιγῶν κλυοντα δεινῶ προς κακιγων.

Manifesto mendosum est κύφθονησα; nemo enim eiusmodi hominibus, de quibus hic sermo est, invidet Lenissime corrigas: πολλοις παρεστον κἀφρενωσα δὴ βροτων,ὁςις κακοῖσιν κτε. Praesta tamen fortasse:

πολλον παρες κἄφρονας καλε ιν βροτέων κτε. παρες enii legitur in optimis codd. ABII, et ita melius sequitur ἀςις-ῆ. Praeterea κἀφρενυλσα, quippe quod requirat Accusativum, non nisi per ζευγμα cum praecedentibus potest coniungi.

307쪽

τερα

ῆδιον ἐν βροτοισιν - δε δρωσε υεν, χρονq δνδρωσι, δρωσι δυσγενεαερον. Scripsi s. 3 ex ingeniosa et facili emendationemeinrichii,

prae qua omnes reliquorum correctiones sordent. Poeta his verbis res ἐ-δυσγενεςερον explicat, quid sit προως χαριζωθαι

Wριτ Vs 1 nempe non χρονω τουτουραν, sed ευωως. Vs. Is ειπε γαρ αριθυον οἶδα καὶ τοὐλασσονος το Tον ου ιος οἶκος Οὐαλειον σθένει πταέσας πασr. πολεος, ιδ' ισον φέρει. Scire pervelim, quid sit εἰδέναι τουλασσονος το μειζον. Contra optime intelligetur: διειδέναι κτε, quare vide, an poeta scripserit: εἰ γαρ αριθμους δέοιδα καὶ τουλασσονος

Λιειδεναι significat tum aesturale Maae ἀκριβέος εἰδεναι), tum dignoxere unum ab altero, neque igitur alio verbo aeque idoneometa uti potuerat. Vs 30 sq. Πισω γυναῖκας αιτινες προ του καλου, ν παῖδας ειλοντο καὶ παρῆνεσαν κακα. Nauchius auctore Matthiae reposuit ε λοντ' ἰ perperam, ni fallor; nam sententia, in qua καὶ commodissimum est, vix sortcopulam disiunctivam, quae per illam coniecturam illata ost. Vel minus placet mihi Hermanni correctio, εἴλονθ' ia scribendum esse coniicientis, quae recepta est a Uagnero is 35d . Equidem scripserim: ζῆν τε κν εἴλοντο καὶ παρςνεσαν κακα. vel quod sere malim , resecto vocabulo i , quod facile a li=ctore interpretandi gratia addi potuerit, sic

308쪽

MΓινες προ ου καλουειλωτο παῖδας καὶ παnηνεσαν κακά. i. e. quaecunque oneriali libero praeferunt.

Sunt res quaedam ita verae, ut vel in vita quotidiana nemo sanus eas in medium proserat, neque adeo sine risu audientium proferre queat. Istiusmodi tamen sententia sub Euripidis nomine hodie legitur apud Stob. Flor. IX, 3:Nαυς, μεγίστη κοεῖσσον ita κοον --νος, qua sententia quid ieiunius excogitari possit frustra quaesiveris. Nec tamen ita scripsisse Euripidem vel inde apparet, quod Graecum in tali periodo ore ναυς μεγές , omisso articulo. At fortasse dederat:

Aliorum coniecturas vide apud agnerum se. 376 . Stob. XCII, 7:Nυν r, ' τις οἴκων πλουσίαν, φάινον,

τα rcior λασσω χαργατων νοριέζομεν. Nauchius coniecit τῶν τε μειονων κρατεῖ. Α τῶν μειονων vel potius τῶν ησσονων), opinor, κρατεῖ unusquisque, et ipsum contrarium requiri docet s. 3. Totum locum scripserim in hunc modum:

309쪽

Athen. X. p. 454 B. asser fragmentum e/eo, cuius ultimam partem non satis expedio: vs. II. γραυι α γαρ εἰσιν ἐκ διες υτων δυο, αυται δε συντρεχουσιν εἰς ων βάσιν. Describitur sorma literae , cuius lineae quae, uti vides, ipsae διες κασι quo sensu dicantur ἐκ διες υτων, non plane perspicio. An sorte ἐκ dittographia natum ex sequente δι locum occupavit articuli, ut olim scriptum fuisse credamus: γραυιισὶ γαρ εἰσι των διες tosio δὲ opi . . duae enim lineae uni in generis quod lineae diverssentes dicitur. Melius corrigi posse opinor librorum scripturam, quam hucusque actum esse video, in ragm. e Phegeo apud Schol. Ar. Ran. 476:

λανεο πεδοι de ροεφαλ- ουυAio δ' Axoαὶυοςαγεῖν πρηςῆρες δευσονται κάτω. Vitium metricum f. 3 variis modis corrigere conati sunt viri docti, Barnesius reponendo αἱυοςαγῆ πρηςῆρε, entleius scribendo σονται. At εσθαι dicuntur personae et res, quae aqua pluvia humectantur, non ipse liquor Ex illa vero coniectura corruptum manet Λευσονται, quam formam iam Euripidis

aetate in usu suisses pr. ρυ σονται non facile credam Equidem scripserim:

310쪽

Notus est usus verbi φερεσθαι, ubi celer impetus significandus est ij Stob. XXXVIII 10. υριπίδου γνοι. τῆν ευγένειαν, καν Wιορφος ἰ γάμος, τιμω σι πολλοὶ προς τέκνων χαριν λαβεῖν,

Locus conclamatus; nam neque s. 1 γάμος cum ἄμορφος recte coniungitur, neque ιιιωσι λαβεῖν Graeca est compositio. Locus pertinere videtur ad id genus locorum, in Stobaeo admodum requens, de quo egit obetus v. si nem IV, p. 26 sq. Ni multum salior in s. I et 2 genuina haec sunt: τῆν πενειαν κἄν ἀιιορφος η ' ωσι πολλοὶ προς τέκνων χαριν λαβειν. Reliqua stulta correctoris supplementa esse iudico. Ipse duce sententia, supplendum esse suspicor:

τὴν πιενειαν, καν ἄμορφος ἡ ρονηί , Θηρ)ωσι πολλο προ τέκνων χάριν λαβεῖν,

Vs. I γυνὴ requiri vidit iam Nauchius h. 409. Hoc Dagmentum arcte cohaerere cum praecedenti 408 sententia docet. Stob. X, 5. υριπέδου γνοῖ τοιάνδε χρὴ γυναικὶ προσπολον ἐαν,1 τις τὰ ιεν δίκαιον ου σιγήσεται, τὼ δ' αἰσχρα ιισεῖ καὶ καύ φθαλμον ἔχει.

Vs 3 pro χει obraeus et Berghius εοεῖ recte, ut videtur. Sed simul scribendum μισειν, hoc sensu quaeque turpia sodio etiam coram era proslebiur. Vs. I cum obraeo scripserim Mιειν pro ἐαν. alchenaerius Diecit πεοαν, quod minus recte cum Dativo iungi videtur. Possis lainen

s. Observ. Critie. n. r. com graec. p. I 5, ubi euudem errorem correxi ialoeo Pherecratis.