장음표시 사용
291쪽
καὶ προς-αθονεων κA κακοῖσι κειμένων σοφὴ κεκληιιαι, πριν παθειν δε μαένομαι. Verba sunt Casandrae ex Euripidea fabula Aleaeandro; quam vatem infelicissimam poeta, credo, induxerat loquentem aliquanto concinnius in hunc modum:
σοφη κεκλη/ιαι, Πριν παθεῖν δε α ινολές. Vocabulo usus est Eu RIPIDE Or. 823 AEscHYLus Suppl. 10 I. Ratio sugit auchium, quum uripidis fragm. ex Alerandro ap. Clem. lex. Strom. VI, 2M 10 ita corrigendum censeret, ut legeretur: χρονος δείξει ' ω τε ινγρlq μαθων Ἀργον re γνοἰσοι alis' ἰ τοι κακον. pro codicum scriptura σε κακον. Nempe res est certissima Graecos antiquiores non aliter dixisse quam ἰ τοι s. η - - , contra numquam ratione inversa ἰ -κ τοι neque λοι- τοι. Carpitur ' τοι iure a Grammaticis et Atticistis, estque labentis Graecitatis indicium. Aliorum coniecturas in h. l. videap. Nauch. h. 6 Quarum quamvis nulla mihi placet, ipse non magis habeo, quod certum sit. oeta quidem digna oret huiusmodi oratio
292쪽
Ex ipsa, credo, Grammatici interpretatione liquido apparet corrupta esse vocabula σον et ιν ορ. Hariungius suspicatur: - - α si ' το ιν ἐρος ἀπεώφια Bothius M' ιι α γαρ σοι /ιζιριον πιενέφατο. eum quibus coniecturis non optime quadrat Grammatici explicatio. Ego facio cum agnero, e Chori cantico versus ductos esse opinanti, et choriambos hosce latere suspicon αἷμα γαρ ιυσαρον ει τρος νίφατο, et Orest. v. 1634 - αἶμα ι ρος μυσαρον ξειργα ιένος. In vulgatis verbum compositum ἀπενέφατο ex interpretatione, quae subiungitur, fluxisse crediderim; nam tragicis h. s. verbum simplex requentissimum est cs Soph. O. R. 1228 Eur. I. T. 1338 Suppl. 76b compositum ἀπονέζειν vereor, ut apud illos reperiatur. Stob XLIII, 22 Et ριπέδου λκιμην ζ ς' ατρέκεια δ αριςον ἀνδρος εν πολε in καέον πελει. verbis eorruptissimis facili negotio elicias hunc octonarium trochaicum: ἀτρέκει αρ eo ἀνδρος ὁπλο ενδέκου πελει. i. e. verita optimum egi nisi inali aevium vel quod eodem redit
ἀτρεκεια δεαριαον ἀνδρος οπλον εν δέ κου πέλει. Vulgata lectio originem debere videtur huiusmodi in antiquo
eodice scripturae: ἀνδρος ενδικου- ει unde primum natum irit ἀνδρος εν ὁπλον δέκου πελει, deinde correctoris nescio euius sagacitate: νδρος ἐν πολε δι-ωυ πελει.
293쪽
αλΓ ου γαρ ορθως ταυr γε-οιως δ' ἴσως επραξας αἰνεισθω δε vcvχῶν γευμισω ' λογος γαρ τουργον υ νικῆ πατε. Bothius recte intelligens s. 2 requiri primam personam Pro επραξας, male coniecit πραξciis qua mutatione vel gravius altero vulnus sententiae intulit. Legendum propono: επραξ ' nae νεισθα δε οε. Arist. Thesin. 065 sqq. :
Adnot. Schol. του προλογου Ἀνδρομεδας εἰσβολM. Scripsi
locum, ut edidit Meinehius in recentissima editione Aristophanis p. auchnigium. Male Nauchium se. I4 uncinis inclusisse τεροειδε vel potest apparere ex Ennii loco, quem ipse attulit, Andromed. h. nox quae ava aeli signi tenentibus consei bigis. Contra iure eidem suspectum est uρας, pro quo propter Praegressa verba: υ νυ ἱερα vereor, ut sussciat cum auokio reponere ρας. Fortasse scribendum αἰθερος πνοος, cl. Aeach. Prom. 280. Chori particula, quam ex Andromeda servavit Stob. Ecl Phys. I, 6, 22, metro scripta est dochmiaco sic restituendo: et δαιιιονιον ουχ ο νας ἀπεὶ ιοιραν 'κὶ διεξερχε ἔαι, σερειψε ν αλλ- λλίσ' εἰς ερανς vs. 2 λου μοιρας, ι ut ου. 3 αμυς αλλους vulgo scribitur.
294쪽
ου κακου, quam scripturam ob duplicem causam serri non posse crediderim, primum quia εφανος, ubi sensu translato adhibetur, visistriae praemium' non ornamentum significare solet. deinde quia, si hoc concedatur quod tamen neutiquam acimus ςεφανος i. n. a poeta hoc non illo sinis esse adhibitum. in opto loquacem ipsum poetam fuisse dicamus necesse est qui
scribere potuerit: ornamensum acuum italia ornamentum 33eoiri probi. II is de causis igitur ILII TE ILIADE, ID
Sic. v. e. Eurip. p. Stob. I, is s. 3 ut passim.
295쪽
WETANO corruptum esse sumus suspicati Verto taciturnita areanorum emana decus eat viri Ionesti. Ita demum
rectissime opponitur: εὐδ' κλαλου τουω κιε. Stob. XX, 10 ex ad sab.
εσθλών ἀπ άνδρεον ευγενῆ σπειρειν τεκνα. Corruptum esse ἀνδρων intellexerunt Meinehius et Nauchius. quorum ille toχ υν hic ἀμφοD coniecit, quarum coniecturarum neutra mihi placet. Nauchius conserri iubet D. Eurip. 24, et Theodectae r 3, non reputans, recepta ista lectione, simul σπεέρειν in φυναι esse mutandum. Mihi venit in mentem, an sorte poeta dederit: εσθιυν - ἀλοκων ευγενῆ σπειρειν τεκνα. collato s. notissimo e Phoenissis: σπειρε εκνων λοκα δαιμόνων βέρ.
I In νυν γε λυπει σαυτον ξειδέος τι πολλοῖς το λυπουν ςερον χαραν γει, καὶ το κακον ἀγαθου γίγνειαι, παραίτιον.
V pro ιῆ ουν γελε λυπεῖν scripsi ει νυν γε λυπεις deindes ειδως et πολλοῖς pro εἰδως et πολλάκις cum Hermanno. Ceterum rectius Menandro quam Euripidi uno locum tribui merito suspicati sunt obraeus et Nauchius se. 176). Stob. LXII, I 2 De Anicus
et δουλον Dχ ρῆς ὁσον κακον; Suppleverim ἐπειJ το δουλον-κακον. Coniunctionis πεl, quae facile cauda nominis proprii, quod praecedit absorberi potuerit, usum in rogatione nemo ignorat.
296쪽
vs. 1 αρχὴν i. e. omnino pro aρχειν scripsi ex coniectura mea, ανευ νομου pro εμι νομου cum Badhamio, et vf. 2 μωρέαν δ' φὼσκανειν ex ingenio pro μωρέα δἐ καὶ Θελειν, quae librorum scriptura librario deberi videtur veterem lacunam stolide explenti de suo. Tiber περ σχηματουν in alg. Rhett. r. vol. VIII p. 77, 10. ναος, ο πεκτήκοι τα θυγατερ υν πατζρ,
Πελασγιωτας δ' εὐνομασιιένους το ποιν
ναους καλεῖσθαι νο/ιον θοκ' ἀν' 'Eλλαδα. Diodorus Siculus I, 38 aliique scriptores, apud quos hi versus exstant, pro ευκταέης habent in γαέας, quae lectio, quamvis vulgo recepta est, me iudice peius depravata est quam illa. Ali, aliud coniecerunt v v. ld., quorum suspiciones recenset Wagne-
297쪽
3η rus h. 227ὶ quibus adde avehit h. 230 coniecturam, Nγαέας legendum esse putantis Accedat tandem haec mea, in E FICTAIHC latere EI COA- et manum Euripideam esse
Vs 5 pro τεθοιππευονTος, quae est codicum scriptura recto emendatum videtur τεθριπα 'χοντος, sed quod in fine us legitur αελχθ net non magis sanum esse arbitror quam, quod habet Tiberius, κατ' αἰθεοα. Nec tamen habeo, quod reponam.
Stob XXIX, 4 ex eadem sabula. On εzιν ςι ν δέον ζ'ων βιουνευκλειαν 'τ κτησα άλλὰ χρὴ πονειν. Scripsi εἰ εον σατ pro vulgata scriptura εἰςστ σατ quae nihil est in quam coniecturam auchium quoque incidisse video. Nihil autem requentius est quam P sic post participium illatum et in his ipsis ragmentis assatim est exemplorum.
ς των et πλεέον εἶτα πάντ acoλεσεν. es. Stob. XXIII, 31 et Suid . Amός τι.Ρraeserenda igitur, quia lenior, hae medicina videtur illi. quam excogitavit obotus, ct Mnem. IX p. 119, ubi sic scribit: Superera EF THEAT, quod tulte explevit Grae- eultis. Admonuimu iam ante ενδοξέαν κτῆσα eare unἰ--dum. Videndum tamen , ne sit periculosius eidem homini eam tribuere imperitiam, ut stolide fingat verbum, quale est εἰσκτίσασθαι, et simul satis acuminis, ut vocabulum quod a seritentia requiratur ex ingenio possit supplere idque tale, qualoest ευκλεια, poeticum et prorsus Euripideum. Utitur . c. nostero substantivo in sententia plane eadem in Andromeda s. Stob. Flor. XXIX. 30:
298쪽
Sic quoque p. Sini, ibid. 7:πονος γαρ υἰς λεγουσιν ευκλεέας παιορ et Stob. I, 7
Promiscue autem cum hoc substantivo adhibet vocabulum pedestri orationis proprium DdMia v. c. a Stob. I, 4 in
όα ἰ πονοι τίκτουσι τὴν εὐδο*έαν. Fateor tamen me subdubitantem meam Nauchiique coniecturam sequi maluisse, et propter magnam auctoritatem, quam habet apud me egregia crisis obeliana, et ob meam, si cum illo me comparem, imperitiam. Nolui vero sententiam meam reticere meinor praecepti, quod in scholis ipse vir summus discipulis nobis dare solebat, nemini temere gae credendum. Pessime depravatum est Arestria particula apud Orion. Authol. III, 1 p. 44 d. Schnoid. εἰ των δικα- γα νομοι τ ἐξηματαιιεγάλα φερουσι, πάντα ν ἀνθρώποις ες re ματ γῆν τις ευσεβῆ θεον.Νauchius e coniectura sua edidit: συν- ά δμαίου γαρ ψιοι. αυξωαααυεγίχα φερουσι πόν εν ἀνθρ-οις ' Ἀτε. in qua scriptura praeter alia vitiosa est particula γε post γἀ illata Labens scilicet metrum sulcro aliquo indigebat. Quod
in libris est, sanissimum est, modo scribatur αυξ ιιατα, quod viderunt Schnei devinus Meinekius, alii, quorum coniecturas vide apud agnerum is 2b6J. Nemo tamen omnium, quod iure mireris, animadvertit otio sententiae subiectum omnino esse non posse. Aut iam omnia me saliunt, aut pro Nomo lenissima mutatione reponendum est Omo et scribendum: οἱ τευ δικαioi γαρ δομο τα ξ υσιαιιεγαλα φεροισιν i. e. ιεγ α ξυι 1υι κτε.
299쪽
40 Ad senientiam conseratur Dagm ex rechte apud Stob. III, 18 s. 11 sqq.:
χρονον ιελάθροις tilia νει τὰ γαρ κακως o κον ἐσελθόντ' v ἔχει συπηρέαν. Reliqua, quamvis de sententia satis constet, adeo corrupta sunt, ut manum abstineri satius esse arbitrer. Dubito an integram sententiam excerpserit Stobaeus XXXIV, 2, ubi assert relelai ragmentum:
εἰς ορθον Cm to ποι στυχων πιτνει. Unusquisque enim facito videt adverbium D huius loci non esse, idque intellexisse videtur interpres Latinus apud Didotium: nam vertit dudum contemplo eaau fiumanos, quanta mtitationes gubeant ad sensum loci rectissime, non ad scripturam vulgatam, quae ita videtur immutanda, ut legamus: ὁσον μεταλλάσσουσι Ἀτε. VlAd eandem sabulam sunt qui reserant versum incerti auctoris
300쪽
non aliam, credo, ob causam, quam quia sit Macedonum mentio. Utu est, neque Euripides neque alius poeta Atticus in diverbio scribere potuit εἴνεκα, et ευανδρησέα neminem unquam Graecorum dixisse arbitror. Suspicor olim lectum suisse: - ωαν, Μακεδονων ἔνεκα τῆς ευανδοως. Fortasse ευανδροσως originem debet huiusmodi lectioni νεκαευανδοίας, suprascripto articulo a librario, quem errore omiserat. Non expedio versum, quem Stobae codex Vindobonensis XLIII, 12 resert ad Euripidis tigen: δεινὴ πολις νοσουσ' ἄνεDDέσκειν κακά, nisi sorte ἀνευρέσκειν κακά signincat mala Moguare e ιδ ilia. Quoties tamen hic versus mihi venit in mentem, nescio quo casu accidit, ut semper cogitando reponam: δεινὴ φυσις νοσουσιν ευDέσκεπ κζ. Stob. XLIX, 3 ex eadem sabula: κακως δ ὁλοιντο παντες, ο τυοαπέδιχαψουσιν ἀνομ ori ἐν πολε ιιοναρχlo' τουλευθερον γαρ ἄνου πακτος αξιον,
Vs 3 vulgo scribitur χαίρουσιν ολ si quod laustra
ολ ἄρχων significare contendunt, cuius regiminis ne ipsius quidem mentionem hic serri posse arbitror. Reposui id, quod sententia requirere videbatur. Intelligitur enim monarchia, qualem describit Plato in litico p. 302 K:-οναρχέα τοι- ζευχθεῖσα - ἐν γρ-- μασιν ἀγαθοῖς, ους νοuους γοsιεν, αρις πασων των I πολιτειευ ' ανοιιος δε χαλεm; βαρυτάτη ξυνοικῆσαι. Nee tamen absurde scripseris: A τυραννέδιχαέρουσι χαλεπῆ, ἐν πολε ιιοναρχig.