Exercitationes criticae

311쪽

52τοιανδε χρὴ χ γυναῖκα προσπολον πεοαν, ut in Hippoluti f. 45:

Ἀρύσειεν αντις, αν προς in εἴποις ποτέ.nυθοιντ δε αστοὶ πάντες α κρυπτειν χρεών Vs. 3 corrigo: χαν si e καὶ α ιαν neo ανδρ' εις ενα. Plutarch. Mor. p. 507, B habet: καὶ προ ανδρ' εἰπων - , quam lectionem male vulgo receperunt. s. 4 obraeus scripsit: ους κρυπτειν χρεων, fortasse corrigens Graeculi additamentum. Probabili coniectura restituisse mihi videor partem pulchri carminis dactylici, quod e Cretentibu servavit orphyrius de ab/lin. IV, p. 17 sq. Legitur enim sic s. 5 sqq:ῆκον ζαθεους ναους προλιποῶν,οt'ς αν θιγεννῆς τι λμενα δοκος Cεγαν - παρεχε χαλυβψ πελεκει καὶ αυρο δετερ κόiaritantiθεῖσ'

Quid sit ταDθοδετος, nemo interpretum explicavit nec mirum, nam vocabulum est procul dubio corruptum. Erotianus, qui assertis. 4- in Gloss. Hippocr. v. στρεκεις, aeque vitiosam exhibet lectionem ορολοφ. Eiusdem quoque sarinae est auchii coniectura et αυρολεzον, neque multo melior Hariungi suspicio et onνοδετοι ς. Requirit κολλη suum epitheton, quod vix aliud fuerit quam ερροδέ Q. Egregie enim gluten, quippe quo corpora dura τα τερρα - στερεα coniungantur, ερροδεεος poeta dici potuisS arbitror.

312쪽

δοκεῖτε πνρδαν αδ- tiret εἰς θεοῖς πτεροῖσι, καπει τ ἐν Λιος δελτου πιυχαῖς γρατειν τι ν Dra, Ζῆνα δ' εἰσορωντα νιν θοποῖς thκαζε ν ουδ' ὐπας - ουρανος ἐξαρκέσειεν, οὐδ' ἐκεῖνος - σκοπευν

ενταυθα που ν ἐγρος, εἰ βουλεσθ' Οραν. Locus ita emendatus , ut exhibui, apte decurrit et facillimus est ad intelligendum Vulgo post a. 4 additur versus manifesto spurius, quem misi: - γρι φοντος τὰς βροτων ὀμαρτως. Spurium autem esse vel inde apparet, quod aperte pugnat

cum f. 2, 3 κἄπει ἐν Λιο δελeto πτυχαῖς γραφειν τιναντά quo docemur, non ipsum Iovem, sed alium quemdam scribae munere langi Praeterea expulso isto versu, optime habet εκεῖνος, quod pronomen, ubi proxime Iovis nomen praecessisSet, perquam foret incommodum. Praeterea us 6 pro πέμπειν, qui Ins non habet unde pendeat, de coniectura mea reposui is ut 3ν

Stob. XXVI, 10 c. De Μελαν irin ζ. κω δ αφρων Οἴν, ςις ἄτεκνος ἐών το, πριν παῖδας θυραέους εἰς δομους ἐπιζσατο, τὴν μοιραν εἰς το μὴ χρῶν παραςρενον ὐ γαρ θεοὶ διδυσι ἡ φυναι τεκνα, ον χρὴ μάχεσθαι προς το θεῖον, ἀλλ' ἐαν. Vs 5 vulgatur 'γκαλεῖσθαι, quod iubente sententia loci, correxi . Perperam, nisi allor, Nauchius ex sua coniectura edidit γοῶσθαι. Qui enim τὴν μοῖραν εἰς το μὴ χρεων παραςρεφειν conatur, is non hercle γοαται, sed ιόχεια ro γε i s. ρῖς et θεῖον.

313쪽

Cs elephi fragm. p. Stob. XXII, 32 s. 1:ει δ' εἶ ἀναρον καὶ θεοῖσι μὴ ιάχου. Invenustum admodum et Euripide prorsus indignum additamentum apparet in fragmento, quod Melanippa exstat apud scriptorem viti urip. Hermann Opuso. V p. 20 sq.):ιιῶν αρ' εἰς γ αBea εξ νδο υν φογος φάλλει κενον τοξευφι καὶ κακως λέγει αἱ δ' ἐσ ψιεένους ἀοσενων , γυ λέγω. Ecquis est, qui intelligens quam egregie verba, ἄrrν-τόξεν ια dicta sint pro vulgari sententia μει μόἈνδοες κακῶς λεγουσι τας γυναῖκας, nihilominus genuina esse ducat, quae vocabula languidissima et omni orationis lumine destituta appendent inutile pondus καὶ κακως λεγει Si usquam, hic tenemus salsarium lacunam in codice pro suo captu utcunque explentem eumque iuxta ignarissimos imperitum linguae Graecae antiquioris. Quis enim aequo animo erat καὶ μῶν φογος - κακέος λέγει τὰς γυναικας)8 Quid dederit istorum loco ipse poeta, ignoro; sed istiusmodi additamentis melius, credo, ca

Non expedio Meleagri ragmentum p. Stobaeum Flor.

LXXIV, 12:ενδον ιέ, ουσαν τὴν γυναικ' εἶναι εωνεσθλον, θυρασι δ' ἀξίαν του ηδενος. Vertit eleganter, ut solet, Grotius: Lare eontineri feminae Dium probae eat, foris vagantes nulliu pretii puta,

verum rustra te torquebis, ut hunc sensum e vulgatis expisceris rocul enim dubio vitiosum est χρεων, quod a Graeculo prosectum esse mihi persuadeo Sententiae satisfaceret: ενδον ιενουσαν ν ν γυναῖ εἰναι δοκε πιε.

314쪽

55 Praeterea sere malim: σὴν γυναικοιναι δοκε κπιε. Conseratur Troad. s. 61,2 sqq. ubi Andromache ait: πρῶτον ιεν ενθα καν προσῆ κἄν μὴ προσῆψογος γυνalis, oro τουω φεHεται κακως ἀκουειν ii τις υκ ενδον μενει, τουτου ποθον προ- εριμνον εν δομοις. Ne quis autem opinetur me ita suspicari absque idonea causa et nodum, quod aiunt, quaesivisse in sirpo enucleatius quam soleo loci corruptelam probare conabor. Si admittis Grotii interpretationem, λεξῆς s. 1 hoc est: χρεων τῆν σθλῆ γυναῖκα εlio ενδον ιενουσαν. At cum verborum ordo tum imprimis Accusativus ἀξίαν in s. seq. hanc interpretandi rationem omnino improbandam esse docet. Ita enim us 2 erit τ εξῆς hocce: τὴν δ' ἀξίαν του ιηδενος-θυρασι, quod plane absurdum esse nemo non videt Admissa igitur rotii versione s. 1neeesse est, aut pro odia reponamus ζει scit εςὶ , aut

versum sequentem ab imperativo aliquo νομιζε vel δοκε orsum esse suspicemur qua re probe intellecta, Grotius ex ingenio intulit s. 2 suum puta. Contra et verborum ordo et grammatica, ni salior, nos cogunt, ut logicam orationis constructionem hancce esse putemus: χρεών τῆν γυναbe ενδον μενουσα ειναι ἐσθλήν, γυρασι δείξων του μηδενος Quae quum ita sint, χοελ sanum esse nequit, siquidem oe voeabulo Graeci in concludendo non utuntur. Sensui vero, ut ab initio dixi, optime conveniet δοκει. Stob. XXV, 3. υρ. Λεέος 'A. - ος ο νεν ἀνδρι ςον αλλο πλὴν τεκνε0ν. B. κερμος δ' καὶ καὶ τ συγγενες νοσεῖ. Haec verba, quae vulgo continuata leguntur, fortasse melius inter duas personas dividentur. Sumta enim esse suspicor ex dialogo inter Oeneum et Diomedem, cuius particula legitur apud Schol. Arist. an. 72 scripta in tunc modum:

315쪽

quorum versuum priorem Diomedi alterum Oeneo recte tribuerunt viri docti. andem rationem obtinere crediderim in versibus supra allatis. Quemadmodum vero versum: ο μ, mo- κακοὶ in suam rem convertit Aristophanes Ran. 72, ita fieri potest, ut versum: κεοδους δ' ἔκατι- νοσεῖ respiciat ac Vs. .

ubi de Simonide dicit:

ὁτι γέρων - καἰ σαπρος κερδους κατι καν ἐπ ῆιπος πλεοι. simul, ut auctor est Scholiasta iocose immutato proverbio: θεου θέλοντος καν λ ριπος πλέοις. Stob. Flor. XXXVIII, 15 c. Πειριθου

τροπος ἐστὶ χρηςὀς σφαλέστερος χιον.

In senario tragico anapaestus in sede prima uno voeabulo contineri debet, qua propter tentabam: τροπος δὲ χροςος τε. quam ipsam scripturam in codice rinc exstare nunc me docet Nauchius, qui huius lectionis praestantiam ignorans vulgatum errorem intactum reliquit. Nihil autem frequentius quam particulae δέ et verbi ἐςl in codd. permutatio. s. Bastium Comm.Ρalaeogr. ab. V num. 3. Praeterea sere malim σφαλέςερον, similiterque in fragm. Melanippa p. Stob. XX. 4 c. s. 5 sq. scripserim: πλουτος δ' ἐπακτος ἐκ γυναιχεαον γαμ υν

ubi vulgatur νονγγος. Genus neutrum, quod Graeci in talibus adhibere solent, sedulo a librariis vitium suspicantibus in

masculinum mutatum esse, saepissime potest observari.

316쪽

Stob. Flor. XCII, 4 Ge. Ιευάσι ορωσι δ' οἱ διδοντες εἰς τὰ χρ6ι-α. Perperam interpretantur: qui dono aliquid an ad disitias aseetant Euripidi in deliciis est verbum simplex διδονα pro

εκδιδοναε i. e. Deare sitam Verto igitur sarentes, quisliam eloeant aseelant ad disiti . s. locum, qui apud Stobaeum huicce Praecessit, cuius ultimus versus hic est: υαλλον δὲ κηδείουσι τοῖς EDdulti DI ν. Stob. Flor. XV, 6 Ευρ Πηλεῖ '

tintania γαρ τῆς ἀπειριας κρατει. Vulgo s. 3 male legitur 7μπειρέα τε τῆς κτε. Recepi γαρ ex Menand monost. quia ratio hoc versu redditur praecedentium. Ni seceris, s 3 admodum rigebit. Stob. Flor CXI, 4, υρ Πρ-εσέλαος 'rtόα ελπMες φευδουσι αἱ λογοι βροτους. Ita legebatur ante indorfium, qui codicum se Vind. lectionem καὶ ἄλογοι in καὶ λογου mutandum esse iudicavit. Quam coniecturam in textum receperunt agnerus 647 et Nauchius 652). An recte secerint dubito; et, quamvis in revissimo fragmento, deficiente orationis nexu, minime ausim contendere salii indorsum, malo tamen suspicari, lectionem αἱ αλογοι interpretamentum esse adiectivi alicuius et Euripidi reddi oportere: nou εχπιδες ψευδουσιν αἱ τυφλαὶ βροτους.

317쪽

το ουσιν amo ἀογυρ οὐ φιλουσι ἐτον ἐξ 'Aθον ον παρθενους ιαν Pedsi πολλὰς Vs 2 erat quum putarem pro κἀπὶ τεσσαρέων τε rescribendum esse κωνι τεσσαρεων - . . quatuor equi argenteia copiam mi faciunt. At sallebar, nam de industria ita poeta locutus est. Verto: aliae etiam quadriga vectae argentea copiam mi iaciunt. Ioci aculeus est in ipsa ambiguitate quam rem non intellexit interpres Latinus ap. Didotium. s. 4 scripsi ex

egregia obet emendatione pro vulgatisci ἀςεξ ι, a. d. νερ .

Stob. V. 16 Mρ Σκυρισιν ωε ιυν βροrεέων os ἀνυυμαλοι τι 'χαι' οἱ μῖν γαρ ευ πρασσουσι, τοῖς δ συμφοραὶ aκλrna Παρεισιν ευσεβουσιν εἰς θεους. Versus primi τ εξῆς hoc est: φε τεῶν βροτεέων τυχεων εὐ ἀν ὐμαλοι εἰσιν). Qua re non intellecta viri docti et virgulam posuerunt post φευ et ita versum interpretati sunt quasi non βροτεlore sed βροτῶν legeretur. In fine autem versus rectissime per attractionem, quam vocant, Scribitur tinou, non τυχέων. Qui duo versus eos, quos adscripsi, excipiunt,

legendi sunt in hunc modum: κεἰ vulgo καὶ πάντ' ἀκριβευς κύπι φρονι idio tyiον συν τψι vulgo inrtis δικαίεφ vulgo - ως , ῶσιν αἰσχυνζ πιερ.

quorum priorem ego, alterum Gesta erus correxit.

318쪽

ευογκος ως α δουλος, αλλἀ καὶ OL , ἰδοντιο ιπρος, καὶ ξυλυ δρας ριος. Vs 2 vulgo legitur προσχημα σεμνος, quod correxi,

quia προσπνια ornamentum, non habitum, quae notio . . requiritur, si finificare solet. Male deinde agnerus intellexit versus, quos idem hilo ibidem asser ex eodem dramate: σου κατηγορῶσιγωντος, ως - ιζ ου' υπηκοος, τασσει δἐ ιι λον 'πιτασσεσθαι θέλοις. Vertit enim te uiso, qui taeeo, quaδ non δδeδ eruu et imperare quam imperio parere mavi/. Graecorum enim sensus hic est: eoilentio tuo arguo te servire non μεε et malle potitia imperare quam parere imperio Mox ibidem D. 628 a Wagii. scribatur in hunc modum: κλιν θι καὶ πέωμεν κτε,

pro λδντι, quae forma in poeta Attico serri omnino nequit. istoph. Ae4. 445 ευδαιμονοέης, ηλέφει δ' ἄγω φρονῶ, ubi schol. παρα τὰ ε Τηλέφου υριπέδο καλως χοιριι, ηλέφν 1 Ἀγω φρονου. λως χοιμι h. l. plane nihil est, quare suspicor uripidem, una liter addita, dedisse: καλυς εχοι μοι, κτέ.Cs Athen. V p. 186 c. Locus Antiphanis ap. ein com. Gr. III p. 90ὶ quem conserri iubet Nauchius, ita misere corruptus est, ut eiusmodi testimonium omni fide careat. Plut Mor. p. 93. D. εώσπερ ὀ τῆς Yψιπυλης τροφε ιος εἰς τον λευιυῆνα καθέσας ὁρεπεν

319쪽

Stob. XLIII, 2. De. Φαέθον2ι' ἐν τοῖσι μευροις τουτον ἐγκρίνοι βροτιων,οςις πατηρ ῶν παισὶ μὴ φρονουσιν ευῆ αξ πολέταις παραδέδυ σ' ἐξουσιαν. Vs 3 de coniectura mea scripsi I Q i. e. γλανα 4 pro ν καὶ quam rasin satis tuetur altera J- - να αξ Neo

tamen absurde scripseris ocις, πατὴρ os παιs ιιν φρονουσιν - ειβυς πολιται παραδέδονσ' Iovσέαν. Stob. XLIII, 3 sine lemmate: ναυν τοι ut αγκυρ' ου ομευς σευ ει φιλεῖεως τρεις ἀφέσι προς-ης θ' απλους πολεισφαλεροπι ἐπευν δε καλλος οὐ κακον πέλει. Vs 1 dedi iis ὀμυς, requirente sententia, pro ουδαμου overissima ad hami emendatione. s. 3 legebatur σφαλερος υπων δε κτέ. quae ipse correxi Προς-ζ enim πολε noni πειναι sed ἐπειναι solet. Clem. lex Paed. III 2M 14 sine auctoris et sabula nomine habet Dagmentum, quod probabiliter ad Phaetaontem reserunt viri docti is θίγε ζῆνι o naidio an ειρος ευν ιι , de ναῖ'ν ς

320쪽

hos senarios elicuit Musgravius:

απειρος ων, ω παιδίον, μηδ' ἐς δlφροναναβῆς, ἐλαίσειν ιν μαθων. At quantilli erat laboris restituere numeros reticos l/ιῆ θρον νιων παιδίον, πειρος ων μὴ αβῆς τον δίφρον τονδ' ἐλαν μὴ μαθων. in quibus nil est, quod merito culpes. Alterum laetionsi fragm. in cod. arisino 10 sol. 163 sic incipit: πυρος ' ινυς ἐν νεκροι θερήιον ζωσ ῆδ ανέησ' ατμον ἐιιφανῆ. . . Verba corruptissima nec de codicis lectione prorsus constat: nam Haasius s. 1 legit. ENNERPOL SEPHION, Behherus ΕΝΝΕΚPOI EP-YAL Verba sunt Clymen de Ρhaethonte filio, a Iove fulmine telo. s. s. 68, ubi Chorus sic canit: οτοτοῖ, κεραυνιοι τ ἐκ Λιος πυρφολοι πλαγαὶ λέχεα θ' λέου. Quare suspicor latere in codicis scriptura ENNEX IKEPAn MOY itaque scripserim πυρος τ ρινυς ἐν νεκρεῆ κεραυνιουζο,σ' ἐζανέγ αφιον ἐμφανῆ Aliorum suspiciones vide ap. agn. 77b .