Exercitationes criticae

331쪽

χραένοντες Ουοαlοισο ευδέα ὰλος. Multis multorum in corruptissimum locum coniecturis aecedat haec mea

Diog. Laert. II. 5 183 ὁθεν Μενέδωιος καὶ προς ους ἀντιπολιτευομένους ταντα, φασὶ, προσεφέρετο 'mi ετ αρα καὶ προς ἀσθενευν ταχυς καὶ προς χελυινγ ετὀ βραχε χρον .ταυτα ir 'Aχαιου ἐκ τῆς σοπυρι- υμφάλης. Achaeum scripsisse opinor μάκρε χρον* i. e. tandem Μακριν, ut fit, corruptum erat in ιέκρω, quod ipsum variam lectionem βραχεῖ peperisse videtur.

Malim κρεῖσσον. Stob. XXXVI, 3 AςDδάμαντος Γένους ε παινος εςιν ἀσφαλέςατος κατ ανδρ' ἐπαινεῖν, ςις αν δίκαιος ἐτροπους τ αριςος. ουτο ευγενῆ καλεῖν τὰν ἄνδρα δ' ευρειν τουτον ἐς δυσχερές, κῆν αντον οἱήν οε τε cosse ινριοι. Sic corrigendi videbantur s. 4 et 5, qui in cod. Paris Ascripti leguntur in hunc modum:

332쪽

εν ν dote τουτων ἐςὶν ευρεῖν δυσχερες, καὶ τουτον οἱ ζmουnες εἰσι μυδειοι. In cod. B s. 4 haec sciptura est: λλ' D si κατον ἐςινεDρεῖν ανδρ' ἔνα, unde Porsonus rescripsit: ἐν εκατον ἐςιν εργον εὐρεῖν ανδρ' ενα τε Priores versus nondum persanati. At quod suspicatur Nauchius ἐτο δ επαινος τε nihil esse arbitror. Athen. XIII, p. 559 F. Καρκένος - ἐν Σεμελ η'D ου τέ χρη γυναῖκας ἐξε/ειν κακονοῦαρκουν αν εχ, καν incita ειπνὶ μονον. singulari numero γυναta s. 2 liquido constat, s. Iste scribendum esse: ' ου et χρὴ γνναῖκα ' ἐξειπεῖν κακον; Stob. III, 3 Ναρκένου ζρευς' ἀσκεῖν μεν ρετον, εὐτυχειν δ' αἰ ειν θεους, ε χων γαρ αμ υ ταυτα μακαριος Ἀμακεκλημένος ζῆν ἀγαθος δυο σεται. Lege ουχων γα - δυνrσεται. Stob. XXXVIII, 8 Καρκένο πιιρω- ορων φθονουντα το εἰδως, ὁτιεν de ιιονον δέκαιον, ἄν ποιει, φθόνος ' λυπεῖ γαρ υτο κτῆμα τους κεκτημένους. Quod Nauchius suspicatur s. 3 υτοχργα mihi quidem sententiae parum convenire videtur. Poeta vix aliter scribere potuit quam sic: Λαεῖ γαρ αυτους πλεῖς τους κεκτημένους. Graeculus clingua non satis gnarus, quum superessetis YTO A lacunam argutius quam verius explevisse videtur Pretiosum nobis CRITIAE tragici fragmentum e Sivpho servari Sextus Empiricus ad v. hys. p. 26 sq. cd Fabr.

333쪽

Antiquissimo tempore, ait, neque virtutis praemia erant, nec scelerum poenae, unde fiebat, ut vi et arbitrio potentiorum humana omnia regerentur. Mox vero ad coercendas improborum iniurias leges latas esse.

manni coniectura. s. 1 ἄδικα inserui cum agnero, vs. 13 pro codicum lectione δε o dedi θεους Θ ex coniectura mea. Nagnerus edidit δεον auctore ormanno, sed ita Τενθειν caret obiecto, Nauchius δεος quod propter sequens δειμα omnino improbandum medelam hucusque frustra exspectavit fragmenti pars ultima: 33 το τ set ερο πο ουρανον δε ιας, χρονοι καλοὶ ποίκιλιια, τεκτόνος σοφου,

τόν δαέ ιον οἰκεῖν εὐπρεποντι χ ορι τὴν νομίαν τε τοις osιοι καrέσβεσεν. Ad s. 35 optime, me iudico, Matthiaeus monuit solem nonnumquam quidem σιρον dici, nusquam vero alibi στηρ. Frustra enim agnerua obmovet oeum Aristophanis Thesmoph. 1050 ειθε με πυρφορος αἰθερος ἀστήρ ὀ βαρβαρον ξολεσειε.

334쪽

siquidem iste locus procul dubio corruptus est. Nain, ut alia taceam, quomodo nesilochus, cuius haec verba sunt seipsum barbarum vocare potuit, aut apprecari sibi aliive perniciem a sole Nondum ab omni parte repudio coniecturam, quae, quoties hunc locum lego, mihi venit in mentem, in istis

πυρφορος αἰθερος στὴρ latere πυρφορος ἀστεροπητὴς, eollato loco Sophocleo hiloet. 1198:οor εἰ πυρφορος ἀστεροπητῆς βροντῆς, παῖς μ εἶσι φλογέζων.

uuam tamen coniecturam urgere nolo, sed hoc unum requiro, ut o istiusmodi locis aliquis abuti velit. Persequi autem Critiam ut ad locum, de quo agimus. redeamus his versibus ANAXAGORAE doctrinam, rectissime iam alii monuerunt Diog. Laert. II, 3 8 ed. Cob. o Detος ελεγε τον itio μυδρον ευαι διαπυρον καὶ ιεέζω τῆς Πελο-ποσησον κτε. Xenoph. Memor. IV, 7 φασκων δε nempe Anaragor τον ῆλιον λέθον διάπυρον εἶναι καὶ το τ ὰνοει, οτι λέ9ος ιο εν πυοὶ ν ουτ λάμπει ουτε πολυν χρονον ἀνιέχει ὀ δ ῆλιος το πάντα χρονον πάντων λ ιπρο- τατος, δι ιενει. s. Luc. Icaro 7. Hinc subnata mihi iam aliquot abhinc annis os dissertat meam p. 13 I suspicio est, a Critia olim prosectum esse hunc versum :ὁθεν τε λαμπρος διαπυρος στειχει μυδρος. Vocabulum autem διάπυρος in στερος abire potuisse non mirabitur, quicunque meminerit, quo compendio praepos. δώpingi soleat in libris manu scriptis CL Bastium comm palaeogr. tab. V num. 19. Neque tamen absurde scriberetur: ὁθεν τε λαμπρος αἰθερος στεθει ιυδρος. s. 38, 9 nemo non monitus haerebit in absurdo pleonasmo, quo laborant verba κατερκισεν τον δαέμον οἰκεῖν. Haec tamen res non librariis vitio vertenda est, sed criticis Centioribus. Ita enim pessime interpolavit hiulcam codicumscripturam τον δαέιιον καὶ εὐπρέπαντι χωρM God Hermaranus. Quam viri ingeniosissimi coniecturam inconsulto rece- Dissilia πιν Orale

335쪽

pit agnurus. Post multas infelices virorum doctorum suspiciones fortasse locus concedetur huic meae:

Θεέους, καλέος τε τω λογω κατέρκισεντον δαιμον αρας ἐν πρέποντι χωριτ

i. e. et oratione deum amplisean Dei habitare loco decoro. Quod participium rem sortasse non in malignitate quadam deorum contemtor Critias sensu ambiguo adhibere voluit, quia verbum αἱρειν sere sollemne est de machinis, quibus in scena Attica dii demittebantur humum evehebanturque sublimes. Sic. v. c. legimus in lepido fragmento ANTIPHANI e Poea ap. Athen. VI, 1 p. 23 b. Eaειω οτα ιικνδε δυνων εἰπεῖν τι κο/ιιδν ν ἀπειρηκασιν ἐν τοi δρα ιασιν,αιρουσιν Ισπερ δάκιυλον τὴν ρικγχον ἐν καὶ τοῖς θεω/ιένοισιν ἀποχρωντως χει. Sed imprimis huc facit Platonis locus in Cratylo p. 324 D: εἰ ιιν αρα βουλει, δσπερ οἱ τραγωδοποιοέ, ἐπειδάν et ἀπο- ρωσιν, ἐπ τἀς ιηχανὰς καταφευγουσι θεους ιροντες, καὶ ζιιεις υτως εἰποντες ἀπαλλαγωμεν. Similiter vir ille avio apud Critiam deum suum quasi iachina quadam sublimen evectum oratione sua collocavit in coelo. raetereavs. 38 meo Marte pro de υς καλευς κτε dedi Θεέους i e terrores divinoa; nam quod ei nekius suspicatur δι ους in hac verborum coniunctione plane nihil significat. In eadem senarii sede participium αρας adhibuit uripides Electr. S. 2 ὁθεν ποτ ρας ναυσὶ χαίοις Ἀρη. Dum his scriptis, totum fragmentum iterum perlego, graviter ostendo in s. 16 sqq.:

336쪽

Hucusque πάνυ σεμνοῖς omnia procedunt et nihil est quod demere aut addere velis. Iam vero vide, quam misella sint et poeta vel valde mediocri indignissima quae sequuntur: I9-ροσέχον τε ταυτα καὶ φυσιν θείαν φορυῆν δ παν το λεχθει ν βροτοῖς ἀκουσεται, ὁ δρυνιιενο δε πῶν ἰδεῖν δυν σεται. Tribus his versibus nihil omnino dicitur quod non multo melius in duobus praecedentibus enuntiaverit poeta, nisi sorte corrupta putas verba προσέχων τε ταυτα atque egregiam sub illic sententiam delitescere. Sed videamus singula. s. 19 inepte supervacaneum est δαιμονι, ἀφθίτου βίει θάλλοντι tri

male hic inutili verborum turba πι ριφρα σθαι, vocabula τολεχ9εν ἐν βροτοι vix Graeca videntur pro τὼ λεγοιιεν βροτοῖς tandem s. 21, qui continet participii βλεπον periphrasin, male incipit ab eodem pronomine, a quo initium ducit versus praecedens Accedit, quod hi versus, quos exhibui emendatos scit a viris doctis, in codd. leguntur in hunc modum

. δρω ιε νον ινε πῆν ἰδεῖν δυνησmat. Delendi igitur, si me audis, una litura. Optime autem statim post s. 18 sequenturos. 22 sqq.: εὼν δε νον σιγῆ τι βουλευς κακον, τουτ υχ λ σε του θεους it.

εν πλεις ἀπαρχὰς ἀκροθινιαζο ιαι.

Locum corruptissimum tentare lubet in hunc modum: νν ιφων πο σπλ λυγγα γῆν orozεγον,

337쪽

Apro loca palustria alere non ignotum esse arbitror. Ipsius autem donidis venatum ituri haec verba esse videntur mεῖcavs 2 valet aaepi/3ime. s. Soph. ni. s. 476. Aristot Rhet. I, 23 p. 397 . 3 - εν τεν Ἀλκιια itu νιτε, Θεοδεκτου A. προερα δε τῆν σὴν ουτις ςvγει βροτων; B. i. αλιςα γ Ἀμα διαλαβοντα χρὴ σκοπειν. A. πως; B. τῆν με θανειν κριναν, με δε ιι κτανεῖν. Vs 2 de meo addidi μάLia r. s. v. c. Soph. rach. 669. Nauchius, qui suspicatur παντες, recte Alphesiboeae s. let , Alcmaeoni 2 et i tribuit. Athon. X p. 454 P καὶ Θεοδεκτης ὀ Φασηλι- ἄγροικον τινα ἀγράμ3ιατον παραγε καὶ τουτον το του γεω ονομαδιροσνγιαένοντα γρανῆς ὀ ns Γιος ἐν μαλακόφθαλιιος m)κλος. Scaliger καλος γαλμος, SchKeigh. εσο ιν υλος, et ch et Bergh. ιεσοφγαλμος coniecerunt, rotius μελανοφθαλμος, servato anapaesto in pede quarto. Mihi figuram literae min- tuenti verum videtur: γραφῆς ὀ πρωιος Γνοια προφθahιος κυκλος, quae coniectura prae ceteris sua se lenitate commendabit. ΚPO quum dittographia abiisset in MisisAΚPO supervenit corrector, qui cliteram P περιέγραφεν Versus ultimus sic legatur: brio ae oaερ καὶ προσγεν Izον, βος2νχος.

Vulgo εἰν ὀ βόςρυχος, sed in optimis codd. est εια ὀ β. Pausam

vero orsonianam seriores tragicos non observare satis constat Diyiligo b c Orat

338쪽

oris δε νυDaiyωσινμφθέντες κακοι, τινουσι ποινός ςέοοισιν ν χθονοις. Propter immanem tautologiam quae est in verbis φευραθωσιν υνγενιες monstrum alere participium QS TEI crediderim. Fortasse, mutata interpunctione, legendum: Orre δε φωραίρουσιν, ο φυντες κακοι

Athen. XIII p. 60 Chaeremonis asser fragm. ex Alphesiboea, cuius ultima pars sic corrigenda, ut legamus: κομαι δἐ κηροχρεωτες εος γάλ/ιαιος αὐτοισι βοςρυχοισιν - πεπλασιιένου κουφοισιν νέμοις ἐνετρυφων φορουμεναι. Vulgo βουθοῖσιν δέ/ιοις. s. Soph. i. 55b κουφοις

Exspectaveram propter sequentia: ἐπεὶ ria τικτων πάντα καὶ φθείρων χρονος κτε. Anton. Meliss. Serm CXLV Μοσχέ υνος επεσθαι τοῖς

τεοΠνοῖς ει υθε α λυαγηρα. Hinc agilerus procudit versum qualem nemo tragicorum pro suo agnosceret nempe hunc: το λυπρον αἰεὶ et οισι τερπνοῖς ramo. Praestiterit certe: τα λυπρα τοι τερπνοισιν κολον θεῖν φιλει. At lubricum negotium est e paraphrasi versus restituere velle.

339쪽

Vs 5 multo aptius scriberetur: καὶ 1ιάντας ἐννοου/ιεν ἐκπραξειν χερ nempe τους λογους Verbum συννοεῖν huius loci non est. Stob. XVII, 3 is πολλοιν ido Φελφε γυναῖκες, eo ἐν ἀνθρωποι αραου χρυσος, ο τυραννές, ου πλουτου χλιδοτοσουτον εἰχε διαφορους τἀ ῆδονάς, ως ἀνδρος ἐσθλου καὶ γυναικος ευσεβους ρουνιιν δι-ω καὶ φρονουσα τανδικα. Mei nekius ad h. L adnotat paullo tolerabiliu e/ae κου φρονουσα ταδικα, a forta/δ τογαθὰ aeribendum pro ἄν-δικα. Parum posteriore coniectura nam de priore tacere praestat proficere mihi videmur, siquidem καὶ φρονουσα τἀγαθά post δικαέα vix minus languet quam κα φρονουσα τάνδικα. Quid loci sententia requirat, optime docebit Homerus Odyss. VI,

Quem locum imitatur Euripides in Medea s. 14 sq.:ῆπερ μεγίστη γίγνεται σω hola,

Similiter, credo, Apollonides scripserat: GD γ ΤΟ - τοσοῖ ον εἶχε διαφορειν τὼ i d m ς, ως ἀνδρος ἐσθλου κα γε ναικος ευσεβορος

340쪽

Sic demum recte Stobaeus huic fragmento locum assignavit sub titulo OH A I TON ΓΑΜΟΣ Stob. I, 23 Σωσιθεου 'Aθλlo Ela μυριου ορνιθας ἀετος σοβεῖ, λαιον τε δειλων πλῆθος ευ τρα*εὶς Τρ. Oppositio suadere videtur, ut SosITHEUM dedisse putemus: λαῶν τε δεβων πλῆθος ευθαρσης νηρ. Diversam esse rationem loci Euripide Iph. Taur. vs. 304 sq. προ ευτραφεῖς γαρ καὶ νεανιας ξένους φαυλους μάχεσθαι βουκολους πουμεθα, cadit in oculos Ibi enim de corporis vigore, hic de animi alacritate sermo est. Simul monendum in usu fuisse adiectiva Φαρβὴς et εὐθαρσὴς non vero ratione inversa Dταρας neque ἀθαρσὴς Hoc tantum invenitur apud sequiores, illud

nusquam.