장음표시 사용
341쪽
82 etiam ditioribus in vulgus constat. Unde suspicio mihi subnata est, an sorte Lycophron scripserit: θερ - πεν ων καὶ τριβωνων συμπηνοῦς. Constat enim τον τριβωνα suisse philosophis apud Graecos
proprium. Quam coniecturam non parum confirmant ipsa
Athenaei verba, quae lib. II, p. 55 D versibus praemittit: Αυκόφρευν ὀ αλκιδευς ἐν σατνρικε δρηιατι δ ἐπὶ κατα- ιευκήσει γρας εν εἰς Πενέδη/ιον τὰ τ ιλοσοφον, αφου τοιν Ερετρικουν εὐνομάσθη ἀρεσις, διασκωπτων τατων σιλοσοφων δεῖπνά φησι, καὶ δη/ιοκοινος κτε. In poeta autem lexandrino, ut arbitror, nemo requiret observantiam pausae orsonianae quae dicitur.
Obiter hic notandus est turpis error, quem inter plurimos alios commiserunt Fred. Car. ras et Corn. Mulier in libro qui inscribitur Real-Schul-Lexicon sic scribentes in v. MENEDEuus o In seli heund schasiliche Verhaltilisset stan ermitaratus, Lycophroni Antagoras Lycophron soli lin sogargum Gegenstande cines satyrischen rama' gemachi haben isdem e getob orde V, nisi sorte credere mavis duumviros doctissimos, qui egregium illum librum iuventutis in usum odiderunt, scripsisse in dem e verubitet arde, et lectionem vulgatam typothetarum deberi incuriae.
Codd. et edd. μονον, quod correxi.
342쪽
ozκν tiabatina si πολυπλοκοις πλανῶν δον. Vulgo πλανων τὴν ξοδον, quod de coniectura mea mutavi. Meinehius primus tragici alicuius verba latere suspicatus est. Male amerus Aeschylo tribuisse videtur fragm. p. Mich. Apost. p. 37 d. alg.: intiων εγιστος ου φοβεisa τους φοφους, καὶ νους πεφρων πασαν έλκουσαν μαν. Vel si propter violatam pausam orsonianam s. I veteri tragico hoc fragm. non esset abiudicandum, satis opinor non summo poetae sed misello nescio cui poestastro tribuendum EsSe arguerent ipsa verba Cur, cedo, κυων dicitur υέγιστος cur articulus additur ad poφους num sus 2 καὶ potest adhiberi pro ουδε, quod procul dubio loci sententia postulat pdenique quid est λκουσα βέα Quid horum versuum auctorvoIuerit, satis apparet nec procul absum, quin Aeschylum scilicet nostrum s. 1 dedisse putem. -υων-εγέστους ο φοβεisa του χροφους. Lubet . L adscribere versus nonnullos, qui, quamquam re ceratissima aetate procusos esse certis argumentis evinci possit, nihilominus a magnero, parum idoneo talium iudice, interanorarinorum tragicorum reliquias collocati sunt.
343쪽
84 2 r. XXVIII λκος γαι πέλει τῆς ἀλεμείας φθόνος.
Frustra Wagia corrigit πέλει γαρ; nam versus est procul dubio politicus. Ad idem genus refero versum p. Mich. posti, quem memorat . sub XXV γ αικος αυδί θάνατος νεωτεnοις. Fr. XXXIV γκαν is βιοισεις γηροβοσκco τους in εις. Hunc tamen versum dubitanter recepit, quippe qui canoni Porsoniano adversetur. Dubitandum non erat; nam etiam sitiuσεις pro 'u0σει recentis aetatis est indicium. Fr. XLIV νυσε γαρ ἐχθρον, δονλον τοις δεσποι aις. Frustra metrum corrigitur, nam est s. politicus.
Recens aevum prodit αλεῖν pro λεγειν usurpatum et sententia pessime concepta verbis. 6. Sequioris aevi poetastro tribuo Versus p. auci compar.
Men. et Phil. p. 351, in quibus emendandis scit oleum et Operam perdunt viri docti: δεῖ παθεῖν σε ursatio σκεφ φυγεῖν,
ου γαρ vi νον φευγειν, ο σε δε παροειν, το πεπρ 0sιένον γαρ υ μονον βροτοῖς ἄνει κτον ἐστιν, ἀλλἀ και τον Γρανον. Diductis literis significavi, quae a vetere poeta vel valde mediocri prosecta esse nequeunt. Praeterea s. 3 elumbis est. Versum p. ram. n. Gr. X. I p. 3, 30.
Sclmeidewinus rescripsit in hunc modum:' u reo ιεσθα προς ιος τουλν ιπιον. me iudice parum probabiliter, quia quomodo ino in rariorem minusque notam librariis formam abire potuerit, non perspicitur. Ipse dochmios latere puto sic restituendos:
344쪽
85Αntiqui tragici versum p. Oxopa tr. Homit in Aphton. ap. Walet Rhett. II p. 291, 22:το γῆς αναγκης - ἰσχυρον ζυγον vix melius corrigas quam scribendo: το τῆς ἀναγκος ἐστὶν ἰσχυρον ζυγον, collato us Aeschyleo e Prometheo: τὀ τῆς ἀναγκης ἐστ ἀδηραον σθένος. Cic. ad Att. 14, 22, 2 itaque me. Ita Mariis non tam
conδolantur, quam antea Magnum enim mendum continent. Maiilli iuuene ἄλλοισιν ἐσθλοις τονδ' ἀπωθουνται φογον. Vulgo male scribitur ἄλλοις ἐν ἐσθλοις, quod correxi. Herod. n. Goλom in necd. Miss. Ol. 3, p. 253 servavit hunc veteris poetae iambum: Γ H δ' ἡ ἐν δὴ Τυνδαρεω κορς ιιιαν. optimum, dummodo rescribatur κορων έαν nam quod vulgatur significaret, eum unam non duas Tyndarides duxisse
Corrupto codice usus esse videtur Herodianus, σολοικ. in Anecd Boiss. Ol. 3, p. 246, ubi scribit: istinis i Axi δο-
i. e. roianorum rore vidua reddidere Graeciae arma, vellenius etiam sic: χηρας ει ρωων tar εδωκαν Ελλω i. e. vidua autem Troianorum armis i. e. ius belli dederunt Graeeiae. Plut de ad ut et amic. 6 p. 57 E: Γέρων γεροντι γλωσσαν idi νενην 'χει,
345쪽
ληφθεὶς μψιδος ἐστι τε πειρωμένco. Nihil videntius quam horum versuum auctorem sive Euripides, sive alius suerit scripsisse: καὶ δισπρα- ληφθεὶς ἐπευδος ἐστι τἀπορου ιέν v. Nam sic demum δυσπραξω ληφθείς habebit quod sibi eodem modo respondeat quo γέρων γέροντι, παις παιdi, inris ami
Plut de sortit. 30 p. IID, A. προς ους ποτυχων - τις
θεος δέ σοι πῆs οὐδέν, ala auro G ID . Wagnerus doctrinae suae praestantiam egregie probat hac adnotatione Euripidi ueraumartibuam cum propter gigmatismum, tum propterea quod omneδ, qui apud Plui praecedunt, vera Eurisidia uni. Inter nostrates philologos vix quemquam fugere puto versum esse nobilissimum Sophocleum ex Oedipo rege: Κλέων δέ σοι πω οὐδέν α λ αλος συ σοι. Multo magis miror in similem errorem incidisse Nauchium. inter devola 224 reserentem versus, quos scrvavit Lofi Dam post Stob. cl. p. 717, 28:ον εο λεγειν χρη μὴ πι τοις εργοις καλοῖς, ου γαρ καλον το αλλα si σικν μαρα Leguntur enim totidem vocabulis apud Eurip. Phoen us 526, 27. Recte perspexit s. 1 coruptum esse, malo tamen coniiciens ερ ι των ρyco καλον Multo enim lenius possis: ιν, κα- λοις εργοις επι Vulgata lectio ex interpretamento fluxime
videtur. Vs 2 pro adi apud Eurip. legitur πικρον.
346쪽
Ρlut Amat. 15, 6 p. 58 B qui laudantur versus in hunc modum suppleverim: οὐ γάρ με vid τικτε δεσποτον λυρας, οὐ μαντιν, οὐδ' ἰατρον, ἀλλ' εμον γέρας) mr υν λια ψυχαῖσu εἰς Αιδου περαH. Sext. Empir in Dispuit Antiscept. p. abr. Bibl. Gr. V, p. 23: Oφει διαθρῶν ουδεν α πάνιν καλον
οὐδ' αἰσχρον ἀλλὰ ταυτ λοέησεν λαβων καιρος αἰσχρα καὶ διαλλάξας καλά.
Soloecismum, qui est in s. 1, facile tollas rescribendo ουδ εν, sed praeterea metrum requirit: οφει δὲ διαθρεῶν Versus enim haud dubie e comoedia nova desumpti sunt, ipso Menandro, ut videntur, non indigni. Fragmentum distichon, quod affert Plutarchus in libello an seni gerenda si resp. 9, p. 789 A: τις α σε νυιιφη, τὰ δε παρθενος νέα δεξαιr ἄν ευ γ υ ώς γαμεῖν χεις, τάλας. sitne ex tragoedia an e comoedia desumptum, ambigant viri docti, quamvis sit nullus dubitandi locus, siquidem oti tragiei utuntur in vocativo forma τάλας, comici contra constanter τάλαν v. c. Plut 1055 risi: A βουλε διὰ χρονον προς με παῖσαι B ποῖ τάλαν. Egregie igitur sallitur Matthiaeus locum ex TRΛTTIDI comici Philocteta depromptum esse putans. cf. lut verba. quae praecedunt .
347쪽
88 Sic ex emendatione rotii pro θνητοῖς dedit agnerus an D. CVIIJ. Fortasse recte. Nescio tamen an potius θνητοῖς vitio natum esse ex ἐν θεοις iudicandum siti Clem. lex. Strom. III, p. 520 - καὶ F οι otioς' . μοιγε νυν τε καὶ πάλαι δοκεῖ παιδας φυτευειν υποτ ἀνθρ-ους χρῆν, πονους ρωντας εἰς ὁσους--μφιεν. Vs 1 libri exhibent 4ιοὶ γένοιτο καὶ πάλαι δοκειν, quae optime sanavit Grotius Fortasse supplendum:
Schol. Soph. l. 1437 δι ευτος α παυρα γε μη ἀνατετ ισως φθεγγεσθαι, ἀλλ' ἐλαφρως εν τ ψ λαλει δει ι δἐ ιηκυνειν λογον. Nauchius εν τοι λαλειν i. non reputans λαλειν apud antiquos garriendi habere significatum, itaque absurdum esse εν λαλειν. Scholiasta procul dubio hunc versum asser ad illustrandam locutionem Sophocleam δι δεος quare suspicor reponendum
ἐς τους λέγειν δεῖ - λογον. In λαλειν tamen fortasse aliud quid latet, ἐς τους verum esse non dubito. Apud Sophoclem hiloct. 110 scripserim: nco ουν βλεπων et ις αυτ τολιιησε λακειν ubi vulgatur
348쪽
89 Quinctil. Inst. 3, I, 14 apparet e Philoclete sabula hos versus Sumptos esse, ex Cicerone de Orat. III, 35 14 ab ipso Philoctete suisse pronuntiatos Graecorum igitur qui hic memoratur excercitus vix alius esse poteat, quam qui expugnavit Troiam. His positis, mihi quidem obscurissimum est, cur additum sit adiectivum παντος Manum poetae, quem Euripidem esse sunt qui probabiliter suspicentur, restitum fortasse scribendo νπέρ γε μέντοι το II ανελλqν o Cnoerni αἰσχρον σι-- βαρβαρους δ' ἐαν γειν. Comparari poterit v. c. ID. Aul. 350. Vulgatam lectionem originem debere puto huiusmodi librorum Scripturae:
δευρ' σον σοὶ ταλ- βουλομαι φρασαι. Verbum φραζειν numquam Graece ponitur pro φραζεσθαι i. e. deliberare itaque φρασαι συν τιν τι ne cogitari quidem
Nisi egregie fallor, tragico lenissima mutatione reddendum: δευρ ελθ' ες Ους σοι ταλλα βουλομαι φρασαι. Quam verissimam emendationem debeo loco Eurip. Ion 152 I. δευο ελθ' e. D σοι τους λογον εἰπεῖν θελω quem, nihil ut videtur suspicatus, Nauchius Adesp. r. 363ὶ conferre lectorem iubet. Quicunque vero noverit, apud uripidem . l. praecedere hunc versum: τα δ' αλλα προ σε βουλομαι μονον φρασπι, non dubitabit mecum statuere Grammaticum hunc ipsum asserre Ionis locum, sed memoriae lapsu unum versum secisse
349쪽
su duobus itaque hunc locum quantocyus e fragmentorum collectionibus esse eximendum. Stob. cl. hys. I, 8, 13 p. 34. θεου θέλοντος μετα πάνr γέγνεται. Iacobsius en ατα, agnerus φιλα ὰ, Nauchius ἀνιπά ei Inter quos viros doctos solus Nauchius, quid sententia roquirat, perspexisse videtur sed obtrudit poetae vocabulum contra omnem analogiam fictum a se ipso Graecum est, πον cs. v. c. urip. Heracl. 96Ι), non νυτον. Verum illud metrum non patitur. Quidni igitur potius i. :θεου θέλono δυνατα πάνr γέγνεται Stob. ML I, 2, 22, p. 40. νυν Dκλι tio δέχα θυμος
ἀλλἀ σαφῆς, ὁτι καὶ τὰ βροτοις
Stob. Flor. XXXII, 3: κακὴ γἀ αδ υς ενθα τἀναιδες κρατει.
η τους ἀφ φους εἰς ζοφον κατῆγαγεν.
350쪽
91 Stob. Flor. I, 3. κρεατο τ ιι ει --θανεῖν γαρ εὐκλεῶς, ζῆν θέλοιμ α δυσκλεως. γε πιθα-HΕxpunxi scioli additamentum, quod frustra Nauchius corrigit scribendo φιὴ κατθανων quae verba orent supervacua. Antisto in Stob. Flor. XVIII, 37 si scribit: ἐρε δὴ προσελθετο ὁ βίος εἰς et προσθεν καὶ γάιιων καὶ γυναι- JεnQvμησότω, αυτ η ν ημερα αυτη νυξ καινου δαέμονος ορχει καινου ποτμου, μέγας γαρ ἄγων γάμος ἀνθρώ
χρῆσθαι χαλεπαὶ uti εκπομπαι, τους piλους χθρους ποιήσω ισα φρονουντας ἴσα πνέοντας, ἀξιῶσαντα καὶ α ιωMin κτε. Acute Gaissordius perspexit poetae alicuius esse verba:
δεινος γαρ ἀγων γάμος ἀνθρ-ω. Conseratur Eurip. Troad 20 sq.:ν λέκτροις παθεῖσ' Ἐλλάνωνερρο ν ἰξ αντα καὶ ais to κτε. Ceterum Antiphontis verba misere laborant. s. 2 delevi post vocabula καὶ - ων turpe additamentum καὶ Μαικος. reliquis manus abstinere satius esse iudicavi.