장음표시 사용
171쪽
Arimathaei ex Gallia in .Angliam discessu memorarunt. Non minus negat,Damianum Fugati anumque ab Eleutherio Pontifice Romano in Britanniam ablegatos fuisse. Postea ex Innocenti Papae ad Decentium epistola probat, Britannos Evangelium non a Romanis
accepisse, triumphos, quos de Augustini a Gregorio M. in Angliam missi expeditione agunt Romanae Curiae Patroni, pia victoria longe majores esse ostendit. Ad Petri dc Iohannis legationem Acst VIII, 4 descriptam ubi pervenit, animadvertit parum abesse, quin Baronius hanc legationem non a Petro Johanne, sed a Petro dc Cepha susceptam fuisse dicat ad eum serme modum, quo olim nonnulli, cum Caesar omnia in Republica ad arbitrium administraret, non Caesarem dc Bibulum, sed Julium & Caesarem Consulatu fungi, jocantes dixisse perhibentur. Deinde ostendit, quantum illa legatio Petri primatui adversetur, olim etiam Episcopis
Romanis Legatorum provinciam demandatam fuisse exemplis nonnullis demonstrat. Exemplum Patris Filium non minorem mit. tentis, quo causam suam Baronius contra Novatores,quos vocat, tueri conatus est, εἰπροσλοασον esse breviter animadvertit. R
spondet etiam ad exemplum Ismaelis Pontificis Maximi, quem Judaei in causa, quam adversus Regem suum Agrippam habebant, ad
Neronem Imperatorem cum aliis miserunt. Cum enim Baronius
inde concludere nitatur, Petri primatui nihil obesse, quod is ab Apostolico Collegio ad Samaritanos missus fueriti contra Basnagius etiam ludatorum Pontificem Senatu Iudaico inseviorem fuisse asserit, neque Baronio concedit, quod Hebraeorum Pontifices nemini nisi Deo subjecti fuerint. Contrarium enim ex Gemara Babylonicain aliis Judaeorum monumentis, quin sc ex ipsa Scriptura probari posscidocet. Caeterum cum Baronius, dum Ismaelis Pontificis Maximi ad Neronem missi mentionem facit, eidem Chelciam sacri aerarii Custodem adjungat, eumque Pontifici ordine proximum faciat hinc Ba agius de sacri aerarii Custode ejusque apud Iudaeos dignitate disserendi occasionem aucupatur. Ac primum
quidem de voce gazophylaci agit, γαζοφυλακιον illud, in quo
Christum verba quaedam prolocutum Iohannes c. VIII, 2o. memorat, non aerarium notare dicit, qui locus plebi inaccessus laucis pervius fuit, sed atrium mulierum, in quo arculae recipiendis
172쪽
eleemosynis constitutae erant. Hinc quaestionem movet, unusne
an plures aerario templi Hierosolymitani praesecti fuerint tetigi- Dotus duos aerarii custodes praecipuos constituit, quos a Iudaeissa tholikim appellatos observat, iisque duos tantum in populo Iudaico superiores fuisse notat, nempe Pontificem Maximum Sagan. Verum eum duo illi Catholicani, ut veterum ICtorum verbo, quo rationum Praefectos designare solebant, uti hic liceat, Iosepho ignoti suerint, qui passim unum tantum aerarii Custodem agnoscere videtur non dubitat, quin Catholicani illi ad Rabbinorum somnia referri debeant Ethate quidem prior Basilagii sententia fuit Verum coem postea in Ioseph Antiqv. libr. XV e. ιή expressam των
γα οφυλακών mentionem deprehendisset, errorem hunc correxit,& ad calae hujus voIuminis retractavit. Postea etiam disquirit, fueritne apud Iudaeos ruunus aliquod Saganatus nomine donatum, quod Pontificatui proximum aerarii praefecturam praeemineret Notat in Scriptura sacra vocem Sagan de sacerdotali munere nusquam usurpari. Rem ipsam quod attinet, negat quod Pontifex perpetuum aliquem Vicarium habuerit, cum Josephus reserat,quod Matthiae sumnio Sacerdoti, eum nocturno quodam semnio pollutus solenni jejuniorum die ossicio suo fungi non posset, ad unicum tantum diem,alius qui Pontificis munia obiret, substitutus fuerit, qua temporaria substitutione opus non fuisset,si Pontifices Iudaeorum perpet um Vicarium habuissent observat praeterea, ex Iosepho constare, quod in republica Iudaica multi, sacra honorum fame compulsi, malis artibus Pontificatum ambiverint. Cum vero de Saganam amobiliosae hujusmodi contentiones inter Judaeos natae non legantur, ex eo colligit, quod proxima illa Pontificatui dignitas perpetua non fuerit. Verba Lucae, qui e III, 2. Annam Caipham eo anno,
quo Iohannes Baptista ministerium suum exorsus est,summos Pontifices fuisse dicit, a Maligero ita cui dem explieata sent,quas Annas non summus Pontifex, sed tantum Caiphaesum Sacerdotis Saganseu Vicarius aut Proto, Syncellus fuerit, ideoque Eusebius erraverit, qui Annam Caipham eodem anno simul supremo Pontificatu functos fuisse scripsit verum Basinagius caligerum potius errasse scribit, cum vox 'Αρχι εο tantum summo Sacerdoti VeIetiam capitibus Familiarum Sacerdotalium, non autem Sagani compitat
173쪽
petat, neque Annas, si Sagan tantum fuerit, Caiphae a Luca praeponi debuisset. Non minus erroris arguit die Menum&Baron um, qui Annae Pontificatum apud Lucam civilem dignitatem designarestriuerunt, in quem errorem a Baronio inductus fuit etiam Lumoortu Annam propterea summum Sacerdotem a Luca vocatum existimans, quod sacerdoso Princeps Synedrii fuerit, quam sententiam tamen postea retractavit, cum neminem unquam ejus nominis Principem Synedri fuisse perpendisset Basnagii avitem sententia est Annam catapham omnino simul pontifices fuisse , sed ita,
ut ossicium hoc per annorum vices alternaverint. Probat id ex Iohanne, qui Catapham eo anno, quo Christus passus est, Pontifi-eem fuisse dicit, ex Luca qui Act. IV, 6 anno Christi emortu Iem proxime excipiente, Annam supremum Pontificem fuisse dicit, eoque loco Cataphae nomini nullam dignitatem addit. Postremoloe etiam Casaulonum in Cataphae annis computandis errasse, Iosephi ea de re loca non accurate explicasse notat. Laronium qui ex Act. VIII, 7. Confirmationis Sacramentum exsculpere conatur, prolixe confutat, quod argumentum etiam ex nostratibus celeberrimus Horrhoitus in suis Disquisitionibus Antia Baronianis egregie traetavit. Sed jam Bainagii ductum sequamur. Is antequam ad ipsum Confirmationis Sacramentum accedat deria tu impositionis manuum multa disserit. Notat Sanctium, qui impositionis manuum hanc rationem esse innuit, ut significet hominer illum, cui manus imponitur, non sui amplius uris esse, sed in alterius potestatem transire. Quod falsum esse Numa Pompilii exemplo probat, qui in potestatem illius Auguiris non venit, a quo ipsum dextra capiti imposta consecratum Livius retulit. Magis probat Grueti sententiam, qui manus impositionem Divinae potentiae efficaciam designare scribis; sed illud in Grotio improbat, quod manus extensionem cana impositione confudit. Recenset deinde varias species impositionis manuum apud Iudaeos usitatae, nempe χειρολτίαν in consecrandi victimis acmibitam , de qua varias Ju-Quorum traditiones ex Ligi oto memorat, item eam, quae Vel benedictionis vel sanationis causa ad lubita fuit, nec omittendam censet impositionem manus, qua homines ad munus aliquod consecrati sunt Quamvis enim Lig ootu statuerit Apostolos, cum conse
174쪽
reandis Episcopis manum imposuerunt, ab usitato Iudaeorum more recessitae, cum Maimonides Judaeorum Presbyteros sine manus impositione ordinatos tradiderit persuadere tamen sibi non potest doctissimus Basnagius, quod Iudaei Christi temporibus in ordinanis dis Presbyteris a paterna consuetudine deflexerint, cum Mosaico jure Levitis manus impositae fuerint. Addit xillam χειρο Uricio qua Iosua a Mose consecratus est Porro a Iudaeis ad Christianos trans.
it, quatuor imprimis χειροθε ut Christianae genera recensens,
quarum prima in aegris, quibus etiam energumenos accenset, altera in catechumenis, tertia in poenitentibus, desquarta denique in ordinandis usurpata fuit. Eam vero manuum impositionem, cujus ope Apostoli Spiritus Sancti munera Samaritanis aliisque rogarunt, nihil ordinarii habuisse censet, quantum ea a Copnrmationis Sacramento discrepet ostendit, cum neque Apostoli chrisma aut tagnum crucis, aut alias Confirmationis cerimonias in illa manus imis positione adhibuerim , neque in Confirmationis Sacramento maianus imponatur. Irridet Beliarminum, qui in unctione seontis manuum impositionem quaerit, nec minus Durandum, qui interm steria alapae confirmandis infligi solitae hoc refert, quod Apostolicam manuum impositionem repraesentet; quod pari absurditate dici judicat, ac si quis Paulum eo tempore confirmatum dicat, quo summus Pontifex colaphum ejus ori impingi demandavit. Ret
latin Maeldonatum docentem, quod ecclesiae ritus'Confirmationis pro re nata mutandi libertas relicta tuerit, quo posito omnibus haereticis Sacramentorum materiam dormam corrumpentibus fores
latissime pandantur, assium, qui Lucam in describenda Samaritanorum Confirmatione, ex arcani disciplina, neque elementum neque verbum hujus Sacramenti prodere voluisse; quasi vero Evangelistae in describendo Confirmationis Sacramento religiosiores arcani tenaciores fuerint, quam in ritu baptismi eucharistiae describendo Praeterea non immerito dubitari posse exissimat, an Apostoli pauperes, si chrisma illis conficiendum fuerit, balsamum, quod non sine ingenti pretio comparari potuit, tam copiosum habuerint, quantum omnibus baptizatis sufficere potuit Τ Α Pontificiis ad Pearsenium aliosque Anglos Episcopales progreditur,4 impositionem manuum Apostolicam, qua Spiritus S. Samaritanis cou latus
175쪽
latus est, eum hodierna Confirmatione, quae inter Episcoporum praerogativas numeratur, nihil commune habere, partim ex Ministris manuum impositarum, partim ex effectu illius eremoniae concludit Pearsonio asserenti, quod chrisma statim post Apostolorum tempora in Confirmatione seu simul cum manuum impositione adhibitum fuerit, opponit Justinum Martyrem, qui cum baptismicerimonias aevo suo usitatas luculenter deseribit, nullam chrismatis 1 nentionem injicit Opponit Irenaeum, qui dum Valentinianos opobalsamum in suo bapti sim usurpasse refert, aperte indicat, ab ecclesia moribus illud institutum abhorruisse. Non igitur statim pol Apostolorum tempora, sed tertio seculo ineunte chrisina evrnan.uum impositionem in scenam prodii Hasserit, cum ante Tertustianum nulla istarum cerimoniarum mentio occurrat. Quae cum racione ordinis .modi in ecclesiis admodum variaverint, ex eo probat, quod ab Apostolis profectat non fuerint. Notat autem easdem eremonias baptismi partes fuisse, quod plurimis Patrum tectimoniis confirmat. Oleum igitur cla operam perdere Baronium Ooncludit, cum pro Confirmatione varia dicta Patrum adducit,quae de unctione baptismo conjuncta agunt. Verba Prudentii Cultor Dei memento, efontis Luacri rore ubissesanctum, et chrismate in patum, a Cassandro in hythnis ecclesiasticis ita exponi animadvertit, quod unctio chrismatis haut aliter sere baptismo, quam Corporis Daminici Sacramento Calix Sanguinis, conjuncta fuerit. In loco Clementis Alexandrini apud Eusebium, Baronium, Christophorsoni versione deceptum fuisse ex Valesio observat,
desperperam Baronium e veterum monumentis Confirmationem suam derivare notat, cum hodierna Latinorum Confirmatio
ab antiqua plurimum discrepet De quaestione an Confirmatio manusve impositio solis Episcopis reservata fuerit 3 Pontificios Doctores multum inter se digladiari, adductis variis eorum sentenis rus ostendit, simul non eandem omnium ecclesiarum consuetudinem traxi fuisse probat d postquam etiam Presbyteris manuum impositionem olim concessam fuisse,ex Clemente Alexandrino, Concilio Eliberino, aliisque antiquitatis monumentis demonstravit, quibus de causis tandem in jus praesulum Confirma
m cesserit,exponit Coronidis loco de cilicacia confimiationis
176쪽
Cha aetere, qaem fictilium hoc sacramentum imprimeridicitur.
Simonem Magum , cujus Iosephus libr. o. e. s. meminit, eumdem me suspicatur cum eo,qui Act. VIII, 9 dc mu memoratur. Etsi enim Simon Iosephi,patria Cyprius fuerit, cille, quem Lucas
memorat, a Justino ex vico Samaritano, cui Gilton nomen fuit,oriundus perhibeatur, Iustinum tamen in Simonis patria hallucinais
tum statuit. Neque enim Stephami e Myne conjecturam probae, cui promitto Cittium legere placuit, quasi Simon Magis non Γιτὶιwe, sed a celebri Cupti oppido Gτluis dici debeat; quae conj etur Iustini menti plane adversetur, siquidem expresse Simonia patriam in Samaria sitam addidit. Impostorem autem illum Sama. ritanum,quem eum asseclis suis a Pilato fusum&fugatum Iosephus
lib. 8. c. s. Antiquitatum retiuit, Simonem Magum fuisse, quar: Baronii conjectura est, a verilpecie plane abessse,Basinagius observat. Non dissimulat etiam, suspectam sibi esse Irenati aliorumque traditiisonem, referentium quod Simon Magus pro summo Numine si ve ditaverita Confirmat suspicionem suam ex eo, quod ασυς sint, quae Patres primitivae Ecclesiae de Simone literis prodiderunt; ut ea, teras ejus rationes taceamus. Fabulis accenset sc illud, etsi ab A
gustino traditum, quod suas oc Helenae imagines discipulis suis dorandas tradiderit, cum hoc imaginum cultu Iudaeorum&Sam ritanorum animos plane a se abalienaturus se si apud quos qua tivis pretii videri volebat. In historia Eunuchi Candaees a Philippo eonversi notat errois rem Gregorii Narianaeni, qui Candaces Reginae nomen ipsi Eunu- eho tribuit. Candacem autem illam ab ea diversiam judieat, quae a Strabone lib. . AEthiopibus imperasse dicitur. Disquirit, cur Lucas non Regis sed Reginae meminerit, in cujus Eunucho per Philippa ministerium converso oraculum Elatae c. LXVI, rq impletum ess
rit, ubi per Lud Ethiopiam intelligi probat. Dictentit ab iis, qui
Eunuchi hujus patriam in Arabia statuerint. Refutat Baronium scribentem, quod Ethiopes eadem pene cum Iudaeis in religione senserint,dc a Christianis non multum discrepaverint cum tamen foedissima idololatria&superstitione non secus ac AEgyptii, quibus ortum suum debuerunt, insecti lucrint, quod ex ipso Strabone prin
177쪽
bat, quem pro sua assertione statuminanda Baronius allegavit. Ex mentione circumcisonis, quam ab AEgyptiis Ethiopes didicis e Baronius refert nata occasio Ba agi digrediendi ad quaestionem, utrum circumcisio ab AEgyptiis ades braeos transieries Marshams Spemero affirmantibus inter alia opponit, quod Moses inter posteros irraim etiam Philistaeos referat si autem YEgyptii a primis gentis suae ineunabulis circumcisi sint,nullam idoneam causam adduci posse,cur fili ritus ab AEgyptiis ad Philistaeos non descenderit quos Prie pallum retinuisse constat Concludit igitur,post natos Philistaeos demum AEgyptios circumcisionem usurpasse, eamque forte a Iosepho Patriarcha didicisse. Ad Baronium reversus,abserdam ejus se tentiam perstringit,qua statuit, Iudaeos, quod in AEgypto habitassent, ab Herodoto Ethiopes appellatos. In eo quoque Baronium repte
nendit,quod omnes scriptores ecclesiasticos Eunuchum interprosely- eos numerasse dicat,ideoque Eusebium erroris arguar, qui Eunuchum
illum religione Ethnicum fuisse statuit. Quod falsum esse Basnagius inde probat, quod praeter Eusebium Nicephorus quoque Chrysostomus Eunuchum pro Ethnico habuerint. Cum autem ex hac sensentia sequi videatur, Philippum,non petrum,ostrum salutis gentibus reserasse, quod tamen ossicium sibi divinitus mandatum Petrus celebravit, nodum hune ita solvit Basilagins 'ut CorneIium a Petro prius institutum, quam Eunuchum a Philippo baptietatum arbitrerur,cum Lucae insolitum non sit, aut temporum ordinem negligere,aut cohaerentia distrahere. Spectant etiam ad Historiam Ennuchi a Philippo conversi, quae ad Aet VIII et de urbe Gaza disierit,nee non de Scripturis ad Eunuchi exemplum Iegendis, tuam in rem aurea Chrysosto mi verba repetit, variaque exempIa adducit,quibus manifestum red dit,omnis generis homines lectioni Scripturarum incubuisse, Traditionem de Tiberio Christi apotheosin decernente, quam
non Haronius tantum, verum etiam Casaubonus, Pearsonius,Huetius
aliique clarissimi Viri ut vetam amplectuntur, Basinagius falsam esse iudicar Nec obstare ait, quod metivi objecit, Tertullianum Senatui Populoque Romano hoc Tiberii laetum objicere ausurum non fuisse,nisii ex publicis commentariis uis maxime, quibus res sub Pilato gestae continebantur,res illa omnibus perspecta' cognita fuisser.
Respondet enim, etiam Justinum Martyrem in Apologia, quam An
178쪽
MEN SIS APRILIS A. M DC XCII. 16ς
tonino Pio pro Christianis obtulit statuam Simoni Mago positam memorasse, cum certum sit, Simonem Magum tali statua Romae nunquam fuisse decolatum. Postea variis argumentis traditionem illam de Tiberio impugnat sua occasione etiam de pilati ad Tiberium literis lactis Pilati prolixe agit. Haec ex Ba agi observationibus ad A. C., excerpere placuit. Nam ut ad reliquos annos progrediamur, rerum, de quibus tractat, varietas&copia nobis brevitatem sectan tibus minime permittit.
sa suavis Mathematisa Theoria Tomus Primus.
Venetiis apud Hieronymum Albritium, Anno Iso linia Coninstat plagulis LREcentuimus nuper, Actorum mense Ianuario pag. oi primuiri Tomum Systematis philosophici, quod Clarissimus Farrisia publico adornatiDialecticam philosophisammane jam excipit
dialectica mathematica antperfata,Tomus primus Theoriae,qua universam uiualem mathematicam traditurum se pollicetur Autor. Constabit ea quatuor partibus, quarum piaesens haec,&prima Operisqorganon est, ad universalis quantitatis naturam aperiendam comparatum: in quo media quaedam universilia, generalis matheseos fundamenta continentia, ad recte geometrigandum afferuntus quoq; adeo, tanquanti modo εc initrumento, ex cujuslibet quantitatis spe ciet genericis communibus affectionibus detectis, ad mathematicarum propositionum expeditam resolutionem animus disponitur. ADtera, alecticageometricis speetilia quaedamin insigniora suppeditabit media,ad continuae quantitatis seu extensionis naturam,proprietates linearum, Ianorum4 solidorum intelligendam praeparantia. triusque hujus dialecticae usumin applicationem tertia praebebit, difficilioribus est 4 Aposionis,Archimedis sc feodosi propositionibus mira brevitate demo nitratis; actis insuper utriusque Trigonometriae practicae Geometriae fundamentis saὰν denique methodi totius fructus&coronamentum, paImaria Mechanicae, Opticae dc Staticae principia, quorum cognitio ad solidam experimentoIem Philosephdam omnino requiritur, exponet.
179쪽
Quod autem primam partem attinet, exordium ei Auto facie si
ab impedimentis, quibus amoliendis occupatum esse oportet anu in mum, matheseos cognitione feliciter imbuendum. Praeter natura. lem enim ingenii desecham,languidaevi torpescentis phantasiat, in qua confusein perturbate rerum vestigia delineantur, quo laborantes inauspicato plane studiis applicantur mathematicis; Autori praecipue commemorantur, qui ab hominum incuria orti, solerti studio vitati possunt corrigi Definitionum obscuritas, axiomatum per os curos aut aquinoco terminos expressio legitimae scientificae method defectat,quorum singulorum exempla ex Elementis Eucti eis non una prissem nturri assectata obscuritas, methodi dissicultas cujus vitii ream analyticam recentiorum methodum, ab AEgidio Gottignissmetit rejectam esse Noster contendit) principiorem insus ientia, ingenitostus: ostentatio.
His indicatis,pra o Dialocticae hujus libro universales praxes, quibusvis quantitatibus communes,hoc est, vulgo sic dictae computationum species, traduntur quibus ratio praemittitur scribendi quantitatum dignitates, per literarum lymbola, signorum item in signincationes,tum ad mentem Algebractarum communem, tum Autoris. Huic enim utrumque hoc signum est additionis, nullum vero subtractionis ipsaeque quantitates signo affectae, negativae, non vero nihilo minores; adeoque subtractio additionis regulis perficitur: haec juxta scita Lagistra Gottiniana a quibus tamen circa multiplicationem in hoc discedit, quod regulam Algo braicam, - in producitu ex Algebrae communis principiis, quod Patri Gottignis impossibile visum, demonstret. Secundo occupatur in calculo vulgaris arithmeticae numerorum integrorum4 fractorum ubi se potissimum methodo Matheso universalutas branchii usum Autor affirmat. Tertio libro proportionum doctrinam aggressus,eandem etiam summo plurimorum labore nondum ita eorrectamin explanatam contendit, ut ulteriori non indigeat emendatione desideratque e iam post novissimos Tarqueti, Gottignies, Preseth autoris novorum elemeviorum geometria Gallicorum nuperrime Parisiis auctius recusorum et Boressi conatus, eam hujus argumenti perspicuit te min evidentiam, quae rigoroia sciςntiae competit, quam vero suis
180쪽
meditatis illi conciliare studet. Hoc ut consequatur, proporti nem nihil aliud esse pronunciat, quam . c. quantum A comparatum ad quantum B ejusdem naturae ut videlicet hac ratione pro is
portio non consistat in forma quadam abstracta similitudinis Ic reis lationis, sed ipsum sit concretum seu res, sed tamen ut ad alteram comparata. Huic sundamento deinde superstruit doctrinam do proportionibus, proportionalitatibus progressionibus arithmeticis geometricis bonamque partem propositionum Elementia uinti
uartu agit de compositione claresoIutione quantitatum: ouo loco priores Elem. secundi propositiones analytice demonstra tur,4 radicis quadratis cubicaeque extractio juxta formulas Gottignia
Vltimo libro, analyticum sive algebraicum artiscium breviter
expositurus, speciosam sive symbolicam Geometriam,a Vieta dcca rosio inventam aut restitutam,clave adhuc indigere conqueritur, quato tenebrosa aenigmata, quae continet, Matheseos Studiosis solvantur cum Carte nae Geometriae interpretes ita perturbateo a nigmatice scripserint, ut nesciat, obscuriorne habendus sit textus an commentarii. Commendat vero Stasium, la Hire, Malebranchiam dc Murmium, qui prae caeteris analyticam artem facilem reddere studuerint. cnixe vero optat, ut quandoquidem a Celeberrimo Leibnitio acceperit, calculum analyticum, quomodo a recentioribus Algebraistis proponitur , ita imperfectum desiimitatum esse, ut problematibus pluribus, quae neque plana,neque solida,nequel
nearia,aut alterius omnino certi gradus sint, sed ad transcendentalem aliquam Geometriam spectant, solvendis impar sit, solertissimus hic cincomparabilis Geometra, quae circa analysin feliciter excogitavit, posteritati consignare dignetur. Interea Autor a distor rationem divers propositionibus ita exponit, exemplisque subnexis illustrat, ut tyronibus viam pandat, qua ad penitiora Symbolicae Matheseos arcana penetrare deinceps valeant. Subsistit autem in aequationibus quadraticis sublatere affectis, earumque simi libus, binarum altiorum quarumvis dignitatum, quarum denomis