장음표시 사용
171쪽
Nam inquit Cicero non dixit omne id, quod falsum si, Atticorum esse iccirco, quod Attici ad
risum sint compositi. nec Catullus cum ait, nullam in tanto corpore esse micam salis, intelligit, nihil in tanto corpore ridiculum esse: sed profecto salsum est, quod elegans, urbanum S non insulsum est. Cum ergo haec sit Fabii mens ,. quam eXposui ,, facile est ex sensu concipere,, ubi sit error. Est autem ille in voce, omne, quae tollenda est: proque ea, nθn, negatiVa VOX est substituenda. sic:
Nam S Cicero, non quod salsum si , ait esse Attico
rum, quia snt maxime ad risum compositi Sc. potest tamen S dictio illa, omne, servari. sed, non, VOX negativa erit praeponenda: quod magis placet. hoc modo: Nam s Cicero non omne, φuod salsumst, ait esse Atticorum, quia snt maxime ad risum composti M. Substituimus etiam Ciceronis locum, unde id a Fabio petitum credimus. ut inde etiam animadversio nostra alumentum inveniat. Ille igitur lib. II. de Oratore cap. 34.3 sic scribit: Inveni autem ridieula S DID mul a Graecorum. Nam U Siculi in eo genere,'Rhodii, S B3zantii, S praeter ceteros Attici excellunt. Nisi forte verius Quinini. locum significat, qui est in Oratore cap 26.J his verbis: uuibus exceptis A utetur sale Ufacetiis , ut ego ex Ptis novis Atticis talem cognoverim neminem. Cum id certe si vel maatae Atticum-Hanc ego judico formam summiss oratorir , sed magni tamen S germani Attici. quoniam quidquid est salsum in Oratione , id proprium Atticorum est. e quibus t men non omnes faceti. Lasas satis S 'perides: D mades praeter ceteros fertur: Demosthenes mimus hah rvr , quo puidem mihi nihil videtur urbanius. Sed nonetam dicax fuit, quam facetus. Praeterea de Atti corum Urbanitate leges apud Lucianum in dialo
172쪽
go ad eum, qui dixit: Prometheus es in sermonibus. cap. 2.J Paullo supra illa Quinctiliani verba, quae attulimus, alter locus est, qui Oedipode aliquo, aut Delio ,natatore indiget : Vel fortasse Hippocrate aeutiores in eo intendant diligenter aciem ingenii. Ego in praesentia quam opem afferam, non habeo. Quin illae ipsae, quae dictae sunt ac vocantur, quarcertis diebus Hylae licentiae dicere flebamus , si pauia Ium adhibita ratione sngerentur, aut aliquid in his δε-rium quoque esset admisum, plurimum poterunt utialitatis a erre. quae nunc juvenum vel fbi ludentium exercitatio es. Hic quando ut dixi juvare Fabium non possumus, admoneamus ejus studiosos: injuste facere Joannem Brodaeum Gallum; qui Quinctilianum in expositione Catulliani versus, de quo supra dictum est, reprehendit lib. VI. cap. 12. JSuarum annot. his verbis: Quinctilianus tib vi. cap. 3. Catullianum versum citans, Nulla in tam magno corpore mica salis . nihil in corpore ejus ridiculum eaeponit. 'o deniam praefatus nihil in corpore esse gratiae ac Veneris. Quasi vero id Fabius scribat aut sentiat. An non Fabii expositio clara est, cum est y Catullus cum dicit. Nulla in tam magno corpore mica salis.
non dicit nihil in corpore ejus esse ridiculum. salsum igitur erit, quod non erit Uufum.
173쪽
CAPUT LΙ Mediam in his Oocibus Ollabam, illius, ipsius, S similibus brevem esse non longam.
Tollenda est jam olim inueterata Grammatico rum opinio: qui in his dictionibus, lilius, ipsius,
unius, ct similibus, tradunt mediam syllabam accentum habere, ut quae longa sit natura: quamui poetae interdum eamdem corripiant. Sed contra res est. quippe δccentus illis genitivis in prima syllaba est: & mediam habent ex lege Latinarum VO.calium ab aliis vocalibus exceptarum, natura brevvem. Cujus tamen producendae licentiam saepe sibi poetae vindicant. Probus quidem, Servius, ct Quinctilianus lib. I, cap. 9. atque alii, contrai tradunt. Sed praeter legem, . quam dixi, vocalium Latinarum, a nobis stat Tullius: cujus unius longe
locupletissimi testis S magistri prior potiorque est sententia. qui III. de Oratore cap. 47. J sic scribiti Ut autem Paeon hisposerior non syllabarum numero ,sed aurium mensura, quod es acrius judicium V certius , par fere Cretico, qui es ex longa, ly brevi, longa. ut Quid petam praesa, aut exsequar 8 quove nuηc y Λguo numero exorsus est Fannius. Si, Quirites, minas i lius. Ecce quemadmodum Tullius vocem ligne, i liui . Creticum esse aperte docet. qui Creticus est e media brevi, & utraque eXtrema longa. Et Fannius orationes s*ripsit non poemata. Orator enim fuit, ut aperte testatur Paterculus in fne lib. 1. initia II. Ap ne quis fortasse cavilletur, Cicero. nem intelligere tantum de primo pede, non etiam
ne sequentibus, 1a eli, latis elie , ut In V
174쪽
etiam sequentes sint Cretici: sciat hic primum Ciceronem dixisse : a quo numero exorsus es Fannius. non, a quo pede. Numerus autem non uno, sed pluribus pedibus constat. deinde insuperiore illo versu. Quid petam praesidi, aut exsequary quove nunc pquatuor sunt perpetui Cretici: cum tamen in ve his Fannii tantum tres sint. quod autem numerus pluribus pedibus non uno constituatur, testes sunt omnes, qui de numeris oratorum conscripserunt. 'Ut tamen quaerendi molestiam adimam, non universorum, sed solius Ciceronis testimonium recit ho ex LL de Oratore. Non loquor inquit uno pede extremor adjungo , quod minimum si proximum superiorem: saepe etiam tertium. S tertio ejusdem operis cap. So.J Duo aut tres sunt fere eatremfava
di s notandi pede . CAPUT. LII L Cicero emendatus
Epistola XXIII. ad. Nironem, quae est tib XVI. epistolarum, quae familiares dicuntur, habet obscuritates: quarum nonnullae inde oriuntur, qu niam res continent diversis temporibus gestas. quod in primis est advertendum. Duae autem epistolae diversis temporibus scriptae in unam coierunt.
Quod si dividantur , ut res S ratio postulat, non modica aperietur ad lucem admittendam fenestra. Initium autem secundum epistolae inde ordiri placet Ad Bithmicum scripsi. vel etiam inde. De Servilio tu videris. Id autem necesse esse facere, res ipsa loquitur. Nam prior scripta est vivente Caesare: quod probat bonorum profestio, cujus ibi fit mentio. cujus professionis faciendae necessitas lege Iu-
175쪽
ia ipso Iulio Caesare vivente erat imposita. ut ex xxxIII. epistola lib. XIII. ad Atticum constat. ANque etiam videndum est, cum in eadem parte epistolae scribit: Antonius, quid de lege egerit. an intelligat legem de urbe augenda r 'quod quidem valde suspicor. quae lex promulgata fuerat Caesare &Antonio Coss. de qua etiam loquitur idem Cicero in Disola xx. N XXXIII. ejusdem XIII. lib. ad Attiamum. Quemadmodum autem historia cogit fateri, hanc priorem epistolam scriptam fuisse vivente Caesare , sic eadem historia & argumentum ipsum po- stulat, ut fateamur, posteriorem scriptam fuisse Caesare Caeso, atque Antonio nondum aperte bellum patriae inferente. quod ostendit, cum de On- servanda inveterata Antonii amicitia, ct de terroribus , quos Antonii furor atque audacia nonnullis jam , atque Attico inprimis incutiebat. Totam autem hanc rem melius S clarius intelliget, qui trium postremorum ad Att. librorum epistolas per ,
dum corrupise, non correxi se, μemdam in LIL Tusculana locum.
Non temere recepta striptura repudianda est, nec facile audacibus in mutando correctoribus est assentiendum. Laudoque in hac parte eorum Typographorum prudentiam, qui in IIL Tusculana Cic. cap. 6.' antiquam S receptam &sine dubio veram lectionem retinuerunt, damnatam tamen a Sebast. Conrado in sua Quaestura, quam sane non ubique optima fide gessit. Apponam Cic. Verba : quae quoniam germanam lectio-
176쪽
ANNOTATION SS. CAP. LIII. 16st
nem continent, mutari nullo modo debent. Me absurde Crantor ille: qui in nosra Academia vel in priamis fuit nobilissimus: minime inquit asentior his, quii am nescio quam indolentiam magnopere laudant. quae nec potes ulla esse , nec debet. Ne aegrotus sim, in
quit : sed si fuerim , sensus adst, Me secetur quid,
e avellatur a corpore. Nam istuc, nihil dolere, nonsne magna mercede contingit immanitatis in animo, poris in corpore. Conradus autem inversiones quasdam inducit: quae nitorem S elegantiam sententiae miris modis foedant & distorquent. sic enim
narrat. De qua sindolentia ) in manu scriptis librisse Cicero scribit. Minime inquit, Crantor, assentior iis, qui isam nescio quam indolentiam magnopere laudant: quae nec potes ulla esse, nec debet: nec aegroto etiam , inquit. nisis, qui fuerat, sensus absit: sive secetur quid, Me avellatur a corpore. vel, utumalus li-hris legitur. aegrotis est, si is, qui fuerat, sensus absit. Nescio ego Conradi libros. sed quos ipse
vidi veteres scriptos, universi consentiunt. Tum elegantia orationis, S sententiae veritas lectionem Conradi improbant & convincunt. praeterea Plutarchus lectioni, quam nos defendimus, testimonium dicit in ea sive oratione, sive epistola , , qua Apollonium consolatur, in principio fTom. II. p. Io2. D.J Cujus Verba non appono. quoniam eadem sunt cum verbis Ciceronis: quippe a quo Plutarchus transtulit, ut multam partem totius iblius commentationis. Servandam etiam antiquam omnium codicum
manuscriptorum lectionem in epistola secunda A sint i Pollionis ad Ciceronem lib. fam. Epist. x. Ep. 32.Jcenseo in his verbis: S illi misero quiritanti, ciuis Romanus natus sum, responderet. ubi viri docti judicant , omnino eXpungendam vocem illam natur.
177쪽
seis ab ipsis in omnibus scriptis libris , ut diantur,
inventam. quod dicant, nusquam alibi legisse se e vir Romanus natursum sed tantum, civi omanussum classi vero apud priscos & bonos auctores nulla si gularia sint cum Verba, tum eloquutioneia quamquam ouid respondebunt ad illum Fabii locum o lib.
io Ditii βο inquit ad probandum smisi vis vadet
T ad refellenidum. Probanti interim satis es unum ha here hoc modo. in fit civis quis, aut natus fit oportet, auit factur. Neganti utrumque tollendum est, nec natus, nec actus. Ρraeterea verbum illud, natus, indignissimam cti commiserationem amplificat, cum audIretur, em natum a cive facto foedissimo lapplicia -- ei. Denique, si sequenti epistola nusdem Pollionis
Dropter consensum omnIum veterum librorum ret, nendum censent Palmarer , Verbum nusquam alibi lectum : cur eamdem hic constantiam, praesertiterationibus fultam non infirmis, non probant δ cur
juris idem Attii, quod Tit nyCAPUT LIV.
Mirari se mihi dixerunt nonnulli, cur Virgilius
in versu bucolico Eclog. VII. V. G.J Mc rio Pulcherrima pinus in hortis, cum pinus montana ilvestrisque arbos sit. Ego vero & domesticam pinum invenio: quippe Vegetius D. IV. cap. x et optimam caedi ad fabrieandas Liburnas m reriam ex pinu domestica tradit. Ρausanias quoque Eliacorum. II. sive sib. VI. cap. 9.J de eadem pinu sile tibici Cur autem Pinus hortenses nucem ferat, N-lam granatum missii conjectura epequi non Idem Phocaicis. Γcap. I 3. ad Bisontes serum
178쪽
ANNOTATIONES. cit. LV. ,171 mal mansuefaciendum baccas pinus sativae acti. beri seribit.
CAPUT LV. Loeus Ciceronis defensus S declaratus.
Petrus Victorius lib. XII. cap. II. Variarum Dictionum, corrumpit proculdubio locum in Oratore Ciceronis scap. 44.J qui sic, ut ego apponam, ubique legitur nec profecto aliter legi debet. Ne
extremorum verborum cum insequentibus primis com cursus, aut hiulcas voces essciat, aut asperas. Quamvis enim suaves, gravesve sententiae, tamen f incomditis verbis emeruntur, o endent aures: quarum es
judicium superbissmum. Quod quidem Latina lingua
sic observat, nemo ut tam rusicus si, qui vocales nolit conjungerer in quo quidam etiam Theopompum reprehendunt, litteras tantopere fugerit, etsi id ma. giper ejus Isocrates fecerat. At non Thu dides. Spaulo post, Nobis ne s cupiamus quidem, disrahere
voces conceditur. indicant orationes illae ipsae horridulae Catonis. indicant omnes poetae praeter eos, qui
versum facerent , saepe hiabant. . ut Naevius. Vos qui accolitis Urum fluvium, Algidam. N ULsiem. Quam numquam vobis Graji, Barbari. At Ennius semel. Scipio invicte. N quidem nos. Hoc motu radiantit Etesae in vada ponti. hoc idem faepius nostri non tulissent, quod Graeci laudare etiam solent. Sed quid ego vocales γ Me vocalibus saepe is vitatis caussa contrahebant. ut dicerent , multi' modis: Dasi argenteis: palmi' S crinibus: tecti' fractis. Haec ego pluscula ex eo loco verba attuli, quod perem fore, ut omnes sentiant per se ex citato Ciceronis loco, nihil esse immutandum. quamvis ubi
179쪽
legitur : nemo ut tam rusticus si , qui vocalis noliseon iungere: Victorius pro qui, legat quin. ut sit ,
quin vocales nolit conjungere. Sensu omnino ex di, metro voluntati & doctrinae Ciceronis contrario. cui lectioni nec superiora Ciceronis Verba, nec se-Zentia ullo modo cohaererent. sensus enim est. .atini sic fugiunt asperitatem orationis, ut cum
contingat, ut duo sint finitima verba, quorum prius in vocalem desinat, sequens a vocali item incipiat, id enim hiulcam & asperam orationem facit utramque vocem proserendo conjungant, non abjiciendo quidem vocalem ultimam praecedentis dictionis, sed dissimulando; quomodo loquitur F bius, ut paullo post ejus verbis ostendemus. hujus rei exempla haec S alia ejusmodi sunto. cum nota Apostrophi. ut res melius intelligatur Di, ego, Farage. Porro hunc esse verum sensum, S hanc esse germanam lectionem, indicant sequentia haec paullo post verba: Sed Graeci viderint. nobis ne si cupiamus quidem, disrabere voces conceditur. indicant S illa. Sed quid ego vocales 7 sne vocalibus saepe brevitatis causia
contrahebant, ut dicerent, multi modis: vor argenteis:
palmi' θ' crinibus hyc. Atque hic Cicero contrahe-hant dixit, pro Eo quod supra conjungebant, dixerat.
quod nihil aliud est, quam facta synaloepha Sejecta
vocali praecedentis vocis, unam ex duabus dictionibus pronunciando effcere. Id autem propterea, putidiuscule fortasse, , exponendum & significandum duxi, ne quis a Strabaeo in fraudem ducatur:
res existimans Ciceronem de temporibus, id este quantitate syllabarum illic agere, interpretatur verbum illud, contrahebant, corripiebant. tamquam diceret, Syllabam longam corripiebant. quo
quid dici potest a Ciceronis mente alienius 8 Atque meam hanc expositionem S sententiam Ciceronis sequi.
180쪽
sequitur & confirmat Fab. lib. XI. cap. 4. de pro nunciatione sic scribens: Nam S vocales frequentissme coeunt: S consonantium quaedam insequente vocali dissimulantur. utriusque exemplum posuimus. Multum ille S terris. & lib. IX. cap. 4. Atqui eadem si tera , quotiens ultima est , N vocalem verbi sequentis ita contingit, ut in eam transere psit, etiam s scribiatur, tamen parum exprimitur. ut, Multum ille. N. Quantum erat. adeo ut pene cujusdam novae litterae sonum reddat. neque enim exprimitur, sed obseuratur.
Ergo inquit Cicero, non solum docti, sed rustici ipsi sie sugiunt hiatum & hiulcam orationem, ut
Conjungant verba proferendo, quotiens contingant vocalium concursus, & Synaloephen ut Grammatici loquuntur duarum vocalium faciant. quae nihil aliud est, quam coeuntes inter se Vocales. Quem vero ipse hiatum fecit non excludendo ult, mam in voce Etesiae , in illo suo versu. Hoc motu radiantis Etesae in vada ponti. studio & dedita opera , ac cum judicio illud fecit: ut versum Arati videretur etiam in hiatu thoc penitus expressisse. hiat enim & Aratus in suo versu. Phaenom. U IS3-J
Hunc eumdem hiatum aemulatus est & Lucretius in eodem verbo lib. vi. U. 716. J quamquam alii aliter legunt. Anni tempore eo, quo Etesae esse feruntur. . .