장음표시 사용
361쪽
tii Neureti : Statii Saturnini. Est etiam apud Plinium lib. IX. cap. IS. Statius Sebosus. ' Fulvius quoque Ursinus in lib. de familiis de hac doctrina disierit. De cognomine vero satis sit referre verba Agellii lib. I v. cap. 19. Quod etiam eo libentius facto , quod a nonnullis a non omnia Verba, a quibusdam etiam fide non integra adponuntur: ea sic habent: Et cur, inpuiunt, ita es, ut tu βs, quam eluus curatior 8 Quoniam inquit ego me curo, equum Statius. Visum parum reverens ese responsum: relatusque in aerarios, ut mos es. Statius autem servile nomen fuit. Pleripue apud veteres servi eo nomine δε runt. Caecilius tuoque ille comoediarum poeta incirtus, servus fuit: N propterea nomen habuit Statius. sed postea versum es tuas in cognomentum , adpellatusque es Caecilius Statius. Recte Agellius: nam servorum nomina, cum libertate erant donati, postremo loco ponebantur. Opportune autem juvandus es conruptus apud Agellium Sedigiti Volcatii versus
Caecilio palmam saluo de comico. Nonnulli habita tantum ratione versus, claudicantem desectu temporis & syllabae sic fulciunt. Caecilio palmam statuo dandam comico. sed tanta S tam audax mutatio non placet. Aldus
Manucius, amicus meus, peritam arte Sconsuetudine medendi manum feliciter adhibuit. Ille cum aliquot ab hinc annos Genua Venetias reVerteretur, S derecta via nonnihil deflectens, ut me paternum amicum, quem tamen de faςie nondum norat, Viseret, AleXandriam venit: 'perhumanite
que pro sua liberali natura & probitate domi me fa-
salin a) In margina prioris editionis erat: Panvinum innuit.
362쪽
ilitavit. Accepi laetans, & amplous, ut debui, hominem, blande tamen & molliter adcusatum at- . que increpitum , quod non recta ad Mattium, pro Paterna amicitia, & pro merito lao boni enim ad honorum ut cotaVivium , sic hospitium non vocati . adcedunt devertisset: pro peccatoque statim im-l osita est a me multa, ut apud me cenaret, &enet, quamdiu AleXandriae moraretur. Renuenti initio verecunde, &excusanti, apage, inquam, delicias eum putidiuscula ista modestia S pudore. Non alio pretio redimes culpam, quae admissa est, cum de porta ad januam nostram recta non venisti. sic condicionem accepit, eum eXceptione tamen , ne asymbolus sederet. Festive, ego inquam, atque ut lubebit, modo symbola sit musica.
Ergo. adposita mensa, cum ego : heus Vos καταυδωρ: excipiens ille: at ego prius symbolam: ct simul prolato versu Sedigiti, vitium in eo indicat & tollit, sic illum restituens. Caecilio palmam Statio dem comico. Probam sa) , ῆν ν ἐγώ, proba moneta Ambolam, Pudice me: ita medius frius amet bene. t si secus quis sentiat, male sentiat. Antequam autem ab ejusdem Volcatii epigramma te discedamus, restituamus ibi duobus versibus legitimam mensuram.
Eum me judice errorem dissolaam tibi. s,judice me, legas non, me judice, constabit versus. Ea vero forma dicendi: Eum errorem me judice dissolaam tibi: rara quidem est, usurpata tamen cum ab aliis, tum a Cicerone ad Atticum lib. X. ep. o.J Obsignata jam epytula superiore, non placuit ei dari, cui consi-
tue a No stri sunt hi sersus: inquit Mattius in margine prio 'ris editionis.
363쪽
tueram. Caesar belli Gallici lib. V. cap. 44.J Quo percusso S exanimato , hunc scutis proteguηt hostes. Ubi legitur hos, legamus illor , vel istos. in hoc
In sexto consequitur hos Terentius. pro hos Terentius, lege, sos, vel illos Terentius. In sexto consequitur illos Terentius. vel, quod multo blandius adridet mihi, addito uno maxime proprio, & hic adcommodato verbo. In sexto consequitur loco hos Terentius. Quod autem nonnulli possint suspicari, parum esse consultum primis duabus syllabis in verbo, Licinius, in illis vertibus: Si quid quarto detur, dabitur Licinio. seiat ille, utrasque syllabas cadere in arbitrium scribentis carmen. Papinius Statius lib. Iv. Thebaid. stagna Licinia restant. Horat. lib. II. Carmin. f Od. XII. U. I 3.JMe dulcis dominae Musa Liciniae.
Permutare velis crine Liciniae. Idem. Od. X. pr.JRectius vives Licini, neque altum Semper urgendo.
ct in epist. ad Pisones. svs. 3ΟΙ.J Tonsori Licino commiserit.
364쪽
CAΡUT XIV. Plinii loca duo eme ais.
Ex ipso Plinio Plinii locum juvemus lib. XXXVI.
cap. 9. , ubi de obeliscis agit. Naves duas sinquit in latitudinem patulas pedalibus ex eodem lapide ad rationem geminati per duplicem mensuram ponderis oneratas, ita ut subirent obeliseum pendentem extremitatibus suis in ripis utrinque, posea egestis laterculis adlevatas naves excepisse onus salutum. Lege addita , post illa verba, pedalibus ex eodem lapide, voce, uterculis: sic. Naves duas in latitudinem patulas, pedalibus ex eodem lapide laterculis, ad rationem geminati per duplicem mensuram ponderis oneratas. sequitur Enim in eadem periodo paullo post , postea egestis laterculis adlevatas naves: in quibus his Verbis postremis vox haec, naves, supervacua esst, & ideo delenda: namque cum jam dixerit ante, naues duas,
Eodem capite, ubi legitur: Omnibus, quae umquam in mari visa sunt. Scribe, visae sunt: naves scilicet. Sequenti in capite XI.J sunt haec verba: Tertius Romae in Vaticano Cai N Neronis Principum circo ex omnibus unus omnino factus est in molitione, quem fecerat Sesostris filius Numcoreus. Hic est ille obeliseus , quem jacentem dc neglectum dignus immortali memoria Xistus V. Pontifex Maximus erexit ad limina D. Petri, adhuc totus integer, & nulla in parte laesus: nedum fractus aetate Plinii fuerit. Quae obelisci integritas admonuit Philippum Ρig fetiam diligentem narratorem erectionis hujus obditisci, ut consuleret veteres Vaticanae Bibliothecae
365쪽
scriptos calamo Plinii libros: in quorum uno diserte sic invenit scriptum: atque ita omnino locus ad illius exemplum est restituendus. Tertius Romae in Vaticano Cai S Neronis Principumfactus imitatione
ejus, quem fecerat Sesostris stius Numcoreus. CAPUT XV. Eiusdem Plinii locus emendatus. .
Hactenus non esse animadversum insigne vitium in verbo Plinii lib. VIII. cap. XLIII. ad finem, jure omnes admirari possitnt. sunt autem verba haec. no moriente viso celerrime id genus descit. Inepta, . S contra naturae rationem scripturae huius est te. Etio. Ρrimum quis umquam testetur, id vel semel addidisse 2 Deinde genus ullum non interit. Ego S ex sympathia, communi non asino solum, dedhomini etiam, S multis aliis animantibus, quae viso compare mejere, mejunt S ipsa: & ex Aphro. . disaei problemate XXXu. suam Plinio integritatem sic restituo. . Asino mejente viso, ceterum genus idem facit. Arbitror, fore neminem, qui non fassimis sit, parva paucarum literarumjactura&mutatione succursum esse foede laborantibus Plinii verbis.. Aphrodisaei verba Latine sic habent. MVente asella
CAPUT XVI Liusdem Plinii declaratus locus.
Libro III. cap. XVII. inquit Plinius. Vercellae Lia corum ex Salbis ortae. Novaria ex Vertomac ris Vocoηsiorum hodieque pago, non, ut Cato existimat,
366쪽
L rum: ex quibus Laevi θ' Marici condidere Ticianum non procul a Pado: scut Boii trans Alpes profecti Laudem Pompejam. In his Plinii verbis vox illa relativa, em quibus, non refert propinquiorem dictionem Ligurum: ut perperam putavit Georgius M ruta si tamen primus ille hujus sententiae auctor fuit & multi alii, etiam qui nunc scribunt, Merulae errorem securius secuti: sed respicit ad Ventomacorum, vel potius Vocontiorum, hoc sensu. Ex quibus Vertomacoris , sive Vocontiis Laevi S --rici condidere Ticinum: scut Boii Galli hi quoque ex eadem Gallia profecti Laudem Pompejam: Insubres Mediolanium. Porro Plinius Brios trans Alpes dixit: ut discerneret a Boiis Italicis, qui ex
eadem gente multo ante cis Alpes incolebant. Qui diligenter locum Plinii perpendent, sine dubio m cum facient. Sed Merula, qui in hujusmodi conjecturis temerario judicio saepe praeceps ruit, non solum credidit, Laevos S Maricos istos fuisse Ligures in ea parte, ubi nunc est AleXandria, non intellecto loco Plinii: sed etiam rem risu excipiendam non semel statuit, Maricos istos incoluisse loca, ubi est Marencum, qui esst nunc viculus desertus, ac ruricolarum, S plerumque inquilinorum . statio, ad secumdum ab Alexandria lapidem Deristonam euntibus. Eamdem quoque historiam Livius lib. V. cap. 35. J tradit his verbis. Post hos Salvii, qui praeter antiquam gentem Laevos, Ligures incolentes citra Ticinum amnem expulere. Poenino deinde Boii, Lingonesque transgressi, cum jam inter Padum atque Alpes omnia tenerentur Pado ratibus traje- cto, non Etruscos modo, sed etiam Umbros agro pellant.
367쪽
xphilinus, qui Dionem in compendium con traxit, fallitur: cum scribit: fp. 743. E. ELGunci.' Vitellium ex propinquis Othonis & Vespasiam occidisse neminem. Namque ex Suetonio in Vitellio, cap. I3.J & ex Iosepho lib. Iv. de bello Iudaico p. 312. M. Haverc.J constat, Sabinum Vespasiani fratrem ad Vitellium adductum jussu, ejus necatum fuisse.
Idem scribit, Pertinacem Imperatorem Afrum natione fuisse: qui Ligus fuit, Alba Ρompeja oriundus: quae urbs est in ea Liguriae parte, quae ad Ligures Epanterios pertinet, ad ripam Tanari sita. Sed hominem duxit in fraudem vel Imperator Severus, qui aliquot post annos imperavit, adsumpto sibi nomine Ρertinacis: hic enim vere Afer fuit : vel VOX Graeca, quae apud Dionem Λιγοῦς, id est, Ligus, fuit. Ille properans ct securus animi, Λιβυς esse putavit a) : itaque Afrum vertit. In Alba vero . Pompsa duae fuerunt gentes Pertinacium, Iulia ct Helvia, insigni errore eorum, qui apud Sparti num, Aelium, scribunt. Qui enim Romae imper vit, fuit P. Helvius Ρertinax. Juliae gentis exstat adhuc Albae Pompdae in aedibus Scotiarum moni, mentum in marmore sculptum hoc.
a Ast Tiphilinus p. 83r. B. M. Leunet. diserte scribit. Ην δε ἰ Πιρτίναξ Λινυς Πομπι, ἐας. Sed decepisse Mattium videtur vulgata scriptura, quae habet pro Λιγος ἰ& erronea sorte flandri interpretatio, qui Afrum prius er-τoneς verterat. Vid. ejus & Sylburgii notas ad illum locum.
368쪽
OPINIONES. LIB. II. CAP. XVII. 36I
Terentii locus anima ersus. Prolubium.
In sine Adelphorum Terentii legitur. Quod proluvium p quae istaec subita es largitas 2 Ego ex
Donati docti hominis interpretatione, qui προθυροιαν eXponit, non proluvium, sed prolubium lego: intelli-goque non prodigam profusionem, sed nimiam 'animi voluntatem S libidinem largiendi. Neque a proluendo, sed a prolubendo Uiceat enim sic nunc loqui deduco. Quod si proluvium retineamus 3 erit eadem verbi significatio, more scribendi antiquorum , apud quos in multis vocibus B. SV. invicem sibi cedebant. Itaque in antiquis inscriptionibus legimus Dannuvium, &Veneventi, pro Dannubium, S Beneventi: quemadmodum contra, dixit pro
369쪽
Vixit: & Suebico bello , pro Sue vico scripserunt. Sic apud Apuleium lib. x. Asini aurei. p. 183. ΕΗ COLuuJ Et unguento fragrantissimo proluvium libidinis suscitaram. Haec postea ab aliis quoque observata esse animadverti.
CAPUT XIX. . Annificat Non. Ausonius declaratus.
Versus ille Ausonii Carm. 4Ι8. G. 36. J
Vna fuit tantum, qua respondere Lacones , Litera, ef irato regi placuere neganteS. multos habet expositores, S conjectores: sed nemo adhuc, quod sciam, conlimavit recte. Alii enim pro, litera, reponunt , Bllaba: quoniam τὸ τυ negativa vox, sid syllaba, non una litera tantum. Alii servant, litera: sed literam pro syllaba acci, piunt. Ego S litera retineo, S iudico, Ausonium, cum, litera, dciit, non το ου sed τὸ intellexisse, quae est vox recusantis S negantis. Huius interpretationis me commonuit Suidas in Φιλολου
γραμμάτιον. Hic Philoxenus Cytherius fuit, qui acceptis a Dionysio literis, quibus ille hominem ad se invitabat, nihil quidem per literas respondit; sed libellum misit, nihil aliud scriptum habentem, nisi saepius repetitum a. Inde proverbium, Philoxeni libellus. Quod proverbium S recusandi ol stinatam constantiam, & brevitatem Laconicam significat. c A.
370쪽
OPINIONES. LIB. II. CAP. XX. - 363c A. UT XX. lDe Tri egisto. Aesculapii locus animadversus. De antiquitate linguae Graecae.
Mercurii plures fuerunt. Auctores id docent multi. Uni ex illis antiqui cognomen posuerunt Tri egiso, id est, Ter maximo. Causam cognominis tradunt alii aliam. Suidas in voce 'Eρ. , censet: quod de Trinitate Dei nostri, Dei veri, & de tribus Trinitatis personis locutus est;& quidem primus, ut nonnulli tradiderunt: fortatasse non male. Sed id paullo post videbimus. Nunc quid Suidas dicat, audiamus. 'Eρμῆ ς ο Tρισμελιτος.
ἱλεως ἱλε- ε,ο. Cum Suida facit etiam Georgius Cedrenus in compendio historiarum Op.II 6. M. Ba