장음표시 사용
411쪽
quam Testamenii habetur quia hic mutua sit erevem. tio inter paries, condisinetes utranque ponuntur, ac Mediator datur. His plura ex aliis decerpta addere, supervacaneum foret.
' , linguae Graecae. Quantumvis vero in universum inficias ite nolim . scriptores Novi Testamenti nonnunquam, ubi vocem adhibent, Foederis notionem, cui ex usu Lxx Interpretum, aliorumque Iudaeorum Graece loquentium, assueverant, potius in mente habuisse, quam T amenti, quo v. c. trahi possent loca Act. vII. 8, Hebr. Ix. 4, illis tamen Theologis non possum non calculum adiicere, qui Apostolos, et caeteros scriptores Novi Testamenti Θεοπνευςους, Per com muniter, praesertim, si ipsis sermo sit de voluntate Dei, qua credentibus communionem regni sui in Christo decrevit, ac omnium maxime, ubi de eadem voluntate Dei loquuntur, quatenus morte Mediatoria Confirmata iam est, quae vocatur Novum Testamen4rum, intelligere, non Foedus et pactum quodcumque, 1 ed Testamentum proprie sic dictum, illiusque ideam auditoribus et lectoribus suis primario ingerere voluisse. Ne hic quidem Foederis notionem plane excludaei pio. Est enim Aedus cum Testamento coniunctum.
Et Testamentum quidem intelligimus gratissam illam
disspositionem Dei de bonis suis, ab heredibus suis,
sub certis conditionibus, citra alienationis perieulum p Uendis. Foedus vero, quod nititur Testamento, illique superstruitur, nobis dicitur revelatio huius Divinae volunrmis, conditionum expositio, inritatio deni-
412쪽
que hominum ad conditiones Testamenti adimphndum. sub certa spe adsundorum bonorum Testamenti. Eltitaque Testamentum, de quo loquimur, Foederase,
et, ut in sequentibus ostendemus, ad Foederum conditionem accedit quam proxime. Sed id volumus, scriptores Novi Testamenti Sacros, cum de illa voluntate Dei loquuntur, eamque Διαθηκην nuneupant, primario et proprie non pactum q-dcumque aliud, sed sigillatim Testamentum designare et ob oculos h'bere. Quod ut idoneis argumentis adstruamus I. primo loco memoria repeti velim, quod prolixe ostensum est
Graecos communiter hanc inter et
posuisse differentiam, ut vox prior, non pactum quodvis, χd Testamentum, posterior non Testamentum, sed Foedus, seu pactum generatim designaverit. Quae differentia vocum cula scriptoribus Novi Testamenti ignota esse non potuerit. vero non est dissimile, insos Teceptum hunc Graecae linguae usum sequi etiam voluisse. Alia quodammodo ratio erat LXX interpretum , qui cum Alexandriae viverent, et urbis huius Dialectum imbibissient, id ex dialecti huius indole, praesertim si Salmasium audimus, trahere potuerunt, ut vocem adhiberent in sensu laxiori, quam reIiqui Graeci solerent. At de scriptoribus Novi Testamenti dici hoc neutiquam potest, qui, uti nec inter Alexandri.
nos suerunt educati, nec Alexandriae vixerunt, aut scripserunt, si unicum Marcum excipias, ita nec habuerunt causam, quamobrem hic a communi Graecorum usu, sibi non ignoto, discederent. Quinimo Lu-
eam sermone Graecorum comtiore fuisse imbutum. et
scripta loquuntur, et apud omnes in consessio est ci . Paulum vero Apostolum , quo nemo saepius voce .ci Exemplo sint Prooemium Euangelii, I. I-4, et loci complutes in Actis Apostolicis.
413쪽
θήκης uritur, protulit Cilicia, scriptorum Graecorum
plurimorum, et eorum quidem disertissimorum ac politissimorum serax, in quorum lectione et ipsum operam posuisse non indiligentem, certius est, quam ut quis facile insietas iverit. Praeterea Lxx Interpretes, Iudaeis scribebant, ac potissimum Graece loquentibus Alexandrinis. Verum Novi Testamenti scriptores maiorem rationem habebant Graecorum , i. e. eorum, qui e Gentium turba ad Ecclesiam Christi transiverant, et transituri etiamnum erant, eorumque ingenio, quantum quidem fieri poterat, scriptionem suam attempe rabant. Et certe Graecos, sive conversos ex Ethnicis, per de qua in scriptis Novi Testamenti sermo est, Testamentum proprie sic dictum intellexisse. mox palam faciemus.
s VII. . II. Ex indole illius Gnsilii et voluntatis Dei,
quae Διαθηκη appellatur. Tanto vero minus u. a communi Graecorum usu hie discedendum esse censeo, quod, si rem recte putemus, Sacri scriptores, ad commode exprimendam' verbis nobisque repraesentandam illam gratiosissimani Dei voluntatem, de qua loquuntur, vix aptiorem ac rei accommodatam magis notionem, quam illam Testari menti , qua utuntur, adinvenire potuisse videantur;
quod secundi argumenti loco observari velim. Non equidem existimo, scriptores Sacros, quando in hoc negotio notionem Testamenti aliis praetulerunt. ad omnia ICtorum praecepta, ac quae legibus circa dispositiones Testamentarias cauta sunt, digitum intendisse, ad quae proinde ea, quae ipsi de Testamento Divino
tradunt, non morose nimis ac severe exigenda sunt. Negari tamen non potest, omnia, quae communiter
414쪽
in Testamento spectan inr, quaeque Testamenti voeabu luna unicuique illico. suggerit, in illo Dei consilio, quod appellant scriptores Sacri, occurrere, et contemplationi nostrae obiici. Est enim I. Tesator aliquis, qui heredes instituit, inque illorum gratiam de bonis 1uis amplissimis ac luculentissimis disponit.
Deus, et quidem certo respeetu Pater, ex cuius cono
silio , quod ipsum inter et Filium agitatum fuit ,
Zach. vI. I 3, tota illa dispositio Testamentaria pendet; certo etiam respectu Filius, utpote quem tabulae Testamenti nobis repraesentant, ceu χἡγὸν τῆς σωτηρίας, illum a quo proprie omnis salus heredum
Dei derivatur, Hebr. II. Io, Vel Ceu αιτιον τῆς σωτηριαζ, causam salutis illius , quam hereditate qOnle-quuntur credentes, Hebr. v, 9, quippe cuius morte omnis illa Dei voluntas confirmata ac corroborata est.
Quamobrem et ipse, cum solemne Testamenti huius, iamiam confirmandi, Sacramentum instituisset, pro Testatore a discipulis haberi agnoscique voliuit, inquit, διαπίθεμαι ὐμν, κοβὼρ λεθετο μοι ο Πατήρ μου βασίλειαν Et ego vobis dispono Testamento , sicut Pater mihi disposuit, regnum Luc. XXII. 29. Ad sunt a. Bona locupletissima, tanto Testatore digna. qu rum possessio illos certo manet, quos quidem Testator in Testamenti tabulis heredes scripsit; quae bona, si amplitudinem spectes, dicuntur omnia, Rom. VIII. 32, I COr. III. 2I, 22, si gloriae et splendoris, quo coruscant, rationem habeas, regni nomine veniunt, Matth. xxv. 34 Lue. XXII. δ9, ac passim. Commodissime autem a regio Vate dispescuntur in Graiiam et Gloriam, Ps. LxxxIv. Ia, ubi nomine Graιiae significatur bo
num Interpretationem hane verborum Zachariae Venoma et alii da hiam fecere.
415쪽
num quodcumque, praecipue syirituale. ac cum salute aeterna cohaerens, quod filii Dei, ceu heredes eius designati, iure hereditatis illius, in hac'vita percipiunt ἔ taloria vero ipsum hereditatis coelestis iminnientum pondus designat occurrunt 3. Heredes. ecquidem certi, in tabulis Testamenti a Deo scripti.
illi nempe, qui per sidem filii Dei evaserum . Gas.
III. 26. qui Deo cogniti sunt, Ioh. x.υ Z, a Tim. II. I9, quorumque nomina in libro visae consignata extant, ut mox videbimus. Illosque Deus ipse, haud instequenter, splendido nomine heredum morum, vel Θeredum regni sui dignatur. Porro, cum 4. dentur Testamenta conditionata, in quibus cavet Testator ne heres ad fruitionem bonorum legatorum admitta tur, nisi sub certa aliqua eonditione praerequisita, cuius respectu ad naturam Foederum accedunt , hane
indolem quoque esse I estamenti Divini. ipsae tabulao Testamentariae testantur, qua de re infra aliquid adii-ἀiemus. Neque s. tacendum est. Illas dispositiones proprie dici Testamentarias, in quibus hona heredi-hus, nonnisi post mortem Testatoris, possidenda permi
tuntur, quaeque adeo per mortem Testatoris confirmamur, atque sic demum ratae ac validae censenturia
quod quando in Testamento Divino pariter nos obse vare iubent scriptores Θεοπνευςοι, vel ex hoc luculentis lime conficitur, eos per Διαθηκην intelligi velle Testamentum proprie sic dictum. Ita autem Gentium
Apostolus de hac Διαθέκν Divina disserit: Itaque ob id
P vi Testamenti Mediator est , ut morae ad redemsionem earum transgre*omim intercedente, quae Derant sub priore Testamento, qui vocati erant, promissam aeter sam hereditatem acciperent. Nam ubi Testamen tumes, mors intercedat Testatoris, necesse est. Testamentum enim in mortuis ratum est et quandoquidem nondum valet, quum vivit Testator , Hebr. IX. Is , I 6, 17. Cumque 6. ex modo dictis per se consequa-
416쪽
tur, dispositionibus Testamentariis. si ad ius respic ,
nihil esse certius et stabilius, easque, post mortem Testatoris, prorsus esis irrevocabiles et 'immutabiles, quando is, qui solus de bonis sitis ex animi voluntate disponere potuit, esse desiit, adeoque voluntas eius, quam solemniter testatam fecit, nulli amplius mutatio inni obnoxia est,. Paulus etiam animum nos appellere vult ad considerandum τὸ αμεταθετον τῆς βουλῆς αυ- του, immutabilitatem huius consilli et voluntatis Dei, Nebr. v I. II, I 8. Ob has sine dubio aliasque con- smiles rationes, scriptores Sacri, qui, quando de re. hus coelestibus disserunt, sermonem suum moribus reis 'busque humanis et nostris loquendi modis attemperant,
consilium gratiae Dei sub imagine Te menti nobis
repraesentare, adque illius rationes frequenter allude.ra, non inconsultum duxerunt.
III. Ex istiusmodi laeta Novi Tastamenti, ubi aliam signisicationem plane' non admittit. Illud vero III. eumprimis urgendum esse existimo, id quod tertium nobis suppeditat argumentum, quod in nonnullis locis librorum Novi Testamenti vox Διαθηκη nullam aliam, quam Testamenti significationem, admittere omnino possit. Quid enim iii lom S superiori iam laudato , Hebr. IX. IS, I6, ubi Λpostolus ait, Testamentum in mortuis ratum esse nec valere, nisi mors Testatoris intercedat.
Διαθηκου significabit, nisi Testamentum proprie sic dictum Nam soli illi convenit, quod Apostolus hie de praedicat. Quare Theod. Beza, qui Διαβήκην in sita Novi Testamenti versione constanter, re mentum, sed pactum reddit, et quod mira.
417쪽
io DISSERTATIONES DE LOCIS SACRI .
ris etiam com. Is huius capitis, commate trimenta 6 et II Testamenti vocabulum ex Uulgata re tinet, nec enim res ipsa aliud quid patiebatur. Merito id agnoscit ad initium Alcithaei scribens: Cum Graeca vox usitate admodum Testamen' sum denotet, non mirum est, ad hunc quoque vocistisum alludi a Scriptore Dissolae ad Hebraeos IX. II. Adde eumdem ad Hebr. I x. Is, I 6. II, ubi tamen se ita censere declarat, hoc unico sensu et respectu Divinam, quae ceteroquin pactum generatim subinnuat, Testamentum dici posse, quod morte Christi, sicut in Testamentis fieri solet, voluntas Dei confirmata fuit. In hoc unico loco Testamenti acinceptionem admittit Pusendorsius , cuius verba adiicere, a re non alienum erit. Sic autem ille in Iure Feciali
Divino S 47r Monendum est, in solo Hebr. IX. 16.17, I 8, quantum ego memini, id vocabulum
Testamenti seu ultimae voluntatis signimationem obtinere. Nam Gal. III. Is, non necessum est, ut v cabulum semper Testamentum vertatur. Intellexit nempe vir Illustris, in hoc postremo loco Galata III. I S, vocabulum communissime accipi pro Testamento proprie sic dicto. Et vix aliter cenissere poterit, quisquis sine aliqua praeconcepta hypothesi, verba illius loci accurate expenderit. Sic enim
habent, Κατα ανθρωπον λέγω, ομ.ως ανθρωπου κεκυρω ουδεὶς ἀθετει, ηεπιδιατασσετα, id est,
ritimana loquor , Testamentum quamvis hominis , ubi semel vim accepit , nemo irritum facit , aut aliquid ei superaddit. Quod sane, si quicquam video, non do alia, quam Testamentaria dispositione, capi commode
potest. Beza tamen et Hammondus etiam h. l. ve
Rem ipsam hanc probat, et rationibus tuetur Hen risus Hammondus, in limine Aunotation. in N. Testaineu
418쪽
tunt pactum. Grotius, inquit, hic
eat promissum. Cui non refragabor, si tale intelligatur promissum, quale in Testamentis locum habet. Pu-fendorsius hanc suae opinionis etiam addit rationem:
Cum ch. l. αα κη θ etiam solenne pactum audirae possit, quod rite persebum, mutationi non est obn=xmm.
Verum prosecto , uti dixi, vix verba Pauli aliter, quam de Testamento capi possunt. Respicit enim luculenter Apostolus ad το αματ ετον, uti Tel tamento rnm, ita huius etiam voluntatis Divinae, quam eam dem ob rein Τestamentum vocat. Lex potest abrogamri . mutari, accessionibus quibusdam auctior fieri.
Foedera a contrahentibus mutuo, consensu tolli, aut aliquam in conditionibus, utrimque acceptis, mutatio .
nem subire possunt. At Testamentum, quando Testator, qui de suis rebus disponere solus potest, et vo Iuntatem suam testatam fecit, iam ut esse, ita velle destit, nulli amplius mutationi obnoxium est. Quare Crotius, in notis ad Hebr. IX. Is, observat, inter Pacta, Testamenta esse perfectiora et nobiliora, quia . morte testatoris secuta, nullam iam mutationem recipiunt. Locis hisce, modo expensis, quid vetat adde re verba, quibus ipse Sanctissimus Servator S. Coenam instituit ut illa a tribus Euangelistis, et Paulo I Corinth. XI. 25, reseruntur. Porrigens enim discipulis populum benedictum, sic fatus est, Τούτοποτήριον η κανη-D ρύματι, Poeulum hoc es Nopum Tesamentum in sanguine meo. Nam quis dubitet, quin verbis hisce Dominus discipulis, suis significaverit, Testamentum novum, cuius iam instituebatur Sacramentum, morte et sanguine Christi sancitum et confirmatum fuisse. Non equidem, me latet, in Foedorum sanctione sanguinem etiam victimarum adhiberi quondam consuevisse, cuius antiquissimi moris vestigia servat phrasis Hebraica
pangere foedur, vel proprie secare se
419쪽
dus, ac passim in Scriptura occurrunt, praesertim Genc xv. Io, et Ierem. XXXIv. 18, ad quae loca Commentatores Critici multa ex profanarum gentium institutis, huc spectantibus, congerunt, sed quae iam praetermitto. Et ex hoc ipso ritu veterum Foederati, Hugo Gratius verει institutionis Dominicae explicanda esse voluit, in Annotat. ad Matth. xxvI. 28. At cui potest esse obscurum , Christum Dominum, in institutione β- Coenae de Sanguine Testamenti loquentem, sanguinem suum in cruce, in morte, fundendum, adeoque mortem ipsam subinnuisse, quo voluntas Dei Testament Tia confirmata est ICor. XI. 26 Quamobrem ve=ha illa Domini, eum loco, euius mentionem iam feci, Hebr. IX. I S, I 6, IZ, conferenda et ex eo explicanda sunt. Et ne prolixior in his sim, docet unus ille Pauli locus, qui merito primarius nuncupari potest, quo sensu Paulus ipse Δια κην, cum in Epistola ad Hebraeos, in qua frequentissime legitur, tum at
hi, accipi velit, et quomodo semper in isthoe negartio intelligenda yeuiat.
IV. Ex notione hereditatis, sub qua rem --dem Scriptura frequenti me designat.
Nee vero IV. in solo vocabulo, eiusquctin scriptis Novi Testamenti usu, omne causae nostrao praesidium collocamus. Observamus enim , ex quoeargumentum nobis subnascitur quartum, id, quod il-Ia vox, uti a scriptoribus Novi Testamenti eam adhiberi videmus, per se iam satis subindicat, ab iisdem scriptoribus etiam asiis locutionibus confirmari , ae egregie illustrari. Quemadmodum igitur ipsum illud consilium Gratiae . illa voluntas Dei, de qua loquimur, frequenter sub notione Testamen ii depingiri tur s
420쪽
tur, ita effectus huius voluntatis, salus, qua fruituti
sunt credentes, appellatur saepius cule Here uas. Te tamentum hunc in finem condi, novimus, ut heredimias testatoris certo ad certos heredes perveniat, eoque
necessariis heredes et hereditatem involvit, sicuti vi cissim hereditas, in iis, qui non ab intellato succe dunt, Testamentum requirit. Adeo autem in Scripturis frequens est hereditatis illius Divinae notio et nunqcupatio, ut facile appareat, eam Spiritui S. cum priamus placuisse, ceu ad negotium isthoc, de quo loqui
vult, exprimendum, singulariter accommodatam. vo Cantur nempe credentes, qui salutem consequuntur,
Zeredes Dei, Rom. vIII. II, heredes vitae, Tita III. p. Aeredes regni, Iac. II. s. Bonum illud, quod salutent et beatitudinem ipsorum constituet aliquando, nuncupari solet hereditas incorruptibilis, et incontamina qia, et immarcescibilis, servata in coelis, I Pet. I. 4, hereditas gloriosa, Ephes. I. I 8, aeterna hereditus . Hebr. IX. Is, hereditas eum sanctificatis omnibus. Ret. xx. 32, cuius hereditatis arrhabonem accipiunc heredes, iam in hac vita, Spiritum S., Ephes. I. I . Ipse vero actus, quo bonis his fruentur, ac salutem possidebunt, qui a Deo scripti sunt heredes, appella tur κληρονομειν, hereditate consequi, hereditario iure possidere, I ebr. I. I , Matth. xxv. 3 . etc. Quin imo, ne quicquam desit, accedit etiam adoptio, qua Deus, pro immensa sua misericordia, eos, qui natura Alii non sunt, nec familiae Patris Coelestis partem faciunt, ut liberos adoptat, iis iura siliorum lar. gitur. ac hereditatem regni sui destinat, Ioh. I. Ist,
Eph. I. s, Gal. III. 26, Rom. v III. I 4, IS, I Ioh. III. I, 2; ex qua adoptione certitudinem hereditatis merito derivat Paulus Rom. VIII. 16, IT,
Ipse enim Spiritus testimonium reddit spiritui nosero, quod simus silii Dei: si aritem silii, sumus etiam heredes, heredea quidem Dei, cohere ei autem Curisti