장음표시 사용
101쪽
98 ANIMADU. IN ATHENAEUM. p. Io.
vi si Graeci dicerent, ταῖς τῶν δει νων Li lis bationum veterum ritus nemo ignorar. M CASAU B.
Διειτα non modo victus rationem & virinia genus significat, sed etiam epulas, eoenam. Sic παρὰ την δέ κιταν apud Νostrum XII. I9. h. idem valet ac παρά τὸ δεῖπνον, XII. 37. d. inter coenandum, dum cibum eapiunt. Sic - τῆς& επὶ διμέτη , apud Appianum. Nonnumquam etiam ipsum victum denotat ac cibum, quem quis capit: quo respexit Seleucus Grammaticus. cum διειτα per litorarum transpositionem dici ait pro δέαιταν. I. 24. h. Aυταρ επεὶ πόσιος &c. Respicit Odyss. ιι . I eo sqq. r. 626 sq. ρ . 368. Paulo ante , pro α φ αερ σῖ,' dant α. ιιι.ροὐσι codices nostri, ad οὶ κρατιστοι των Ιἀτρῶν reseremtes verbum.
'Aφλεγμάντους εἶναι τὰ σωρωτα καὶ τὰς in alech. nec animo tu ere, nee coryore; quem fere secutus
sum. Monuit quidem ad h. l. CASAUBONus : Dis& Φλεγμονὴν latiorem significationem habere in librisu Hippocratis, aliorumque veterum, quam in recentiorumn scriptis, saepissime docet Galenus. Athenaeus fimmo Diosi Dcoridest pro morbo απλως usurpat; ut, cum scribit hoc Dioco, victu parco feri homines αφλεγμάντους τὰ σωu.ν καὶ τὰς dυχ. id est, sanos eorporistis O animis. Et ii paulo post, οἰοῦτε φλεομονην, φίλε ἁκροασέαν πεπονθότων Μ των ευ βεβιωκοτων. α - At eisdem vocabuIis, ita usurpatis, inesse tamen utique simul videtur aliqua tumoris aseque inflammationis notio; ut docent loca a Foesio in Oeconom. Hippocr. sub voc. Φλέγκοι & Φλιγμονὴ collecta.
Ipseque Galenus in Jexico Hippocr. Φλεγμα, inquit,
ου μονον τὸ ν χυμὸν τουτον τον λευκὸν καὶ ψυχ/ν. ἁλλα κιθτην φλογωσιν δηλοῖ. Et, ut concedam Casau bono, ἁ λ.
μὰντους h. l. generatim sanos dici; tamen altero, quem citat, loco qui mox eadem pag. lit. e. legitur φλοριο- νὴ diversum quiddam, nempe lubidinis inflammarionem, satis perspicue dicere videtur. Et paucis post eumdem, in
'uo versamur, locum lineis, vi Φλεγκοναὶ haud dubie sunt inflammationes, & tumores inde oriundae. Plura, ad corum dem vocabulorum usum pertinentia, commode collegit Iunius in Adagio, Turgida nomina. Duiligeri by Coo Ale
102쪽
a Quod sequitur. καὶ κοινὸν, accepi pro
κοινως πρὸς πάντα εὐχ ρηστον, ad omnia pariter utile. Ad.
finis quodammodo eiusdem vocabuli κοινὸς usus occurrit infra, V. I9o. c. οππι δὲ μὴ κοινὸς εινπι προς τας, ubi idem valet κοινὸς ac κοινῶς δε Ἀφενος, pari modo
egia omnes adsectus. ONε τορα πεποiηκε &c. Vide Iliad. x. ios sqq.& dein us 637 sqq. Μox προφ ερ ον τα οινον dabant edd. nec e msstis aliud quid enotatum. Et erunt quidem . qui tenendum id contendant: neque ego negaverim, posse istam scripturam, si quis pertinaciter id agat, utcumque
defendi; hac notione, promentem, expromentem, aut etiam erentem vi m. Ar de cibo & potu quemadmodum προ φερεσθαι dicunt graeci, capere Vel jumere cibum potumve;
sc, qui alteri ossert trassitque, προσφερειν dicitur. Quam frequenter vero in confundendis voculis πρὸ & πρὸς errarint sive librarii sive etiam ipsi editores, quamque proclivis fuerit errandi caussa, nemo ex his, quorum in hoc genere audienda sententia est, ignorat. Denique Eust thius, hunc locum respiciens, ad Iliad. λ. p. 8I3. lin. I 3. exserte οινον δε προσε*εμ scripsit. Quo minus dubitavi. τ ροσ φ έροντα h. l. recipere. De Prameso vide infra,
e. s. sed a primo Editore, ut videtur, correcta & suppleta. Nostri quidem codices quos non deteriores sane eis
comperimus, quibus usus Musurus est καθησόμενος habent.& πῖνε carent. Quare videndum, ne & alia hic vel tur-hata sint vel omissa. Ego, quo cohaereret utcumque Oratio, verba ista, ου διψησεως - - πῖνε, parentheseos signis intercepi. ἐπιξυοντα τυρὸν αἱ γειον. Iliad. λ. 638. ἐπὶ δὲ, κρῆκυον ποτῆ ὀψον. Ibid. 629. cf. Eustath. p. 8I 3, 43. ἄλλα χροὐ λέγων, τον οἶνον εκλυειν Sc. lliad. 264 sq. Lκάβη οἰομενη μένειν αυτὸν, &c. Iliad. ζ 238 sqq.c Maτὰ ἄσθματος ηκων, απωρ εῖτ αι. Sic recte noster cod. a. Corrupte ληνοθεῖαν cod. b. quod cum & in suo invenisset ut videtur editor Venetus, απωθεῖ edidit, isque tenuere posteriores editores. At media verbi serma utique desiderabatur. Oli τὸν χ ανδον ε λ κ ο ν τ α αὐτὸν βλαπτεσθαι φησI. Odyss. t. 194. ubi quidem αν μιν legitur, ut ἐλοντα h. l. suspicari possis oportuisse. At potuit percomm G a
103쪽
de etiam verbo ἔλκοντα uti Dioscorides. Quod ait οῖς, va- ciet ἐν scit . in Ulis verbis quibus dieit, vel illo Deo tibi dicis. In cod. a. post βλὰ τεσθοta legitur ἐν ia'. cum adhaerente nescio quo scripturae nexu: quae valent, ni fallor Z ότορον κεμωρειν διεκέλευε. Il. i. 2 3. Corrupte κεραιρος ed. Ven. & Bas tum δε ῖν ελεγε edd. omnes, ex Musuri puta emendatione. In nostro cod. a. corrupte
δι' ἐσπε sic scribitur, in b. διε quae mihi ex διεκελευε quo quidem nihil commodius occurrebat sive decurtatai ve corrupta visa erant. Mox, pro κρὰ ως, quod recte tenet cos b. cum editis, corrupte κολασε- habet eod. a. σως ουν οὐκ ἐγινωσκεν Sc. Quo pacto haec cum sequentibus conveniant, haud satis mihi liquet. Nam. quemadmodum mox dicit, Meseos eum vino miscere σιτῶδές τι, sic dein etiam apud Homerum misceri vinum ait μετ' αλ-ς, ου. Iliad. λ'. 638 sq. Itaque suspicatus sum, aut intem rogative accipienda ista verba, 'Iσ- ουν συκ dcc. aut pro οὐκ έγίνωσκεν oportuisse κ αὶ ἐγίνωσκεν, & deinde ἁ .a. καὶ ἔκεινος, pro αλM έκεινος. Τοῖς γουν καρδιακοῖς μιστὰ Οἰ,ου σιτῶδες αναμ.ωγουσί dτι. n Quod ait de vino ea iacis sid est, qui dolore oris ventrieusi laborant; cons. Foes. Oeconom. Hippocrat. in
Καρδιαλγια. J n propinari solito, eui sit aliquid σιτῶδες - - is missum, verissimum est. Sic enim medici praeeipiunt, ut m Trallianus; cuius apponam verba illustrando huic loco. isti libro XII, syncopes varia genera explicans , & earumn curationes docens, praescribit saepius ἀετον εἰς οἶνον κσα 3 κραμενον, panem in vinum intinctum e sed tmemate eo, quod minscribitur Περὶ τ- έπὶ φλεγμονος πυρεσωδεσι λειποθυ-Nμούνοων, ita praecipit: Oi,ου διδόναι, μαλιστα δὲ εἱexi χόνδρον 1φεὸν Πνον ἐπιχέοντα προσφέρειν' εἱ δὲ και α'Bτον ἀκτὶ του χόνδρου ἐπιδοως, τὸ αὐτὸ δύναται. Ex iiis B potest intelligi, quid significet auctori buic τὸ σιτωδες. α
104쪽
Ποιεῖ καὶ τὰς κόρας - - λευουσας. Odyss. δ'. 9. & as a. ao9 sq. κ . 348 sqq. λοούσας erat editum,
quod sortasse defendat aliquis; sed casu irrepsiste puto: n
e Ner quidem cod. uterque λουουσας dabat. ούτε φλο- μονην οὐ τε ἀκρασιαν πασχ. Vide paulo superius notata ad vocem ἁ φλομάντους p. Io. a. Verba και ἁπτομενας connexa cum superiori participio λουουσας intellexi. Deesse vero nonnihil existimaverat CAIAUBONUS.m Sententia auctoris, inquit, huiusmodi lectionein flagitat:
νγ inducis Homerus hospites caste attrectantes. α - Si quid ego desiderassem, non id erat futurum, quod docto viro placuit. Λαίουσι γοὐν καὶ αἱ Κωκαλου εὐγατερες -- τον Miνω. 11 Corali filiae, cum vitae Minois insidiarentur, occasione N publici moris usae sunt, ut eum interficerent. Advenien-Μtem de more lavantes, 'calidae loco picem ferventem Minfuderunt. Zenobius: Μινωi τῶ Κρχπων βασιλεῖ αἱ Κωπικαλου θυγατέρες ἐπρογαν ζέουσιαν πέσσαν. Recte collimgit hinc Athenaeus, i Dioscorides apud Athenaeum Jm fuisse illis temporibus morem, ut virgines honestae pe-m des advenientium hospitum lavarent. Quare, cum apud B Homerum similia inveniuntur, neque mirandum, nequem succensendum maximo vatum. α CASAUBONUS. - Diodorus Sicul. IU. 79. narrans Minois interitum, filiarum Cois cali non meminit: Minoem , inquit, cum lavaret, λουομενου αὐτου Coeatas nimis diu in calida detinens interemit. Uno verbo filias Cocali Minoem Meldisse, commemoravit Hyginus Fab. 44. Quam ex Zenobio historiam opportune adposuit Casauhonus. commode facturus fuerat, si, quo loco apud Zenobium legeretur, declarasses lectori. Legitur autem in Proverbio Λουσαιο τὴν Πελων, Cent. IV. num. 92.
Nimis parcus, paene invidens dixerim, sitit magnus ille Animadversor in patefaciendo lectoribus suis aditu ad fontes, e quibus ipse suae eruditionis copias hauserat. Quae sequuntur de Cyelope, tum de Ulusis setis apud circen, nota sunt omnibus ex Odyss. . . & κ . De Euotiones Centauro, habes Od. φ . 29s sqq. De Elpenore, Od. κ'. ysasqq. De Antinoo, Od. 293. & g. 8 sqq. De Graecis, cuinde solvenda classe ageretur, vino madidis, Od. γ'. I 39. De Aenea cum vino indugsset, audacius loqueme, Iliad. υ'. 84 sqq.
105쪽
D Agamemnonis verba, quibus latetur culpam admis- avsam in velitatione cum Achille, proferebantur ab Athennaeo in hunc modum: is 'Aλλ' εωπ πιθnσας, n i μελων. η μ' θεοὶ αυτοι. DPosteriorem horum versuum nulla hodie editio agnori scit, neque Iliad. s. vs. 339. J neque νιμ. τ'. LI37. Dyriore in leges in nono Iliadis, atque ei geminum Iliad.
v Ne Athenaei quidem temporibus aliter habuere vulgati Dcodices Homeri. Ideo subiicit statim, cum ita locum n poetae profert, sequi se Dioscoridem, qui sic emendaven rit. Lego ex libris. quihus olim usus est Eustathius .
desumtam esse disputationem, supra monitum est ad p. 8.e. initio capitis is . nostrae edit. Ubi sicut a nobis e Suida nomen huius auctoris adiectum est, sic haud dubie ab ipso Athenaeo ibidem adiectum erat: quo spectat, quod pro ep. quod vulgo h. l. nude Oυτω δὲ τοι μη legeretur, codex noster a. οἱ Θον δὲ καὶ τα ἐπη dederit. Eustathius ad Iliadis libri Noni veritim i I9. cui versui alterum illum subiectum a Dioscoride Athenaeus ait. alterius istius versus non meminit: sed ad Iliad. τ'. vs I 37. p.ra o. I i4 sq. scribit, post istum versum, 'Aλλ' επεὶ ἀοι- σαμην, κο e ρεδεας ἐξελετο Ζευς, qui tamen differt nonnihil a superiore adiectum a Dioscoride sui se illum. s. οινφ μεθύων &c. Quod ibidem idem Eustath. τη θεομιμνia habet, non equidem damno; neque tamen illud vulgatae apud Athenaeum scripturae praetulerim. Nam quum θεου λαπτοντος dicunt graeci, furorem ' μανι αν intelligunt a Deo quodam incussum; ipsumque furorem θεοβλόι- λειαν dicere consueverunt. Librarii nostri quid in mente hahuerint, si quid modo habuerunt haud adsequor ,
cum in priori versu pro λισάμην alter a. sic ακικ', alterkκο ... scriberet. Illud haud ita male, quod ante istum erium, pro περι αυτῆς, quod ad την μui1ν referebatur, περι αυτου habent, quod idem ae περι εαυτου va
106쪽
b Tαυτ' Απε τὸ Θοττιελ, σόβισμα, ητοι ὁ ἐκ Θετταλιας παιζοι δε flec. Particulam n ι, quae, nempe, silicet, senat) cum deesset ea editis, percommode dedit noster cod. a. Eiusdem voculae vestigium in cod. b. superest; ubi in fine mutila η . . . scribitur. Caeterum, quod recte animadvertit CAsAUBONUS : i, Placuit elegan-ntia dictionis Ταυτ' abra τὸ Θετταλύὸν σόφισμα. Exce raptori: quare in Eclogas suas retulit, adiecta etiam inter-
πισμα nihil uli aliud quam Sophis ta Thessalus: itam autem videri locutum Athenaeum, ad vetus proverbium aliu- si denum. Vetus enim fuit adagium, Θετταλὸν σόψισμα,
B Thessasicum eommentum, apud Hesychium & par miogram phos. v f Adde Suidam in Θοτ. σοφ. & Schol. Eurip. ad Phoeniss. 1 Ii6. ibique Veschenar. denique Erasmi Adag. in Thessalorum commentum. J n Myrtilum intelligi, certum. viam ex libro III. extremo, p. ia' a. J ubi Thessalas diaticitur fuisse, quam ex simillimo huic alio libri septimi Wloco: sp. 3o8. b. 3 Hi δέ μοι εἰπὲ ἡ ω Θετταωὸν
Μ σμια M-τiλε. Graecanicae genus est elegantiae, σόφισμια N pro σοφιστής. πάλαισμα, pro Lautore & Hsputatore cauisnto. Sic apud Lycophronem, L vs. 113. 3 Paridis ψυχρὸν
N παραγ-λιπια, Helena. Troilus Lapud eumdem Lycophr π3o8.3 τερπιὸν έναγκαλίσμα συγγόνων. Aelianus epiliolan quadari, a γα-ς Η, καὶ τουτο δη τὸ λεγόμενον, ἁλμ ηρὸν γειτόνηροι, id est, γειτονα Sic h. Chrysostomus mar-n tyrem Babylam vocat idoli κακὸν γειτόνημα, malam V ncinum. Basilius foeneratores, κακῆν συνάντημα ἐορτη .v hominem improbum & nemini utilem , του μηδὲν Ppέ- πλημεer vilem & abiectram, πάτi λα. - - - Εustathius, taln Iliad. β'. p. 3 1. 6. J postquam exposuit pluribus anti-πquum proverbium, ΘεWrαλὸν σόφισμα, adiicit: Σόφι ωμα δὲ Θετταλὸν *ἁναι τὸν ἐκ Θετταλως σοφιστὴν, ῶς
maiπὲ , g Θετταλὸν παλαισμα. ἄντὶ του, g Θετταλὲ ελεγ-M κτιας ρηθὲν πρὸς ὁμοιότοα του Θετταλὸν πήδη- , καὶ π σόψισμα, καὶ των ὁμωέων. In his & similibus exem- Dplis, huius formae nomina modo active. modo passiveniunt exponenda. A CASAU BONUS. - Εihi Mem generis est
107쪽
Homericum illud κἀκ' έλέγχεα . Iliad. 78 . & bξει Ιου σεεας in Molio apud Athen. XV. 696. d. qu rum istud passive dicti im , pro ἐλαχέες vel ελεγκτοὶ hoc
vero active interpretantur, ut valeat idem ac ,
Πρωτον μὲν τω καλουμενω. Desunt duo priora verba nostro codici a. quae recte tenet cod. b. cum edd. ἀκρατiσματι, ὀ λέγει αριστον Sc. N Recte probat au-nctor, ientanae consuetudinem fuisse apud Veteres, ex is Homeri loco 'Oδυσσ. vs. a. 3 Sed in eius versu m rigna iniuria omissum id quod maxime ad rem faciebat, Μαμ' ἡ Οι. Locus, qui esse dicitur unisus in ruta Iliade, cn extat ultimo libro; f vs. ret . J sed est obscura admodum istenta si ex illo versu probatio. Clarissima ex Antiphane.
Dcuius verba ita concipimus : Aρι-ον έν ων ο μάγειρος υ ποui' εν ἐπὰγει' Συνα κροιτiσασθαι σν eu μετ' ἐριουοῦν, id est : Interea dum eoeus prandium paras: O mox: Dententando mecum quid animi tui es ' vis - ne mecum lenta- is re Praetermitit Athenaeus quae inter utrumque ver-nsum erant a poeta interiecta, quae ad propolitum ni-Dhil faciebant: sortasse illis describebatur prandii appam ratus. Πῶς εχεις ἀκρατωασ ι, ἀντὶ του. πρὸς τὸ ἁκρατ.is Idem comicus alibi, λμυγδάλας δὲ πῶς ἔχεις; D Eiρηνικῶς. α CASAU B. - Pluscula ex hac Athenaei disputatione in suos ad Od. ω. commentarios p. 389, 39 sqq. retulit Eustathius. In versu ex Il. ω. I 24. citat , in ἐσσυμένως τε πένοντο consentiunt apud Athen. mssti cum edd. ubi ἐσσυμένως ἡ πένοντο editur apud Homerum. Ibidem quod ἐντυνοντο ἄριστον scribitur, vitiose factum pronunciavit Garhius ad eum locum; quia enim prima in ἄριστον longa est, oportebat sicut in versu ex OdysTπ. a. citat O ιντυνον τ' ἀριστον, ut esset penultimus pes spondaeus. pro dactylo. Ubi tamen recte Ernestus monuit. haud ita male in veterrimis Codicibus manu exaratis verba in fine plena absque elisione scribi solita es.se, & pronunciandi rationem iudicio lectorum relictam Quem eumdem morem frequenter, ubi ad integros Athenaei libros accesserimus. in vetustis nostris membranis Veneto. Parisiensibus observabimus. In ANTIPHANIS vem Di by Cooste
108쪽
IN EPI M. LIB. I. CAP. XIX. Ios
e su priori iustam metri rationem requiro. Alur, senarius est, cui demtus pes postremus. Eo in versu particulam πως . ut in omnibus editionibus puto etiam in mssiis factum , enclaue scribere, & indesinite accipere malui. quam Casaii num sequi, qui πως interrogative acceptum voluit. Aliud est, τουτο; aliud, εχεις
- ποιεῖν τουτος ubi cum infinitivo valet pol
ne hoe farare Z & πως particula eam fere vim habet, quam Gallico idiomate adiecia particula bim exprimeres: Fou
d Φιλ. δέ qii σιν, στι Ferri hoc potuit: sed rectius puto, quod habet Eustathius, hunc I
cum respiciens ad Odyss. ω '. pag. 389 extrema, τροφαῖς τ ε τ τ α si σ ι: quod sociasse in contextum recipi debuerat. Verumtamen ibidem nec in proxime antecedentibus,
nec in sequentibus, prorsus ad verbum citatus hie locus ab Eustathio est.
N Vocem διανηστισμὸς, pro eo quod dicimus nos Fran-ncocellae plane ad verbum deseuno. Sed nobis ratio comm stat: est enim quasi deieiunare, pro ieiunium solvere ; ut πdeonerare, & dearmatias. Saepe ita accipimus τὸν derm Graeci, quod sciam , την δι at nunqiram. Ieiunare Grae-n cis νηστευε ιν & νηστιζεσθαι : frangere ieiunium , ἀπον-στώB-Hesychius : 'AOroni 'i ισιυ' ἀπὸ νηπιειας ἐπὶ
nπρωτην ἐλθεῖν. Scribebam - έδωδὴν : sed vulsit auremm magnus nostrarum Musarum , qui in septimon divini operis De Emendatione Temporum aliter intemn pretatur Hesychii verba. & ad ritus veteris Ecclesiae BChristianae resere; quod eo nobis probabilius videtur , is quia doctissimum illum Grammaticum scimus fuissem Christianum, contra quam sit quibusdam visum. Quis mcredat, alienum hominem a pietatis nostrae sacris totis locos utriusque Foederis expositurum Praeterea is phanium his laudat; Cyrillum semel: υἱοθεσιαν explicatis τὸ ἁγιον βάπτισμα : meminit etiam 'Aντι χριστου , &BApostolorum aliquot nomina interpretatur. Christianus ni iur Hesychius. Proprie διανηστισπις est ieiunu eoni nnuatio e δι trairri εσθαι, ad finem usque iriunare. Quin apud Graecos primi auctores huius moris suere, factiis invidiam verbo isto levatum iverunt; quasi non tam
is levi hoc cibo insititio ieiunium tangerent, quam illud
109쪽
1M ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. II.
'praestarent, ut ad praescriptum moribus aut religione disieiunii finem possent durare. M CAsAUB. - Quid-ni praepositioni διὰ tribuamus vim satis usitatam in verborum compositione, inur ut sit διανηστισιδες ex ipso veria verbio , interruptio ieiunu, nempe modisus eibus inter ieiunandum eaptus, priusquam scilicet ad iustam coenam accedamus. Pari quidem ratione Angli untaeultim suo idiomate brea ast vocant. Graecum vocabulum ex hoc loco repetiit Eustath. ad Odyssi π. p. 39 , 2. τὸ δ' ἄριστον. 'δορπηστόν. Sic percommode ed. Venis cum msςtis & Eustath. l. e. Pro quo temere, citra necessitatem certe, δορπιστὴν posuit editor Bas. quem secutus est Casaub. Vide Hesychii interpretes ad vocem Δόροι-ος. & Brunch. ad Aristoph. Vesp. Io3. ἔστι δ' ἡ τάξις παρ' των ὀνομάτων. Ac
peram quasi dixisset ἔστι ἡ ταζις. Est autem idem ordo. Rectius fortasse fuerit, pro οῦδε η τάξις accipere:
alchenaer ad Phoeniss. p. ao . nil mutans in secundo ersu , sic legebat: Καὶ ταύξιάρχας καὶ πιραταρπις καὶ λόχους σταξα' σιτον ν εἰδεναι διώρισα. Com. Pau. in Notis ad Aeschyli Fragm. p. IIo9 sq. v cem στραταερχας e varietate lectionis in contextum irrepsisse iudicavit, primumque versum sic scribere suaserat:
ut indicaretur, deesse aliquid in fine versus, quod ab ipso sortasse Deipnosophista fuisset omissum. Quem ego ita
sum secutus, ut lacunam tamen, inserta voce στρατω . complere auderem. Poteras vero, pro στρατω, etiam ἐγώ
suspicari. Dixerat Cafaubonvis in Addendis, posse etiam primum versum cum Ios. Maligero ad Manil. p. 3ao. γsic concipi:
καὶ ταξιαρχας aevi 'ρατάρχας καὶ τι οὐδε At, id ferri non posse, docuit Valchen. l. c. nempe oti penultimam vocis ταγους longam. Tertium versum sic scripsit Valchenaer l. c. ἀριστα, δόρποι, δειπνά θ' αἱρεις deia τμ
110쪽
Iore aitque, ter sic scriptum legi eum versiam apud Eustath. nempe ad Iliad. ω. p. I 494, 2. Od. β'. p. 76, 47. Od. π . P. 39O, Io. Atqui tribus istis locis non δόρπα, δεῖπνά θ', sed δῶιπια θ' scripsit Eustathius , prorsus ut apud Athenaeum consentientibus libris editum est. Quam istam verborum seriem imprudenti excidisse viro docto Putem. Pro τρiα. autem, quod tribus istis locis Eust thius habet, magis placuit τριτοι, quod non modo apud Athenaeum agnoscunt libri omnes, sed ipse etiam
Eustathius probavit alio loco, nempe ad Iliad. p. 183, 36. qui est a Casaubono ad hunc Athenaei locum
prolatus ; ubi, postquam dixerat: δεῖπνον , το πρώινον
Ἀβρωμα, λεγεται. - - - δηλον δε οτι δεῖπνον καὶ τὸ ἐσπέραν - κιὰ haec
dein subiicit: T. δὲ παρ' Αιὸν υλφ .
vireυσιν οἱ ura ιιοL οὐδὲ μνηστῆρες γὰρ, φασιν, ουδὲ κυκλον ι, τρισὶ τροφαις ἐχρῶντο. De Palamede Plinius scribit lib. VII. cap. 16. lect. 37. ed. Hard. p. 4I6. Ordinem exercisus , signi diationem , usseras, Nigiatas Palamedes invenit Troiano bella. συ ἔρχεο δειελιησας. Odyssi ρ . 399. Recte vero apud eumdem nos rum Athenaeum lib. V. p. I93. a. h. e ploditur ea, quae hic traditur, loci istius Homerici i terpretatio: doceturque δειελιησας idem valere ac τὸν δειλινὸν διατρι ψας χρόνον. δειπνον δὲ, τὶ μεσημιβρινον. Articulum es, quem igno rabant editi, recte dedere nostri mssti.
n ποτε δὲ cum dicunt Graecorum grammatici, nihil assim armanti, sed suas tantum dubisationes proponunt. α CASAUB. - Est tamen aliquid amplius quam nuda dubitationis significatio; indicatque, inelinare in illam sententiam eum qia id dieit: itaque latine rectissime per fora se exponitur. Frequenter eam dictionem nuper in Simplicii Commentario in Enchiridion observavimus. atque etiam in ipsius Epicteti Dissertationibus: & de ea, quae comm dum videbantur, diximus in Indice Graecitat. ad Epict tum p. 392. Sed hoc quidem loco etiam particula ποτε propriam sibi vim habere videtur, ut dicat, An vero at quando ; vel, vide vero , ne aliquando; id est, Fortasse γρο