장음표시 사용
111쪽
ro aliquando. Qu: n etiam, si prorsus abesset h. I. μὴ par- eticula, sola ποτὲ lassicere poterat, ut plane adfirmanter dixisset, Asiquando vero. Certe in Homerico Versu, quem Continuo adieri ex Iliad. ε . s3. satis perspicue τὸ δειπνον idem valere videtur ac alias τὸ ἄρι ro: nisi ibi generatim ut Eustathius loco paulo ante citato interpretatus est Pro τροφη accipias. Iuvabit vero meminisse hoc loco veriverbii, quod inesse in eodem vocabulo δεῖ ν mcenent Grammatici; cum dictum illud esse aiunt ἁ δεῖ πονεῖν, quod post cibum captum ad opus faciendum
debeamus accedere. In sine huius Cap. προέρχ.ονται εἰς τὴν scripsi co- fdicum nostrorum auctoritate. erat editum.
τω νουν Μέντη &c. Vide Odyssi α. x38. quo Ioco ista ex Athenaeo excerpsit etiam Eustath. p. 34. lin. 3 3 sqq.
δυναται γαρ η 'Aθηνῆ ἀπὸ της Tnλεριαχου τραπέζης δαiνυσθαι. D Haec verba sic interpretor: Aia posse, ut ea B quae dieitur Minervae sive Memori aprosita, mensa esset δε- Blemaees: illa nempe, unde sumeret cibum Telemachus,m quoties separatus a procis solus, vel cum amicis veris ,
κατὰ 'Mακρέον τα. Fragm. Io4. editi Barnes a ὀιπὲ μ is σιτον πολυν ἔρον vita τραπεζαν καὶ δ πα. Ex Odyssi et . 6 r. ubi sic editur :At V ἁ- μὲν σιτον πο ιν ηρεον, ἡδὲ τραπέζας ,
Apud Athenaeum, qui consulto se metro non adstrinxit, in τραπεζαν consentiunt hodie libri; qui tamen sortasse pariter τραπεζας debuerant, quemadmodum in δε- π α consenserunt codices nostri, pro quo δέπας editum erat. Pro π o λ υ ν, quod est apud Homerum, potuit utique suo arbitratu Athenaeus aut is auctor . e quo ille haec sumsit -ν scribere, quod h. l. libri omnes agnoscunt: & rectius ego fortasse. cautius certe, facturus fuissem, si intactum reliquissem. At facile etiam credi poterat, fuisse πολυν a librariis in mutatumia Pro ἱήρεον vero, quod ab αιρσω est, tanto commodius hic auctor ἔρον, imperfectum verbi α-ω, ponere potueri
112쪽
p. ra. IN EMTOM. LIB. I. CAP. XX. rosa quod αδειν την τράπεζαν vulgatissima loquendi formu
di xi a sqq. T. δὲ ριὴ αὐ-σσθati τὰς τραπέζας ὲναντιουσθαι δοκει. Pleonastici simulque elliptici usus particulae negativae exemplum ex eodem genere, de quo supra ad p. s. e.
in codicibus nostris litera vi. sic subiiciatur ; istud, quod
b dedi, debuisse librarios existimavi. Est autem Iliad. v s. 476. ubi vide quae notavit Mnesti, & Εustath. p. 2496. qui hunc Athenaei locum non neglexit. CASAU BONUS :n Homeri locus , inquit, a nonnullis proferri solitus, utra probarent, finita eoena mensas non fuisse su iam , sic ha-n het apud Poetam :
n Atque haec sic interpretabantur: Modo a edo sumendo deis siserat: ab edendo inquam O bibendo: O erat adhue mensa π-nmsta. τὸ μι adhaerere posteriori membro volebant.
B Contra, legi iubet Athenaeus f immo auctor, nescio quis, e quo hoc deorumsit apud Athenaeum aliquis e Deipn sophistis , I n -ων Mis .isa ν ἔτι , καὶ παρ. Ut viis mo-m ao legas. vera Athenaei, falsa aliorum sententia. α - Ζωμὸν δέ. Utique ad orationis connexionem commodior videri debebat particula. Sic etiam commodus proditurus erat primus senarius ANTIPHANIs, in hunc modulum :ζωμὸν γυ οὐκ ὲποω, συδ' η ιεc eυδ' kγκέφαλον. Cerebri esum plane non in usu suisse veteribus, observavit Plutarch. Sympos VIII. 9. ι-τοι δὲ κιὼ τας κοιλιας. Intellige Δ-τα δὲ πάντα, καὶ atque etiam ) τὰς κοιλιας. Scilicet apud sequiores ἐφεαὶ κοιλιαι in deliciis erant, quas non noverat Homerus. Oυτον σφόδρ' ην ἀρχμιος. Vulgo σφόδρα ην: non male; videnotata ad verba ἐροίποντο αρι ris , p. II. c. sed esidionem vocalis et Volui indicare.
113쪽
lio ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. I AD C A P. XXI.
repeteiatur; cuius in locum istam ex Odyss. θ . 98. reposui. Ad eumdem locum ait Clarkius: v pro priori δαι-mτος alios scribere, & deinde δαι- έωη re quae ipsi probabilior visa erat scriptura. Quinam autem sint illi abi, non declaravit: in Barnesii quidem' edit. nulla. adsertur discrepantia a vulgata scriptura, in quam & Aldina editio & vetustissima Florentina & Eusiathius conissentiunt. Xα --&c. Iliad. i. aas. In eiusdem me versus, perperam ἐπιδευεις scribitur in postrema editione Athenaei Casau boniana : recte ἐπιδευεις in ed. Vena, & aliis.
vulgo ἁγαθηὶ ἀναγκαῖον ην, επεψei νας, φησὶν, εὶρηκενεῖσ ην. Zenodorus , Grammaticus Alexandrinus, unus ex
Homeri olim editoribus & si Deo placet ) διομωταῖς:de quo vide Fabrici Bibl. Gr. T. I. p. et a sq. De eodem vide mox rursus Nostrum hac pag. lit. e. f. Est autem ad hunc locum C Aυ BONI Anima resio huiusmodi: quam, longiorem licet, totam tamen huc transcribere eo minus me pigebit, quo irequentius accidere mihi pariter solet. ut similibus harum , de quibus hic queritur Vir magnus. difficultatibus impeditum me in hoc sulcepto labore se tiam. n Utinam, inquit, liceret mihi difficultatem horumis verborum dissimulare: invitum enim & alio propera utem tricae grammaticales morantur: sed interpretati Mnem Athenaei semel professus. exedam quod mihi intri-nvi. Superior sententia εἰσην δαιτα interpretabatur 7 ν, n aequalem ; quod in partes aequales δαῖτα distribuerent..Hic dicit: Zenodotum fuisse ἀγαθην: & ait, ἐκ του-Dτων επει θη, hu ireuisus. Illa quae sunt nihil enimn video in praecedentibus, quae Zenodotum eo impeli
Brent: aut ego artem συλλογιστικουν non teneo. Sed
is erant, credo . alia in Athenaei oratione , quae nunc in B Excerptis nulla sunt. Hanc primam crucem fixit nobisti iste Eclogarius. Quid illat επεὶ γὰρ ἡ τροφει - aDDρηκεν Π ν. Tarditatem ingenii mei necesse est confiatitor: nihil enim hic intelligo. Dat docendum, cur εἰ-
114쪽
p. ret. IN EPITOM. LIB. I. CAP. XXI. iitd n - exposuisset Zenodotus ἄγαν : id ego ex istis veris bis nullus disco. Deinde autem, quae ista est μέκτα- in σις Quia, inquies. pro-dixit Ergo eademis Zenodoti intereretatio cum superiore: ergo male ex-n ponebat ἀγαθis. Nam aliud ἔσος, aliud ἄγαῖός. His Ddissicultatibus ut me liberarem, ita statuebam: Voluisse xi Zenodotum dici δαιτα ιισο, non quasi aequalem, lx, sed quasi σην, bonum. ιυς & εος voces sunt antiquae , ην, idem significantes atque ἀγαθὸς, notae ex poetis. im lέὸς satis notum : de forma ιὸς vide Elymol. M. in 'Lυς. J,, Itaque legebam: ἐουὶ γὰρ ἡ τρος ἡ-ἀνθρωπ' ἀγα-
νγ est, nam quia alimentum res e se homini bona , facta pronomone, quia erat neeesse, ait Zenodotus, dixit poeta ιισην. is, Necessitatem intellige metricam: Grammatici dicere s m lent, διὰ μέτρου ανάγκην. Emersisse videbar mihi; &m emerseram profecto, nisi iterum demersisset Eu1inthius m cum edita lectione consentiens. & de hoc loco ita strias, bens r C ad Odyss. α'. p. 34. l. 46. J Δαὶς έωγε, ἀλλως
is Audebimus dicere, errasse etiam hic Eustathium , eos, quod non Athenaeum ipsum, sed eius supposititium ad- ,, hibuisset in consilium tu - Haec CAsAUBONUS. Iam . ad priora ista auctoris verba quod adtinet, εκ τούτων δ' ιπσι θη &α video ea quidem a Gallico interprete ad duos Versus Homericos proxime citatos referri; sic enim ille in ipsa versione posuit: ces mssares ora Dis emire a Zenodore. Ego vero Casaubono adsentior, nihil neque in istis versibus , neque omnino in praecedentibus apud Athenaeum verbis reperiri, unde intelligi possit, quid esset quod Zenodotum ad amplectendam istam, quae dein exponitur, sententiam commoverit. Ac fieri utique potest. lut nonnihil, quod huc fecisset, temere praetermissum iu rit ab Epitomatore. Sed vide, ne istuci ἐκ τουτων non ad praecedentia, sed ad sequentia debeat reserri; ita ut γὰρ particula, quae sequitur, ex vulgatissimo Graeci sermonis usu vim explanandi habeat, latine per silicet exponenda. Sic sententia fuerit huiusmodi: Zenodorus vero,
hae eatissa eommotus, δαισα εἰσην interpretaus est ἀγαθὴν ,
id est, bonum: Aiacet quoniam cibus est bonum homini
115쪽
ii, ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. I a.
meessarium, ideo Homerum αι, ditaturo vocabulo , έ - η ν dτὸν λύσαι dixisse. Quo facit, quod Eustathius apud Athe. Naeum non αγ ιι θ, legit, ut erat in edd. &msstis nostris sed ἀγαθὸν, quod in contextum recipere non dubitavi. Pro ista autem sententia commodius facturus
fuissem, si 'Eκ τουτων maiuscula prima litera scripsissem, ac dein ante έπιὶ γὰρ non maiori quod dicunt puncto,
sed minori, distinxissem orationem. Quod vero 'Eκ του- τώ in plurali numero, non 'ta τελου, dicit; duplicem respicit caussam, quae in eam sententiam adduxerit Z nodorum t alteram, quod eisus sit bonum neeessarium homini ; alteram, quod vox έἰσην ex alia voce desistata sit. sive producta, prolongata unde fiat ut idem valeat ae
ἀγαθήν. Quibus ita positis, sit perest fateor illa ipsa
quaestio, quae Calaubonum turbaverat: scilicet, quaenam sit illa vox, cuius ex επεκτάσει formatum vocabulum έωος idem valeat ac ἁγαχός r nam, quaenam fumrit illa vox, praedictis verbis non declaratur. ERNEsTus quidem cum ad Iliad. 468. veluti pro auctoritate edixit , se Zenodori probare iudicium, ἐἰσην per ἀγαθὴν exponentis, cons. eumdem ad Iliad. α . 3 . ὶ vellem rationem
explicasset, qua notio haec ita nude & i impliciter isti vo. cabulo tribui possit. Nam quod ad Iliad. M. 48. idem ait, δαειτα ἐίσην, Deo oblatam , nihil aliud denotare posse nisi ellum bonam, opimum; id quidem gratis ille sumsit rsicut enim νῆας ιεσ vς percommode monent interpretes ab aequalitate & iusta proportione partium dici ; sic & nihil
prohibet, quo minus δαῖτα ι ἰσην Iovi oblatam cum plerisque interpretibus eoisenientem cibum intelligamus; quum praesertim cum aequalitatis notione, ex omnium linguarum usu coniuncta sit notio eius quod aequum S eon niens est. Denique omnino, si Homericum ἐέσος cum aliis interpretibus ab Iσας deduxit Zenodotus , non magis ego,
quam Casaubonus, adsequor, quo pacto illud pro syn nymo του αγ be habere potuerit hic Grammaticus. Et in hanc quidem partem id. quod de Zenodoto dixit Athenaeus, interpretatus est Euhathius; non tam utique in illis verbis, quae Casaubonus citavit, quam in his quae continuo adiecit idem Eustathius, uhi ait: Odyss. α'. p.
ει τῶν ἡ σην. Id est: me Deo scilicet in Athenaei vel
116쪽
d bis, de quihus quaerimus basema verbum έπεκτεένας : scit. quod Zenodotus hoc etiam per ἐπ ἐκτ αιτ ιν fieri putavis. ut pro Iσην diceretur έέσην. Quibus in verbis illud tem re ac praeter rationem factum ab Eustathio, quod v ccm illam, e qua per ἐπἐκτασιν formatum Homericum ἐίσην sibi persuaserat Zenodotus , esse statuit ισην t illud vero bene recteque, quod miratus sit, quo pacto sive Athenaeus sive ipse Zenodotus dixerint, Homerum ἐπε τε iναντα formasse οἰσην ex iσην, adeoque tale genus mutationis ad illam figuram grammaticam, quae επεκτο σις vocatur, retulerint. Scilscet ubi in vocis initio adiicitur syllaha, hanc sormationem vocare Gram. matici solem: έπεκτασιν autem id est, ex ipsa vi v cabuli, Hilatationem , productionem, prolongationem nonnulli quidem intelligunt syllabae in missio insertionem 1. vide Erasm. Seiunidi de Dialectis Graec. p. a 48. sed veteres, S cum his ipse Eustathius, επεκτασιν intelligebant vocis prolongationem syllata in fine adsiecta. vide Eustath. ad Iliad. ά. a 3, a 4. & p. 89, 27. Itaque, quoniam non dis xit Athenaeus, Zenodorum vocem ιἰσιν ab ἔσην lammatam ab Homero statuisse, sed prolongando per επεκ-
τασιν ita formasam, ut idem atque αγα ἡν valeret; contrario modo rationes suas subducere debuerat Eustathius,& sic ratiocurari: i, Formatio vocis ειτιεν ex ισην non fitii per μέ,πασιν. Sed Zenodotiis ιἰσην per ἐπέκτασιν so ,, matum esse statuit, ut valeat ἀγαNix. Ergo Zenodotus,, statuit. εἰσην non ex iσην esse ab Homero formatum. MAtque ista haud dubie suerat Alexandrini Grammatici sententia, ε σην non factum esse ex iori 1ν, sed ex . υ ς , idem valente ac ἁγαε ςὶ prolongata scilicet voce in c. Qui quo iure, quo iudicio. quave analogia id statumit. iam non quaero; illud unum adiicio : quo aliquam veri speciem conciliaret illi sententiae Zenodotus, necessarium videri, ut simul scripturam vocis corruptam vulgo esse statuerit, contenderitque, non . ἱσουν, sed ἐυσην aut εὐσην ex meri mente scriptum oportuisse, sciliiscet quod ex ευς productum novum vocabulum ιυσοι vel εὐσους sormasset poeta. - Sed de isto Grammatici Al x dxini commento salis superque dictum: de quo statuat quisque pro suo iudicio. De scriptura huius loci illud mi, nendum superest, quod in ed. Ven. & Bas. pro ἀναγκ αῖον nude Ανα .... scribitur, vacuo nonnullo spatio Animis. Vol. I. H
117쪽
relicto. Lacunam istam Casauhonus ex Eustathio, sortasse detiam e msstis suis. quorum tamen nullam h. l. men. tionem fecit supplevit: nostri quidem codices in ἀναγ
'Επεὶ οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι &c. Rursus h. l. paulo obscurior videri poterat connexio orationis, quae fortasse per Epitomatoris incuriam nonnihil turbata est. Interim, par
ticula ιπσὶ ut saepe alias in disputationibus pro cute. rum , sed enim, atqui, quidquid sit, accepta , illud satis perspicue mihi visus eram intelligere. Athenaeum, misso facto isto Zenodoti commento, redire ad eorum se, tentiam, qui δαῖτα Π σην ut in aprico erat δ pro μν dictam
statuunt; docereque, commode illud epitheton ab Hom ro usurpatum esse, quo indicaret, quantum ea aetate, cuius mores ille descripsit, iam abfuerit vita hominum a superiorum temporum seritate. Quo magis miratus sum C sAu BONUM ad eumdem hunc locum talia commentam tem: n Tertia. est sententia, derivantium έωην ab rim, B do vel in do; quia, inquiunt, primi illi agrestes ho-nmines, cum non abundarent alimentorum copia, sicunis de apparuisset quod ederent, ἀθρόον ἐπ' αὐτὴν έοντες si is ηρπαθν, impetu facto id rapiebant. Etiam in conviviis amistiquissimorum aliquid huius seritatis. Iamblichus, de v, Bia Pythagorae: T. ἁρχαιον πάντες - nam ἄρτον συνισσαν οἱ φιλοι. Inde dicta est, inquitis Athenaeus, quasi ἄτη Θαλιας. Lege Eustathium , quin hoc suse prosequitur. α - Ego vero scio, fuisse vel rum nonnullorum Grammaticorum opinionem, ἐέσην δαι-τα a verbo ε ιι dictam suisse, scilicet ως δια παντὸς Ιου- σαν του σωματος, id est, quod per totum Gryus transeat, totum eorpus per dat; cuius sententiae Eustathius mem nil ad Iliad. p. to 3, 23. & Iaa, 4. At illius interpretationis, quam h. l. Casaubonus videre sibi visus erat. quae quam foret absurda, si cuiquam in mentem venis.set, nil adtinet dicere nullum Huidem vestigium nec
apud Athenaeum nec apud Eustathium deprehendi. διὸ ἄρτου τε μίνοια, πωρωιτός τε ει ἔσαν διαμεμοι- eραμένου. Sic uterque noster codex. Participium in Hur si cum editis habet Eustathius. loco saepius iam laudato, ad Od. α'. pag. 34. Iin. ult. sed in alia connexi ne : scribit enim, πάντων εἰς Iσον διαμμοιραμένων. ia γὰρ ταυτα ἐς iσον έγiνετο. nam O hau
118쪽
pocula pari capaeuale erant. Poterat dicere χωροῖν- τα, absque praepositione, farem quantitatem capientia. Vocula vero ες, ni fallor, eadem ratione hic ponitur, qua
in illis dictionibus, ἐς δυω, ἐς mis &c. scilicet dypriabusive, perinde atque ἀνὰ particula. Igitur hoc dicit, poeula haee fuisse quodque pari ea aestate. μόνου ἄνθρωπου τὸ Ισον εκ τῆς 'r ρό σθ ενβ-ς. Editi libri ἐκ της προαιρετικης βιας : quod mendosum esse perspecte CAsAUBONus vidit, &, cum nulla
statim commoda medicina ei occurrisset, ad extremum in Addendis: n Quid si, ait, ita concinnemus ἐκ τῆς π ρ is T. ροις ἀυτου βιας, loco prioris violentiae. Hoc vult rti homines initio ferarum more vitam egisse per rapinas &M violentiam : postea mansuetam , aequabilem, & bonis si politam moribus. ιι - Atque sic ad verum proxime ac cessit vir doctus: nam in eamdem prorsus sententiam am-ho nostri codices in τῆς πα όσ2 εν βiοις dederunt. Co radus Ge erus ut docet idem Casa ub.ὶ ἐκ του προουρματικου βίου correxerat: e quo inrelligo, codicem mstum, quo usum esse Gesierum constat, eodem errore h. l. la- horasse, quo is equo Veneta editio consecta est. Pra
positionem εκ perinde est, sive loco aut pro cum Casa bono, sive post, interpreteris.
a Xαὶ Ηουσι δύο ληρος ποιεῖ-Nemo haec eum eis conGens, quae supra cap. 16. p. 9. a. dicta sunt, inconstantiae Athenaeum accuset, & ipsum sibi repugnare clamet. Nam ibi Dioscoridis sententiam Myrtilus expon hat: hoc loco alius ex Deipnosophistis loquitur, nescio
quem alium auctorem, qui contra Dioscoridem disputa Verat, sequens. Homeri versus , qui mox adferuntur, sunt ex N. M. 333. ubi ignorant vulgo coniunctionem ε' , b quam post φιλας commode Athenaeus inseruit. τους υ ri τῆς Σκυλλης αρπαζομενους. Odyss. μ'. 2 r sqq. Mox, pro
ἱχευσι - - - ομDοις - - ἐκπιομένοις, perperam nostri codices habent accusativos, ἰχθυς - - ἁλισκομένους - - ριπτηώνους. ' Καικιλιον λθω. Καικλον vulgo edd. & misti.
In ed. Ven. quidem prorsus mutilum nomen Ila και in
119쪽
integro opere , sive in locupletioribus Excerptis legerat) bsic habet: Κικιλι ος. 'Αργεῖος, ἐποποιὸς , 'Aλιευτικαγραφως &c. id est, citatus, Argivus , poeta Nisus , qua de Re Piscatoria seripsit, &c. Ubi, quoniam sua in literarum serie istud nomen Κικιλιος positum est, intelligi debet, ita scriptum illud nomen reperisse Suidam sive in silo Athenaei codice, sue in sitis Collectaneis: nec tamen inde
colligitur, veram istam ele nominis scripturam. Librorum nostrorum scriptura cum ista collata, quae apud Suidam obtinet. offerebat nomen Κ-ι κ ι λ ι ο ς, id est CAECILIus. Ac fortasse is idem est CAECILI Us medicus, cuius Commentarios citavit Plinius lib. XXIX. cap. 4. secti et . num. Ir. Idem Caecilius apud eumdem Plinium libro primo citatur in numero Auctorum exurnorum, e quibus haustae iant res libro XXVIII expositae; rursusque in Auctori s Romanis, quibus ustis est Plinius in rebus libro XXIX expositis r unde probabile fit, virum Argivum, civitatem Romanam nactum, simul alios graeco sermone, alios latino libros edidisse, atque etiam nomine Romano tale enim est caecilius usum esse. Contra plinianorum vero codicum consensum Editor Parisiensis Plinii Latin Gallici miliati de Sivo T. I. p. r76. in catalogo Scriptorum externorum libri XXVII l. pro Caecilio, Catilia posuit. Athenaei hoc loco nisus. Conser Hardui . in Indisce Auctorum, Ebro primo Plinii hubiecto.
Παγκρατην τὸν 'Αρκάδα. Vulgo quidem h. I. κρ ἁτ ν Imebatur, consentientibus libris. At non modo apud Suiciam in Κικιλιος, ex eodem hoc Athenaei Io.co, Παγκράτει Ἀριωις scribitur et verum etiam apud ipsum Athenaeum nostrum idem haud dubie auctor, plus semel citatus . constanter alias Παγκράτης ο 'Αρκὰς vocatur rVII. 283. a. 3os. c. 3ar. e. f. quibus ex locis simul disti. mus titulum operis . de quo hic loquitur Athenaeus, sciis licet Θα εσσια ἔργα Quo minus dubitavi. suum hule poetae nomen h. l. restituere. Conser. Brunck in Notis ad Anthol. p. 37. Plura de hoc. ut & de aliis Auctoribus ab Athenaeo laudatis, in Indice Audiorum dicentur. τὸν γω πρὸ ἡμιων γενόμενον 'Oππιοινον τὸν Καικα cmBiuica sita scripsisse Oppianum imperantibus simul Septimio Severo & Antonino Caracalla; haud multo vero postquam solus imperare Caracalla coepisset. e vivis excessita , sitis constare videtur. Habemus i situr insignem
120쪽
caliquam notam, e qua, eum aliis nonnullis collata, de Athenaei nostri aetate iudicium sacere liceat: quae nota mire convenit cum his quae de UIpiani morte, ah Athe naeo lib. XV. p. 686. h. c. commemorata , supra ad cap.
I. p. r. d. monuimus. Quo minus opus est, ut cum Vibro docto, Belin de Ballu, in Prolegom. ad Oppian. P. xi sq. statuamus. verba ista de Oppiano, quae hie leguntiir, non Athenaei esse, sed ab Epitomatore de suo fuisse adiecta ; cum praesertim nusquam alia, tale aliquid
ab illo homine de suo adiectum norimus. Σελαγκου του Ἀρσεως, intellige s e superioribus Hρ-ματι. Seleveum Tarsensem soluta oratione de Piasibus scripsisse, consentit Suidas in Κικλας. Citatque eumdem rursus Athenaeus VII. 31o. a. At idem Suidas in Σέλευκος, praetermissis hoc Seleuco. Emesenum Sele cum Grammaticum commemorat, cui adscribit 'A πομDιυτι - , quod idem ac 'Aλιευτικὰ valet epico ea iis ne quatuor libris comprehensa. Meὶ-του 'Aτρακιον. Huius auctoris nomen, quod apud Suidam in Κiκιλιος reliquis ab Epitomatore nostro hic nominatis adiectum est, restituere Athenaeo non dubitavi; de quo iam Casauhonus quoque monuerat. Erat Atrax vel Atracia, Thessaliae oppidum. Caeterum nec alibi Athenaeo, nec alii cuiquam scriptori, quod sciam, memoratus ille auctor est. οὐδὲ της τῶν νεογνῶν Ivaiων τροφῆς. Nobservamus,ngraecos scriptores ἱερεῖα appellare non solum villimas,n quae vere iερο νται, & in saerificiorum Uum mactantur;
N verum omnia quarevvire ad eomedendum iugulantur aium
B lia. Satis constat tam ex sacris quam aliis literis, primisn temporibus, ignota hominibus carnium manducatione,n tantum in honorem numinis mactari solitas hostias. Pinguit postea mortales olqrum , & τῆς απύρου. τροφης :m itaque coepere & ipsi carnibus vesci, sed parce initio, &n sere non nisi salitis. Iuvenalis, C xl. 8a sqq. JSieei terga fias rara pendentia erate moris erat quondam sesis servare Aebus , O natasitium Ggnatis ponere lardum , accedente nova, si quam dabat hostia , eame. BNunquam autem ullum animal in proprios usus mactarabant, quin eius aliquam partem Deo consecrarent adontendam. Qui secus lacereiit, proverbio notati, Gυτα,