장음표시 사용
81쪽
18 ANIMADU. IN ATHENAEUM. p. 7.
Quum vero, quod nune demum animadverti, τὴν περι fπαρ' αυτω habeat Veneta; suspicari licuerat, aliud quid fortasse sub isto monstro latere. Ecce vero τὴν παρακειμέν is ν αὐτῶ dat uterque noster codex; quod haud cunctanter recipi debuerat. Idem verbum etiam Suidas habet, sed superiore L eo pro παρατεθειμενην : hic vero
nude ait, συν Διονύσιον γελασαντα α ποστειλωτὸν τριγλαν. 4πέι-την ερωμενην Γαλατειαν ι φωρὰρη
Aliam caussam, qua offensus Dionysius in tu elaenas Philoxenum eoniseerit, Diodorus Sicul. reddit, lib. XV. cap. 6. scilicet nimiam poetae libertatem in dicenda de inepti tyranni carminibus sententia. Cum quo consentit quod Suidas habet in Φιλοξενου γρα κ μ ιτων. ποιῶν τὸν Κυκλωπα. Paulo ante dixerat, γρά*- τὴν aΓαλατειαν. Itaque ToUPIUS a1 Theocr. p. 4or. in ait:. Plena inscriptio huius operis fuerat. Φιλοξένου Κυκλ ιαν καὶ Γαλάτεια. Hinc nunc εν Κυκλωπι, nunc εν Γαλα-
πιτσια laudatur Philoxenus. v - Vide Aelian. Var. Hist. XlI. 44. Mox dein, εις- περὶ αυτὸν scripsi, codices nostros secutus; ubi περὶ αὐτὸν habebant edd. De pronomine isto, persaepe ab editoribus contra librorum fidem mutato, vide Lexicon nostrum Polyb. in Αυτος. num. a. & Indicem Graecitat. Epictet. in Aυτου.
'Εγνετο δὲ κατὰ τους ΤιβοῦρIου-ἀνηρ τις 'Απλι se. i ΜΤREs Roma tulit APICIos, gulae studio omnes infames.. n Horum trium duos unicus Athenaeus nobis tradit. Pri-ὶ ismus is est, qui vixit eum Rutilio Ruso, qui nomen d j ndit anno Urbis DCxiax. & aliquot annis post , adni- γγ tente vel occasionem ce te praebente Apicio isto, innexilium est actiis. Γ Athen. IV. i 68. d. e. J Alter in is maiore fama & suit vivus & nunc quoque est, quam nut pluribus sit nobis indicandus. Sub Tiberio vixisse neum narrat hic Auctor: & consentiunt Seneca . Conis solatione ad Albinam matrem, sad Helviam, cap. IΟ-Jti& alibi; Plinius lib. X lx cap. 8. s seel. 4 i. J & Dion Nicaeus libro LVII. Dio Cass. LVII. 19. J Fortasse hie,, est, de quo scripserat Appion grammaticus, cuius librumn περὶ τῆς 'Aπικ:ου τρυφης laudat noster in septimo. LVIL
82쪽
a n 29 s. s. J Tertias, sicut & primus, Athenaeo soli memo-Driam nominis sui debet. vixit sub Traiano, ut statim se-n quitur. ζ cap. 13. nostrae ed. pag. 7. d. ed. Casaub. J Noni, enim possumus de lectione nostrorum librorum dubita- rare, cum Suidas in voce οστρεα non aliter eum destri is bar. Errant qui dum s solum J fuisse Apieios scribunt: n vide ad librum I U. De nomine primi sisti, scribit Aunctor , fuisse nominatas platantas Apicias, esui fas in γένη ia est, oecies. In hoc potissimum delitiarum ge-nnere gulae proceres suidium posuisse . alibi docemus. n Caeteriim ρ centas sistanas alibi quam apud hunc li-Μbro XIV. t p. 64 . c. I legere adhuc non memini. sed ne dimenta. Tertullianus, De Anima: Si sta iudicabisur. in nonne illa anima plas solatii quam sumsiuit relatura es .n quod funus inter coquos pretiosissimos invenis, quod condimen-x, tis A eianis O lurconianis humatur. α CASAUBΟΝUS.
De tribus API cIIs eadem fere, quae Casau bonus, iam ante eum adnotaverat Lipsius ad Taciti Annal. IV. s. Lia ihelli auctorem de Obsoniis O condimensis s. de Arte coquina. tria, qui sub Apicii nomine hodie exstat, videri hominem esse tribus istis Apiciis longe posteriorem, qui Apieii n 'men mentitus sit, recte a doctis viris observatum est. lQuae de Apicio eo, qui Tiberia aetate vixit, hic narrat Athenaeus, ea Suidas etiam habet in '--ος, sed foedis nonnullis inquinata vitiis . quae non moror r illud tamen mireris, quod mendosa nomina, quae ibi leguntur. ιν
Κινταυροις τῆς Γαλατiας , eodem modo apud eumdem iaXιντουροις repetantur. Sed haud rara apud illum Grammaticum id genus monstra. Nostri misti recte cum edd. in FIιντουρναμ &- consentiunt: pro πόλις vero est πόλει in cod. a. quod percommodum foret, si δὲ particula abesset. h Λυβιην. operarum erratum e Casauboniana prima
irrepsit. meosque & lynceos docti Viri oculos , qui typographeo praeest, fefellit. Corrige κατὰ Λιρον.
τας καλλιστας καρύοις. Perperam h. l. ἀκαρiδας habented. Ven. S Bac cum nostris instis. Numquam ita auctum ab initio vocabulum istud in usu fuisse Graecis legimus: licet in aliis quibusdam nominibus similis pleonasmus literae α. locum habuerit, ut docet auctor noster II. 47. a. Mox pro istis verbis. -υθετο εἰ μειζους ἔχουσιν,& nonnullis quae sequuntur, breviter apud Suidam legi
83쪽
P. T. tur, θεασάμενος δὲ αυτὰς μικράς. CAsAUBONUS εI μεί- ους οὐκ ἔχουσιν scribi voluit: n restituta negatione, in D quit, quae occasione proxime praecedentis syllabae estis omissa. u - Ego, sicut lubens acciperem eam voculam.
si libri darent; sic non necessarium putavi, invitis illis
is 'ΑριστοξένειM. Nam alienissimum est ab auctoris mente, B quod tinxere interpretes, quasi fuerit Aristoxenus cogis nominatus Κωλήν. Hoc Athenaeus non dixit: sed si v nus quoddam κωληνων, Γ mmamm, vel m. ιm J un- sagulari modo nescio quo paratorum, Aristoxeneum ab eos, denominatum esse. 'Αριστοξὶνειος sic dictus, ut πιπλακους Φιλοξένειος, de quo secit modo mentionem. αCMAun. - Αt, in librorum consensu. nihil impedire ratus eram, quo minus crederemus, ipso etiam Ἀπιστο- nomine insigniri vulgo solitum esse istud edulium Quae inde sequuntur, υπὸ τῆς ἀνυπερβλώπου &c. reperies etiam apud Suid. in 'Αριστοξενος Κυρην.
DicitH- ΑπIάιος ὁσπεια νεα- ω. Locum hunc ex- deerptum dedit Midas in 'ooρσα. De tribus, quorum mem ionem Athenaeus secit, A eiis vide quae paulo ante dicta sunt. Mox pro υπὸ σοφὶς nil caunae est cur ἄ- σο.ςIας malimus cum Listero ad Apicii de Re Coquinae. lib.
Nικομηδει τῆ Βιθυνῶν μεσιλεῖ. Insulis vulgo τοῦ Βαθυν - τοῦ βασιλει edd. & mssti: pro quo non dubitavi Bδυνῶν βασιλεῖ ex Suida recipere, quod iam commendaverat Casaubonus. Dedit hoc Suidas in 'A α, ubi Illud quidem per consuetam huius Grammatici inco istantiam factum , quod pro μάγειρός τις, quod mox L-quitur , 'Aπiaιος ο si positum. Sunt autem kc ista, latine quae, minuti pisciculi, qui fricti potissimum mensis solebant adponi: de quibus videndus noster Athen. VII. L & seq. ubi etiam docet auctor, tam plurali numero, τοις αφυας, quam singulari, τὸν . nempe hoc, collactiva notione dici. Qua ratione &n. l. postquam primum in sing. έπιθυμησαm ἁφυης dixit,
di ιυπιεσάμπος- 'νδιο, deinde pluralem numerum
84쪽
p. 7. IN EPITOM. LIB. I. CAP. XIII. 8 i
, veluti apuas. Potuerant, perspicuitatis cauilla , postrema ista verba sic distingui: μάγειρες τις, ρωμησά μενος, ἐχεὐδιαν, παρέθη ν ως ἁ M. Quo pacto piscuulos illos imitatus fuerit coquus, EUPHRoms comici: verbis, qui coquum loquentem induxit, dehinc exponitur. Versus istos in Excerpta sua recepit Grotius p. 687. cuius latinam versionem etiam maximam partem tenui . quatenus cum Graecis consentiehar. Vers. r. Σωτηρiδου. Soterides coquus rursus memoratur IX. 377. d. ex eiusdem Euphronis Synephebis. e Hrs. 3. Cum sic editum fuisset, πρωτον. CAIAUBoreus: is Offendit me vox πρωτον, inquit. Et momnino, si quid iudico, corrupta ea est. Corrigo si nos, dubio, αρκτον. Erat tum Nicomedes in Scythia, is quae regio est ultra Pontum versus .Lquilonem. Fuissem in Sothia, probat sequens us. fra. J περὶ την Σκυθio Μελυσε την ἐπιόυαιαν. Ergo πρὸς ἀρκτον. α - Grotius fleIevi transpositione ει mutata distinctione verborum levanis dam dissicultatem censuerat. sic scribens:
Quaestionem omnem praeciderunt nostri codices , πρω- τος scribentes; scilicet, mimus inventum illud excogitavit Soterides: quem postea alii, pura, coqui subinde imitati sunt. V. G. s. Pro ni e se, Brunchius ad sui exempli oram ὐ δ ε α ς adnotavit: nescio an e nasto codice. in nostris schedis nihil ad hane vocem notatum. Quidquid sit, peroinde est. Sed, quo reserendum sit hoc ipsum vocabulum, dubitari poteeat. Grotius, suaves interpretans, ad aruas retulit: quem ego in distinguendis Graecis secutus, post διῖe comma posui; sed simul ante eam vocem, quemadmodum idem Grotius in suis Latinis fecit, minutam di
stinctionem tab operis quidem nostris nevictam inter
positam volueram. ut esset: παρέθηκεν, ἡδεῖς. ωστε ποῦντας ἀνακραγεῖν. id est: adposuit, ut omines exelama erim, suaves eas esse; vel, ut omnes, quam suaves t exclamaverint. Sic nempe, quamquam ἁφύης in sing. numero praecessit, tamen ηδεις.
scit. in υαι, in plurali sequi posse iudicaveram; quia, ut Animadv. Val. I. FDiuiliaco by C ac le
85쪽
paulo ante monui, perinde & αἱ ἁφυM & n αφυη dici λ- elet. At idem Grotius in Graecis eamdem distinctionem tenuit, qua Casaubonus praeeunte Dalecham pio in latina versione) usus erat. Nam, cum in ed. Ven. & Bas puto etiam in msstis nulla esset distinctio in medio versu posita, Casaubonus sic scripsit:
Quae ratio mihi, hunc locum iterum iterumque rwctanti, magis nunc adridet: ut dicatur id, quod his latinis verbis Dalecham pius expressit:
apposuit, ut prae ς audio omnes exclamarent. sive, ut laeti omnes exclamarent. Nam eodem modo, pro
laetus, ac Ui interdum Vocabulum ηδυς, H. Steph. Thes. Gr. Ling. T. I. I 43 r. h. pluribus exemplis probavit. V. . 6. Potueras ista, Πῶς δὲ τουτο δυνατον; ad praecedens verbum ἀνα φαγεῖν referre: scilicet, omnes exclamasse , At, qui ζhoc fieri potest ' nempe, ut bis in regiondo
media Eieme apuae nobis adponantur. Sed tutius visum est .
cum interpretibus aliam personam haec dicentem quavrentemque statuere. Ibid. O vers. R. - id est . rapas sive napos) in masculas O Deirumnas distribuisse Graecos, e Theophr. VII. 4. docet Athen. IX. 369. e. Cons. Plin. XVIII. x3. 34. & XIX. 3, 2 . Bodaeus a Stapes ad Theophrast. p. 77a. 7: λεπτὰ σφόδρα. Bene haec habent; sed ex docti editoris
Veneti ingenio prognata videntur, quo compleretur versiculi mensura. Nostri certe codices ambo nonnisi agnoscunt, omissis voculis ei ς & σφόδμι. Suidas in Aq,rie. soluta utens oratione, ait, εἰς ιιι ρὶ μι λεπιας
ν, Versiti nono, legit Dalechampius : vertensn scit. Fervens otium Uudit. J Ego non video cur necesse fu n rit, oleum servefieri priusquam in sartaginem insunt uretur. Lego igitur, ut editum est, ἀποζεσιαι δ' ἐλ. ον επι- νε υμς. id est, infuso oleo, ut serverti in eo se coeteturis Isia salso credita apua: ἀποζέσαu, pro ωστο εναποίμαι, si vel ovis τὸ εναποζ. ut inferveret, vel infervefaceret. tvO- is luit puto, vel inferveseret. J Scripti quidam σας, pron ἁ ποζεῖν ποιησας, significatione του Hiphil Hebraeorum :n non probo. α CASAUB. - In ἁποζέσαι cum editis consentiunt nostri minii, & alii puto omnes. ἀποζέσας unus Sitidac habet: sed is, ut modo monebam, quae Versibus Disitigod by Corale
86쪽
e complexus erat poeta, soluta oratione reddidit, & In ,
Vers Io. Uri σικως, perentiste, ut reddidit crotius; sve, scire, dextne, apta proportione. conf. VII. 29 I. a. Sic Mουσικωτατος -ρ saepe, non solum de poeta, ut III. xi 6. d. sed de quovis viro dotaore. eultiore, & literis humanioribus egregie erudito. II. 49. b. t II. II . b. VIII. 363. f. σοφῶe ἀμπυ Φ, ait eoquus apud Sophoclem, cuius verba refert N ster II. 68. a. Verba ilia, μηκωνος ἐπιπάσοις rem cumroto sequente versu transsiluerat in latina versione Groiatius; cuius adeo Versionem ea parte, utcumque potui, supplevi. ετ ιπάσσαις editum erat, duplicata praeter necessitatem sibilante litera. Equidem, licet nihil e eodici-hus enotatum repererim, tamen .. πάσας cum Grotio
corrigendum duxi: pro qua quidem scriptura Suidam, qui ita habet, nolim testem invocare; non modo quia suo iudidio is potuit uti, sed quod soluta prorsus oratione haec ex premi. Papaver pro cond7mento olim adhiberi. st . litum declarant μακωνίδες vel μηκωνύες ἄρτοι, III. x io. f. ubi vide quae a Casaubono adnotata sunt. Vers tet. περὶ τ- Σκυθῶαν ἐλυσε τὴν ἐπιθυμων. Quem duodecim aereum intervallo a mari abfuisse supra dixerat, eum nunc in Scythia tunc versatum significat: in quo nihil video quod offendere quemquam merito possit. Nec tamen ea scriptura GROTIO placuit, qui & nomen istii d& proximum vectum ita mutavit, ut ex ingenio restri Deret: περὶ την σκοτιαν ἐκάλεσε την Quae latine se expressit:
- - - quo facto ansseae gulae avi tatem invitat multo vespere. .
In Notis vero ait: is In tenebris; quo expeditius falleretiis Est autem elegans locutio ι ιλεσε τλ, ἐπιθυμέαν, id mest. eupidos invitarit. μ- Quam quidem audaciam, iniquo prorius loco admissam, divino viri ingenio, relisutiaque summis in quamplurima Graecorum poetarum loca meritis, iacile eondonabimus. f Vers. I s. οὐδὲν ὁ μάγειρου 8cc. Eiusmodi magnitiquentiae eoquorum alia exempla bene multa in sequentibus adstret noster Auctori quo de genere vide praesertim lib.
87쪽
'Oτι περὶ Περικλέους 'ARMu se. tamdem sup morem Perictim adloquitur Arehilaehus in Elegiae fragmento, quam ex Stobaeo in Analecta Graecorum Poetarum recepit Brunck Tom. I. p. 4o. De cuius e tae cum illo Pericle primum familiaritate, dein inimicitiis, vide quae post Schueiderum adnotavit Iacobs ad Anthol. Vol. I. P.
I. p. 148. νυ νειν δικην δοκουσι δ' ο4 Mυκονιοι &c. Cum Μυκω- νέων & Mυκώνιοι esset editum, monuit Calaubonus, licet
codices h. l. & Zenobius Proverb. Centur. V. ar. &Suidas in Μυκωνιος γεΘων ita habeant, tamen rectius per o breve scribi id nomen. Scilicet ab ἡ Μυκονος, quae est una e Cycladibus insulis, Mυκόνιοι dicuntur, ut Si phanus Byz. aliique docent. Et nostri quidem ambo codices h. l. veram illam scripturam per a breve dederunt. Habuit autem hunc Athenaei locum ob oculos Suidas L c. itemque Hesychius in Μυκόνιον, & photius in Lexico, cuius verba citavit doctus Hesychii editor. Pro πλεονε- , Suidas & Zenobius vel μικρο πρεπείη, habent, quod videtur ab Athenaeo esse; pro quo voca-hulo Epitomator noster, pro suo more, alterum magis vulgatum posuerit. De Ischomacho cons. VIII. 4 2. f. CRATINI versus ita distributos dedi, ut in omnibus re- aperi editionibus. Metrum, quod illis inest, mihi haud satis compertum esse profiteor. In vers. r. haud incommode, post Πως αν, commate distincta suisset oratio. Ibi . pro Mυκων ἐου, quod habebant editi libri, rursus νυ
νέου per o breve scripsi, licet ibi nihil e n iuris codicibus
adnotatum invenerim. Vers. a. λν. 'Aγisbe δν
legendum suspicor, ac paene perstiasum habeo. Respici
88쪽
p. 8. IN EPITOM. LIB. I. CAP. XIV. 8s
a Ubi suis ex eodicibus nihil subsidii expromsit Casaubo.
nus: nostri vero, alioqui nil mutantes, illud tamen recte, quod τι post ουτa ignorant; & sub finem νόον τε pro νων ra habent. Monuit vero ex in ento Casauhonus,
χαλικρητον μέθυ scribendum, non μεθυων. u Vinum enim,vinquit, vocant poetae. Hipponax: ολιγανσιν οἱ - πεπωκοτες. Ea ratione sic dictum vinum,n qua Bacchus Λυαῖος, & poetis Miσιασλάς. Veteres Athev nienses scis ἄκρατον vocasse scribit Apollonii interpres, ut ad Argon. I. 473. J χαλμροιτον ιλιθυ, temetum Vinctum nperatum, id est meracum ; & ut elegantissime ait D. I vhannes in Apocal. fc. I 4, Io. J λος κεκεροσμένος ἄκρο-nτος. Apollonius: fArgonant. l. c. l Πινε χαλικρητον nρὸν μέθυ. α- Cons. gustath. ad Odyss. N. p. 132. I 4. Hesych. in χαλὶς, & Etymol. in Xαλιφρων. Tum vero sic pergit CASAUBONUS : BPossumus minima mutationeis senarios aliquot ex illis Archilochi constituere; quae fuitis Turnebi sententia. Ita scribemus:
Πολλὸν δὲ πιν- και χαλικρητον μέθυ ἐ
Quae ratio constituendi huius loci ita mihi non modo probabilis, sed certa visa est, ut totam adoptandam i dicarem; excepto quod U. a. pro ου τε μ έ servatum. υ δὲ μην, quod dabant libri, & eod. -rs pro εἰσήνεγκας, εἰ σενέγ κοας in participio scriptum voluerim, quod &metri ratio, & orationis constructio connexioque necesilario postulare videbantur. Et in εἰσενέγκας quidem recte paruere Operae; sed particularum ουτε & ουδὲ sedes inter sese perperam permutarunt. Itaque alterum ilhim versum sic rescriptum velim: ἔν ού τε τιμην σέσενέγκαν, ου δὲ μὴν κληθεὶς &c. Atque sic mihi optime euratus hie locus visus erat, di, ut dicam quod sentio, adhuc nunc videtur. Aliter vero iudicavit Iacobs, Vir doctus, qui in Animadversi ad Anthol. Graec. Vol. I. P. I. p. x 48. sic restituendos suis numeris versus istos censuit: Πολλὴν δὲ πινών καὶ παλ&ρητον μέλσσος
89쪽
Una hac adiecta Nota: is pro ἐπεισπέπαικας, quod genu unum esse aratiunt verba Athenaei supra posita, in con . v textum venit glossema ηλθες, languidum Verbum, quodn metrum iugulat. CL Aristoph. Plut. 8os. Sophocl. Oedip.
Sequuntur EUBULI sestivi versus; quorum quatuor prio- bres exhibuit Grotius in Excerptis. Vers. I. Φιλοκρατης καὶ Φιλοκτήτης erat in ed. Ven. S Bas in quod & nostri mssti S alii puto omnes, qui hodie exstant, consentiunt. Recte vero CAsAUBONUs : Φιλοκρ. Mιὶ Φιλsκρὰτnc edidit, adiecta hac Animadversione: n In hoc versu bis ponendam messe vocem et ιλοκράτης. docuit in Lectionibus suis erum ditissimus Muretus. Nos in ea Libri primi editione, quam γο θαυ/-σποτατος Tumebus ante editum illum a Mureto v librum Lutetiae curavit, locum restitutum invenimus D Uter utri praei verit . facile eruditi iudicabunt. non in .. Mium ex ratione temporis, sed & morum ac scriptorumn utriusque comparatione. α - Ibid. Ad verba - δειπνον notavit idem CAsAUB. is Duo quos nulla vi aut D eopta ciborum exeleveris, aut herbam porrigere coeger, i Aelianus, principio Variarum: LI. I. J καὶ οὐν δ τι συνυφαγεῖν αμαχοι: paulo aliter; nam Eubulus quantitarem v ciborum spectavit, Aelianus magis qualitatem. μ Quum Versus quartus esset iusto minor, quintus Ver vπερμετρος; nam in fine scribebatur πρὸς φλυ τινὸς, Casaubonus sic rescribendum eensuerat:
Equidem nil opus esse duxi, ut complere quartum Versium tentaremus, quem ipse Athenaeus in fine abruptum ciatare potuit: quamquam non me praeterit, ipsum illud h mistychium . quod superest, μεγαλους, μαλλον δὲ τρεις, squidem prius hemistychium senarii esse statuatur, men do non vacare, ob spondaeum secundam sedem occu-pRntem. Quinto vero verisI certissimum fore remedium iudicavi, si inutile pronomen τι ὸς resecaretur: quod ex interpretatione temere adiectum fuisse, fidem etiam face . re videbantur codices nostri : quorum alter cod. a. duo
90쪽
alter b. sic habet, φιλου .... τινὲς, vacuo spatio relicto, cum in exemplari suo vocem αἰτου perspicue legere non valeret librarius. Utroque sane, &-& τινὸς, commode carere potuimus.c Vers. 7. Dixerat Timocrati amicus convivator, Verum
ad coenam, quando έι σι ποδων μετροῖντι στοιχεῖον η.
id est , quum umbra ipsi merienti futura es.ι viginti pedum. Nempe ut ex Polluce VI. 44. & Hesych. in
in 'Eπταπους σκιὰ, & in Δωδεκάποδος, partim Casaubonus docuit, ad Athen. VI. 243. a. partim Saramasius ad Solin. p. 446 S 43 . cum quibus conserendus Ioh. Matth. Ge erus ad Luciani Saturnal. cap. II. T. IX. p. 34o. ed. Biponi. vulgo olim Athenis horam diei u Drae longitudine aestimabant definiebantque. Umbram a tem speAabant, quam mittebat sive suum cuiusque corispus, sive gnomon aliquis erectus aut columella, cui alis titudo esset corporis humani mediae sere staturae: eamque umbram metiebantur pedum numero. Umbram ipsam,cve terminum umbrae, non modo την σκιὰν vocabant,
sed & τὸ στοιχειον, quasi eam partem sive lineam scalao per pedes divisae, quam tangebat extrema umbra: στοι via. enim in quaque re dicuntur sngulae partes, e quibus eonstare totum insae hiar. Atque, ista ratione definiendae horae diei praesertim usos esse Athesis, reperimus, in indicando tempore quo adesse iubebantur convivae ad
coenam vorate Erat autem tempus coenae varium, ut mos
cuiusque serebat aut commoditas. Itaque alius convivatotadesse suos convivas iubebat ιταν η ὲπτα τους η σκιὰ, ut apud Aristoph in Athenaei Supplemento a Casaub. edi to in Animadv. ad lib. XI. cap. a 4. alius οταν - δεκάπουν τὸ στοιχειον, ut apud eumdem Aristoph. Eccles 648. alius, δεκαποδος. scit. - ης της σκῶς, aut 3 τος τουστοι χείου, ut ex Menandro refert Athon. VI. 243. a. Convivator autem, de quo nunc Eubulus loquitur, he Iuonem Philocratem ad coenam vocans, dixerat ei, ad est quando metiens umbram reperisset esse viginti pedum; issipaulo ante solem occidentem. At famelicus heluo, cui non in mentem venerat, posse aliquem cui praesertim lauta res domi esset tam sero diei coenam capere,
persuaserat sibi. lautas epulas solido de die atque etiam primo mane initium sumturas; &, quod de pomeridiana