장음표시 사용
91쪽
P. S. umbra dixerat convivator, do antemeridiana & matutina cumbra interpretatus erat. Igitur oriente sole, cum um. hrae longitudo adhuc amplius XXII pedum esset, veritus. ne sero veniret . aut etiam civilius fore ratus, si non adipium horae momentum quo ad epulas adcumberetur, sed honoris & obsequii caussa aliquanto maturius praemsto esset, adcurrit homo; seque etiam, quod non maturius venisset, excusat. Caeterum in poetae verbis parum aut nihil dissieultatis inest. πλεῖν vers 1 o. nota serma attica & poetica pro πλειον, quod ipsum ηπλεῖον h. l. perperam habet cod. a. Vers. II. cpαναι an pro φῆναι recte dici possit, nescio. Oportebat penultimam esse longam: alias φαναι scribi potuisset, consueta praes. & impers infinitivi forma. Persra. sic vulgo Iegebatur: δι' παρόντ ; κειν ἔμι' quod ob spondaeum in quarta sede non ferebat iambici metri ratio. Itaque transposui verba, ut monuerat Her- mannus de Metris p. 36 . AMPHIDIs duobus illis verseussu ,-δείπνου &c. quaenam potissimum vis aut sententia insit, minus me
percipere fateor. Eos latine sic reddidit Grotius in E
cerptis p. 22. Degerere qui audes coctum immunem a symbola,
hune O stigarem in aere ne diasius fore. Branckius ut ex notulis cognovi ad oram libri ipsius scriptis) duos istos versus ad superiores referendos ceri suit, & dein sic scribendum : Aμφις φηHν o κωμικός
misti nostri. Duos versus, qui sequuntur, ἀδεσπότους esse, monuit Calaisonus, ut plerosque proverbiales; chidisi po ero h. l. tribui, quia ex eius philosophi libris sumti sint a Deipnosophis a. In eisdem vertibus vitiose περιλ-ιππιε de περιληπτὸς legebatur in ed. Ven. & Bas. quae e suis msstis correxit Casauh. quibus adsentiuntur nostri. Qua occasione de s equenti librariorum lapsu. voculas illas παρὰ & περὶ cum in Athenaei libris, tum in aliis scriptoribus, perperam inter se permutantium, conqueritur idem Vir doctus.
Quod senus erroris S a nobis in Polybii, in Epicteti, in bimplicii codicibus aliisque, frequenter notatum est. Disiliaco by Coos e
92쪽
p. s. IN EPITOM. LIB. I. CAP. XIV: Sy
d In ANTIPHANIs priori versu , ποθὲν habent editiones omnes; nec e msstis aliud quid enotatum. Nec inςommoda sententia: tammis, vel sedecumque. Grotius vero cuius versionem Graecis subieci, ex Excerpti pag. 636. πόθεν scripsit: quod si consulto ab eo factum, construxit cum infinitivo δειπνειν, habes timis eorares, id est, saeuisa'
Duo alii qui sequuntur, eiusdem ANTIPHANIs versus. sic editi legebantur: Μαιαριος ο siος, Γ δεῖ μ.' Mὶ κιεινὸν ,
D utroque veri u Iaborat modulus metri: tum autem sen- ω tentia absurda. Quaenam, obsecro, fellatras, subindes issimum ese de invenienda aliiva nova parania iactus ruti m nep Praeterea fallam est, id Antiphanem sensisse: quiti contrarium potius voluit, ut ex praecedentibus clarualiis S ex instituto ab auctore nostro sermone. Corrigo: n Μάκαρς ὁ βιον α δει 34 Mὶ κιωνὸν πόρον is εὐρεῖν παν, ὼς ταῖς γνάλις εχω. . Fortunam suam praedicat parasitus. Beatam, in Pit, νὼ istam s nihil mihi opus, novam quot diabus rarionem inire qiram habeam quod edam. α - Quam emendationem , cum ce tius nullum remedium male adsecto loco suppeteret, adoptavi; nisi quod μάσιμα, praeeuntibus editis & msstis. simplici litera σ scripsi , qua nil opus erat duplicata. Illud quidem nonnihil addubitaveram, debuerint- ne sorsan veroba Mais ιος . βίος ironici dicta intelligi, ut non opus fuerit negante particuia. Peius vero etiam, quam editi . habent mssti nostri. MMελλιος - βiου - δεῖ &c. nisi quis sorte ingeniosior in ipso hoc monstro aliquam lucis scinistillam perspiciat.
nita corrupit, ut quid a quo & quorsum dicatur in illius m Excerptis nulla coniectura possis assequi. omisit enimn aecunque iere decori & nexus gratia, ut fieri amat in v Dialogorum textura, erant addita, tamquam vesti prae-ntexta. Si quid eiusmodi non est omissum, scias, autis verbi alicuius venustatem, aut dicti novitatem, i issen ut id excerperetur: quod nos cum aliis non paucis ob-
93쪽
so ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 8.
nservavimus locis, tum in hisce, Ταυτα ῶκοθεν &c. Pr ds, nuntiabat ista unus convivarum, post longam S testis, moniis antiquorum plenam orationem. Hare, ait, domosa ad hoc eonia iam attuli: iam ante messitatus, qui possemn huc accedere eum parata mercede quam hospiti meo darem.
Μ στεγανομιον apud Atticos nam alii aliter ea diciturn merces, quam hospes ex hospitio discedens pendit st D lario. vid. Helych. h. v. J Latine, pretium marisionis. BApuleius: Quin imus, O itineris matutinii gratiam ear D mus p Sumo sarcinulam , O prrato mansionis stabulario pedi
νsoluto, eapessimus viam. Editum erat περιγένωμι. Culpam librarii errorem genuit interpretis posterioris; sint
xi champii, qui, ut hospitia mercede non persolvia evadam ,
B vertit: j nam mirum, Natalem legisse recte. & nonn male sententiam expressisse. In editione Turnebi pron versibus habentur haec omnia & distinguuntur: magnon profecto errore. Neque hoc dico, ut magni viri, quosn Veneror, manes violem et sed ut aequioribus utar doctis is viris, si quando in tam longo opere somnus irrepensu nos opprimat. α Haec CASAU B. - Εt ego quidem ut
inde pergam, in quo ille desiit) pariter, in toto huius
operis decursu, eo me loco versari intelligo, ut profiteri debeam, hanc veniam me petere dareque vicissim. Athenaei hunc locum iam tetigerat Vir doctus in Animadvers.
ad p. 4. b. ubi de symbosis agebatur, quas Deipnosophistae
e commentariolorum suorum selausis conferebant. Verbum παρα γοωμtati nostris in codicibus recte scriptum. Ἀκαπνα γὰρ αἰεὶ αοιδοὶ θυομεν. is Uetus dictum est . en cuius auctoritate factum suum tuetur iste conviva, auindixit modo, se, pro symbola, auctorum Deos recitasse. Iusnnamque est hoe . inquit, eantorum o poetarum, ut sacrif-m cent sine fumo ; hoc est, laute epulentur nullo suo sum m tu ..2υειν hic potius το ευωχεῖσθοα, quam sacrificamsi nactum, significat; quia rem sacram comisium opiparumn sequebatur. λιαπια quae dicantur proprie, docent nosis& Iurisconsulti. In hoc proverbio denotat ea vox is. ἁδάπανον r quia dapsilium epularum symbolum aput v poetas est imis aut fbmus. ut in hoc auctore saepe viis des, se testatur dictum vetus in scholiis Aristophanis . uris εὐωχίας σημεῖον. Sic igitur dictum istud παροι-υμιωδες auctor noster usurpat: ii scriptores aliter. Le uni da, poeta epigrammatarius, versiculos Caesari offe- igod bycorala
94쪽
p. s. IN EPITOM. UB. I. CAP. XIV. sa
e nrens muneri, , inquit, si cures ἀεὶ θυος.n s Analect. Branch. Tom. II. p. a 93. num. t 7. J Michaelis Psellus, in Epistolis pereruditis, quae lucem opinor nec- Ddum videre, scs. Fabric. Bibl. Gr. T. I. p. 438. J loquensis de solemnitate nuptiarum . cui admixta severitas phil is sophica : ου γὰρ ηδειν ταῖς 'Ελευσινιιιις nempe τελευταις, & fortasse addenda vox ea nostro codiciὶ μέλλων
Adag. Sacrum sim fumo ς ubi ex Luciani Amora. c. 4. T. V. p. 26o. idem proverbium his verbis citatur : ταus arae πνοις, οῦς φασι, τῶν θυσιῶν ἔκιστα τερπόμενος. Verba ab Athenaeo prolata. si post γὰρ inserta γε aut τοι pari cula esset, persectum essicerent senarium r Ακαπνα γὰρ γ' αἰδε aut τ' ιώεὶὶ αοιδοὶ θυομεν. Ae sunt haud dubie e poeta aliquo desumta. Ora δε μονοφαγεῖν ἔστιν ιν χρήσει τοις παλαιοῖς. Solent sere singula in tacerptis capita incipere a vocem οτι : ut in Epito me Strabonis nunquam non: hic ve-Μro nonnunqtiam. I De quo iam aliquoties a nobis m M nitum est. J Cum ista legas, χτι δε ε ν ένυχρψει τεις επαλαιοῖς, non aliud arbitreris, nisi de usu dis verbi μονοφαγεῖν monuisse Athenaeum. Ego tamen maliter censeo. puto enim, Athenaeum isto sane quam
Nopportuno loco bona siquidem primi & secundi librim pars Veterum mores circa mensam continent de consue-xitudine antiquorum egisse , qui soliti in suis conviviis is suas singuli separatim escas comedere, nec in commumne convivari, verum lδιας ιιεριδας εχοντες. Talia fue-sν re illa Heroum apud Poetam convivia. Quam ob cauiam iam Plutarchus. f Symposiacων II. io. J χμηρικὰς δαλπιτιις & 'Oμηρικὰ δειπνα agitari ab iis scribit, qui habento quisque suam sbi appositam Sunt alii codices m magni eius striptoris, in quibus scriptum ' ιβρικὰς αν, 'φιλικα: eamque γραφην doctissimi viri sunt intermentati: sed liquet mihi, alteram veram esse, hanc falsam.m Nam, Homericarum epularum eam esse omnium ratio. D nem , sciunt omnes e de iis autem loqui Plutarchum se. viis ipse indicat, cum eadem convivia στρατιωτικα καὶ πιπαρεμβολικα , militaria O eastrensia nominat. Ita igitur
D veteres; post, coepere in commune apponi cibi ; ia
95쪽
y, ANIMADU. IN ATHENAEUM. p. R
. quo humanitas esse maior visa est. Caeterum de voci- euhus μω φαγειν & μονοφαγος, libro II. cap. 8. v I ad pas. 47. c. J CASAUBONus. - Eodem vero loco ad quem hic provqcat vir doctus, Animadv. ad II. 47. c. ipse tamen
sic scribit: is Libro priore observabatur, extare in vel Brum scriptorum monumentis verbum re Acsane . verbi illius usum adnotare h. l. ex Athenaeo voluisse videtur Epitomator; alioquin non εστ ιν εν dicturus erat, sed ην εν-: cui non modo non re pugnat, verum etiam contentaneum utique est, ut de re Mintiter hoc loco dixisse Athenaeum credamus; quamquam de portionibus aequalibus infra rursus agit, cap.I2I. nostrae ecl.
Cum convicio isto, quod in hominem μονοφάγον ingeritur in Amrepsae versu. ἐς κόροι-ει &α commode idem Casaubonus, praedicto loco. conseri illud Senecae dictum : Visceratio fine amico, visa leonis ae lupi est. Epist. XIX. In istis A meipsiae verbis irrepsit in nostrum exemplum ex edit. Casaub. scriptura parum legitima τοιχ ρυχε, accentu in antepenultima syllaba posito. Rescribe το ιχωρυχε, quod recte in ed. Ven. & Bac expressum.
Post ista verba. καὶ τοιχωρύχε. in quibus finem secimus superioris capitis, sequebantur in ed. Ven. & Bas.
haec: Περὶ του τῶν καθ' 'Oμηρον βίου. 'Oτι 'Ounia ρος ὁρῶν τὴν σωφροσυνην &c. Ubi ista, Περὶ του min. merito e contextu sustulit CAsAu AONus, monuitque in ANi MADVERs. ν, Erant illa verba Titulas sequentis sermo- .nnis, ex ora libri in contextum translatus. Sunt autem, is quae disputantur hoc loco de Heroum apud Homerum vita,
B Hamia ex Dioscoridis opere , cui erat index , οἱ παρ'n'Oμήρν νόμοι , id est, De Legibus O Insistitis quae apud B Homerum observasitur. Didici hoc docente me Suida, quin in ' δερος plurima ex Athenaeo descripsit; neque au-nctorem tacuit, unde haberet Athenaeus; quod secitis Eclogarius. Hic est Diosiorides. Isocratis discipulus, ut v paullo post dicitur. Laudatur Athenaeo & oscorides
Μέν 'Aπομινημονευροασει qui non est, opinor, alius. M Titulus iste. Περὶ του - - βιου. in nostro cod. b. non comparet: in cod. a. vero rubro scriptus adest. Commode vero facturus fuisset Epitomator, si sic scriptaetr
96쪽
quae hinc sequitur, disputationem, ipse Epitomator sub finem, p. II. a. at nonnisi in tranicursu , significavit. At Suidas ut est a Casauh. observatum in 'o ρος, sive integro Athenaei 'opere usus, sive diversis a nostra Epitome tacerptis, eisque passim paulo locupletioribus ,
ita seribit: 'Oτι Διοσκουρέδης ἐν τοις παρ' ' κηρον νόμοις φησὶν, ως ο ποιητὴς όρων τὴν σαπροσυνην &c. Unde hunc locum initio paulo auctiorem dedi, quam vulgo ex Epi- tome nostra editus erat, ubi ex abrupto sic scribebatur: οτι 'Oμηρος ὁρῶν &c. Mox dein ἔτι δὲ ἁρμόζουσαν erat editum. ubi αρμό τουσαν dedere nostri codices cum Suida. ἐμφυ et κτῆσιν αυτὸν bene edidit Calaub. cum πάλιν αὐτὴν haberent M. Ven. & Bas & sic sere Suidas, παλιν ἐμμυσπι αὐτὴν. Ubi adnotavit CAsAUB.: MVerius est πῆσιν aut πουσιν. α- nulla msstorum facta mentione. At in ipsum πῶσιν recte consentiunt nostri codices.s τὸν ζῆλον ἐν τοις καλοῖς ἔργοις. επὶ τοῖς edd. & cod. b. quod quidem cum sequenti verbo αναλωκωσι minus
conveniebat. ι ν recte dedit Suidas ; quae vocula & olim in Epitomae codicibus fuisse videtur, sed absorpta dein alitera ν, in quam desinit vox praecedens: itaque praepositio prorsus deest nostro codici a. in aliis c icibus ut in nostro λ ex coniectura parum felici suppleta. ευεργετικοὶ καὶ κοινωνικοὶ rursus ex Suida recepi. Perperam κ ο ιν οὶ edd. cum mis. Ex eodem Suida supplevi ista verba, καὶ πρωτας, ἔτι δὲ καὶ ἀφυτους συσας, quae Om sit noster Epitomatori Latine: utpore quae O primae atque etiam congenitae essent.
a Quae pag. 32. O seq. nostrae editionis ubi ad oram imteriorem notata est ρ. 9. a. essitionis CVob. paulo uberiora , quam vulgo ibi legebantur, ex Suida edidimus. ea ah Ditomatore nostro sic erant in hrevius contracta:
97쪽
s. ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 9.
Nενέλαοe δὲ sic nonnulla hoc loco inseruit Epit maior, quae superius Suidas paulo ampliora posuit τους
καὶ Νεστωρ δε βόας θυσι Sc. Neque in istis omnibus dissentium ab editis libris nostri misti; nisi quod pro ηρημενν igiον, perperam ρημενον βιον habent; pro νῶτον βοὸς vero, re cte νωτα βοὸς παρέθηκ/ν. Vide Odyss. P. 6s R. ubi &versus ille legitur, quem decuriavit Epitomator, integrum vero Suidas adpositit. 3 τ' ἐν ἐλῶν, &c. Quod de ins eamibus ait, idem pariter a Platone ohservatum libro III. de Repub. adnotavit Casaubonus: Oα γυ, ὀυ
στρατιας, εν ταῖς τῶν ηρώων ἐφιασεσιν, Ουτε ιχευσιν --τους εστια Oμηρος, καὶ ταυτα - θαλαττ3 ἐν 'ta σ- πόντφ οντας, ουτε ἐφθοῖς κρεασιν, ἁλλὰ μόνον ὀπτοις, Sc. quae verba leguntur in edit. Masky T. I. p. a Io. Cons. quae apud Nostrum idem Dioscorides paulo post ait. p. o. d. Pro κανδύλην, quod in Epitome vulgo agnoscunt Iibri omnes, rectius Suidas κανδυλον dedit. Est autemo κανδυλος, placenta ex amylo, caseo . lam O meiae consectis. Nec aliam nominis formam, nisi masculini generis, agnoscunt Pollux, Hesychius & Suidas. Apud unum Elym Iogum Κανδυλη reperitur. De Atace quod commemoratur . est ex Iliad. H. 3ar. Quod de Nestore S Phoenice refert Epitomator, nam de Phoenire quidem tacet Suidas, haec tantum adponens verba, καὶ, 9 στωρι γηραιῶ om κρέας ὀπτὸν βοὸς διδωσιὶ id unde ductum sit , haud satis mihi compertum: videtur autem illud de Nestore ad Odyss. N. 33. respicere ; istud vero de Phoenice ad Iliad. i. a . ubi tamen bubulae eamis non sit mentio, sed Ovinae, eaprinae & svi et quare vocabulum β abc rectius sortasse a nobis isto loco fuisset praetermissum. Eodem loco ista 'Aλώνιο δε Sc. uterque habet. & Suidas de Epitomator: nec tamen in epulo, quo Ulyssem excepit Alcinous, camium prae caeteris, nedum bubulae earnis, mentiosi a
98쪽
'cuia multa adponens. Superius , ubi post eumdem ve sum , σῖτον δ' iuriis ταμιη &c. a Suida ex Dioscorido prolatum, sequebatur iste, διυτρὸς δε κρειων πινακας παρώχυιο αε-ας, erat is ex Odyss. I.
h Quod dein ait Epitomator, καὶ Κωπωρ βόας θύει Sc. de hoc vide Odysi. N. 3 sqq. & de filiis Nestoris ibid. vs. 32. Eorumdem verborum loco haec habet Sui
ἔχοντα. disces ab Epitomatore nostro, quid sit quod hic
apud Suidam interciderit, ταδε παρακελευόμενον 'Aλλ' ἄγ', ο μὲν , πεδιονδ' επι βοῖν is s. καὶ τὰ εζης. Tum continuo apud eumdem Suidam se. quuntur ista: Καὶ 'Aλκι,ους δὲ τούς τρυφερω-τους &c. usque παρατiθεται τραπεζας. quae, ab Epitomatore praetermissa, isto loco e Suida inserui, ducta ex Odyssi. ν. sqq. Tum pergit idem Suidas et καὶ τους μνηστῆρας, ειριστὰς οντας. & reliqua, quae eadem habet Epitom tor ad usque vecta μαγειρικὰς μαγγαπειας, in quibus desinit apud Suidam istud fragmentum ex Athenaeo excerptum. Nonnulla ex his, quae hoc loco Epitome habet, excerpsit etiam Eustah. ad Odyss. M'. p. 492, 9 sqq.c ως ο φησιν, υποβιν--ταβρώρ-τα. Menan vir, in fabula cui titulus Trophonius; ut docet idem n ster Athen. IV. r32. f. & XII. sI7. a. ubi ipsos Μ andri versus adposuit. Καὶ τὸ παρὰ λασταυροκα- ν καλούμενον βρῶι ista n Scribendum, addito articulo, πιιὶ τὴ παρὰ τοῖς Μ πολλοῖς λασταυρο πιον καλ. Αο. Aliud , παρα πολλοὶc, na mutiis: aliud, παρὰ τοῖς πολλοις, a vulgo. Est sane i tifimae atque estricis plebis dictio, λασταυροκακκαβον:n qua neque os suum, neque suas chartas inquinarentis elegantiores. Nam Chrysppi συμφετωδες ex Senecam novimus & Galeno. Gus autem sumtus est ex illiusn Πιρὶ Καλου καὶ 'Hδονης. Etiam λασταυρος, pro catulone,n plebeia vox. Critici veteres ob dictionem ημιλάσταυρος is Menandrum exagitarunt, L Pollux VI. I 6 I. nec tamen tam ob vocem ipsam, quam ob eius compositionem lis literarum subtilitati sine aemulo genitum. M CASAUBONUS. - Emendationem istam παρὰ τοῖς πολλοῖς, prob Diuitig Corale
99쪽
μ ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 9.
vit Brunck in ora sui libri: quae, quamquam non ita cer- cta, ut in contextum recipi debuerit, potuit enim etiam παρὰ πο οῖς, apud multos, a multis, scribere Chrysi ps; & sic videm ista verba etiam ex hoc Ioco citavitustath. ad Od. μ . 492. r3. tamen eam habet speciem , ut pro coniectura utique probabili sub contextu nostro adnotari potuisset. De vocabulo λασταυρος videat, cui l het, Suidam h. v. & Eustathium ad Iliad. s. p. t 96. I 8. alibique passim; tum Hesychii interpretes ad vocem -- σπαρνοι. & PauW ad Phrynich. p. 84. Usus est eo v cabulo Theopompus, apud Athen. IV. t 6 . h. & apud Polyb. VIII. Ir. 6. haud delicatus utique in eligendis dictionibus scriptor. Compositum nomen λασταυροκα tae. βον duplicata in medio litera κ scribitur apud Eustath Od. E. 492. 14. itemque apud Suidam hac voce; ubi eumdem hunc Athenaei locum respiciens ait: βρ-κὰ τιέστὶ παρά Xρυσωπν εἰρημένον, ἐν τω Περὶ Καλου καὶ
quo ex Suidae loco titulum scriptionis Chrysippi, quam dixerat Athenaeus. adiecimus in Athenaei contextu, in quo eum pro suo more omiserat Epitomator. Pari rati ne & simplex nomen γι--αβος & quam sormam Atticis praesertim in usu fuisse legimus ἡ κι--η, duplici plerumque litera κ in medio scriptum reperitur, di id quiadem rectius, cf. Athen. IV. 169. c- . sed& subinde simplici, ut apud Poll. VI. M. apud Μoeridem in cod. insto citato ab editore p. 2o6. & alibi passim: quare ferendam putavi scripturam λασταυροκακιον, quam editam h. l. consentientibus msstis repereram. Si quis tamen duplicatam literam n maluerit, lata equidem patiar.
ΠρIαμος δὲ &c. Vide Iliad. .. 262. Φιλόπιοος δὲ ἱστορεῖ. Puto εν, i. e. in Libris de Rebus Atticis, qui alibi passim ab Athenaeo laudantur.
mesus, conserendus auctoris hic locus cum alio libri IX. ni p. 37s. c. J eodem Philochoro di Androtionen melius hac de re & plenius. απικτον ἄρνα cum recte es B seat interpretati a m intonsum, mirum cur addiderint Duiligoo by Corale
100쪽
d n ineptam appendicem impexumve. Diverso enim sensuis usurpatur του πέκειν, de pecude, & de lana. 'Aποκτος B agnus dicitur tenellus, anniculo minor, nondum ποκι ut ait Theocritus . cui nee via is nec tonsa lana est. n Lana ἄπεκτος , non pectita, non carminata, nec praeparata.
is Similis fuit huic legi Valentis constitutio, de qua Hie-nronymus contra Iovinianum libro II. Imperator Vatinin nuper legem per orientem dederat, Are quis vitulorum eam usis νdceretur, militati apiculturae providens. Nota etiam vetuisis stissima lex de non mactando bove aratore. cuius &is Graeci faciunt mentionem, S Varro in libris De re Ru issica. M CAsAUB. - Eustathius ad Iliad. p. 348r, II.
r. 36o. Cons infra, lib. IV. pag. I 7. b. & Plat. de Rep. III. p. aro. ed. Masse 'oγχνη-- έπ oriis. Sic h. l. mssti nostri, ut est in Odyss. Isto. - επ' ἔχι d. quam scripturam deinde p. 24. f. etiam codices nostri tenent. EIς ελευθεριαν καὶ αυταρκειαν ἐξ et 1 ρε πως τούς βα σιλεῖς ἄπο καθέστη σι. Quam suspicionem in Notula contextui subiecta significavi, duo illa verba βασιλεις ἀποκα στησι nonnisi ex ingenio primi essitoris prornata esse, ea mihi hunc locum nunc retractanti ita confirmata est, ut prorsus non dubitem esse hunc ipsum locum de numero illorum plurium myriadum, quibus in manuscripto exemplo mole ad ectis ingenium doctissimi viri MπsνRI attulisse remedium praedicatur in ipsa fronte Aldinae editionis. Verae scripturae vestigium haud dubie codex noster a. , ut multis aliis
in locis, sic & hic servasse mihi videtur: persuasumque habeo, sic fere olim scriptum fuisse, εἰς καὶ
αυτάρκειαν ἐξαιρειται τους προτου. id est . in libertatem O vitam paucis contentam prίscos illos homines vindieati sic ἐλευθερέαν ἐξ-ρεισθαι. in libertarem vindicare , quali exfi
mere, usitata phrasis Demostheni, Lysiae, & Isocrati, cuius discipulus filii Dioscorides, di quo desumta haec disputatio. f καὶ τούς δέρωπους-ποι si τιμωντας αὐτούς ταις θεούς ἁ r. της διἀπης. is Homerus facit homines numen colen-ntes ἀπὸ τῆς δια ης, parte victus sui, iis quibus vescuntur Ammadv. Vol. I. G