장음표시 사용
141쪽
118 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. I 6.
hQuid est επιλείβειν, nisi επὶ CASAU BONUS. - Quod in edit. Casau b. a. & 3. legitur, σπένδουσι δ' αὐτὸ, errore operarum factum : recte superiores editiones δ' De re cons. Schol. ad Odyssi γ. 33 a. & Schol. Apollon. Rhod. I. 337. λεγει γοὐν ἐδωδὴν παντοiην. Odyss. 76 sq.
επουσι διοτρερ. βασιλ. Odyssi N. 48o. Φικων μὲν ουν λαιαπρότατος ο Mενελάου. od 'T. . . 43 sqq. rursusque Us. 7r sqq. τοιουτον δέ τινα υφiσταται Iειρος τινος Mσιλεως ο I κ ο ν. Cum praecedente τοιουτον nullo modo stare poterat ο ι κ i ec ν , quod hic
quidem agnoscunt libri quod sciam omnes. Quare aut
supra τοιαυτην oportebat, aut hic οικον. Poterat vero etiam nullo incommodo prorsiis omitti h. l. substantivum nomen, cum satis esset quod superius τοιουτον ad praecedens οὶκων λαμπρότατος referebatur. Locum hunc retulilii Polybii Historiarum Reliquiis lib. XXXIV. 9, 14. τὸν
τῶν Φαιάκων τρυφην. Vide Odyss. η. 84 sqq. & r. 248 sq. unde in proverbium quodammodo abiit phaeacum luxus,sae notatus ab Athenaeo. Conf. Aelian. Var. Hist. VII. a. Perperam pro τρυοην est τρεινὴν in codd. nostris: quae Voces frequenter permutantur a librariis. Oμηρος δὲ τοπογρα νων καὶ τὴν Καλυψουe .Iκών. Vide dodyss. ε . e 4 sqq. Aisi γαρ ἡμῖν Sc. Od. r. 248. cons. Athen. VIII. 336. b. ubi hicut reliqua huius versus verba cum versu sequenti adiecta sunt, sic & hic eadem videntur ab Athenaeo adscripta fuisse, ac nonnisi ab Epitoma. tore hrevitatis caussa praetermissa, qui eorum loco istam
formulam καὶ τὶ εξης quemadmodum alibi subinde adposuit. Quod vero post eadem verba καὶ τὰ εξῆς, ista statim eum in edd. tum in nassiis sequebantur, a is νη 'Eρα.&c. illud quidem παροραμ α festinationi veteris alicuius librarii, qui hanc Epitomen descripsit. tribuendum puto. Adscripserat haud dubie Athenaeus, sicut lib. IV. p. 192. c. d. cons. II. 4o. d. integros tres Homeri versus ex Odyssi i. s sqq. prout illi vulgo apud Poetam tunc lesebantur & hodienum leguntur :
υ γὰρ ἔγωγέ τι φημὶ τέλος χαριεσφερον ειναι ἡ οτἀν ευ φροσυνη μ ὲν ἔχ' κατὰ δημον ἁπαντα, δαιτυμόνες δ' ἀνὰ δώματ' λκουαζωνται λοιδου. Epitomator vero, brevitati studens, horum versuum
t quemadmodum in istis fecerat, de quibus modo dictum
142쪽
d non nisi priora quaedam verba adposuit, subiecta rursus eadem formula καὶ τα εξῆς. Cuius formulae repetitio fraudi suit sestinanti librario, qui a superius posita sormula ad inserius positam aberrans. interiecta omnia praetermisit. Quae quum haud dubie fuerit erroris origo, debui ram ego cura dubitationis significationem verba praetermissa, certe initium prioris versus adponere , tum vero pro illa nota κ. τ. λ. ii a in sormulam καὶ τὰ ε ξ ii ς adiicere. Quod ad Emendationem ab Eratosthene Pr
Positam adtinet, qui loco verborum illorum κατα δnMoνωπαντα, illa posita voluit, κακοτητος απουσνue merito
illam improbat CAsAUBOMIs , aitque: BProbo ut edisentum est in nostris libris hodie,
vit CAsAu BoNus r is Phaeacas Dus charos fuisse, ex Nau Nerati auctor scribit. Poeta iste fuit comicus, non semeln Athenaeo nominatus. Sed cur hac in re alius testimonio Npotius, quam Homerico, utitur Nam in septimo Ulynxeae gloriatur Alcinous, non solum amicos, sed etiam v eognatos Diis esse Phaeacas suos r έπσι σφισιν γὐθεν εἰ- inquit ille. ιι - Sic quidem Alcinous ait Odyss. ά. - s. at nimium inter se distant nomina 'Aλκινοος Ναυσικρήτης, quam ut alterum cum altero permutari lacile Potuerit. Nausicia vero, de Phaeacibus loquens, Odyss. zo 3. ait, μαλα γαρ φuοι λεανατοισιν : quem locum haud dubie respexit Athenaeus; quare . 9 αυσικάα corrigere non dubitavi. Ac sortasse etiam ipsum vocab Ium αεανατοισιν tenuerat Athenaeus, pro eoque Epitomator demum 27σοψιν substituit. Nam in sequentibus huius operis Libris, ex collatione nostri eodiris a. qui nonnisi Epitomen continet cum integro Athenaei opere, satis cognovi, frequenter illum hominem pro verbo aliquo aut vocabulo paulo rariore aut exquisitiore, quo usus erat Athenaeus, aliud vulgatius substituisse. Quem morem illius haud fuerit alienum hac occasione notasse , dum in logenda explicandaque Epitome versamur.
143쪽
MO ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 36. AD C A P. XXIX.
ρου. Mireris hunc locum in Animadverss. silentio pra teritum a Casauhono, a quo tamen in contextu alterum e duobus nominibus insigniter mutatum video. Nam Διο-
δωρου ἡ Θεοξένου hanebant ed. Ven. & Bas. & Nat lis Comes in versione, qui quidem interpres pluribus codicibus msstis se usum esse gloriatus erat. Θεοδωρου primus Casauhonus edidit , & id quidem consentientibus msstis, ut e nostiis duobus intelligo. Caeterum, quis aut cuias fuerit ille sive Diodorus sive Theodonu, equidem non definiam. Megalopositanum certe nullum equidem , nec in Diodororum numero, nec in Theodororum, a Men o ad Laertium aut a Fabricio in Bibl. Graec. recensorum ,r ri. Ac illud ipsum litiλοιλ πολ ου, quod hic editum est, sicut quam plurima alia, ingenio utique Veneti Mi-
toris deberi videtur . aut certe e corrupto codice ductum est; quandoquidem meliores nostri duo in με γλλου Διοδ. consentiunt. Megaricum Diodorum s quem eumdem putant philosophum, cui Crono cognomen fuit commem rat Elis athius in eiusdem loci Odysseae interpretatione, domo hic agebatur; ad Odyss. L p. 28. l. 4s. sed ita eum
commemorat, ut non videatur hunc Diodorum dicere . quem hoc loco Athenaeus nominavit: certe, ubi Megaricum Diodorum Eustathius nominavit, ibi non respexit hunc Athenaei locum. Denique parum utique nobis r fert , nosse quis porro aut cuias fuerit ille homo, quem nonnisi ut insignem in calculorum ludo artificem nomina vit auctor notier: &. ut dicam quod sentio, caussam ideo nullam, cur non ipsam codicum nostrorum scripturam μεγάλου probemus. intelligamusque festiva quadam ratione magnum Diodorum dixisse Athenaeum,
qui magnus suisset in illo ludo arti sex.
ως φησι Φανέας. Non improbandum per se est ΦM- νίας, quod edidit Casauh. Sed nil caussae erat, cur iIlo scripturam Φανιας mutaret . quam consentientibus h. Lmsstis dabant ed. Ven. & Bas. In nostro quidem eod. a. Φαraio est, sed id Φανέας valet. De hoc nomine supra dictum est ad p. 6. e. de quo diserte Suidas etiam monuit,
144쪽
p. in m EpI M. LIB. L CAP. XXIX. t t
a rit τις β α λ. i. εἴ τις β άλ, λοι adnotavit Brunck, nescio an e cod. msis. Silent h. l. notulae, nostri caussa enissiis excerptae. est κληρον ιένων - λαχόντα Sc. κληρουμένον
erat in ed. Ven. Inde κλήρου μὲν τὸν de suo ingenio fecit editor Bac quod tenuit CAsAUBONUs, dein vero ia Addendis ad Animadv. haec adnotavit: is Praeserunt librin quidam, non καὶ κλ ρου ais τὸν λαχ'κνα. sed πιαὶ κλη-Dρουμένων τὸν filii, καὶ κλήρ' μὲν τὸν Μ τα. Utrumque dicunt Graeci, & κληρω . & λαγγγχάνειν κληρουμενον. α in Istud κληρ' μis, quod dicit Casaubonus . non erat puto e msto codice enotatum; sed erat coniectura docti cuiusdam Viri, qui sic emendan. dum id censuisset, quod in edit. Bas legebatur. κληρουμμνων est codicum scriniura, quam alictori restituimus. tamdem etiam tenuit Eustathius ad Odyss. a. p. 68 , arised perspicuitatis caussa pronomen ἐκεiμὸν adiecit, percommode sic scribens, καὶ κληρουμένων ἐκ λων, πιο ταυτης τὴν λαχόντα . Ιὸem Eustath. continuo deinde, pro τὴν Πενελόπην, τὴν ψηφον Γυνελοπην scripsit : & hoc commode factum; nec tamen idcirco C sau no obtemperandum duxi, eodem modo apud Ath naeum scribere iubenti. ἁπετέθεσθαι την ἐαυτου. Sic scripsi cum cod. a. &Εustathio. τὴν αὐτου ed. Ven. & Bas. τὴν αὐτου ed. C saub. & cod. b. Quae omnia perinde haberi poterant. καὶ πάλιν ἐκεῖ στὰν τα &c. Ad haec verba Brunckius ista adnotavit: καὶ ἐκεῖ στἀντα, πάλaν την Πενελοπ1jνμλλειν ἐν φ τοδευτερον ἐγινστο δὲ τ σι Commode utique sia satis esse duxi, si, accita ex Eustathio vocula ικεῖ, reliquam scripturam vulgatam, vem his apte distinctis, tenerem. Et consentiunt in eam scripturam libri omnes, nisi quod pro βαλσιν την ἐτέραν sit βαλῶν την ἐαυτου in cod. a. quod non probo, quamquam & in aliis quibusdam libris id reperiri ait Casau- bonus. Modo enim dicebatur, ip si us ealculum τὴν ἔαυτου ) eo Deo sime ispositum, unde extrusa Disset Peneloper nisi forte iunciam hic oportebat utramque script ram , βαλεῖν την ἐαυτεῖ ὲτ εραν. Quod pro τὴν σέ-
μιν suspicatus eram τη ἐτέρα scit. ψηαμ in oportuisse; in
eamdem cogitationem olim incidisse Turnebum , atque
etiam sic edidisse, docuit idem Casaubonus. Cogitaveram
145쪽
,ι, ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. In
olim, si τι, ν ἐτέραν scit . dii*M esset vera scriptura, a
oportuisse paulo ante ei ς την Πενελοπην: quoniam non
videbatur verbum αλλω cum duplici accusativo construi posse. At fortasse nihilo minus recte se habet utraque scriptura, ad τὴν vero non ψηφοὐ intelligendum, sed tit την ἐτέραν scit. βολε,νὶ idem valeat ac ἐτερα - , repetito iactu, iterum. Et eodem modo fortasse accipiendum erat illud μὶν εβαλες apud Epictet. Dissi II. s. II. ut, qui istud clamat. hoc dicat, iam in unum tactum ieei'; iam semel iecisis nune alterius sunt vices I Ipsa ista duo ver ha , την Dερου , in hoc loco tractando praetermisit Ε fiathius. at δὲ τύχοι. si ita scripsere nostri librarii, voca
l. c. Odyss. p. 68. 32. Duae voces quum in Ath
naei libris deessent . alteram νίκας ex Eustathio recipiendam monuerat Casaub. Et contenti ea esse poteramus: ac sortasse commodius in finem reiecta ea vox fuisset, quod Brunckio placuit, πλεiστας εἰλmp. ταύτὴν τη πα-
εὐελπιν εἶναι γαμεν. is Durum est hoc, pro magna iam spe esse duElarum se Penelopen. α CASADE. - Nil vero mutant libri: & eadem verba ex hoc loco repetiit Eustathius; adiiciens quidem , velut illustrationis caussa. ἐπιδοξον οντα λαβειν την βασιλείαν. ubi sors. την βασιλειαν, reginam, scriptum oportebat. Monuit vero Abresch, in Animadv. ad Aeschyl. p. 33. non debuisse structuram it. Iam adiectivi ευελπις offendere Calaubonum; eamdem
scilicet, quam habet verbum ιλ rica, in illo Thucyd. III. 97. τη τυχ' ἐλπίσοις, & id genus aliis dictionibus.
τας χεῖρας οἱ ειν στhες ἔχουσιν αὐλας. Odyssi ..i so sq. . - Οἶ καὶ κινυμένοιο &c. Iliad. I73 sq. tibi Tου καὶ &e. Sicut vero pro Ionico Tου, commune ου posuit Athenaeus . sic & alia in codd. quidem nostris in in vulgarem
sermonem translata sunt. Habent enim ambo οἶ κινουμενου, & dein δωμα, non δω: quorum in locum poeticas formas substituit editor Venetus, quas tenuere posteri res editores.
146쪽
dere nostri codices. καὶ Νεστωρ &c. Odyss. γ'. 346 sqq. Mox pro εὐπορεῖν, est ἀπορεῖν in cod. a. frequenti confusione literae ἀ cum scripturae nexu quo exprimi tur diphthongus ευ.
d Καὶ Σοφοκλης δὲ ἐν 'A κιὼν Συνδειπνν. BAeschyli &n Sophoclis descripti versus hoc loco ea sunt inter se si- is militudine, ut alterum alterius institisse vestigiis, natun minorem videlicet grandioris, negari non possit: quod n mirum ei non videbitur, qui apud Clementem & Eus Dbium τὰ περὶ κλοπῆς Ide Iunis i veterum Graeciae scri-m piorum legerit. α CASAU B. - vide Clement. Alex. Stro. matum lib. VI. pag. 447 sqq. ed. Leimcl. & Euseb. Prae- par. Evang. lib. X. cap. 2. Quibus adde quae de eodem senem congessit Taylor in Lectionib. Lysiacis, pag. a 27 sqq. ed. Reishii oratorum Graecor. Vol. VI. Similium plagiorum exempla, magis minusve manifestorum, habes apud Athenaeum nostrum, lib. I. p. 2s ex tr. & seq. III. 84. b. c. VI. 262. c. d. X. 434. b-f. XIII. 36o. a. & 36 a. e. SOPHOCLIs drinna, quod hic citatur, Satyricum fuisse, ex hoc ipso loco intelligi monuit Valchenaer ad Theocr. p. 3 38. De eodem vide Fragmenta Sophoclis aBrunckio collecta. Vol. II. p. io R. Cum Aeschyli, tum Sophoclis versus, ex hoc loco repetiit Eustath. ad Odyss. p. p. 64a. lin. 4o sqq. Vers. I. 'Aλλ' ἀαφὶ θυμω. n Valet εμοὶ, ut ex D comparatione versus Aelchylei constat. Mihi videbaturri σκληρά φράσις, & genio Sophoclis οὐ πρε-ουσα : sed D non aliter scriptum inveni apud Eustalla. Odyss. ρ. αCASAU B. - Μ'Aμφὶ θυριῶ valet prae ira, quod Casau Bbonum fugisse miror. Vide quae notavi ad Apollon. M Argonaul. II. 96. M BRUNCK. - Nempe similiter Apollonius aliique ἄμφ' ὀδυνra, prae dolore, dixerunt. Pariqistratione ut est ab Henri Stephan. in Thec adnotatum λουε ii Euripides pro διὰ τὸν φόβον dixit. Vers. 3. οὐ
μυρου πνέον. Perperam πλέον scribitur apud Eustath. Eii ολις- ν πρῶτον εἰσηγ--λενον τὸ τῆς ἔνο- μα επι πλἡττει. Evosis vero eum qui primus matulae nomen invexit, perfringit. n Non de vocabulo, sed de re sensitis EupoLis: hoc est, de eo qui primus inter pocula m
147쪽
p. II. . tutim poposcit. Ita interpretor in eius Versu s. I τὰ es, εἶπεν ἀεκιδα πάμπρωτοm, Sic erit illud verum , t V. 4.
is perperam editum L atque etiam in codd. nostris scri-nptum J -' θ' ημ. pro ἐπισταιτο. Selat, inquit, Disie tu primus morem του ἐπιπίνειν hoc est, poserus mimis ribus poculis finita mena O in triclinio matulas inserenia is exemplum deest, se invenisse O εἰς τὸν βιον invexisse ma-
.gnam obscoenitalem O turpitudiam. λακκοπρωκτιαν. factati ad Lacontim nomen allusione, dixit pro εὐρυπρωκ riticis:
is quod norum quid sit, & quibus competat proprie; hien non aliud, quam quod diximus, inempe odi coenitate,n On turpisudinem, J signincat. Ut redeam unde sum digressus, is hoc ita verum , si Eupolidis reprehensionem sic accipi Bmus, ut ante diximus. At illi, qui nomen tantum auian δος invenit primus, quae potest iure exprobrari ευρ is πρωκτ- Igitur in superioribus Athenaei verbis Hen-ιδος ονομε more Atticorum positum pro τὸν Maiiarm sicut ονομα apud Aeschinem, pro Thebani; N Romanum nomen apud Livium, pro Romes; & his sim, Blia. α CASAUBONUS. - De matularum usu in eonias is, quod Sybaritariim inventum fuisse perhibetur apud Athen. At II. p. 339. e. disseruit Gaiaher, Adversar. Miscellan. lib. II. c. T. I. Opp. pag. 293. citatus a Brunckio ad Fragm. Sophocl. p. Io. num. a. pro istis verbis, Ευπιλις δὲ τὸν πρωτον εἰσπησάμενον, perperam in ed. Ven. &Bac legeb tur ξύπολις δὲ πρῶτος εἰσηγησάμενος : quae tacite correxit Casaubonus, suos puto codices secutus, quibus a, sentiuntur nostri. EUPOLIDIS versus primus & tres evseriores sunt maniseste Iambiet tetrametri catalectici rquare consentaneum est, secundum & tertium eiusdem ruisse generis, sed decurtatos & corruptos; quos ego nec complere . nec in ordinem cogere tentabo. Illud unum, etsi vereor ne toto coelo me aberrasse deprehensuri sint doctiores, dicam tamen, mihi hos versus visos ex Ari-sophanis rauit. 87 sqq. ed. Brunck. nescio quo modo adumbratos esse, aut certe ad illum Comici locum reis spectum aliquem habere: quo facilius etiam suspicatus
sum, pro Vulgato πολλοις vs. a. πολλους oportui ue. Vincabulum etiam λακκοπρωκτέα Aristophanicum est, ex Nudit 33 o. essictum: in quo potest quidem ut Casaurumo placuit adlusio inesse ad Laconum nomen; sed proprie a
148쪽
e λακώς. ffa, fovea, puteus, deductum vocabulum adisparet. Verbum vers. r. in vicinia verbi ταγηνi ειν, quod proprie de frigendis in sartagine piscibus usu patur, videri poterat de coena Laconica, id eri, parea Otenui cons. Il. 67. d. ὶ accipiendum: sed, quae dein sequuntur, docent eo sensu hic dictum esse id verbum, de quo Suidas pariter ex Aristophane) monuit, cum παι-Iικως interpretatus est. Ad vers. 6. consuli possunt Erasmi Adag. in Palamerium inventum ; tum Aristoph.
Ran. i 99. ed. Κiis . & ibi Schol. Athen. XIV. 61 . c.& Bergier ad Alaiphr. p. 283 sq. Oi παρ' 'Oμάρν ὰριστεις. Commode Brunch in ora sui libri: Παρ' ' χέρν δὲ οἱ ἀριπτεις. Sed quum nihil quod sciam) mutent scripti libri, tenendum fuit vulgatum. De re vide Iliad. r. 4oa sqq. & 43o sqq. rursusque Iliad. 313 sqq,
si δ' is 'Oδυσσεία φιλονεικουσιν &c. Vide Odyss. θ'. 7ssqq. ibique Scholia min. & Eustalla. p. 294. Duae vocessi V, cum deessent vetustis editionibus, tacite adiecit Casau b. cui sustragamur nostri mssii & Εustathius. εἱλογον n particula cleerat h. l. & editis & nostris codicibus. recte dedit eam Eustathius pag. 294. l. 36. qui etiam vocabulum λόγω tuetur, pro quo suspicari potuisses δολε, oportuisse. maluerat Gallicus interpres.s πόδα βόσιον -- 'Oδ. ριπτου με νον. Verbi sormam deuere nostri libri; quam eamdem passim cum anud Athenaeum, tum apud alios auctores, temere mutatam ab edi,toribus observavi. Sic h. l. ριπτόμενον ediderant. De hiaudo pede habes GAE. U. 299.
τ ε τρα κοσ ι Ους ουν ποτὲ ἡγεμόνας ἐστιων καθισεν &c. id est : Quadrigentos duos eum aliquando exciperet convivio.
fumr argenteis sedilibus sedere eos jecit. Ubi CAsAUBONus: is Eustainius linquitJ numerum hic positum mire ampli-nficat: Λεγιται ὼς καὶ 'Aλεξανδρος ποτε εὶς ἐζακισχ.ιλiους,, ἡγεμόνας ἐκαθισεν επι δ' ρων ἁργυρων. Pro ιν dringentis,m ait sex millia. Invenimus etiam nos in quihusdam msstis
is loco vocis ἐστιων, sic, εις ς hoc est . sexies mille Animadv. GL I. Κ
149쪽
DO septem. Demiror unde haec tanta librorum diversitas: fis nam mutatione magna opus, ut duae istae lectionesnconcilientur. α - Ego vero miror, unde ovadringentos
suos arripuerit primus Editor . nisi suo proruis ex ingenio. Nam in nostro quidem cod. b. qui cum eo, quo ille usus erat, plurimam adfinitatem habet, prorsus omissu est nummis , cuius notam quippe librarius in exemplari, quod ante oculos habebat, discernere non valuerat. Sic igitur ille: ἐστιῶν οὐν ποτε έ . . . . έκαθισεν. In altero vero cod. a. qui tot locis, ubi in mendo iacent vulgati libri, vete em veramque scripturam servavit, sic scribitur: ἐστιων οὐν ποτε ἡγεμόνιας εἰς ς ἐκαθισεν. quod idipsum valet quod Eustathius teste Calaubono; nam ipsum
Elistat hii locum, Dbi ista legerat Casa ubontis , reperire adhuc mihi non contigit omnibus elementis expressit, εigΕ quo simul illud intellexi, quod Casau- honus ait, in quibusdam mutis loco vocis ἐστιῶν sic se tabi sic ri, id parum adcurate dictum esse. Codices illos msstos, quos Casa ubonus dicit, ipse non inspexerat, aut parum quidem diligentor inspexerat. In msstis istis illud ais ς non loco vocis ἐστιων positum erat, sed suo loco; verbum autem ἐστιῶν paulo ante eo loco stabat . quo
editor Venetus suani vocem τετρακοσιους posuit. Porro
quod in eisdem mistis post figuram ς Casaubonus ait positam esse literam ἰ, quam ille septem interpretatur ; id
quoque perperam acceptum est. Erat illa figura, non litera ζ, sed nexus ille scripturae fatis alioqui' notus, quo indicatur syllaba ους. superne a dextro latere ad figuram ς adpositus; qui nexus etiam nostro in cod. a. e dem modo adpositus conspicitur, quo scilicet terminatio ipsius vocis indicatur.
150쪽
p. t 8. IN EPITOM. LIB. I. CAP. XXXII. 14 b libri L id est, libri Noni Iliadis , est Λιται : Supplicatis ,
Preces. Poterat autem sortasse teneri vulgata scriptura, verbum nesciens, & verbum singulare ευτρεπλζει ad utrumque, Patmelum & Achusem, reserens. Quoniam vero aliae iunt Achillis partes, qui cibos parat; aliae Patroesi, vinum fundentis; πάντα ευτρεπιζει ad unum Achillem retuli, ad Πάτροκλος vero verbum suppleui. Ubi si cui videbitur, praepropere a me temereque illud verbum in contextum esse repositum , non negabo culpam ; praesertim cum eumdem Patroclum non modo vinum fundentem. verum etiam paulo post cibidem ust et I 6. panem videam distribuentem. Itaque si modo pro Patroclopeculiari verbo opus erat, magis generale illud esse debuerit, &, loco οἰνοχοεῖ. aptiuS fuerit δ ι αια ον εῖ, miniafrat, aut aliquod simile verbum. o νυμ*ιος blaγαπώθης oiνωχοεῖ. Odyss. ό. I I. Conserautem Athen. IV. I 8o. c.
e In ANTIPHANIs versa. perinde esse videtur, απ-κν αἱ σ ει ε ν legas, an ἁ ποκνέσειεν : utrumque serimetri ratio, & idem sere valent κναον, κναιω, , rado, scalpo, velis, pungo: certe perpetuo ista confunduntur a librariis. Praestabit tamen fortasse ἀποκνισειεν. nem
iat euum. Sic quidem ἀποκνέσας τὰ κρανια, VII. 293. d. avti s eapitibus. Vers. 4. Oύτω στερεόν τε επρῆγμα. Voculam τι, quam ignorabant edd. & misti, adiici Casau- bonus iusserat. fulciendo versui necessariam. d αἱ τῶν περὶ τὰ πέμ μ ατα δηιώ- γιαι. Si abesset articulus των, nemo eum desideraret. At agnoscunt eumdem , quod - quidem sciam, libri omnes. Intellige igitur
των περὶ τά πέμματα γινομένων, quι circa bellaria versantur, qui iis parandis occupantur. δηφαιουργiαι sunt artificia. Sic ex eodem fere genere hominum commemoratur τραπεζοποι ι δηριιουργu , IV. I7 . e. artifex fruendae mensae
Θεόφραστος Γ Ουτω φησὶ τινὰς δυναμιεις cis ναι. v Hoc est: eam esse cuiusdam herbae saeuitatem vires B in Venerem suusciendi, ut septuageno eoisu duret libido. δυνά- Μ μεις vertit Inlechampius medicamenta. Sed Veneream