Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

191쪽

ips ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 24.

versorem adeo penitus oblitum instituti Athenaei nostri. but inconstantiae eum immeritum profecto accuset, cuius fuerat constans & perpetuum in hoc opere institurum. varias easque diversissimas atque saepe contrarias sententias, sicut aliorum auctorum poetarumque super variis a gumentis, sic fit Grammaticorum super grammaticis quae stionibus, colligere. fit unum sub conspectum positas iudicio lectorum subiicere. De voce διαιτα cons notata a pag. 9. f. ι Καρυστιος -- - φδειν. Insertam hoc loco ρησιν istam dedit rursus optimus noster cod. a. & codex Corselii apud Schorium, Obs Hum. p. 9. In nostro codice mendose τὰς Κεριαρραιους scribitur: recie e Corseliano τὰς Κερκυρμοις edidit Schorius. Δισκοισιν τέρπιντο &c. Odyss. 626. e Καὶ - κυνοσσω δὲ is Scribe m κυννοέmae:

B sequitur enim. καὶ επὶ Nρος παντο-ς. M CASAUB. Nec me tamen vulgatae poenituit scripturae. ἐξιέναι επὶ κυνηγεσία sonat exire venandi caussa: cui structurae non

obstat quod nonnullis interiectis sequitur .πὶ θηριας πιι -

τοιας, ad varia venationis nera.

λουτρὰ, ἄκη πόνων. παντοῖα. παντοῖα cum ed. Ven.& Bas. & mistis nostris, agnoscit Eustath. ad Odyss. r.

p. 48, 7. apud maem eadem vox πιαντοῖα interposito e

iam commate diiuncta est a praecedentibus. quo indicaretur , non ad aina eam, sed ad λουτρὰ, esse reserendam. παντοέων sua auctoritate edidit Casau n. Dictio ακη-πόν- habet aliquid coloris poetici: nec tamen ea apud

Homerum de balneis usurpata occurrit, sed dein id est, de sulphure sive nescio quo su emo, in. υ . 48 I.

κόπον μεν θαλάττη λυ ο ν το ς. Sic cum editis habet E stat h. Od. δ . 348, 8. ubi etiam sequentia recitantur Verba : & convenit quod mox ait τρόπις ωμάτων λυσεως.

Mox ἀναχμῶντες de dein ex Eustath. l. c. se correxisse ait Casaub. cum πιαχ ῶντες & ροι ἐντος olim editum fuisset. Et ἁναχαλ-ες quidem recte etiam dant libri nostri; in ρανθέ'ος vero consentiunt cum ed. Ven.& Bas. Sed de pro λι ος. quod habebant editiones ve- dreres, posuit idem Casaub. consentientibus msstis de struthio. Sic Iliad. κ . s 7. σ'. 3 so. Odyssi γ. 467. dc saepe alias Poeta Mai pinetia λιπ' εὐ- , pro Parat, quod - iii do by Corale

192쪽

p. et . IN EM M. LIB. I. CAP. XLV. 189

d ex- idem valente ac λιπαρῶς decurtatum, ut docent Grammatici. Paulo post, seripsi cum ed. Ven. & Bas. geminata litera ita, pro qua simplicem posuerat Casauh. Formatur enim prael. act. απεα

οἱ γουν ἀπὸ τῆς σκοπnες M. Iliad. κ . 3 a sqq. Pro ἄμφι τε quod Venetus editor fortasse ex Hom ro correxit, corrupte τε μικρους habent mmii nae ctri: sic inbinde temere vagantur. Em καὶ τρόπος ἔτερος &c. Totum locum usque εἰς υδ βλMaia habet Suidas in Καταιονο-: ubi vocem καταιον. e σεων interpretatur καταντλά- ν: in fine vero proscribit μηρὰς, quod perinde est. Apud Eustath. qui eadem verba ex Athenaeo adposuit, pro ceditur, ad Odyss. r. p. 348, Ia. Res de qua agitur, & ve sus ille, Θυμῆρες κεράπασα &α ductus ex Odyss. κ'. 362.

stath. l. c. prorsus ut nostri libri. Potuit Epitomator paraticulam εἰ cum subiunctivo modo construere: sed equidem librariorum solenni confusione παράσχη pro πα- scriptum putem. is τοῖς Προβλημισι. In An latella Probumatibus, quae hodie exstant, Sectione II. multae sunt Quaestiones ad Sudorem pertinentes: in his una, quae eam quam hic dicit Athenaeus, eroxime tangit, num. 2. Διὰ

τι συχ μυσι τοι ἐν μέρη; &α T. ΙΙ. pag. r. m. Val. sed eamdem ipsam, de qua hic agitur, mihi non licuit ibi reperire. .

f reliιτεν ορχον dee. Odyss. η'. 227. ω δὲ κε μυον &c. Iliad. λ . 629. Pro ποτῶ Brunci: in ora sui eriempli πντου notavit: nescio an ex cod. mstor in Iecti nibus quidem nostri caussa ex eodem, quo ille usus erat, eodice excerptis, nulla adnotata dis pantia: & apud Homerum, quod sciam , in ποτῆ consentiunt omnes. 're γὰρ ἐπ' Sic h. l. misti cum editis, secus ac suprap. 9. e. Et quoniam hic loquitur alius conviva, alium auctorem secutus, potuit etiam aliam scripturam sequi. Nec vero omnino quidquam interest. Vide Uae ad Od. c. III. & Ixo. adnotarunt Bames Clarta &Mn.

193쪽

apud Athenaeum variant libri. De Taruulo vide Odyss. λ'. 18I 'G. ἀπαλλάττεταa placuit . quod dedere nostri eo es di Eustath. ad Od. λ'.

P. 4 8, 1s. ἀπηλ αττετο antehac edebatur.

προσεδε- ω - - τους τοια τους καρπους. Cum προσιὼν & b

eli μίσεις ita ποῖς legeretur in edd. & msstis, atque iam apud Eustathium loco citato; perspecte CASAU-

legendum. ea senrentia quam in versione latina expressi is omnino inquit i scri um est η-σεων, non προ

υιων: quamquam idem error apud Platonem, eo quemn Athenaeus imitatur Ioco. Ita enim Plato: sin Phaedron p. 287. T. X. M. Bip. ωσπερ ἁ τὶ πεινῶν τοι θρεμματαε τινα ιιι δν προσειο- ἄγουσι. Sic linendum n hic quoque, non προσιόντες. θαλλὸν vertunt baculo ς e nrore insanum magno: non enim de pastorali pedo hien agitur; sed de fronde, quam pastor manu tenens, ac subin-nde commovens, sequenti preoti ostentvi: qua ratione cupi-n dum gregem minat ille quo lubet cum e. Gestus pecundes minantis pastoris pulcherrime exprimitur voce προ- . σεων . anu O in oculis pecoris quariens. Quare ita scribiis debere utroque loco vero verius. Hesychius: Π ,σεω

Bσειον νες, sperspecte σειοντες legit, pro vulgato ibi Mi. n τας J έπus M. Lucianus verbo προδεικκύρον in ea rem usus: sin Hermotimo si de Sectas, cap. 68. J οὐδὲν κών, λυσιι σε τῆς ρινὸς ἔλυσθαι -' ἐκάστων, ἡ προν δειχθέν τι -ολουθεῖν, ωσπερ τὰ πρόβατα. Pecudes & num etiam θαλλῆ ali, id m, frondae virenu. adeo com-nmune est . ut non dubitaverit Hesychius θαλλὸν expo-nnere βοὸς τροφὸν, sive ε έσθέουσιν οἱ pari tam boum: is sed di morim, ut caprarum. lib. XIII. LAthen. p. 387. Na. 3 θαλλὸν προώρα προσφέρων νεοσπAM: sic esse ser is bendum hunc versiam. ibi docemus. Athenaeus eo in is libro: t ibid. I θα - παύρουσιν αι αἶγες' διόπερ ευδ' εἰς B Mρόπολιν ἀνεισι δε ζωον. Longus in Pastoralibus suis. φυλλαδιι θαλλουσαν pro θαλλὸν solet dicere. α - λω spectam Casau ni emendationem probavit. spissaque exemplorum e variis auctoribus collectorum sylva firmavit Diqiti eo by Cooste

194쪽

h Ruhnhenius ad Timaei Lexic. plat. v. Θαλλος. Pro ἄπο- κρομεται corrupte λποκρυ .ia scribunt nostri codices: sed recte ἀποκρουεται Eustath. I. c. e quo fortasse hoc adsciaverat Venetus editori

AD CAP. XLVI.

Σαρπηδων δηλον ποιεῖ Iliad. f. 487. Pro τὸν ἁλωσιν. esse minios libros ait Casaubonus, qui τὸν inepte seribunt. At nostri quidem verum tenent. e EUBULI primara versus, contra metri leges, atque etiam

per se inficete, in hunc modum scribebatur vulgo: ID υν δὲ ποῖ γ χμηρος έσθιοντ' Hiρηκε γs. sic Ubi tamen mssti libri γε particulam in nne repetitam ignorant. Et Casaubonus quidem in Animadv. silentio pra teriit hunc locum. Ego vero haud cunetandum duxi, quin scripturam adoptarem, quam Grotius praeivit in Excerpt. p. 6 o. ubi tres priores ex istis versibus exhibet. οὐδὲ τὴν ἀέρα δ' ου ρω ε α δ' ο ὲ ν ρωες malueram. Ad rem quod spectat. vide Odyss. ω. 3oa sqq. de de νεφέ. λιυς, quod est retis genus. Vide Eustath. ad Od. p. 787, xx sqq. cuius verba citavit Clarh ad od. U. 3o . Adde

Aristoph. Av. i's & 7.d νέανἀζοντο δι &e. Vide Iliad. 4'. sqq. Est autem ei libro Iliados, cui numero est tertius & vicesimus, brevis inscriptio 'ἀγων -τ-ιος, id est, radi parentuc vel

funebres

μον noster coo. a. pro μελδόμενος, sed id temere e factum videtur. καὶ . at τ' 'Oδευσσέως -&e. Odyss. O . 299. πόδα γὰο βόεαν. Vide Hymol. M. p. ao 3. in Βοὸς πάλα Mox αια λέγον correxit referetur enim ad superius καὶ is, cum quo non congruebat masculinum λέγων καὶ 'Iταλικὰς τραπέζας. 'Arru κὰς τραπέζας malebat

Interpres Gallicus cum Coelio Rhodisino Lect. Antiq. u. Ο & ro. & XI. r. At perspecte oocuit idem Rhodi. gin. IX. 26. minime solicitandam vulgatam scripturam. desumtam ex Platonis Epist. ad Dionytii amicos: p. 97.

195쪽

1ρ, ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 26.

T. XL M. Biponi. ubi iunguntur 'Iταλιωτιπιαὶ Mia Συρακουσιαι Intelligitur Italia infrivir, quemadmo. dum cum Balleam Philosophiam dicimus. Cons taceronem

Tusc. Quaesti V. 3 .

- νἐζευκται γυνή. Ignorat vocem γυνὴ cod. a. l

AD CAP. XLVII.

Παλαιὴν μὲν οἶνον εtc. Pindari Olympionic. e. 73. sqq. Ἀτο-ον δέ. Sic Grotius Excerpt. p. 639. quemadm dum nostri dedere misti. Ἀτοπόν γ ε correxit Casaudi in Animadv. αυτὸ δὲ rata 'Aλε &c. . Quod si verum est, hos ais Eubuli versus ab Alexide ωπαρὰ λιτως pro suis essem usurpatos, possumus hoc exempIum iis adiicere, quaen de furtis Graecorum scriptorum observantur Clementiis Stromat. lib. VI. & Eusebio Προπαρασκευῆς lib. X. α CA-sAUB. - Vide supra notata ad I. II. c. d. Non praeter. misit istud furtum Tanor. Lection. Lysiac. pag. 229. ed. Reis . Oντως δὲ ὁ παλπιὸς σινος. Articulum ὁ ignorabant edd. quem dedere nostri misti & Eustath. ad Odyss. β'. p. ior, 6. δυναμέν τε. Et hoc e nostris codd. 6c Eustath.

μιν δὲ edd.

τὸ Hμά τε έν ο ρ ε υεὲ.ς - - κατασκευMN. Apud Ε stath. Od. p. Io I, 8. ωρευθος antem cute scribitur: nescio , an rectius; scilicet a masculino ινεμώθης. In vero sone latina cum Dalectam pio posui, sanguinin ristum penit: neque aliter vocem ενερευθης interpretatus erat RStephanus in Thec Linguae Graecae. Pariterque Suidas: ενερευθὴς, ἁντὶ του oportuisse vero fulminis , modice rubenum, rubenti Unem, rubicundum, docet CASAUBONus; cuius tam doctam, quam prolixam, ad hunc locum Animadversionem huc tralucribere non gravabor:

n Nemo dubitat, inquit vinum bonum sanguinem h

n num generare, &, ut loqui amat Galanus, vin-οὐ M-n κατος ειναι γεννητικόν. Hoc ipsum fgnificare voluit m Athenaeus, eum vini veteris naturam his verbis expli-m caret: δυναρον τοῖς σωμασιν &α Μirum potest videri, B cur dicatur vinum vetustum sanguinem mnerare ἐνερευ n. idnest, rubrum, ut vertunt docti. Annon enim, quicunquen sanguis in corpore generatur, is rubet' aut det mihi alb

196쪽

a is quis colorem alium sanguini convenientem φυσικυὸχοντι. Sciendum est, aliud Graecis esse hisυεὸς aliud πενιρε ης. 'ἰlienaeus sanguinem a vino uciere fieri aitis non ἐμυθῆ, id est . rubrum ; sed ἐνερnita, id est, rubentivagnem, sive, e flavo riarum. Remissam ni dinem au is Aor intelluit: quem esse colorem optimi Linguinis sunt ne medicis qui scribam; ut Actu rius libro de Urinis, v cap. 4. Cellus contra. sanguinem semper laudat qui ruisbu O pinum. Aristoteles in sano co re ἐρυθρὸν, Avi-iscenna ruscum esse pronunciant. At ille M laus, unde is haec descripta Auctori nostro, cum hirutario senstris id enim et rius meridiana luice ex istim vocis recta imN terpretatione. Porro, verum esse quod diximu= de diis nremia vocum imaὴς de ινεμυρῶς, que aliter ista exis poni debere, vel unus hic Dioscoridis locus evincat, is scribentis libro XII. de veneno araneorum τόπος. nait, Dσρευθὴς ψιον-as: quod statim ipse interpretaturn μετρiore υπερ ρος, ut ista dirutam ruridinem n esse ha-υ beamus huelligere, quae nos sit sedis υπεμιρρος voluerat scribere: d de id quoque μετρίως. in Ideo ait Nicander, vix incute parere vulnus aranei. Itan semper accipere debes Dud Diostoridem . Galenum, α. omnino ubicumque occurrit vox ἐνερ/An . qu-mquamn pauci observarinu, qum vim pH vla - baheat in haeis dictione & similibus; non enim otio est, n*que, ut is multi putant. significan em thimilis. sed mi ait piutius, & id signincat quo. diximus. In secundo Gesia

aictionem modue rulentem ad breve μπω eutem reddere. ενε-

μυθη, hoc est, ερευρός τι ἐχευ αν, in lo3uitur. Galenus is alibi de re eadem. Dioscorus es libro I. στι καλλι-n στον τὸ 'eιόμνω λάινυον τὸ κατά τὴν σεισιν τὸν ἀφ'ν πένε aii ἰχον. μελαν. διαιρεθὲν κιρρόν. Libro Πιn de onosmare. δὲ υπεστιν υπόμπιας, - νὸς, λε- ω πτιν. ἐνερευθὲς ἡ-ra. Libro IV. sideriti dis soliu dicitii istur ὐπόλοκα Dερευε i. hoc est . meaei eoloris inter ullumis O mirum. Cicero Attico: ebor, quod Tiro ἐνερευε n στερον te sibi esse visum Gom . Sis accipe particulam hancti in omnibus similibus vocibus, ut 6κiρρος, ἐμπῆρφνρος, Ammais. Vol. I. N

197쪽

P. 26.

item εμπικρος. ἔπιναμ. & similibus apud a,, Dioscoridem. In Theoplirasti libello de Coloribus ἔρι πυρρον & λ κόπωρον eiusdem coloris appellationes ess. inv nnias, ut scripsimus in nostro de Coloribus conimensi tario. α - Polybius XXXII. 9, 8. de adolescentulo Sebpione loquens, timidiuscule 5c verecunde ipsum cominpellante, τω χρωματι, ait -ένερευθής: id est, quod latine dicimus rubore suffusus. Vis ea, quam partieuolae ἐν in eius generis voeabulis inesse monuit Casau bonus, derivatur a verbo Mori, quod subintelligi debet. Sonat enim, verbi cavisa, ἐυρ sint idem ac φ irem ἐρυθρόν τι: απικρον, ὼ πικρόν m. di sic de caeteris.

' καὶ τοω ζοοους λχιρά. χους παρεχροι. n Quod ait, viannum veto praesare somnos imperturbatos s reserendum adis insomnii: ut contrari uni eius intelligatur, quod vinon novo attribuunt medici; nam .' is νὲοπι εἰνον esse δυσμn νειρον, auctor Diostoridoe. α CAswa i

. ξηναινῶ δὲ 'Oμηρος τὸν --: ' est, n quod mustam aquam fm postst. Hippocrates in u3, hoc vinum' & GM, ολον solet appellare. - Κρα - in hocn loquendi genere pro aqua sumituri Hodie contra in idi istismo Graecorum κρασt est vinum. M CASAUB. - Vide Odyssi r. ry6 sqq. & αM sqq. - De Murone diverso ab eo, quem ibi Poeta dicit, vide infra apud Nostrum I. 33. d. διὰ τό μέ λον 2 θεῶν παλαιουμενος. nnsebis λαιKo i de vino incitui Mobus modis: vel cum GD a Harum 'est: quod κεχρονιος vocant: vel cum vereris Dinia qElisarem auoquo modo est asseeurum. Galenus daeis Antidotis libro I. Καλοῖσι, οἱ περὶ δεινοὶ , παλπιολDσθαι, τὸ μεταβάλλειν ετυλ ως εἰς τὴν τοιαυτην ποιότητἀ n τῶν παλα ιμμένων. Vires autem O Morem acquirere vinumnsenessendo, & scribitur hic, & notissimum est ex libris

is Medicorum. Inde natum vetus dictum, atque, ut I nquitur Galenuτ, ὁ υρωρόμενος λόγος Π τοι τ' Bγηρῆ τῶ πιονω, πλὴν οiνου. μ CASAU B. - Varias artes, quibus praecox gignitur vetustas, exponit Plinius XIV. 8, io. τὴν Διονύσου φυγὴν εἰς την θάλασσαν. Iliad. c . 13O sqq. παρεγχεομέν is θαλάσσης. θαλασσἀ, non modo mare, sed& aqua marina. Sic infra p. 32. a. & e. Sic Polybius, de navi adflicta loquens, quae multum aquae traxisset, repletam esse ait θαλάσσης, XVu s. μενων ἐν ταis ἔξεσι τῶν πινέντ- πλειστον rasis. n Boc

198쪽

b is medici dicere solent, τῶ δδωσι Ποαέν. ω Est vero ἐξιι isto loco ipsa eorporis substantia: ut libron Il. Γη s. e. ) Ῥάριν του προανωλθε ναι τουτο τὸ δδωρ αν εἰς την Eodem libro II. 19. h. J dicitur cucurbitan οραντι mi της ὲξεως : pro quo Aetius, τροφὴν τῆ σωματιω δiδωσιν senis. Alibi Athenaeus ογκον pro eodem dixir. . Vide lib. li I. cap. Animadv. ad II l. 79. b. J Nonis quidquid in corpus admittitur, statim fit εοις r sed id tan-ntum quod in alimentum cedit. & partibus corporis as-lasmilatur: est enim vera τροαλ .eiici τικε τῆς οἰσως. Ita. εξιν accipiunt interdum medici. verso sensu Mixiαναγκάὶ εξιν faetatem O exteriorem eorporis habitum J in dei

vctu militum spectasse Romanos, scribit Polybius. LVI: nao, 3. J Et Senecae quoque Epist. 47. habitus trulitaris , n pro statura & exteriore specie: Terentio ac Ciceroni.

is habituae o eorporis. α CASAUBONus. - Ad superioris usus exempla pertinet illud, II. 34. b. τὰ κἀσπιανα παχυνειτοις εξσις, piram actam corpus, corpulentos reddunt hos Piin viseruntur. Docuit Foesius in oeconomia Hippocratis.

voce; ξιιὶ distingui subinde inter & αε ιν corporis humani: ita quidem, ut ἐξις ad partium solidarum

structuram & constitutionem reseratur, σχέσις vero ad genus venosum aliosque humores. Hoc ergo dicit, puto . Athenaeus, rubrum vinum diutius is partibus solidis corporis morari, nec tam cito partim in sanguinem diffundi, paristim per urinam secedere. Insta, p. 3 a. d. ait, ιγγγνὶ ων περὶ τὰ c πέπτει ρῆον, ξηραντικώτερος ἄν. πέττει & ξη1αν-- ς ὼν notavit Brunch in ora sui libri; nescio an e msto; in nostris quidem notulis nihil ad hunc locum comparer. Pro πεπιτειν vero alibi plerumque apud Nostrum vel -

σειν vel eri ιν scribitur: sed id quidem perinde est. AD CAP. XLVIII.

Περι 'Iταλικων οDων φησιν ὁ παρὰ τομω τῶ - στη rαληνός. is initio cum ista legerem, existimabam quae de vi- ,,nis Italicis loquerium Galenum inducit Athenaeus, eadem

is esse cum iis . quae de illis vinis in Galeni scriptis va-hriis locis leguntur. Quod secus se habere . collationen utriusque auctoris postea deprehendi. Pauca enim repentias apud Galenum in nostris hodie libris, quae videri

199쪽

ιμ ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. G.

. queat hue transtulisse Athenaeus: adeoque pleraque omnia en illius non solum exposita sunt aliter, sed etiam alia. ἀCAsAUa. - Si integrum Athenaei opus haberemus. N nius fortasse intellecturi essemus, unde ista diversitas. Nonnihil tamen .iuvat ipse noster Epiromator, qui non,

ut vulgo edebatur, φησιν παρὰ T. τ. σ. TMaris scripsit, sed adiecto post φησιν articulo, πινὶν ο r. τ. F. σ. Γαληνός:quasi signanter dixisset. non ille Galenus culiis scripta habemus. id est. non Galenus in scriptis quae sumunt. sed ilia GaIems . aia ab AeseMao indamtur. Quod non eo valet, quasi Galenus, quem loquentem Auctor noster imducit . alius esset ab eo quem e scriptis novimus ; nam eumdem ipsum esse. diserte in Priaetatione declaraverat Athenaeus: sed quod alia dicentem eum secerit hic Amtior, quam quae scriptis ille consignasset. Caeterum cum hac disputatione de Vinis Iliacis. quemadmodum & cum ea, quae deinde de Vinii Graecis instituitur. conserenda sunt quae con 'isit HERΜOLAUs BARBARus lissim quinto corinariorum ad Dioscoridem; ubi. Venetis usus eodicibus manuscriptis, plurima ex Athenaeo protulit. & in his nonnulla emendatiora quam deinde eoita sunt. Quae ad

Italica vina spectant, reperies ibi sin. 8as & sqq. Coruserendus item Plinius, VIIl. 6. 8. & XX L sin. R. Pleraque ex eisdem vinis celebravit Martialia lib. MIL

υσθαι πότιμος. Surrentinam gemina litera r solbitur apud

Plin. ut editum est apud At . Sed Su inlinum, simplicir, cum nostris codicuus dc Galeno scribit Hermolaus. Ad hune locum ex Galeni strietis haec depromis C s.f. n In libro priore de Antidotis, ista leguntur: Περὶ δὲ -

ncium esto penes eruditum lectorem. ααδ λιαν - μα . Vinum Surrentinum au-a, daci translatione appellat auctor. propter asperam eiusn naturam. S. ut se dicam. intrairaritim atque indom vi Iam: cuius gratia Mnerosiam acerum a Tiberio. MMDisitig

200쪽

δαν-- a C. Caesare vocitari meruli. Plinio teste, lib. n XLV. cap. 6. sect. 8. num . proprie ψα, ρέτης sive isis θυρότος ad qualitares tactiles pertinet, & contraria est τευγυσπιότητι. stiarisitas uniori με s. Obtii ni script v res transserunt ad liquida. v αιυρὸν - , ἐλαιον δὲ χλι- ναρον, & maris auuam diei invenias ph Aristo.' is tele di Theophrano. Similis metaphora in voceis aός: nam vino & aquae tribuitur σκλωτης saepe in is his libris. Theophrastus in sexto de caussis, postquam

visit mentionem quorundam odorum quos appellat δρι- νμεῖς καὶ σκληρα ς. quasi excusans duritiem verbi, ἔστι nisρ τις, inquit, ωσπερ καὶ ὐνου καὶ ἀπλῶς σκλη- προτης καὶ ἐσχύς, -τω καὶ ισμηe. Galenus, de Ditaren-ntiis Pulsuum lib. III. Oινον ἔφη σκληρόν τις ἐκ μεταφορας

σχιδεν μόνος ἐστὶ, ἐπιτάμου τοῖς πιώμένοις. Sic edd. Sed ια ό ν ε ν cod. b. puto de eod. a. quamquam da e quidem haud satis sim certus. Et rece um id ipsum μόνον velim: licet enim μόνοις malles cum Brunchio, persaepe tamen loco adietivi adverbium ita positum videre memini. e Tριφολῖνος recte edd. & cod. b. Cons Haestan. Emend. ad Plinii librum XIV. num. n. Perperam Dii Uris

cod. a.

4 δὲ Στάτανον των πρὸ των ἐστὶν νινων. Sic ambo nostri codd. Consentit Plinius XIV. 6, 8. num. 3. ubi, δε-

lemo, inquit, eonterauna Statana ad minoatas venere non

dubis. Cons.' eumdem Plin. XXIII. sest. xx. Hermolaus, Corollari ad Dioscor. V. ωα 8ao. ex hoc Athenaei l eo, Fatimo, inquit, Statinum sic ille)-ι--rum lassius. ὁ δὲ Σετῖνος nescio utrum suo in cod. invenerit primus Mitor, an, eum corruptus serrasse codex esset. se corrigendum putaverit, quod notius illi fuerit Sti, num vinum quam Statanum. Nam & Setinum in primis la datur Plinio XlV. 6, 8. num. r. & XXIII. sera. 2I.έρι ερης τὼ Φαλεριν'. Φαλέρν' h. l. edebatur, & mox rursus Φαλώου: sed sicut paulo superius in Φ invisoe

quae est usitata Graeeis sorma nominis libri omnes

라틴어 텍스트