장음표시 사용
251쪽
ANIMADU. IN ATHENAEUM. Supplenda nonnulla, aut Corrigenda in Animadversionibus ad Epitomen libri Ι.D Animadv. ad CV. XXI. pag. 3Io. med. t ad 2. I a. d. ed. Cas. post verba ilia, de quo vide Fabrie. Bibl. Gr. T. I. p. 2 a tq. adsilai haec debebant: & praesertim Fr. Aug. Wolf in doctis ad Homerum Prol om. Vol. I. p. 199 sq.
Pag. II 8. lin. Io. a fine. Non, Suspicor πo, votaetam ἐ
sed um: in quo , Ecet iurato monitus, non Pa t VPoeset Pag. ra a. meae. Post verba. Oportebat haud dubie, set-Da. Adde: Typis vix expressa haec erant, quum apud Ammonium in Lexicci Homerico, voc. Μέλπεσθω, non modo eamdem observationem de vocabulo μολπη apud Homerum pro παιδια usurpato propositam , eodemque exemplo mi Odyss. I cI. petito confirmatam, verum
eamdem etiam emendationem παιδιὰ apud Hesychium pro παιδεia scribendum ibidem in Nola a Villoisono nostro occupatam animadverti. Pag. I 3o. M. 12. a fine. Post verba ex Etymolopeo M. prolata, hare debebana a es: Quae loca Grammaticorum, Pollucis, Etymologi, Eustathii, in eo consentientia, ut nomen illud, de cuius vi & origine quaeritur, ἀπὸ τευ eooiἰσιν derivem, monere nos dehebant, ut intelligeremus. falsam esse scripturam illam φαινiνδἀ, quae Athenaei libros ubique insedit; veram hanc, φενένδα, quae apud Etymologum obtinet: qua posita scriptura, non eam utique absurda fuerit, quam Calaisono visa erat, illa derivatio. Quo aceedit, quod eamdem scripturam apud Pollucem tuemur hactenus codices mssti omnes, quod φενν. non φαιν. praeserant; tum quod eam in Antiphanis versu, quem citat Athenaeus, metri ratio, tam in vocabulo φινινδα. quam in nomine Φενεστέου quod & ipsum sic apud Erymologum scribitur ) percommode admittit. Porro ne id ipsum quidem, quod apud Athenaeum n strum legimus, ludum istum nomen φενινδα invenUse απὸ της
252쪽
statuamus. non hoc voluisse Athenaeum, avo ceσεως derisalum esse nomen , sed a re, ab ipsa; nempe a modo της ληφέσεως, scilicet a fritiei proiiaciendae nitie modo, quod alii eam mittinent, cum alii missuri viderentur. Sic, correcto nomine , nil aliud porro cum aliqua specie poterit vitio verri scripturae apud Athenaeum vulgatae, nili hoc lariasse, 'quod nimis cometia esse videatur: quod per Epitomatoris culpam accia disse consentaneum est. Sed ne apud Erymologum P dem satis perspicue id, quod caussam continet, expressum videtur. cum ait, τῆς ἀφέσεως των Οαιριζόντων δα που του φενακιζειν εν ρ-ειν &c. ubi per particulam si distinguitur φο- σιν a τη-, quae per illud exponi declararique debebat. Itaque vide, ne ibi ἐνγαυν i. e. pilicet, videlisei pro ἡ scriptum oportuerit, hac sentenis ria: φεν-δοι durum est per syncopen pro φενακινδα, a modo quo pilam mistum tu res, fel licet a viripiendo in pila uenda Sc.
253쪽
QUEMADMODUM & aliti, eum initio, tum in sine sim agulorum sere Librorum, per quos distributum totum Me Opus est. colloquentem is cum suo Timocrate lacit Athonaeus : sic in secundi libri initio inducebatur in opere olim integro idem Timocrates ad Athenaeum verba illa dirigens, T. πολυ της &c. quae adponere hoc Ioco placuit EpitomatorL Quibus in verbis T. articulus non ad . a reserendus; quo prodiret absurda satis sententia huiusmodi, Maiorem vel , Plurimam diei partem &c. sed naturalis structura orationis haec intelligenda, T. πολυ της ν λεγις υπιν , Magnam diei partem insuper sciti iuxta cum nocte) tribuere somno. Immo vero, subtilius e iam si spectaveris, intelliges, non ad solum verbum ἐπιμετρειν pertinere articulum: quand idem infinitivus absque articulo recte pendebat a Verbo nnito οὐκ εMουν μν sed esse illum ad totam dictionem Πολυ - - - υορον re rendum : vae dictio eum plane habet colorem, ut e striptore nescio quo , sive gnomico , sive alio, ad verbum ducta debeat videri. Itaque haud incommode tali quodammodo excudi distinguique exordium hoc secundi libri po-
254쪽
a misset: ΠΜ. D n πολυ τῆς ημψἀς προσεπιπιτρεῖν τούπννα Οὐκ ειων με &e. Quo etiam spectant sequentia verba. Pπνω διδόναι σχολην. quae sive ab ipso Athenaeo adposita fuisse statuas, quod facile equidem crediderim, sive ab Epitomatore de suo interserta, quae suit Casau- boni sententia, provocantis ad locum paulo inserius o currentem , p. 4 . a. 3 adiecta haud dubie sunt interpret tionis caussa eorum quae praecedunt, προσροπιιας eis τῆυπνω. Quare consulto parentheseos signis ista intercepi. Caeterum silentio non debeo praeterire, ipsum verbum προσε πιμετρειν tacite a C saubono esse correctum : nam προσεφιμιετρεῖ habent nostri minii cum ed. Ven. & Bacquod possis quidem coniectare ita scriptum fuisse ab eo auctore, e quo verba ista mutuatus est Athenaeus ; sed lacile mihi persuasi, librariorum culpa decurtatum esse
Quae sequuntur de Mino Sc de' iani visi iis imentione respectum habent ad eam disputationem quae sub finem primi Libri institui coepta est, ac praesertim ad ea quae
proxime p. 34. a. dicta sunt. In ΝiCANDRI fragmento, quod e Georgicis excerptum videtur, notabit Lector analogiarum grammaticarum studiosus verbum εκλησεν, a themate minus ustato κλεω, unde& praeteritum κεκληκα aliaque tempora. & nomen κλωπ& alia similia derivantur, quae ad verbum καλεω referri
vulgo solent: de quo monuit Everard. Scheidius ad Len-nvii Εtymologicum Linguae Graecae, T. L p. 383. Pro
κοιλοισιν in priori versu perperam κοIλοις habent nostri codices, ac tortasse etiam alii; cuiusmodi manifestos e rores . e librariorum negligentia prognatos, merito correxit vir doctus Musurus, qui Venetam editionem curavit: ipsam autem veram lectionem servavit Suidas in Oiνοe , ubi & haec ερ alia plura ex Athenaeo nostro excerpta exhibet. De oenis Apollodorus Biblioth. I. 8. Οἰνεύς , ait. βασιλευων Καλυδιοῦνος, παρὰ φ τὸν ἄμπέλου προ- τος ἔλαβε. quem ad locum vide quae ab mynio adnotata sunt. Eiusmodi aliquid haud dubie hoc loco. in opere olim integro, scripserat etiam Athenaeus, quod adponere neglexit Epitomator. Mελανιππιδης ο Μηλιες De duobus pomis, quibus MELANIPPI DEs nomen fuit, nil opus est ut hoc loco repetam quae vel Suidas & Eudocia tradiderunt, vel ad
255쪽
Suidam a Kustero, aut in Bibliotheca Graeca a Fabricio a T. I. p. 38s. dine congesta sunt r unum Ioeum indicaturus eram . quem ab his praetermissum observaveram.
ubi dithyrambicae poesis nomine Melanippides laud tur, sciitat apud Xenoph. in Mem. Socr. I. 4, 3. sed αhunc locum ab I artesii diligenti ad Fabrie. l. c. occu-
Patum video. Superior . ne vero. an posterior Meianinia des fuerit, e thio ductus sit versus ab Athenaeo his prolatus, nemo iacile definiverit: nisi, quoniam posterior nonnisi lyrica ac dithyrambica carmina reliquisse comm moratur , superior vero & dithyrambiea. & epica, &epigrammata, & eluias, O aia Furi . coniecturam i de facere licet, versum nostrum , quem e dramatica alia qua fidi uia ductum esse adparet, auctorem habere sup
riorem Melanippidem. cons. quae de eodem poeta idem Fabricius in Tragicorum deperditorum Notitia Bi Graeci T. I. p. 683.ὶ adnotavit. Quidquid sit, supin Tem Melanippiam ris ιον, id est e Muo insula orium. dum , diserte tradunt Suidis & Eudocia : posterioris p
tria non exserte quidem nominatur, at ex eo, quod hic
non modo nepos suis maioris illius, sed quod patri etiam utriusque idem nomen fuit Critonis, intelligi par est, eamdem patriam utrumque habuisse. Quare Fabricius loco
paulo superius citato. T. L p. 18s., non modo su6ici
nem movit, Verum etiam liquido pronunciavit, mendo
famesse apud Athenaeum scripturam cum hoc loco, quem prae manibus habemus, tum lib. XIV. p. 6s I. e. ubi Μιλησιος Me tippiatis perhibetur. Cui ego non temere eram sustragaturus, quandoquidem ambigi poterat. esse
ne apud Suidam peccatum, cuius scrinia dein compilasse dociam constat. an apud Athenaeum. Sed quoniam altero illo loςo XIV. 6si. e. vetustae nostrae membranae , in quibus deesse duos priores Athenaei libros dolemus , non Μιλησιος habent, ut ad hunc diem e corruptis codicibus editum erat, sed in Μηλιος amice cum Suis da concordant a hoc pariter loco istud Μιλησιος, quod i Bros omnes vulgo invasit, halucinationi deberi librario. rum mihi persuali; quum praeseriim multo notius ima hominibus nomen Mιλησιος quam φλιος fuerit, & hoc ipis loco insuper facile etiam aberrare potuerit librarii oculua in lineam proxime sequentem , ubi Hecataei nomini redeadiecta vox Moia res legebatur.
256쪽
a In ipso MELANivPIDis versa, consulto- ne an casu sactum sit nescio, ut in Casaubonianis editionibus 'Lπώνυ-Mος scribereturi certe nil caussae erat, cur a scriptura μώνυμον, in quam cum editt. vere. consentiunt mssii lj-hri, discederetur. Pervulgatus iste usus est graece loquentium, ut simillima ratione adiectivum in neutro genere ponant, quod ad substantivum masculini vel foeminini ge- 'neris referatur r quale ad adiectivum quemadmodum in aliis exemplis plerumque substantivum προῦπιμι subintelligendum monent grammatici . sic nunc hoc loco in promin tu erat iῆ et vel ονοραι intelligere. Articulum I , quem ignorant libri scripti, commode adiecit primus Athenaei iaitor, ad fulciendum labans metrum. At ne fic quidem
omnibus numeris absolutus versus est, nisi ultimam vocis brevem excusari ex pausae ali ius ratione
posse statuamus. Alioquin inserta particula vel M opus erat: cuiusmodi quidem versuum fulcimenta persaepe in Athenaei libris, sive ex librariorum culpa, sive quod ipse
auctor parum curarit, neglecta videmus.
Quae ex HECATA Eo Missio profert noster, e libris T νεαλογιων ducta videatur, qui citantur in opere integro
ciunt Lycaonis; quod Casaubonum commovit, ut suspicaretur, pro Δευκαλιωνος hoc loco Λυκάανος scriptum et odituisse. At in salvo est vulgata lectio, in quam libri consentium. Orestheum Lycaonis filium , qui Arcadiam habitavit, non confundendum esse cum Orestheo Deuealismi ἴ- ει, apud Locros inolas Aetoliae finitimos regnante, d cet idem ipse Pausanias in Phoeicis, X. 28. pag. 89s. ubi eamdem de hoe fabulam narrat, cuius mentionem Athe naeus facit. Pro eσιλεια, quod recte cum M. Ven. habent scripti libri, temere ex m. Bac in Casaubonianum exemplum επὶ irrepsit, quod etiam Dalechampius in versione expresserat: sed veram seripturam Casauh nus in Animadv. ressituit. Mox, quod Lέλευσεν αὐτὲι si. e. τὸν κυμ)-δὶα vulgo scribebant omnes . id nec per se probabile erat, nee enim ex eam, sed exeatidice enatam vitem conisntaneum est; γ &, ad eth στέλεχος referendum fuisse pronomen, pe spicue ex Paus nia intellisiture quare ae it et b corrigere non dubitavi.
Quod ait, οἱ γωρ πιλωοὶ,-- deest verbii m
257쪽
σὶν in nostro cod. a. sed agnoscit alter cum edd. Nec hvero satis perspicuum videtur, ad Athenaeum - ne reseratur hoc verbum, ut dicat Epitomator, monuisse hoe B- eo Athenaeum de usu illo vocastisi eisii apud veteres ; an ad Hecataeum, ut Athenaeus dicat, esse illud ab Hecataeo m nitum. Supersunt autem hodieque eiusdem usus exempla
apud Hesiod. 'Eo. 368. & s o. & in Scuto Herc. 29 Eodem vocabulo Meleager in Brunckii Analect. T. I. p.
4. num. VI. in tropice pro ipso vino usus est. PLATONIs locus in Crasso, legitur p. 176 sq. T. III. ed. cBip. his verbis : Obος δ' . δυ-νοὐν Pχειν ποιεῖ των
μουρονος. In Homeri verni, frui ex Iliad. 26o. ductus est, pro δε κ' αὐτὸς, quod Basileensi editori debetur. καὶ αυτὸς scribunt nostri libri cum M. Ven. & Eustath. ad Il. ζ. p. soo, at . adponentes integras illas vocales. quae ob vocalem in proxima voce sequentem eliduntur in pronunciando: quem morem vetustae nostrae membrange Veneto - Parisienses . quae reliquos Athenaei li-hros integros continent, sere constanter servant. Sed ex eadem ratione . quoniam κ' illud ex καὶ est, non ex e clitica xa, debebat δ' ἡ κ' in ris scribi, non δ έ κ' αὐτὴ .
quemadmodum & apud Athenaeum & apud Homerum vulgo editur. Ex hoc Athenaei loco nonnulla citavit Eu- minius ad IL p. IOO.
O-των Κυπρέων φησὶ ποιητὸς, 3στις aν ala. Post verba ονισκειν ἡριὰς, ex abrupto statim sequebantur vulgo duo illi versus . Οἶνόν τοι Mενελαε &c. Apud Suidam vero qui sive uberiores e duobus prioribus Athenaei libris eclogas habuerat, sive prorsus etiam integro opere usus erat . nec tamen, ubi ex hoc auctore aliquid pro. fert, sinsula semper verba adnumerare solet post eadem illa verba. sub vocab. Oινος prolata, sequuntur haec: 'OΚ ὐ π ρ ι ο ς ποιητης φησιν' Οἰνόν τοι &c. Ac potuit quidem percommode ira scribere Athenaeus, quemadmodum ἡ Κυρηναῖος ποιηzῆς ait I. a. b. & II. 36. e. aut o Σbρα eυ- σιος ποιητης, I. s. a. sive quae sunt eius generis alia. Sed
quoniam in ora vetustorum Codicum testibus H. Ste-.phano di Levino apud Casaub. pluribus nonnullis ver-
258쪽
bis, eisque paulo magis cum aliis Iocis, ubi eadem Cypria
earmina a Nostro citantur, concordantibus, sic scriptum h. l. legebatur: 'O τῶν Κυπρiων τουτο φησι ποιητὴς, ο τις ἄν
Lis' conciliata inter se utraque scriptura illud dedi, quod aut ab ipsa Athenaei manu prosectum, aut ad eius scripturam proxime accedere visum erat. Vide VIII. 334. b. S XV. 68 a. d. e. Ons Fabric. Bibl. Gr. T. l. p. 28 a sq.d In DIPHILI U. I. perperam προσφιλέστατος scribitur in cod. a. Versus tertius vulio, consentientibus quod sciam γlibris, se legebatur:
Quod hactenus quidem serti utcumque poterat, ut esses: ille versus prorasis periodi, cuius apodosis duobus insequentibus versibus contineretur. Nec tamen per se satis commoda erat ea ratio, & ad accusativum τα renis necessario articulus requirebatur : quare non dubitavi emendationem eam adoptare, quam a Brunckio nostro in ora
libri, quo ille usus es , adnotatam reperi. Sic & grammatica ratio in salvo est. & omnia fluunt lacilius. Pari modo ὁ τὸν in οταν a Simplicii librariis mutatum nuper notavimus, T. II. nostrae ed. p. 3 al. Vocales vero η &ει sexcenties atque etiam mi ines permiscuerunt hi, qui Athenaei codices descripsere. In Grotii Excerptis, ubi Diphili versus pag. 797. exhibeatur, servata vulgata scriptura οταν, ποιεῖς pro editum est, quod operarum culpa admisium puto. Quod in extremo V. s. vulgo scribunt, τὸν , θ ρ ασυ ν. id serendum non putavi. Desiderabatur verbum in infinitivo positum , quod, quemadmodum γελαν & τολμαν τι, a verbo finito ma πεδεις penderet. Itaque θρασεῖν probavi, quod per ecte Grotius hoc loco poniit. Ad sententiam istorum versuum,& nonnullorum ex iis qui sequuntur, apta sunt quae apud ovidium legimus, Art. Am. I. 237 sqq. Vina parant animos; tunc veniunt risus ; tune pauper cornua sumit; &c.& apud Horat. Epist. I. 3, I9 sqq. Qtita non ebrietas designat ' - - in praesia trudit inermem &c. Ad PHILOXENi fragmentum haec adnotavit Caseu
nus. is Vinum magna copia admissi im in corpus, συρσιτην is vocavit Philoxenus Cytherius. συρρε ας Πνος ο πιαφωνος, v visum large fluens omnis generis voces ciet. Sic saepe et
v ρεῖν non fuere simpliciter, sed ferri eum impetu significat. α Demosthenes t pro Coron. T. I. p. 27 a. ed. Reisk. J τω
259쪽
x, ριοντι καθ' ἡμων. Et συρρε ais ἄνεμος apud poetas, ven-ntus vehemens O λαμπρός. αCHAEREMONIs verba vulgo, veluti prorsus soluta oratio esset. continuo tenore scribebantur. E quibus Gr tius in Excerpt. p. 849. duos senarios consecit huiusmodi rTοῖς ἀνος παρασκευαἰς rata γελωτα, , ε υμαε ι αν, συβουλίαν. Quorum prior utique non erat Athenaeo a me obtrudendus ; posteriorem haud cunctanter adoptare dehui , --αθέαν scribendo pro vulgato ευμα ειαν , quodHpsum quidem serti alias potulisset. quemadmodum & πολυριμια passim tenui ex librorum consensu, sed nec versui aptum. & alioquin analogiae minus erat consentaneum; quippe non a verbo ευμαλυω, quod nullum est , sed ab adiectivo εὐμtis e proxime derivatum. Sicut librariorum sive ignorantia sive levitas vocales ει & ι De. ouentissime confudit, quod nostri librarii in eam potintimum partem facere consueverunt, ut ei pro a soleant ponere sic liberum esse debet editori, huiusmodi praesertim minutias pro suo iudicio, ut res & locus & usus postulare videtur, invitis etiam libris omnibus, fidenter refingere. n Iou Chius se CAs Aun. 4 videtur licentia poetarum
vino tribuere personam. Vocat παῖδα αδ α μ ν ο ν. pue- avrum indomitum. Persius: LIII. 3. J indomitum destumaren Falernum. Sic scribendum, vel --ατον : nam α-ον B vix Graecum est. Puerum dicit . quia Bacchi simulacra is puerili aut iuvenili facie fingebantur. ταυρον ν, propterm vini robur, aut ebriorum truculentiam : eam enim obneaussam Bacchum tauro fingebant similem, ut dicit uen non multo post. α - Vide insta. II. 38. e. s. 'λδαμνὸν
cum accentu in ultima, ut scribitur apud Hesychium nil cunctatus adoptavit Toup Epist. Criti c. p. 8s. M. Lipcae videtur illud utique rectius eisse vulgato, a quo quidem
non recessit Grotius in tacerpt. pag. 449. Tenuit idem' Grotius in tertio Ionis versu vulgatum αε ρσιπν ουν, pro quo tamen cum laudi λερσινοον malles, quod ipsum etiam velut exploratum Nupius accepit. tantulit cum
hoc vocabulo cisaubonus illud Panysiadis verbum, quod paulo inserius in supplemento ad p. 36. d. legitur, μὴ H ιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν : monuitque, emendationi suae Diuitigod by Cooste
260쪽
quodammodo favere scriptam lectionem αερσIπνων. At e nostris codicibus nullus a vulgata scriptura dissensiis eno
a Ad MNEsITHEI U. 8. καὶ τοῖσιν ἐλυνθεῖσιν &c. laudavit Casaubonus in eamdem sententiam Dioscoridis verba, quae leguntur lib. V. cap. 6. see . ubi περι Δυνάμεως τῶν-ων agitur. Totum istud Mnesithei fragmentum satis
emendatum ad nos pervenit: nonnisi levia quaedam erant corrigenda, quorum pars non tam librariorum culpa, b quam editorum, minus recte fuerat curata. Vers. II. Sic
ευρηλιαν φέρει ν' nis δ' υπιψάλ ς ἴβριν.ubi integro pede redundabat senarius. At γ' particulam recte ignorant nostri mnii: qua pari icula eiecta, & vocula ἐάν in Σν mutata, quorum utrumque iam a Grotio ex mera conieci. factum video iustam nunc mensuram versus habet; cum e duobus iambicis pedibus, γ'
ιὸ is factus sit unus anapaesticus φερει ἄν Vers. I 2. Quum sic esset excusium , ἡ δ' &c rursus claudicabat versus: cui incommodo ita poteramus mederi, ut iterum. D pro ιιιν scriberemus, quod Iaco
secit in Animadv. ad Anthol. Vol. I. P. L pag. 327. At, quoniam non potest solum, sed & solet a poetis, in hac ipsa potissimum phrasi, penultima brevi usurpari voca hulum ῖσος; cons. I. 3 o. f. X. 43o. f. & 43 t. a. praetuli 'eam rationem, quam Grotio etiam probatam vidi, ut non. nisi accentum mutarem , ἔσον pro Iσον scribens. Minus commode vero idem Grotius προσηνερης scripsit pro προσ-
, quod rectissime dabant libri omnes , scilicet in medio genere, cui hic erat locus ex constanti sermonis grae- ei usu. Et in eiusdem Grotii Notas ad h. l. error irrepsit. cum ait, προσφέρει olim filisse excusum , quod in nulla editione legitur. Versus I 3. sic vulgo efferebatur r
nre discrepantiae quidquam enotatum e nostris codicibus. Ubi pessumdatum prorsus metrum effugisse subtilissimum Grotii sensum mireris ; ne dicam de γε particula, quae isto loco posita nullam omnino vim habet, &, ad se tentiam quidem, importune prorsus inserta est. Perspecte Brunckius noster, in ora sui libri, delendam eam particu- Animadv. Vol. I. RDisitigod by Corale