Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

261쪽

,18 AΝIMADV. IN ATHENAEUM. p. 36.

lam, & initio versus ε α ν pro αν scribendum, monuit: cui bmorem haud dubie gerere debui. Vers. Is . Ut aiρηκεν cum Grotio pro vulgato ἐψ s stri. rem . clamabat metrum. Ad rem quod spectat, istimenses suisse illos. quos a Pythia iussos s. ait Mnesitheus

Baechum venerari Medicum, supra docuit Athenaeus I. 22. e. Latinos versus, quos Graecis Mnesithei subiecimus,Grotii esse, facile intellexerit is cui notum est divinum viri ingenium. Ab eodem Grotio mutuatus sum Latinam interpretationem versuum Eubuli proxime sequentium.

AD C A P. III.

δὲ ποιεῖ τὸν Διόn σον λέγοντα. Quum exstiterit EuavLI fabula, cui titulus moniσος ἡ Σεμελη erat, praeoter Clementem Alex. & Zenobium ipsi etiam Athenaeo memorata ; XI. 46o. f. consentaneum est, ut, ex illa ductos esse versus hic prolatos, cum Grotio Excerpt. p. 649. statuamus. Quare, cum titulos fabularum ab Ath naeo constanter adiectos fuisse constet, & ab Epitomato. re solum resectos, haud valde erat verendum , ne ab auctoris manu multum aberrarem . si in ipso contextu Eυ- βουλος δ' ἐν Διονυσε, posuissem. Versus Eubuli leguntur etiam apud Suidam , Hib voce οἶνος. Eosdem suae edi. tioni Graecorum Gnomicorum inseruit Brunck p. r97 sq. . I. mendose prorsus in cod. a. γίνεται pro γὰρ scriptum; quod eo solum adnotatum volui, quoniam & aliis hi fortasse, ubi non ita plana res fuerit, eadem permutatio occurrere poterit, e male accepto scripturae compendio orta.

Vers. 3. Pro vulgato Osiae, quod & Suidae libri habent, cum Grotio & Brunchio υγιείας scripsi, flagitante

metro ob primam huius vocahuli brevem. Vers. s. Potuit serri εἰ πιόντες, quod cum editis agnoscit nostrorum codicum alter: itaque tenui cum Gror.

Κ Br. Nec enim, quod nusquam alibi occurrit quod

sciam hoc verbum, satis id caussae, cur sperneretur. fuit; cum praesertim simillimae compositionis verbo h -πiνειν nempe τὸν οἶνον non modo poetae, sed etiam prosaici scriptores usi sint, veluti Plutarch. Sympos. III. 3. Nec vero improbaverim, si quis, haud satis comm de ea licem imbibere, pro ebibere, dici existimans, es Diuiti od by Coosl

262쪽

p. 36. IN EpI M. LIB. II. CAP. III. 219

b teram praetulerit scripturam εκπιόντες, in quam cum Suidae libris consentit noster cod. a. qui , inter multos quidem errores, magnum numerum probatissimarum i Aionum , ab aliis librariis corruptarum, integras servavit. Apud Suidam quidem in vetustis editionibus non τες, sed εκπι,οντες legitur, quod neminem turbaverit. Caeterum minime me fugit Criticorum ille canon, quo perspecte praecipiunt, lictionem di iliorem, eaeteris paribus , praeferendam esse Deiliori. Sed pat observaverit, quam miris modis, quamque temere & inconstanter & fortuito saepe a planissima apertissimaque auctoris scriptura in nescio quae monstra aberrarim librarii; nae is intelliget.

quanta cautione sit opus, ne ista regula abutamur, &meros carbones pro solido auro interdum arripiamus.c Vers. 6. In consentiunt codd. nostri & ed. Ven. cum Suida. ραδiσ H erratum erat, ex M. Bas. in tres Casauhonianas propagatum. τέτρατος, pro τέταρτος, exed. Ven. in alias omnes transierat, invitis msstis. Utrumqtie tamen errorem correxit Casaub. in Animadv. In v

ce τέτρατος finem sexti versus secerant editores, cui alium mirae longitudinis subiecere. liuiusmodi:

quibus quidem in verbis nihil quidquam mutant Athenaei codices. At apud Suidam οὐκ ἐτι absque apostropho scribitur. ac dein rημετερός ε ν, λλλ' υβρεως ο δὲ πεμπτος βοae. Quae ob oculos habens, ut videtur, CAsAUBONUS in An ima,. nullam licet Suidae mentionem iaciens recte οὐκετι sexto versui adiiciendum monuit, & Vers. 7. prodorico .caτερος, cui non erat hic locus, πιαετερος posuit: tum vero cum eodem Suida εστὶν duabus syllabis scri-hens, cum longiorem iusto etiam tum videret esse versum, duas voculas o δὲ eiecit. Sic prodibat iustus sena rius huiusmodi:ημετερός ἐστιν, ἁλλ' υ βρεων πέμαντος, βοῆς. qui percommode fluens, illud unum incommodi habebat, quod duas voces. quas communi consensu lihil omnes Athenaei Suidaeque adposuerant , expulisset. Eas voces tenens Grotius, itemque εστ' ex Athenaei libris servans. unius literae levi mutatione υβρος pro ι βρεως scribens metro consuluit. Cuius rationem mihi sequendam puta vi, praeeunte etiam, Brunckio.

263쪽

Vers. 9. o δ' 'HI'os, κλητορος. Cum versui, ab ογδοος evulgo & in Athenaei libris & apud Suidam incipienti,

non constaret metrum; Casaub. in Animadv. praemittere duas voces o δ' iussit, quod probavit Κusterus, & ego, cur improbarem, caussam nullam vidi. Nam quod Grotius, 3γδοος ἀνακλίτορος corrigens, non bonosensu κλητορος Vu,

o scriptum ait , id quale sit fateor me non peripicere. st apud Hesych. κλἡτω - , αγγελος, - ρετης : &κλητηρ paulo quidem diversa nominis forma, sed per ipsam sormam haud absimili significatu ο εις μην Mιλῶν:& apud Suidam. ο καλῶ εἰς τὸ , &

Perapte igitur κλώπορες hic dicuntur ad aritores, qui in ius vocant hos, qui per ebrietatem tumultuantes vulnera aliis inflixerunt: quam in eamdem sententiam in latina versi ne, cum alioquin Grotium secutus sim, hoc loco octat iuest linoris scripsi. Nam, quod Octavus ne earum dedit Grintius, parum commodum id visum erat: ac sane, si ἀνα- κλῆτορος libri dedissent, non alium significatum huic vocabulo quod ipsum quidem e nullo vetere scriptore adis notatum usquam reperi atque smelici κλητορος tributurus eram, nitens usu verbi ανακαλειν, de quo consuli L xicon nostrum Polybianum potest. Minus vero etiam mois

rari me debuit, quod ἀνακλητόρων in plurali Brunctius, lavi de coniectura, scripsit.

VI IO. ωm καὶ ποιεῖ ποιεῖν scripsere

Groia & Br. quod sicut lubens accepissem, si codex aliquis dedisset, sic non necessariuin hoc loco putavi invitis libris obtrudere. At totam istam phrasin stigidam iudieavit vir doctus Iacobs, in Emendationib. in Anthol. Graec. p. x 4. & in Animadv. in Anthol. VOL L P. II. pag. 97.

& cum subsequentibus minus apte cohaerentem; quam sic refingendam acute suspicatus est, ἴς κώ o αλλει hac sententia, de u furorem exeuat, O bibentem evenit. Brunckius quidem cum vulgata scriptura percommode contulit Aristophanis versus in Vesp. ra 33 sqq. At non dissimulandum en, quod μλλειν hic vulso l-itur, id ipsum, rem & sententiam si spectes, iam supra in illis

verhis inquis υπωπων, & quidem Brtius etiam, e pressum fuisse. VI. II. μικρὸν ἁψεῖαν, aevum Histius diaci adparet. Pariter αγγειον totum corpus humanum dixit M. Antonin. III. 3. diversa quidem ratione; scilicet quat nus qu3si vas est aut animi receptaculum, ut ait Cic. Tusc. Duiliam by Corale

264쪽

p. 36. IN EPI M. LIB. IL CAP. III. α6 a

c I. 22. De verbo vers. ra. conferri potest Anthol. T. I. pag. 23α num. 38. & quae ad eum locum notavit Iacobs.

ε . u dedere ambo nostri codices pro φησὶ, quod erat editum. EPICHARMI verba habet etiam Suidas in Oboe. paucis vel omissis, vel mutatis. Ea quum tam apud Suidam, quam apud Athenaeum, veluti soluta oratione scripta essent, minima mutatione ac sere nulla in iambicos versus tetrametros catalecticos, quales sunt sere qui supersunt Epicharmi, digessit Grotius in Excerpta p. 481. quem in graecis maxime secutus sum, non itemd hoc loco in latinis. Vef. a. Desunt apud Suidam verba

χαρ-ν ως γε μοι. Apud Athenaeum antepenaculaeditum erat, contra grammaticorum legem. Vers. 3. Suid. εκ πόσιος δὲ Grol. Equidem vulgatum tenuiέκ δὲ πόσιος, quod aeque aptum erat versui. Pro θυανια,

est apud Suid. & V. A. Maoati , quod neminem

debet turbare. Ipsum vocabulum, quod nusquam alias occurrit, potest a verbo θυω esse derivatum, quatenus cum impetu veluti furibundus fenor significat. Sed Helychius, ut Cas. monuit. συαν ιιι legisse videtur, quod vocabu- Ium ab illo, sua in serie locatum , exponitur λοιδορια, καὶ ἡ διοι χειρὸς notio perapte huic loco convenit : apud eumdemque Hes. rursus hanc glossam habemus : παν--, μαχη , Et σ υ ιι ν ι ει hoc loco veram esse scripturam censuere Bochari. Hiemet. P. I. lib. II. c. 34. & Rum n. ad Timaeum, voce πηνεῖς.

Pro his quae Vers. 4. & v posuimus, apud Suidam sic

Iegitur. ἐκ δὲ di ανιέας δικη- έκ δὲ δικης, πελιι τε &c. in Athenaei libris vero εκ-μανιας, διrar εα δὲ κοσι δικης πέδαι τε&c. unde satis adparebat, quod& alioquin suspicari licuerat, intercidisse integrum gradationis mem-hrum. εκ δικης δὲ κατα δέκηr quae verba hoc loco adiicienda esse, post Henr. Stephanum Thes. Graec. Ling. II l. ii 6 s. g. in Casaubonus monuit; eademque Grotius adoptavit, & in latina versione iam expresserat Da- Iectam p. Verbum 'γένετ/ idem Grotius, quo versui constaret mensura, voci δεκη subiecit; nec dubitare se ait.

quin ita, ut ab ipto iactum, scripserit Epicharmus. Verss. Quid sit quod σφοι ελος pangraena, sphaeeias medius

inter vincula & mlham hic nominetur, non magis mihi

adsequi datum est, quam cur σφλκελοι in rurali numero

265쪽

ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 36.

nisi id ab operis peccatum posuerit Grotius. Scio, pac d

sim apud alios auctores perperam a librariis σφακελος pro ἀκελος scriptum reperiri; qua de confusione Valchenarius monuit ad Ammon. p. 22o R. Est autem φ ἁ κ ε λ o c.

fascis , sive fasciculus quicumque, Iunorum praesertina aut sarmentorum: cons Suidam. & Thucydidis interpretes ad II. τ . S Valchen. l. c. Quo vocabulo si constaret usos esse Graecos , ubi de virgis sive baculis agebatur in Iustigationis sumeto adhibitis, posset ei percommodus videri hic esse locus. Sed quoniam nullum usquam vestigium illius usus occurrit, probabilior mihi visa est Bocharti coniectura, σφαλλὸς legentis, sive σ' ς, α λ . ς malueris , ut

est apud Poll. quod cinus latine reddere possis. estque

eompeias ligneae genus aliquod gravius & adstrictius, ut viemur, cuius meminere Hesychius h. v. & Pollux VIII. a. ita tamen, ut quale fuerit, haud satis adpareat.

Grotii versus, quibus Epicharmi graecos latine reddi dit, hi sunt:

A. Ex faeno convivium , ex eonviisla potatio nata est. B. Factum gaudeo. A. Ex potarione lusus, ex lusu bacchatio, ex bacchatione sis, ex lite eoiaemnatio, a damnatione mulcta , vinela , sideratio.

PANYAsis duos solum calices citra noxam bibendos eortis cedit. Cum quo consore iuvabit dictum haud inelegans, quod in Epicteti Fragmentis num. II nostrae edit. I gitur his verbis: 'Η 'πελος τρεῖς βότρυας τὸν μὲν

πρῶτον ηδονῆς. τὸν δελερον μέθης, τὸν ΗΘον υβ υς. Tres uvas fert vitis: primam voluptatis, alteram ebrietatis, terriam

contumeliae. Panyasidis versus, qui in Athenaei opere integro olim hoc loco legebantur, cum ab Epitomatore hic praetermissi essent, servati sunt cum aliis quibusdam Fragmentis in codicibus nonnullis msstis Epitomes, ubi extremo libro XIII subiecti leguntur. Ibi eos suo in codice, quem deinde ad Casau num misit. repererat Dav. Hoeschelius, edideratque in libello, qui Augustae Vindel. 3388. prodiit, cui titulus S. Ioannis Damascini oriano Gra e Latina &c. p. 9s. Eosdem lectoribus Athenaei promisit Casau bonus se exhibiturum in Fragmentis Athenaei a se quae quidem , quod sciam, lucem numquam vi. derunt. Nostrum in usum eosdem versus e Codice parisiensi a. idem iuvenis descripsit, cuius diligentiae uni.

266쪽

d versum adpararum Iectionum e Parisiensibus Athenaei Liu is excerptarum debemus: quos ego suo loco inserens. cum superioribus verbis ope formulae φησὶ γουν, qua fimilibus in locis uti solet Athenaeus, connectendos putavi. Vers. I. Planius utique nonnihil suerat, si Πρωτην druxisset poeta, quod Hoeschelio placebat: sed videtur eadem notione Πρωται posse teneri, ut, qui primi obtinuisse Deum dicuntur, his primus Deus obvenisse intelligaturi Quod vero Vis. a. idem Η sch. ηνπερ ετευξαν, pro OLπερ. mahi itν id quidem minime probavi. Videtur is ἰ a

ad thema retulisse, ut obtinuerunt, nacti sunt, significaret: quod nec ad sententiam aptum erat, quoniam , postquam ἔλαχον μοιραν dixit poeta, frigidissimi eatque otiose prorsias ista duo verba adiecta fuissent: nec vero significatum illum ferebat graeci sermonis usus. Ω- eundum quem primus ille aoristus activae vocis nonnisi activam habere notionem potest. Quare ομερ ετευξαν in

tellexi qui vel quippe quil pararunt, scit. vinum. Nempe

Gratias, Horas , Bacchum vinum hominibus parasse ait Poeta. De Horis cons. II. 38. c. Gratiis communem cum Baccho aram consecratam memorat Pausan. V. 14 ex tr. I f. s. εἴ τις μ ε ν πένοι. Neutram scripturam . quam

eodices dabant. fisendam suisse adparet, sive sensum spectes, sive metrum. In με, quod habet Parisiensis codex, I spicua erant voculae μὲν vestigia, quam recepi, Particulae γε non erat hic locus. Deinde in proxima voce prior syllaba esse longa debebat . quae in si οι brevis

erat; quare 'ris ea correxi. Vers. 6. κυρσας scribendum fuisse pro κυρσαν, nemo facile dubitaverit. sters. 7. ελαυνοι, an ελαυνει scribas, perinde sere est. οτε τις, sequente optativo, quom quis sonat; cum indicativo, squis. V ers pro Meilo, quod recte dedit codex noster, καλοι erat in Hoescheliano; frequentissimo librariorum errore, VO-ces istas quamvis contrarium prorsus significatum habe res inter se permutantium. καιαι vero Hoeschelius in ora notaverat pro sua emendatione. Fef. I 4. εσθλοῖς τε νέοισι &c. Rursus nec ad senim, nee ad metrum, ullo

modo apta erat librorum scriptura. Pro simplici verbo

ησειε, compositum ἐπιθησειε ex interpretamento irrepserat: praepositio vero εν, quam non serebat syntaxeos

ratio, haud dubie in particulam τε, quae eo ipso loco desiderabatur, fuit mutandis.

267쪽

Proxime seqvinum eiusdem PANYASIDu νιν , Ἐκ γὰρ dM inc. pag. 339. lin. 6. nostrae edit. cum praecedenti. Dus verbis Mia ἐξης--οινου. iidem codices dedere. Corrige in nosm exemplo accentum : 'Εκ γὰρ οἱ oportebat, non 'Εκ γὰρ Oi. Referenda autem εκ pra positio ad verbum ὀπηιει in fine versus. ut sit verbum εξοπηδσιν eadem ratione compositum, eademque notione . qua ἐξακολουθεῖν. polybio frequentatum. EURIPIDIS vesculus, Γὲληγας ο κλαος &α quanam site fabula ductus, non habeo compertum: in Fragmentis

quidem ex Incertis Fabulis apud Mul grav. & Barnec se ura quaesivi.

ALEXI Dis versus e fabula ductos esse, cui Denutrius ibtuIus erat, adnotatur in ora Stobaei Serin. CXIV. de Senectutis Laude, ubi iidem versus perperam quidem omistis sexto & septimo, cum posteriori hemistychio quinti,& priori octaviὶ exhibentur; unde eos, tam foede licet trimcatos, in suum Florilegium recepit Grotius p. 47s. Rursus vero eosdem integros ex Athenaeo idem Grosus Excerptis ex Tragoediis & Comoed. Graec. p. s6s. in seruit; cuius latinam versionem, ibidem ex adverso p sitam, lectoribus Athenaei nostri adposui. Eosdem repetiit Brunck in Gnomicis Graecis p. I 83. Vers. r. 'Oμοιότατον scripsere Grotius di Brunch cum e Niobam; percommode id o uidem: sed quoniam, nec ma. potuit Athenaeus 'Oμοιοτατος scribere, in quod consentiunt libri, tenendum hoc putavi. Vers. a. pro τὸν quod etiam aeud Stob. editum est, κ α ὶ γ.ta e cod.

In Animadv. vero sic corrigendum censuit Πωτιστον, τε, κ' μῆσαι, πάλιν

Apud Sto eum tali modo legebatur:

268쪽

e πρώτιστον, ἀφυβρίσαντ', ἀποινήσαντα δὲ Grotius in Florileg. sic edidit:

Brunckius denique, partim ex Athenaei libris, partim ex Stobam, ea quae utrimque res & ratio suadebat adsciscens, talem constituit verium: πρώτιστον, ἀφυβρi ta τ' ἀπανι σαν ra δὲ Quam ego verissimam nationem iudicavi. Verbum At ρ σαι certe nil opus erat mutare; quod , de fenoetente iuvenedictum, respondet verbo ἀποζεσαι ad vinum proprie ρογtinente: nec vero intelligi debet ἀφωρισαι ut in Lexicis traditur . desistere a petulantia; sed ad salictarem induine ρ tulantiae . desaevire ; quod leutonica lingua aiunt, die I vad mus austoben. Aureινεῖν verbum, vel ἀποινi ειν, ignorat graecus sermo. λπανιάσαντα δὲ σκληρὸν γενέσθαι apte in iuvenem convenire videtur, qui, postquam primae ρια-

filiae flos O pruriis, quae ipsam etiam petulantiam comitabatur , decessit. durus ' O aeribus a quemadmodum & in uva aliisque arborum fructibus, postquam decidit flos, insequens Ductus durus statim & acerbus est: sive ad recentis vini flores referre malueris, quibus peracta esse vescentia in fundum deiectis, limpidum quidem incipit fieri vinum, sed danum statim est aerebumque, donec succedente tempore mitescat.

CYRENAEUΜ, quem dicit, POETAM, non ut hoc loco Dalechampius putavit, utque lib. I. p. a. b. Omnes Vae go existimant Callimachvim esse, sed ERAT THENEΜ, docuit Casaubonus ex Hesychio, qui in V. N ψηκοπλη--rον initium primi versus citans, diserte Eratostheni tri-Duit. Accessit Nohaei auctoritas, qui integra duo distycha

habet, Semii. XVIII. περὶ 'Aκρασιας. Tres priores Versus, tacito quidem auctoris nomine, leguntur etiam apud Q ment. Alex. in Paeda g. lib. II. α I. p. m. III. n recen

tioribus edidere eosdem Grotius in Flori leg. pag. 97. tum Gnomicorum poetarum editores, in his Gnck pag. 334. idemque in Analect. T. I. p. 477. Apud Athenaeum in ed. Gaub. locus hie sic erat diis gestus: Κατα δὲ τὸν Κυρηναίων πο Drris, s οἰνός τοι πυρὶ ἶσον &c. ubi τοι particula II. i. e Casin es ingenio erat adiectar

269쪽

P. 36.

nam in ed. Ven. & Bac nude οἶνος πυρι legitur , quae ver- εha ibi non ut initium versus scribuntur, im continuo tenore cum superioribus Κυρηναῖον ποιητὴν, commate solum interposito, iunguntur. Nec mssti libri τοι agnoscunt,

sed . Obος praemissis articulo γ habent: quo satis declarant , versus hos ita ab Athenaeo fuisse adductos. ut suis

verbis soluta oratione sententiam exorsus, mox poetae

verbis loqui pergeret; quod & alias saepe ab eo factum

videmus. Casaubonus initium primi versus. quale apud ipsum poetam olim scriptum videbatur, exprimere voluit ritaque omisso articulo, quem Athenaei codices dabant, inserta vocula τοι labans metrum sussulsit: quam particulam dein Sylburgius aliique Gnomicorum poetarum editores tenuere, cum apud Stobaeum, e quo versus hi in Gnomarum collectionem recepti sunt, perperam οἶνός τε πυρὶ re gante metro editum esset. potuerant ἄνος πυρὰ corrigere, quod ex Hesychio Grotius adoptavit, haud sane incommode. Sed . ecce, eamdem illam τ ο ι particulam , quam contra librorum fidem Athenaeo obtruserat Casau nus, e quinque codicibus Stobaeo nuper restiti

tam vidimus a viro docto Nic. Schom, In nova utilissimi libri editione; quam non esse ad finem perductam, cum felicissimis auspiciis inchoata esset, etiam atque etiam dolendum est. Denique vero apud Clementem σνός θ', ε ς πυρὶ scribitur; quod & ipsum, pro eorum ratione, quae apud poetam sortasse praecesserant, percommoda dictum esse potuit. In fine vers. I. pro quod apud Athen. & Clementem est, e Stobaeo rec herunt Gnomicorum editores &Grol. Vers. 3. pro ρῆς, in quod apud Ath. & Stob. consentiunt Iibri, scriptum video apud Grol. & Br. Ionicam tamen sormam etiam Clemens tenuit, apud quem mendose quidem legitur in ed. qua utor. Dein pro τὰ δέ τοι, eodem . 3. commode cum Stobaeo τοι δὲ καὶ legunt Grol. & Gnom corum editores; eamdemque partic. πιιὶ apud Clementem, cum nude τὰ δε scriptum fuisset, adiecit editor Sylburg. Cum AraxIDIs versibus, qui sequuntur, contulisse imvabit illos Eubuli, qui supra I. as. f. leguntur. VI. 1. οὐδέν γ' ἐοιH. Deest in libris nostris particula post οὐδὲν, quae videtur ex ingenio adiecta a primo editore, recte

id quidem. Vers a. Sic vulgo dabant omnes ο μ, γ ἀπογηρ. quod & in Grotii Excerpt. p. 39s. servatum. At

270쪽

IN EPI M. LIB. II. CAP. IV.

in Notis idem Grotius perspecte monuit, metri caussa voculam γαρ post ἀπογηρ. fuisse ponendam. V. 4. δακνει. mordet: intellige. sua asperitate O moros tale ossendis. a pANYAIIDIs versus 1 eptem, οἱ νος γὰρ πυρὶ &c. pra missis undecim aliis leguntur etiam apud Stob. tit. XVIII. περὶ 'Aκρασιας, unde eosdem repraesentavit Grol. in Floril. p. Ior. & Brunck in Analed . T. IlI. pag. 328. S in Gnom. p. I 3o. r. inest particula γὰρ nostris msstis. Vers. a. Cum per se parum commodum videri debebat illud πάση συνοπηδὸν ἁ νιν, tum ob nexum cum versa seq. ἐν μὲν γὰρ θαλέης &c. Sed recepturum me peraptam Stobaei scripturam, πάσης διοιδῆς, retraxit Suidas, qui sub voc. οἶνος priores duos Panyasidis versiculos ex Athenaeo citans, nihil a constanti librorum nostrorum scriptura recedit; unde probabile fiebat, ex ipsius Deipnosophistae stylo lectionem nostram manasse, uve is memoria lapsiis ita scripsit, sive in codice suo ita scriptum invenerat. Neque diasse videbatur ratio. qua haec ipsa lectio defendi utcumque posset: quamquam Si haei scripturam firmat etiam alius eiusdem Poetae versus,

ram anssti nostri. nescio an & alii. perapte vero δεδευμένον edd. id est, rigari: qua rarione adfine verbum βρέυειν usurpatum vidimus, L 23. a. & υποδεεχειν, I. 28. e. Minus commode δεδεγμένον est apud Stob. quod tenuere Groti & Brunck. Quare versiculum hunc latine sic Grotius reddidit

Menω uisur grata Bacchi eomplectere munus. V. 6. κεκορημεών. βερν κεκακωμενον Stob. Ibid. ηὐυ παῖδα ex codicum msstorum cum vetustis editionibus consensu restitui. pro ηυτε γυπα, quod ex Stobaeo praeter necessitatem invexerat Casau b. Quinque alios versiculos. qui sequuntur, eiusdem PA-NYASIDIS, Oινος δὲ θνητοῖσι &α ex Athenaeo recepit Brunch in Analin. T. IlI. p. 329. itemque in Gnom. p. 13o. Praeeunte puto minterlono, cuius editione Mino rum Poetarum aegre carem P.U. I. Sicut supra con

iunctio γὰρ, sic hoc loco δὲ, post Ουος, abest a nostris

라틴어 텍스트