장음표시 사용
271쪽
codicibus. Eiusmodi coniunctivas particulas initio ver suum persaepe ex ingenio adiecisse videtur primus editor, ubi metri ratio fulcrum tale desiderabat. V. 3. hμοι-Br. V. 4. ἁν- ἀνδρῶν ἀλαπάζει. Transpositis verbis. δεδρῶν ἁλα πάζει ἀνως scripsit Brunck, cacophoniam inesse censens vulgatae seripturae, librario imputandam.
'EAnnuae Trae λπὶ τῆς φάλς. malebam ; sed &Vulfiatum ferendum putavi. Vide piae notavimus ad Simplicii Omment. in Epicteti Enchirid. ad p. 4 I. c. 'Eγ- dA verbo v - , εγκλιθεντες oporte-bae, apud prosaicum quidem scriptorem. Tamen & alunsubinde forma ista minus legitima inristi primi pass. vero hi κλινώ, aut eius compositorum, usos memini nostros librarios. At h. L ipsinn verbum parum commode stare via detur, cuius nulliri mihi significatus innotuit qui apte huc quadret. Commodum vero fuerit Me fari, ad iudicem delati; quam ad scripturam medunt miniam nonnihil codices nostri. in quibus ἐγκληνεέντες stris
Prum. Is cuius erat illa domus, illaque supellectilia istas eiecta, & partim fracta, partim a plebe direpta, vibit prius
habuerat, quam ut rem ad magistratus de ret; qui editam mox ipsi in rem praesentem veniunt, quid istuc rei esset eognituri. Itaque coram his caussam suam agunt i venes, unus culpae pariicipationem a se amoliens, alii necessitatesti causiantes. Verbum μιμώσαντες h. L ex eorum genere est, quae praegnansia a Grammaticis non nullis vocantur, id est, quae alterius cuiusdam verbi notionem includunt: scilicet intelligendum, cim iste araone monentes. Verbum ἐφη in ista connexione non erat is erendum; neque dubitare quemquam puto, quin recte inmutaverim.
ινος καὶ ἀλάθεια. Vinum o veritas; intellige, una h Miam, O in una sede morarior; ut monuit Casauh. qui Millud Theocriti adposuit, quo respexit Deipnosophista: ex Uyll. XXIX. I.
272쪽
De proverbio, Ex tripode loqui, magis pervulgata sententia eorum est, qui ad Delphicum tripodem illud res runt. Utramque interpretationem Erasmus in Atagiis explicavit. Alteram etiam Athenaeus noster tangit in his, quae paulo post sequuntur. Ην γὰρ z. ἁ λαῶν. Haec cum nonnullis. quae partim sequuntur, pariun praecesserunt, ex Athenaeo repetiit Eustath. ad iliad. p. 633. l. a M. ιμπυριβήmis. Vido Iliad. 4'. oa. Mντροχόος. IL 346. Od. ε . 43 s. A CHYLI versiculi fortasse ex fabula Αιhamanti dum sint, quam numinat Noster VII. 3I6. b. ubi quidem di serie ait. τρέπουν in accurativo casu scriptum iailla fabula reperiri; quae verba vel paulo ante vel post hoc stasmentum posita esse potuerunt. In priori vers. r
a ὁ δ' Deρος, ὁ κρατι ρ καλουμ. Articulum ante κροὴρ delendum notavit Brunck suo in libro; Eustathium, puto, secutus, apud quem ad Il. p. 63 s. l. 44. verba ista se, ut ille voluit. leguntur. Mihi tamen serendum, ademque tenendum, vulgatum videbatur. Homeri verba Dinwὰur. τρ'. habes Il. a. Iaa. ubi απύρους bene Scholiatas interpretatur τους μ/ν εἰς πυρ χροσῆκους. ὁ τῆς ἀληθείας οικειος τρι-υς. Deletam h. I. vocem οἰκεῖος Brunckius volebat; puto, quod sine vi ac sine gratia e proxime sequentibus verbis huc irrepsisse iudicaret. Cuius iudicio libenter ego subscribens, eiicere tamen vocabulum, quod ferri poterat, contra librorum fidem non
SEΜus, Delias, notus Grammaticus, saepe laudatus Nostro; perperam Eleus, pro Delius, dictus apud Suidam. Proprium nomen mendose Σέριος pro Σῆμος h. I. scripsere librarii. De vocabulo τρέπους alia rursus inter Deipnosophistas incidit disputatio paulo inferius, p. 49. a. sqq. ubi is r sertur illius usus, quo mensum denotat. Ad hanc vero di Dputationem . de trimia pro eraure dicto, videtur pertinuisse illud Antiphanis stagmentum, quod e cod. Paris. in calce
273쪽
, o ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 38.
huius secundi libri exhibui, in quo diminutivum τρι-
hippi versiculos repetiit Grol. in Excerpt. pag. 6 9. b Antiphanis idem ibid. p. 63s. Utrisque subieci Grotii versionem. In ANTIPHAms fragmento sententia plana; in verbis nonnihil dissicultatis inest. Vers. a. ἁπαν ra. Mneedd. παντα mss. Quod vers. s. editum erat κοὰ των λι- cτ' et υ, percommodum id quidem videri poterat: sed ταυθ' scit. αμφοτερα ταὐταὶ dederunt nitati libri, tam nostri, quam ii quibus Casau nus usus est, e quibus ille eamdem scripturam in Animadv. protulit probavitque. Tum vero versu pro ταυτα, quod erat in editis. τουτου e dabant nostri codices, & vocabulum πολλοῖς prorsus ignorabant, ciuod e primi editoris coniectura fulciendi metri caussa adiectium fuisse mihi persuasi. Itaque τούτους auctori restituens, lacunam, qua laborabat versus, multo aptius inserta voce αὐτους idem valenteac ἐαυτούς expleri eosse putavi; quam tamen , ut significarem nonnisi e coniectura adpositam, uncis inclusi. D nique, licet ωστε etiam cum inescativo modo construi posse non ignorarem, cf. not. p. 36. c. Vs Io. in hac tamen connexione non serendum fuit verbum finitum ποιεῖ, sed in ποιεῖν mutari haud dubie debuit.
Quae ex PHILOCHORo hic adseruntur, ducta esse ex τριδος id est. Rerum Atticarum in libro secundo , docet Deipnosophista XU. 693. d. ubi pars horum repetitur. De Am ictyone, vini temperandi rationem a Baccho accipiente, conferendus idem IV. 179. e. N praesertim XU.6 s. a. h. Alibi quidem Melampodi adscribitur illud imventum. II. 43. d. De Horis cons quae ad p. 36. d. n lavimus. Propriorum sacrorum. Horis fieri lblitorum ab Atheniensibus, ex eodem Philochoro meminit Noster XIV. 6s6. a. Bene ἀυται γὰρ edd. οἶτοι γὰρ cod. a. αυταὶ γλρ cod. b. Διονίσου τροφοὶ αἱ Νυμφα i. Quod vulgo omnes hie ddabant Μου σαι, id non modo constanti veterum tradiationi repugnabat, Nymphas Bacchi nutrices perhibenti; cons Cacub. de Satyr. Poef. lib. I. c. I. p. 3 . & plu
274쪽
p. 38. IN EPITOM. UB. II. CAP. VII. a i
d a. h. & V. 2oo. c. d. sed & hoc ipso loco adversabatur connexioni cum his. quae proxime praecedunt. Sed quod de menda, quae locum nunc obiederat. dubitationem omnem eximebat: in gemino huic loco, XV. 693. e. ubi ex eodem Philochoro eamdem rem repetiit Noster, veram scripturam Nn φας, quam hic retii tui, omnes libri
Bonum Deum, Fbν 'Aγα δεν Θεον, quem mox dicit, ipsum esse Bacchum, diserte monetur XV. 67s. h. τὸ του Διὸς Σοπῆρος ονομα. Hinc Iovis Seruatoris poculum, cum saepe alias memoratum Nostro, tum eo ipso loco quem modo citavi. διδαχης πιαὶ In ed. Ven. & Bas. sic erat expressum διὰ καὶ ... μνη ης &c. cum lacuna inter πιαὶ & μνημης. In est Cas. δῶ . . .. καὶ μνημης. Eodemque fere modo in libris manu scriptis. Casaubonus in Animadv. maiori mole sarturus 'amnum erat. δῶ τε τὸν οἰωνὸν κω μιν. .. scribendo; probavit vero dein Ioh. Levinii coniecturam δ ιδαχης ἔν. quae mihi & per se nulli prorsus dubitationi obnoxia visa est, & eo etiam certior, quod illius haud obscurum vestigium in nostro cod. a. superest; in quo exiguo admodum i patio inter& καὶ relicto, vox Iια accentu caret, superne autem libtera χ adscripta est. PL Tosis locus sub finem est libri II. de Legib. p. xoo. Tom. VIII. M. Bip.
e τω κατὰ μέθην δὲ καταπι ριιιτος καὶ ταυρο παρεια Hinc ταυρωπὸν , id est, taurino vultu instructum Bacchum vocavit Ion poeta apud Nostrum II. 33. e. Est enim κα- τἀστημα, habitus, vultus. Vide Simplic. in Enchir. p.
4rs. & 444. nostrae edit. collatis Epicteti Disserit. I. as,3 i. & IlI. 4, 16. Insequentibus verbis ALcAEus varios essectus vini. ' ut ait Casaub. nunc potorem exhilarantis, nunc ad iram provocantis, indicat. Quorum verborum extremum Ηρ--μενος sic efferebatur in ed. Ven. & Bas. Ex quo CASAU B. sua in ed. ἀμήτου μ ένος secit, nihil utique proficiens. Idem dein in Animadv. cum dixisset, scriptos c
dices αρητυμένοι dare, veram lectionem esse ἀρητυμε- νου pronunciavit, hac sententia: hausto vim , alias diaci mellis instar, asiδε acutiore tribulis O asperiore. Statuisse igitur videtur Verbum ἄρητύοι, eiusdem significationis cum
ἀμοι & ἀρίns: quae quidem verbi forma quod alibi nuD
275쪽
ctus , non satis id caussae esse cur a vetiistis libris oblatam repudiemus. At, hoc posito, nihilo magis necessarium erat, ut primus casus pluralis numeri cum secundo singularis commutaretur: nam si ἀρητί- est haurio, si porro ἄρη-μένου Q. ολυ est hausto vino; erit αρατυμ ενοι sic enim, non ητυμένοι dant nostri codices verbo medio, ad normam verborum in μι flexo, haurientes sibi, bibentes : quod percommode hic stare poterat, subintellecto genitivo partirivo ἀνου, pro ουον vel Oiνου μέρος. Nec vero dissimulo . vereri me, ne nimiae sint hae ambages; ac prope absum ut recta probem Levinii emendationem ἀρυτόμενοι, a Casaubono iuxta cum sua laudatam. ἀρυτομένου ad sui libri oram adnotavit Brunck, medium tenens inter Levinum & Casaub. Henricus vero Steph nus quid speretrit. cum ἀόρηκτουμενος ederet, in Addendis ad suam Luricorum editionem ) nulla ratione adsequor.
Denique, se suspicatum olim esse, si εnificavit Casauhonus, pertinere ad hunc Alcaei locum illam Hesychii glose sam, ' ρηρομένου, Gallicus interpres
ρητον μένος legit, mirifieam vini virtutem intelligens: laveris ineo rcto te, ou inexprimariae si vis. Eu RIPIDIs versus est ex Bacch. 74a. ubi non neglexere
interpretes adnotare Virgilianum illud, e Graeci poetae dictione expressiim , trajci in eornua Ascis. Georsic. III. a 3 a. Ipsam graecam larmulam εἰς κέρας θυμωθεὶς suam fecit Aelian. Nat. Anim. IV. 3 s. Quod vero apud Athen. in ed. Ven. & Bas. - λ κέρος pro κ' εἰς κέ ais legitur, ex
errore factum est, quem tacite correxit Casa ub. consenissentibus ut videtur in in veram lectionem scriptis libris:
e nostris certe nulla discessio enotata est.
A Ioan Ο Κ ῖo e. Quod XAe hic legebatur, quo signi- ffieabatur Chius Aristo, Stoicus philosophus, id nonnisi
latinorum interpretum . Natalis & Da lectam pii, ac dein editoris Casauboni arbitrio factum. Scripti libri cum Q.Ven. & Bas. in κιος consentiunt; quo nomine designatur AnisTO CEU s. sive CEIus, Peripateticus, cuius 'Fε τι- κὰ 'Oμια passim ab Athenaeo citamur: de quo consuli
possulit quae collegit Brucherus in Hist. Philoc T. I. p.
276쪽
8set. Ac rectius quidem fortasse fuerat, si ο Κεῖος seisiet scriptum, quemadmodum apud Nostrum lib. XIII. 363. f. S l. 3. e. ubi de Simonide agitur editum est: sed pri re quidem loco XIII. 363. f. vetustae nostrae membranae ὁ Κὼς tenent, in quod XV. 674. h. consentiunt libri; sive ea scriptura vetusto librariorum errori debetur, ει& ι confundentium, sive & ipsa per se legitima fuit. O te & apud Ptolemaeum Ceos sive Cea insula, in qua natus
hie Aristo erat, Κια nominatur, ut monuit Cellar. Geogr. Antiq. T. I. p. I 284. In ARisTONIs verbis uno quidem consensu, quod sciam. libri omnes tenebant, quod trum uia rem vertunt latini Athenaei interpretes. Ac non me fugit quidem , quamquam de aeris sienitate aut maria tranquiliatare, pr prie usurpatur hoc vocabulum, posse tamen etiam per tropum orationis ad tranquinum reipublieae flatum, atque etiam ad animi traraquElitatem perturbationi us vacui referri. At sic quidem dici potuerit animo vel visae εὐδiα inesse; vino vero, vel omnino potui, inesse ευδές, ' τὸν Μια μεν
absurditate, si quid video, a scriptore certe, qui soluta
oratione uteretur, dici non poterat. Quo minus dubitavi ευω δ i ας cum Gallico interprete corrigere, cum ea etiam . quae mox sequuntur, οἶνον καὶ κου ρiα συγκιρναντας εἷς ταυτὰ, καὶ τὰ τ ῶν ἀνε ὼν εὐώδηὶ levem istam mutationem evidenter desiderare viderentur. Cons quae de ἄνθοσριψ, vino .pra notavimus ad I. 3I. f. Ad vocem κηρία
Eustathius, locum hune citans, ad Odyss. i. pag. 36oextr. & sq. adnotavit μέλιτος δηλαδή.a ANAXANDRIDIS versus, cum nonnullis sequentibus, repetiit ex parte Eustath. loc. c. p. 36o. l. 38 sq. Illos, disiectos olim nonnihil, & veluti soluta oratione scriptos, ita digessi, ut in Animadv. praeivit Casaubonus: nec tamen negata, potuisse Athenaeum suo arbitratu etiam illa verborum serie uti, quam libri exhibent, T. νέκταρ .His ματτων ἔσθιοι. Vers. 3. έκα ra' quidem per apostrophum editum erat, sed exserte ἐκ-rοτε dabant codices nostri. SAPPHUs versum posteriorem, in quo mendose ἔρπεν& οἰνωχοησων editum erat, ex Εus athlo loc. cit. & v nisiis libris corrigendum esse monuit Calaudi Nostri quisdem codd. etiam recte εμπιν dabant. Significabat autem ἐρ- πις vinum, Aegyptiorum sermone, ut docet Eustathius:
277쪽
eodem vero vocabulo . praeter Lesbiam poetriam, etiam a Lycophron usus est in Cassand. 3 9. & Hipponax apud TZetzem ad Lycophr. l. c. Apud Deipno inphisiam quidem X. 4as. d. ubi iidem Sapphus versiculi proferuntur, ολπιν pro hiπιν legitur. Ex eodem vero Athenaei loco intelli tur, priorem versiculum non integrum h. l. esse adductum, scilicet initio vocem καδδ' eue praetermissam. Pro ουονομων, quod h. L libri omnes habent, est οἰνοχοη- σαι A. 42 s. d. Utrobique οἰνοχόησε vel oportebat, ut est apud Eustath. l. c.
'O δ' 'Oμηρος. Recte 'O ed. Bas. & Cas. pro ου δ', b quod erat in ed. Ven. & msstis. Sic statim Iliad. s 8. omnibus Diis Deabusque Vulcanus
Quae ex IBICO adieruntur verba, sunt disiecta membra poetae. Eadem ex Athen. citans Eustath. ad Od. i. pag. 36 i. scripsit pro ιννεαπλασiaci .
In ALExi Dis versu primo, posterius hemistyehium sic
erat scriptum, ἐστι κακός. Ubi ita, ut secimus, transponenda esse verba recte monuit Casaub. quem etiam Grotius secutus est in Excerpt. p. 39s. Vef. a. pro ξυνὼν scripsit Grotius, attica forma. Ibid. διε ιτωρρειος. Sic B. κυε , Orph. Hym. XLIX. I. Et Ovid. Metam. Iv. II sq. Bacchumque voeam, Bromium-σue , -- satumque iterum, solamque bimatrem. Scilicet ex tabula, secundum quam, Imperfectus ad ue infans genitricis ab aluo eripitur, patrioque tener is credere iapium es inguitur femori, maternaque tempora complet zut est apud eumdem Ovid. Μet. III. iro. cons. Luciam Dial. Deor. IX extri Cuius fabulae qui physicam reddere tentarum rationem, Diodor. Sicul. III. 6a. & Phurnut. de Νat. Deor. c. 3o. p. ars. hiis vereor ne non satis s liciter res cesserit. 'O δὲ ποιήσας τὸ σις Κρατῖνον ἐπιγρ. n Ad oram cis vetustissimi codicis ait CAsAuB. erat adstrietum, του-nτο δὲ Δημητρι ου του Ἀλικαρνασσιυς εινου. M Eidem Demetrio Halici tribuitur a Zenobio , Proverb. Cent.
VI. aa. e quo sortasse ductum est illud scholion, a Ca-
278쪽
p. 39, 27sc saubono memoratum. Ad Nicatiratum auctorem refertur
in Anthol. ubi exhibetur T. I. p. 4i'. e4. Brunck. Aliis planudes in Anthol. p. 83. ed. Ps. Steph. Suidas in Ἀδωρ. & Mich. Apostolius. Prov. Cent. XIX. 77. aliis tribuunt auctoribus, de ilibus monuit Brunch nil l. in Lect. & Emend. p. 96. Conser iacobs ad Anthol. vol. I. . P. II. p. 23o sqq. qui & lectionis varietatem &alia huc facientia adnotavit. Idem Epigramma illustravit Toue in Addendis ad Theocr. p. 4o . & ante hunc Bdnt-lei ad illa Floratii verba. Epist. I. i9. Prisco si credis , Mecaenas docta, cratino a
nulla placere diu , nec vivere carmina posunt, quae scribuntur aquae poloribus.
Cratini poetae bibacitatem passim traduxit Aristophanes
Iraesertim in pace vc 7oo sqq. Vers. I. mendose in no. ris codd. scribitur Oινός τι πελεt. Eoae Pro ρεμ γας est ταχυς apud Zenobium & in eod. Vat. Anthol. quod adoptarunt Benti. & Br. ελιγας tenuit Toup cum Athen. & Anthol. Planud. nec id male, ut mihi quidem visum erat. Vers. 2. γνησmον αδὲν ἄν τεκοις. Sie cum
Athen. habet Zenob. & Apost. nisi quod apud Zenob.
τεκης scribitur: idqtie tenuere Benilei & Toup. ου τεκοις επος Suid. & Anthol. Plan. Ουδεν ἄν τε κοι σο- ω Br. cum Vaticano puto codice. Vos 3. Tei τ' ἔλεγεν. Tουτ' ελεγεν cod. Vat. Anthol. Vers. s. perbene τοι γάρ τοι habent edd. apud Athen. quod inde & Benti. & Toup & Br. accepere. Videtur illud tamen non nisi coniecturae deberi primi editoris. N stri quidem codices ambo τοιγαῬουν havent: male id utuque, & refragante metro; sed potest ουν ex υ νὴ esse ortum, quod habet Antholog. tam planudea. quanti Vatiis cana: at in his quidem dein στεφανοις scribitur, non στεφάνων, ut apud Athen. Caeterum ferat-ne, an minus, graeci sermonis usus illam verbi constructionem. βρυειν ὐπό τινος aut υπό τινι, viderint doctiorest illud interim meminerimus, in omnibus exemplis quae de usu verbi adferri vulgo solent, constanter sese cum d tivo casu illud constructum reperiri, perraro cum accusativo; cum genitivo nusquam, quod sciam, nisi hoc loco. Pro voca b. δ ιμ ο ς , quod messio vers. D sequitur
apud Nostrum, quodque hinc Benti. 6c Toup & Br. ceperunt, scribitur in Anthol. Planudea & Vatiea.
279쪽
, quod ex corium acute suspicatus est Iacobs. e In fine eiusae ver7. κιττῶν, quod prius edebatur, nonnisi operarum errore in primam editionem irrepsisse videtur. in qua sic expressum κιττῆν, cum iota subscripto. Certo κιττῶ , de quo Casaub. monuit, dant ambo codices nostri r sed proxime post eam vocem nescio quas alias turbas cient iidem, ante κλωπον alter τα scribens, alter παρ. Dederam eorona vide quae infra dicuntur XV. 67s. α d. Vers. 6. ota ex Athen. cum Benti. & Τoupio recepit Brunck, pro ω περ, quod erat in Anthia. Planud. & Vat. Recte vero monitum est a viris doctis, nihil fuisse causesae, cur κεκροκώμενον, quod uno consensia dant omnes libri, in κεκρικωμὶνον mutatum Casaubonus voluerit, quod ille interpretatus erat elactum hederae eorona tanquam viis sive anulo. Nam & eroceam cognominatam Maeram apud
Theocr. legimus. Epigr. III. & Idyll. L 31. & diserte Plinius Ilist. Nat. XVI. 34. 62. docet, esse genus hiareae, eui semen crocatum; id est, corymbi crocei; Au
rorus, inquit, poetae utuntur, fossis minus nigris; χλωροῖς πετάλοις πιαι κορυμβοις est apud Athen. XV. 67s. a. quam iuidam 'siam, alli Baechicam vocant. Cui gemina sere Dioscoridra habet Iib. II. cap. 2Io. κεφ. τ . meae M.& CLxxi. latinae vers. Eodemque sistit, quod Graeci nonnulli apud Plin. l. c. hederae genus quoddam Chryso-
earpon vocabant. Quare dχε κατῆ μ.τωπου κεκρου μένον idem valet ac κων κροκόεντι ἐπιμελέω . Eabesas frenumerocia hedera redimitam, qualem ipse Bacchus gestaverat. Μάττωνα καὶ Κεραωνα νμνας ὐπό τινων ριαγείρων ἱδρυσθαs. Eorumdem numinum, Spartae a coquis dedicatorum, rursus meminit Noster IV. 173. f. & sq. ubi pro υπό τινων μαγι-ειν, quod hic legitur, est υπὸ τωνιν τοῖς
jιακόνων. quibus verbis simul ratio sprificatur nominum numinibus illis impositorum. Nempe, A. του μάζαν μάττειν, alterum Μάττωνα Vocarunt; pro quo nomine, orportune hic posito, minus commiae Δαποινα est IV. 273. t. Contra ibi recte απὸ του κεραννύειν vel κερk τὸν οἶνον, alterius nomen Κιράυνα scriptum exhibent libri omnes de
Eustath. ad Od. p. so. L 34 & 36. quod ipsum hic pro
vulgato Κερδωνἀ monente etiam Meursio in Misceli. L con. lib. I. c. 6.ὶ eo minus dubitavi reponere, quo proclivior librariis erat ex litera A in Δ ωκrratio; cum prae- Diqiti eo by Coo th
280쪽
p. 39. IN EPI M. m. v. CAP. IX. a r
sertim notationem nullam haberet vox Κέρδων huic loco
d Quae paulo post sequuntiir veris, 'ta τροφης ξη δε&c. e Poeta aliquo ducta esse existimavit interpres Da- Iechampius; quod equidem nec negare ausim. nec adfirmare. ΗΟΜERI verba illa Πν Sc. duehi sunt ex Il. e. zara 3 a. ita quidem, ut plura omissa sint, & nonnubia vitam leviter immutata: quod & alias haud ita raro. non modo in Epirome, sed & in pleniore opere factuma Deipnosophista videmus. Exhibui autem ista verba,
qualia dedere nostri codices; eum quibus consentiunt editiones veteres . nisi quod in his extrema verba sic scri-Pta, κρητῆρ ας os νου pro quibus in austu estot νου κρατῆρας quae postrema verba quum & ipsa sic in contextu nostro stata voluissem, per errorem factum est, ut altera scriptura irreperet. Casau- honus sua auctoritate priores duos, qui apud Homeriunt untur. versus integros edidit: Π ἔβαν δὴ 'φάπιν Πναι ἄρισω, ac δήποτ' ἐν Ληψιν κενεαυ γυιες ἡγομασθε, tum vero duos posteriores Homericos in hunc sesquive
sum parum ut ipse in Animadv. latetur red ctos subiecit,
De AmsTARCHI censura in istum Homeri Ioeum videxae Wolfius monuit in Prolegom. in Homer. pag. 28 ..d verba quod spectat, υπερ κρυ φαγέο tenent litari omnes, perincommode utique; quasi d e canus usu gloriantes Graecos faceret iri versu. rὲρ, ut recte EMsAUB. monuit, in ista locutione rem notat, quam ostentator sibi tribuit. Atqui non gloriantur apud Homerum Graeci de carnium esu, sed de sita virtute, qua unusqui xe ipsorum adversiis centenos ducenosque Troianorumaturum se in pi gna praedicabat. Neque vero ipsa Ariastarchi rariocinatio, quae e verbis proxime sequentibus. latis Perspicua est, patitur, ut illum statuamus Homerico versui senium eum tribuere, quem Verba -- κtem inditae indieabant. Nam hoc plane dicit Criticus ille . iactantiam, ludum & iocum non tam ex carnium largo utasolere nasci, quam e vino & compotatione. cons Clarh