장음표시 사용
291쪽
,88 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 4 I. AD C A P. XIII.
οὐ πιέρει τω πόματι &c. Recte monuit CAsAua. alium fhic convivam induci loquentem, qui sequentem longam Aquis disputationem erat habiturus. Mox idem conviva adlatis HEsto DI vermus monet, in epulis quamvis lautis prudentes viros non tam vino aut cibis delectari, quam iucundis utilibusque sermonibus. In priora illorum veris suum, 'i δύ-ἐστ' &c. particula γ άρ metri causia adiecta est a primo editore, cum sive ab Epitomatore sive ab ipso Athenaeo esset praetermissa. Certe eam non solum h. l. ignorant nostri codices: verum etiam in illo supplemento locorum nonnullorum e Secundo Libro olim integro excerptorum, quod in codicibus Epitomes exhuhenir post Epitomen libri XIlI, de quo Supplemento
iam supra diximus ubi hi versus Hesiodi repetuntur, paria ter deest eadem particula. Ibidem vero recte in fine versus τεθαλυiii scribitur, pro quo hic mendose τεθαλει. habent nostri codices. οὐ τινι υμων ἐπῆλθε. Contra editionis Ven. & mssi rum fidem ἡμῶν excusem est in ed. Bas. quod temere inde a Casaub. & in contextum receptum. & in Comment xio repetitum eae περὶ υδάτο aIπειν τι. υδατος habent ambo nostri eodices; sed quoniam iidem mox deinde in ἁ γ' ἄν consentiunt cum editis, tenere hic cum eisdem editis pluratim malui, quam ibi ων in ον mutare, quam quam per se paulo commodius hoc videri poterat. καὶ ε συος ηγεται. Recte φύετM correxit editor Basileensis. Perperam ἀφυε ιι M. Ven. cum nostris msstis, eisque quibus Casau b. usus est. In aliis quidem αμιται scribi ait
idem Casaub. sed id nonnisi in ora alicuius libri ex docti
cuiusdam viri coniectura adnotatum fuisse suspicor. Pervulgatus est PINDARl versi lus e primae odae Olympicae principio. ΗΟΜERI locus de populis arboribus aqua Remiaritis legitur Od. ρ. ao8. Alter locus, de limpida aqua, Od. m. quo in versu perperam πισσυρες scribunt nostri codd. Quod de mare io amne dicit. 3ς τω συμμιiοσται, id ex Homer. Il. R. 733 sq. corrigendum monuit CMAUB. ubi poeta, de Titareso loquens, di-
292쪽
p. 4r. IN EPITOM. LIB. II. CAP. XIII. 189a Ae potuit utique negativa particula per librariorum n gligentiam intercidere. Poterat vero eamdem ipse etiam Athenaeus, & quidem citra gravem magnopere culpam, omittere, superiores solummiao poetae versiculos nunc respiciens: OI τ' ἱμερτὸν Tιταρησιον ἔργ' ἐνειλοντο,ος ρ ἐς Πηνειὸν προίει καλλιρροον υδωρ. Nam τρν Πηνειω συμμiσγεται potest idem valere. & ex usu graeci sermonis idem valere solet, ac εἱσ Πηνειὸν προλτο in Peneum influit. Quod mox sequitur de PRAXAGORA Coo, medico. iturbatum nonnihil Epitomatoris culpa videtur: nam nec per se bene cohaeret oratio, & verius, qui adducitur, non Praxagorae est. ut orationis connexio indicare vide
b διαπιελλει δε καὶ γλυκυ υδωρ ἁ πὲ πλατεος. Ita prorsus hoc dictum eu, quasi πλατυ δδωρ, utpote τω γλυκει oppositum, salsam aquam denotaret; quam in partem etiam apud Hesychium glossa est, Πλατυ υδωρ, τὸ
αλμυρον. Eademque ratione τὸν πλατιν 'Ελλησποντον α
apud Homer. Il. 26. & έ. 432. salsum interpretatur non quidem ipse Athenaeus, quod Casau nus ait,ὶ sed
tamen grammaticus ille, ex cuius sententia haec dicentem
unum e Deipnosophistis Athenaeus induxit. Quae quidem sententia & per se satis absurda videri poterat, quoniam nihil commune τὸ cum τω- latum cum D so habet; nec suffragantes habet alios Grammaticos. Sch liorum minorum auciorem . ad Il. , . 26.ὶ Scholiasten Vmnetum Villoisoni, ibid. Eustathium ad Il. H. p. 33 . l. et a. & Apollonium in Lexic. Homerico; qui omnes eam Hellesponti partem intelligunt, quae Troiam spectat, ubi,
quod alias flumen esse videbatur, nunc latum mare esse incipit; cum quibus etiam ipse Hesychius consentit in Πλατ- 'Ελλἡσποντον. cons Rich. Wood on the original Genius of Homer. p. 32o sqq. laudatum ab Alex. Tollio ad Apollonii Lexie. p. 334. Nec desunt tamen illustres a ctores, qui priorem illam vocabuli acceptionem πλατυς pro A an non modo apud Homerum probent, sed, etiam ipsi in scriptis suis imitentur. Sic certe Aristot lem locutum esse, meminisse se ait Casaubonus , Meteo- rolos. lib. II. cap. 3. T. l. p. 636. ed: Duvat. χθεν μὲν οὐν η γένεσις ἔνιοι του D- ρου ἐν τῶ υδατι, εὶρ M. καὶ Animadu. GL I. TDiuitiaco by Corale
293쪽
p. 4t. διὰ τουτο τὰ τε νλια υδατα πλατυτερα, h. e. sal ωὶ bκαὶ τα πρωτα τῶν μετο- ινων. Et paulo post : 'Aνἀγετιιι δὲ ἀει τι αὐτῆς μετὰ του γλω. V -- ελαττον τοσῶ-τω , - καὶ ιν τω υομεν - ἁλμυρὸν κα ὶ πλατυ του γλυκέος ἔλαττον. Ibidemque rursus: 'Εν τν Xκονιέι κράνη τις ἐπιιν ἴδατος πλατυτέμυ' ἀπορ ει δ' αὐτη eis πλησιον γλυκύν. Μox quod ex Homero citatur, cum vulgo sic scriber vir, Στῆσειν μὲν mας &c. e librariorum errore natum mihi visum erat: nec enim ulla caussa erat cur a στά-
σαμ , quod est apud poetam, cod. μ'. 3os. discederet Deipnosophistat quare hoc reponendum putavL V detur vulgata scriptura ab homine fuisse invecia , qui istis verbis unum Homeri versum comprehendi putaret, cum sint duorum versuum priora hemiitychia inter se iuncta.
οἶδε δὲ καὶ την υλιαρου φυσιν &c. Vide Homer. II. L. 8ai. 819. & 843. Commodum utique soret την τουρου σιν, adiecto articulo, quem in ora sui libri adscripsit Brunck: sed serre vulgatum debui quod tenent quoad quidem sciain misti eum edd. Cum eodem Brunckio mox deinde κατωονῆ & επιιιονῆ malles. pro καταιονει & επαιε νιῖ: sed & haec in librorum consensu erant serenda, cum praesertim eamdem verbi terminationem & Suidas agnoscat in καταιονουσι, & Hesychius in Κατοιιονοῖ. ubi vide quae a docto editore adnotata sunt. Cons. H. Steph. Thes. Gr. Ling. T. I. col. 18 . a. Verba ista, και τοι εἱ ἐπισχε ν εδει τὴν αἰρορραγω&c. respectum habere ad Ilip fratis Aphotita. sect. V. num. 23. commode monuit Villebrandi
poetae versus de Scamandri fontibus leguntur Il. L. I 49 esqq. Eorum versuum primum Casaubonus in Animadv. . h. L ita citavit, auas apud Homerum 'Η μεν τοι υδατι esset scriptum. Inde factum. ut pro 'Il μὲν γυ quod cum Homeri exemplis tenebant & Athenaei codices mssti & superiores editiones, atque etiam ipsius Calauboni editio) dein in duobus posterioribus editionibus, quae Casauboni nomen praeserunt, 'H μέν τοι ederetur. Eosdem Homeri ve sus citans Strabo. lib. XII l. e. a. ed. Casaub. vocabulum λιαμ pariter per dul , interpretatus est, ut He
294쪽
291 a Deipnosophista factum videmus. Quod sequitur αρα γε,
in eo convenit cum editis cod. b. Commode vero ψα δ ὲ eod. a. Mox ubi de altero Scamandri fonte agitur, pro
more suo sensim sensimque a suis verbis ad ipsa poetae verba progreditur Athenaeus: nam apud Homerum qui dem primus versus integer sic sonabat: 'H y ὲτιρη θέρεῖ προρέει, εικυῖα il De Agamemnone saucio versiculus exstat 1l. x. 266. De cervo, ibid. v s. 477. cuius in versiculi fine temere apud Athenaeum ορώρει erat editum, ubi nostri misti cum Homeri libris in ψώρη consentiebant. Tepidam aquam ab Atheniensibus μετάκερώ dictam suisse, iterum monet Athen. III. 23. e. & pluribus adlatis exemplis ibi probat. Videtur autem ista vox a vocabulos mixtio, temperamentum decurtata ; signifi
μα, ut loquitur Plutarchus, citatus ab H. Steph. in Thes. II. I 39 extr. Cons. Foesii oeconom. Hippocr. in χιτα-
ERATOSTHENIs verba, quae hic proseruntur, sane non carent dissicultate. Dalecham pius quidem . vulgatam tenens scripturam . dissimulato tamen altero φιεσὶ, latine sic vertit: Sie Eratosthenes dixit, Aquosum O μετὰπιρας, id est . tepidum. CAsAUBONus vero satis habuit, dubitationem suam fgnificare his verbis: n Cum de aqua tantum dicim vox με τὰ ρας videatur, quid vocat Eratosthenes ὁδα.
Βρές Non enim, si vinum quoddam dici solet οἱ,ὼδες. nullam ideo aquam quae quidem pura aqua sit, nec meis is dicamentosa γ ύδαρῆ recte dixeris. α Post hunc SAM. P
TITus, locum hunc tractans Miscellaneor. libro V. c. r. o. 7 sq. graeca verba sic citavit . quasi semel tantum φησὶ Dic legeretur, tum reliqua sic corrigenda censuit. ύδων ρέ ει καὶ ριεπακερας, ut ad minuerit geographus Erat sthenes. MDubi aquam e fonu t irim 1diere. Quae emendatio mihi eo magis probabilis visa est, quod non νω, sed bδαρῆ habent ambo nostri codices; quod pro
illorum more vocales σι & ι & η perpetuo inter se permutandi perfacile ex υδωρ ρει oriri potuit. Sed quaenam deinde vis insit particulae κ αὶ, non video: quae adeo aut delenda suerit. aut statuendum, aliud quid proxime ante eam intercidisse. Quod vero repetitum verbum φησὶ adtinet, si utroque loco recte stat, reserendum fuerit aui
295쪽
terum ad auctorem eum, e quo hanc partem disputari dnis d. Aqssis sum sit Deipnosophista, alterum ad ipsum Eratosthenem , cuius verba idem auctor citaverat. Sin imporis tunam atque vitiosam iudicamus istam repetitionem. quis ni posteriori loco ex φυσει corruptam potius statuamus,
s e quo proclivis erat librariis in φησι trantitus quam prorsus abiiciendam
ς τε κατ' ἀυιλιπος πειρης χέει υδον nΔνοφερὰ υδατα ait rusAUB. interpretatur Athenaeusn ἀχρεῖα: sicut Latinis atrum in cuiusque rei vituperati nne. α Sed aliter vulgo explicant Interpretes poetae. ad quos cum Casaubono remittimus lectorem. Quod dein de e fontana aqua ait, longos fertilium terrarum tractus perfluente,
id pertinet ad Odyss. d. 7o sqq. Hesiodi versus est ex 'E . s93. vs. 336. M. Brunch.
In eo ἀεννάου duplici ν sci ibunt nostri libri. reclamante metro. PINDARi versiculi in odis non supersunt: in Fr .gmentis eos retulit Schneider niim. XCVIII. Eosdem ex Athenaeo repetiit Eustath. ad Od. e. pag. 4 Io. sub fin.
adiecta etiam de obitu Tresiae historiola; cuius auctor Anstophora, ab Athenaeo citatus, Grammaticus est Byzantius, saepe & alias a Nostro laudatus. In his quae de Nili 'uis traduntur, turbavit interpre. stes quod ait καὶ λυσιν τὰς κοιλιας, quasi dicat, eam ob eaus f am alvum mossire Nisi aquas. qu od dulces finirquod absurdum illis videtur. v Nam si ideo alvum solvitii aqua Nili, inquit CAsAUB. quia dulcis est, cur nonis omnia dulcia eamdem vim habent λα - Itaque verba ista ita reddiderat Dalechamp. quasi αλ λὰ λυσιν scriptum esset, atque etiam sic legendum contenderat. Casaubonus vero καὶ δ τι λυσι legi voluit. quemadmodum est apud Eustath. ad Od. r. p. a 3. eto. At s ut ab hoc incipiam licet ibi Eustathius nunc Athenaei locum ob oculos h huerit , tamen istae coniungendi particulae καὶ δτι ab eo sic ponuntur, ut praecedens ipsius oratio desiderabat, non ut inde colligi possit. sic eum apud Athen. scriptum reperisse. Et perraro omnino Eustatiuus suo in codice Epit
296쪽
293s mes nam Epitome sin usum esse constat bonam aIi
quam reperit lectionem, quae non, si minus in omnibus. certe in uno aut Maero eorum codicum, qui ad nostram aetatem pervenerimi, reperiretur. Hoc vero loco libri omnes in vulgatam scripturam consentiunt: quae, verum si
quaeris . ne debebat quidem solicitari. Nam si vel maxime sienude ac citra restrictionem Theophrastus e quo haec a fert Athenaeusὶ scripsisset, Nili aquam alvum Aure eo, quod dulci a sit; serendum hoc erat, cum ti errare potuerit Theophrastus, nobis autem nunc non tam de re, quam de scriptura quaestio est; in & non masnopere erraturusiuisset, quoniam plurima dulcia illam vim nabere constat. Atqui non nude id dixit, sed adiectis verbiscves ἔγοντα ) xiv η fgnificavit. caussam cur illam vim inesse Nisi aquae existimaret, hanc esse, quod simia duleis ma esset, simu re nonmhil nitros. Illud commode habet Emstath. quod ἔχον scribit, ad ἴδωρ relatum . quod etiam ex M. Bas in suam editionem recepit Casauh. Sed quoniam in quod ad ipsum Nilum referri potest,
cum editione Ven. non modo nostri codices mssti consentiunt, sed etiam ii quibus Casauh. usus est, tenendum hoc putavi. Eorumdem codicum, tam nostrorum, quam C saubonianorum, auctoritate M τ ρ η recFi, pro ν Θ τρωδη, quod dabant edd. cum Eustath. Eadem attica vocis forma cum alibi apud Nostrum recurrit, tum mox
Quem locum mox ex THEOPHRAsTI libris περὶ Φυτων citat, is in Histor. Plantarum lib. IX. cap. m. his verbis conceptus vulgo legitur: 'Eνιανου μὲν γὲρ φασι υδωρ παJδογόνον ευαι γυνMsν, περ καὶ εν Θεσπυυς. ινι χἀ-αγονον, ως εν Πυρφ. Quo ex loco, pro θιδ Ῥόνιον, quod apud Athen. edebatur, παιδογόνον scribendum monuit Calais. Atque hoc ipsum, ni fallor, indiscatur compendiosa scribendi ratione, qua in fine vocis uitiatur noster codex L Et πMδογόνον recie iam ediderat in
Stephanus, sui hanc Athenaei disputationem de Aquis &Fontibus inde ab illis verbis, Κρί1--ὲν Βοιωτια, pase
4 I. e. usque ad ista την του σινου πιλην, p. 41 . f. inseruit libello anno MDLvIi edito, eui titulus ἐκ το ' ρι-οτε- λους κάὲ Θεοφράπισυ &c. pag. r47 sqq. In nostro cod. a. quidem παιδογονιας distincte scriptum; eui si adiectum αυτιαν esset, utique desiderares. Vocabulum πιαιδογο-
297쪽
νιος ut taceam, nusquam alibi reperiri per ipsam sitam lsormam non poterat activam illam notionem habere, quae huius loci erat, quaeve vocabulo ποειδεγι- inest, quod idem prorsus valet ac ποδοονως ώτιος. Ad παιδογόνον
hoc loco e Theophrasto γυ-ξὶ adiectum malles cum Cais stubono; sed eam quidem vocem, quam ignorant Ath naei libri omnes, nullo incommodo omittere potuit Dei-pnosophista. Pro Πύρα apud Theophr. S pro Πύρρα apud Ath. restituendum utrobique Πυραι vel Π υ αια censuit Bodaeus a Stapet ad Theophr. p. 3167. & P. I γλ. scilicet ex Plinio, XXXl. a , . ubi, In Pymaea, inquit, flumen, quod Aphrodisium voratur, 'ritis facit. Lumdem Pli. nii locum cum nostro etiam contulerat CASAUBONUS ; qui quod dein labiicit: is Legit Plinius apud Theophrastum ενω Πυρα- , non is Πυρμα - ex Plinii quidem verbis ruinto colligi non poterat, legisse eum is Πυμαι . in eodem Theophrasti loco, quem Athenaeus hic respexit: quods enim totum plinii locum inspexeris, intelliges, aut alium praeter Theophrastum auctorem ibi ob oculos habuissa Plinium. aut certe alium Theophrasti locum. Neque vel ex Strabone vel ex Stephano Byz. ad quos provocant essicias, debuisse h. l. IIυμο I scribi, quod alter unive e Thessaliae, alter partis Thessaliae, vetust.m nomen suisse tradit. Gravius aliquanto est, quod apud ipsum Theophrastum de Caussis Plant. ll. 8. ubi non modo de eadem re
agitur, sed & ad id, quod in libris de Hist. Plant. dictum
est, provocatur γ περὶ την Πυρπιαν vulgo scribitur. At potuit uno loco Πυραιαν vel Πυρραιαν scri re Theophrastus, altero Πυ ραν r fit, non modo Πυρ αν, sed & Πυρ-
αν dictam fuisse Thessaliam , ex Rhiano docet Apollonii Rhodii Scholiastes ad II l. io89. Et oppidum Magnesiae
Thessalicae . cui Pyrrha nomen , memorat Plin. IV. 9, 16. cuius oppidi regio potuit a Theophrasto Πυρριιιιις nomine designari. Quare, quamquam lubens largior, potuisse apud Athen. facile a librariis N ο ρ ρ α i φ in Π υ et decurtari, nihil tamen mutandum censui, eum praesertim in
Πορε hoc loco libri omnes, editi scriptique, & mox dein
rursiis manu exarati omnes consentiant.
Pergit Deipnosophista: καὶ των γλυκέ- δὲ, φησὶν, υδ
Πυρρ . Quae verba Theophrasti eo consilio adiecit Athenaeus, quoniam notabile hoc ei visum crat, quod non
298쪽
i modo nitrosiae aut id genus aquae, verum etiam dule es Malue, exitiosam illam vim habere tradantur sterilitatem adserendi, aut cerae minuendi ferii litatem. Non esse mitem haec verba ex eodem Theophrasti loco ducta, unde ista de quibus modo egimus, ipsa loci in emo doceti
Nec vero ex alio eiusdem auctoris libro qui hodie s persit, desumta fiant: sed haud dubie quod etiam Dalmcbampius adnotavit γ in libro paulo ante citato Περὶ 'Υδατων illa scripserat Theophrastus; quo scilicet libro ex pr sesis de diversis Aquarum viribus egerat disertus ille naturae interpres. In eisdem autem verbiς nihil variant apud Athenaeum libri, nisi quod pro Πυρρφ, quod hic rursus communi consensu & nostri codices & Casauboniani d dere. nescio quo sive casu sive consilio Ta ρε erat ed
tum. Pro ἀγονα. εc πολυγονἀ suspicatus olim eram ατρ-
α & πολυτροφοι h. l. scriptum oportuisse, quemadmodum apud Theophr. de Causs. Plant. II. 8. est ii ολως ἄτρωφον,
ἡ μἡ sic enim ibi pro ει μὴ scribendum )-: ut
nunc ad ea pertineret quae e terra gignuntur, sicut superius αγονα, ad animantes. At nihil opus erat solicitare
vulgatum: nam, & verba hic citata non esse ex illo Theophrasti loco desumta adparet, & ab eodem Theophrasto τὸ ἀγνον promiscue ad animan- & ad plantas resertur disc, verbi gratia, de Causs. Plant. II. 7. ἄτροφα, ait, καὶ ἄγω φυτῶν : ibidemque paulo post. καὶ καὶ φυτων ἀγονα. - Πυ ρ ρ ρ iam paulo ante dictum. De Φετ α, cuius nusquam alibi mentio occurrit , lariis coniecturis Iocus est. Datecham pius, ιν Oιτν legendum censens, nil adtulit quo coniecturam suam firmaret. At confectam xem nuperus Gallicus interpres contendit eo . quod apud
Theophr. His . Plant. Ια it. eum Pyrrhaea ut ait in tangatur. Qui quum apud hunc auciorem l. c. ubi non de ριψ, sed de Muom agitur, se scriptum legatur:
c. -φυετιιι τῆς Orτης περὶ τὸν Πυράν. si pro Πυλαιιν, Πυραιαν scriptum oportuisse censuit, docere nos debebat, quo fundamento nitens pro certo & consecto id sumserit; aut quo pacto id, quod in quaestione versabatur , adhibita sumtione non minus controversa extra dubit tionem eollocari potuerit: sive pro περὶ τὴν Πυραν, την Πυρραν aut Πυρραιαν te tr. Livium adeat XXXVI. 3o. aut Hemsterhusuim ad Luciani Timon. c. 6. qui eum dom
299쪽
,ys ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 42.
ceant, quaenam illa Πυρα sit, quam dIxit Theophrastus. - ραῖς sortean, aut 'Aφ ἐταις. ait CASAU B. v scripserat Theophrasius. ει - quorum oppidorum utrum que Thessaliae fuit, & 'Aωτιω quidem eiusdem Magneliae Thessalicae. in qua Pyrrha oppidum a Plinio mem ratum supra diximus. Poteras etiam coniectare . quod Arcadiae oppidum satis noeum est, cuius etiam Pliis nius eodem loco, quo de Aquis agitur, mentionem secit.
αὐχμ.- δέ ποτε περὶ τὴν Nεῖλον Oe. Repetiit a haec ex Nostro gustathius ad Il. λ'. p. 762. 22. Plinius Vero, XXXI. 4, 29. eumdem, ut videtur , Theophrasti locum ob oculos habens: Nili rigua iruluit. pluviae amara fecere, magna pestilentia Aegypti. Quem si sequaris, statuendum erit. aut intercidisse aliquid in nostris libris, aut pro αυγμῶν quae est scelsas ex vehemensi aestu
μεταβάλλειν τέ φησ ι. Ait, nempe Theophrastus, e cuius libro περὶ 'Tδάτων & superiora ducta sunt, & quae taquuntur. Pro αλυκὸν, mendose h. l. ἁλυκὴν habent tres editt. Casaub. sc di paulo post bis habet ed. Ven. quae h. l. verum tenuit cum nostris mistis; tum κατἁ pro καθα sola postrema ed. Cas. Quibus sis blatis mendis, vereor tamen ne vel sic nondum istis emendata oratio sit; cum qua conserendus est Plinius XXXI. 3, 3 o. Mox. cum in ed. Ven. & Bac consentientibus msstis in hunc moin dum legeretur, καθα τὸ, ἐν Κιθαιρωνι. π ' - Ζηνὶ Ποσειδῶνος iaρόν ἐm: editor quidem Venetus. pQ Κιθαιρωνι sellulam posuit. desectus significandi caussa; Natalis vero Comes latine sic vertit . quasi nihil deesset: Sisin qui in cithaerone est, apud quem Iovis Marim templum es erectum. At lacunam, quae erat in Graecis verbis. disertior interpres doctiorque Dalechampius perspecte e Plinii sic explevit e ut ad Cithaeronem , ubi Iovis, O in caria. ubi Neptuni delubrum est. Scilicet Plinius loco modo citato praeteris missa quidem Cithaeronis mentione, S Iovis temini, per opportune eam ipsam partem verborum Theophrasti, quae apud Athenaeum interciderat, conservavit, cum ait: Et in caria, ubi Neptuni umplum est, amnis. qui fueras ante dulcis, muratus in salem est. Ex ecuem Plinio dein Casauho. nus graeca ea verba e xit, & in contextum recepit, quae exhibuimus; de quo supplemento, aut de lacuna
300쪽
p. 42. IN EPIT . LIB. II. CAP. XVI. v
aquae in Graecis Iibris erat, mireris eumdem Casau num ne uno quidem verbo in Animadversionibus monuisese lectorem: cuius silentii ea, puto, caussa fuit, quod eadem maeca verba cum in ora alicuius libri aut in e eerptis lectionibus, quibus ille usus est, e docti cuiusdam viri emendatione adnotata invenisset. pro vetusti alicuius codicis scriptura habuerit, eaque tam evidenter vera, ut non modo absque ciuictatione in contextum recipienda, sed ne ulla quidem adnotatione indigere ipsi viderentur.
δι. Sic recte dedere nostri eodices, non, ut erat editum. D Tροι . De aquis in Troetene illud adnotavit Plinius, quod eamn culpa murium Pectis πι- ria sciati t. XXXI. 1, 8. I, Ad εννοηοντα recte Dalech. e graecorum usu voca bulum δραχμὰς intellexit. Mira vero & incredibilis est differentia, cum legimus, eo tylam aquae Pangaei montis hieme nonagima sex drachmas pendere, aes late nonnisi quadraginta sex. ta caussa eumdem DALECHAΜPIUM commovit, ut, mera quidem ex coniectura, nam nec alium t stem invocat, & codice manuscripto nullo se usum esse ipse in Praefatione professus est; quem etiamsi habuisset, nihil hic ab editis di cedentem reperiurus erat: pro quadraginta sex, sexaginta sex poneret, hac adiecta adnotati ' Ne: is Cotyla continet cyathos sex: cyathus sescunciam n& scriptula quatuor. Cyathi sex essiciunt drachmas seismptuaginta ocio. Aqua Pangaei hyeme gravior est relim quis, unciis duabus & totidem drachmis; aestate leviorn sescuncia. α Absque animadversione hunc locum praetermisit Casaub. In proxime seqq. verbis συστελλειαυτὶ, ex msstis αυτ. restitui; pro quo cum vitiose ed. m. & Bas. αυτM haberent, suo arbitratu ἀ υτὶ ediderat Casaub. Διο - έν τοῖν γνώμυ-ι ἐέον. n Sine exemplo, quod equindem meminerim, ait CASAUB.ὶ γνωμονα piro horolop
vrum eo mere posuit Athenaeus, quod horas fluxu aquae si istaeas. Gnomonice , exposita Vitruvio in nono libro, cir-nca umbrarum rationem tota versatur. Sed auctor speciein nomen γνιμυς usurpavit. Itaque, ἐν τοις γνώριοσι ρεον
ούδωρ, est aqua fluens in horologiis, quae proprie eleri rae