장음표시 사용
61쪽
,8 ANIMADV. IN ΑΤΗΕΝΑΕUM. p. 4. Iocus hic Athenaei & Eustatae ad Iliad. s. p. at 6, 4s d
'. & ad Odyssi s. p. 346, r6. Alias, eadem notione, vulgo magis in usu fuisse videtur vocabulum minus compositum Γυργάθου ς φέροντες, Ἀριοοφάνης Sic , Γυργαθους, recte icriptum in ed. Ven. & mistis, non rυργάτους , quod ex operarum errore, in ed. Basprimum admisso. in primam Casaubonianam, indeque nonnulla huius nostrae editionis exempla irrepsit. Idem error fraudi suerat Dalechampio, ut γιγαρτους corrigeret,& nescio quae vinacia huc inveheret. nfυργαθοι proprien dicuntur reticula quilus usi veteres in portando pane & aliis
Mid genus, ut dictum nobis alibi. I ad Theopnrasti Char. mp. 297. J At facetissimus Aristophanes gestare ais suos Gn ves γυργάsο-: perfringens vel in univemn sum istimensra, ut libus O iudieiis deditos nimis ; quod Mnemo nescit qui historiam Atticam non plane ignorat: B vel privatim Demagogos. qui in legibus & senatuscon-nsultis figendis ac refigendis erant toti. M CASAUB. -- Tum IDEM in Addendis: is Porro extat ipse hic Aristopha.nnis locus apud Iul. Pollucem, lib. X. cap. 33. ssin. is 8. is ubi tractans de vasis ad usum fori. Προδετέω, ait, Ma
DTa θῶαος. α - Apud Pollucem, ero θῶκος , quod se Iam denotat, recte dein ex mutis θωρος receptum est, id
Συρακούσιος ἡ δελ-ς. n Scripti habent γελοῖὸς, male :nsed potest etiam Γελαῖος scribi. Vide Stephani αCAsAUB. - In nostris codd. ad latus mendosae vocis γελοῖος. scripta est litera εν, veram scripturam indicans, de
rua consulendi Stephani Interpretes. &. qui ab his Iauatus est , Cluverus in Sicilia Antim tanti Athen. IV.
edidi codicum nostrum auctoritate; cum ante ἐπιγραφομένν Γαστρ. editum esset. Istud Archesrati earmen, quod frequenter a Nostro citatur, praeter titulos hic commemorat , etiam Γαστρολογta passim indigitatur . ut Ita Duilige d by Coosla
62쪽
p. 4. IN EPI M. LIB. I. CAP. VII.
e Io4. h. IN. IG. h. VII. I a. a. Ipsum hominem Casau- bonus n ganeonum infamem lanistam , non malum ali quin poetam α dixit. ως δε Λυγκευς καὶ Κοιλλώια coe. Benti eius in Callim
chi Fragmentis p. 4 i. ed. Ern. retulit hoc ad illud
Callimachi scriptum , cui titulus fuit πα-οδἀπ-Σwὶγρωμά το- , id est, Tabula Librorum omnis generis. ως λὲ Κλεαρχος, Δειπνολογια. Bene apud Suid. in Ἀρη- ναιος, post Κλιαρχος additur ο Σολευσ: de quo viro iam
superius dictum. Mira vero negligentia cuius quidem &simile exemplum iam ad pag. 3. d. observavimus apud eumdem Suidam ibidem haec cum illis, quae superiori capite de Charmo Syracusio dicta sunt, ita iunguntur , quasi carmen, de quo agitur, Charmi esset. 'Oτι χαρμο
μένων miδια καὶ παροιμias ἔλεγεν. Κλεαρχος δὲ ὁ Σο- λευς ωιπνολ γέαν - ῖ-ποιημα &c. Et, quod magis etiam mireris, eadem eodem modo apud eumdem in XAD
Quod ad exordium eam sis ARCHEsTRATI spectat, cuius primum versum hunc citat Athenaeus, 'lστορέης μέδειγμα ποιουμενος ' λαδι πάση; secundum versum his fere verbis conceptum fuisse conis iecit Casauh. ex eis quae lib. VII. p. 278. e. leguntur:
μου καλλιστον ἁπαν βροσόν τε προόν τε.In altero abhinc vero eiusdem Archestrati, pro ii τέσσι ρες , perperam ii ἐξ habet cod. a. Quod dein ait ἡ τῶν
πέντε γε μ ἡ πλειους, id rursus in memoriam revocat Athenaeus XV. 6 r. a. Praeterierat hoc Archestrati praeceptum Erasmi diligentiam in expositione proverbii, Septem convivium, novem eonvicium. Conser quae de convivarum numero M. Varro praecepit apud A. Gellium XIII. 13. Ad postremum versum, μισθοὐρων &c. spectabat id, quod in fine Prooemii p. I. a. de cataim mulsari dixit Athenaeus. Quod subiicit, εν, Πλατωνος συσσπών ὀπιτὼ καὶ οι κοσι η eo, pro ὀκτω . quod e msstis restituit Casaubonus. corrupte est τινες legetatur in ed. Ven. & Bas. In εκτὸν Vero consentiunt noriri codices & ii, quibus Natalis C mes usus erat, & Suidas in 'Aθηναιος. Sed habet quod nos turbet ipse ille numerus Oiginti octo convisarum apud Pla-ιonem. Certe in Dialogo Platonis, cui e re com tam est
63쪽
p. 4. nomen inditiam, plures decem aut duodecim convivas eposse numerari merito pernegavit CASAU BONUS; recteque pronunciavit. interpretes. de convissio minoris haee interpretatos, auctorem mendacii reum fecisse. Vellem . clarius mentem sitam explicasset idem vir doctus, cum se nihilo minus numerum illum, quem praeibant libri, pr hare professus est, hac una observatione adiecta:
ΜσΘιον eontubermum, & hominum eadem quadra visentiumn eoetus. Consortes eiusdem 6σσιτiαι Charondas in Legi-mbus sitis ὁμοσιπύους , Epimenides Cretensis oασκαπους , si Pythagoras κοινοβέους dixere. α- Ego vero apud Platonem τοι συσσέτω quidem vel ξυσσιτια commemorata saepius novi. velut de Repub. lib. III. h fin. de Legi,
VIII. 42s. Numeri vero convivarum nutquam menti
nem factam reperire me memini. At de Legib. VI. p. 297. ubi de eonvivio nuptiali agit Philosophus, quam
quidem ἐστιασιν ibi, non συσσλον. vocat vult ad illud iberi non amplius quinque e numero amicorum , quinque e numero amicarum , totidemque e numero cognat
rum & cognatarum ; unde prodit numerus viginti convi/varum; eui si sponsum sponsamque, & utriu ue pare res, & avum aut aviam, si forte in vivis fuerint, adiicias. numerus ν nrt om una epulantium complebitur. Sed fortasse alius illustrior Platonis Iocus, quem respex rat Athenaeus, observationem meam praeteriit. Illud vero insuper notatum velim. Suidam l. α non vocabulo συσσιτιον, sed συμποσιω uti. χτι is τῶ συμπισιον Πλάτωνος, inquit, εἰκοσιοκτω-δα - λονες.
ANTIPHANIs lepidi versi si, de para is, iampsam mu- escis, ad epulas eisium, quas dextra odorantur, advolant hus, in ed. Ven. & Bas, ut in msstis, veluti soluta or tione sic scribebantur: οἶτοι δὲ τὰ δεῖ να των έν τε πόλει - καὶ πέτονται δεθῶς ἐπὶ ταυτα ἄκλητοι.s Me dose vero αιλητος habent nostri codd. Eadem verba , nihil caeteroquin mutans, ita excudenta curavit Casa honus, quasi duo versiis essent, quorum prior ab Oυτοι, alter a καὶ πέτονται inciperet: quibus tamen nec metrum
nec rhythmus inerat. Ego ita lappletos distributosque dedi, ut praeiverat Toup in Ap . Notar. in Theocr. p. x 4. Remus fortasse facturus eram, si Salmasium essem secutus, qui nullo ne verbo vel adiecto vel demto, Diuiligeo by Cooste
64쪽
paucis laviter transpositis, se scripsit:
- - ωτοι δὲ τῶν ἐν τητα δειπν' λ ρωσι, κα ὶ πέτοντM δεξιῶς - ταυτ' ἄ-am . Mox, pro καὶ, Casauboni membranae καὶ συνα- γει dabant: nostri libri verum tenent. Proxima verba, ους εκ κοινῶν πει τρέφειν τὸν δῆμον, cum Casaub. ut soluta metri vinculo scripsi; consulto ab Athenaeo vel omissa nonnulla verba vel disiecta existimans. Pro κοινῶν Potueram κοινου scribere cum nostris codicibus; sed isnui istud, in quod cum editis consensisse videntur C a seu ni libri. Dein veluti duo iustos versus idem editor ista verba scripsit, 'Asi ε' l. περ - - ποιεῖν, & Βουν -- πανταχῶ : quorum versuum quum prior iusto esset longior, nec alioqui metrum ei constaret, priora verba αει θ' ωσπερ superioribus iunxi, ut maneret iustus senarius. Sententia olim paulo fuerat obscurior, quum pri ri versu τὰς μυίασ scriberetur, & posteriori τούς ακλη-
τους. Casaubonus vero, quum in membranis τοῖς ακλήτοις
reperisset , recipiendum hoc monuit, & in priori τούὸ λυiαu e coniectura corrigendum. Ac serendum quidem τὰς μυ-ς videri potuerat, quoniam verbum ποιεio etiam cum accusativo casu in illis quidem dictionibus, ευ ποιεῖν, κακώς ποιειν τινὰ construi solet: sed quoniam non modo in τοῖς ἀκλλοις, verum etiam in ταῖς 'istac consentiunt duo nostri mssti, haud cunctanter utrumque debui recipere. Porro, pro 'o μπιὰσι. quod penacute scribebatur, quasi brevis esset penultima, antepenacute 'Oλυμπ&σι stripsi ex diserto Scholiastis monito ad Aristoph. Vesp. 13 3. Nam penultimam syllabam lonsam iacit ea vox,
quare etiam cum circumflexo 'Oλυμ ασιν scripta reperitur in Aristophanis Lysis r. v s. D 33, quam scripturam &Brunckius tenuit , quamquam disertis verbis monuerit praedictus scholiastes, 'Oλυμπιασι penultima circumflexa
scribi ubi de travore agitur per Olympiades definito; vel
uti δέ ωι 'Oλυμπιοῖσι:) 'ολυ ἀπ-ι vero, antepenacute , ubi de Deo agitur. In transcursu vero notemus, eamdem vocem 'Oλυμπιασι per librariorum errorem praetermissam videri apud Stephanum Byrant. ubi τοπικὰ adverbia, ad Olympiam urbem pertinentia, nonnisi duo commemorantur . 'Oλυμπιαθεν, & 'ολυμ ria ε. Iam, verbis poetae
recte constitutis, prodit sententia, ut perspicua, sic festi-
65쪽
is ineantur ab iis , qvi volunt una esse, convivia, quam in pax, fiam parasitorum bovem mactaverat. Hoc enim illud est.
is quod ni ait m eis Olmpiae. Plinius lib. XXIX. cap.
D6. f sect. et . I de muscis loquens: Niatam animal minus B docile existimatur , minori e ιnuiti s r eo misistitas est .
B Olνmpiae saero certamine, nubes earum, immolato tauro , 33 Deo quem Myladen voeant, extra terrisorium id abire. Reliistigionis originem narrat Pausanias in Eliacis: lib. V. cap. Di .l traditum ab Hercule institutum tenuisse Eleos, &
is Alius Deus Myiapus ab iisdem Eleis cultus, reserente e Bdem Plinio, X, 28. Γηo. I aut si non est alius a Mytodeis Mylagrus, parum sibi contat Plinius. Illud admodum sua- ω ve, quod sacrificium in honorem Iovis muscarum averriri runcatoris fieri solitum sic iste I poeta J intereretatur .n quasi in illarum gratiam fieret, ut eliet muscis undem laute & daprice accipiantur. μ - De Mylagro, quem ex Plinio commemoravit vir doctus, constite Pausaniam in Arcadicis, VIII. 26. p. 633. De muscis vero Olympicis confer quoque, si lubet, quae scripsit Aelianus de Nat. Animal. V. I7. & XI. 8. Superiora ista verba, .sie
ἐκ κοινων &c. ad metri leges in hunc modum cogendas praecedentibusque iungendo censuerat Salmasius: ἐπὶ ταυτ' ἄκλισοι. οἶσιν έκ κοινῶν ἔδει πορεῖν τροφὴν τὸν , Mi r ῶσπιρεὶ πιλυμπιάσι-&
Syracusum metam nonnumquam Epicharmum dicit Athenaeus, ut VIII. 36a. d. Coll. VII. 3O8. c. nunc vero Themeritum, apud quem Idyll. XI. 38. verba ista leguntur: Ἀλλὰ, τὰ ι ἐν θέρεος, τὶ δὲ γiνεται εν χειμῶνι. Qui versus quo consilio hic adlatus sit a Deipnosophista, ex eis, quae continuo subiiciuntur, satis intelligitur.
De Seriptoribus, qui δε-νο- αναγραφὰς, coenarum esse serjtiones composuerunt, quemadmodum & de aliis quishuscumque Auctoribus ab Athenaeo citatis , consulendus
66쪽
a Indo Auctorum a Dalechampio olim compositus, & in Casaubonianis editionibus repetitus; quem nos, multis partibus auctum, plurimisque in locis emendatum, in fine huius operis, Deo volente, cum Lectoribus communicabimus. De scriptoribus, qui hoc loco commemorantur, nonnulla sive ex integro Athenaei opere excerpsit, sive e plenioribus quibusdam Eclogis deprom sit Suidas in P -: sed in his quaedam ut sere solet imperite ;veluti illud statim. quod de Tima Ma Moeso ait, ουτος δεμπων πεποlarata. Ista enim dictio apud Athenaeum ad omnes simul auctores, quos nominat, referiurim uno Timaehiaa dicendum erat, δειπνου ἀναγραφὴν π
ποιητeta, vel uno vocabulo aut πεποIη- ται : nam Δεντ νον inscrtetum erat eius carmen, undecim
libris comprehensum, cuius quartus liber citatur a Nostro III. 8a. d. e. & XV. 684. f. itemque nonus VII. 28 3. c. NUMinius Heraelista 'Aλιευτικὸν scripsit soluta oratione, ut docet Athen. I. I 3. h. eumque librum frequenter idem Noster in testimonium advocavit. Δειωνον, aut Δε νου--γραψὲ eiusdem auctoris nusquam, nisi hoc loco, memoratur. Apud Suidam l. c. legitur Mu Νουμηνιος, o wτυτικῶν. Quasi exstitisset illius opus, 'Oψαρτυτικὰ i scriptum : nec tamen Athenaeus inter bene multos 'O αρτυτικων auctores, quos cum alibi, tum lib. XII. s 6. e. nominat. Numenii nutus fecit mentionem. De Dievehe.
Messieo, cuius discipulum fuisse Numenium ait, consuli possunt auctores a Fabricio Bibl. Graec. T. XIII. p. a 4 I. laudati. καὶ Μητρεας ὁ τανιωος, ὁ παρωδός. MOREAM istium nemini alii, nec ipsi Athenaeo alibi nisi hoc loco,
memoratum reperio. Suidas Μαστριας ο Πιταναῖς habet rqui haud dubie Mατρέας debuit, quod nomen ab isto Μητριὰς non diversum. Nec vero confundendus hic M TREAscum illo circulatore eiusdem nominis Alexandrino, quem & Romanorum & Graecorum in se admirationem Iudicris suis artibus convertisse ait auctor noster lib. I. p. 39. d. Immo vero & του παρήου adpellatio, quam adiicit Athenaeus, di scriptionis genus, quod isti homini h. l. tribuitur, satis arguit, sub isto nomine Μητρως aut Mais latere MATRONEM illum Paradum, cuius Παρωδivi frequenter ab eodem nostro Athenaeo citantur; de quo
vide Fabrici Bibl. Graec. T. I. p. 314. cuius Parodiarum
67쪽
P- ΙωResiquias, ex Athenaeo collectas, post Η. Stephanum edi- adit Bruncla in Analect. T. II. p. 24s sqq. In huius Parodiis una erat, Δεῖπνον inscripta; quam sere totam operi suo inseruit Athenaeus lib. IV. p. 334 sqq. fere torum , dico: nam intercidisse nonnulli versus videntur, in his
ille quem ex eiusdem κατρωνος του σαφφδοὐ τῆidem Athenaeus II. 6a. c. citavit. Matronis patria nusquam alias declarata legitur: ex hoc loco discimus, Pisandis quae Aeolidis oppidum erat, oriundum fuisse. Nam eumdem quidem esse Mineam hunc sive Matream ac Mara nem illum, non est quod dubitemus: sit - ne vero a librariis corruptum h. l. nomen, an utroque nomine perinde
adpellatus ille suerit, haud definiam. Etiam HEGEMON Thasus, ut Matron, Parodias scri- bpsit: Athen. IX. 4o6. e. XV. 699. a. quarum una sortasse, sicut eiusdem Matronis, in describenda coena versabatur. Quod de dicit, cum eo conserlocum modo cit. XV. 699. a. OTι-- - συνήγαγε. Haec, quae deerant in
editis, inserta hoc loco hat,et codex noster a. Eademque eodem modo superioribus verbis subiecit Suidas in Tιρι-& separatim rursus exhibet in 'Αρτε αἱ ρος. Huius Artemidori Grammatici 'Oψαρτυτιμας subinde laudat Athenaeus; ipsum vero alibi non Ψευδαριστοφάνειον. sed 'Αριστο μινaιον adpellar, ut ΙX. 387. d. XI. 48 s. e. XIV. 66 a. d. Τοὐ Φιλοξενου του Λευκαδiου Δει νου. Duo memorantur PHILox i, parasiti & catillones; iidemque poetae, alter Leucadius, cui Δενπνον tribuitur. carmine heroico scriptum, saepe citatum nostro; alter Cytherias, Lyricus
ει Dithyrambicus poeta. Dionysii Syracusii parasitus, de
quo I. 6. e. f. & . a. Saeee vero alter cum altero iam a veteribus confusus, ut discimus ex I. s. f. ita quidem . ut idem carmen, Δενπνον, quod plerumque Leucadio Philoxeno auctori tribuitur, nonnumquam etiam Cyth reo adscriptum videamus, ut IV. I 6. f. De utroque &aliis Philoxenis consuli possunt Reinesius Var. Lect. lib. III. p. 361 sq. Perimn. ad Aeliani Var. His . VIII. 9. de Hartes ad Fabric. Bibl. Gr. T. II. p. I 34. De eisdem agen multa turbavit Suidas, de quibus paulo inserius nonnihil
68쪽
h tulos Fabularum, quas citat Athenaeus, omittere consueverit Epitomator, hoc loco titulum illum is ex IV. t 6. f. & VII. 323. a. adiiciendum putavi. De v cabulo κωριν διοποιὸς idem prorsus h. l. notandum, quod supra ad p. 3. c. monui. Scit . ex edit. Ven. aliisque excepta postrema Calauboniana, in qua tenui istud, pro quo κωμικὸς nostri habent mssti. PLATONIs comici vestim primum & initio non esse int grum adparet, & in medio contra metri leges peccare: nam nec spondaeus ιν τῆ in quarta senarii sede, nec troischaeus D/κι' in tertia, serri potest. Quibus vitiis med himur, si εν τη ta τη ιρηu. legamus. Vestim 6. Aρξη ea έκ &c. hinc citans Eustath. ad Iliad. e. p. t 223. 27. confert cum Homerico Il. 97. ad cuius similitudinem effictum quodammodo & inversum ait.
Ad Versum R. cum sic vulgo legeretur:
C 'Eπι θυννον; ουκουν της τελευτης πολυ
δετιιυθοι postulant Hellenismus & lex metri. pro ιντ υ- θα. α - Ubi de metri lege nullum dubium; cur autem Hellenismum etiam dicat ἐνταυθοῖ postulare, mihi non liquet. Porto vero ad πολυ vel παροι πολυγ κράτισπο, necessatio desiderari articulus τὸ videtur: quem quoniam in priori versu non admittit metrum. vide an inter πολυ& κράτιστον interseri, & initio gosterioris versus pra poni possit. Metrum quidem ibi non erat repugnaturum, quia et, cum duabus prioribus syllabis vocis κρὰτιστον anapaestum essiceret . a quo percommode incipi senarius iambicus potest. Pro τψἁχέαι fornasse τέτακτοia aliquis mallet; non memor scilicet, ad tales infinitivos verbum rari vel ιχρis subintelligi. Vers. 9. teneti ionicum σποδι η poterat; sed σποδιῆ dedit uterque noster eodest. Vers 1 o. posterius hemistychium nude sic exhibebant editiones veteres cum manu scriptis, τὸ γὰρ δωας ἁνομοῖ. In Casaubonianis sic stribitur, τὸ γ δι-ς .... ἁνορθοι. Quo refertur quod CAsAu B dis in Animadvers ait: n Ian vacuo spacio deest vox, quam nequε exarati manu e B dices habent. Imitemur nos sapientissimam Naturam. B quae pati vacuum non potest. Mribendum aio. τὸ γὰρ nis ιπιας εὐτος ἀνορθοῖ, vel ἀνδρὸς ἀνορθοῖ. Utine, in Animadv. Vol. I. E
69쪽
66 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. I.
n quit, bulbis multis: e ducunt enis rationibus Veneris. ω- grave credas, bulborum esu corpus firmari, quod aiunt Ninterpretes. Facere ad ἀφροδiσια quis nescit Sed n Dalecampi tim sesellit vox , poetice hic positan pro viri natura. Consuleret Eustathium, cuius sunt haec in s Iliad. p. I 39o. II. J οἱ σεμνοτεροι δε μας' αἰδοιον
ndes eius incogitantiam: tribuit enim Platoni, Philoxeni ii versus, quia illos Plato in una suarum comoediarum D descripserat. α - De bulborum virtute aphrodisiaca cons. quae in serius adfert Athenaeus II. 63. e. s. In versu, quom trafilamus, illud δέω ς ὰ νδρὶ, ς ἄνομοῖ ante nos amplexus Valchen aer ad Theocr. p. 12 a. phrasin hanc interpretatus est per istam, ἐπεγείρει τον εμειλον, quam ex Aristophane citavit Noster I. 29. R. Quae sequuntur verba, η ἔστί eo loco inserta dedit noster cod. a. Quae suspicari quidem poteras ex docti cuiusdam viri adnotatione marginali in contextum irrepsisse. Sed quum ista vox ψωλη. qua vocabulum δέμας declaratur, haud admodum ipsa in vulgus nota sit. Aristophani quidem aliquoties uturpata; quumque tota ρῆσις poeticum quemdam colorem habeat, reseratque hemistychium dactylici versus; videri debuere haec verba poetae potius esse, quam Grammatici: nec aspernari debui oblata a codice, qui & alia passim nonnulla haud spernenda exhibet, quae in plerisque aliis codicibus desiderantur. Potuerunt autem haec verba initium esse versus. qui in Philoxeni carmine proxime sequebatur; cuius versus reliqua pars cum aliis fortasse nonnullis. qui ante istum Καὶ τάδε μὲν sequebantur, consulto ab Ditomatore aut etiam ab ipso Athenaeo fuerit praetermissa. Potuit vero
etiam sequod mihi probabile vitium erat micus poetaeum actorem, qui Philoxeni versus praelegebat, festive haec verba de suo, sed quasi & ipsa Philoxeni essent, a
iicientem facere, quibus amico suo sententiam vocabuli δεμας a poeta usurpati declararet. Καὶ τάδε μὲν δὴ ταυτα. &c. Hic versus, ut modo mo nui , in ipso Philoxeni carmine non videtur proxime illum secutus esse, ως πλsIστους &c. Sed alii nonnulli, ac foris
ista bene multi, interiecti suisse videntur. Certe si totum
70쪽
p. s. IN EPI M. UB. I. CAP. VIII. 6
e carmen ab illo versu initium cepit, 'Aρξομπι is βολβοίῖο,
non poterat poeta statim quarto abhinc versu dicere, Καὶ τἀδε κεν δὴ ταυτα : nec dicere poterat θαλάσσης δ' ές τε κν' ιι ν ε ι ita a, id est, redeo ad maris alumnos. Quae cauGsa etiam fuisse videtur, cur Brunchius noster in suo Athenaei exemplo nescio, suo- ne ex ingenio, an ex alterius cui hisdam docti viri coniectura ἀπει/αι pro ανειμι adnotaverit, id est, abeo. pergo. Quod si quidem ante hunc versum praetermissos alios statuamus, nil causiae est cur verbum ἄνειρο solicitemus. λοπὰς κακόν ἀταρ G τάγηνον ἄμ-νω. Per specte Hem sterh. ad Polluc. p. II73. monuit. λοπαδα h. l. eoctum esse intelligendiim, τάγ ν νον vero fixum. Videtur autem proverbii loco suisse hoc dictum, aut eius simile: apud Eustathium quidem Od. f. p. 69a. 23. mutatis nonnihil verbis sic legitur, ἀτάρ τοι τὸ τάγ ον ἄριστον : qui si hunc Athenaei locum in mente habuit, τοι particulam refragante metro adiecit & αριεινεν in ἄριστον mutavit, quoniam priorem hemistychii partem tacuit. ON.ων, αἰολέαν, Sc. De his piscibus, ut & de aliis cuiuscumque fere generis, ex prosesso agit Athenaeus libro septimo. αιολιαν perperam Dalecham pius pro adiectivo accepit ad hτων reserendo, cum o αἰολiας sit substanistivum nomen diversi piscis, quem cum coracino eumdeinesse coniectavit auctor noster VII. 3c8. e. Ad μὴ τέμνειν intelligendum esse imperativum', ut μὴ θελε sit latinorum noli, vel tironibus notum est: nec talibus adn tandis morabimur lectorem. d Πουλι ποδος πλsκτη V ἄν, έπεὶ ληη κατὰ καtρόν Sic hene edd. Sed Πολυποδος, & dein εν επιλη γε , habent nostri codd. quorum utrumque metro adversatur. De Potypo, cum de ipso animali, tum de graeco nomine, passim multa Auctor noster adnotavit, praesertim VII. 3i 6 sqq. Et de nomine perspecte Brunckius monuit, ad Fragm. Aristoph. p. 234.ὶ Comicis, ubi metri ratio primam produci flagitaret, pro πολυπους perinde licuisse πουλυπους diiscere e cui sci pturae hic utique erat locus. Deinde pro πλεκτὴ , πλεκτην malebat CASAU B. licet & πλεκτὴ serri posise professus sit. Porror is Poeticum , inquit, vocabulum est
πιπλεκτη, pro πλεκτάνηὶ & πλεκτὴ πολυποδος poetica pe-
,, riphrasis est : eirrus polyporis, pro polypus f cilaro1us. J Bisis Ηρακλέους, pro Hercules ἱ ortis: l Sententia Catonus Cato. α