장음표시 사용
341쪽
318 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 49.
v ait CAIAUB. J non τούτων. α - Qua novatione nile opus videtur. Adest enim paucis ante verbis dativus casus Tιη νγορ -'Aθηναι , ad quem haec reseruntur; quis etiam longius abesset . facile subintelligeretur αὐτῆ. Genitivus modis vero, post τῶν βασελεῖ, fgnanter nec sine emphasi repetitur, quasi diceret de his ipsis. Vide Lexic. nostrum Polyh. in Oοτος. Pro ἀπεφέλλετο Brunta ἀπεστελλε malebat; puto, quoniam mox s rititur activor quod tamen non satis caussae vuetur, cur a librorum scriptura discedamus, eum praese
tim constructio illa, τινὰ ἀπεπιέ-το, conveniat cum structura verborum praecedentium, τουτο συχ σκη- νην οὐρανόρο*ον. n Intelligit talemacusim diversorum eolarum .is in Mosi modum factum: nam tholi forma est αρανοειδης.
n Propterea dicebat Dio lib. LIII. f cap. 27. 3 Pantheon. is quod Romae Agrippa condidit, θολοειδες ιν, τῆ ουρανῶ Μ προσεοικDM. Alii sita tores, ut sormam huiusmodi pa-npilionum indicent, m-νυκους appellanti s cons insea, is V. I96. b. J Talem suisse tabernaculorum figuram quiuisbus reges Persariam utebantur, etiam Hesychius finis ρανὶς ' admonet: Περσαι, inquit, τοις βασιλεAυς σκηνὰς n καὶ ἀυλὰς, ὼν τα καλυμματα κυκλοτερῆ, ευρανως. Deci is vox ικαλουν aut similis. α s Quale verbum quidem peris saepe consulto omittere solent Grammatici. J n Hodie in is idiotismo nostro ἀκυρως eoelum lecti appellatur summum is illius t men, etiamti nihil in eo ουρανοειδοῖς formae. CAsAυ BONUS. Pro νυμινόρο ν, quod recte editum, mendose οὐρανοφόρον esse in scriptis libris, ait idem Cac Mnosui quidem libri verum tenent.
Initium huius Capitis in Codicibus msstis Epitomes tale a legitur, quale illud exhibui, Τραπεζαι ἐποδες &c. usque πεποιημενων. Tum vero de CRATimversibus nonnisi tria posteriora verba erant adposita, hoc modo: Κρατῖνος Πάπεζαι τρισμεῖς σφενδάμνινοιι. Sic nempe Epitomator hunc locum ex opere integro excerpserat. Μusurus vero, qui Venetam curavit editionem. suum nescio codicem, an ingenium, secutus prima veruta se dedit in accusativo casu posita, τραπεζας ελεφαντό
πιδας : & ea quidem a praecedentibus inurrisso puncto
342쪽
p. 43. IN MITOR UB. II CAP. XXXII. 339
a distinxit. Basileensis dein editor, suo arbitratu, punctum
illud eommate mutavit, ut ista verba cum praeementibus cohaerere viderentur: eamdemque rationem Casau nus
tenuit, nulla mentione facta scripturae codicum; illummodo corrigens superiorum editionum errorem, ut pro& σφενLνινο, quod illae habebant, σφενδα- ρινου &-poneret. De CRATINI vestas Eust thius non amplius quam eadem tria verba, quae Epitoma- adposiserat, cognita habuit: certe nonnisi illa citavit in Comment. ad O L p. 29, 3o. Integros vero duos tetrametros trochaicos dedit nobis eodex noster a. olim
Sedanensis, hodie parisiensis in illo, de quo iam saepius
dixi. Deorum nonniatarum ex libro II. olim inremo ductorum
Myplemento , quod ibi in fine Epitomes libri XIII. exhibetur. Ibi media inter alia fragmenta ex abrupto se legitur : Κρατῖνος' Γαυριῶσαι &c. sicut edidimus; praeterquam
quod με iραξ in codice scribitur, quod haud dubie ex με s ρα e est corruptum: quem lapsum librarii, qui
scripturam sui exemplaris perperam acceperat, non. mirabitur is, qui noverit literam ac in fine vocum nam te minatio superne adponebatur, ut κ in fine esset vocis ita mire interdum in codicibus msstis circumduci solitam, ut prorsus literae ξ figuram reserat; cuius scripturae qui exemplum desiderat , adeat Monifauc. Palae gr. Graec. p.
34s. videatque ibi col. 3. post medium , quibus ductibus
vox βασι λώκιν per compendium scripta sit: de eadem scriptura conser quae supra ad pag. 3I. a. pag. aam harum Animadv.ὶ diximus nosdem CRATIN veribs ex eodem coindice a se excerptos olim Rulin nius cum Valckenario communicaverat, qui illos in Diatribe Hippolyto Euripidis adnexa p. t 63. primus edidit, posteriorem versum sic
corrigendum censens, κοψαος θιδραὶ τραπέζας τρισκελεις σφενδαμ ιν νας.
Equidem a codicis scriptura, nisi ubi manifeste corruptus erat . mihi non discedendum putavi. απραςιας. Perperam εξ απσρέας ed. Ven. & Bas. Recte vero istud e mstis, quibus & nostri adsentiuntur. restituit CAsAUE . idque in Animadv. interpretatus est rm msi cessationem , vel . pro cessatione: aut ita accipe , s ait, Iisisitis inertia negotium hodie erealis mihi. α - Tum, quod& mihi primum ista verba legenti visum erat, adiicit: is Videtur mutuatus ex aliquo vetere scriptore. α - λ
343쪽
vocabulis τρωους & τράπεζα haec monuit idem CAsAu B. an offenditur Ulpianus isto vocis τρiπους usu: quasin Gus ollis tantum, non mensis, id nomen conveniret. Α, Μ qui scire licet, mensariun alias tres, alias quatuor pedesis nabuisser illas proprie τρι οδας dici; has τραπεζας , n quasi τετραπέζας. Usus, penes quem loquendi normanest, obtinuit, ut in totum mensae τράπεζαι vocare n tur, relicta appellatione τριπιδος alterius generis ut e is sili. Tamen eruditi scriptores, ut hic Athenaeus obser-Dvat, etiam aliter fiant locuti. Eam in partem inpri- bmis illustris est XENOPMONTIs locus, de ped. Cyri VII. P. 3is. ubi easdem mensas modo τριποδας, modo τραπε-
nominat. In ANTI AN Is senario, κατιε υε - ειχομεν utem V cIet ac να--λαβοντες apud Menandrum, infra lib. IX. p. 4o8. f. De more illo, simulque de loquendi so mulis , vide ibi totam sere pag. 4o8 & seq. 'De EuBULI versiculis monuit CAsAUB. BPlaraque Eu- Bbuli comici venustatis aliquid redolent; & saepe sunt m subobscura; non raro etiam depravata. omnia haec istis
is censeo inesse: Τριποδες οἶτοι σοι, καὶ πέντε. πεν. ντηκοστολιόγος γενησορου. Lego Κρέα πέντε. Induc Bbat aliquem Eubulus, qui alteri traderet aut incoratura recenseret quinque mensas, O quinque apponendarum cadim nitim fustar sortasse etiam plures aliae res pari numeronerant enumeratae, quas suo more praetermisit Ath nnaeus. Utur sit, repetita saepius vox πεφε occasonem
is praebuit iocandi ei, cui ista dicebantur. Ego, inquit il-Μle, qui tot rerum 'myiadas accipiam, πεντηκοστολόγος
B γενησομαι. Proprie sic dicitui pulicanus, qui vectigal quimn qua esimae exercet. Meminit 'Demosthenes illius vectisantis in orat. contra Midiam, & in ea contra exceptio-Dnem Lacriti, & alii oratores. Ipsum vocab. πεντηκοστολόγος habes apud Demosth. T. I. p. 3s8. I 8. S TIL pag. 9 . Io. Latine vero, scut vicesimarius vocatur
qui vicesimas exigit, de quo dietum ad Epicteti Disserti
IV. I , 33. sic πεσωκο-ολόγον non quinquagenarium, sedqvinquagesimarium dictum volueram. EPICHARΜI versus non carent dissicultate. Adponam
ipsam librorum scripturam, ut commodiora tentare possit qui nostra non probarit. Neglecto metro neglectaque diversarum paritum distributione scripti in superioribus edi. Diuiligod by Coo
344쪽
ἔχει οἰδμους τοι υν ποθ' ην αἰνιγματ' ου νοεῖς. Librorum varietates hae sunt. Priora verba in ed. Venet.
perincommode sic distincta sunt, τὶ δὲ ταδ' ἐστὶ δη--δη, τριπους. Sed, ut apud Casaubonum, sic distincta e hibemur apud Eustath. ad od. .e. pag. 29. l. 48. eodem rue modo, ni salior, in nostris nitatis. Tum ed. Venet. ic pergit: Tιμιὰν ου. πόδας τέτταρας. & sic seremssti nostri, qui magis quidem mendose Thλανον ευ ει habent. Eustathius vero absque negatione, & adpomo interrogandi si no, Ti 'αν εγει πόδας τετταρας; Deinde pro αυτ , αυτῆ legit idem Eustath. sic, εστι δ' ονομ αυτ iπους. & in his verbis sinem iacit ille huius fragmen. s. Mox pro τετορος γε μὰν est quidem in ed. Ven. &Bas. τετταρος γε μὰν , quod etiam in ed. 3. Cas Lugd. 16s7. repositum video: sed τ ε τ ο ρ α ς ex nasstis quorum quidem ad hoc vocab. nullam mentionem facit adscivisse Calaubonus videtur; agnoscunt quidem hoc loco eamdem scripturam nostri codices. In postremis verbis nil ab ed. Cas. discrepat ed. Ven. nisi quod pro scriptura manifeste vitiosa πόθ' is, quae ex ed. Bais in Casau. honianas transiit, ποτ' ην habet eum nostris codicibus. In fine vero, pro ιώνυμαέ ο υ νοεις codices nostri Mνιγμάτο ι νοεῖς habent. Grotius in Excerpt. p. 483. totum hoc Epicharmi fragmentum in quatuor tetrametros trochaicos, quo sere genere usum Epicharmum constat, se digessit: A. Ti δὸ τουτ' ἐστι; B. - τρίπους. A. Tiμ ν; πόδας ουκτετορας. B. ωκ ἐστι τρειους ουν, ἀλλα Γ ύμπι
Quem ego in aliis secutus. in aliis scripturam librorum pressius tenendam putaveram; personarum etiam partes nonnihil mutavi. Initio primi versus non serebat trochaici metri ratio anapaestum Ti δὲ τουτ', a Grotio invectum: quare tribrachyn Ti δὲ ταδ' tenui, quem libri dabant. At secundum versum, qualem equidem constitui,
345쪽
ferri non posse intelligo. ob spondaeum in tertia sede. Itaque aut ad Grotii rationem recurrendum fuerit, aut sie scribendum ,
aut, servato Verbo μαι. quod habent libri:
quod fortasse verissimum fuerit, ut particula ουν in vulgata scriptura statuatur expulsa fui ne per glossam olim superscriptam ἐστι. Pro vulgato τέσσαρας, dorice perinde & τἐττορας & τέτοραe dici potuit, ut docuit Mattiai rein Dialectis Gr. Ling. p. I 89. Ad totum Epicharmi l cum nihil adnotavit CAsAUB. nisi ad postrema verba ;tibi, tamquam versus esset trimeter hypereatalectus . ait: BSic scribebam, Oiδέπους τ-η ποτ' ἄν, ἀνιγματ' ου νοεῖς; m Tu psi Oedjus alter elans, arisigmata non intellios Z Paulis Blo tamen aliter optimi libri. OiΠπους τοίνυν ποτ' ην ο s melius ης' a m νιγμά τοι νοεις. Ergo in Oedipus es : Διων nignus eiam mulsim. - Ego vero cum Grotio existimavi, eamdem mensuram hunc versum debere hahere a que praecedentes: ibique eum codices mssti tam nostri.
quam illi quorum excerptis Casaubonus usus est χ pro vulgato is ante νοεῖς particulam τοι habeant, suspicatus sim, ob ea expulsam fuisse vicini soni voculam τυ d rice pro quae illam sequi debebat. Pro ποτ' ην. quod habent libri, utrum rectius sit, ποτ' ἔσθα, quod Grotius posvit in prael. imperiecto, an, quod mihi visum erat, πντ' ἐσσὶ, in praesente, pronunciabunt hi quibus de sententia postremi versus certo constiterit. In latina versione, Grotii verba adposui. quae ipsius Graecis re spondent: nosteae scripturae haec inerit sententiar Oedia Pus ergo tu es ; aenigmata sane tu nosti. subintellige. non ego. Sm, pro hac ipsa sententia , deletam malim personae B. notam initio verius; ut ei, qui id 3uod 3uatuor pedes habet, tamen constanter tripes vocat, ista dixerit is qiii hoc non capit, & cui hoc simile videtur aenigmati Oedipodis. Una mihi dubitatio superest. de vocula π a τ' rquae primum non dorica est, nam ποκ' oportebat; dei de ad propositam sententiam parum apta est. Itaque sti-spicor. non ΠOT, sed mΥ, olim scriptum fuisse. Nisi sorte tali quodam modo concipiendus fuerit versus: Duiligoc by COO '
346쪽
Οἰδι ου τεινυν ποῖά ποτ' - αινυρι-τα τυ ου νοῶ; Oeli ergo quae fuerint aeri nata, tu non minpARIsTOPHANIs iambos ex Athenaeo repetiit Eustath et Od. α. . p. 2'. 47. Postremum autem versum alibi rursus . memoriter citans idem, ad Iliad. λ'. p. 8r 3. 3 v)sic mutavit, οιαοι πως ἄν ευροιμι τρι Ουν-; Brunck in Aristoplianis Fragm. p. 277. n. 3. Primum versum ita scripsit, quasi esset primum verbum versus, & 'an ' ιρε duo postrema; ut omissa suerint ab Athenaeo quae later ista interiecta suissent. Equidem post τράπεζαν particulam ευν ex coniectura inserui. Vers. I. μὴ 'χέτω h beet edd. omnes: misti vero nostri μὴ έχετω, negligenis
res ut fit saepe in optimis vetustissimisque codicibus icisionem, quam postulat metri ra io
κατακλινιδετε. Vide paulo ante, ad II. s. e. De DAMAsCEΝIs . aliisque prunis, consule Bodaeum a Stapet ad Theophi asti Hist. Plant. IV. 3. p. 327 sq. καλ-eλιστἀ γε- γειτο. Cons. Suid. in Βραπυλα. ἀλλοι τ μέμνηντ . Sic tacite ex ingenio eortexit Casauh. ἄλ- τε ε έρανηται habent edd. vett. & mssti. HIPPONACTIS versus, Στεφανον &c. quodnam ad genus pertineat, mihi incompertum. Est unus pes tribrachys, tum quatuor smndaei cum dimidio. Quatuor spondaeos dico: nam syllaba κυ in κοκκυμηλον, licet in Alexidis soquent bus versibus his brevis usurpetur, tamen & longa esse porciat, quia ex κόκκυγ' mi λον contractum vocabustum: λωκκως autem penultimam longam ha v. ut paulo post ex Nicandri versu adparet. In ALRXIDIS vers. I. Pro υπν .. est υπνοις in cod. a. commode. In versmetro non convenit νικα τραν , quod pro νικητψιον Pro posuit Casauh. Itaque ν ι κ u τ ρ ιο ν suspicatus sum, licet nusquam repererim hanc vocabuli sormam. In fine vers. 4. desunt vulgo verba ως εμὲ, quibus explendum. Versum idem Calais. probabiliter coniectavit.
sim inim eodem Casaub. Nam & grammatica analogia deis fiderare hanc sermationem videtur, & eadem constanter alias occurris. Vide infra XV. 6 8. e. f. Eustath. ad OL
347쪽
P. so. '. pag. 228. 28. Pollucem VII. x M. Proinde restituen- edum hoc Athenaeo censeo, licet pertinaciter h. l. libri
ut 'tum teneant. - D Veteres in coronas addebant nonis solum flores, sed etiam fructus, ut pruna, ficus, & simi-Blia his: atque hae sunt coronae quas vocarunt κυλιυστα ς στεφανους. διά, ἁδρότητα Meὶ τὸ μεγεθος, quia D videlicet propter firmitatem circuli κυλέεσθαι corona ac ν rotan poterat. Latiae volubilem aut rotatilim coronam dian xeris. Interpres, tortilem : is vero est πλεκτὸς στεφανος , is non κυλισur. - CASAU B. - Vide auctores modo cit
tos, & Bod. ad Theophr. p. 3I7. Eodem vers. s. exclymationem 'Ηρακλεις alteri personae tribuendam putavi: si eidem homini malueris tribuere, qui insomnium rudirat, non repugno.
Ex sequentibus quatuor eiusdem ALExIDIs versibus priores sc legendos censuerat Casauh.
'ξώρακας πώποτε ευ ἐσκευασμενον
ἔνυστρον, η υπτον μερονθυλεμμένον ἔquibus Verbis tamen non magis constat metri ratio, quam Vulgatis. Commodius primum versum sic refinxit Da es Misc. Crit. P. I 2. Ωρα- ας ἔνυστρόν ποτ' ἐσκει ἀσμένον.
In Hi. a. deest puto vocula : verbi caussa, ὴ σπλῆνά που ὀπτον, vel η σπληνα ὀπτὸ, κα ι &c. Sed HI adtinet his immorari. Vers. 4. Pro μέτωπον, πρόσεων legendum ceni uerat Casau b. ex Eustath. Iliad. β'. pag. I , 4. De Verbo μονευλείειν. dictum est ad I. 4. b. p. 49 sq. harum Animadv. J Ad argumentum quod spectat horum Ue suum . adnotavit CasAUR. n Loquebatur poeta de pugiante, cui pugnis facies probe fuerat contusa. Eam laevi-ntatem exprimere cupiens, variis hisce smilibus ingeni is se usias est. Porro istis Alexidis locis alium addas licet ex
is lib. IV. ubi ἀπεθετων κοκκυμηλων facit mentionem: ea n erant pruna Damascena sole surasa ad perennandum. βραβυλα Sic h. l. edd. omnes, nec e msstis ad hunc
eumdem locum enotata est varietas: & sie Uud Hesychium scribitur, subi pro Βράβυλος, fortasse Βραβυλα oportebat & apud Suidam , qui sua ex Athenaeo hausis se profitetur. Μox vero in Theocriti versibus, quorum prior a est ex Idyll. VII. 1 6. alter ex XII. 3.) in ed. Ven. & in nostris codicibus βραβιλ. per tota scribitur. Quod dein vir, τν περιφορφ, adnotavit Casauh. nove id Mictum esse Diqitirco by CO Oste
348쪽
p. so. IN EPITOM. LIB. II. CAP. XXXII. 34s
a pro SELEUCI grammatici verba ex Athen. re petiit Eustath. ad od. p. 836. 26. ubi bis pera scribitur, mendose; natu penultimam brevem habet hoc nomen, apud Theocritum quidem. In eisdem Seleuci verinbis, priori loco- sic, acute scriptum legebatur apud Athen. in .ad. omnibus; , in nostris mssiis rposteriori loco, in ed. Bas S seqq. eodemque modo Ini fallor in instis; vero in ed. Venet. Apud Suidam, qui eadem Mleuci verba ex Athenaeo re fert, in Rusteri quidem editione constanter βμβυλα scribitur: sed in vetustis editionibus in Mediolanensi quidem, & in Bas. quae e Veneta expressa est constanter, quod ex β ρ - β ιλ α potius quam ex corruptum videri debet. τὰ μὲν μαδρυα. Nil mutant libri: & consentiunt Sind.& Eustath. locis citatis. Apul Hesychium vero legitur:
Ἀμαδρυα' κακκυμηλα Σικυόνιοι. int. καλουσι. quod non convenit cum etymologia, a Seleuco tradita. τα δε φησὶν, οτι. Verbum φησὶν b. l. ignorant codices nostri, nec male.
Θεοφραπιος δὲ &c. Apud Theophr. Hist. Plant. III. 7.
ubi de arboribus agitur, sic legitur: κοκκυμηλ- , καὶ σποδ ια ς' αδτsi δ' ἐστὶ, δ περ ἀγρια κοκκυμηλέα. inde, cum σπονδίας scriptum esset in ed. Ven. & Bas & σπονδιὰς in msstis, σποδιὰς apud Athen. correxit Casaubonus rκοκκυμηλα vero, quod utique videtur utrobique in κ ο κυμηλιαν mutari debuiue, intactum reliquit. Attamen
in arborum numero etiam memorantur κοκκυμηλat apud
Polluc. I. a 32. nisi ibi pariter mendosa scriptura; quod facile credas. Nomen σποδιὰς vel σπονδιὰς nusquam alibi, quod sciam, legitur. Praeseram quidem ego cum Calauru priorem vocis formam, ut a cisuritio eolore ductum sie
b 'Aραμου δὲ κοκκυμηλέ ἄν καλεῖ, δένδρον, κοκκυμ λον δε το ἀκρώρυον. is Qui ita loquitur, clarum dat inditicium, alios scriptores aliter has voces usurpasse; quod is falsum est: nam arborem istam semper philoi lii & mendici vocant κοκκυμηλεαν ὲ fructum, κοκκυμηλον. re C SAU B. - At, quoniam κοκκυμηλιαν habent libri nostri. videri povet hunc ipsum proprium Ararori poetae usum adnotare voluisse Athenaeus; nisi simul illud de se ctus adpellatione, in qua quidem nihil singulare est, a
349쪽
liceretur. observat vero ut mox idem adnotavit CΛ- bsAUB. Pollux I. 23 a. aris me is auaru eomicos, qualis fuit Araros, Aristophanis filius, primum arborem a Peliari μυμηλον Ex eo haud improbabiliter conii ciebat Calais. sic scripsisse Athenaeumr 'Aμψως δὲ τὴν κοακυμελον καλεῖ-δενδρον , τὸ -κκυμηλον δὲ τὸ ἀκρόδρυον. Quod autem adiicit idem CAIAUR. is Postea antimmadvertimus, non multo aliter esse in uno e mistis. α commode iacturus erat vir doctus, si codicis scripturam. qualis fuerit, declarare nobis esset dignatus. In nostris quidem Iibris nullum talis scripturae vestigium cernitur. - , Fructus coccymeleae, testibus Aetio & A neta, - προυμνον in Asia vulgo appellabatur: quamquam Gai is nus lib. II. De Vi Alimentorum πισυμνα ait dina suom tempore seuctus τω- ἀγρων κοκκυρι-ων. Ulut sit; abis Asiati ea voce originem habet Latinorum prunus. πρα- is tamon etiam Theophrasto arboris nomen. Fuerunt e niam e Graecis, qui fructum, qui aliis κοκκυμηλον est, Μ μόλτυον appellarent. Hesychius: Mολτυους, τὰ κοκκλ
-φθαρτα. De huius vocabus usa apud medicos dixi nonnihil ad p. 4 I. d.
Θεόφραστae. Vide Hist. Plant. III. x3. Cens florean dia ccit ικ μικρῶν ἀνεῶν - ωιμε- . κηριῶδες. Cum perperam olim apud Theophr. κηρῶδες legeretur, monuit Calaub. corrigendum id esse ex Athenaeo. κηρῖον Graecis nox dicitur, non modo apam, sed & vesparum; qua de familia est genus quoddam solitarie viventium, quae favum svil nidum construunt stori fere similem, pediculo insidentem, & super eo veluti in umbellae formam expansum. Cum his, ut videtur, potissimum conferre Graeci solebant tam floris eos, quos proprio nomine umbellatos Vocant recentiores binaniri, quam alios quoslibet qui similem fere speciem utcumque reserunt. Eodem modo erasi flarem κημωδη vocat Theophrastus . id est, exteriori habitu κηριον reserentem. Pari modo idem eodem cap. 1 Iib. III. de sambuco ait: T. δὲ μος λευκὸν μικρῶν sic recte ibi editt. veteres, non μισγων, ut posteriores λευκῶν πολλων, ἐπὶ τοῖ μωχου σχjσει κηριῶδες. Idem BI.
350쪽
p. 3α IN EPI M. LIB. II. CAP. XXXIV. 34
e ra. postquam dixit sorborum fructus racemis erovenire
smiles. addit, πολλὰ ac που τῆς αὐτῆς κορυνης. ωσe sis καθάπερ κηρiον. Herodotus Il. 9 a. in plantae cuiusdam aquaticae descriptione ait, o καρπὸς γδετα κηρὼν mi ηκωνιδέαν ομοιοτατον. His locis, quae ad illustrandum vocab.
κηριπες Casa ubonus collegit, adiecit idem vir doctus alium de faba Aegyptiaca ex Theophr. IV. t O. cuius partem etiam Athenaeus noster initio libri III. citavit, sed ibi quidem alia ratio eae φλοιος διοσπ φ. Dios ms ille, vel potius sosymn. quisnam fructus sit, ignorare se profitetur Bodaeus ad Theophr. Suspicatur autem, esse aliquod genus taras ly vestris. in sylvestribus certe fructibus-1ιόσφορα quae a Theophrasti διοσπύροις non diversa videntur commem rat Galenus , de Aliment. Facult. II. 38. citante Bodaeop. ao8 exu. Gallicos Athenaei interpres in brevi ad h. l. nota ait, esse ,, ni mimer. de la famille des Abessis. Vo.n Adisson Familles des mantu, T. II. num. 22. α
καὶ oracis' κρὰταιγος &c. Vide Theophr. Ηist. Plant. III. is extr. & ibi Bodaeum p. 233. Fossum τεταμδεον proprie tensum, intensum idem valere ac τετανὸν apud Theophrastum, nempe abram, laeve, non Soβm, Pla ne ex Galeno Bodaeus demonstravit. Ipsam vero vocem τετανὸς habes etiam apud Nostrum II. 69. e. Pro νισσαν λ', perperam est μεσπηλη in sola edit. i6r s. & sie ibi
mox iterum. ἐκεινου tacite e Theophri correxit Casaub. Perperam ικεινος edd. vett. & mssti. κῶ πλατυτερον καὶ προμηκεστερον. Ex Theophri a nobis sic reinpositum est; quod & a Dalech. & a Galli eo interprete factum video. Quam recte, viderint qui rei herbariae messint peritiores. Si ἡ προμηκ. teneas, longe diversa sutat
sententia , magis laιum quam longum. Pro χαραγμὸν. malod χαρασμὸν edd. voti μονόρλιζον εiς βαθος ως ἐπὶ πολυ. id est: raesta singularis, alte admodum defenderis. Pro haesententia tamen oportebat potius ως εἰς πολυ, quam mπολυ. Prorsus vero in contrarium Dalech. non alu; quasi esset συκ ἐπὶ πολυ , aut οὐκ εἰς πολυ. Apud Theophr. est
ως ἐπιτοπολυ , idque sortasse rectius; quod sonat plerum qiis. Istam autem dictionem apud Theophr. plane non ex presserunt interpretes. Pro κότινος est κόψιμος apud The phrastum , quod ex Athenaeo corrigendum ibi monuerunt interpretes. τον Sic recte h. l. mssti.