장음표시 사용
351쪽
ubi de fructu agitur, non de arbore: in eamdem senten- dtiam κατοι τὸν μεσπιλῶδες est apud Theophr. Pe peram h. l. apud Athen. editum erat. In fine cap. quod eratagum cum ceraso confudisse Dei-pnosophista perhibetur: n Danda venia, ait Bodaeus,m Athenaeo. in re herbaria parum exercitato. α - Ibi quod ait μο-&c. haud dubie ψηαν ad Aia naeum resertur, quem Epitomator ait id dixisse r sed ο φιλόσοφος dubites utrum idem Epitomator dixerit. de eodem Athenaeo totiens; an Athenaeus, loquens de Theophrasso. Ego priori modo accepi, ut, quem alibi σοφιο ν adpellat Eclogarius, ut I. 4. a. I. 26. c. II. 49. a. alibi τὸν ut h.c pag. lit. f. eumdem nunc τὸν φιλοσοφον dicat, quemadmodum Lao. c. Ad sententiam quidem h. l. nihil interest.
ὁ δὲ πιαμπὲς τοι μὲν ἀλλα πάντἀ, Non sicit. αἱ esimilis. Sed quum de chamaeeeraso, id est, de humisi & m- milia, quae dicitur, ceraso agatur, consentaneum est, ut intelligatur mactus dici suntlis fructui cerasi. την
κεφαλην τιθησι. Sic codices nostri. Diversa verborum serie τε την κεν ν ι -τiθησι edebatur, e primi editoris fortasse ins enio, cui commodius hoc visum: esset. τό τε γὰρ φέρον αυτὰ. δένδρον τοιουτον. In ed. Verri
corrupte sic legebatur τε γάρ τότε γὰρ sic ista bis
cpέρει αὐτὰ δένδρα τοι--. Inde sic M. Cas. τό τε γὰρ ... ἀυτοι δενδρα τοιουτον. In Animadv. vero monuit et is tolle notatam lamnam, & scribe τό τε γὰρ 'φερον αὐτὰ Μδένδρον τοιουτον. Diu est cum ex coniectura sic emes
m flaveram : admonitus iam postea ab eruditissi Levinio. vita scribi in membranis melioribus. α Et se quidem priora sex verba etiam nostri dant libri; sed iidem vocem τοιουτον tram ipsam, quam unam recte tenebant editi non agnoscunt: & in cod. b. quidem simpliciter ea abest.
in cod. a. exiguum pro ea spatium vacuum relictum. Mox in ὁ πλέον τῶν ἐπιλ του καρπου consentit cum editis noster cod. b. in cod. a. vero desunt duo verba τ- έπτὰ, sed rursus vacuum nonnullum relictum est spatium. asTOPHANIs versis apud Brunck in Fragm. non roperi. Est anapaesticus tetrameter catalecticus ; quem, quia una nostrarum linearum non capiebat, in duo hemisti. Diuitiaco by Cooale
352쪽
p. so. IN EPI M. LIB. II. CAP. XXXV. 3 9
chia divisum excudi iusseram. In posteriori hemistichio est
pes proceleusmaticus κυλα φυε, quem fert anapaestici meistri ratio. Si anapaestum malles, φυντο Oportebat pro ται. In THEOPOMPI iambo, pro mendoso Πάγουσι. quod erat editum, recte Πώγουσι dedere libri nostri. In CRATETIS vers. a. nil opus erat solicitare quod f ad puellam refertur de qua agitur. In vers. a. τὰ per apostrophum seribebat Brunck. Mihi commode teneri posse vulgatum videbatur. AMPHIDIs iambos, ex h. l. repe.tiit Eustath. ad Od. κ'. p. 393. 24. lnus . perperam 'O συα μελινος me λίνους habebant editt. vett. cum msstis nostris S Eustath. Recte συ μιν' ed. Cas. quod S metrum &res desiderabat: poteras vero etiam συκάμπα, absque apo- stropho scribere. Ad metrum quod attinet, observent qui rationem eius non in promtu habent, in vocibus συκαμ- νος & συκάμινον syllabas em dc uera longas esse. In vers. 2. ινος vulgo acute scribebatur: sed, uvisis oportuisse, vel hie ipse iambus docebat; nam sequens vox ακυλους penultimam brevem habet, Homer. Od. H. 242. ut secundus pes sit tribrachys. THEOPHRASTI verba de Amburo , haias Hist. Plant. III. 16. De fabula, cons. XlII. 386. d. & 9 s. e. Et quem. admodum posteriori isto loco scribitur Πύθων ὁ Καταν. Ito Boc. se fortasse & hic ἡ ὁ Βυζαντιος eum articulo scriptum oportebat, cruo Catanaeus Python distingueretur a tantiao 'Mone. De Bygantino cons XII. 3 so. f. & Suid.
ο παρὶ τῶ ἐάτορι λαρηνσme. v Dicit ista auctor Excerismptorum. 4 est Athenaeus. Ille quidem philologus nappelletur ex isto opere iustius, quam rhetor: sed itan passim Eclogae consarcinator & Eustathius aliique Gramismatici Athenaeum indigitant. μCAsAUB. - Gns. paulo
ante, not. ad lit. d. υμεῖς et Γραικοι. . Spiritum viri Romani arguunt haecn verba, quae latine verti debent, vos Graecusi. Apudis scriptores Graecos vocabulum Γραικὴς tantumdem vani et, quantum apud Latinos Graeculus. Sic apud Plutarch. D in Cic. rροιιῶς καὶ σχολαστικὸς, Gruo lus O Seholast
Deus : item in illo veteri dicto in Christianos iactato, .
nrasos primm Romam inrexisse e Ponto ad ontio Vrbis
353쪽
p. se. ι, Drox, notum ex Plinii libro XV. cap. 2'. sin. aae 3 o. J Ammiani lib. XXII. 84 Hieronymi ad Eustochium
Depinota quadam. Sed falsum est quod de cerasorum ammpulatione disputat hic Laurentius, eoasorum nomen esse a MLuetilio inventum, Sc. fAt nempe I ita vulgo Romanis is fuisse persuasum video. Hieronymus, vir undecumquem doctissimus: me penus pomi , Ponto O Arinem sinuatis .nde cerasunte primas Luetillus Romam peristit. Unde O dempatria arbor nomen Mevit. Resellit hoc merito Athenaeus,m S cerasbrum nomen multis ante Luculli aetatem seculisis suisse Graecis cognitum, auctoritate Diphili probat. Curis huic potius in hanc rem testimonium denuntiarit. ne-nscior erant enim ad manum Diphilo antiquiores, quin cerasoriun meminissent: sed illos fortasse non Athenaeus m praetermisit, verum iste talogarius. Nos amplius dicium , appellationem .iesius cerasumis urbis na-υ talibus esse antiquiorem. Κεραπους indubitanter dictam των κερασων, ut 'Aγνους, s vide Steph. Bya. in hae v mce. 3 ένἀγυρους, Ἀχ αδώυς, 'Pαμνους. πνους, Πυξους, Μυρικους, & similia his ab Aiis plantis I
ncorum deducta nomina. M CASAU BONUS. τὸν καρπὸν ιλέσας κέρασον. Sic misti nostri. ipsum latinum nomen re sum exprimentes. τις. Intelligitur Daphnus Ephesius. ωHeus, de quo in Praefatione Athenaei dictum. Vide Animadv. ad p. I. e. παμπόλλιοπάνια υτ ale. Posterius vocab. ex primi editoris ingenio suppletum videtur: nec satis commode permulti anni dicuntur, pro duobus sere se sis, quae a Lysimacho ad Syllam elapsa sunt. Quare χρόνοις oportuisse suspie tus eram. Sic πελλευς χρόνους, τοσουτους χθένους, & similia, dixere Polybius & alii. εκ ψώυρο υ δὲ λαμ νόμνοι, εὐστόμαχα. έκ-, in- bteli se Σατος, ut monuit Casaub. cons. XIV. 63 . C. Difficultatem autem, quam creat illud vocab. εἰσπιομα Pnude sic repetitum, non tetigit idem doctus Animadversor.
Aλεξανδρεῖς μόρα ὀνομάζουσι. Repetiit ista &alia ex hoc loco Eustath. ad Iliad. λ'. p. 819 extr. Hoc , puto, dicit Athenaeus, sequiora amo solos Alexandrinos μό-
354쪽
p. set. IN MITOM. LIB. II. CAP. XXXVI. 3st
ρα nominasse, κόιμινἀ: nam paulo post lit. c. d. idem nomen eodem modo ab Aeschylo & Sophocle usurpatum docet. ἐντὸς μερῶν τριῶν. τεττάρ- volebat Casau b. ex Theophr. IV. I. ubi τεταρται- πέττεται : cui suffragatur Plin. XIII. 7, i . At parum sane interest. c ι δὲ τὸν rat-ὸν - ἀπο τω ξυλου. καὶ οὐκ ἀπὸ τῶν ἐπι-ρπiων. Trariavit hunc locum H. Steph. in Thec Gr. Ling. I. 8o. d. e. & Bod. ad Theophri pag. 289. Scilicet vocab. τb ἐπικάρπιον rarioris est usus, ac nusquam alibi quod sciam nisi bis apud Athenaeum occurrit. Quodule h. l. dicit ἀπὸ του ξυλου, καὶ οὐκ ἀπὸ τῶν ἐπικαρπίων, id Theophrastus IV. a. his verbis expressit, ουκ ἀπὸ τῶν
eisdemque fere verbis Galenus & raoscorides. Pa riter Plinius XIII. 7. et . Pomum fert, non ramis, sed caudiceim. Quare propemodum suspicari licebat, pro ἐπικαρπων apud Athenaeum ἀκρεμόν- i. e. ramorum oportuisse, quo Bodaeus inclinatat. Sed prudenter tamen idern Bodaeus censuit. nihil praepropere mutandum. Nempe ἐπικάροια videtur Athenaeus, sive auctor e quo is haec
depromst, dixisse illos rumulos sive fureutos β ἀστας αβλπι τῆκατα Theophrasti, Galeni, ac Dioscoridis e quibus in aliis arboribus progerminat flos, & suo tempore fruinis dependet. Similiterque II. 68. b. τὸ ἐπικὰ ον eu- nuris aut pennis dicitur Jurculus ille & germen, e quo fructus hi eras mur; eauda sive pediculas, equo fructus dependet. πεπαέτερος μόρων. Similiter apud Tneocrit. VII. lao. exoletus homo λαέοιο πε ratiτερος dicitur, i. e. yiro molsior. καὶ κατὰ τῆς βατου. Sic recte edidit Casaub. suis e msstis, Quibus adsentiuntur nostri, cs Eustath. ll. λ'. p. 769. s.
di mox cap. et . lit. e. In edd. vett. erat κατὰ τῆς κατ ...d cum lacuna. In vers. r. ex AESCHYLI Gessis ρολα χύHic edebatur; quod vel eo rinobandum erat, quoniam Pin χυρίος longa est syllaba. Veram scripturam codices nostri dedere. cf. Brunck ad Aeschyli Persas vc 299. & Εusath. ad Il. v . I 349, 27. Vers. a. μιλτοπρμοις edd. illegitima vocabuli forma. CAsAUBONus adnotabat: n Scri-B M Wλτοπρέπεσι, Vel μιλτοπρέ ποισι, ut laudat Eustath. et
ποις habet: & terminationem ασι metrum h. i. respuebat. μιλτοπμπτοις legitimam formam dedit noster cod. b. In cod. a. terminatio intricata voci superscripta est, quae neq
355쪽
scio an μιλτοπρε-έσι sit: ea forma etiam soret te. dgitima a sing. εκιλτοπρεπής. In fine eiusd. vers. monstrose ταυτου dabant edd. vett. ubi ex Ostis codirexit Calaudi SOPHOCLIs duos Lino, tertio auxit Bruna in Sopho Eis Fragm. p. 39. num. 4o:
vem duobus prioribus iunctum dederat Lexicon mc Bibl. Sangerm. Duos istos ex Athenaei Epitome repetiit E sath. ad II. λ . p. 769. 3. diserte adnotans, τὸν ριόρον masculine ibi dici. Mox in Nicandri . a. est οπ .iat in no- estis msstis, non
ρορπιθιῶσει τῆς σφαίρας της σκαμινώδως, σπερματικὰς ἔχει τὰς συν- ιπιώδους διαγονὰς, &c. Corruptum haud dubie locum expediendi nulla satis commoda ratio mihi occurrebat: itaque in istis quidem verbis nihil mutavi. &interpretatus ea sum utcumque potui. Videoque etiam Casau num ingenue profitentem, se nihil in eis intelligere. Quod autem idem etiam ait: is quid τὸ μόρον τὸ βατώδες si appellet Phanias, amplius quaeramus: M -- confecta res mihi videbatur, se appellari ab eo mori sylvestru i. e. ruri fructum. Cons Salmas. Exercit. p. 328. Bodaeus hunc I
cum tramns ad Theophr. p. x . corrigebat σπερμαυσικὰς καὶ συκαμινώδεις νισι γονὰς καὶ δωροφυσεις, ἄσπερ υφυ- νούσας, --ὶ ευχυμους. Totumque locum sic veristit: Mori Hula ubi matruravis, ad instar mori fructus eminentias O diseriminatimus quasdam velati eontextas habet oialtasO Deetilenaar. Cui quod ille dissimulavit . quemadmodum S alios plerumque emendationum propositarum auctores tacuit praeiverat doctus olim Medicus, CAsp. HoFΜΑΗ- Nus, in Variarum Lectionum libello, Lipsiae anno I 639. edito, ubi eamdem prorsus emendationem proponens, γονke intelligendas censuerat nisuctum ipsum, aut for- istasse minuta illa granula, quae in ficubus sunt καυα- , & quae non minus in moro . quam in ficu , ve-nrum ac foecundum semen sunt. Ut autem deleam imnquit τὸ , videtur postulare sensus: sin r istinere placet. & ad Mecunda illa granula referre, non
nrepugno. Muto διαφορὰς in & puto indicari
356쪽
p. st . IN EPITOR LIB. II. CAP. XXXVII. 313
entubercula illa, quibus totus est compactus fructus, qu is si e segmentis seu tessellis quibusdam, seu opere texto- .rio. α - Εquidem vocem δ a o ν λς, quamquam
απαξ quod sciam λεγομένην, inlicitare non ausim, quae Brtasse idem fere ac sonare potuerit; de quo posteriori vocab. vide H. Steph. in A. T. IV. x86. d. S cons. Nostrum III. 7 a. c. d. Suspicatus sum autem. in eamdem sere sententiam, quae in Hosmanno exposita, sic fortasse hoc loco smpsisse Athenaeum,
τικὰς ἔχει τας διαγονάς, aut κου εχει λαγονάς. Dein vero, quod editum erat, υφι νούσας. cum activam haberet
notionem, nullo modo teneri posse mihi persuasi, sed in vocem passivae si nificationis mutandum. Et ad υφἀν- τους quidem proxime dueebant vestigia scripturae nostri codicis b. Sed υ ὐτὸς acute scribunt graeci: itaque υς, α μτοις oportebat. aut, servata ους terminatione. υ φ ἀν-το υτ ; videtur enim hoc adiectivum, utpote derivatum. Atticorum more etiam in foeminino gesine retinere posse terminationem masculinam. Vulgatum vero διαφερ ιι ς, cui non erat hic locus, in διατροφας mutavi. quod iam Casau bonus proposuerat. Nam non modo σωχυμους, quod sequitur, ad nummenti iacultatem diaet
licam manifeste sertinet, sed & τι quod proprie tactilem aliquam qualitatem significat, haud raro ad elisi qualitatem refertur. Valet autem idem διατροφὴ ac τροφὴ, & de quolibet alimento usurpatur. Paulo quidem rarius vocabulum; quod unius Hesychii auctoritate qui
habet Διατροφας -ματα. citavit H. Steph. Utitur a tem eo non modo D. Paulus I. ad Timoth. 6.8. sed &Epictetus in Enchir. cap. 12 , I. olim cap. I 6. ubi in ed. Na- sicut h. l. pro Λατροφὰς perperam legis tur; indeque in Simplicii Comment. p. 1 9. c. & p. 244. e. τὸ - , quod Attici ψα δυμ scribebant, idem va-iere ac , Hesychius & Galenus docent; quibus vocibus significatur 'aluti, siccum , pingaudine carens, le-- . tenue. cons. Foesii Oecon. Hippocr. in υπο αευρα. Ita alimentum 4 aυμν, fuerit sceum , tenue, leve: & totaphrasis, δια o-ς εχει ψαωρὶς καὶ συ εμις, idem valebit atque id quod mox apud Nolitum Diphilus istis
verbis effert. ει χυλα μέν εἰσι μέσως, ὀλοότρο μα δέ. De cognato vocata supra disputantem Cas bonum
357쪽
vidimus ad i. 26. d. ubi, quod λι αν dicitur v, enum Surrentinum, de aspera & intractatili eius nasura ille accepit, quod de fic*tau potius S teniatare erat accipi e
dum; quo & spectat id ipsum, quod ibi adiicitur, ἁλιπης.
id est, vinum non pin re, non multas habens partes ouocas.
Quare eidem vino Plinius etiam tentiisaram tribuit X lv. 6.8. num. 3. Quod Calaub. adnotavit, in verbis τὸ μόροντὴ φκτωδες in quibusdam exempl. μῶρον per is scribi, sicis ut in Galeni libris saepius: nostri libri nil mutant, & con-mnter quemadmodum &Eustath. μόρα tenent; nisi quod semel paulo in krius .ci καὶ μόρα sic ex cod. a. eii
tum video pro μόροι. Hesychius: συκάμπα. Idem alibi: fBατω, ---καὶ ἁβρυνα, ἡ μόρα Ab ἁβρὸς, mollis, derivatum nomen coniectaverat Η. Steph. in Indice Thes. SALMONIUM sive Grammaticum, sive Μedicum, e quo
dein vocab. Βατιοι citatur, nusquam alibi commemoratum reperi. Notandum vero, in utroque nostrorum codicum terminatione plurali scribi nomen, Salmonii. vel ammonii; quasi populus aliquis vel incolae oppidi nescio cuius designarentur. Et est quidem Sulmone oppidum Pi- sati dis in peloponneso: memoratur item Salmonium aliis Sammonium ) promontorium Cretae insulae. Possis etiam de cogitare; sed parum probabile videtur, tam
notum nomen in tam obscurum mutasse librarios. Medici nescio cuius, sive foeminae quae de rebus ad medicam artem pertinentibus scripsit, cui Salamine nomen, ex S
rapione meminit Fabric. Bibl. Gr. T. XIII. p. 38L item-oue Salomonis archiatri, nisi corruptum nomen θ ad quem Galenus scripsit libellum περι Ξυπορiπτων , ibid. pag. 39 . Pro βάτιοι, Galenum plurimis locis constanter dixisse adnotavit Casauh. ubi intelligendum substantivum συκάμινα vel μορα monuit H. Steph. in Ind. Thec
Δημήτρtος δὲ, - - - οῖον -- ci σὐκων ἁμεIνω. Pro αἱμόρροα est risu όμα in nostris mistis : post hanc vocem autem repetebatur in edd. & msstis vox μόρα, quam deleri iussit CAsAun. hac adiecta nota: n Id eth: Demetrius B Ixion eadem puιαι esse sycamina o mora: se ricta, quasim αἱμόρροα, Γ i. e. sanguinea , J & συκων ἀμείνω. s i. e. scisis meliora. 3 Vult mora ita dissi ob succi colorem; Deum una, ob saporis praestantiam . quasi ficubus sapiant m nlius. Eustathius, quo loco disputat de mutatione dip
358쪽
p. sa. IN EpI M. LIB. II. CAP. XXXVIII.
f hthongi vi in simplicem t v alem . Iliad. p. 98a. . Ili hoc sycaminorum etymon non praetermisit. - Vocem μόρα post οι κόρροα delendam utique censui, ut e scholio inveetam. In Versione vero Latina temere omissa est inte pretatio verborum οἴ- - - άωεένω, quam e superiore ad notatione petat aequus lector, qui quidem eam deside
ἔνωμα, erudissetiti, qu Mu adhue erussitatis aliquid inest, nondum satis matura. In isto vocabulo praepositio ἐν eamdem vim habet, quam in ινερε 1ς sit pra cum Casau b. Observavimus, ad I. 26. a. μὲν εἰσι μέσώτ. Sic cod. h. cum edd. In cod. a. est ευωυλα μέν έστιν, & abest μέσως.a ι δηρκέαν ποδαγρικὸν reia dedere nostri codd. Perpo
ram επιδ. ποδαγρικων edd. περιπεσεῖν δὲ
νῶ λωιὶ αἰπόλια. Sic pro vulvio, quod teneri nullo modo poterat, corrigere iusserat Casau b. & sic corrigi debuisse consentient omnes, qui constantem apud Graecos verbi constructionem noverint. Vide Lexic. nostrum
πLντα. τὶ Σκρόδρυα, κάρυοι λέγουσιν. Si quemadmodum Η. Steph. in Thes. T. l. io 3. g. indicare videtur ἀκρόδμα proprie, & ex vulgato maxime Graeci sermonis usu, dicerentur ii arborum fructus, qui in ambitu signo. sum putamen habent; nihil difficultatis haberent verba Q. pra scripta. Certum est enim, & ex eis etiam, quae innac ipsa disputatione ab Athenaeo passim adseruntur. s lis adparet, omnes eius generis fructus apud graecos scriptores communi nomine κάρυα fuisse ad uata; quemadmodum apud Latinos idem genus communi adpellationanueum continetur. cons. Macrob. Saturn. III. 19. Et ponit quidem Collector των Γεωργικων vel Γεωσονικῶν lib. X. cap. 74. inter τὰ ἀκρόδρυα & τὴν ὲπώραν eamdem distinctionem , quam Latini scriptores inter naeces & poma ponunt : aimue, υπωραν dici omnes arborum fructus ovi foristi Mia lignos habent; λκριδρυα vero, quicumque si mr am parrium vel putamen habens extrinsecus. At strictior iste voeabuli ἀκρόδρυον vel ἀκρόδρυα, usus unius illius hominis auctori tate , qui decimo post C. N. seculo scripsit. nititur; nul. iumque eius vestigium sive apud Grammaticos graecos,
359쪽
,x6 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 32.
sive apud alium quemquam quod sciam veterum seri. aptorum reperitur: nam suod capitulum illud, quo istam distinctionem exposuit ille Geoponicus, ad Democrisum auctorem resertur; quam sit vanum absurdumque illud commentum, facile cognoscet qui praecedens ibi caput, quod eidem Democrito tribuitur, perlegerit. Gnstanter veteres omnes quotabo gemu fructuum, quos fenum arbores, ἡ ρόδρυα adpellant. Diserte Suidas: 'Aκροδρυα. ποὶ δρικειρ πάντες ει τῶν δενδριον καρποι. Nec aliter Hesych. quamquam non ita clare; sed vide ibi Interpretes. Pollux I. 3o. mala, τά-, diserte ad τῶν ληροδρύων genus r sere. Etymologus M. in 'Aκρόδρυα vocari ait οὐ
vis arboris O arbusti ea enim vis est graeci vocabuli -
σον r fuctus edast rationem etiam addens, quoniam δρυς veteribus non modo quemus dicebatur, sed etiam arbor Quaelibet. Cum quo convenit quod apud Athen. II l. 78. e. xυλινοε καρποὶ pro synonymo τῶν ἀκροδρυ- eadem generali notione usurpatur. Nec vero aliter . nisi eadem generaliori notione. vocabulum λκρόδρυον Hippocrates, Theophrastus, Aretaeus. alii, usurparunt. Denique apud Athenaeum nostrum idem nomen promiscue de pomis, piris, sicis , pr nis dictum reperitur; i. 26. f. II. 49. e. So. a. lII. 8 I. b.
8a. d. At hoc quidem loco haud dubie idem Athenaeus
nonnisi de eis fructibus, qui extrinsecus putamen aut θω- sum eortirem habent, lociui potuerat: nam hos solos a Gra cis communi nomine κλυα adpellatos esse constat. Quare non dubiis . adiecta h. l. ab auctore fuisse verba nonnu Ia , quae id, quod voluerat, planius declararent; scilicet
ut ait Nicandri Scholiastes citatus a Bodaeo ad Theophr. g. 89. aut δσα ξυλωδεσι ii δερματικοῖς πισι περιέχεταa, ut Theophrastus loquitur De Caussi plant. I. 23. Epit maior autem, cuius aetate vocabulum ααρόδρυον strictiori illo significatu . de quo compilator Geoponicorum dixit, frequentabatur. verba ista. cum minus necessaria iudic ret, consulto omisisse videtur. Similis quaedam de huius loci lemone dubitatio oborta Pursuro olim videtur, cui ita occurrendum ille censuit, ut legeret: κάρυα u
cet posterius κἄρυα in σκληρὰ mutans, satis id quidem ingeniose; sed . hoc vocabulo in ea re
360쪽
Graecos auctores. nusquam reperi. Vide tamen p. 4. e. Sic vero iam Dalech. in versione latina posuerat . Irtia omnes operimento duro rectos; e qua istud sum sit Porcinus. b Meπυροτρώγονἀ κάρυα. cons. pia sq. b. c. 3--- πιωγαλια, καρυα, &α legendum ..icarus erat Casaub. Ego vulgatum non solicitem. κἀρυα, ἀμα/γδ. Ova in Gustationibus diserte inferius commemorantur, 37. d. ' Quare non admodum opus erat, solicitare hoc loco libro rum scripturam: nec tamen tacere debeo Puriani coni cturam. οὶ legendum suspicantis, i. e. sorba: de quo fruisctu eiu ue graeco nomine consulendus Bod. ad Theophr p. 224. Sed nanc rursus coniecturam eidem viro docto iam
praeiverat Dalech. in versione latina. τὰ νυν καστανεια. Aut ramς οια aut ιμ---, puto, Oportebat; aut brevius
κάρυα, καρυστια. h. l. non arbores. sed
fuitas fagi, glandes fagras dici adparet; sicut P. 34. c. & 3 3. Maiaeρυα Καμ α iunctim accepit Dalech. & Καρύστια pro. nomine proprio habuit: tum in Nota, nescio quo auct Te, ait, avinarum, nucem carisiam vocari. At . quum Carystus sit Euboeae oppidum, fuerit potius Carystis nuxe dem, quae aliis Euloaea dicitur, scilicet eastanea. videfra. pag. 34. b. Sed interposita distinctione a praecedenti
κάρυα separant libri vocabulum καρυστια, quod ego cum Hofinanno Variar. Lin. III. I s. adpellative accepi , pro diminutivo vocis κάρυον, quod idem ac λωπτο- μον significaret, id est avellitiam, quasi minutam flutem. Erraverat vero etiam Desecampius. quod verba haec de arboribus inim,retatus est: quam in partem in graeco καρυας oportuerat , non ara inae. Quare etiam corrigendum videtur id. quod doctus Hesychi, editor ad voci xavὐπιειος e Photii Lexico msto protulit: Καρυστει γένος ι ρυων. Lege: κἀ- ρὐ riae, γένος καρυων. Vix enim dubitandum, ex hoc Athonaei loco citata esse ista verba a Photio, quemadmodum
frequenter alia ex eodem auctoreiam μόστηνα καρυα quaenam sint, ait CAs s. in ex-n pecto ut aliquis me doceat. In libris Μedicorum plurismma extant καρυων cognomina: unum illorum hic latet, mur arbitror. corruptum. α - Iiectare licet, vomit se fortasse μυκηρά, ut mox litera c. aut μουκηρὶ ex pag.
d. Salmasius vero in Exercit. Plin. f. 424. b. D. tam ingeniose, quam docte, duas voces καιμωτηνα ex una