Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

381쪽

quoque in Lysistr. vs. 364. qui e paulo venistioribus au. acioribus unicus est Iocus. his exceptis qui ab Athenaeo citati sunt. ubi vocabulum istud occurrat pro olim vulgato δρυπέτεις. duorum codicum msstorum auctoritate ρυπιπιις a Brunckio res initum est; quam scripturam etitam ob oculos ibi habuisse veterem Comici scholiasten, perspecte Pierson ad Moerid. p. ixi. observavit. Sic igitur vetustissimus auctorum omnium. in quo ista scriptura per τ literam maneat, Romanus Plinius fuerit, apud quem Lib. XV. r. a. sic vulgo legitur: Optima aetas ad

decerpendum- - incipiente baeea nigrescere. Nostri voeant dri

par, Graeci vero dry petas. At, quoniam decerpi drupas ait, non delapsas colligi; videndum, ne ibi pariter drysapas. non drypetas, scriptum oportuerit: quod & suadet cum hic ipse Athenaei locus, ubi, quae δρυπεμεῖς Evofici diactae sunt, easdem a Romanisse l. e. druppas γ ν cari ait: tum & eadem illa vocabuli sorma δρυοτ επει, quae in Longini Epigr. occurrit, Analect. T. I l. P. 2-.ed. Brunckii: cuius confer Notas T. lli. p. 277.ὶ quae forma nescio cur non eadem pariter in Phaniae Epi . s. T. II. p. 33. recepta sit, ubi, si minus addicebant scripti

libri, metrum certe non minus quam altero loco δρυπ-πα. pro vulgato θυαντα desiderasse videtur. Ac turbare

quidem has rationes rursus idem Plinius videri poterat, cum lib. XII. 26, ω. ait: druppa voeatur oliva, prius

quam cibo matura si, iam tamen colorem mutum; quod cum

propria vi vocabuli δρυπεπὴς videtur pugnare. Sed, quamquam & ad hanc dissicultatem non desit Gasse quod responderi possit, tamen, ut initio dixi, non est hic locus universae isti quaestioni ulterius immorandi: quae vero ad eam pertinentia proposuimus, ea ipse hic Auctoris

nostri locus, in quo versamur, visus erat desiderare. τας δὲ κολυμβοιδας καλου-νοις. Eaedem a muria. qua bconditae erant, proprio & magis vulgato nomine αλμοι- δες dicebantur. cf. IV. 133. a. Eaedem sunt νηυ e vel

pii κτρύες apud Pol L VI. 4s. Caeterum cum de hoc, tum de aliis olivarum generibus nominibusque consulendus B daeus ad Theophr. p. 133 sqq. 'Αριστοφάνους is N ἡ σο ις. Titulum fabulae adieci ex Poss.

I. 4s. apud quem, pro olim vulgato Νησαις. Nn ις legendum monuit ad hunc locum Cas. De Attica forma ελκας, quam pro ελιιιιις recepit Brunck in Fragm. Aristoph. p. a 37. Duili sed by Coos e

382쪽

p. 36. IN EPI M. LIB. N. CAP. XLVII. 3 9

b vide eiusdem Notas ad Aves 637. - στω φυλα dicebantur & uvarum faecis & olivarum fracis, id est exρα

rum uvarum aut olivarum retrimenta; quibus pro obsonio

ut ait Suidas utebantur. Et Attici quidem ut mox ipse

Atlien. docet; in olivarum facibus potissimum hoc vocabά nebant. Sed nonnulli etiam τει ἀπυρήνους ἐλαIας ut

letych. monet eodem nomine intelligebant, i. e. olivas quibus demti nuclei, nempe quae demtis nucleis tusae pressaeque condiebamur; ut eadem videantur esie στέμφυλα de χλαεσταὶ ἐλάαι: quam in partem in illo ARINOPHANIs Me su , - τιασόν ἐστιν dec. accepisse eam vocem videtur Ath naeus. Nempe integrae erant olivae muria condiatae, quae natantes in muria adponebantur mensis: σ,έμ- φυλαε de θλασταιὶ , fractae erant & tvsae compresDeqiu; quarum condiendarum ratio docetur in Geopon. IX. 32. Apud Helych. l. e. pro vulgato πταισματα corripendum πιέσ-C 'τα vel εκπιεσματα monuit ad h. l. Caiaub. In fine

versus A. Θλαπιὰς γὰρ Arara &c. genitivum αλμαδος tenent libri omnes in eam sententiam, quam in versione expressi. ἁλμάδας vero cum Η. Steph. in Thes. l. 3 4. e. legit Brunta in Fragm. Aristoph. p. as8. hac sente

tia, Praestat ut contusae simi oti e eae prase muria condiu tu . In ARCHESTRATI versu corrupte 'Pισσαι ed. Ven.& Bac pro quo 'Pυσσαὶ ed. Cas. Poterat vero teneri codicum scriptura 'Pυσαὶ, de qua vide Var. Lect. Iliad. r. 499. De δρυπεπεις paulo ante dictum. HERM1PPI ludicri versus, trochaici sunt. Foenietium graecis vulgo μα- ραθρον dicitur, sed & μἁρα is, II. 7o. f. 7 I. a. & IV. I I. e. ex codicum scriptura. Inde adlusio ad Marathoniam victoriam. Adnotavit ad hunc locum CoRAT : is olivas foe-mnisula condire etiamnum apud Graecos solenne est. Hasn foeniculo & muria conditas olivas appellant κολυμβητὶς

ntalis, αἱ θλασται. scit. oliuae tritae positit in versione. Jn Libri nostri omnes cum editis φαῆλαι. Praeter generalemn notionem vocis φαυλος, quae omnibus rebus convenitar minus bonis, proprie olivarum quaedam species ita d n cebatur ob parvitatem. Grammatici: Φαυλος λέγεται n επὶ σμιικρότητος' σθεν καιφαυλη ἐλαiα ἡ μικρόκαμπος, ἡ

383쪽

stri codices. Grammaticus. cuius verba Casaubonus cita- ctavit. Eustathius est ad Iliad. p. 149a. med. quem falli,

ubi φαυλι eta olivam a paretate nomen habuisse ait, cum

ex aliis auctoribus docuit Bodaeus ad Theophr. p. M. &P. 4 s. tum ex Plin. XV. 4. ubi Pan unam quidem phaustam dicit, caeterum minimo sumo. -υλιώ igitur vel dictae, ut vitis 3c vulgares. Sic μῆλα , non

parva mala, nam magna sic dici Hesychius docet sed

vulgaria le trivialia. cf. Ill. 8 i. a. & 82. b. CALLIMACHi Fragm. Paulo uberius, quam Epitomator, ex Athenaeo olim integro conservavit Midas in ' ριον, e quo verba nonnulla supplevi, praeeunte Bentleio in Ollimachi Fragm. p. 43 3. num. so. Particula τε, quam post rεργερ. adiici lint mmii nostri, versui non est apta. Ελεγον δὲ τὰς δρυπεπεῖς καὶ ισχάδας ω γερ- dγερίμους. nouod non carieas solum, sed etiam genus o Drum. ἐσχάδας Atrici vocarim, verbo indicat ex Didy-ismo Athenaeus; pluribus ex Athenaeo Eustathitis ulti-ismo in Odysseam commentario. α CAsAUB. - Ego vero vereor, ne ambiguitate, quae in structura graecorum

verborum ineli, & Dalmam pius & Casau bonus in errorem suerint influcti; quos di ipse in versione latina imprudens secutus sum; quasi hoc dixisset Didymus, ται δρυπεπεῖς ἐλάας elisas ratam fui se O ira ἀδας γε γεριμους Et eodem quidem modo etiam Eus athius acceperat,

ad Od. p. 838, 37 sq. ubi. hune ipsum Athenaei l

cum respiciens, ait, veteres voeabulum ἐσχὰς non mavi defleo, sed O de oliva usurpasse. At rectius haud dubie idem Eustath. ad Odyss. μ. p. 494 init. eumdem Nostri

locum ob oculos hahens, scripserat: δρυπέπεις ελαι- , -- - αι εν-δένδεμ πιππινόμενιιι, αἱ καὶ γεργέριμοι. -

ιλέγοντο καὶ ἐσχὰδες τινὲς, δρυπε P. Scilicet vocabulum ἰσχας, de oliva usurpatum, universa quod sciam antiquitas ignorat: Didymus vero hoc, puto, dixerat, voeabulo δρυπεπεις εμ de olivis O de si eis usos esse ν terra; ut sue vero 'ariter γεργερίμους etiam fuisse iactas. Sic sane ερυπεοῖς de olivis quidem maxime, seu de de se eis suisse usumatum, diserte Suidas in Δρυπεπης in test tur; cuius uuas exemplum habemus in Aristophanis Lysistr. 364. ubi etiam vetus Seholiastes monuit, Τὰς τῶν δενδρων πεπινθεισας ελκας φασὶ δρυπττει sive δρυ- π artis, mur δρυπεπεῖς de qua voce con&r paulo superius

384쪽

d dicta. J νυν δὲ - τῶν ἰσχαδων. Vocem autem rεργέριριος

prorsus eodem modo definit Suidas, quo δρ νέ re vel δρυπεπὴς definiri solet, nempe η ἐν τν δένδρο πεπανθεῖσα ιλιιι α Igitur Didymi verba sic erant accipienda, ac si hac serie essent posita: Tὰς δρυπεπεῖς ελαας καὶ ισχάδας ἔλεγον καὶ ὐπερθαους. Et orta quidem fortasse ambiguitas fuerit ex Epitomatoris aut ex ipsius etiam Athenaei studio brevitatis: M. ut nunc etiam leguntur verba, eam quam dixi interpretationem percommode admittunt; perspicuitatis vero caussa debebat post tris δας eomma interponi. In TELECLIDIs verbis, quae corruptissima visa erant

Casaubono, nil mutavi; nisi quod, cum neglecto metro fuissent scripta. in duos iambos distinxi, praeeunte Του- PIO in Epiri. Crit. p. m. a . qui prioris etiam iambi initium supplevit, καὶ particula praefixa. Rectius vero se

lasse pro λιπαρεῖτο. quod Casau b. edidit, λιπαρεῖτε

scripsit idem Nup. Nam licet ad sentcntiam commodius

videri possit verbum in tertia persona positum, orabat me , quam in secunda, oratis me; dubito tamen, an in passi vel med. pro activo M παμῖν dictum alibi reperiatur: nec augmentum verbi illa ratione ab Attico pocta omitti potuisse videtur. Manifesto vero vitio in veti. edd.& in nimiis est λιπαρε . Porro pro με habent μου edd.

v et t. sed με quod dedit Cas. tenent scripti libri. Quae

seqtiuntur, ea sic corrigenda Casau b. censuerat, δρυπεπέσι τε' ἀεὶ γὰρ σκοινδικέ ta vel διασιαινδικισαι,

hac sententia: Orabat me obnixe , ut sibi per me liceret δευρ-pis O mata tandem vesi r dis namque se feodice tantum victitasse. In quo mire hallucinatum esse magnum virum, docuit Nup l. c. monens. δρυπεπεῖς - ας sive δρυπέτεις, ut ipse malebat esla malas bene coctas; coli. VI.α6 . e. & Aristoph. Plui. II 43. verbum διασκανδικ ἐσαι vero est Aristoph. Εquit. I9. esse mutuatum. Vide ad il- Ium Comici locum quae dotte Brunckius noster adnota

vit: cui tamen non adsentior. verbo διασκανδικiσαι eam

vim inesse, ut sonet tam insulsa loqu4 O tam nullius pretii, quam sunt te an die es ; sed collato vers. praeced. & Ran. v o sq. διασκανδικισαι nil aliud dixisse putem Comicum, nisi loqui more Euripi sis, σκανδικα πωλιδος filii; id est, mu ris bellisque verbis aeri parem roboris habentibus, o parum ad rem Deientibus; brevi, blaterare, garrire. Quare h. l. non incommode per eonfabulari reddi posse visum erat. Bene

385쪽

38, ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 16.

DII l. as Q item συνεῖναι μαινιδεοις infra VIl. 3o8. a. St. is mile illud Aristophanis in Vespis, συμφυλων ἐς λόγον

nu Quod vero idem ait: n θρυπἐπισι scri-vbendum προπαροξυτονως: re ad Eustathium provocat, qui ita scripsisse veteres ait, ad Od. μ'. p. 494. 3 sq. cui morem gesserunt ii qui edit. a. ει 3. Cal. curarunt: sed δρυπεπέσι tenent invii cum superioribus edd. Et apud' ipsum etiam Eustath. Il. β'. pag. 16O, 6. δρυ-νὴς acute scribitur: ad Il. η vero p. 33a, II. ait, rei δρυπήτεις. ἡ ιτα τινας περισπωμένως δρυπετεῖς. CL supra ad P. s6. a. βρυτεα cum edd. & msstis nostris unet Eustath. - ώ.

p. 838, 41. Suid. βρυττiἀ Hesych. ubi vide Notata.

AD CAP. XLVIII.

λως κέκληκrαι. Remus videtur quod est in mistis,AAM: Ha e nomen habesu. Nec enim dicunt graeci πως καλειται ; sed τις κα Βαιὴ Quod de voce ραφανιδες ealias producta, alias compta dicit Athenaeus, id non cum Dalech. ad primam, sed ad ra syllabam esse referendum, ex Eustathio docuit Cas. Is ad Iliad. q. . p. I 3cia. I. sic scribit: 'Iστέον οτι η ραφανὶς, ῶς ο 'Aεήναιος καὶ αυτ, παραδώωσι, διφορεῖται κατά - καριδ α dixerat paullo ante, & brevem & longam reperiri in ea voce penultimam. καὶ ἐκτεiνει ειεν φησι τὴν λονγουσαν ultimam, puta, In casu recto ; quae in obliquis penumma est: Κττικὼς πα-ροι Κροτένω, έν-. Tαu ραφανισι δοκεῖ, rοῖς δ' αλλοις οὐλα χάνοις. στελλεται δὲ παρ' Di πόλιδι, ἐν τῶ δις απλυτοι. Itaque cum in Cratini versu in ed. Ven. &Bac ραφανισι penacute scriptum esset. ιαφανῖσι penultima longa edidit Casau b. Est autem CRAT1NI versus ut monuit idem Cas. integer anapaesticus trimeter; nempe

catalecticiis in syllabam. In eodem versu , verbum δοκεῖ

latine Amisi est reddidit Dalech. Νelcio quam recte: sed nihil certius equidem habui; nisi cum Natali malis. Raphano videtur . non assis oleribus. Adamus, qui ante villebri Athenaeum in gallicam linguam converterat, δοκευει legerat . i. e. insidiatur: at Homericum illud verbum cum accusativo casu construitur, non cum dativo.

386쪽

v Απλυτοι - ουτως ἔνιοι, καὶ ου ποταμιαι , ους δὴ υκιὰ θαλασσίας τινὲς ελεγον. Videtur is Grammaticusis hunc ipsum Eupolidis locum respexisse : quod si verum vest, dubitari non potest . scribendum esse L pro νωιὶ ου πο-

ἀμιιαι, apud Hesych. J καὶ ου σηπiαι. Conser eum iston Athenaei loco diligenter. Simul observa, quas vocat He-vsychius θαλασσέας ραφανπας, diici in nostris Athenaein codicibus Θασιας, corruptis sine dubio aut huius autis illius exemplaribus. Ab Hesychianis stant aliquo modo . Theophrastea, in queis λεισθαλασσία dicitur semper, quaen λει δασέα in Athenaeo. α - Eupolidis verba adlata cum manifeste videantur esse initium iambici versus cons. notata ad p. 36. a. initio cap. 47. miratus ego sum, quo indicio Atnenaeus aut alii veteres Grammatici, nisi eos modice usos esse statuamus accentibus notato, scirent, invocabulo ραφανίδες penultima brevi usam esse poetam.

quandoquidem in iambico versu primus pes perinde &anapaestus & tribrachys esse possit. Paullo post. G ἁ π λ υ-

τοι ex coni est correxi, persuasum habens sic scripssse Athenaeum. Articulus τὸ in errorem induxerat librarios.

ut απλυτον imperite scriberent. απλυτον ὀαφανον esse,

qui intus albus, foris pullus est , & ab ipsa nigredine nomen habere, quod quasi illatus videatur, monuit Bod. ad Theophr. p. 77O. ANTIPHANIs verba, scripta olim quasi metro soluta, duos iustos emere senarios iambicos mihi visa erant: m

do vulgatum εντρω Ῥειν fuit in ἐντραγεῖν mutandum . qua sorma scit. aor. I. intent in illo verbo uti

poetae Attici. vide II. 6 s. e. III. 74. a. IV. t 9. s. Sic Scin imperativo, ε τραγο, VII. 324. b. Ultima vocalis in ωοι, ob sequentem vocalem, in pronunciando eliditur: ac poterat per apostrophum scribi, ω' ἐγκρέδας r sed pote. rat etiam in scriptura . ut fit saepe in optimis vetustissimi seque codicibus, negligi elisio. s Θασλς. Vide quae paullo superius a Casaub. ad Eupolidis verba notata sunt. θα-σσίας ex Hesych. in Aπλυ- σοι corrigendum visum erat H. Stephano Thei. III. 4o3. f. Cui coniecturae favebat etiam scriptura apud Theophr.

vulgata, λειοθαλασσίαν, Hist. Plant. VII. 4. pro λει ιρα-

λαν, quod paullo post bis legitur apud Νostrum. Sed si ut ibi cum Athenaei codicibus consentit Plin. XIX. I. II.

387쪽

,8. ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 36.

sic hoc loco eorumdem codicum nostrorum scriptiira matur Pollucis testimonio, VI. 63. ubi pariter- ἀ- laudantur: quare fuerint potius ex Athenaeo emenis dandi Hesychius & Theophrastus, quam vice versa; cum praesertim & apud eumdem Hesychium alibi legatur, Θα-

PHERECRATIs verbis, qualia hic prolata sint, non vidi

quo pacto constaret metrum : nec expedita occurrebat ratio, qua ad iustos modulos revocarentur. In PLATONIs fragmento perperam φυλιον erat editum. Recte φυλλιον

dedere mssti nostri; quod collective pro φ .ιἀ accipiendum , & cum Galeno in Lexic. Hippocr. intelli endum

videtur de herbis horrensibus ammaticis aut odoriferis, qOevelari evmulus adiiciuntur his qui olera emunt; quales stant, coriandrum, meniaa, ruta, apium, & fi lia. Paullo aliter exponunt φυψεια. vel φυλλελ apud Aristoph. Acharn.

468. cf. Hesych. ει Suid. Ex THEOPHRAfro qui citatur locus. legitur ille Hist. Plant. VII. 4. cum quo conferendus Plinius XIX. s , as. qui ut paullo ante ad voc. Θασιὰς monui γ scripturam

λειο σίαν. quae est apud Nostrum, contra vulgatam apud Theophr. lectionem confirmat. Caeterum nams ibi Plinius Vocat, quas ναφανύας i. e. radiculas 3 cum Theophrasto Athenaeus nominat. Notandum porro, 'Aμαρέαν radiculam Theophrasti codices hodie prorsus ignorare: sed praeter reliqua quatuor genera ab Athen. recensita, commem rari ibi quintum aliquod, cuius non alia nota adsertur, iiiiii quod folium MLaι emeae semiis. Plinius quatuor M. neri hus, corinthio, Gremaeo, Lothasio, & Boeotios, qui metum addit, quod per δε viride ait dixerunt di deinde vero ab his quinque diuincium facit aliud genus silvestre, cuius solia sum emeae similia. Quibus in omnibus nihil inest,

quod cum 'Asa i . Athenaei similitudinem aliquam ha re videatur: nec vero ipsum hoc nomen unde dictum streperio. Proxime ad id nomen accedere videri possit arm raeia , quo nomine sivestris raphani genus intelligebatur apud Romanos, ponticis armim dictum, ut Plinius resert XIX. cap. s. sect. 26, 3. ubi vide quae notavit Hardui .& eons Bod. ad Theophr. p. Il 2Ο. In CALLIAE verbis pro vulgato πυρ iam coniectave- arat Casauhonus, πύος rorsan aut tale quid scripsisse pomiam. Est autem ποος Primum lac post partum , quod col

388쪽

p. s . IN EPITOM. LIB. II. CAp. XLIX. 38s

aptum latine vocatur; & in universum De eoneretum, coa gulatum. Iam cum pro πυος etiam πυαρ dixerint veteres.

ut Eustathius docuit ad Od. ι'. pag. 3so, ηο. perspecte Georg. d' Arnauld Lection. Graecar. I. 17. iudicavit, πυαμ h. l. impium oportuisse. quod recipere non dubitavi. Vide Notata ad Hesych. voce lIὐαρ. Caeterum peropportune CAsAu B. monuit, intelligi posse hunc Calliae locum de more φυλλοβολέας antiqui nimo apud Graecos. de quo more vide quae ab eodem docto viro ad Suetonii Ner nem cap. 23. e veterum scriptis collecta fiant. Ubi si praesertim Eratosthenis verba ex Euripidis Scholiaste ad H cub. 374. prolata consideraveris, non dubitabis agi h. Lde variis muneribus, tenuibus illis quidem . quae in primo comoediae ortu histrionibus tribuebantur a spectat ribus. Eodemque pertinent ARIsTOPHANIs versus e Da

naidibus. qui continuo deinde adferuntur; e quibus intelligitur, nonnullis ex istis donis corpora sua ornare deinde solitos histriones, alia vero sub assis, id est, in pallii sinu condidisse. In eisdem calliae verbis, δρυπετεῖς habet

solaed. 3. Cas. Superiores omnes cum mntis, de quo supra dictum ad pag. 36. a. ελατῆρες sunt Hace

tarum genus, de quibus vide Hesych. & alios, qui ibi ab

Interpretibus laudati sunt. Aristophanis duos anapaesticos tetrametros, in duo hemistychia quemque divisi. Ibi αυτὸν quod εαυτὸν valet dedere nostri mssti: iidemque σ χ μλισι tenent, quod iam e suis ediderat Cas. pro σκελέσι, quod fuerat in ed. Ven. S Bas. Sunt oblonisga carnium frusta, cosae praesertim : σκολύιδος vero VI. 269. a. & Iil. 69. a. ubi male vulgonae, petaionM: quamquam confundere duas voces videtur Hesychius.

, ΚΩΝΟΙ. Hoc voeab. cum h. l. ignorarent ed. Ven. &Bas. adiecit Casaub. tacite quidem . sed suffragantibus cer te nostris msstis. Coiisuli potest de huius capitis argume to Bodaeus ad Theophr. pag. 168. & Salmas de Hom

nymis Hyles latricae ps 8 a.

εστ ρακέδας νιλλει τῶν κώνων τούς πυρῆνας, ἔτι δὲ

κώνους dic. n Si originem spectes, οστροι cinis quasi di-n cas testulas eleganter appellaveris opereula illa, ta qui. Animo. ML I. B b

389쪽

Bbus in strobilo latent singulae πιτυίδες sive mulei. At bn MNESITHEus , ut observat auctor, ipsos misera sic vo.n cabat: ε -κωνους, hoc est, ut nos interpretamur. Deosdem nucleos vocabat κωνους. Apud THEOPHRAsTu MPlant. III. Io. J aliosque, eonsa est ipsum s totum In pomum, intra quod H πιτυιδες continentur. Interdum D arboris nomen est, ut in lib. VII. Pauli Aeginetae. Da. Blecam pii sententia C qui , quod de Μnesitheo resere Athe.

N naeus, sic reddiderat: ostracidas vocas tum conos i os, tumn eorum mulos 3 seret vera, si esset scriptum, ἐτι δὲ et obem κώνους. - - - Quod ait, οἱ ποψοὶ δὲ πυρῆνας, veris ensimum est: nam apud Galenum & Caeteros medicos πυ-n ρὴν στροβ υ est illud quod edimus e strobilo. Hunc usum a vocis πυρὴν probat esse antiquum allato HERODOTI lo. nco. Verba illius, quia minus recte leguntur, hic appora nam : Καρπὸν δὲ φορεοι κναμών ωον, πυρῆνα δ' εχε

no ἐπεὰν γένηται πέπον, σαπιέουσιν ἱματιοισι. De nucem avellana loquitur Herodotus, non de strobilo. Ideo se is stra sab Athenaeo hic I allata eius verba putant docti rn qui non animadvertunt, ab hypothesi ad illesin transi isse Athenaeum, & illud in genere demonstrare, πυρῆ-n Graecis id quoque dici. qucri in nuce, aut strobilo, aut v alio quo, ut elui aptum. Usitatiore significatione πυρὴν nin oliva maloque punico nucleus ligneus dici solet, in Buva τὸ γέγαρτον. inde appellantur λ πυρηνα, quae huiuia D modi osse carenti &, po translationem , in his libris B L VII. 299. a. 3 dicitur viis 1νος-: vocante auctoreis πυρῆνα, την iamώδη ιχ μη ν ααανθαν, inquit Eustath. fad Iliad. .. a 329. 33. Sed istud quidem de anguilla dictum. ex emendatione tam docta, quam ingeniosa, longe aliter interpretatus nuper est noster Coray, in Notis ad Hippocr. de Aere &c. pag. 242.3 n Simillimum apud Latin nos in voce muleus potest observari. In Herodoto pi is nissima esset lectio, τουτον έπε- γένννται πέπ ων. is Athenaeiun puto ita scripsisse: neque id temere, an γε Μέμαυτὸν πεδίου. CAIAUB. - Herodoti locus est IV. 23. tibi cons quae adnotavit Wineling. Paulo superius, ubi de Hippo ATIs libro πιρὶ Πτια agitur . recte nostri mssii S εκ τω ὴμ φους dedere. Perperam 8 - έκ του ἡμα . Venet. Inde οὐ τὶ εκ του ἡ ed. BEL quod tenuit Calaudi Diuitiam by Corale

390쪽

p. 18. IN EPIT . LIB. II. CAP. L. 38 A D C A P. L.

Βωῖον: Dores nonnulli ώιον : Argivi si Hesychion credimus. Aeoles more suo inter duas vocales digam-mma suum inserebant, ut in similibus omnibus. Imitatiis sunt Latini, ut in plerisque aliis: ovum, ovis, aevum,nsaevus. CASAU B. ορνιιες γἀλα. videtur in vetusto aliquo poemate ista dictis olim , nescio quo metaphorico aut tabuloso sensu, occurrisse; quam ANAXAGORAS in libris, qui τὰ σικὰ inscripta erant, veteres fabulas ad Naturae interpre rationem reserens, ovi auumine interpretatus esti Apud Aristophanem vero in Vesp. I vers. 3μ. Br. monent interpretes ὀρνίθων γDat proverbialiter dici in homines ita felices, ut ea, quae per rerum naturam fieri non possunt, iusis praesto sint & ex voto succedant. Cont Eustath. Od. p. is 3. 4 sq. Illud τικτει πρωτον &c. legitur in Avib. 69s. ωὸ diversis paululum verbis. SAPPHUs Fragmentum prius paulo uberius habes apud Dymologum in 'iais: ἀγα-σὶ δὴ ποτε Λήδαν υακιψ ινον πεπυκαὶμενον εὐρεῖν Aiον. utrumque pra3m. ex Athen. repetiit gustath. ad Od. x. 43 sub fin. ubi de alia ad hoc caput spectantia. e δεα τεσσάρων δε αυτα. Commode δ'αυτοι mSSli, per apostrophum. EPHIPPI verba ex parte iam supra adlata sunt L 29. d. praemissis aliis nonnullis. Maiτα me που ἀῶν. vide II. 6o. a. ἀκ'-Κλέαρ ος. Sic no seri librL Δὰ edd. Particulam ῶς suo arbitratu adiecit Caasaub. praeter necessitatem. quidem προπερισπωμπως in eo significatu scribitur apud Eustath. ad Od. E. 6x. λεγετο δὲ υπερῶον, τὸ - ερκειμενον οι κροια. γὰρ κοπωγ σσαν, τὰ οἰκ- σι' Et ad Iliad. . p. Io69. φασὶ

a n IBY s poeta Herculem intellexit . eum caneret, δευς τε

N λευκιππους κουρους τεκνα Μολι όνας κτανόντα. Is est qui o

Deidit Alectoridas f Actoridas J Molionas, sive Molionae fianti . potest scribi vel Μολιονας, Molionae; vel Μολιονας. Montiones, s i. e. Mosionidas. J Nam & Moliona horum mater, &hipsi Moliones poetis dicti. Vide Iliad. λ'. f o8 & 49. in Recte etiam λευκiππους, non λω cIππους : consule Lu-nstathium. α C Au B. - Multa huc spectantia habet Et

lDissili do by Corale

라틴어 텍스트