장음표시 사용
411쪽
.63 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 6 r.
Be δειναέ. et edidit Casaub. & sic nostri habent indices; a a sing. quod idem valet ac Mοαος. In ed. a. &3. Cas. ἀειναισσι scriptum. casu-ne nescio, an consilio ;certe praeter rationem: nam & ionicae dialecti genius. &pra mens syllaba να brevis. vide Odyss. so9.ὶ repetitam vocalem e desiderabat. Dein eo n vers. ν ο τ ι ζ ε ι eerat editum: ubi percommode ν ετ ic ι dedere nostri libri; S sic etiam Calaudi in Animadv. legebat, nulla tamen msstorum facta mentione. Se tieme versu iidem nostri e dices, pro ΦυωντM. quod perperam editum erat. recte φυσονται dedere. Iam . quod paulo post eonqueritur EPITOMATOR , se redis , quae in kthenaei exemplo. quo truis usus est, hoc loco scripta erant. legere non potuisse rvideri quidem id poterat pertinere ad nonnulla quae scripta fuissent post ista verba, απ. - ης Sed, verum s quaeris, nihil ibi magnopere desideratur; certe in illis verbis commode finiebatur sententiar at superiori loco, ubi ia-- indicavi. haud dubie nonnulla desiderantur. Non confirmem equidem . ad ἀκάριοι necessario desiderari substantivum μυκητες ; nam illud fortasse e superioribus versibus, quos non adposuerat Athenaeus, in ipso Nicam dri poemate intelligi poterat: sed cum his minime cohaero.
re ista, qfe vulgo sequuntur ων συ -κητἀ dcc. in apriaco est. Postquam de fletium furios dixisset poeta. haud du-
hie a siam dem nominavit arbores. - Mντα, quarum tu fungum, inquit. Ucusentum tuto praemias comedesque. Verius , qui sequitur ista verba A mutat τα , fome corrumis in hunc modum legebatur in editis r -τι ι μη τι picης προταε o. CMA ONUs in Animadri postquam ex meliorum eradis fide hanc commendavit scripturam :
ιπτω se τι χαμη- οιπαὶ ii ης προτάροιο rse pergite . Eos solos iungos pronuntiat poeta lan v xios, qui in aggev fimo prosilus truncum nati sint: nonis illos qui in extremis imisque radicibus. - Mire utique.& paene ridicule i in quo a Dalechampio, cuius errores alio quavis occasone lingulari cum severitate & tragicoruodam supercilio exagitare ipse consuevit, decipi se pasus est vir doctissimus. Atqui ille nonnisi corruptum grameum exemplum, quod sequeretur, habuerat ob oculos r sauhonum vero emendatiores codices meliora docuerant. Cum huius codicibus consentiunt nostri, nisi quod
412쪽
p. 61. IN EPITOM. LIB. II. CAP. LV. 4os .
a non ἀποιὶ praeserunt, sed ἀπὸ tenent. recte id quidem: & persuasum ego habeo, ne Casauboni quidem codices παραὶ istud dediste, sed ipsum suo ex ingenio dopromsisse, pari ratione atque ab eodem alibi παρεὶ pro πα- I. 23. a. praeter necessitatem invectum vidimuru
επτὸν apud poetam idem valet ac prosaicum θρεπτικὴν,
quod paulo post legitur p. 6 i. d. Quid vero in ista connexione valeret dictio μου τι - , minime obscurum erat. Idem valere ac diserte Hesychius adnotavit. tacitur autem non modo G απεινὸν, humile , prod proxime terram est ; sed & τὸ ευτελὲς, vile, eontemno m. ut idem Hesychius docet. Qui deinde in alio NiCANDRI versu commemorantur inνi uti μαι στες r v eorum mentio fit finquit H. STEPH
tinus in indice Thes. J apud Dioscoridem , Oribasuam,
is Paul. Aeginetam, Nic. Myrusum, non solum ώς Μ σὐων & edulium . sed etiam ως - τικων & exitialium.αHos Bodaeus ad Theophr. p. 18. ait esse, quos suillas Plinius vocat, XXII. 23, 47. At de his Plinius quidem non nisi tristia refert. Eumdem Nicandri versum ex Athenaeo
his verbis citat Eustathius ad Iliad. ά. p. Ioa , 42. rati τε μυκητας ἀμαν ας τότ' ἐφ ευ σκις ἡ ἀφ ο υ σ O ς, ἄντὶτω φώρους, φυγισαις, όπτsσαις. Inde lectionem ἁ si σπις adoptavi, quae analogiae convenientior mihi visa
erat: sic enim & ἀοσψειν dicitur, deeoquere; & ὰφαύειν, idem quod ac υσιν denotans; & alia similia. In eodem versu deest initio unus pes; quem desectum transversa lineola indicavi. In prima quidem editione Casauboniana
post και τε nonnihil spatii relictum est, quasi ibi aliquid
desideraretur: at id casu, non consilio, factum puto; nee in Animadversionibus eiusdem Casauboni, ubi repetitur ille versus, tale quid observatur. Pro τε, post καὶ , suspi catus eram κε sortasse oportuisse, quod idem ac ἄν valeret: sed in tam brevi friagmento nil adtinet talibus coniecturis immorari.
b GRIPIDis Epigramma in Analectis Brunckii habes T. V. p. 37. ubi vide quae adnotavit Iacobs Vol. l. P. I. p. 3I9. vocem λγάραντος ignoram lexicar sed γηρῆναι pro
γηρῶσοia adnotavit Hesych. At ipsa illa nominis verbalis forma, quam praeferunt editi libri, vereor ne unius primi editoris ingenio debeatur. Ambo certe nostri mssti ἀγάρατον habent: quod teneri, ni fallor, poterat,
413쪽
adeoque cum nulla esset mutandi caussa debebat. Ha. bhet enim verbale adiectivum ἀγερατος penultimam longam, utpote a verbo in vis ismatum, in quo vocalemae litera A praecedit: sic ἁόρατος, δε τέρατος, δε υς,
S id genus alia. Vers. 4.. Pro habent iidem nostri codd. insolita Brma, &, ut puto, vitiost. Caeterum, quoties istud Epigramma perlegi, idem me semssie fateor quod apertis verbis Musgravius declarat, in Euripidis Fragm. p. 6o sum infretum dicens. Calamitatum ei fimilium . de qua hic agitur, meminit Plinius
XX u. 3, 47. In Di Lis verbis inepte, quasi metrica essent. 'λγκ ceditum erat. Plene, uti par erat, 'Aγριμ ha tmisti. Pro est ἐψανὶ II. 68. d. eadem sententia. Pro αν ἄφαξις, Brunck in ora siti exempli stripsit. Ε nostris codicibus nil enotatum : ac sane utrosus modo scriptum id nomen reperitur apud Theophc. lib. XII. c. I & smia tum apud Dioscorid. & alios.
ΣI A Qua occasione haec desio, quae aquatilis planta est . medio sermoni de iungis institiato interseruerit Ain saeus, sciremus haud dubie, si integrum hac parte opus illius superesset. Suspicari licet, a fungis venenatis ansam cepisse Deipno phistam alias plantas non minus nocivas Commemorandi, quae cum innoxiis qualia son & apium
facile permutentur coniundantiarque. εια, in plMaia n mero , dicere graece amant: sic mox σω γὰρ με - ολμνου &c. & IIL 74. h. τὸν σικυον πιτα σέ- λαμβανορ νον.
At hoc loco, cum sequatur singularis ἐοικὸς, necessiirio σι ιν in si debebat praecedere. Itaque aut ipsiam Σ- in Σιών suerit mutandum, deleto puncto : aut, si titulum
illum teneas, seorsim deinde remendum nomen Hον, .ve statim initio, Σiον Σπευσιππος; sive paulo post, σι ν is υδατι γιν. Μox pro ελειν non nisi operarum e rore Da, erat in ed. a. & 3. Cas. PTOLEMAEUS, qui mox commemoratur, is est cui Phaes a cognomen secere : de quo in Indice Auctorum dicetur. ΗΟΜERI versu legitur
lectionem σιου. quam eamdem & multos e veteribus via' satae scripturae ait praetulisse.
414쪽
p. 6x: - ΙΝ ΕpITOR LIB. IL CAP. LIX. AD CAP. LIX.
Verum videtur εὐστόμους, quod pro ευτ obe ἀ- χους. dam nostri libri; id sonat ori graeos. Sic Dioscorides IV. 83. al. 8 i. citatus a Bod. ad Theophr. p. 28--δεις esse ait. sed δυσπεορον-γένους. Quod ait d Diphilus. οι μετὰ τὸ Mn ναι καὶ τερπναι πησσόμενοι, id Plinius XXII. a 3, 4 . vertit, qui in eoquendo duriores feni ; cuius rationem probavit Casaub. in Animadv. Saumasius vero in Homonymis Hyles Iatricae pag. a . de
coagulatione interpretatus est; nricio an rectius. καὶ - μωτος νά ρου, κώ ἔξευς. Sie mssti cum ed. Ven. quod in nostro exemplo temere eodem modo repetitum est , cum νηρού ultima circumflexa voluissem. νηρὸν autem pro νε--ν, recens, dixisse Graecos, satis vel ex eo ipso
adparet, quod nimium fastidiosus Grammaticus Phrynichus sin Ecloga Nominum & Veis. Atti c. p. 34. imprinhans illud, ait: Nηρὸν υδωρ μὴ ei, ς, ἀλλὰ πρόσφ-- , ακραι φνές. Sic sane apud Xenocratem in libello De Alimento ex Aquatilibus a . p. 37. ed. Franz. de conchyliorum quodam genere legitur, και ἄν π αιοὶ ἶσιν, ἡ κηροι. ubi quidem alii codices νεαροὶ praeserunt. Quo ex loco saltem intelligitur, non turbare nos debuisse subintilitatem, qua in delinienda vocabuli illius notione usugest Ammonius Grammaticus p. 97. Neque aliud quid suis in libris Natalis repererat, qui messe recentis vertit. At ia . Cas. est υξυμέλιτος νιτρου, rata .ξ σ, sic nulla di- sinctione inter οξυμ. & νιτρ. interposita r quasi
νιτρου diceretur mulsum nirratum, aut mulsium estro paragum.
Et ante Casau num Dalecampius in vertione. verbis paulo commodius distinctis, sic posuerat, auri mausi, nιtri, aceti: quam in sententiam graece oportebat κώ όξΨέλιτος, νιτρου, vel potius καὶ νιτρου, ιι οξους. Quae scriptura utique insignem veri speciem habebat, cum praesertim ex NITI'ΟΥ cuius vocis accentus etiam iά hodie
na codicum scriptura superest in ΝΗPOΥ lacillime aberrare vetus aliquis librarius potuerit. Sed quum, unde ducta esset emendatio, quove niteretur fundamento, me praeteriisset, mirarerque ει Casau num in Animadv. & Da- Iecampium in Notis nullam eius mutationis rationem redindidisse , & scripturae illios, in quam cum editione principe consentiunt misti, ne. mentionem quidem secisse; in
415쪽
contextu reponendam hanc, illam in ora adnotandam cem diueram. Nunc, novis curis quae ad hunc locum spectant excutiens, non modo apud Plinium & Diostoridem l
cis supra citatis in remedio adversus fungorum venenum Video nitrum commemoratum. verum etiam apud ipsum Ninstrum in proxime sequentibus eiusdem Diphili s e quo haec adducta fiant verbis intelligo illud μιτά λλων referri ad
Dum aut aliquo salis pnus paulo ante commemoratum: quare ex ipsa illa orationis connexione admodum fiebat probabile, pro νώρου suisse pi τρεν vel καὶ νιτρου imgendum ἔ quod adeo repositum in contextu velim. Quod
aurem nec Casaub. nec Dalech. corruptae veteris scripturae fecere mentionem, ea caussa est, quod iam in ed. Bacsua sola uterque illorum virorum usus est. quam ego initio oblitus eram h. l. inspicere eamdem scripturam, quae a Casaub. repetita est, repererant; sive ea casu in illam editionem intraverat . sive ex editoris ingenio erat illata. Itaque in brevi sub contextu Notula, pro Milones casus. eum Dataha scribendum erat M. Ras. O CU. Sed casu quidem magis, quam consilio, in editionem Bas iris repsisse prohatam illam scripturam, propemodum susp-cor; cum quod verba & -ρσυ non, uti par erat, commate saltem interposito distincta si int; tum quod in exemplo Venetae editionis, quod prae oculis halis. , quo eodem usus erat Basileensis editor Bedrotus, suaque manu omnia sere, quae in sua dein editione paulo aliter quam in ed. Ven. scripta exhibuit, correxerat, nihil hoc
δὲ is τῶ πε ὶ Φwrῶν 'Ioviae &e. Totum istum e lacum, multis dissicultatibus pressum, qui ex THEOPHRASTI Histina Plantarum hic citatur, nusquam hodie in rerulosophi huius operibus legi, monuit post Daleeampium Bodaeus a Stapet ad Hist. Plant. lib. I. cap. 9. pag. 28.
Quod ait, δὲ τὰ τοιαυτα εστι, και επυε-t ii tellige, alia esse Meristit, ut tubera; alia μέγια, ut furiagos. Ad verba illa, πικας illisari τοῖς μαικησι & quae s quuntur, haec adnotavit CAsAUBONUS: DPegieas iure si rum genere contineri scribit Pliniust ex Theophraston separat noster. λωάπερ οὐς τινες ἁμιπιτοῖς μυκησι γινομενους r lta scripti, non πέζικας. etsi mn deas aut pertitas Plinii codices; sed Athenaeo mox rectum
n est Pedas t voluerat puto Petrei l & Iuno hoc dis
416쪽
p. 6 i. IN EPI M. LIB. IL CAP. LIX. 433
e n serunt, auctore Theophrasso, quod, cum snt ambo nu is sis radiectus, jungi tamen tenue quoddam radicum habent ru-n dimensum : eavis enim sunt prominulo , unde 'riuae O captian lamenta Pendent, quibus terrae cohaerent O alimentiam eapiunt.
ΜVerba Theophrasti ita descripta sunt hodie in nostris is fΕpitomes AthenaeiJ codicibus: γὰρ καὶ αυτοι τυγ
n Proprie ρῖπις sunt vimina & οὶ τῆς οἰσύας λυγοit duri is scule hic, si modo ita scripsit Theophrastus, pro ἴ risis radicalibus a quas etiam λεπτὶς καθ ελικρας ρi ας alibi ap- 3 pellat. Harum congerie fiunt radices θυσανοειδεῖς & fim v briatae. Προσφυσεως ἁρχὴν vocat inehoata O imperfectan adhaesionis organa, quia caulis lan i radicem non habet, quae esset vera πρόσ*υσις. At qui vocatur eavlis in fun-n go, masterius potius videtur ac μίσχος : propterea The n phrastus, evium fumos habere, modo negat, ut in primo M Historiarum, scap. I. J ολε γὰρ ψι ζαν παντ' ἔχει, οὐτ
Hare ille; quae sere eadem repetiit Bod. ad Theophr. p. α4. quibus pauca quae adiiciam habeo. πέζικας scripsi cum ed. ven. & Bac nostrisque msstis, e quibus qui
clem cod. b. πεζικὰς acute scriptum habet, in cod. a. verosii per iermInatione κας inter lineas ας scriptum. Stint O In
fungorum senere ait Plinius lX. 14. a Graecis dicti psericae, qui sim radice aut pediculo nascuntur: ubi Hardulismus graecum nomen quasi fungos sessiles sonare ait, intelligitque de globosis illis sungis , quos Iupi crepitus vulgo vocant. Ista si vera est scriptura, quam secutus sum, fumrit singularis,in: pro quo quidem paulo post apud Nostrum eadem hae pag. extr. πέζις legitur, sive ibi πεζιξ oportuit, quemadmodum Salmasius legebat in Homonymis Hyles latricae p. 2ox & sq. sive cum Brunckio nostro statuas, perinde & πεζις &-dixisse veteres. quemadmodum v. gr. perinde & hi, ις &-scriptum
417쪽
reperitur, II. 69. b. coli. Hesychio in Ex voeab. esive corruptum est mendosiam πυξος apud Theophrassi eo loco qui paulo inserius a Nostro citatur. Pro Mes αὐτοὶ τυγχανουσι Bodaeus ad Theoehr. p. 29. καὶ ἄκαυλοι legendum censuit. Libri nostri ab editis nee hic dissentiunt, nec in his quae sequuntur, quorum emendationem Casaubonus proposuit. Mendosum cum certa emendandi ratio non suppeteret, tenui sicut
edituin inveni. Casau ni emendationem mψὶ probavit Bodaeus p. 28. Quam renudians Salmasius L c. haud ia. tis video quo pacto strutauram concipiens verborum sie
quasi rectum dicas intelligebat caput fus, quo pedic
Φησὶ δὲ lina δτι ἐν ξ περὶ τM ' ααλέους ωλας iam , τταν πλειω υδατα γενητιia, &c. Quae desum sis perrefactis h. l. commemorantur, c quae ad madreporarum Guaedam genera pertinere eauidem suspicatus eram γ ei secem verbis apud Theophr. Hist. Plant. IV. 8. Iesuntur;& quidem ita eisdem, ut . quod ambo nostri codices habent ἱ δατα πλεω, non, uti editum est, πλει υδαταὶ id etiam ipsum eodem modo ibi legatur: sed illud naturae phaenomenon ibi ad Errhraei maris oram, non ad Hesecussis eolumnas ponitur, ut a Dalech. & Casauh. est mon tum. cons Plin. XIII. as . sci. Nec vero idcirco aliena prorsus ab hoc loco erat columnarum Herculis mentio: nam apud eumdem Theophr. paulo ante cap. 7. extr. ubi quudem & eorrupta & defecta vulgo oratio esse videtur pariter μολώεούμενα nescio quae περὶ Ηρακλεους φηλώ commemorantur. Et sicut ibi non πεοὶ τάς στηλ. sed nude πψ ' . στ. assue articulo legitur . sic &hic apud Athen. uterque noster codex articulum ignorat. Ea res errori locum dedit, ut Athenaeus hic nisi librariorum aut Epitomatoris culpa aliquid praetermissum est
Heretas columnas pro Erythraeo mari nominaverit.
In PHAEMAE sive PHANIAE verbis, ista τ k-ὲ ν φ υ ε ι ν, quae ignorant nostri muri, iam ante Casau num a V neto mitore sex coniectura puto adiecta video, & in
ed. Bac repetita. Poterat autem ea praetermittere Ath
meus. Mox vero is δὲ Ουδὲ φυε ι ex coniectura scripsi:
418쪽
p. 61. IN MI M. UB. II. CAP. LIX.
sn φυε ιν aliquis tueatur, in quod consentiunt libri omnes, nihil impedio: & poterit sine magno incommodo verbum φησὶ e stiperioribus hic subintellio. Pro vulgato τὸν ἁ ν- θενην duo remedia proposuit Casaubonus: primum, ut την ἁνθηλην legeremus, i. e. panuuiam, Vide Η. Steph. es. I. 446. c. d. quod paucis probatum iri existimo ;speciosius erat alterum, τὴν λ χην, id est, omnino. Praetuli equidem emendationem a Salmasio in Hom nym. Hyl. Iair. p. ao3. propositam, τὸν ἀνοην, quod idia valet ac τῶν ris vel ανεος. cf. Suid. in Ἀνθης.& Thomam Μag. in Αὐξην. Malueram τινοι - ην, sed
in vulgato τὸν adquiescendum putavi. Mox κορυν σεως recte G. Cas. ex Eustath. ad uiad. p. Ioao, 3 Sic vero & noster cod. a. in quo tamen κορυνώσεως inter lineas adnotatum. κορυνόσει- cod. b. Prorsus corrupte κο- ed. Ven. & Bas Valet autem ρυνησις idem ac
Lστησις. notante Hesychio. ἔλιξ est hiarea Aelia, de Da vide Bod. ad Theophr. p. 277. tamdem αλαρπον es.se. i. e. fructum plane nullum ferre, dixit Theophr. IIL 18. πτέρις, ην -οι βλὰ, νον-Nil mutant libri r& sic legebat etiam Eustath. l. e. qui idem nomen βλάχ- ναν etiam ab Arriano in Bithynicis adnotatum ait. Pro eo autem habes apud Hesychium βλαθρον, βλάχρον ει βλάχρα.
-κης, σι ις, γεμνεω. Rursus hic, ut paulo ante, e superiori quadam Theophrasti disputatione ad inseriorem aberravit, si ita scripsit, Athenaeus. Lib. I. c. 8. de dist rentia arborum quoad eortirem τὸν φλοιὸν disseruerat philosophus: ibique λειόφλοια i. e. laevi eortire esse dixerat malum o ficum arbores. Cap. 9. differentiam plantarum
quoad radices exponit, ubi quemadmodum hodie quidem verba leguntur sic scribit: πλην εἰ ολως ἔνι ι δε ε issscd. y ας καθἀπερ υλον, μίκης. - πόξος in ed. ltans. κράνιον. Quem locum cum haud dubie his respexerit Athenaeus , si non scripsit, scribere certe debuit, ut post Caiaubonuin monuit Bodaeus pag. 27. Vulgatum λειό λοια parum selici conatu deiandere tenta vit Salmac in Homon. Ηyl. Iare. pag. 2 a. qui in Exemcit. Plinian. p. 498. ἀφυλλα proposuerat, puto quod id propius quam ad vulgatam librorum scripturam accedere putaret. Dat amplus coniectaverat, apud Athenaeum fortasse sic legendum esse: Theophrastus laevi conice
419쪽
regi scripsit Duum O pessum ; sitam , tuber O re et on. In f quod corrupte apud Theophr. legitur . latere id fuligi genus quod vel, apud Nostrum, apud
Plinium petiea dicitur. a Casaub. aliisque monitum est, &paulo ante a nobis observatum. Etiam κράνιον in The phrasti libris haud dubie corruptum est : pro quo γερἀνειον ex Athenaeo, apud quem mox idem vocab. eodem modo repetitur. Casaubonus legendum censuit; a quo parum discessit Salmasius, γεμνιον legens. Exercit. Plin. p. 498. Esse autem γεράνειον quam scripturam apud Athen. agninscit etiam Eustath. ad iliad. p. roxo, G. ωιeris P δνου speciem quamdam, mox ipse Athenaeus declarare videtur ;ubi de eodem vocabulo rursus dicendi erit locus.
Θεόφραστον δε υδω, 3 καλουri τινες γεράνειεν, est aia τι - υπόγειον. Latus dubitandi locus, si conseras eum his quae hodie apud Theophr. Hist. Plant. I. io. sic ruuntur: καὶ τὸ πνον κιμουσι τινες ἁ σἰχ ι o ν,-γγον, καὶ οι τι άλλο υπώγειόν έστιν , --έσοι ρι a. Quae autem mox ex eodem citantur verba, n τῶν έγγε τόκών &c. eorum prorsus nullum vestigium hodie in The phrasti libris, quatenus quidem publicam lucem viderunti comparet: qui quum mnnitis locis adeo misere sint codirupti mutilatique, optandum eriam atque etiam est, ut, s qua etiamnum, de quo desperare nemo debet, latent in bibliothecarum umbris remedia . ea in lucem denique
protrahantur, & omnino subtiliore quodam iudicio, quam a Bodaeo factum est, cui quidem viro doctrina miniis me defuerat γ castigata instaurataque summi Philosophi
opera ad Naturae cognitionem spectantia a Schneidem aliquo alit Corayo naturae & honarum literarum studiosis hominibus in manus tradantur. CASAUBONUs. prolatismperioribus Theophrasti ex Hist. Plant. I. ro. verbis, haec si diecit: is Dispillat eo loci philosophus de radicis nat via: aitque , s pro radice haberi debeat quidquid sub terra ren
is disum latet, cum alia inter radices fore numeranda, tum
n in his etiam tuber quod χιον vocatur, O vivum, O si is quid aliud simile his sub terram gignitur ; quorum omnium nian hil est rudis. Γ Nempe ἔν ουδεν εστι lesehat. Saln. asius contra in Exercit. Plin. p. 499. lugebat: . μδὲν ἐστιν ἡ Dissiligos by Omla
420쪽
p. 61. IN EPI M. LIB. II. CAP. LX. 4r a n quod nihil nisi radix est. J Vivum Aemii non semel alibi
v commemorat Theophrastus; a chium invenies nusquam et,& simul mirum est, vestigium nullum in hac periodon apparere vocis γε ἀνειον. quam reperisse constat Deipn se sophistam in suo codice Theophrasti. α - Pro γερανιον apud Athenaeum κεραυνιον legendum cum Dalech. ceniuerat Bodaeus p. 31 sq. nempe ex Plin. XIX. 3, Iet. At ibi ger
nium veram esse scriξturam, non ceraunion, cum ex indice libri XIX Pliniam , tum ex Apuleii testimonio , qui
sua e Plinio hausit, evicit Salmas. Exerciti pag. 498. &Harduin. in Emmdd. ad Plin. lib. XIX. num. IV. Quo minus apud Nostrum solicitari constans librorum scriptura debuit, quam eamdem & paulo ante libri omnes pariter agnoscunt, & ex hoc ipso loco Eustathius repetiit. Iam, quod ait τὸ καλουσi τινες γερ. id ita accepit Eustatii. quasi omne υδνον suisset γεράνιον a nonnullis adpellatum e quod cum pugnare videatur cum superioribus, ubi ἱ δνον εργεράνειον distinxerat Athenaeus. suspicatus est Salmas pag. 499. legendum esse κ αὶ ὀ καλ. At p test etiam relativum . apud Nostrum restrictive accipi, ut sit illud genus talerum, quod geranium nonnulli voeant cum quo non utique pugnat, quod paulo superius seo sim nominatum sit primo tuber, dein nramum. Quae sequuntur de Mis O Iron, quae apud Theophr. desiderari dixi, habet radia Plinius XIX. 3 , ra. Inde pro olim edi.
to ριέσον, μiσυ se correxisse ait Casau bonus , quod quidem & mssti ipsius agnoscebant, quibus nostri adsentiuntur. Iidem pariter I τον dedere, ut est apud Plin.
pro mendoso ioo, quod editiones omnes occupaverat. Praeter rationem a Dalacampio huc tractum esse oetum
Plinio memoratum XXI. is, 32. & ot inον vel potius συι- τον Theophrasti I. II. & alibi, docuere Osaub. &Salmas. Confer Hesych. in Ουiτόν. Quod ait τὸν οσμην εχειδη, non placuit Palmerio, qui καρtus in legendum contendit, Exercit. lib. II. pag. 48 s. id est, mutim vel iuglandum
habere saporem ; quod & verum est inquit in tuberi-hus. Sed eamosum in tubere, cui miis nomen, odorem Japoremque Plinius pariter adnotavit l. c. Non ferendum fore talem saporem, Halmerius ait. At mortilis etiam, quas V camus , haud ingratis sane palato, pariter carnotum esse odorem saporemque recte dici posse videtur.