Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

431쪽

nem germanam, solidam, γεννικὸν, ut ait us seq. sive, ut o up interpretatur, Cur. Noviss. in Suid. pag. οχ.

p iram , nullo artis lenocinio corruptam. κροκώλια plarumque plurali numero dicta leguntur. cons. II l. 9s. Lὶ trunculi. membrorum ex remitates, Pedes

mus disputantem: ΜΚωλια dicuntur, in homine. brachiam O pedes ; in brutis, anseriores O PUeriores pedes. 'Aκροκώλια, is in macellis & culinis, extremi sunt pedes mactatarum iam

is mamm. Quare Aristoteles s Problem. XXIII. o. 3 αn Heraclides Tarentinus sapud Athen. 64. e. f. 3 ponunt villa inter cibcri μυξωδεις, habentesque aliquid ολκιμον &ν γλισχρυ. Possunt etiam ἀκροκωλimi appellatione intellia lagi omnes undeunde praecisae του ἱερειου partes extremae,ra quibus vescuntur; ut aures, rostra,& similia. cf.

is es. Oecon. Hipp. in 'Aκρο-ἡMae. J Gaza apud Aristot vlem primus vertit trunculos, Celsi imitatione. Cels. de B Medic. II. 2o. J - - Deinde s pro γενικον, quod erat inned. Ven. & Bas J scripsimus nos Vere γεννικὸν, gene Brosum. id est, grande. Aristophanes, ω γεννικωτατον κρεας.

vs Equit. 4s . J Scholiastes exponit, κρέας ἰσχυρὸν . ο ἀν κατεργαζεται πυρi: firmae earnes O di te eotales. M vlim ad quantitatem referre, & magnas carnes intelligere. is Sic apud eumdem Comicum γενναuata sunt paris Baias Eustathius 'quoque sic interpretatur: Ladis Iliad. pag. 4 4, 9. J γο-iα σταφυλ , . m-

gendum esse ex instis monuit Calaudi Et sic nostri quoque dedere libri. In Aiaxmis vers . plene scriptum edebatur δε, ἀκροκωλια. t nee aliter muti, in quibus frequenter nNI cta elisio. Rectius vero h. l. videbatur, si per apostr phum scriberetur: quare 'κροκώλια dedi, praeeunte Iacobs ad Analin. voL IL Part. I p. 234. Fuisset autem fortasse etiam commodius sic: ω , ἀκροκώλια. Vers . έρων ς ὲταἐρας erat editum: ubi commodiorem putavi plenam scripturam ἐριου εταψας, quam insti dedere. Perapte enim apud comicum secundus senarii pes anapaestus erit: ac nihil impedit quo minus tertius sit d

432쪽

p. 61. IN EPI M. LIB. II. CAP. LXIV. 41

s ctylus. Sic sortasse non opus' fuerit emendatione, perincommoda illa alioquin, quae ab eodem viro docto I cobs L α proposita est,

ι ρ ω ν εταιριις, χῆτερ ι γησιμώτερα.Ξέναρπς έν Β ουτ α λ ιωνι. Cum fabulae titulum, omitisum ab Epitomatore, ignorarent vulgo mssti editique, adnotavit CAIAUB. is Auctor est Suidas finis XENARCHUM, Poetam eomicum, laudatum esse in λι- is Itone ab Athenaeo libro secundo. Videtur Suidas respexisse Deum Xenarchi locum, qui super bulbis laudatus est. Ita-nque scribam Ξεναρχος Βουταλιωνι. α - Sane cum nota

alius Xenarchi locus in secundo Athenaei libro citetur, non dubitari debet hunc esse quem respexerit Suidas, integro utens Athenaei opere : inde fabulae titulum supplevi. Perperam vero in K iis eri editione Suidae l. c. Βουκι iων legitur, quae scriptura Mealion ibidem & in lat. versione & in Notis repetitur: & sic iam quoque in pri cipe editione Mediol. & in ed. Bas quae e Veneta expreLsa est, scriptum reperio. Recte vero Casaubonus Βουτεμ Mων legebat: fuisse enim Butationem, hominem ob stultitiam a Comicis traductum, diserte idem Suidas in Βουταλιων docet, cum Scholiaste Aristoph. ad Ran. Ioaa. Ac siit etiam Antiphanis fabula, Ἀγράικος ἡ Βουταλιων inscripta, saepius laudata Nostro. Priora XENARCHI verba sic

edita legebantur: Missι δομος ἀστυ τοισι δεσποτῶν κε χρημενος τυχαις : quae eodem etiam modo citavit Eustiit,. ad Iliad. pag. 139o, 3. At quum paulo post si quatur δετυτος ύκος, haud probabile erat, idem vocabulum paulo insolentius tam brevi intervallo his positum a poeta suisse e & priore auidem loco prorsus importune

positum esse, metri ratio clamabat. Quare fidenter ἀσυν- τα τοισι recipere debui, quod & ambo nostri codices dabant. &e suis iam commendaverat Casau b. Valet autem idem ἀσύντατος ac ἁσυντονος, remissus, languidus, de hoc quidem loco idem ae ἄστυτος : intelligiturque defectus

τος per ἄγονος & ἄκαρπος exponit. cons supra ad I. s. d. pag. 68. harum Animadv. & ad I. I 8. c. Mox vero pro suspicabar vocabula persaepe inter se a librariis permutata sunt: nisi sorte, per iocum, tragicum aliquem poetam irridens, consulto istud vocabulum hic posuit comicus Xenarchus. Nam in totum hunc

433쪽

43o ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 64.

lacum valet, quod de posterioribns tantum versibus adno- flavit CAIAullo S. cum ait: M Trium postremorum ver

is suum dictio prorsus aliena est ab humili Comicorum sty- isto. Non dubito, de industriis poetam tragica & amput. nlata dicendi genera usurpasse, ut suorum aequalium tra-Dgicum aut Dithyrambicum impetum irrideret: quod vi is demus ab Aristophane & saepissime fieri, & semper urti banissime. ει Ante Πελ. r. in edd. vetr. & msstis καὶ par ticula erat inserta; commode quidem ad sententiam. sed importune ad metrum. Quare recte eam eiecit Casau n. mrs 4 sq. Δηοῆς συνοικος, γηγενὴς βολβος. 2εα Δηοῖ editum erati θεῆς Δηους dedere nostri muti, in

quibus tamen mendose Δηουν, pro Δηους, Δηον, Δηους, .ceres, terra. Bυσαυχην dicitur. qui brevi est Ocssim eouo e . τους -κους συνελιυνν επι τράχηλον, aut

teribus Grammaticis docuit Eustath. ad Il. ν p. I 6, 4s.2iod epitheton sua ratione bulbo tribuat hic poeta, utrum krmam, an ob vim & essectii;n, non definiam equidem. Ex physiognomices artis ratione insicatorem esse τὸν βυσα ινα interpretatus erat Aristoteles, ut Pollux adnotavit H. An eo adludens poeta, bulbum veluti ins--μα dixit λ id quidem vix probabile. Dalech. vertit. Mee profundo cervicem exserens: eoaemque λα modo sive Adamus sive Viliebri ensant de la terre . ouil est ensenes j qiua e . Mihi eo spectare ista adpellatio videbatur, quod pro.

xime supra radicem istia statim in omnes partes excrescam, quorum e medio deinde demum caulis florem gerens fructumque laturus exsurgat: unde fit, ut, si latia cum caula pro corpore plantae habeas, radicem si bulbum ipsum pro υρια, inter caput corpusque nonnisi brevissimum vesuti eolum intersit. Ves. 8.- ωτι ρ που. Rλυην-. Mire CASAUB. u Polypmn inquit vocat φλεὶ

πιτ παπῆρα , quia colorem mutat. α Polypum in eorum ciborum numero posuisse veteres, qui & Venerem stimu lant, & ad eius illam vires homini addant, nisi aliunde contaret, satis ex hoc ipso loco patebat, cum quo commode conseretur alius huic geminus, VIII. 3s6. I. Quare Iam venam hic dicit poeta, ea est, quam γον-κην deaeus Messenius dixit Epigr. VIII. T. I. Analect. Brun-chii pag. 486. & nude item Leonidas Tarentinus Digr. XXVI. T. I. pag. 227. cum quo loco hunc nostrum Diuili sed by Cooste

434쪽

a contulit Iacobs in Animadv. ad Anthol. Vol. i. pari. II. pag. 86. τροπωτηρ Vulgo quidem lorum dicebatur, quo ad Dalmum adligabatur remus ι quem solum significatum adnotarunt Grammatici: sed a verbo τροπάω i. q. τρέπω deductum vocabulum, proprie & per ipsam suam formationem vel eum significat, qui venit, qui in aliam formam

mutat; vel qui in omnes partes verrit, agitat, exercet. ΠΟ-γμλατος κόρη. filia Uisatae rotae, est patina fictilis; quod di Casaub. monuit. cons ad I. 28. α Animadv. p. aro. γAdde IV. I 69. e. Wτερνοσω κἀπιον M'ος nest Patinae carem, v quod prae sua magnitudine & pectus di corpus totumis vasti polypi caperet. u CAIAUB. Equidem τὸ στερνοσωματον non ad polypi pestius corpusque reseram, s ed ad ipsius patinae a lavi coisinem di quasi gremium. ARCHEsTRATI versus x. cui in fine duo pedes desunt, se

editus legebatur, τος δ' αλλαισι παρο-ιισι πάσαις. Quem

sic, uti e nostrorum codicum praetcripto secimus. refingi iussi Calaub. in Animadv.

ζῶnque verba, εἶναι ἁλλὶ διχ τὸ, eum omissa essent in editis, supplevi ex mistis. De eisdem imserendis monuerat etiam Casaiab. Deinde vero non cum editis καὶ τὰς αυτὰς habent nostri mssti, sed τὰς προ- τας φυσεις αυτὰς τὰς δ . absque καὶ & absque commate:

b quod mendosum iudicavi. Quod mox in Proverbio dicitur, εἰ μὴ νευρ' ἔχης, eo respexerat Philoxenus, cum supra I. d. νεύροιν ἐπιήρανος diceret. Idem proverbium in animo habuit Μartialis, cum scriberet Xenion 34. lib. XIII. Cum his, quae mox de bulborum varia bonitate Diphilus ait, contendit Salmasius in Homon. Hyles latrip. ro7. b. A. ea quae de eodem argumento Dioscorides habet, quae cum his pugnare videntur. Pro σκυλ- λωδεις, Pod erat editum, σκιλλωδεις scribendum monuerat iam Casaub. Sic vero & nostri dedere mssti. Quod autem subiecit idem CASAU B. v Etilbonum & Aquillae simi Blem in multis naturam esse, sciunt naturae rerum conis scit re id quidem ab hoc loco alienum erat. Nam σκιλλωδσiς multi cibi dicuntur, qui nihil cum Aquita commune habent. nisi acriorem quemdam mordacioremque saporem. conL III. 87. c. IV. Iar. a. In eodem vocabulo erravit

435쪽

3, ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 64.

Dioscoridis interpres. II. t 6 r. ubi συλλωδης, pariter debhulbo quodam eduli dictum , ad scillae figuram propius a cedens vertit: qualibus exemplis discant medici, quam egregie non modo ludant operam , sed & sese & alios saepe miros in errores sint inclinuri, si veterum Artis suae Magistrorum scita atque praeclyta e latinis Graecorum librorum versionibus percipi poste confidant. Caeterum non siim nescius, ipsam etiam scillam in bulborum numa. ro relatam a Plinio XIX. s, 3o.

AD CAP. LXVI.

Continuamur DiPHIta indici verba, usque και ευεκκρι- τοι. Quod ait παχυ idem Valet ac πολυ τι. cf. I. 33. ch. και γε idem valet ac και τοι . quamquam. Istud καi γε ivit νῶς εἰσι referendum putavi ad praecedens ευστόμιαμ χοι: quasi dixisset, rata: τοι i ινως ευστόμαχοί sim. καὶ.ῖέκκριτοι.

Nατρων is δέαι e. Sic hoc loco , pro olim edito commode dedit uterque noster codex. cf. ad p. 73. e. Σόγκους agnoscunt h. l. mssti & editiones omnes, postrema Casauboniana excepta, in qua Σόγχου Gouod probum quidem per se, sic quidem libri omnes e. . d. ex Antiphane sed nil opus erat hic invitis libris

obtrudere. Praelatum tamen Σόγχους video a Brunckio in Analect. T. II. pag. 249. ubi hi Matronis versus exhi-hentur. Lepide vero sonetam, spinis hispidam plantam, festivus Homeri imitator καρη μισωνπα. ἀκάνθαις vocavit . quemadmodum alibi echinum marinum, IV. I 3 s. a. Quod deinde bulbinas, Iovis Olympii cantores adpellat, eum honorem tribuere iocosus poeta amat cibis flatulentis. qui ventris crepitus solent excitare: sic quidem rursus desquillis cancellis, IV. 136. a. 'G. s. pro ἐδεῖν, quod vulgatum erat, ἱ δ ε ει ν scripsi , metro poscente, quod iam praeiverat Brunck l. e.

AD CAP. LXVII.

Θεό-στος δὲ is ζ'. Φυτῶν. Forsan Φυτων' I στορέας, dui passim alibi, v. gr. Il. 66. e. Locus est in His . plant. VII. a 3. Eademque tere Plinius habet, XIX. s, 3 o. Quae mox ta bulbo erisphoto adieruntur, eodem loco habet

436쪽

Theophrastus; Plinius vero XIX. I, Io. ubi εποδεια impilio interpretatur.

e PHILEMONIs versus praetermissi sunt a Clerico in re, Iemonis Fragmentis; non alia de caussa, nisi quod in A ctorum ab Athenaeo citatorum Indice locum hunc adno. tam oblitus erat Dalacampius; qui index deinde, sicut eum Dalech. ediderat, secundae & tertiae editioni Ckaub nianae praefixus est, nonnisi paginarum numeris ad has

editiones adaptatis. Vers. 2. αδουμ ει in ed. V . nullo accentu erat notatum : Basileensis editor penaculum fecit.

ut esset impersectum praeteritum , quod tenuit Cas. Equ dem in praesente tempore efferendum putavL Vers. In κροφυον, simplici litera ρι, consentiunt hic. quod sciam,mmii editique: ac ferri id posset, si per metri rationem necesse esset. Sed quum ad metrum tuo loco indisserens sit, κρόμμυον malim, quae est legitima huius vocabuli

scriptura. Sic etiam p. 68. e. minti dedere, ubi pariter ac hic κρόμυον editum erat. Vers. 3. Pro ἔφ'-έστι -- νηρὸς, Brunta in ora sui libri notavit αυτου υτ ινησον. Quam mutationem & ignorant nostri libri, nec admodum necessariam iudicavi. Pere ommode vero deinde τῶν συμποσέων habent edd. sive id suo in cod. invenerat pinnus editor, sive ex coniect. correxit. Mendosum quidem haud dubie est σου σιου, quod pro isto habent nostri codices. Cum in inte

pretando verbo περιγμοσιν hallucinatus es Iet interpres, monuit h. l. CASAU B. nTῶν συμποσιων σε γράφων τούς verte. e eonviviis bulbos eircumscribens: & --Μ γράφειν δεῖ την πολλὴν βρῶσιν, ineumscribere oportet e

B piam euorum. Fori Attici verbum est , pron adimere, auferre. Creditores cum nomina sua extorquereis non poterant, in corpora saeviebant. Prima poena erat, is ademtio libertatis eundi quo vellent. Locum enim ei meumseribebant, unde illis fas non erat exire ante redditam is pecuniam. Hesychius: Περορα ν' οι δανειζοντες τοις μὴ is ἀργυριον περιιγραφεν, καὶ-υπερ πινον Μέως ' λυτουν Lego, περιέγραφον , και νυχ ---α, β ιινον δως του λυσαι. Inde igitur περιγρἁφειν ἄπε τmen dici coepit, pro . velari linia riuum ma arcere ab aliquo. ἀ

437쪽

434 ANIMADU. IN ATHENAEUM. P. M. AD CAP. LXVIII.

TELECLIDIs unus versus est anapaesticus tetrameter ea. letalecticus in syllabam, quem Arist-hanium vocant. Hune ob spatii angustias, in duo hemisti a distribuere consulis

tum duxi. In eo sic τD 'άρυγγ' editum erat: ubi την aditiculum som. tenet nouer cod. b. sed masculinum τὸν

habet a. quod perinde est: nam perinde ἡ εκ ὁ recte dicitur. At quum duobus aliis apud Nostrum locis, ubi idem versus citatur, VI. 168. c. in XIV. 644. f. habeant communi consensu editi scriptique libri, hie cruoque τὸν receptum malim. Pro φάρυγγ', quod habet Veneta editio, perperam est *ἀριγγ' in ed. Bas. quod inde etiam in M. Cis propagatum. Et φάρυγγ auidem& hie & duobus reliquis locis tenent quod icam mssu libri : at id quum repugnaret metro, haud initae in q,α- ρυγ suis mutandum, in quo nobis pracivit Pierson ad Moeri pag. 8s. Est autem poetis maxime frequentata illa nominis forma per simpl. γ in obliquis casibus. α Od. l. 3 3. & ibi Interpp. In b σταὶ & hic & VI. 268. c. eo lentium libri: pro quo quum XIV. 644. s. αυτ ιται adversante quidem metro, & alioquin etiam corrupte nam

αὐτόματοι saltem oportebat in legeretur, ubique sonasse λυταὶ δὲ κιχλ. legendum suspicatus erat Hers. l. α - μυ-σιοι. At non modo Syracusi7, sed omnino Dores, ut docet Eustath. ad Od. χ. . 79 38. In EPICHARMI ναμ, ελπι ιλοφαγ- cum instis nostris dedit Eustath. l. cie quo eam scripturam etiam CASAUB Us commendaverat , adiem hac observatione: n Amant enim tardi, Osiris, is non fota olivarum. νψH. Integra saepe oliveta sic tu ndorum greges populantur, ut inter aseorum calamitates

v non postrema Ista censeatur. μἈρι-οο-ς ἐν Νεφέλπις. Vide Aristoph. Nub. vs. 339.& quae ibi a Brunchio notata sunt. Dis. δὲ λαι γ a κιχλων ' ιστοτέ ς ἱστορεῖ. Vide Arist. Histor. Animal. IX. ao. Ibi pro ιλλάδα, cniod paulo post habent apud Athenaeum libri omnes. ιλιαδα scribitur. Et viam olim ut adnotavit CAsAua. γ n philosophi locus ille ancipitis

is lectionis suit: nam lauas tuetur Helyctius: ἱλλας Eust isthius. α Videtur autem mendoso iam tum Aristotelis e

dice usus esse Hesychius, vera autem scriptura ab Ast

438쪽

p. IN EPITOM. HB. II. CAP. LXIX. 43s

a naeo conservata: certe nomen I ac, quod ex Nostro

cum reliquis Aristotelis verbis hic adlatis repetiit Eustath. ad Iliad. f. p. 923, 33. illi turdorum generi, quod συγγε- esse monet Aristoteles , & sicuti hirundines ἀγε- coli. eodem Aristot. Hist. Anim. VL I. nidificari ait, ab ipsa illa avis natura, inditum videtur. ab εἰ is, vel ιλλειν, quod συνπω & συστρε'ειν significat, ut idem Eustath. ibid. docet. Conc Hesycia in di Ἀλαι. quae vocabula per ἀγελας exponit idem ipse Grammaticus. Quod vero doctissiimus Gesher de Avib. p. 69o. ait, Athenaeum etiam habere . id non nisi ad Basileensem spectat editionem, ubi ex vulgatis Aristotelis libris. consilio non optimo, scriptura ista in Athenaeum illata est.

is vel proposita turdorum mercede. επὶ sic accipiendum, ut in

D pactis conventis. De hoc poemate vide lib. XIV. pag. v 639. a. 3 Meminit etiam Herodotus sin vita Homeri. JaCMAua. - Vide Fabricii Bibl. Graec. T. I. p. 279.

AD CAP. LXIX.

h ΣΥΚΑΛΙΔΕΣ. FiCEDULAE. De hac avicula, sive de variis avicularum generibus, quae isto nomine comprehemduntur, praeter Gesnerum de Avib. p. 339-3 I. consulenda quae . qua solet cum doctrina, tum iudicio, collegit Camus ad Aristot. Hist. Anim. p. ii 7 sqq. Nos hic. pro nostro instkuto, quae a CAsAUBONO adnotata sunt, adponemus pn De Foediais, inquit, quae ex Alexandro Μyn-ndio narrantur, diversa uini omnia a Philosophi placitis.

is Alexander medulas speciem facit a haliorum sive μ- is rorum: Aristoteli s Hist. Anim. VIlI. a. J & a Maiasi de ,, media, species distinctae sunt avium, quae vermibus is vescuntur. Myndius duo periera paronum statuit: Stagiritais philosophus Libid. J tria diserte ponit. Iam in nomini-isbus ipsis nihil simile. έλ.ωου nusquam in Aristotele menistio: nam έλεους. de quo libro VIII. Historiarum, scap. M 3. J inter aves nocturnas: & ἐλεα , sal. ελέα, J cuius is extat historia lib. IX. cap. gr. fimmo cap. I 6. J aliusti est generis avis. πιρως incognitum philosopho nomen. is ut ει πυρρίας, quod docti substituunt pro πιρίας. Ariis stoteli tamen f VIII. 3. J πυρ συλας cauri scedula δέ me- γε lancorypho inter aves recensetur. In Mex

439쪽

4, 6 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 6 h

is andri verbis observamus haec r υφ' οῦν μὲν --- bnλειται, δέ τινων πιρώις συκαλὶς δ' εταν ἄκμάθε τὰ novit. Si haec vera lectio, eadem avis pro dive is anniis temporibus diversa nomina habebit, neque fleed suum is illud nomen perennabit. sed paucorum tantum erit me is sum in anno. Hoc mihi videtur absurdum: propterea is suspectam hastaeo librorum fidem. & deesse verba aliquotis reor, ita, nisi fallor, explenda: συκαλὶς, οτι ἁλισιωτ visatis ἀμ- ν τὰ συκιαμ - Haec ille. In Alexandri Mym dii verbis erat editum; αγιθηλῶν habent nostri codices, 1cripta vocali ιι super η. Inde alteram λ d levi. Scriptura tua per η, quam contextus habet, secit ut de caprinulso cogitarem: at is longe diversa avis est.& graece non αιοι θηλὸν, sed κυμηλας vocatur, de quo Arist. Plist. Anim. IX. 3o. & Aesian. de Nat. Anim. IlI. D. & XVI. 22. cons Becmann. ad Antigoni Carystii Hibstor. Miris. p. m. Quare in latina nostra versione δε- illa verba, velim. Apud Aristot. promiscue,

alias acute αἱγιι-ς scribitur, alias αιγδαλος antepena- cute: quo nomine parum aviculam designari, quam me-D-m vulgo vocamus, consentiunt omnes. Vocabulum λαι. e unde acceperit primus Athenaei editor, nesciorcodices nostri. in sub contextu adnotavi, ΔιιιMi habent, haud dubie mendosum nomen. Salmasius Exercit. Plin. p. 168. ιλαιὰς legendum censuit. eamdem aviculam intes-

Iigens, quae ελια apud Arist. I L 16. & έλειω apud Ariataph. in Avidi 3o3. ubi cons Schol. Pro πιμ- ves πι- μι. quod habent nostri libri πυριὰς vel πυ-is aut iaς emendabant Winton, Dalech. & Salmai. l. et Caute GESNin pag. 3- . Vide, ait, num legi possitiis Est enim a thali species Aristoteli, VIII. . 3 an magnitudine fringillae dicta: ut accipiter Glam, is qui fringillas venatur. α Casau ni supplemento in ve his kqq. nil esse opus, moeniit Salmal. l. c. Nec mirari adeo duplex nomen, diversis anni temporibus eidem animanti inditum, debuerat vir doctus ; cuius usus hodieque in nonnullis animalibus exempla habemus. De duplici autem illa mediatiae adpellatione monuit etiam Plinius X. 29. 44. quae e communi opinione nata erat, quam ipse etiam Aristo es prosessus est, IX. 49. qua formam suam

mutare ficedulam sibi persitaserant; cum, verum si qua ris, aliud avium genus sit, quod pro eodem mutata se Diuili oo by Coosl

440쪽

his habuere veteres, ut bene monuit Hardian. ad Plin. l. Q. T. I. pag. 361. EPICHARNI ver a repetiit Eustath. ad Iliad. ν . p. II 8, 4x sq. intermixtis etiam similibus nonnullis eiusdem po tae verbis, quae insta lib. VII. pag. 286. b. α leguntur rquo ex altero Athenaes loco colli. poterat, e tabula Epia charmi, cui Heles Numae titulus erat, desumta haec venis M. Verbum ην, quod in his legitur, tertia pers. plur. o ἔσαν est, ex dorica dialecto, ut monuit Μintaim de Dialin. p. a . quem morem & passim Iones iscui, sunt . ut ex Hesiodo adnotavit Εus h. L c. & ex Herodotoc vale narius ad Herodot. V. ra. Paulo post, ἰοιντ' ex conieα edidi, oblitus sub contextu adn tare, ais vulgo legi consementibus libris: quem si quis probet subitum a plurali numero ad fingimlarem transitum, non deerunt illi quidem exempla, qumbus suam tueatur sententiam. possit vero etiam naud -- probabiliter suspicari aliquis, esse fortasse ex perperam a cepto scripturae compendio editum ierimumque pro ονομαζοι τις. In fine huius cap. διοι δυσια dedere nostri codices; διὸ λλ δ is edd.

Vulgo sic edebatur, eonsentientibus msstis: Σrmin. ει βουλος -&c. Ubi C Au B. BPro Εὐβου- is λ ο ν scribendum fortasse Ἐφιππος , ut lib. IX. α Scilicet IX. 37o. d. iidem qui hic adseruntur versus, duobus aliis etiam vel tribus initio aucti. diserte ex EPHIPPI Geryone citantur; quae fabula eiusdem Ephippi & alibi passim laudata reperitur. Quare non sibilavi versibus iis is &poetae huius & fabulae nomen praeponere. Nec vero is circo abiiciendum EuBULI nomen, quod dabant libri, putavit suspicatus scilicet, intercidisse testimonium, quod ex Eubulo hin: loco Athenaeus adposuisset. Nunc. oculos sorte in ea quae paulo post sequuntur coniiciens, animadverto, non adpositum suisse luR ipis loco ab Athenaeo Eubuli testimonium, & ab Epitomatore aut a librariis omissumi sed tale quid h. l. dixisse Athenaeum. Ambissio vocabulo σπινέον usum esse EνsνLυM Deo pavissio post adferendo. . enim & alias subinde factum a Deipnosophista videmus V. gr. IIL 9 s. a. coll. p. In. a. h. Eo etiam respicii d

라틴어 텍스트