장음표시 사용
421쪽
ig ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 62.
quintur, ad verbum propemodum in latinum sermonem convertit Plinius eodem loco . XIX. 3,I3. De tuber.us ,
inquit, hisc traduntur meusiariter: eum fuerint imbres autumis natis , ac tonitrua crebra Sc. . ἔσαν αἱ βρον rαὶ , ως ταυτης bαιτιωτερας εἰ σης. nobserva numeri enallagen: nisi malisis scribere, οῦς ταύτης τῆς iniας ἀέτιωτερας σύσης. α C
sAu B. De tonservum vi ad gignenda tubera vulgatam fuit se veterum opinionem ex Iuvenal. V. Ii 6 seqq. docuit idem Casaub. cf. Plutarch. Sympos. IV. a. αλλ' ἐπετειανῶν.M. Intellige φυτόν : ni malis ex pervulgata ellipsi pr nominis τὶ, aut nominis , interpretari. Post οπαμεος in editis libris ita legebatur. Mia γὰρ αιτια ιτοιμυται : quae Verba, utpote absurda, inversione prorsus praeteriit Dalech. Eadem vero & a Casaub. sne anim. adversione praetermissa esse mireris. Ex utroque nostr rum codicum enotata est huiusmodi scriptura. αἱ τι cum nescio quo literarum nexu litoris τι superne adpictor unde nullo negotio intelligebatur, sic oportuisse ut a nobis est editum, καὶ γὰρ αὶ T ιἀραι τοιαυτου, id est, nam Tiarae sunt tales, scit. χωραυπαμπις. Quam eamdem scripturam nunc etiam a sagacissimo CORAY ex ingenii coniectura commendatam video. E corruptis verbis ἐντη 'Aκαρνiδη, nisi is τε τε vel is τε 'Aκαρνανίδι aut simile quid oporauit, nillil extrico. Ea ipsa verba apud Plinium l. c. praetermissa sunt, ubi tamen & Lampsacus& Alopeconnesus & Tis commemorantur. In MATRONis versu doricam ionicamque sormam nνεixa nostri codices dedere. Iidem , in DIPHILI verbis, vocabulum φύσει ignorant. In illis, εν , φησὶν,
ram libri : nam quod ex Mμον ebnnum Natalis secit, ni id prorsus operarum erratum est, ex ingenio interpretis fluxit. Miratus est igitur Casaubonus glaucscum, plicem, medium inter duas plantas, tubera & thynnum nominari: cumque apud rhizotomos herbae nomen sit. cf. Flesych. in Γλαύξ. & ibi Interpp. Mol. 22. eo inclinabat, ut suspicaretur ab illa voce deductum fortasse nomea γλαυκισκος quod hic ponitur. Cuius ego quidem vel dubitationis vel suspicionis nullam caussam vidi: tulera , &glaurifei pisces, sunt ex eduliis delicatioribus ac paulo pretiosioribus: vide de o risio, ne longius abeam, IIL
422쪽
d gatissimus praeter magam , nec is ingratus . tenuἰorum Atheniensium cibus ; unde de amicis & familiaribus inter tenuiores, Mniam thymo vesci, proverbialiter dictum apud Aristophan. in Pluti as 3. Quis deinde sit NλusICLIDEs, qui commemoratur, prorsus mihi incompertum; nisi Ναυσικράυν oportuisse suspicari licet. In huius dicto, quisquis fuerit, ubi ait μητε εαρ, ματε φΓλους, quod pro φiλους folia posuit Natalis, quasi legisset; idcirco is varia is ire libros re ait CAs Aunonus, & n hanc temonem sibin perplacere M profitetur. In quorum neutro mihi probatur docti vh i ratio : nam nec commendabile quidquam ha hitura illa testio videtur, si vel maxime vetus aliquis codex exhiberet; & Natalis, sic reddens hunc locum, undentique vor, negara folia Nauselidis desertum, satis ostendit, primum , se nullum alium codicem h. l. nisi Venetam editionem ob oculos habuisse; tum vero, insum, quid vellegeret vel diceret, perinde nescivisse. Corruptam illam
scripturam Ninumac-δους ερε μιαν nullus codex mstus
agnoscit : nostri recte cum eis quibus Casau b. usiis est. sicut in φιλους consentiunt, ita & in id quod edidi. δ.
aub. ε ἱρηκέ ναι. Dicto vero illi, de quo quaerimus,
vocabulo ἔαρ tropica quadam notione accepto, hanc ferure vim inesse suspicatus sum : non licere in Ela regione υμιum in iuventura naesertim ) laete degere a nee esse ibi am eos,
quibuscum aut laute obsonari, aut Iallem tentum cepam lae rus e Mere possis. 'Tλ-λλον, heisam quae supra talema nascatur, comme
moravit etiam Hesych. h. v. An hodie rei herbariae peri tis comperta talis si herba, quae tuberum in terra latentium index sit, nescio.
1, in apparatu gustationis recensentur convivatori notistro & URTICAE. Negabat tamen Galenus in II. De Fa- is culti Alim. reperiri aliquem posse qui urticas velit essen non cogente fame, & quidem maxima. Sed ingeniosa is nimirum gula est, & artifex parare sibi etiam ex aculean iis mollem voluptatem. In superius allato coenae Μe, is telli albo sex Macrob. Saturn. III. urticae non sunt
v neglectata vulgo pauperes & frugi homines urticis ut
423쪽
is caeteris herbis & oleribus vitam tolerabant. α CASAUB. dAt nobis noti sunt homines, qui elixis teneris urticae heris his, non tolerandae famis caussa, sed pro delicato cibo, vosci adsuevere. Videtur autem Athenaeo commemorandis hoc loco unieli occasionem dedisse Miliae marinae me lio, paulo ante in Lyncei Samii verbis iniecta. De marina urtica, animali ex crustaceorum genere, ex professo infra agitur III. v. ext r. & seq. hic de urtica hetia: quae, pariter atque illa, κώδη vulso Graecis vocabatur, Atticis; ut notavit Moeris & alii quos ibi laudarunt Isterpretes pag. 66 sq. ARISTOPHANIs verba ex Phoenissis, quae hic adberuntur, eadem repetuntur pag. m. a. duabus quidem ibi vocibus initio aucta. ἔχε του πρῶτον&c. Ibidemque ex PHERECRATIs Transfugis citantur haec ve
que vero stagmentum, S prius quidem aliquanto core Aius, alterum multo etiam auctius, exhibet Suidas in 'A--λnen, cum Aristophanis Scholiaste ad Equit. 4eto. quae ex Athenaei opere olim integro petita videntur; nec vero ex
III. F. a. quoniam ea parte ipsi habemus integrum Ath naei opus sed ex hac parte secundi libri, quam nimis
decurtatam Epitomator exhibuit. Et fuerat hic locus etiam magis idoneus illis adponendis praedictorum auctorum verbis. quibus de urtica herba, non de marina urtica, agitur: quare illa sub contextu nostro adponenda duxi. Conser Brunckii Notas ad Aristophanis Fragm. pag. i 68. Pro 'Aκαλmin est 'Aκαλ in in cod. a. quae scriptura mendosa quidem ea. ut puto, coli. III. m. a. h. passim etiam alios occupavit libros; cuius exempla nonnulla habes apud
Moeridis Interpp. p. 67. cf. quae ad Hes. v . 'Aκα φαι notavit doctus Editor. Herbae, cui inνυον nomen, rursus
fit mentio II. I. a. Vide de ea Bodaeum ad Theophr. p. 669. qui Moendulam esse censuit, Hesyciui auctoritate.
De AsPARAGO Gaetineo vera videtur scriptura π iis e ν δώδεκα, quam ex secundo lum Delmosophistar Athenae diserte citavit Stephanus Byranti voce reciτουλοι:cum quo convenit, quod mox deinde aliorum asparag
rum mensura pariter per bitos consentientibus libris indicatur. quidem ex b. L repetiit Em
424쪽
e stath. ad II. lia . pag. 8s , i 8. sed is Epitome usus est, in qua multa alterata & adulterata sunt; Byrantinus vero, integro 'diere. Pro PMτευλια est Γεταλια in nostris codd. κρατινος δὲ τ ὰσΦάραγον ενορια ai. Eam sommam Atticis propriam suisse, adnotavit Suidas. Sed quum paulo post diserte moneat Noster, Antiphanem α δεερα- γει scripsisse, satis indicat, ne apud Atticos quidem constantem fuisse illius formae usum; quod & Galenus lib. ILde Aliment. Facult. c. 38. significare videtur, cuius Verba Bodaeus adposuit, ad rieophr. pag. 6-. cratissiverba, quae respexit Athenaeus, conservavit Phrynichus in 'A πάραγος, p. 4o R. quae quo pacto legenda sint, &ad metri Iegem revocanda. docuit ibi PauW pag. 43. In AMEIPsi AE versu, σχων inlech. tintisium interpret tus est: mihi cum Salmas. in Ilomon. Hyl. Iair. p. 8. de seisia eduli potius accipiendum h. l. id nomen visum est quod
utrumque significat. cf. p. 67. a. 68. h. & 7 I. R. ibique nor. ὁ τῆς κραμβης ἀσφάραγος , λεγόμενος ἐδiως δραενος π Riviscae asparasem proprie κυε e, quasi κυημα, ait G Blenus, nominabant: Attici, ut Athenaeus observat, arm μονον : δια-έξορουσιν καὶ , quod erumpat Oxa germinet. Inde , pro C SAUB. In δρπινον & hie & paulo post consentiunt Ath naei libri, & Eustath. ad Iliad. μ . pag. 837, I 1sqq. ubi plura leguntur ad hunc locum speetantia ; cons. eumdem ad Iliad. φ'. pag. I 3o2, 3 sqq. Eamdemque scripturam leni Ipiritu tenent & alii auctores; alii vero On νοέ praei runt, nec tamen consentientibus apud eosdem libris. Vide quae ad Hesych. col. 784. not. 12. a docto Editore congesta sunt. Ad rem quod spectat, quae mihi obscurata videtur ab his qui explicare eam voluerunt L Galenus loco
citato perspicue sic scripsit: Καλουνταν συν των 'Ἀλnνων σχεδὸν ἀπάντων το ς ἀπαλούς καυλούς, ὁτιαν πρὸς την του καρπου τε καὶ σπέρματος έκβολην, -παρα-χυς, - - τὴν δυνα ιιν αυτῶν ψωμεν. - - - Πολλὰ μὰνουν των λαχανων τε καὶ 3λως των *υτὼκ γενν ν πεφυκενεκβλαιπηματα τοιαυτα, προα δὲ Ουκ έσθωυσιν αυτοι. καὶ
διὰ τουτο σε ι των συνηθεστέρων ὁ λόγος ἡμιιν ἔστM. Quibus verbis, si quid video, clare planeque dicitur, asparagos a Graecis vocatos esse plantarum caules, teneros quidem eos adhuc, sed qui iam in altum adsurgerent ad semen fructumque frendum. In eamdem sententiam, de aliquanto
425쪽
etiam disertius, Pollux VI. 34. ait: πῶ δὲ i
i ερωρόν τι γενεσθαι. ἐξορμνiσM. At ecce Bodaeus, M. posuis eisdem Galeni verbis, prorsus contrarium indecoruligit: ad Theophr. p. 6oo. B in ergo, inquit, aspara
usus, quod primum in lucem prodit oleris germen , priusquama, in solia explicetur, sive recentissimus turio. α In eamdemque innientiam Salmasius, in Homonymis Hyles Iair. cap. 3 o. pag. 33. n Graeci ασπαραγον appellant brassicaon cymam, di quemcunque teneriorem carisiciarum oderum prissν misus a terra exeuntium. α Quae qualia sint, dispiciant asetis periti: ergo salis habere debui pugnantiam indicasse,
quae in his inosse videtur. ευεκκριτωτερος pro vulsato εὐεκκριτικωτερος scribendum recte monuerat Casaudi Nam ευεκκριτος in positivo dicutur . non ευεκκριτικός. cons. II. 68. f. & 69. L Quod de ιras M as rogo ex DIPHILO adfertur, esse μὸν, eius contrarium de asparagis proprie sic dictis Plinius refert, oeulis elaritatem asserre scribens, XX. Io, 42. Addit tamen de eisdem ibidem : Urinam cient utili me, ρω se quam vesciam exulcerant: quae sere conveniunt cum his quae de hrassicae asparago mox rursus ex eodem Diphilo Noster adfert: ἔσοι δὲ - - οὐρητικὸς, καὶ ἀδιψι νεφρους
καὶ κυστιν. Quo minus video, cur sitspicatus sit Casau- bonus, καὶ Ουα λδικεῖ fortasse scripsisse auctorem r nisi is Dioscoridem & qui eum eo sorsitan faciunt respexit; nam apud Dioscoridem quidem lib. II. c. τμ. scribitur, βοηθει δυσουρουσιν, iaτερικοῖς, νεφικτικοις. Sed haec rursus indiscis discutienda relinquo. In SOPHOCLIs ρησσι. post έπισχολάρτυ perperam punctum positum in ed. Cas. quod ex ed. Bas irrepsit. In verbis nil mutant nostri libri; sed apud Eustath. ad Il. M. pag. 8s . I . sic scribit iu': ρια ε ν i ς ε ι ν
ἐοντα φυτο . Sic quidem habet Eustalliti ed. Bas qua utor: nescio, an aliter Veneta, quae non est ad manus. Brunckius quidem ex eiusdem Eustathii M. Ven. p. 899. citans istum locum in Lexico Sophocleo p. 62. κ ξορμώζει, κουκ ἐπισχ. scripsit, quemadmodum est in Athenaei libris. NT1PHANIs versu, legitimus foret trochaicus tetra- a
426쪽
p. 63. IN EPI M. LIB. II. CAP. LXIL os
a posset, quae brevis est cum alias, tum in Theopompi &Ameipsiae versibus supra adlatis; aut si ἀσπάραγγος esset scriptum, ut apud Polluc. L 247. editum est. & olim ibidem VI. s4. editum erat: at istam quidem scripturam pergeminum gamma a nullo Grammatico adnotatam video. itaque fuerit ille versuς, si modo caeteroquin integer , tetrameter iambicus brachycatalectus. valet Hesychius: 'Aγλαι ει, θάλλεα In his quae ex AnisTOPHONTE adseruntur, corrupta esse quae vulgo consentientibus quidem Ebris hic legeba
νον, nemo facile negaverit. Tractavit hunc locum B daeus ad Theophr. pag. 638. ubi pro πιτταν. quod Pircem significat, πιτυν corrigebat, ehamaepityn hectrum i telligens, quam interdum nomine illo designari ait. D Hocaesi minus placet, inquit, pro misυν scrisi di αβ ιν, vesmaliam quamdam culinariam plantam. ιι Mihi in ΠITΥN latere PHTION videbatur. i. e. assii aut emae quoddam g nus , quod simul cum plerisque h. l. laudatis herbis nominatur IV. x7o. b. ubi quidem γλειον scribitur, ouod perim de est; nam & alibi non minus recte γητιον habes, V. MAXIV. αa. e. ex optimarum membranarum scriptura, quam eamdem etiam IV. I o. h. paulo post superiorem locum , ipsum metrum flagitat. cons infra IL 68. f. ibique not. Adde Poll. VI. 66. Pro ράμνον. ραφανον probavi ab eodem Bodaeo propositum. Mox σε ελον tenens Dalecam
pius, sphaeelum herbam similem Dialae ait apud Theophrastum. Et legitur quidem apud hunc scriptorem vulgo κελος lib. VI. cap. I. & I. pro DLia; unde & Η. Steph. in Thes. III. xi 6 s. a. habet: G istam scripturam merito
suspectam faciunt cum alia, tum hoc quoa a nullo e veteribus Grammaticis adnotata illa acceptio huius vocabuli est; ut vix dubitandum sit ex librariorum temeritate σφάκελον pro σ*λκον & apud Tlaeophr. & h. l. apud Nostrum invectiam esse. σ φ ἀ κ o ν quidem, ut γητιον, cum eisdem
caereris, quae hic commemoratitur, herbis nominatam via
demus cum apud eumdem Nostrum IV. 17o. b. tum apud Pollucem VI. 66. Quare hoc cum Bodam non probandum solum, sed & recipiendum putavi. Denique pro corrupto τυμπαν ον , πηγανον i. e. rutam oportuisse, iam ante Bodaeum Daleeam pius viderat. Totum hunc trucum prorsus intactum praetermisit Calauru
427쪽
δὲ τὸν κοχλίαν φερεοικον καλεῖ. Hesiod. 'Et.
69. ed. Be. 33α ὶ Notum illud apud Ciceronem de Divin. II. 64. Terrigenam, herbigradam, δε- - po m. sanguisu eagam. ANAxi LAE versibus subieci Grotii versionem, ex Ε bcerpt. p. 86o. ACHAEI verba. quae veluti prosaica scripta erant, in duos trochaicos versiculos distribui. Adposui in fine interrogandi signum : certe η τοσουσδε an tot significat; non vel quot, ut reddidit Dalech. In ed. Ven. & Bas. Prorsus corrupte αλτνη ρει scribitur, pro quo Dalech alunt nemora posuit. Casau bonus vero λιτνη edens, msstorum velligi a se secutum ait, cum prius ex conieci ra αλση vel αλτη secisset. Ac sane e nostris mssiis nulla ab ista scriptura Αιτ di Icessio enotata est. At, Aetnam
montem prae caeteris magnam alere cochlearum copiam, nec
usquam alibi memoratum reperi, nec probabile mihi visum erat id dicere voluisse poetam: nec temperare mihi Potui, quin ἄτ μὴ pro Αἰτν η ponerem. Est enim ἁτμὴ . non modo stimus aut vapor calidus, sed & humidus quivis Varor; ut pro rore etiam commode accipi possit, quem exhalare terram vulgo putant. Et eochleas adrosis quidem vesci plantis nemo ignorat: at simul tamen, quoniam humida praesertim tempestate, & in matutino rore, magna copia comparent, humore atque rore ali, quemadmodum cicadae, putabantur dicebanturque. Id ipsum quidem haud dubie fgnificabat is, qui apud PHILYLMUΜ poetam paulo ante dicens inducebatur, οὐκ εἰμὰ τεττιξ, , γυν M. nempe, non rore aut aqua vivo. Sin vulgatam scripturam Aiτ ν η tenendam iudicaverit aliquis; ne idcirco nimiae nos temeritatis incuset, verum meminerit, non prorsus elimina. tam eam esse a nobis, sed simul cum hac, quae nobis praeserenda visa erat, oculis lectorum, si quis eam sorte . probaturus esset, subiectam. Et provocare tortasse aliquis eam tuiturus poterit ad Dioscorid. II. 9. ubi Siculae
terrestres eochleae in optimarum numero commemorantur.
Quod vero ait κοαμαι κεράσται, peraptum ad aspectum quidem animalis) epitheton. eochleae cornutiae: a sing. a κεράστυ, quod de cervo proprie dicitur amplis cornibus
instructo, ut docet Scholiastes Apollon. Rhod. ad A
428쪽
ti gon. IV. i s. Verba ista Achaei citans Gessiems de Aq.
p. 2 O. Oυ τοσούσδε, pro H τοσούσδε malebat.
γρ- ου τάξιν εχον. Intellige πρόβλημα, e praecedente ver
'Aριστατε ης δὲ D-πς' TM,ν Μορέων *ηri Oi κοχ λαι δαινονται κυοντες ιν τῆ μετοπώρν, καὶ τω ia ρο ' ιλοτοι τε ουτοι τῶν ὀφρα κοδερμα- συνδυαζόμενοι spe peram συνδιαζόμενοι mssti nostri ἄφθησαν. Priora verba ducia sunt ex Arist. de Hist. Animal. V. I x. ubi ait ανοντες δε φαινονται καὶ οἱ κοχλiata πάντις ἱμοίως τὸν αὐτὴν ἄρο . nempe paulo ante dixerat , έν τω ἔαρι καὶ ἐν τω μετοπωρν. Posteriora verba leguntur hodie lib. III. ne Gonerat. Ani ires. cap. XI. pag. r III. c. edit. Duvat. ubi sic: μονον δὲ των τοιοίψων nempe των όστρωαδέρμωνὶ συνδυαζόμενον ἐώραται τὸ των κοχλιων γενος. Videtur iam
olim M USURUS , vir doctus, qui Venetam curavit Athonaei editionem, observasse, priora ista verba non ex e rum Librorum quinto, quos hodie περὶ Ζωων Μοριοεν i. e.
De Partibus Animalitim) inscriptos habemus, sed ex quinto, ut dixi. Hi riae Ammalium Ζωον 'l rομας, vel πιρὶ Ζωών 'Iστορέας θ esse desumta; quare vocabulum Μοριων, quod post Zωων adiectum habent mmti omnes cum n uri, tum ii quibus Casaubonus usus est obelo rile virtquia quidem non hoc uno loco, sed pluribus etiam aliis A eodem laetum reperi. Nam saepe etiam alias in Ath naei opere, consentientibus constanter miniis codicibus, citatur Arsotelis libre Quintus περὶ Ζωων Μορέων, ubi semper intelligendus est Quintus ex eis libris qui πε- Ζωοπυτοριας in codicibus Aristotelis, qui hodie supersunt, i scribuntur: quibus in locis fere constanter vocabulum νορ ν, a Musuro deletum, in impressis Athenaei libris
non comparet; ego vero, ignarus quaenam fuerit illius contusionis caussa, ex praescripto codicum manu exaratorum, & in his veterum nostrarum membranarum Veneto - Parisiensium, ubique restituendum putavi. .
κοχλιαν λέγειν. is Alii Grammatici haec aliter tradunt. D Spartanis enim cochleas dici σεσάλους r simpliciter veron cochleas appellari σεπιλους. Hesychius: Σε λοι, κοχλιαι,
mus Dorica usus est dialecto, quemadmodum & Lacedaeis
429쪽
is ANIMADV. ΙΝ ΑΤΗΕΝΑΕUM. p. 63.
monti: quare etiam Larines eodem nomine, quo Epicharmus, adpellaverint cochleam. Ex Hesychio apud Athonaeum σήσηλεν corrigendum censuit Bochari. in Hierota
Part. II. lib. IV. cass. 3o. Quod nil necesse est. σέσιλου quemadmodum metrum poscit in Epicharmi iambo penultimam longam habet, si eut & id senus alia. Legitur vero idem voca b. etiam apud Dioscorid. IL9. ubi, 'O ταῖς ακάνθαις, inquit, καὶ τοις θαμνισκοις προσκρο
σ πνους. Perspecte CAIAUBONus: is Viderit Am MLODORUS, quam sit Verum , cochleas quasdam fuisse M - Μ σιδεμνους anellatas. Ego existimo. contrarium esse v n rum ; & τους κωλυσιδειπν ς, qui serius ad condictam eo is nam ventuarent, & moram facerent diligentioribus, quosis vocabant τρε δείπνους, conviviali ioco dictos esse --πχλιας, quod coefiliam vincerem turaeiudine, in ille ait apud is Plautum. Plurima sunt hoc penus συμποτικὰ ἀστείνω
Μτα in scriptis veterum. Suspicio est, scripsisse Apollod nrum in explicanda origine nutus vocis, ortam videri aD κόχλω, verbo antiquo idem significante ac γυρέω, rotorri aut ab ολω, τὸ συστρέφω, hae sunt Grammaticorum in-n eptiae in ολιαν primo, deinde κοχλιαν dictum, L consis Elymolog. M. in J iuod non recta procederent:
is aut similia Apollodorus: quae lecta negligenter & prope nranter, neque intellecta ab eo videntur, qui haec ita stria Dpsit, sive Athenaeus, sive eius Breviator. α - vocabulo πιε χθειαννος usus erat Noster. l. 4. a. & Plutarchus SympoL VIII. 6. apud quem τω-Opponitur o κωλυσιδ ει πνος. qui quod tardius ad coenam venis, as convivas, dum ipsum exspectant, a coena prohibet. Ex e dem Plutarchi loco lux accedit illis Amphidis verbis apud Nostrum I. 8. c. 'Aσυμβολου γὰρ δειπτου ἴστις υστε MSc. quorum vim me non satis percipere supra prosesi sus eram. Narrat ibi Plutarchus. Polycharmum, Athe niensium demagogum, cum pubsce pro concione rati nem vitae a se actae redderet, inter alia haec dixisse: μα-
quam ero, Vocatus ad coenam, Postremus verim is Videtur enim
ti hoc sic dein pergit Chaeronensis philosophus admodum Messe populare: sicut contra, quos sero venientes prae
430쪽
d is stolari coguntur alii. - hi insuaves & imperiosos ridis
Βολβοι. De Bulbis, quos dixere veteres, vide e phrast. Hist. Plant. VII. i 3. ibique Bodaeum. is Pluriumn generum ait LisTER ad Apicii lib. VII. c. ix. sueruntis bulbi: at privatim es tinti O etiam modernis prorsus Dignoti. Vide Io. Bauhinum. An orchidum quaedam sp racies - - An radices Tuliparum λ - - Bulbi crassiorem piunt uitam faciunt, ait Corn. Celsus. Igitur non possunt eiati se ex acribus, vel ex ceparum aliquo genere raparumve. In EUBULI vers. I. Θερμότερον π κραυρότερων ἡ μέσως ἔχον, Casaubonus μωως ἔχον intelligens inter illa duo
quae prius nominantur, pro κραυρό τερον legendum κρυερώτερον censuit, ut contrarium τῶ ,εηιότερον, quo exia
steret haec sententia : is Inquirunt diligenter homines de-nlicati, quaenam sit cuiusque cibi natura r ecquis, si se ravens comedatur, melius biat: ecquis si 'et ar quemn riusius repenum praestet esset atque hoc probe nosse, id B vero putant isti maius quam Troilam e sis. in Istamque correctionem suo calculo probavit Ruhnken. ad Tim. p. 368. Quam ego non praecise quidem damnans, vulgatam tamen teneri tortasse posse exiuimavi, ut μέσως ἔχον intelligeretur medium tenens tmer id quod parum O quod nimium est. Sic sive pro arido aecipias, sue pro 'abili, quod in cibis idem atque tenerum germanice myi dicunt, Graece alias τακερὸν valere putavi; haec prodi-hat sententia: Sit- ne cibus, qui ad nisur, pius minus -- eritatis; aut plus minus -- aridus, sive tener; an media quadam ratione i. e. recte se haseat; id vero aissi maioris rem momenti esse putans, quam Troiam opisse. In rum Oem
stim expressum esse ex Euripidis Andromache Lvc. 3Θὼ docuit Casau b. Vers. 3. καυλοὶ sunt AI A eatius edules: σίλφιον, laserpisium, seu Decus ipse Alphil, qui craenaicus dicitum Inde παρόψ.ιδας i. e. obsonia coli. IX. 367. C. d. quae cum silphio parantur, ἱεροσbλους, sacrilesa obsonia, vocat; quia silphium seu tex est generis ferulaeei The phrast. Hist. Plant. VI. 3. Plin. XIX. 3, 33. dc πικρὸς, id est, misera, luctuosa; quod nimiae deliciae multorum e morborum sim caussae. Ves. 8. κρως ἀσόλοικον dicit cam