Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

461쪽

nisi articulum ad Σιλον assiiciendost in duos trochaicos edistribui potuerint debuerintque, qui sic decurrerem :

mbanorum hominum misse opportunam dioebamus ad Sue- istonii librum IV. t C. Calig. c. 3. J In vers. a. deest primmcipium. Legi potest λεγας τε, iaκκυξ ηλιειος Μται. Sic peron eunuchias poetae dictus. ad differentiam BDermariae r hi erant compacti & breviores; illi fluxam carne & in longum producta figura, qualis fuit cucum meris scytalici. De eunuchia cucumere Plinius: IXIX s,m a 3. J Sunt qui herba , quae vocarur nomine , retia, semenn eorum macerarum ibi iubeara, vi fine semine raseantur. m Caeterum Platonis hanc Fabulam omnia exemplaria Laisa, tum nominant. t Λαιος etiam apud Suidam in Πλατ. κώμ.

m recensetur in Fabulis Platonis. J Similis ex eadem fabula, in Scholiis Aristoph. Pluti, Ioeus: Lad vers. 17'.J ubi NM

nem in Schol. Aristoph. probavit adoptavitque Hemster, P. 37 sq. Platonis locum ex proseo retractavit PALME- aerus Exercit. p. 484 sqq. ubi multa etiam de ρ onum toto

genere disputat, & nostros malones non ignotos fuisse v veribus, contra aliorum sententiam, contendit. Quod autem πέπονος εὐονχιου κνημα. de crurum praeuisau interpretatus dest Casaubonus, PALMERIus contra de suris magnis de ρ Poniam magnorum more protuberantibus accipit. D Eunuchi enim,m inquit, saepe in amplissimam corporis molem crescunt, B ut boves castrati, qui tauris. multo maiores evadundis, Sic sorte εὐνούχιος εὐνουχιας rectius dixisset J - έπων di-ncitur magnus de protuberans: δε sic intelligi suadet AN NXILas, cuius locus statim sequitur, T.ι δὲ σφυρὰ

Μιλαλλον ἡ σικυὸς πέλανων, mitiosi vero tumebam mam, quam PFo. MIn THEOPOMPI eomici verbis de amasia agi videturi Verba, quod ad metrum spectat, ita, ut edidimus, distribuenda nobis visa erant. Μαλειμωτερα, pro μαλακοντε',

quod editum erat, dedere nostri codices. Iidem eum S. Ven. ignorant πιαὶ particuIam, quam inter πέπονος & σμDiuiti su diu Coos la

462쪽

d κυου temere interseruit editor Basileensis, & imprudens t nuit Calaudiis PHARIAE verba sequuntur, Βροντα μὲν ἀπειλα λέπραπικαρπιν σικυὸ eὶ πώπων, &c. quae non experia suntis fatum clementius quam caeteri omnes fere loci illius stria Dptoris, qui in his libris hodie reperiuntur: sunt enimis plerique omnes depravati aut mutilate descripti. Dat B campius sententiam concinnaVit ut potuit. Nos quoque . is nihil adiuvant scripta exemplaria. An hoc voluit Phannias cucumeris ae peponis, dum adhuc sunt teneri, o carnem x, O semen edi sine noxa: postquam maturuerunt, tantum carnem. B Haec sententia hanc imionem postulat: Βρα τὰ πιν ἁπα- πιλα τῆ περ ιαμ πιν σμυὲς καὶ πέπω μετά του σπέροπε απες' π εστ ομιενειν δὲ, περικάρπιον μόνον. Nihiln assirmamus tamen, sed suspicionem nostram dubitantern proponimus. περικάρπιον pro carne semen ambiente in mu

istis fructibus, vox est Aristotelis & discipulorum eiusn Theophrasti ac Phaniae. a CasAu B. - Similiter Dalech.

pro επικαρπω, περικαρπιω interpretatus erat, sed & alia mutaverat, latine sic reddens hunc locum: Phanias seriabit, eucumerem immaturum cum eame quae semen circumdat,

in cibo lautum esse, peponem vero detracto semine &c. Prima

se te videri poterant loco huic lucis nonnihil adsundere Galeni verba, quae alia quidem occasione ad ostendendam peponum & melopeponum disserentiam Palmerius

pag. 486. adtulit: Tῶν προπάνων συα ισ2uοκνες οἱ ἁνεγκτοι τει σαρκὸς -ον, έν - τb σπέρμ' τb τῶν μελοπεπόνων έσ2Aυσι. Id est: Peponum honius non comedunt id quod inintra eamem es, ubi est semen e melope num vero id imum eomedunt. Sed propius inspecta ea verba, vexeor, ne nihil huc facere comperiantur. Ipsa vero PHANIAE verba, ab Athenaeo hic prolata, non tam desperata mihi, quam Casauhono, visa erant. ἐπικάρπια quaenam dixerit ille auctor, perspecte iam olim Η. Stephanus explicaverat, Thes. II. 8Ο. d. e. nempe ramusculos, sive udi as, e quibus fructus dependet, O qui sui supe/ fructum. De eo significatu iam supra ad II. si. e. dictum est: a quo cur hic discederemus, aut cur mutaretur illud vocabulum, nul- Iam caussam satis idoneam vidi. Iamque etiam ad oram mei libri adnotaveram, post ἁπαλὰ particulam ἁμα , quae in ista connexione ve horum sine incommodo omitti

non poterat. videri excidisse, scit . a praecedente voce in

463쪽

simillimas literas exeunte nam αλιι in antiquis codicibus deis ductibus scribi solet, ut ab vix discernas abso

ptam; cum eamdem emendationem a Villebrunio T. Lpag. 269. Occupatam vidi; qui, in eamdem nobiscum senistentiam locum hunc interpretatus . haud incommode sortasse etiam Plinii verba huc traxit, ex XIX. s , 24. eurbitae cutissis primus usus in tabo. In ed. Veneti capite truncata vox πικαρπω ; deinde cum apostropho ικαρπω in ed. ML sed integram vocem ἐπικαρπω habent mssti cum ed. Cas. Locum istum in hunc modum constituendum iudicavit doctus CORAT: Bρωτα μis ἁπαλὰ Asa ac sex cor rectione Villebr. - ex emend. Cas.

In Diocus cardi i verbis. anteee cute editum erat, quasi a singulari substantivo τὸ ε ανον, quoa nullum est. Ex analogiae & usus lege a 4ανά scripsi, Le. eoctilia; intellecto substantivo vel Sic eassim apud Aristotelem distinguuntur--τα-

νὰ, ωμά : quae elixantur; quae antur vel ιorrentur, aut veluti panis eoquuntur; & eruta. λterat pro adiectivo εψαν etiam eadem notiono substantivo uti, quemadmodum II. 63. c. ex eodem Diocle ista verba adferebam tur: 'Ἀγρια ε ματα, τευτλον , ε μαχη &c. Ac videtur

iste locus in Dioclis opere cum his verbis, quae hic c tantur. proxime coniunetiis connexusque suisse: & pro ἡμα ι, quo ibi Diocles usus est, tortasse hoc loco Athenaeus aut Epitomator suo arbitrio ε ινὰ substituit. Pro ειναι θριδακα, quod & Calaisoni & nostri libri de- edere, in ed. Ven. & Bas imperite ειησιθμακα legebatur.

monstro ex poperam accepta abbreviatione vocis siναι orto. Nec vero causiam ullam video, cur commodam librorum scripturam cum Casaub. in hanc refictam velimus, τῶν ἀγριων olim, την πρiso iδακα. Mox ἄδριανὸν σέναπυ cum edd. tenet cod. a. nec multo aliter cod. b. in quo M'ρυανὸν σινα-: & duas istas voces nullo interposito commate iungunt edd. vett. puto& mssti. Recte vero, si quid video. monuit CAsAUB. is Pro ἀδρια- Μ νὸν, quod nihil hic significat, κοριοενὸν rescribendum. naut simile aliud. α DALE CAMPIUs, Adrianum teriens, 5ea sinapi distinguens, notulam hanc adiecit: n Ut quibus-

464쪽

p. 68. IN EPITOM. LIB. II. CAP. LXXVIII. si

ndam placet, Apium. M Ubi, quosnam dixerit, aut quo illi fundamento nisi sim, mihi non liquet. in Norati sub contextu nostro. κορωπον gemina litera ν scripsi, ut p. 7o. a. & alibi scribitur: quod vero in eadem Notula σιναπι per tota in fine expressum est, temere saetram; nan quamquam haud raro apud alios ea scriptura occurrit, tamen apud Athenaeum & hic & alibi per υ scribitur . nec opus

erat constantem librorum cripturam mutare. cons quae ad II. 66. f. notavimus. Dein κρ erat editum, ut p. 64. e. sed recte κρόμαυον dedere mssti. Ad ista DIOCLIs verba, κρόμμυον τουτον δεος 'A α λωνιον καο τειον, haec monuit CADAUB. v Cum iacit 'En Hes repae, Ascaloniam & ptheum ἰ sine dubio γητειον est mea Gya, quam vocat Plinius oth in n. Hesychius: Pii τι- is κρόμμυα, a καὶ γέενα καλουνται. Alii γηθυον putarunt nesse ponum est . Hesychius: Γήθυοι' αμπελόπρασα. OIn δὲ, γηψυλλiδας. scribe γηθυλλι διις, & vide librum IX. B p. 373. f.' Athenaei 3 οέ με γάλα κρόρουα. ἀλλοι, Dυλωρα. Eustathio sad Iliad. H. p. lair, io sq. J nihil disenserunt γήτειον, γήθυον, & γ M. Legi etiam γῆρυ, pro ise a. Psellus in versibus politicis. quibus obscuras vo- laces exposuit: Κόκαλοι δὲ O Wr-3η-'-δὲ κρόμiis. x, γευ. α - Perinde & γητειεν & γητιον scribi proia unci rique potest, prout metrum desiderat: utramque scripturam habes IV. I7o. h. Pro γηθια, quod lx. 37I. f. editatum est. γλοι hahent veteres nostrae membranae: meisdemque γητιν, pro γηθυφ, XIV. 66 a. e. In tribus posterioribus nominibus subito mutata structura orationis erat: cum praecessissent accusativi ad verbum εἶναι relati, nunc in eodem sermonis tenore sequebantur nominativi, φύσιγγες, σικυὸς πέπων , quod cum librariorum errore commissum existimarem, restituendos accusativos, φυσιγγας, &c. putavi. In quo si quis audacius me versatum iudicaverit, reponat, me non repugnante, in contextum quae a me in ora sunt adposita. φυσιγγες, quas ab aliis hic discernit Diocles, aliis erat propria quaedam allii speetes, aliis erant alliorum evitula, σκορόδων κεφαλιδες, ut ex Hesychio adnotavit C Au Bo-Nus; ubi smul monuit restituendam eam vocem Tlic phrasto Hist. Plant. Vi I. 4 extr. & sic ibi legendum: φ

ρει καὶ τὶ σκόροδον επι τῆς mi σιγγος σκοροδα, ως

Mia τὰ κρόμμυα. n Dixerat modo Theophrastus, inquit

465쪽

46L ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 68.

. solitum fieri in cepis, ut ex eadem radice novae sobin e Bles pullulent: addit nunc, etiam in alliis simile usu v nnire; am ei enim capitibus auiorum nova atria. αIn eiusdem Diocias verbis, ε σικυ &c. non a solute intelligendum mihi videbatur nomen σικυὸς de cve mere; quippe de quo deinde Ill. 74. h. c. adseruntur Di clis verba: sed de peponis illa specie, cui σικυbe πέπων nomen erat. Contra CORAY noster totum hunc locum, έυεὶς δ' ὁ σικυγι usque unum eum demque cucumerem reserendum censet: ita quidem, ut ι

mis maturus. Quae soletasse verissima fuerit interpretatio. τὴν πέπονοι καλεῖ σικυαν. σικυα alias species quaedam

eurbitae vocabatur, ut supra dictum II. 39. a. Sed omnino multa in omnium istorum nominum usu confusio est. In Di PRILI medici loco cum ἐπικρατητικὸς leg sseretur consentientibus libris. adnotavit C AuaoΝus: B Scribo cum Dalmampio ἐπικεραστικός. In libris is Medicorum saepe imperiti librarii pro stri. n pserunt επικρατητικὸς, ut factum isto loco, vel contra. Sion nificario tamen longe diversa: nam, quae aseum Iisum,na πι-τητικὴ dicuntur, contraria τοις ὐπακτικοις : at επι- Μ κεραστικὰ vocarunt, sive εἰς ἐπικρασιν ἐπιτηδειοι, ut

is libro III. loquitur Athenaeus, fimmo idem Diphilusis apud Athen. III. 9 r. f. J illa , quae malum in corpore hum

rarem valent temperare, ac taratim mutare, ut explicat Gai

nnus lib. II. de Facult. Simpl. Medic. & libro IX. Metho.

is di. Idem auctor επιοράσαι & υπαλλ ξαa την ινι ηκυιαν ν τοῖς favisις ποιότητα. dixit in commentario Qui sint Pudin gandi; & ι--ιέρασιν καὶ κέ οισιν alibi coniungit: quae

Domnia naturam των ἐπικεραστικῶν nobis aperiunt. α

Cons. Foes. Oecon. Hippocr. voce 'Eπiκρασις. Casaub ni Dalecampitque emendationem adoptavit Salmas. in Η mon. Hyl. Iair. p. 38. Equidem cogitaveram, Verum-ne esset fortasse ἐπικρατητικὸς hoc sensu, quod ἐπικρατεῖ, id est, diutissime duret, in somaeho r quam in sententiam Plinius XIX. s. a 3. de Peponibus ait: Vivunt hausti in flomacho ira posterum dum, nec perfici queunt in cibis. Sed huiesententiae quum e diametro adversetur id, quod continuo deinde idem Diphilus ait, ευς αρτον esse peponem, id est facile alterari in stomaeho eoneoqvique, abieci illam cogitationem , & doctorum, quos lxi, virorum secutus sum Diqitired by si

466쪽

p. 69. ΙΝ ΕPI M. LIB. II. CAP. LXXIX. 461s iudicium. Et ad 'pones relatum esse a Plinio id quod de

cu meribus Diphilus III. 4. c. commemorat, monuit iam ad Plin. l. c. Harduinus. Dein, quum post κός - proxime sequerentur illa verba κα ιοχυλότερος

Casauhocius, quo lacunam indicaret, quam cum Dal campio sic explendam censuit, ut legeretur, o σικυὸς κακσπιλώτερος, ολιγοττ ε κω εῶ μαρτος. At de σικυην vel σική, i. e. de eucumere, adferuntur infra p. 74. e. eius

dem Diphili verba, ab his non modo diversa, sta partim etiam prorsus his contrari Q. Quare mihi omnino per eris rorem huc irrepsisse visa sunt ista verba κα χυλότερος δε, adeoque reiicienda.

AD CAP. LXXIX.

In EPICHARMI Fragmento, kπολελεμμνας τὸν eυλὴν, Vertunt decorticiae cavilem, a verbo ἀπολέσω deducentes inec ita male fortasse. Mihi vero Dorice, ut vμμὶ pro ει o. & similia, sic ἀπολελεμμ. pro ἀπολειμμ. dictum vi sum erat, ut esset lactuca, cui demtus causis. cons. pag. 69. h. In versione nostra sub contextu, corrige demtus, promendoso demta. a STRAHIDIs cantilenam , continuo Verborum tenore

vulgo scriptam, versiculis diversi generis putavi constare ;quos ita distribuere tentavi, ut tres primi cum duobus stremis essent anapaestici, tres medii iambici, inaequaliquidem fere omnes mensura. sed haud ingrato modulo. In quo si audacior fui, ac plurimum fortale a vero modulo aberravi, lubens meliora discam ab artis magistris.

Iegendum perspecte docuerat Valchenari in Dia tr. Eurip P. 23 I. quam emendationem etiam C RAYO nostro proin prium ingenium obtulisse video. Ut κατἁδενδρος & κατάσκιος dicitur, & id genus alia; eadem analogia καταφυλλος fuerit herbis replatus, herbosus. frondosus. Casau bonus in vulgata lectione tollendum aut κατα aut sequens ἁνὰ censiterat. Vers. a. Ad ποδων pertinuisse puto illud ποδειν, Olim in margine notatum, tamquam in locum του πόαν reponendum, quod dein perperam alieno loco . 4. positum Videtur. Vers. 3. έ- πτόμεναι percommode dederunt nostri codices. Corrupte ινους'

467쪽

τ' ἐψαττόρωναι edd. ven. & Bas τ' ἐφαπτόμ νοta aed. Cas. Mi εται vero in msstis esse ait idem Casa ub. Vers. 4. ποδων perperam, ut modo dixi, ex ora in contextum receptum, aliam vocem, quae ibi erat, extrusisse videtur. Herbas interpretatus est Dalech. Inde π οῶν in

ora sui libri correxit Purianus, commodet quod & in Gallica versione exprelsit Villebr. Posses vero etiam πιωδων vel lius ποιωδῶν suspicari, id est, herbacea quae. sis. Id u placet, fuerit quartus versus Anapaesticus dim ter hypercatalecticus. Vers iat. pro Casau bonus σελινων vel legendi, putaverat, ut simile esset praecedentibus σατυριδiων &Θεόφρα6ος. Vide Hist. Plant. VII. 4. Inde recte ἀπαράβλαστος adscivit Casaub. Pro ἀπαράβλητος, quod habe-Dant edd. vere. & mssti. των δὲ πλατέων. E superio. bribus editionibus in nostram hoc irrepsit; nec e msstis quiridem aliud enotatum: omnino vero π λατ ει ω ν in s m.

cum Theophrasti libris scribi debuit, nempe των

ριδάκων. καο θυρπις scripsi cum nostris codd. sicut est apud Theophr. Transpositis verbis καὶ θυ- ροως edd. Dein pro κηπουρικμς. κηπωρικο ς scribitur apud eumdem Theopn. quod perinde est. Sequentia verba sunt ex medio cap. x. lib. VlI. Inde παλι βλαστεῖς correxi . cum perperam παλαι ἀστεῖς apud Athen. haberent edd. & mssti. Paulo rectius fortasse tuisset παλιμ. βλα-στ . ῖι : sed & istud ferri poterat. Catile reciso reseminant,

ait Plin. XIX. 7, 36.

AD CAP. LXXX.

Βρένοιν. Apud Hesychium scribitur: - ιδ ι- , Κυπρisu. Utraque fortasse in usu fuit icriptura, βρέν-2ις, &-conc quae de vocab. -ἰις vel πέζιξ n tavimus ad II. 6 I. e. f. καταφυγώ, relie dedere mssti nostri, de quo reponendo monuerat etiam Casau b. Pe Peram καταφαγ- edd. ex παραδιορθωσει ut videtur primi editoris. Ταῖς θριδακίνιαις. Praepositionem 'Eν hie non serebat metri ratio, quia in θριδακι,me syllaba πιι & κι longae sunt, ut mox e primo ex Eubuli versibus adparet: quare eam delevi. Quum vero proxime ante ἐν contra regulam

φησὶ vulgo legeretur, ubi φησ ὲν sequenti vocali opo

468쪽

μ. 69. IN EPI ξΟΜ. LIB. II. CAP. LXXX. 46s

tebat; suspicatus sum, in vetere aliquo codice φησὶν ταῖς θριδακ. olim suist e scriptum, ν praeter ne cessitatem, ut subinde alias adiecto in deinde vero ex eadem litera ν voculam ιν initio vocis sequentis ortum traxisse : de cuiusmodi origine eiusdem voculae paulo ante ad C II. 67. c. dictum. Ἀναγναιαν τυχην Sophocles Ai. 48s. semimum dixit: longe aliud comicus AMPHis bers. 6. noeessarium malum intelligit, nempe gen: tale meaimum. Hor sus vero invita Minerva ex illo comici versu Hadr. Iunius Proverbium exsculpsit, me ariam fortunam urere. Iueiusdem AMPHIDIs Mers 4. monuit doctus CORAT , Herulanismi rationem particulam n requirere, itaque pro φοιθ' ἶλην τὸν νυκτα legendum SMεν ἄν νυκτα. Equidem, scut lubens istam acciperem particulam, si ferret versus; se articulo τis aegre isto loco cariturus eram. Quae ex CALLiMACHO hic adieruntur, ea in Fragmenotis huius poetae 8t Grammatici, a Benileio aliisque colloctis, in ed. Ernesti frustra quaesivi. In EUBULI vers. r. recte παρατψει edidit Casauh. quod & nostri codices agno

d scunt. Perperam περιτ δε edd. vere. Quod ad verba νε-κ εν βρ tae, vers. s. i. e. mortuorum cibus, adnotavit CASAUB. ,, Quae superstitiosa opinio adeo in animis homi-nnum inveteravit . ut ad Augustum principem multis enisset reli o vesci lactucis, leue Plinio :α re exit vir doctus Plinii verba XlX. 8, 38. Ad eamdem opinionem maiis etiam pertinet, quod paulo post ex Galeni lib. III. de

'aeuli. Medi c. Simpl. idem Casaiab. commemoravit: non dubitasse Galenum assirmare, suceo lactucae tam faciti tolliri quem posse, quam cicutae. Tετρακινην τὴν sis. Possis suspirari. τὴν ἀγριαιν oportuisse. Apud Hesychium certe i simus : Toρακινη, ἡ ἁγία θριδαξ. Videri autem poterat illud vocabulum, sive ex librariorum veterum culpa, sive ipsius vulgi usu, ex θιδρακένη corruptum, quod idem ac 2ριδακινη valet: pari quidem ratione &-pro θριδαξ subinde dictum reperitur. vide Epiet. Dissert. Il. Io, 9. ibique not. Sed consule Salmas. Exercit. Plin. p. 896. col. die θριδακα πλατυ υλλον τετανην ἄκαυλον. vide eumdem Salmas. ibid. col. a. In ε υ ν εὐχ. ε ν consentiunt apud Athenaeum quod sciam libri omnes. συναο .ιεν tamen aut malles ex Plinio l. c. sive ευνουχιαν ὲ quemad modum etiam νυν-χις sive μνεων σικHν II.

469쪽

466 ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 69.

68. d. commemoratum vidimus. D, εὐνούχειον etiam grae- ecis literis expressum in vet. exempl. Apuleii scribi, docuit Salmas. p. 897. col. a. extr. At συνοῖνον apud Athen. non modo Eustathius etiam agnoscit ad Iliad. L. pag. 139O, 6. sed & ex Hesychio defendi posse videtur, si inter se conseras quae apud illum in εὐνουχγοι de In Ευνουχος leguntur : vide ibidem Interpretum Notas. αστυτύα, recte apud Athen. omnes agnoscunt; unde mendosam in Plinii libris scripturam a sita correxerunt viri doctit quam qui tueri conantur inepte facere, recte iudicavit Casauh. In illis verbis haeseram, δι Ουρ ηυ κους γὰρ παρασκου- ει, quae ex vulgato usu vocabuli διουρητ. sic vertit Dalech. quia eis lotium. At quaenam quaeso haec cauta est, cur Umida Sisadoniam lactucam dicant mulieres, quia lotium eisat ' Id vero absurdum mihi, medicae quidem artis ruindi, videbatur; & adhuc, fateor, videtur; licet Medico Dalecampio suffragantem videam Villebrunium Medicum. qui in eamdem sententiam interpretatur, rance quViae potisse considerablement par ira urines. Et . verum 1a quaeris, ne per se quidem speciata Graeca dictio istam admittit interpretationem : nam, in eam sententiam, sic dicturus suerat au

ρασκευαζει. Quare mihi persuasi, petendam esse huius dictionis interpretationem ab illo verbi διουρεῖσθαι usu, de quo H. Steph. in Thes. T. II. col. 1497. c. & I498. e. ex Aristot. de Generat. Animal. lib. III. monuit, ubi ora dicuntur δ ιουρεῖσθαι, quae οὐρια, ut Riunt, Vel ιυρινα& ὐπηνέμια fiunt, id est, seros , saniosa, ventos, & flexilia. cons Plin. X. 38. 79. Denique idem verbum διου- μισθαι simillima notione de virili quoque semine a Gra cis medicis usurpari docuit me Foesius in Oecon. Hippocr. Voc. Διορρωσιος : unde de huius loci interpretatione nullas amplius dubitationi locus superesse videbatur.

AD CAP. LXXX L

κm vide II. 62. f. ἐν λοποι, iri patina, idem valet ac eliso; quemadmodum εν την ἀνν est frixum. cops. I. s. c. Γλαυκέας. GLAUCIAs Medicus; de quo vide Fabrie. Bibl.

Gr, T. XIlI. p. III. & Hardui . in Indice Auctorum a

470쪽

p. o. IN EPI M. LIB. II. CAP. LXXXII. 46

a Plinio citatorum, post primum Plinii librum. Θεόρραπιος.

Hist. Plant. VII. I. , resina . quae duobus anni tem

poribus suere. & autumno fieri posse l. vide Bod. ad Theophrast pag. 7 3

AD CAP. LXXXII.

XI PA. Ταυτην &c. XIναριι antepenacute scribitur in ed. Ven. quasi plurale neutrum esset, quod tamen nusequam alibi occurrit. Dein Tαυτα edd. omnes cum ms. b. Monuit vero CAsAUB. B Scribe ex meliorihus libris Kn Ἀ-n με. Tata την &c. α & sic scriptum videtur in nostro cod. a. Deinde mendose εν Κοχ.Mὸι dabant edd. 5c mssti; ubi κολwm corrigendum monuit idem CAsAUB. BColchmnias enim inquit docuit Sophocles; non coehlides. ακυνάραν καλει. DHoc voluit Athenaeus: quam her-n nuper ι κιν-αν alii appellant, Sophocli dictam esse per Μυ κυνάραν. Galenus scribit, s lib. II. de Aliment. Facultim cap. r. J priores Anaram nuncii passe δεά του κ καὶ ι:m suos aequales amore novitatis διὰ του κ καὶ υ. Aperteis Galeno contradicit Athenaeus, non solum his verbis. M sed etiam paulo post. p. 7 i. scribit. etiam n Sopatrum Paphivm , qu4 temρoribus Alexandri M. vixit, κι-Bνἄρ- ένομάσαι, hoc est . per i hanc vocem extulisse,n non per υ. α CASAUB. Mihi tamen non tam aperta pugna, quam vir doctus censuit, Galenum inter & Atheis naeum esse videtur. Quod si integrum hac parte Athenae; opus haberemus . videremus fortasse amice eum cum Gais leno consentientem. En Galeni verba: citante Bodaeo ad

mum hoc intelligitur, Galeni aetate eo uetam scripturam pronunciationemque fuisse per t. Atque id ipsum clare etiam Athenaeus dicit p. et t. a. Dein cum hos, qui κυν ἀρα per useribebant, id facere Galenus ait φεύγοντες To σύ δες, a consueta ratione discedentes, non necessario cum Casauh. intelligendum, novitati, studio id eos inisse; potuerunt enim etiam antiquitatis studio a suae aetatis consuetudine discedere. In eam partem si accinias Galeni verba, nullum erit

inter illum & Deipnosophiiram dissidium: nisi forte aliis praeterea verbis quod iam non vacat disquirere ma-

라틴어 텍스트