Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas post Isaacum Casaubonum conscripsit Iohannes Schweighaeuser Argentoratensis ... Tomus primus nonus Animadvers. in lib. 1. et 2

471쪽

gis aperte Galenus ea dicat quae Nostro adversentur. Cae. aterum quae Κιναρα Galeni & Athenaei aetate vocabatur, nostrum esse Artis eum vel Artisam Artisatit satis constare videtur: vide Bod. ad Theophr. p. 62r sq. & Sal. Inas. Exerc. pag. Is9 sq. Sed, ab ea longe diversum esse

arbustum, quod Κυνάραν vel Aravis antiquiores nominaverant, hoc autem cum illa ab Athenaeo perperam permutatum & confusum esse, iidem docti viri monuerunt. cons Bodaeum pag. 27r.& Salmac in Homon. IIn Iatri cap. s9 καλλιμ νος γὰρ Νησ ιώτου αυτ. λναγουροι. BMitus bnsuerat a CALLIMACHO NIναξ παντοδαπων συγγραφέων.n In eo libro videtur contra receptam vulgo opinionem scri-npsisse, librum qui tunc temporis in eruditorum manum bus versabatur hoc indice, 'EMιταιευ Μιληriου in πη-nσις, non esse Milesii, verum alius cuiusdam HECATAEi, is hominis lassiaris, id est, νησιώτου. Sed quis ille aut B cuias nihil enim reperio. Hecataei ex veterum mon B mentis noti mihi duo: alter Abderita, alter Milesius. αCASAUB. - Νησιωτην, Luciano commemoratum in Rheotorum Praeceeti cap. 9. Gorgiam esse Leontinum, Graevius docuit ad Lucian. I. c. Eumdemque hic apud Athenaeum Callimachumque intelligendum esse coniectavit Nup ad Longin. pag. I 6o. At, Gorgiam illum rhetorem Deseri. ptionem Assae edidisse, etiam atque etiam dubitandum via detur. Duidem cum apud Plutarch. in Vita Alexandri p. 69I. ed. Franes. Eremensem HECATAEUM 'Εκαταῖος ὁ Ἐρ τριεύς, ex Eretria Euboeae memoratum videam, qui de Rebus Alexandri seripserit, ad hunc potius auctorem re-

Iatam a Callimacho illam Asiae Perieran putem. Quod

dein subiicitur, υτις οἶν ὁ ποιησας, inseri debebat utriusque nostri codicis mssti auctoritate verbum ἐστὶν, striaptumque sic oportebat, δ σουν ιστιν ο ποιήσας. Pa io inferius, praetermissam in Latina nostra Vers is late pretationem istorum verborum, κιὼ περὶ τὸν 'νδὸν &α sic supple : nuem est, Area Indum fluvium si e aram. αMox post ista, καθ Μυλαξ δὲ ἡ Πολέμων, verbum

ψ σι, quod deerat editis, dedere ambo nostri misti. mulo epost, ex eorumdem librorum praescripto, verbis παρέτεινε του ποται οὐ subieci ista τοὐ 'Iνδοὐ, omissa in editis. De utroque supplemento monuit etiam e suis codicibus C

saubonus. Denique vero urique, deleta priore καὶ partis

472쪽

ecula, nude μεν καὶ ἔνειν lasendum arbitror; aqua dictione pendent illi genitivi του ποταμου του 'Ινδου. In DIDYMI verbis, sicut divisis vocibus κυνγι βατιν liis Mi omnes scribunt, sic mox rursus κυ- βάτου divisin dedere muti, ubi iunctim-editi habebant. Deinde vero κυνόσβ-τος iungunt omnes. nisi quod κυνό του sin ibit eod. a. Monuit hic CAsAUB. de Hesychii errore. mi in voce Κυναρου ait, κυνα γὰρ ξυλι νην τὴν κυνόσβατονο Θεόφραστος λέγει. Nempe numqnam Theophrastus e nouatum adpellavit evitem signeum; sed Pythia, ministra

d THEOPHRAni locus est His . Plant. IIL I8. Ihi de πιμεισμ' eadem fere, quae apud Athenaeum, leguntur, im

ιὶ παραπλησιον τῆ τῆς νοῆσ: id est . cynouaton. fructum. russimn Mώι, simiam fumi mali pumeae: tum sequunturis a. ἔστι δὲ καὶ καὶ παρομιον τἀπ ρως' τὲ δὲ φυλλον ἁγνῶδες. i. e. U messivin intersti ricem O arborem , O simile malis punicis: stium vero vitiseum, id est, sinuti vitiei vel saliet amerinae. Apud Plinium vero. XVI. 37, 3 I. sic legimus; Rubi mora ferunt: O alio genere Euudinem rosae, qui voratur cynos batos. Et apud eumdem XXIV. 24, 74. Cy nos baton alii on paston -- voeam; fosum habet vestigio hominis simile. Unde CASAU BONUS ait, pro παραπληπιον τω νοιἀ, quod est Mud Athenaeum, aut pro τω τῆ τρο ιῆς, quod hodie apud

neophrastum legitur. Plinium apud eumdem Theophra. stum παρωπλημιον τε ροδ rectius dixisset σφ ροδω llegisse; pro τὸ φυλλον ἁγνῶδες vero, φυλλον ἐχν

δες. Et sic cum apud Theophr. tum apud Athenaeum corrigendum Daleea ius censuerat, in versione h. l. itas zribens: rubru stum . qualis es roseissio vestisio hominis

stati: eodemque modo in Graeco suo exemplo correxit Purianus, νόδε. & ιανιπες. Nostrum non est, istam comis ponere controversiam; Mam eamdem Casaubonus levi pede transiliit. Videtur utique in usu vocabuli unosbatos, ut in multis aliis; iam Dud veteres multum inconstantiae & eonfusonis obtinuisse. Ex profesis hunc locum tractarunt Bodaeus ad Theophr. p. x x sq. & Salmasius in

Homon. Hyles Iair. cap. 23. pag. 24. quos consulat Lector harum rerum studiosus, & amplius inquirat. Vill

Munius priori laco rosam e Plinio adsciscendam; posteriori

473쪽

o. ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. 7

loco tenendum α. γνῶδες ex Theophrasti & Athenaei li. dhris censuit, idque ad alteram vilicis speciem reserendum, nempe ad νiGιm Iolio Ierrato. Eorum in gratiam, qui Bo-daeum voluerint consulere, nonnihil monere iuvabit. Priamum: quam ille ait a nonnullis doctis viris ex antiquo Athenaei codice Commendari lectionem, quod illi splendidum interpretantur . est ea editionis Ven. &Bas corrupta scriptura; pro qua in en. Cas. recte αγνωδες est positum ex mistortim praescripto. Tum quae idem Bodaeus Graeca verba, Plinii lectionem ex parte confirmantia, e Varini Lexico voc. Κυνοσβατος ita citavit, quasi unius Varini audi oritate starent; ea e Scholiaste Theocriti desumta sunt ad Idyll. V. 9 a. ubi sic legitur: φυταριον δὲ Ο Κυ

bus ex verbis ut hoc obiter addam) oriri etiam sapicio poterat, pro ἀγνωδες apud Theophrasium alios olim ἄκανθῶδες legisse. De caelo quidem, loco paulo inserius citato, observat Theophrastus, folium illi esse λ ινθῶδες.

AD CAP. LXXXIII.

De cacto THEOPHRASTI locus exstat His . Plant. VI. 4.uhi nonnulla quidem ad rem iacientia leguntur, quae praetermisit Athenaeus, sed & corrupta multa, ex Athenaeo Corrigenda; quorum neutra nunc moror. Videndus Bois daeus p. 627 sqq. & Salmas. Exercit. Plin. p. 16o R. conis serendusque Plinius XXI. I 6, 17. Quos καυλους επιγεiους Τheophrastus dicit, eos esse repentes vel prostratos, docuit Bodaeus. Apud Athenaeum πτήρ νικα tenui, quod ex e

Theophr. S Plin. tacite Casaubonus pro πέρνικα. quod libri omnes hic dabant, adsciverat: quamquam soriaste &περνιξ & πτερνιξ perinde dicebatur, quemadmodum orir

var. lefit. apud eumd. VI. sa. Pro nudo τὸ δὲ περικαρπιον, apud Theophrast est τὴ περικάρπιον ἐν οῦ τὸ σπερμα, την μὲν μορφὴν ἐμανθῶδες. Apud Athen. corrupte περικά ρδιοι legebatur in ed. Ven. &. Bas. Veram scripturam, quam restituit Casaubonus, tenent nostri codices. Dicunt Grae

474쪽

p. N. IN EPI M. LIB. II. CAP. LXXXIII. ae est, O semen ambis; quod in aliis velut in minis esui

aptum , in aliis ineptum, pro natura & genere fructus. Sic nunc in eam, pomum ipsum ut interpretatur Salmasius squammatim compasium, & pineae nuci simile. quod intus semen .Mamrῶδες inclusum gerit, πιρικαρπιον appellatur, quia semen proprie est καρπος. At Salmasius praeeunte quidem ipso Athenaeo in verbis proxime sequentibus euctum illum Theophrasti cum Graecorum ναρρι nostroque anteoeeo, qui carduus horrensis Romanorum est, eumdem facit; a quo tamen plurimum disserre Theophrasti eactam, ex ipsa philosophi descriptione intelligi videtur , ut monuit Bodaeus; qui articoccum nostrum, eumdem quem Galeni & Athenaei aetate κιναραν vulgo Graeci vocabant Theophrasti σκόλυμον esse statuit: quod dissidium an recentiori aetate compositum sit a viris rei simul herbariae & antiquarum literarum peritis, non ha-heo compertum. VILLEBRUNIUS, κινάραν Gallice Artiis Gaut reddens, graecum iotinumve nomen servavit; cactus, cam de Sieue aitque, videri hunc esse Gnarum silvestrem latifolium botanicorum , quae hodienum in Sicilia sponte crescat. Conser quae ex Lunath. infra citamus ad p. 7 I. c. Quod dein adiicitur, εμφερὲς τῆ του φει νικος εγκεφαλφ, ad figuram spectare, non ad saporem vel teneritatem, quo Plinius retulit, recte monuere The phrasti & Plinii interpretes. De palmae cerebrio, sive medulla quae dicitur, vide mox deinde cap. 8s. Grammaticae ineptiae, quas e nescio quo veterum Grammaticorum proinserentem unum e Deipnosophistis suis inducit Athenaeus.

duarum Gerarum nintatione e voce eactus iactum esse ea

sis, merito viris doctis explosae sunt. Ibi sicut κάρδος non καρδυος καὶ λωικτος libri omnes tenent: sic & pa lo ante, ubi καρδυον erat editum, κάρδον dedere nostri mssti, quibus suffragatur Eustath. ad Od. ρ'. p. 634, et. Ac nihil sane impedit, quo minus credamus, sic a Graecis pronunciatum aut decurtatum fuisse latinum n men i sortasse vero ipsi etiam Romani brevius nonnumquam candus, pro carduus, dixerunt.

In corruptis EPICHARMi verbis nihil nos adiuvamnestrisiti nostri libri, qui in omnibus exactissime cum editis consentiunt; nisi quod in prioribus verbis urisν sic dabant pro πιὸν, & sub. finem σερσα, pro σερIδικ. CASA BONus in Animadv. prioribus verbis ita, ut insta cono

475쪽

ιν, ANIMADV. IN AUENAEUM. p. 72.

textum adnotavi, ex probabili aeoniectura emendatis, hane fuersionem adiecit: π Papaver, semculus, O asperi cassi. tan alio loco, cactum otira ticti Maere: quem s apposueris insipingue probe invisum, suavra est; ipse per se valeat. α Tum idem sic pergit: nT. πῖον, ut Latinis pingue, de omni gemnere pinguedinis N κνiσσης. Oleo. butyro, adipe. & mn milibus. carduos sive cactos Sicutis nos vocamus Arn-ncha bitari; in mensis inferebant: vel per se, crudos,n sine ulla omnino σκευασta: vel 'vui marinus, dc oleo D & butyro unctos. Hodie uterque mos ab antiquo m v net. Ego vero assentior Epicharmo , -- parvios de eo x, diras, crassis O inuntas ara onenti. Duo loci in unum merant confusi, ut saepe alibi. Sequitur alius locus: -- a

nctis placet, ελαταν, σοροδον r abiciem, iuncum: L nempensic Dalech. I sed omnia exemplaria probant σχινον. Quin nego alteram potius vocem corrigendam censeo: nam n quis locus abieti inter esculenta λ Scribo. ε λ α ια ν, σημn νt oleam, di flui m. Tὴν υλλαν. ait Plutarchus in

vανομιζουσι. Cratinus in Thrattis Periclem σχινοκεφαλον,1 appellavit; quod Iesuae, inter bulbos nobilissiniae, caput is haberet simile. σ Diras alias lentiscum significat: an tu urit. aliquis baccarum lentisci io condimentis ulus, non miscite dixerim. α- De σχisa. . sciati eduli, cons. II. 61. L& 68. b. quibus ex locis discimus etiam, penultima longa fuisse scribendum, non mχiso. ut hic expresissim erat. Quod pro ματην, ελπιαν voluerat Casaub nus, probavit Bodaeus ad Dreophr. p. 86o. MFMam veristens, rectius quam otiam . quod imprudenti excidisse C sauhono videtur. Μonuit vero idem Bodaeus, teneri editam vulgatum ματην posse , palmae cerebrum aut palmae finctum intestigendα At, quod in palma arbore ἡλώετη dicitur. id nec cerebrum aut medulla, quae dicitur . nec fructus palmae est, nec omnino esculentum aliquid, ut ex locis ab ipso Miso p. ro 3. extr. dc R. prolatis intelligitur; sed spatha, sive involucrum seuetitum. Me, ut tenendum h. L vulgnum iudi rem . commovit glossa apud Hesychium, quae Bodaei diligentiam effugisse videtur: 'Eλατου λαι χλω

νου ειδος.

In eiusdem EPICHARMI verbis, quae sequuntur, perquam utique probabilis est Casauhotii emendatio ηκε - -

476쪽

pro εοικε - --Nisi luxati mutilatique' vel sus essent, possemus sortasse ex metri ratione ae illius emendationis veritate certius iudicare : quod si quidem post adeli et adhuc una vox trochaeum emciens, haberemus versum Epicharmo haud sane indignum i 'O δε τις ἀγρΩυ-καὶ κοιτους φέροεν. Sequitur 7 φυον r ubi CASAUB. Μ0bum inter bulbos exn Theophrasto notum. Qui ex Plinio emendant riphymn, naudiant Hesychium t ιηρυα, ἡ λυχνις--οι

is rei herbariae periti. quid appellet Lavenditiam, is opinor, intelligit: quae tamen oleracei generis non v ndetur ess e. α Lavenistam isto nomine intelligendam probavit Bodaeus, ut supra ad II. 62. b. dictum. Villabrum utrobique asphodaelum interpretatur, quem initio Martii mensis florere ait; tum pro auctoritate pronunciat: is Bodna tori de prense I iphyon 'ur la faue. α ιτόστυλ-λ ο ν quid sit, nescire se fatetur Cas. δρα υλλον coniectav rat Dalech. ' dilhun vertens. De σκόλιον vero Da- lecampi adsentitur Casa ub. σκόλυμον legenti. quod est eardui genus, de quo fuse disputantem vide Bodaeum pag. 619. a. Quam scripturam probans Villebr. praecedentem

vocem cum hac iungendam censuit . αὐτόστυλον haud

sane improbabiliter corrigens, S scolymon cum idio caule vel js lirpe intelligens, habito respecta ad Plin. XXI. t 6, 36. & Theophr. VI. 4. ubi ipsam rassicem seulymi, evme

Ram, tum crudam. in elium stimi traditur. Poteras etiam suspicari, duplicem λλ in vulgata scriptura ex μ essa oristam, ut αὐτόστυ ος oportuerit; quam suspicionem firmare videbatur rarior illa apud Hesyclitum glossa, Στύμος - λε 'ς. κορμος et sed verendum suerit utique, ne Στυρος ibi ex Στυλος sit corruptum, quod percommode etiam fer

bat ipsa literarum series. Dein ρro σερπια, quod erat editum. σερίδα habere msstos libros monuit Cas. quod ipsum ti nostri dedere. Est autem σψις, sive Mys, int bus sive e horium; de quo vide Bod. p. 8Il. Gallicus interpres essariae reddidit. Sequitur δρα τυλον, quod atra iata vertit Dalech. probante Casaub. Hanc Graeci alias ἁ-ρακτυωδα vocant: potuit tamen festasse alia nominissorma uti Epicharmus. Agmen claudunt duae voces, κἀκτεν, Ibi DALECAMPIus, omissa voce Diuiti so by Corale

477쪽

κάκτον, nonnisi ora Mon in versione posuit, hac adiecta a adnotatione: B Cardui genus asinis gratissimum ', sic dictum ii quod asini eo cibati pedant. Galli, graecas dictionis s-γ3gnificatum exprimentes, Asrati erepitum vocant, vulgo Panceasne. ιι - CASAURONUS: NScribe καὶ τὴν ὲνόπορδον.

n. Nam, quod onoporsum cardui genus esse doctis placet,n quo auctore suam sententiam nobis probabunt In Gra m corum commentariis L id est, apud Hesyctuum : nam apud N nullum alium graecum auctorem, si a nostro discesseris .m nomen istud reperitur: J invenio, onoportam esse ελξι-nνην, quae herba muralis eae Nicandri graecus interpres m plura illius nomina commemorat, nulla tamen istius f mcta mentione, ad Theriaca. 'Ἀξινιι, ait, καὶ se,

tum, ferendum h. l. non videtur, quum initio eiusdem fragmenti iam nominati sint eacti. Nec vero satis placet καὶ τὸν a Casau b. propositum ; cum quod neutrius gen ris videtur esse , tum quod nulli e caeteris nominibus praepositus articulus est. Onopondi, praeter Athenaeum & Hesychium. nemo e veteribus, excepto Plinio, mentionem secit. Is, Onopordon, si comederim asini, crepitus reddere dicuntur. XXVI. 27, 87. Esse caedui genus, non

adiicit quidem Plinius: sed, cum quod de asinis tradit ille.

tum manens ad hunc diem non modo apud Gallos, V

rum etiam apud Calabros & Siculos nomen, cs. Harduim ad Plin. l. c. vix dubitare nos sinit, imelligendum ὀν πορδον eardui aliquod genus. Quam in partem percomm

de Viliebri ius a quo lubens disco, quoties bonae frugis aliquid profert monuit, pro ελξ0ην apud Hesychium in 'Oνοπορδυ scriptum oportuisse, quod est ea

dia genus, Theophrasto commemoratum VI. 4. eodem loco, quo proxime dein eam mentionem facit. Id si non placet, statuendum fuerit, opiνην apud Hesych. eodem

modo accipiendum quo apud plin. XXI. 16, 36. & alibi. ubi scilicet pro Theophrasti constanter hebetae poni in tur , sive erraverit Plinius, s ut Bodaeus iudicavit p. 8a 3.

sive id latinum nomen eidem carduo suerit. Apud Athen. igitur, in Epicharmi verbis, videtur vox /ωικτον, nisi pro sis per errorem irrepsit, generale magis nomen esse, cum .ν- ορδον iungendum , quo ad particularem illam cardui

speciem, de qua diximus, restriuSatur.

478쪽

p. r. IN EPI M. UB. II. CAP. LXXXIV. 4 s

a In PMILETAE Coi disticho, pro est in cod.

a. notando errore ad IV. I 62. f. V. I 87. f. IX. 368. d. Diae pro quod Cas recte posuit, perperam ἰάλεσα erat in edd. vetr. & msstis. Vera scriptura servata est apud Antigon. Caryst. Historiar. Mirab. cap. 8. ubi proxime ante istud Verbum pro quod minus placet. Monuit ad h. l. CAIAUB. is Hoc vult Phi-nletas : Hinnulam sive hinnuli ossa apta esse ad tyram, sumodo caveris vivus, ne a caeso pangeretur. Ex ossibus hin-nnulorum tibias facere soliti veteres, posteaquam Thebam ni reliquos Graecos id docuerunt; ut refert Athenaeusn lib. IV. pag. I 82. e. 3 Atque illorum haec suit opinio. Bossa hinnuli quem cacius pupugillat, faciendae lyrae es. n se inepta. Hesychius: Κάκτος αὐενθα, υφ'ης ἐὰν πλη γ' n-, αυεῖα ισχει τὰ -ἀ εἰς αυλους. Reperi etiam is vetus icholion in optimi S antiquiis. codicis ora h. l. ad- ω scriptum : ἐὰν ο -υπὴ της κάκτου πληγ ῆ, ποστὰ εiς ἀυλούς ira σι. v Inseruit hoc Distichon Analectis

suis Brunck T. II. pag. 324. conL Nicias cum Becmanno ad Antig. Caryst. l. c.

AD CAP. LXXXIV.

'AM.ὰ μὴν κοίὲ κιν ἄρα ν &c. Vide notata ad p. 7o. a. h Πτο μιαιος δ' ο Εὐεργέτης. Meminerit lector, de Evergete secundo agi, cui Physioni cognomen erat. Pro ποταμὸς est ποτμέων in ms. a. sub quo latere poterat ποτάμιον:sed in ποταριος consentit Eustathius loco mox citando. ἐχλς λαυραξ ms. a. I υς cum circumst. erat

editum, ut scribunt subinde ubi indicare volunt ultimam huius vocabuli prodiictam, quae per se in obliquis quidem brevis est, in recto vero casu anceps. Sed, & ubi ultima longa, rectius ιχsic acute scribi putavi. πιυσσ-c υς recte scriptum in edd. vett. ut alibi. Minus recte 'πιρυσόφρυς ed. Cas. Ptolemaei verba, ab Athenaeo citata, repetens Eustathius ad Od. . pag. 634,9 sqq. ad p

D inis; e quisus a paret, non esse prorsus easdem Plantas, cactum, O cinarum suae in citatu verbis nominaιur: ista enim

479쪽

con tis est acutia . camam, puto, non tam aculeatam di- ccit . quam cinaram: nec tamen satis liquet. κιναρον κἀλσυμενην νῆσει, ης εὐημονευει-n SEMus. Delius, scriptor non incelebris famae. Cinaram insulam

v ex Plutarcho de Exilio L Opp. T. II. p. 6io. c. 2 habemus

AD CAP. LXXXV.

De PMΜAE CtREARo vel MEDULLA, quae dicitur. plura veterum loca colleω dedit Μuretus Var. Lect. XIII. Ia. THEOPHRAsTI Iocus est ex Hist. Plant. II. 8. ubi pro απ' ἀυτου est ἀπ' αὐτου του στελιχους r & Iesenda verba quae ibi sequuntur. ιν recte ed. I. i. cum disperioribus: perperam is deest ed. a. 3. Cas. XENOPHONTIs verba leguntur de Exped. Cyri lib. ILpag. axo. ed. Bas. Pro τῆς suspicari postes της ἐδωδης : sed de erato ciborum sapore idem Xenoph. usurpavit in Cyropaed. VIII. a, 4. Quo pertinet quod &c Ametuum quodvis sua se ciborum , εδυσμα graece dic tur. Scriptura φ ο ι νι ξ ex M. Cac in nostrum exemplum intravit: & sic quidem etiam apud Xenoph. in edi tione , qua utor, scriptum video. Rectius vero φο ῖνι ξfuerat, quod est apud Athen. in ed. Ven. δτιιτ dcη. δθεν est apod Xen. ἐξαιρερῶν corrupte es. Ven. ολος, ut est apud Xen. sic dedere misti nostri cum M. Ven. Temere ὀ-ς ed. Bas. & Cas. Dein corrupte prorsus ἐξηνενεκται habet Q. Ven. pro quo e Xenopia adscivit editor Bas tum ἐξ Hνετο ed. Cas de qua illegutima sorma miretis nihil ab Editore in Animadv. mon tum. Alla parte peccant misti nostri, in quibus est ἐξ is, νεται, cum aut ι ἀιν - ἀι ia praviente temp. aut ἐξηυ ἀένετο ommuisset. Νικανδρος, Γεώργικοῖς. Γεωργικω editum erat: sed pluralem hic, ut alibi, agnoscere veteres libros adnotavit

sauia In nostris qui lam compendiose & dubie picta est vocis terminatio; sed sequi debui constantem aliti l brorum usum in citando titulo illius poematis. διξο um eέγκιγιλον disti . Usitata loquendi forma. Sic Epictet. Dis. fert. I. aa, 18. Δει πιν και φιλεσε ν δώ-καὶ ἐγκι-

480쪽

ANIMADVERSIONES AD PRAETERMISSA NONNULLA

Iam passim, eum libro I. tum libro II. nonnullas ex opere olim integro Athenaei particulas, quae in sit peri ribus Editionibi . ac partim etiam ab ipso Epitomatore Iraetermissa erant. e nostris codicibus msstis adiecimus. upersunt nonnullae, quas, quoniam quo potissimum loco inserendae essent non certo constabat, ad finem secundi libri reiecimus. Ex his quatuor illa Fragmenta, quae cap. 86. & 87. posuimus, in eodice nostro mca. cum aliis nonnullis in fine libri XIII. seripta leguntur, hoc titulo. Εκ του s. Hauci dubie legebantur eadem in Hoescheliano codice simul cum illis Panyasidis versibus, quos lib. I. pag. 36. d. exhibuimus; ad quem locum vide quae notavimus p. 262 sq. harum Animadversionum. Eadem certe Fragmenta habet quoque codex intus Bibli thecae Mediceae, Bandinio memoratus in Catal. Tom. αpδg. 83. In MENANDRI vestita, quae CAP. LXXXVI. retuli, nec verbum nec literam vel unam mutavL De solo verbo vers 1 quod compendioso nexu in codice scriptum est. Ais existere dubitatio poterat, esset-ne λ βων. an λαλ- , legendum; ubi ego praeserendam priorem lectionem iudicavi. Non inFratam istam Cantilenam Lectoribus sore spero; nunc primum, quod sciam, in lucem editam. Hanc in trochaicos versiculos distribui. uno sexto excepto, eui unicum pedem amphibrachyn sive mon metrum iambicum catalecticii m adtribuere placuit. Μihi se satis commodo modulo fluere isti versiculi videbantur rcommodius metrum si quis docuerit, iubens accipiam. Cum πέπαiκεν vers. 6. LMurens interpretarer, verbum πταισιν in animo habueram , & illa Luciani verba , in

σα &α ubi διαπτιώειν MAMire sonat. Sed nihil magnopere onus fuerit a codicis scriptura discedere: ac potuerit sortasse Menander παροιινέσεις πέπἀικεν i. e. adhom

라틴어 텍스트