De carminis Graecorum elegiaci origine et notione

51쪽

bus non ad hexametr- avium ho verbiuri rela in eanis a Meta, nam et ana estio vers in f 7 apponantur, et iambici, o vero etiam vi iaci et omnino vorsus vel carmina ori metri rati e non habita Maninius B idem ea tantum metra, qua nomina ibi propria nondum habuerint, a priorum aetatum seriptorium ἔπι appellata osso eontendit, serioris aetatis nonnullos alium arma ne to osso; verum non solum apud Theomitum M Archilochi iambi εν-

Μ. Eustath prooem . . . Proes p. n. . . Seh.l in Arist. q. 3s Itiis γαρ Mτρον πω καλούσι ita enim statinendum estJ. I. Samen. I e pag. 283 qq. I lxPaus. IV, 31, 3 - - τὰ νάπαιστα eadem carmina ab Athen XIV, p. 30 F. - μέλγ ἐμβαπιγρια dicuntur, eantus ratione habita. I. Maxim Tyri ur. XXXV, p. 43s Eustath ad Il. 7, p. st Basii. quos addit anten p. 80. - Iambici Versus ἐπη diuuntur a Galeno T. V, p. 45 M. Bain. T. XVII, p. 8s7.

επεσιν sequuntur versu iambici. ue etiam pertinet Proeli laeus

eii. ἐπεὶ καὶ τὰ τριμετρα πη προσηγορευον. In Aristophanis locis, qui huc resere possint nan. 7ss. 881 883. 48. 56. Eq. 37. Thesm 419 επι per Verba s. dicta explicari posse, Tecto ostendit Franctius p. 7 sqq. Iicet apud poetas saepe res dubia esso possit - 'Hera μ' dicit Diox. a. his, . Athen. III, pag. ID, D. Aia Samii distiis επη appellat. . Ae dunt Ise apud Di genem et Suidam haud rari, ubi sis vii versus earininum elegiacorum επι dicimtur. Heph. p. 28. versus elegiaeos a dicit et ἐοῖς ἄλλοις μέτροις opponit. lnmue non solum ii Ioel, de quibus modo verba fecimus, sed alii etiam pertinent, ut Galen T. V, p. 118. Charier. IV, p. 3is. Emn. quem

των ἐπων πιπιονευε πα-ο-- Do Stesichoro, cujus επς mni domus p. Ita memorat, duhia res . . a Pag. 77 sqq. Q Thooer Epigr. XIX, 5 seq. Etiamsi autem Franchi eo edamus, nomen αμβος Mehilocho esse recentius, Theocritum tamen ex Aronoe mento Ioeutum esse dici vix potest. Meleagri pat CXIX, 1 sqq. hue non pertinet.

52쪽

-- eas nintuanina Quod umo ad iambisomni arminum nonini elo rus invocat, jam ejus non eandem eas rationem man atum ess videtur, quum nemo eontenderis

possit, metram illud primum iambisum esse dictum, quoa proprio iam a mitineret, deinde, quum aliam materiam reciperet, alio nescio quo nomine, denique iterum iambitum;

ae nomen formae ex argumento sumtum mox formae Proprium laetum est et in argumento separatum. Itaque fiatis probabile est, eo ten re, quo go Elmao carmina die hantur, ἐλεγεί- nomen oninino nondum suisse, quod quomodo et qua aetate ortum esse videatur, postea accurativa demonstrandum emt. Id orto perspicuum eat, haud parvis

dimovitatibus laborare eos, qui elegiae distinia ad lugubria

carmina componenda principio a pata esse dieant, nequeo nomino hujus rei argumentum iis eas repetendtini. Nullam aliam fuisse emaam externam, ur grammatim antriuissimis temporibus earmina viatichia elagiaris eo- ava lugubria visa et postea domum alias res recepisse oontenderont, nisi eam, de qua modo diximus, consentaneum est, et Woleverus Ipse hane sententiam internis maxime argumentia nisi arbitratur. Exomplo ait Proes qui, quanquam illud contendit, tamen poetam non Exhibet aut quiorem Callino, quem nemo unquam armina lanebria &cimo dixit eadem Didymi M est ea a qui et ipso Cassi

num Archilochum et Mimnermum de pontametri inventione eertare tradit, unde apparet, eo talea tantum poetas omitos habuisse, qui jam ad illum abusum, quem diuunt, transiissenti equo major hac in remoratii quam grammatio rum est auctoritas, cuius Verba ne totum quidem arminis elegiae ambitum omploetuntur, sed posteriorum temporum maxime usum poetant. Si vero rationibus in ro ipsius natura positis illorum opinio nititur, proseolo ejus auctoritas

53쪽

mor augetur, quunt isti hominos non vivem mussiane in talibus robus videro soleant. Transeamus igitur ad internum argumentum, non solum a grammaticis sed a recentioribus quoquo Viris Doctis saepe in medium prolatum. Dicunt, diatiehi elegiae tenorem et numerum ipsum docere, triste ejus argumentum fuisse, quippe mi haec forma optime eonveniat. Didymus pent motrum quasi cum moribundo exstingui dixerat ρ , quae eomparatio Melcher aliorumque assensum tulit sua autem quemquo ratione an sententiam sane speciosam atquis poeticam explicasae, Sehesi tae ad Dion Thr. Ioeus Dra oet, qui, quoniam moriente jacturam laetant, vitae cilleo pentametros etiam pedis aeturam sacere ait eum dactylico versu comparatos. Aliis aliae eomparationes magia laeu runt Romanorum poetae imparem distichi naturam maximo eligebant, in qua luderont, et Ovidius saepius elegos quasi elaudicantes et propter pedum vitium levibus tantum oneribus sustentandis pares effingit '). Inter recentiores Hesedema pentametrum ad hexametrum quasi viraginem ad hereseum maritum a edere ait, bellicam maxime elegiam speetans Sehneidema ' similem omparationem xhibet,

alii aliter D. Sed ex hae ipsa discrepantia intelligitur,

αρμοζειν τοῖς κατοιχροώνοις. M ag. 7M ID ιδ' οἱ, τεθνηκοτες ἔλλειψιν τινα εχ σιν,

γουν οὐ ζῆν, τοιτο χάριν καὶ τα ἐλεγεια - ἐπὶ τοῖς τεθνηκοσι λεγομενα, ἐῖλέπουσι ποδὶ προς το δακτυλ

κον στιχον. 7 Ut Amor. I, I, 3. 4. - 1, 8. o. Episti ex Ponti III, 4, 86. IV,

54쪽

ώia- anmiti potitia I - amo qu- ornato adaisa; neque enim aliam veram rei iurari exprimis vi tot viris facere neeat non minua eo meritos, vix inlinium eas potest. Et qui fastum eat, ut forma metrioa, uiua natura tantopere dolori exprimendo responderet, tot aliis re- hiis a dolor diversissimis apta esset, idque o tempor quo ime diei non potoa per abusum id laetum Mao 8 Qui laetum aut, ut distictum elogiaeum, atquidem ultimi moriabundorum a piriis omitandis addictum saet, non minua in earminibus besticia civium animos ad sortitudinem excitarat, mavorum gloriam celebraret, rerumpubliearum moderatoribus ad praeeri in civilia, sapientibus ad temperantiam omne dandam vium Videretur, idem amoris et gaudia a doloreontineret, idem dinique in epulia riuo summa laetitia loeum haberet Multo motius Sehinerua signifieavit, quid in vim iustio elegiae insit, ipse disticho illo usus, quo hexametrum eum sonte Mendente, pentametrum eum relabente comparat ' Aliud quid in sormam mo jure transserati Sed iam a edimus ad aliam rem, qua nonnulli Iugubria elegia primordia uisa demonstrare ibi videntur, tibiarum

eantum eum elegiam carmine conjunerum ejusque naturam, quam threnetieam esse dicunt. Mirum est, utriusque partis Bootatores eandem rem in suum commodum trahere studere;

neque enim ii soli, qui tristia elegiae initia fuisse arbitrantur, ad itin eum tibiis eoniunetionein provoeant, sed Boeti gerus quo. prorsus diversa indo oolligit. Quum vero de re ipsa illi consentiant, iste omnia videndum est, num tibia apud Graseos ita fuerint omparatae, ut ad tristea usus ae modatas iisquo propriae monti Externum hujus

rei testimonium inorunt Eustathii et Suida lo J, quibus

rem -- ratio ratin expiauia Idem alio Ioeo p. 107 ametatis animi fiuctuanti a perustitistri minxemini respondere alti

um nententiam sanniis quoque probatis. β.

55쪽

imnen non nullum uotoritatis tribuendimi Mas, nisi adiua edant, eo-ent mini est itaque ad primurn tibiarum tinum redo indurn eat, ut intelligatur, qualis tum earum ratio suo rii φ . Et inv-tio quidem tibiarum e sabulosi temporis ea in repoti solet, attampi fabula ipsas, Phrygia maximo .an ad Graeeos pervenisso docent, quum a magnid hMarsya, Olympo Phrygibus inventa atque ex lino assinoantur D apud Phrygos ipsos matem eo uncino orant in Cybeles ultu sanatio ου orgiastim, simul vero, ut lororumquo moriun ad naturam reis udorum ult- , non uino lues et moerore olebrato. Quam et viri illis modiis 'his tribui Mont, epitymbii et uironotici nomi D, MPingias tibia tristes sonos odidisso, laetua saneribusque

aptas latas omnes eo entiunt ' . Nequa vero M. --vium tibiarum ratio eat, immo, quin divereis modis omnγ- ait atque eonat viae neque omne ex eadem materia oonisotae ement in divernissimi robus, tam hilaritias quini tristibus, in usu erant '' Nam ex Asiati tum genti minumero Lydo tibiis in pugnis usos osso, Herodotiis testis

au Do tibiis in univinum . quos laudant Uriel. II, p. 15 sqq. Beni- harena, p. 24 sqq. de earum inventione inprimis Boettiger die Erfindunx de mole undisi Bestraran des Μarsyas l. e. p. 28 sq. an L praecipue Plui. .mus. p. 132 E. Iriel. II, p. 156. n. 25. Ad Olympum tibia refertur e g. ab Eur. Iph. Aul. 576, ad Marsyam a Plin. Histi M. VII, 7, ad Hyagnidem ab Apuleio mor. p. Iis Biponi. an Pollux nom. TU, eap. 10, 2 3. 7s. Suid. s. r. ξυναυλια.

26 Pollux v, 30, . . ra: Aέγεται δὲ καὶ Φρυγας ευρεῖν αὐ- λον θρηνητικὴ Aristae. Quint. d. Mus. p. 101 γοερας καὶ θρηγωδεις eas dicit.

56쪽

est Tihiae, quarum inmerus mentionem saeit, amnime Iiugulum cantus persequuntur, sed partim in antrorum Tirojanorum turba audiuntur, partim in deseribenda nuptiarum festivitate saltationi moderandae adhiberi ineuntur '); sim mearum usum Hesiodus μ' attingit, ita ut antiquissimae tibiae Graeeia notae hilare potius quam tristes fuisse videri pon-niut. Praeterea Graeci multis aliis in rebun ita utes,antur: Lacedaemonio constat pariter a Lydos tibiis somni uuaeiam instruxisse Di in ludis gymnicia pentactio amini

solebant D, et postea in conviviis solemnis eam unus erat quo vero minus apud Graecos in suae uatibila loeus erat, ita ut nullum aliud insta umenium musae inia huno usum tam ae modatum esse videretur B, neque parvi momenti hos tibiarum genus luisae, nomi illius auis. diei nomen ostendit D; unde tamen non sequitur, proprium et primarium earum in Graecia usum lugubrem suisae, nemineolligere linet, ubinunque tibiarum eamus in ibi tristitiama esse quin Grae o tibiae aperto a Phrygiis distinguuntur D. Et quum iis temporibus, quibus Graecia eas in au sui Bhistorias traditum est, ad diversas res a edant, ita ut o principiis vix certi aliquid constitui possit, hae res dubia

relinquenda esse videtur nihil ortum eat nisi barbari oeaa suisse originis es, quamvis varia suerint tibiarum genera, omnium id ommune sessae, ut orgiasticum quiddam, non

ει os ἀλεγις ἐλέγοις vide supra p. s.

57쪽

arituri eum Cybelas sed eum Baechi etiam ultu, quo duce

nivallia in Gracteiam pervenisse Visa aurit. μ'), conjunotin et a vetere duritio atque everitato alienum haber-tMD. quamobrem Plato eas e republimi sua removenda es- ---bat. Etiamsi vero initio tristi indole tuerint, indo de pria

maria elogiaeorum arminum, a uidem eum ita conjunctaeaaent, ration eolligero non sievi, quum e maximo temporo, quo et iam poema ortum ait, alia earum genera non si quiane domo trari nequeat. Sed hae de re ipsa iam videamus necesse est, num elogia ab initio tibiarum uantua proae tua sit. Et Mesetigeri quidem sententia, ologiam, tibiarum cantu ortam BRse, non tanto ontemtu, quam nonnullis visum est abiicienda; assilieo dubitari non posse videtur, quin tibiae in Gramiam introduatae haud parvi saerint momenti ad totam rem in trioam paullo aliter e instituendam riuo amplificalidam, et varii earum modi omnium minime tu ema suerint, trioa quoque forma liberiores paullatim modos in se reciperet; nequo buto nenionitae obstat, quod Aeolis poeta fidibus eanobant, nam in ipsi fidibus illa mutatio conspicua est, qua multia vitula additis vra veterem simplieitatem prο--dontea Plato quidem ita eum tibiis omponit, ut tibias πολυχορδους dicat o licet initio tibiae fidibus prorsus o Posita omina, postea tamen aecidit, ut vel Apollini DoIphieo

λωτὰς παραδέ, εἰς γ πο- ν ου τουτο πολυχορδο- τατον οπανον καὶ αυτὰ τὰ παναρι-- αυλου τυγχάνει

- -πὶ Φατα -- non videtur depravatus esse eerte Pollux IV, , . s. ετ hane lectionem ante Minoa habuit. cf. Gorg. p. lim.

58쪽

citharoedo inventua me dioeretur, eidemque orthiu noae ot ueretur 'D. Itaque per a non prorsus hasna ea με tiger eonjeolum, modo de ea vi aeripiatur, quam tibia in univerea artis metrioa et Mumea mutationem habuerint, unde tamen ne id quidem colligi potest, elegia nos antibiarum eantu armina sua proaemio eas. Ejuad a viri enorem, ut qui Tyrtaei embateria eum. elegii eonfundena o emplo demonstrare posse sibi videretur, armina in

pugnis ad tibia eantata elegiae fuisse, Iam alia natis etitamini μ 3 At tricius quoque omninem dubitare pomo ni quin antiquissimi poetae elegiae quorum notitin Bastat, Callinus, Arehiloisua et Tyrtaeua distiis aruis ioa --rint' maω antiquorum orto aeriptorum nemo tradidit. in Tyrtaei quidem elegit eum tibiis conjunotionem intere aisae qui inde colligit, quod Midas tibicinem eum furino

dicit, is in eundem errorem eadem videtur, quem Boetii eo Uv. D. exprobrarunt, quum tibiarum cantum ad rumina uiatori anapaeatis metro inposua reistendum suiseertum ait, do elegiis nihil j modi isonatoti disquo vino Callinum tibiis unum esse, ea orieotura on invitur, qu ae Boetiimma et Uriolus Protulerunt, onea alatino parito a Lydos eum tibiis in proelia prosectos esso, quum veterea nemini praeter Lydo et Lacedaemonios huno usum tribuanti menique nequo inde, quod Arehiloctua se adri hiam cantare profitet.r, o elegi is arminibu eogitandum a sequitur immo ipsius Verba eum tibiam potius eum aliis o minibus oriunxisso docent, quum ad pasanem eam

nimia, et ι solet, audacia, Me Boottigeri erroris iam p. 131 sqq. cf. Μueuer. Dor. II, p. 336.3s T. II, p. 186.

59쪽

resam με). Apparet igitur, de his oris viris nihil si removi astare v. majoror illa sententia ex iis, quae de S Iono traduntur, trahere sorsitan possit motoritatem, qui licet post Mimnermum demum vixerit, tamen ad Callini et Tymiae magis quam ad Mimnermi poesin se applicasse dicendus est, ita ut ex eo de illis quoque eonjeeturam facere lanasse liceat. Quod vero elogiam illam Salaminiam et ipse ἐδην appellat ' et ab aliis eoinisse traditur '), indo nihil eon-seitur, quum de tibiis sermo non sit. Majoris momenti esse possit, quod ejus exhortationibus, quibus elogias et maximo bellinam illam signinuari probabile est, Athenienses

usi osse dicuntur ad pro quondos militum motus, Reetnentibus tibia strana '). Cui rei Sexti Empirici aestus auet

ritato nisa quaeritur quantum tribuendum sit, quippo quao somna ociis, quae do elegia Salviniuia tradita erant, originem duxerit Athenaeus eorte haeio rem apud alias gentea praeter Lydos, Lacedaemonios et Cretonse γω citharausos esse aio in usu suisne ignoram videtur; nam paeanis alia ratio est. Ponamus tamen elogiae Solonis armina ad tibias eantata esse idemquo in antiquiorum poetarum elogias adore nihilominus tibiae eonsociatio non ea esse poterat, qua in nomia auloediet o lugubribus illis armini-hua laeum habebat, quum Athenaeus μ' diseriis verbis S

βων παιγ α. Alius loeus, ubi Archilochus tibiae mentionem se est, inib. X, p. 447, B Frg. V. p. 6 Gebel. hue non pertinet et

CVL p. 818L., qua quo sensu dicta in ignoramus, nihil sequitur.55 Umes opinionem improbat Bemharis. I, p. o. M V. supri pag. 40. M Demosth. d. s. leg. p. si Plut Sol. e. R Aristid. II, p. 22s-

60쪽

lonis annina inter ea roserat, quae a poetis eum musicis modi non in eo unota, et hae in re vel Homeri sarminibus opponat. Ut vero ostendatur, aretiorem ab antiquissimis indolemporibus tibiarum eum elegia uisae coniunetionem, iis locis uti non licet, quibus λεγοι ad tibiam antati esse di-euntur, quum id ipsum demonstrandum sit, elegos antiquis-nimos hexametria pentametrisque inclusos fuisse, et ad eos primordia hujus metri esse referenda. At, inquiunt, do elogiis ipsis luculentias in exstat testimonium mutaressi, ad tabulas do certaminibus Panathenaicis oriptas provoeantis D. mirum postquam Mimnermum nomum, mi Gadiae nometa morit, tibia Minime dixit, addit, ἐν ἀρχῆ elegia modium tota aptatas ab auloedi eantatas aesso. Quid autem ' ad quaenam tempora spectat ambiguum illud ἐν aerii: Peo- laeto quum illa verba ad id, quod de imnermo dixerat, confirmandum addat, nihil ex hoe loco colligere linebit nisi Mimnermi aetate ab auloedis ἐλεγεῖα μεμελοποιημis caustinia, esse. Certamen autem musicum illud in Panathenaeis in-ntitatum a Pericle demum originem ducebat neque in tabulis illis aliud quid ommemoratum esse verisimile est, nisi Athenis in Panathenaeia talos eantus editos esse, in ut magis etiam dubii haereamus, ad quod tempus ἐν αρχῆillud jure reserendum ait, licet a Plutarcho ad maiorem --tiquitat- referatur. Denique ne id quidem Plutarchus et -- ῶσαν εα o τῆ ποέρσιν, αφροντιστὶ etους πολλους απινάλους ποιεῖ στίχους, καὶ παρους, τι δὲ μειου- κλος. ενοράνης δε καὶ Σολων καὶ Θέογνις καὶ Φωκυλι--δης, λι δὲ Περιανδρος ο Κορινθιος ἐλεγειοποιος καὶ τῶν λοιπων οἱ μη προσαγοντες προς - ποιηματα μελου- δέαν, ἐκπονουσι τους στιχους τας ἀριθμοῖς καὶ si ταξει