장음표시 사용
161쪽
EPISTOLAR V. 16 17. 147 posteriora autem me a scribendo tuis iniustissimis atque acerbissimis incommodis retardarunt. Quum vero et intervallum iam satis longum fuisset et tuam virtutem animique magnitudinem diligentius
essem mecum recordatus, non putavi esse alienum
institutis meis haec ad te scribere: ego te, . Sitti, et primis temporibus illis, quibus in invidiam absens et in crimen vocabare, defendi et, quum tui familiarissimi iudicio a periculo tuum crimen Omiungeretur, ut potui accuratissime te tuamque causam tutatus situ et proxime recenti adventu meo, quum rem aliter institutam offendissem, ac mihi saeuisset, si affuissem, tamen nulla re saluti tuae defui, quumque eo tempor invidia annonae, inimici non solum tui, verum etiam amicorum tuorum,
iniquitas totius iudicii multaque alia rei publicaevitia plus quam cava' ipsa veritasque valuissent, Publio tuo neque opera neque consilio neque labore neque gratia neque testimonio defes. Quam sobrem omnibus Officiis amicitias diligenter a me sancteque servatis ne hoc quidem praetermittendum esse duxi, te ut hortarer rogaremque, ut et hominem te et virum esse meminisses, id est, ut et communem incertumque casum, quem neque Vitare quisquam nostrum nec praestare ullo pacto potest,
sapienter ferres et dolori fortiter ac fortunae res, uere cogitaresque et in nostra civitate et in celeris, quas rerum potitae sunt, multis fortissimisuque optimis viris iniustis iudiciis tales casus in- edisse. Illud utinam ne vere scriberem, ea te republica carere, in qua neminem prudentem hominem res ulla delectet De tuo autem filio, vereor, ne, si nihil adris scripserim, debitum eius virtuti ridear testimonium non dedisse, sin autem omni
162쪽
148 . TULLI CICERONIS quae sentio, perscripserim, ne refricem insis litteris dosiderium ac dolorem tuum; sed tamen prudentia-sime facies, si illius pietatem, virtutem, industriam,
ubicumque eris, tuam esse, tecum esse duces nec enim minus nostra sunt, quae animo complectimur,
quam quae oculis intuemur. Quamobrem et illius eximia virtus summusque in te amor magnae tibi consolationi debet esse et nos ceterique, qui te non ex fortuna, sed ex virtute tua pendimus semperque pendemus, et maxime animi tui conscientia, quum tibi nihil morito accidisso reputabis et illud adiunges, homines sapientes turpitudine, non casu, et delicto suo, non aliorum iniuria commoveri. Ego et memoria nostrae veteris amicitiae et virtute atque Observantia filii tui monitus nullo loco deero neque ad consolandam neque ad levandam fortunam tuam tu si quid ad me forte scripseris, perficiam, ne to frustra scripsisse arbitrere.
M. CICERO S. D. T. FADIO. Etsi egomet, qui te consolari cupio, consolandus ipse sim, propterea quod nullam rem Marius iamdiu tuli quam incommodum tuum, tamen te magno opere non hortor solum, sed etiam pro amore nostro rogo atque oro, te colligas virumque praebens et, qua condicione omnes homines et quibus temporibus nos nati simus, cogites. lus tibi virtus tua dedit, quam fortuna abstulit, propterea quod adeptus es, quod non multi homines novi, amisisti, quae plurimi homines nobilissimi. Ea denique videtur condicio impendere legum, iudiciorum, temporum, ut optime actum cum eo videatur esse, qui quam levissima poena ab hac re publica disces serit. Tu vero, qui si fortuna st liberos habe
163쪽
ΕΡISTOLARO V. 17 19 149 et nos cererosque necessitudine et benevolentia to- eum coniunctissimos, quumque magnam facultatem sis habiturus nobiscum et cum omnibus tuis vivendi, et quum tuum unum sit iudicium ex tam multis, quod reprehendatur, ut quod una sententia eaque dubia potentiae alicuius condonatum existimetur, omnibus his de causis debes istam molestiam quam levissime ferre. eus animus erit in te liberosque tuos semper, quem tu esse vis et qui esse debet.
8er in Cumano inter III Kal. aias et VI Non. Maias
c1eERO RUFO. Etsi mihi numquam dubium fuit, quin tibi es Isem carissimus, tamen quotidie magis id perspicio, exstatque id, quod mihi ostenderas quibusdam litieris, hoc te studiosiorem in me colendo fore qum in prorincia fuisses etsi meo iudicio iust ad tuum provinciat officium addi potest , quo liberius iudicium esse posset tuum. Itaque me et Superiores litterae tuae admodum delectaverunt, quibus et exspectatum meum adventum abs te amanter videbam et, quum aliter res cecidisset ne putasses, te me consilio magno opere esse laetatum, et his
proximis litteris magnum cepi fructum et iudicii et officii tui iudicii, quod intelligo te, id quod omnes sortes ac boni viri facere debent, nihil putare utile
esse, nisi quod rectum honestumque sit officii, quod te mecum, quodcumque cepissem consilii, polliceris lare, quo neque mihi gratius neque, ut ego arbitror, sibi honestius esse quidquam potest. Mihi consilium
164쪽
O tum iamdiu est, de quo ad te, non quo celandus esses, nihil scripsi antea, sed quia communicatio consilii tali tempore quasi quaedam admonitio videtur esse officii vel potius offlagitatio ad coeundam societatem vel periculi vel laboris cum vero ea tua sit voluntas, humanitas, benevolentia ergame, libenter amplector talem animum, sed ita non nim dimittam pudorem in rogando meum :si feceris id, quod Ostendis, magnam habebo gratiam, si non feceris, ignoscam, et alterum timori, alterum mihi te negare non potuisse arbitrabor; est enim res profecto maxima quid rectum sit, apparet quid expediat, obscurum est, ita tamen, ut, si nos ii sumus, qui esse debemus, id est, studio digni ac litteris nostris, dubitare non possimuS,
quin ea maxime conducant, quae sint rectissima.
Quare tu, si simul placebit, statim ad me venies; sin idem placebit atque eodem nec continuo O-teris, omnia tibi ut nota sint, faciam. Quidquid statueris, te mihi amicum, sin id, quod opto, etiam amicissimum iudicabo. XX.
Scr. ad urbem medio mense Ianuario R. u. c. 705.
Quoquo modo potuissem, te conVenissem, si eo, quo constitueras, Venire Voluisses; quare, etsi mei commodi causa commovere me noluisti, tamen ita existimes velim, me antelaturum fuisse, si ad momisisses, voluntatem tuam commodo meo. Ad ea, quae scripsisti, commodius equidem possem de simgulis ad te rebus scribere, si M. Tullius, scriba
165쪽
ΕΡΙSTOLARUM V. 19. 20. 151 meus, adesset a quo mihi inploratum est in rationibus dumtaxat referendis, de ceteris rebus ammare non possum mihi eum fecisse scientem, quod esset contra aut rem aut existimationem tuam; dein , si rationum referendarum ius ustus et mos antiquus maneret, me relaturum rationes, nisi te- eum pro coniunctione nosti a necessitudinis contulissem confecissemque, non fuisse. Quod igitur se a cissem ad urbem, si consuetudo pristina maneret,
id, quoniam lege Iulia relinquere rationes in provincia necesse rat easdemque totidem verbis referre ad aerarium feci in provincia, neque ita feci, ut te ad meum arbitrium adducerem, sed tribui tibi tantum, quantum me tribuisse numquam me poenitebit totum enim scribam meum, quem tibi Vide nunc esse suspectum, tibi tradidi tu sim. Mindium, fratrem tuum, adiunxisti rationes consectae me absente sunt tecum, ad quas ego nihil adhibui praeter lectionem ita accepi librum a meo 8eriba, ut eundem acceperim a Datre tuo. Si honos is fuit, maiorem tibi habere non potui; si fides, maiorem tibi habui quam paene ipsi mihi; si providendum fuit, ne quid aliter, ac tibi et honestum et utile esset, referretur, non habui, cui potius id negotii darem, quam ovi dederam. Illud quidem certe factum est, quod lex iubebat, ut apud duas
civitates, Laodiceensem et Apameensem, quae nobis maximae videbantur, quoniam ita necesse erat, m-tiones consectas collatas deponeremus. Itaque huic loco primum responde me, quamquam iustis de causis rationes referre properarim, tamen te e vectaturum fuisse, nisi in provincia relictas rationes
166쪽
152 . TULLI CICERONIS pro Matis haberom quamobrem De Volusio quod scribis, non est id rationum docuerunt enim me periti homines, in iis quum omnium peritissimus, tum mihi amicissimus, C. Camillus, si Volusium traferri nomen a Valerio non potuisse, praedes Valorianos tenori. Neque id erat HS XXX, ut scribis, sed HS XIX; erat enim curata nobis pecunia Valerii mancipis nomine, ex qua reliquum quod erat, in rationibus rettuli. Sed sic me et liberalitatis fructu privas et diligentiae et, quod minimo
tamen laboro, mediocris etiam prudentiae liberalitatis, quod mavis scribae mei beneficio quam meo legatum meum praefectumque Q. Leptam maxima calamitate levatos, quum praesertim non deberent esse obligati diligentiae, quod existimas de
tanto officio meo, tanto etiam periculo nec scisse
me quidquam nec cogitavisse, scribam, quidquid voluisset, quum id mihi ne recitavisset quidem, rebtulisse prudentiae, quod rem a me non insipienter excogitatam ne omistam quidem putas. Nam et Volusii Eborandi meum fuit consilium et, ut multa tam gravis Valerianis praedibus ipsique . ario depelleretur, a me inita ratio est, quam quidem
omnes non solum probant, sed etiam laudant, et, si Verum scire vis, hoc uni scribae meo intellexi non nimium placero sed ego putavi esse viri boni, quum populus suum servaret, consulere fortunis tot vel amicorum vel civium. Nam do ' Lucceio est ita actum, ut auctore Cn. ompeio ista pecunia in fano poneretur id ego agnovi meo iussu esse sactum qua pecunia Ρompeius est usus, ut ea, quam
m. M. Anneium pr. y.) meum pr. B. - FOM., quod rem L.) rud. cum rem, et, ut videtur, errorem.
167쪽
EPISTOL-- V. 20. 153 tu deposueras, Sestius sed hoc ad te nihil intolligo pertinere illud me non animadvertisse moleste serrem, ut ascriberem te in fano pecuniam iussume deposuisse, nisi ista pecunia gravissimis esseteretissimisquo monumentis testata, cui data, quo senatus consulto, quibus tuis, quibus meis litteris P. estio tradita esset quae quum viderem tot vestigiis impressa, ut in iis errari non posset, non
seripsi id, quod tua nihil referebat; ego tamen ascripsisse mallem, quoniam id te video desiderare. Seut scribis, tibi id esse roserendum, item ipse
sentio, neque in eo quidquam a meis rationibus discrepabunt tuae addes enim tu me iussu, quod ego, qui non addidi, nec causa est cur negem nec, si causa esset et tu nolles, negarem. Nam de HS. nongentis milibus certe ita relatum est, ut tu sive frater tuus referri voluit; sed, si quid est, quoniam de togae parum provisum est, quod ego in rationibus referendis etiam nunc corrigere possim, de
e mihi, quoniam senatus consulto non sum usus,
quid per leges liceat, considerandum est te certe in ' pecuniae exactae ita efferre ex meis rationibus relatis non oportuit, nisi quid me fallit, sunt enim alii Mitiores Illud cave dubites, quin ego omnia faciam, quae interesse tua aut etiam velle te existimem, si ullo modo facere possim. Quod seribi do beneficiis, scito a me et tribunos militares et praesectos et contubernales dumtaxat meos delatos esse in quo quidem me ratio fefellit liberum enim mihi tempus ad eos deferendos existim ham dari, postea certior sum factus triginta diebus
desere necesse esse, quibus rationes rettulissem.
168쪽
154 Μ. TULLI UMERONIS Sane moleste tuli non illa beneficia tuae potius
ambitioni reservata esse quam meae, qui ambitione nihil uterer de centurionibus tamen et de tribunorum militarium contubemalibus res est in integro, genus enim horum enoficiorum definitum lege non erat. Reliquum est de HS centum milibus, de quibus memini mihi a te yrina litteras esse allatas, non me errati, sed tui, in quo peccatum videbatur esse, si modo erat, fratris tui et Tullii sed quum id corrigi non posset, quod iam depositis rationibus ex provincia decesseramus, credomo quidem tibi pro animi mei voluntate proque ea spe facultatum, quam tum habebamus, quam humanissime potuerim, rescripsisse, sed neque tum me humanitate litterarum mearum obligatum puto neque in tuam hodie epistolam de HS centum sic accepisse, ut ii accipiunt, quibus epistolae per haec tempora molestae sunt. Simul illud cogitare debes, me omnem pecuniam, quae ad me salvis legibus pervenisset, Ephesi apud publicanos deposuisse, id fuisse HS XXII. eam omnem pecuniam ompeium abstulisse quod ego sive aequo animo sive iniquo fero, tu de HS centum aequo animo ferre debes et existimaro eo minus ad te vel de tuis cibariis vel de mea liberalitate pervenisse. Quod si mihi expensa ista HS centum tulisses, tamen, quae tua
est suavitas quique in me amor, nolles a me hoc tempore aestimationem accipere; nam, numeratum si cuperem, non erat. Sed haec iocatum me putato, ut ego te existimo; ego tamen, quum ullius rure redierit, mittam eum ad te, si quid ad romputabis pertinere. Hanc epistolam cur non scindi
169쪽
r. Romae ante m. Aprilem a. u. c. 708.
Gratae mihi tuas litterae fuerant, ex quibus in Itellexi, quod etiam sine litteris arbitrabar, te sum inaeupiditate affectum esse videndi mei quod ego ita libenter accipio, ut tamen tibi non concedam; nam
tecum esse, ita mihi omnia, quae opto, contingant, ut vehementer velim etenim, quum esset maior et irorum et civium bonoriim et iucundorum hominum et amantium mei copia, tamen erat nemo, quicum essem libentius quam tecum, et pauci, quibuscum essem aeque libenter hoc vero tempore,
quum alii interierint, alii absint, alii mutati voluntate sint, unum medius fidius tecum diem libontius
Posuerim quam hoc omne tempus cum plerisque eorum, quibuscum iVo necessario; noli enim existimare mihi non solitudinem iucundiorem esse, quis tamen ipsa uti non licet, quam sermones eorum, qui frequentant domini meam, excepto uno ut summum altero. Itaque utor eodem Orfugio, quo tibi utendo censeo, litterulis nostris, meterest conscientia etiam consiliorum meorum; go snim is sum, quemadmodum tu facillime potest existimare, qui nihil umquam mea potius quam meorum civium causa fecerim; cui nisi invidisset is, quem tu numquam amasti me enim amabas, et ipse beatus esset et omnes boni. Ego simi, qui nullius vim plus valere volui quam honestum otium, idemque, quum illa ipsa arma, quae semper timueram, plus posse sensi quam illum consensum bonorum, quem ego idem effeceram, quavis tuta condicions
170쪽
pacem accipere malui quam viribus cum valentioris pugnare Sed et haec et multa alia coram brevis tempore licebit Neque me tamen ulla res alia Romae tenet nisi exspectatio rerum fricanarum videtur enim mihi res in propinquum adducta discrimen, puto autem mea nonnihil interesse quamquam id ipsum, quid intersit, non sane in- temgο - , verumtamen, quidquid illinc nuntiatum sit, non longe abesse a consiliis amicorum est enim res iam in eum locum adducta, ut, quamquam multum intersit inter eorum causas, qui dimicant, tamen inter victorias non multum interfuturum putem. Sed plano animus, qui dubiis rebus forsitandiori infirmiori desperatis confirmatus est multum; quem etiam tuae superiores litterae confirmarunt, quibus intellexi, quam fortiter iniuriam ferres, iuvitque me tibi quum summam humanitatem, tum etiam tuas litteras profuisse; verum enim scribam; teneriore mihi animo videbare, sicut omnes fere,
qui vitam ingenuam in beata civitate si ' in libera
viximus; sed, ut illa secunda moderate tulimus, sic hanc non solum adversam, sed funditus eversam fortunam fortiter ferre debemus, ut hoc saltem in maximis malis boni consequamur, ut mortem, quam etiam beati contemnere debebamus, proptere quod nullum sensum esse habitura, nunc sic affecti non modo contemnere debeamus, sed etiam optare. Tu,
si mo diligis, fruere isto otio tibique persuade
praeter culpam sto peccatum, qua semper caruisti
Ep. 21, 3. Ast. - videtur ... diserimen, puto ... intererae, quamquam . . . intelligo, verumtamen W.). Ast. v. . . discrimen . Puto . . . init.: . . . . intellesto v.